W zakresie obowiązków płatnika w związku z umowami zlecenia dotyczącymi świadczenia usług opieki domowej wykonywanej na terytorium Niemiec.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z umowami zlecenia dotyczącymi świadczenia usług opieki domowej wykonywanej na terytorium Niemiec.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Będą Państwo świadczyć swoim klientom – osobom w podeszłym wieku lub niepełnosprawnym mieszkającym w Niemczech m.in. usługi opieki domowej. Faktycznymi wykonawcami tych świadczeń będą osoby fizyczne mające stałe miejsce zamieszkania w Polsce, zatrudniane do tego celu przez Państwa na podstawie umów-zlecenia, z których wynagrodzenie stanowić będzie dla nich przychód ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz art. 13 pkt 8 Ustawy o PIT.

Usługi opieki domowej polegać będą na asystowaniu Państwa klientom przy bieżących czynnościach życia codziennego. Zleceniobiorcom nie będzie wolno wykonywać żadnych czynności o charakterze medycznym lub rehabilitacyjnych, ani podawać Państwa klientom leków.

Zleceniobiorcy będą także świadczyć Państwu inne usługi na terytorium Polski. Te inne usługi będą odrębnie wynagradzane i zarówno one, jak i wypłacane za nie wynagrodzenie nie są przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację indywidualną.

Czas świadczenia usług w Polsce i w Niemczech będzie mniej więcej równy, tj. będą to okresy ok. 4-12 tygodni pracy w Niemczech, po których następować będą podobne okresy pracy w Polsce i odwrotnie.

Na czas wykonywania zadań w Niemczech, zleceniobiorcy będą tam przez Państwa czasowo delegowani. W związku z tym, że zleceniobiorcy będą świadczyć Państwu wyżej wspomniane inne usługi w Polsce, wyjazdy do Niemiec w celu wykonywania czynności opieki domowej będą się odbywać w ramach pracy najemnej w dwóch krajach, na podstawie art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Wynagrodzenie zleceniobiorców za pracę w Niemczech będzie każdorazowo określane przy konkretnym oddelegowywaniu, przy czym nie będzie ono niższe niż określone przez niemieckie przepisy o płacy minimalnej. Wynagrodzenie wypłacane będzie według stawki za godzinę, a ilość tych ostatnich wynikać będzie z raportów szczegółowo wskazujących ilość godzin przepracowanych w każdym dniu kalendarzowym przypadającym na określone delegacje do Niemiec, przy czym – co do zasady – maksymalna ilość godzin pracy zleceniobiorcy nie może przekroczyć 35 tygodniowo. Tak ustalone wynagrodzenie stanowić będzie całkowitą należność zleceniobiorcy od Spółki za świadczenie usług opieki domowej w Niemczech.

W szczególności, wynagrodzenie to obejmie zwiększone koszty utrzymania zleceniobiorcy za granicą, do których odnosi się art. 21 ust. 1 pkt 16) lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co zostanie wprost zapisane w umowach-zlecenia, tj. diety za zwiększone koszty wyżywienia oraz zwrot wydatków na noclegi w wysokości wskazanej poniżej. Zleceniobiorcy będą samodzielnie troszczyć się o swoje wyżywienie i zakwaterowanie. Ani Państwo, ani Państwa klienci nie będą zobowiązani do tego typu świadczeń wobec nich, a Państwa odpowiedzialność w tym zakresie sprowadzać się będzie jedynie do tego, aby wypłacane zleceniobiorcom wynagrodzenie zawierało diety za zwiększone koszty wyżywienia oraz zwrot kosztów noclegów w wysokości nie wyższej niż określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Wydatki na wyżywienie i zakwaterowanie ponoszone przez zleceniobiorcę w związku z delegacjami do Niemiec nie będą przez niego zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Osoby zatrudniane przez Państwa nie będą prowadziły działalności gospodarczej, a swoje usługi będą świadczyć na podstawie umów zlecenia. Diety za zwiększone koszty wyżywienia oraz wydatki za noclegi będą wypłacane/zwracane zleceniobiorcom na zasadach i w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Wydatki te będą ponoszone przez zleceniobiorców w ścisłym związku z wykonywaniem powierzonych im przez Państwa zadań – bez ich ponoszenia wykonywanie tych zadań nie byłoby możliwe.

Pytanie

Czy będą Państwo zobowiązani jako płatnik pobierać zaliczki na podatek dochodowy od tej części wypłacanego zleceniobiorcom wynagrodzenia należnego im za pracę w Niemczech, która odpowiadać będzie kwocie diet za zwiększone koszty wyżywienia oraz wydatków za noclegi, wypłacane/zwracane zleceniobiorcom na zasadach i w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, nie będą Państwo zobowiązani jako płatnik pobierać zaliczek na podatek dochodowy od tej części wypłacanego zleceniobiorcom wynagrodzenia należnego im za pracę w Niemczech, która odpowiadać będzie kwocie diet za zwiększone koszty wyżywienia oraz wydatków za noclegi, wypłacane/zwracane zleceniobiorcom na zasadach i w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2) lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepis ten nakłada na Państwa obowiązek pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych zleceniobiorcom wynagrodzeń. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) Ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Delegacja zleceniobiorcy do Niemiec będzie podróżą, a zatem wypłacane mu diety oraz zwrot kosztów noclegów – do wysokości przewidzianej w odrębnych przepisach – będą zwolnione z podatku dochodowego. Zgodnie z art. 21 ust. 13 pkt 1 Ustawy o PIT, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Zleceniobiorcy nie będą zaliczać wydatków na wyżywienie oraz zakwaterowanie do kosztów uzyskania przychodów, co jest elementem opisu zdarzenia przyszłego. Ponoszenie zwiększonych kosztów wyżywienia oraz wydatków noclegowych niewątpliwie będzie miało na celu osiągnięcie przychodów (z wykonywanego zlecenia), gdyż bez nich byłoby to niemożliwe. Wobec tego, warunki wskazane w art. 21 ust. 13 pkt 1 będą spełnione. Wobec tego, nie będą Państwo zobowiązani do poboru zaliczki na podatek dochodowy od tych świadczeń, gdyż będą one z tego podatku zwolnione.

Pamiętając, że każda interpretacja ma charakter indywidualny, a jej treści nie mogą być przesądzone przez inne interpretacje, pragną Państwo jednak zauważyć, że w bardzo podobnych sprawach organy podatkowe wydały już cały szereg interpretacji zgodnych ze stanowiskiem wyżej zaprezentowanym przez Państwa.

Chodzi m.in. o następujące interpretacje indywidualne:

1. interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nr IPTPB1/4511-692/15-3/MH z dnia 28 stycznia 2016 r.,

2. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115- KDWT.4011.48.2020.1.MŚ z dnia 27 lipca 2020 r.,

3. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0113-KDIPT2- 3.4011.395.2020.1.KS z dnia 18 czerwca 2020 r.,

4. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115-KDIT2.4011.15.2020.1.HD z dnia 10 marca 2020 r.,

5. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0113-KDIPT2- 3.4011.592.2018.4.IR z dnia 1 marca 2019 r.

6. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115-KDIT1.4011.704.2020.2.MST z dnia 18 listopada 2020 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał podziału przysporzeń majątkowych uzyskiwanych przez podatników na różne źródła przychodów.

Zgodnie z pkt 2 tego przepisu:

Źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a.osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b.właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c.przedsiębiorstwa w spadku

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z kolei zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy:

Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1.w celu osiągnięcia przychodów lub

2.w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub

3.przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub

4.przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie pojęcia „podróży” ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Pojęcie „podróży służbowej” zostało zdefiniowane w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.), który stanowi, że:

Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Niemniej jednak jest to definicja, która może być odnoszona tylko do „podróży służbowej” pracowników, a nie do „podróży osoby niebędącej pracownikiem”.

Podróż służbowa realizowana jest w ramach stosunku pracy, którego definicję zawiera art. 22 Kodeksu pracy.

Przepis ten w § 1 stanowi, że:

Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Umówione miejsce świadczenia pracy jest więc istotnym elementem stosunku pracy, zaś jej wykonywanie poza wyznaczonym miejscem odbywa się na polecenie pracodawcy.

W zakresie umów zlecenia, zgodnie z art. 734 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.):

Przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie.

Miejsce wykonywania tej czynności nie jest elementem istotnym umowy na warunkach zlecenia, nawet jeżeli w umowie takie miejsce wskazano.

Przedstawione we wniosku okoliczności zdarzenia przyszłego prowadzą do konkluzji, że istotą umów zawieranych ze zleceniobiorcami jest świadczenie opieki. Nie sposób wykluczyć, że przyjmujący zlecenie odbędzie podróż w celu należytego wykonania zlecenia. Wskazane różnice między stosunkiem pracy a stosunkiem prawnym na warunkach zlecenia prowadzą do wniosku, że wskazanie w umowie zlecenia miejsca, w którym czynność ma być dokonana, nie może być utożsamiane z miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę.

Analizowany art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w zw. z art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie poprzestaje na wskazaniu podmiotów uprawnionych do zwolnienia, ale także odmiennie zakreśla warunki zwolnienia dla tych podmiotów, wskazując, że w przypadku osób niebędących pracownikami podróż musi odbywać się w celu osiągnięcia przychodów, a otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Połączenie dwóch różnych grup podmiotów uprawnionych do zwolnienia w ramach jednej jednostki redakcyjnej wynika z przyjęcia przez ustawodawcę jednorodnego limitu, w ramach którego świadczenia za czas podróży podlegają zwolnieniu.

Aby osoba niebędąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w zw. z ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczne jest odbycie przez nią podróży oraz ustalenie, że celem tej podróży jest osiągnięcie przychodu. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, nie może być utożsamiana z podróżą służbową.

Przedstawili Państwo informacje, z których wynika, że:

1)zatrudniają Państwo zleceniobiorców, którzy świadczą usługi opieki domowej osobom mieszkającym na terenie Niemiec;

2)wyjazdy do Niemiec w celu wykonywania czynności opieki będą odbywać się w ramach pracy najemnej w dwóch krajach;

3)wynagrodzenie zleceniobiorców nie będzie niższe niż określone przez niemieckie przepisy o płacy minimalnej;

4)wynagrodzenie zleceniobiorców będzie obejmować diety za zwiększone koszty wyżywienia i zwrot wydatków na noclegi zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b);

5)diety zleceniobiorców będą wypłacane na zasadach i w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W sytuacji gdy delegują Państwo zleceniobiorców (opiekunów) do wykonywania zadań za granicę, to wyjazdy te spełniają definicję podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady rozliczania podróży zagranicznych reguluje ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zgodnie z § 2 powołanego rozporządzenia:

Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1.diety;

2.zwrot kosztów:

a.  przejazdów,

b.  dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c.  noclegów,

d.  innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Na podstawie § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia:

Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

Zgodnie § 13 ust. 4 wskazanego rozporządzenia:

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).

W ww. załączniku, dieta za dobę podróży zagranicznej do Niemiec została określona w wysokości 49 euro, natomiast limit na nocleg w wysokości 150 euro.

Stosownie do treści § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

Natomiast w myśl § 14 ust. 2:

Kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1)śniadanie – 15% diety;

2)obiad – 30% diety;

3)kolacja – 30% diety.

Zgodnie z § 14 ust. 4 ww. rozporządzenia:

Pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli należność pieniężna jest niższa od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

Stosownie do treści § 16 ust. 1 cytowanego rozporządzenia:

Za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

W myśl § 16 ust. 2 ww. rozporządzenia:

W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu.

Kwoty z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania za granicą obliczone według zasad zawartych w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży, wypłacane zleceniobiorcom wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski – korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w tym rozporządzeniu.

Na Państwu, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy ww. kwot.

Natomiast jeżeli należności wypłacane przez Państwa będą wyższe od limitów określonych w przepisach ww. rozporządzenia, to nadwyżka ponad ten limit podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W takiej sytuacji z tytułu ich wypłaty będą mieli Państwo obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

·  zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego(...) Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).