Interpretacja indywidualna z dnia 21 grudnia 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.727.2022.2.AA
Temat interpretacji
W zakresie prawidłowości ustalenia wartości przychodu ze sprzedaży, która decyduje o statusie małego podatnika.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
W dniu 14 września 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 13 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 grudnia 2022 r. (wpływ 7 grudnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanów faktycznych
Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce pod nieograniczony obowiązek podatkowy. Wnioskodawca, z uwagi na przekroczony limit przychodów, prowadzi ewidencję księgową w formie pełnej księgowości – księgi rachunkowe. Wnioskodawca wybrał liniowy podatek dochodowy. Według zalecenia Komisji Europejskiej nr 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. Wnioskodawca definiuje swoje przedsiębiorstwo jako małe, z uwagi na liczbę pracowników powyżej 10 osób, ale nie więcej niż 50 pracowników i roczny obrót przekraczający 2 miliony EUR, ale nie więcej niż 10 min EUR.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi działalność w dwóch obszarach:
Pierwszy rodzaj to działalność kantorowa w ramach PKD: 66.12.Z Działalność maklerska związana z rynkiem papierów wartościowych i towarów giełdowych, regulowana przepisami ustawy prawo dewizowe. Zgodnie z definicją działalności kantorowej zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 19 Prawa dewizowego, działalnością kantorową jest regulowana działalność gospodarcza polegająca na kupnie i sprzedaży wartości dewizowych oraz pośrednictwie w ich kupnie i sprzedaży. W prowadzonej działalności Wnioskodawca przede wszystkim dokonuje kupna i sprzedaży walut. Wymiana walut realizowana jest w ramach transakcji wymiany jednego środka płatniczego na inny środek płatniczy według określonego kursu, którego wartość ulega zmianie – klient sprzedaje walutę po określonym kursie lub też dokonuje zakupu waluty po określonym kursie. Wnioskodawca, wykonując działalność kantorową, nie pobiera od klientów kupujących oraz sprzedających waluty żadnych opłat ani prowizji, wypłaca jedynie równowartość sprzedawanej lub kupowanej przez klienta waluty w innej walucie, uzgodnionej z klientem.
Drugi rodzaj działalności to usługi biura rachunkowego w ramach PKD: 69.20.Z Działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe. W ramach tej działalności Wnioskodawca świadczy kompleksowe usługi księgowe, kadrowe dla innych osób fizycznych oraz prawnych prowadzących działalność gospodarczą w Polsce.
Dotychczas na potrzeby podatku dochodowego, ustalając podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, Wnioskodawca kierował się ogólną zasadą ustalania dochodu osiągniętego z działalności gospodarczej, czyli: sumował wszystkie przychody ze sprzedaży rozumiane jako wpływ środków, tj. kwoty otrzymane ze sprzedaży waluty oraz przychody z działalności księgowej w myśl art. 11 ust.1 u.p.d.o.f. Według Wnioskodawcy utracił on status małego podatnika, przekraczając limit wartości przychodów ze sprzedaży kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 2 mln EUR. W ten sposób przechodząc z uproszczonej księgowości na pełną księgowość – księgi rachunkowe w myśl art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f.
Po stronie kosztów Wnioskodawca rozpoznał koszty związane z zakupem waluty, pozostałe koszty związane z działalnością kantoru oraz koszty działalności księgowej.
Pytania
1.Czy w ten sposób ujmowanie przychodów i kosztów na potrzeby ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe?
2.Czy w rozliczeniu rocznym PIT-36L należy uwzględnić sumę wszystkich przychodów i kosztów osiągniętych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej?
3.Czy na potrzeby ustalenia, czy Wnioskodawca posiada status małego podatnika w myśl art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy wziąć pod uwagę wszystkie przychody Wnioskodawcy (działalność biura rachunkowego i działalność kantoru wymiany walut) w roku podatkowym rozumiane jako wpływ środków?
Pana stanowisko w sprawie
W Pana ocenie – w odniesieniu do pytań nr 1 i nr 2 – dotychczas Wnioskodawca sporządzał sprawozdanie finansowe oraz deklarację roczną PIT-36L w oparciu o sumę wszystkich przychodów i kosztów przypadającą na dany rok podatkowy. W ten sposób rozpoznane przychody spowodowały, że Wnioskodawca utracił status małego podatnika uprawniającego do prowadzenia uproszczonej księgowości w myśl art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f. i od 2001 roku prowadzi pełną księgowość.
Wnioskodawca prowadzi między innymi działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie pomiędzy klientami chcącymi nabyć walutę, a klientami chcącymi tę walutę sprzedać, a więc Wnioskodawca dokonuje kupna i sprzedaży walut (przedmiotem transakcji jest właśnie waluta), dlatego kwoty otrzymane ze sprzedaży waluty ujmujemy w przychodach podlegających opodatkowaniu, a z zakupu w kosztach.
W myśl ogólnej zasady to kwoty otrzymane ze sprzedaży waluty należy ująć w przychodach podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, co oznacza, że do limitu decydującego o uznaniu podatnika za małego przedsiębiorcę w rozumieniu u.p.d.o.f. należy sumować wartość wszystkich przychodów wynikających z czynności sprzedaży.
Wnioskodawca w swoich poczynaniach kieruje się zasadą, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z wszystkich źródeł przychodów (działalność kantoru wymiany walut i działalność rachunkowo-księgowa) oraz kosztami jest całość kosztów związanych z osiągniętym przychodem.
Dlatego w świetle przedstawionych faktów Wnioskodawca uważa za prawidłowe prowadzenia księgowości w swojej firmy.
W Pana ocenie – w odniesieniu do pytania nr 3 – według zalecenia Komisji Europejskiej nr 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. małe przedsiębiorstwo definiuje się jako te zatrudniające mniej niż 50 pracowników i posiadające roczny obrót i/lub całkowity bilans roczny nie większy niż 10 milionów EUR.
Wnioskodawca zatrudnia (…).
Dlatego w świetle przedstawionych liczb należy uznać Wnioskodawcę za małe przedsiębiorstwo.
Ponadto w uzupełnieniu z 5 grudnia 2022 r. wskazał Pan, że dotychczas Wnioskodawca sumował wszystkie przychody ze sprzedaży rozumiane jako wpływ środków, tj. kwoty otrzymane ze sprzedaży waluty oraz przychody z działalności księgowej. Według Wnioskodawcy utracił on status małego podatnika, przekraczając limit wartości przychodów ze sprzedaży kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 2 mln EUR. W ten sposób przechodząc z uproszczonej księgowości na pełną księgowość – księgi rachunkowe.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Definicję małego podatnika zawiera art. 5a pkt 20 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647), zgodnie z którym:
Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Zatem, dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc między jej wykonywaniem, a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.
Z kolei w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Na podstawie tego przepisu – wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tych przychodów).
Dlatego też, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:
-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
-został właściwie udokumentowany,
-nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Z omawianego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
U podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.
Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.
Z kolei w myśl art. 45 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c.
Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w dwóch obszarach: działalność kantorową i działalność rachunkowo-księgową. Prowadzi Pan księgi rachunkowe, a jako formę opodatkowania wybrał Pan podatek liniowy. Ustalając podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, sumował Pan wszystkie przychody ze sprzedaży rozumiane jako wpływ środków, tj. kwoty otrzymane ze sprzedaży waluty oraz przychody z działalności księgowej. Natomiast po stronie kosztów rozpoznał Pan koszty związane z zakupem waluty, pozostałe koszty związane z działalnością kantoru oraz koszty działalności księgowej.
W związku z tak przestawionym opisem sprawy ma Pan wątpliwości, czy prawidłowo określa Pan przychody ze sprzedaży walut, ustala koszty jej zakupu oraz określa przychody z działalności księgowej i przyporządkowuje koszty ich uzyskania.
W myśl ogólnej zasady określonej w art. 14 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – kwoty ze sprzedaży walut oraz kwoty należne z tytułu działalności rachunkowo-księgowej ma Pan obowiązek ująć w przychodach podlegających opodatkowaniu, a wydatki związane z zakupem walut, pozostałe koszty działalności kantorowej oraz wydatki związane z działalnością rachunkowo-księgową, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, powinien Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Tak ustalone przychody i koszty należy również wykazać w zeznaniu podatkowym PIT-36L.
Drugą Pana wątpliwością jest prawidłowe ustalenie przez Pana limitu małego podatnika.
Wyjaśniam, że wskazane na wstępie w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa ta nie zawiera również definicji legalnej terminu „sprzedaż”, choć ustawodawca wielokrotnie posługuje się nim w ustawie. Termin „sprzedaż” jest używany w języku prawnym i prawniczym na oznaczenie konkretnej instytucji prawa cywilnego, a także znajduje zastosowanie w szeroko rozumianym obrocie gospodarczym i prywatnym. W znaczeniu potocznym – termin „sprzedaż” dotyczy powszechnie rozumianych świadczeń odpłatnych (wyrażonych w pieniądzu) dokonanych w wyniku porozumienia zawartego między stronami transakcji. Brak definicji ustawowej oraz większe niż w innych działach prawa znaczenie wykładni językowej traktowanej jako pierwszoplanowa metoda odkodowania znaczenia normy podatkowej (wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn. akt I FSK 1499/14) wymagają posłużenia się znaczeniem słownikowym.
W zakresie definiowania sprzedaży dla celów ustalenia limitu małego podatnika, wskutek braku definicji ustawowej, pojęcie to powinno być więc odczytywane według jego literalnego znaczenia (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 723/18). Skoro przychód ze sprzedaży należy rozumieć zgodnie z wykładnią literalną, to istotnym jest, że ustawodawca odwołał się do węższego pojęcia przychodu ze sprzedaży, a nie ogólnie do przychodu. Jest to zatem ograniczenie uwzględnianych w limicie kwot do określonych czynności. Tą czynnością jest sprzedaż, która według Słownika Języka Polskiego PWN oznacza „odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną sumę” (https://sjp.pwn.pl/slowniki/sprzeda%C5 %BCny.html).
Wskazane znaczenie językowe jest bliskie definicji „umowy sprzedaży”, zawartej w art. 535 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zgodnie z którym:
Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.
Cechami charakteryzującymi transakcję sprzedaży jest występowanie przynajmniej dwóch stron, swoboda zawierania umów, ustalona cena, dokonywanie jej na wolnym rynku, składanie ofert, możliwość wyboru stron umowy.
Sformułowania „wartość przychodu ze sprzedaży” nie należy utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. Dlatego też należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Przy obliczaniu powyższego limitu dla określenia statusu małego podatnika należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.
Skoro przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji zwrotu „przychód ze sprzedaży”, należy go rozumieć szeroko. Ponadto definicja „małego podatnika” określona w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera ograniczenia, aby „przychód ze sprzedaży” był ustalony na podstawie prowadzonych ksiąg dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym.
Szerokie rozumienie zwrotu „przychód ze sprzedaży” i brak przepisu szczególnego, który zawężałby jego przedmiotowe znaczenie przy kwalifikowaniu podmiotów do kategorii „małego podatnika”, powoduje, że przy wyliczaniu „wartości przychodu ze sprzedaży” powinien Pan uwzględnić wszystkie przychody osiągane z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej zarówno z działalności kantorowej, jak i z działalności rachunkowo-księgowej.
Reasumując – ujmowanie przez Pana przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w sposób opisany we wniosku należy uznać za prawidłowe. W rozliczeniu rocznym PIT-36L należy uwzględnić sumę wszystkich przychodów i kosztów uzyskania przychodów osiągniętych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wyliczając natomiast przychody na potrzeby ustalenia, czy posiada Pan status małego podatnika, należy brać pod uwagę wszystkie przychody osiągane z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, zarówno z działalności kantorowej, jak i z działalności rachunkowo-księgowej.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
W odniesieniu do przykładów liczbowych przedstawionych we własnym stanowisku wskazuję, że nie mam obowiązku odnosić się do nich, ponieważ interpretacji indywidualnej, w myśl art. 14b § 1 ustawy ‒ Ordynacja podatkowa, podlegają przepisy prawa podatkowego. Stąd nie mogę potwierdzić prawidłowości przedstawionych przez Pana danych, gdyż nie podlegają one interpretacji indywidualnej.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).