Interpretacja indywidualna z dnia 29.12.2020, sygn. 0113-KDWPT.4011.233.2020.2.JR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

odszkodowanie za likwidację stanowiska pracy

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2020 r. (data wpływu 22 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 grudnia 2020 r. (data wpływu 8 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania na podstawie ugody sądowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozwiązał z pracownicą Panią ., zatrudnioną na stanowisku kierownika (), umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony za wypowiedzeniem z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Umowa o pracę została rozwiązana na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy - wypowiedzenie przez pracodawcę w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przyczyną wypowiedzenia była likwidacja stanowiska kierownika () i podporządkowania kierowniczego () bezpośrednio Sekretarzowi ().

Z analizy zakresu obowiązków kierownika () wynikało, że zakresy czynności były wykonywane w części niekierowniczej w znacznej mierze przez pracowników Wydziału, a w zakresie obowiązków stanowiły powielenie obowiązków Sekretarza, który i tak w ramach swoich obowiązków organizuje pracę Urzędu i zapewnia warunki sprawnego jego funkcjonowania. W związku z powyższym utrzymanie dodatkowego stanowiska powodowało generowanie dodatkowych kosztów, zbędnych dla prawidłowej pracy Wnioskodawcy, co spowodowało decyzję o spłaszczeniu struktury organizacyjnej i likwidacji stanowiska z dniem 22 października 2019 r. Do upływu okresu wypowiedzenia Wnioskodawca zwolnił Panią . z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem Pracodawcy, pracownik złożył pozew do Sądu Rejonowego - Sądu Pracy o:

1. uznanie rozwiązania umowy o pracę za bezskuteczne;
2. przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach, ewentualne na wypadek gdyby przywrócenie do pracy nie było możliwe orzeczenie o odszkodowaniu.

W dnia 15 lipca 2020 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Panią . zawarto ugodę sądową. Pkt 1 ugody brzmi: Strona pozwana Urząd () zapłaci powódce . kwotę () tytułem odszkodowania za likwidację stanowiska pracy płatną w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania. Pkt 2 niniejsza ugoda wyczerpuje wszystkie roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie i wszystkie roszczenia stron ze stosunku pracy, zaś powódka oświadcza, że wszystkie roszczenia ze stosunku pracy wiążącego ją ze stroną pozwaną zostały zaspokojone.

Urząd (), od wypłaconego odszkodowania, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawy o updof), obliczył i pobrał zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości () zł. Pobrana zaliczka na podatek została przekazana na rachunek urzędu skarbowego. Była pracownica otrzymała przelew na kwotę () gr.

Była pracownica dnia 2 października 2020 r. zażądała zwrotu pozostałej kwoty wraz z należnymi odsetkami na podstawie postanowienia z Sądu Rejonowego o nadaniu klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu - ugodzie zawartej przez Sąd Rejonowy z dnia 15 lipca 2020 r. Pani . uważa, że przyznane odszkodowanie na podstawie ugody sądowej jest wolne od podatku dochodowego do wysokości określonej w tej ugodzie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o pdof.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 grudnia 2020 r. wskazano, że w zawartej ugodzie nie podano żadnej podstawy prawnej przyznania odszkodowania byłej pracownicy. Ugoda wynika z art. 917 Kodeksu Cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu Pracy. Powódka żądała odszkodowania w kwocie maksymalnej, wynikającej z art. 45 w związku z art. 47(1) Kodeksu Pracy, a na mocy ugody odszkodowanie ugodzono z innym tytułem niż niezgodne z prawem zwolnienie, jak i ugodzono niższą wysokość odszkodowania, jednak w granicach art. 47 (1) Kodeksu Pracy (w wys. 2 miesięcznego wynagrodzenia).

Przedmiotowe odszkodowanie przyznano powódce za likwidację stanowiska pracy. Wnioskodawca uważa, że gdyby nie likwidacja stanowiska pracy Pani . to pracownica nie utraciłaby korzyści w postaci uzyskiwania dalszych przychodów z tytułu zatrudnienia. Urzędowi () chodziło tylko o utraconą korzyść z powodu utarty zatrudnienia przez pracownika, nie o przyznaniu odszkodowania za utracone korzyści. Powódka utraciła korzyści z powodu likwidacji stanowiska. W wyniku ugody nie zmienił się sposób rozwiązania z powódką umowy o pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w oparciu o przedstawione fakty Wnioskodawca wypłacając byłemu pracownikowi odszkodowanie za likwidację stanowiska pracy na mocy ugody sądowej powinien obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy w oparciu o art. 31 ustawy o pdof, czy też odszkodowanie podlegało zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o pdof, a Wnioskodawca nie był zobowiązany obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ugodzonej kwoty odszkodowania za likwidację stanowiska pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, był On zobowiązany obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od ugodzonej kwoty odszkodowania za likwidację stanowiska pracy, gdyż takie odszkodowanie nie jest objęte zakresem zwolnienia wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 3b (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426), nie obejmuje odszkodowania za likwidację stanowiska pracy. Ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. W tym przypadku odszkodowanie, pomimo, że objęte ugodą sądową, obejmuje utracone korzyści byłego pracownika - brak możliwości uzyskania dalszych przychodów z tytułu zatrudnienia. Tym samym, ugodzone odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać gdyby mu szkody nie wyrządzono podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Otrzymane odszkodowanie przez byłego pracownika jest przychodem ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdof i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast na Pracodawcy ciąży obowiązek pobrania i przekazania na rachunek urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu kwoty wypłaconej na rzecz byłego pracownika na podstawie zawartej ugody sądowej. Dlatego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że od wypłaconego odszkodowania prawidłowo obliczył i pobrał zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości () zł zgodnie z art. 31 ustawy o pdof (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot w szczególności oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowania wypłaconego pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku, a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca rozwiązał z pracownicą zatrudnioną, umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony za wypowiedzeniem z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia. Umowa o pracę została rozwiązana na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy - wypowiedzenie przez pracodawcę w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Przyczyną wypowiedzenia była likwidacja stanowiska kierownika () i podporządkowania kierowniczego Wydziału bezpośrednio Sekretarzowi ().

Z analizy zakresu obowiązków kierownika () wynikało, że zakresy czynności były wykonywane w części niekierowniczej w znacznej mierze przez pracowników Wydziału, a w zakresie obowiązków stanowiły powielenie obowiązków Sekretarza, który i tak w ramach swoich obowiązków organizuje pracę Urzędu i zapewnia warunki sprawnego jego funkcjonowania. W związku z powyższym utrzymanie dodatkowego stanowiska powodowało generowanie dodatkowych kosztów, zbędnych dla prawidłowej pracy Urzędu, co spowodowało decyzję o spłaszczeniu struktury organizacyjnej i likwidacji stanowiska z dniem 22 października 2019 r. Do upływu okresu wypowiedzenia pracownica została zwolniona z obowiązku świadczenia pracy do upływu okresu wypowiedzenia z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem Pracodawcy, pracownica złożyła pozew do Sądu Pracy o:

1. uznania rozwiązania umowy o pracę za bezskuteczne;
2. przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach, ewentualne na wypadek gdyby przywrócenie do pracy nie było możliwe orzeczenie o odszkodowaniu.

W dnia 15 lipca 2020 r. pomiędzy Wnioskodawcą a pracownicą zawarto ugodę sądową, zgodnie z którą Wnioskodawca zapłaci powódce kwotę tytułem odszkodowania za likwidację stanowiska pracy płatną w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania Wskazano również, że ugoda wyczerpuje wszystkie roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie i wszystkie roszczenia stron ze stosunku pracy, zaś pracownica oświadczyła, że wszystkie roszczenia ze stosunku pracy wiążącego ją ze stroną pozwaną zostały zaspokojone.

Wnioskodawca, od wypłaconego odszkodowania, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawy o updof), obliczył i pobrał zaliczkę na podatek dochodowy. Pobrana zaliczka na podatek została przekazana na rachunek urzędu skarbowego.

W zawartej ugodzie nie podano żadnej podstawy prawnej przyznania odszkodowania byłej pracownicy. Ugoda wynika z art. 917 Kodeksu Cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu Pracy. Powódka żądała odszkodowania w kwocie maksymalnej, wynikającej z art. 45 w związku z art. 47(1) Kodeksu Pracy, a na mocy ugody odszkodowanie ugodzono z innym tytułem niż niezgodne z prawem zwolnienie, jak i ugodzono niższą wysokość odszkodowania, jednak w granicach art. 47 (1) Kodeksu Pracy (w wys. 2 miesięcznego wynagrodzenia).

Przedmiotowe odszkodowanie przyznano powódce za likwidację stanowiska pracy. Wnioskodawca uważa, że gdyby nie likwidacja stanowiska pracy to pracownica nie utraciłaby korzyści w postaci uzyskiwania dalszych przychodów z tytułu zatrudnienia. Urzędowi chodziło tylko o utraconą korzyść z powodu utarty zatrudnienia przez pracownika, nie o przyznaniu odszkodowania za utracone korzyści. Powódka utraciła korzyści z powodu likwidacji stanowiska. W wyniku ugody nie zmienił się sposób rozwiązania z powódką umowy o pracę.

Należy podkreślić, że odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu przytoczonego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zwolnieniem określonym w przytoczonym powyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.).

Przepis art. 30 § 1 pkt 2 ustawy Kodeks pracy stanowi, że umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem).

W myśl art. 45 § 1 ww. ustawy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy stosownie do żądania pracownika orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 ww. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 ww. ustawy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że nie doszło przed sądem do stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy dotyczących wypowiedzenia umowy o pracę, bowiem została zawarta ugoda sądowa. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że w zawartej ugodzie nie podano żadnej podstawy prawnej przyznania odszkodowania byłej pracownicy, zatem ustalona pomiędzy stronami postępowania kwota, będąca przedmiotem ugody sądowej, wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a nie z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, regulujących wysokość lub zasady ustalania odszkodowania.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie pieniężne wypłacone przez Wnioskodawcę byłej pracownicy nie jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. artykułu.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zatem, jeżeli otrzymane odszkodowanie mieści się w pojęciu jednego z ww. wyjątków, stanowi wystarczający argument do braku skorzystania ze zwolnienia od podatku i powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawową przesłanką zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako wyłączone ze zwolnienia, podlega odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to podlegałyby one opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W myśl art. 917 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740) przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody w rozumieniu ww. przepisu, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Zatem, wypłacone przez Wnioskodawcę byłej pracownicy odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, skoro w wyniku zawartej ugody nie uległ zmianie tryb rozwiązania umowy o pracę.

Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki były pracownik mógłby otrzymać, gdyby nadal łączył go stosunek pracy z Wnioskodawcą, a więc gdyby do rozwiązania umowy o pracę nie doszło. W związku z tym, wypłacona przez Wnioskodawcę kwota odszkodowania na rzecz byłej pracownicy nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wypłacona przez Wnioskodawcę byłej pracownicy kwota pieniężna na podstawie ugody sądowej, nazwana przez strony odszkodowaniem za likwidację stanowiska pracy, stanowi dla tej pracownicy przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownicę z Wnioskodawcą stosunku pracy. Wskazać należy, że gdyby tego stosunku nie było pracownica nie miałaby podstaw występować z roszczeniem przeciwko Wnioskodawcy o uznanie rozwiązania umowy o pracę za bezskuteczne, i przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach, wskutek czego przed Sądem Pracy zawarto ugodę.

Odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz byłej pracownicy, na mocy zawartej ugody sądowej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca jako płatnik był obowiązany obliczyć i pobrać od wypłaconego odszkodowania kwotę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (), za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej