Interpretacja indywidualna z dnia 26.10.2020, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.595.2020.1.MC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie waluty wirtualnej w drodze kopania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2020 r. (data wpływu 31 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie waluty wirtualnej w drodze kopania jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie waluty wirtualnej w drodze kopania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2020 r. i w latach następnych Wnioskodawca zamierza dokonywać transakcji związanych z walutą wirtualną w rozumieniu art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2020 r. poz. 971).

Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, dalej: updof).

Wnioskodawca dotychczas nie dokonywał w poprzednich latach (tj. przed 2020 r.) żadnych transakcji dotyczących walut wirtualnych. Niniejszy wniosek dotyczy przepisów updof w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 sierpnia 2020 r.

Zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca rozważa rozpoczęcie działalności polegającej na tzw. kopaniu (pozyskiwaniu) waluty wirtualnej (ang. mining) metodą () przy użyciu urządzeń elektronicznych (...) w 2020 r. albo później.

Wnioskodawca będzie pozyskiwał walutę wirtualną na własny rachunek. Skutkiem tych operacji będzie pozyskanie waluty wirtualnej w sposób pierwotny w następstwie wykonywania obliczeń matematycznych za pomocą urządzeń elektronicznych; kopanie danej waluty wirtualnej zwiększa jej podaż. Waluta wirtualna uzyskana w ten sposób będzie sprzedawana przez Wnioskodawcę (tj. przez zamianę waluty wirtualnej na walutę tradycyjną), a dochód będzie rozliczany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie wyklucza także sytuacji, w której po wykopaniu waluta wirtualna jednego rodzaju zostanie zamieniona na walutę wirtualną innego rodzaju oraz dopiero wówczas będzie sprzedana (zamieniona na walutę tradycyjną). Waluty wykopanej Wnioskodawca nie będzie zamieniał na inne towary lub usługi.

Transakcjami na wykopanych walutach wirtualnych będą: ich sprzedaż oraz zamiana na waluty wirtualne innego rodzaju. Sprzedaż będzie udokumentowana zapisem (zapisami) na rachunkach giełdy kryptowalutowej i potwierdzeniem otrzymania środków ze sprzedaży na rachunek bankowy. Z kolei zamiana wykopanej waluty wirtualnej na walutę wirtualną innego rodzaju będzie udokumentowana wyłącznie zapisami na rachunkach giełdy kryptowalutowej.

Wnioskodawca zamierza dokonywać transakcji wymiany zarówno poprzez polskie, jak i zagraniczne giełdy kryptowalutowe. Kopanie waluty wirtualnej generować będzie określone wydatki, m.in. na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz na energię elektryczną zużywaną w procesie kopania waluty (proces kopania jest energochłonny). Bez poniesienia przez Wnioskodawcę powyższych kosztów proces kopania waluty wirtualnej metodą () jest niemożliwy. Należy tutaj nadmienić, iż istnieją także alternatywne metody kopania walut wirtualnych.

Natomiast Wnioskodawca zamierza pozyskać walutę wirtualną w opisany powyżej sposób (tj. metodą ()); jest to podyktowane wynikiem przeprowadzonych przez Wnioskodawcę analiz opłacalności przedsięwzięcia pod kątem gospodarczym. Wnioskodawca planuje ponieść niezbędne wydatki na sprzęt do kopania waluty wirtualnej. Kopanie waluty wirtualnej będzie następowało w celu osiągnięcia przychodów ze zbycia wykopanej waluty wirtualnej, zbycie wykopanej waluty wirtualnej nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 22 ust. 14 updof, uznać należy także wydatki ponoszone w związku z kopaniem waluty wirtualnej, takie jak wydatki na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz na energię elektryczną?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie analizy przepisów ustawy pdof oraz wyroków sądów administracyjnych, np. I SA/Łd 285/20, za wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 22 ust. 14 updof, uznać należy także wydatki ponoszone w związku z kopaniem waluty wirtualnej, takie jak wydatki na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz na energię elektryczną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 2020 r. i w latach następnych zamierza dokonywać transakcji związanych z walutą wirtualną w rozumieniu art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca dotychczas nie dokonywał w poprzednich latach (tj. przed 2020 r.) żadnych transakcji dotyczących walut wirtualnych. Wnioskodawca rozważa rozpoczęcie działalności gospodarczej polegającej na tzw. kopaniu (pozyskiwaniu) waluty wirtualnej (ang. mining) metodą () przy użyciu urządzeń elektronicznych (...) w 2020 r. albo później. Wnioskodawca będzie pozyskiwał walutę wirtualną na własny rachunek. Skutkiem tych operacji będzie pozyskanie waluty wirtualnej w sposób pierwotny, w następstwie wykonywania obliczeń matematycznych za pomocą urządzeń elektronicznych; kopanie danej waluty wirtualnej zwiększa jej podaż. Waluta wirtualna uzyskana w ten sposób będzie sprzedawana przez Wnioskodawcę (tj. przez zamianę waluty wirtualnej na walutę tradycyjną), a dochód będzie rozliczany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wyklucza także sytuacji, w której po wykopaniu waluta wirtualna jednego rodzaju zostanie zamieniona na walutę wirtualną innego rodzaju oraz dopiero wówczas będzie sprzedana (zamieniona na walutę tradycyjną). Waluty wykopanej Wnioskodawca nie będzie zamieniał na inne towary lub usługi. Transakcjami na wykopanych walutach wirtualnych będą: ich sprzedaż oraz zamiana na waluty wirtualne innego rodzaju. Sprzedaż będzie udokumentowana zapisem (zapisami) na rachunkach giełdy kryptowalutowej i potwierdzeniem otrzymania środków ze sprzedaży na rachunek bankowy. Z kolei zamiana wykopanej waluty wirtualnej na walutę wirtualną innego rodzaju będzie udokumentowana wyłącznie zapisami na rachunkach giełdy kryptowalutowej. Wnioskodawca zamierza dokonywać transakcji wymiany zarówno przez polskie, jak i zagraniczne giełdy kryptowalutowe. Kopanie waluty wirtualnej generować będzie określone wydatki, m.in. na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz na energię elektryczną zużywaną w procesie kopania waluty (proces kopania jest energochłonny). Wnioskodawca planuje ponieść niezbędne wydatki na sprzęt do kopania waluty wirtualnej. Kopanie waluty wirtualnej będzie następowało w celu osiągnięcia przychodów ze zbycia wykopanej waluty wirtualnej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 7 wymienia się przychód z tytułu praw majątkowych. Stosownie do treści tego przepisu źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Na wstępie rozważań w zakresie obrotu wirtualnymi walutami należy rozpocząć od wyjaśnienia pojęcia waluta wirtualna, która została zdefiniowana w art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2020 r., poz. 971, z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o walucie wirtualnej rozumie się przez to cyfrowe odwzorowanie wartości, które nie jest:

1. prawnym środkiem płatniczym emitowanym przez NBP, zagraniczne banki centralne lub inne organy administracji publicznej,
2. międzynarodową jednostką rozrachunkową ustanawianą przez organizację międzynarodową i akceptowaną przez poszczególne kraje należące do tej organizacji lub z nią współpracujące,
3. pieniądzem elektronicznym w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych,
4. instrumentem finansowym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi,
5. wekslem lub czekiem

oraz jest wymienialne w obrocie gospodarczym na prawne środki płatnicze i akceptowane jako środek wymiany, a także może być elektronicznie przechowywane lub przeniesione albo może być przedmiotem handlu elektronicznego.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z odpłatnego zbycia waluty wirtualnej.

Przepis ust. 1 pkt 11 stosuje się również do przychodów uzyskanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z wyjątkiem działalności, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, zaliczanej do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 17 ust. 1g ww. ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 1f cytowanej ustawy: przez odpłatne zbycie waluty wirtualnej rozumie się wymianę waluty wirtualnej na prawny środek płatniczy, towar, usługę lub prawo majątkowe inne niż waluta wirtualna lub regulowanie innych zobowiązań walutą wirtualną.

Natomiast wymiana między walutami wirtualnymi niezależnie od miejsca jej dokonywania jest obojętna podatkowo.

Z kolei w myśl art. 30b ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia walut wirtualnych podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Dochodem z odpłatnego zbycia walut wirtualnych jest osiągnięta w roku podatkowym różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia walut wirtualnych a kosztami uzyskania przychodów określonymi na podstawie art. 22 ust. 14-16 (art. 30b ust. 1b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia waluty wirtualnej stanowią udokumentowane wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej oraz koszty związane ze zbyciem waluty wirtualnej, w tym udokumentowane wydatki poniesione na rzecz podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu.

W myśl art. 22 ust. 15 ww. ustawy: koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 14, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 16.

Stosowanie do art. 22 ust. 16 cyt. ustawy: nadwyżka kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 14, nad przychodami z odpłatnego zbycia waluty wirtualnej uzyskanymi w roku podatkowym powiększa koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia waluty wirtualnej poniesione w następnym roku podatkowym.

Jednocześnie nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z zamianą waluty wirtualnej na inną walutę wirtualną (art. 23 ust. 1 pkt 38d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z powyższego wynika, że aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu powinien być:

• udokumentowany,
• bezpośredni,
• poniesiony na nabycie waluty wirtualnej.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości kwestia udokumentowania wydatku, lecz jego bezpośredniość i poniesienie na nabycie waluty wirtualnej.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego między kosztem a celem, jakiemu ma służyć, koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Zatem koszty bezpośrednie to te, które łatwo można na podstawie pomiaru lub dokumentów źródłowych zaliczyć wprost na określony produkt. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Wszystkie koszty, których nie da się zaklasyfikować do kosztów bezpośrednich, są kosztami pośrednimi. Choć nie mają bezpośredniego odbicia w konkretnych przychodach, bez ich poniesienia nie byłoby możliwe osiągnięcie przychodu.

Innymi słowy posługując się językowym znaczeniem przez koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są zaś wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. W stosunku do tego rodzaju kosztów doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie wchodzi w rachubę. Takie koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają bowiem w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Są to koszty poniesione w związku z ogólnymi potrzebami procesu wytwórczego. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, w związku z czym każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. W związku z ogólną, niesprecyzowaną kategorią ustawową odwołującą się do bezpośredniości i pośredniości związku wydatku z przychodem, ustawodawca nakazuje analizować związek w każdym przypadku indywidualni, biorąc pod uwagę między innymi rodzaj działalności gospodarczej podatnika, racjonalnie dokonaną ocenę możliwości osiągnięcia przychodu z konkretnego kosztu, intencje podatnika towarzyszące ponoszeniu wydatku, więź jaka w konkretnych okolicznościach, np. gospodarczych, rynkowych, występuje (lub nie występuje) między kosztem podatkowym a efektywnie osiągniętym lub tylko zamierzonym przychodem. Mając to na względzie, ten sam wydatek w określonych okolicznościach może być uznany za koszt bezpośredni, a w innych za pośredni.

Należy wyjaśnić, że koszty uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia waluty wirtualnej stanowią udokumentowane wydatki na nabycie waluty wirtualnej, poniesione w danym roku podatkowym oraz koszty związane ze zbyciem waluty wirtualnej, w tym udokumentowane wydatki poniesione na rzecz podmiotów, które pośredniczą w wymianie lub sprzedaży tych walut. Dotyczy to wydatków wyłącznie bezpośrednio związanych z nabyciem i sprzedażą walut wirtualnych. Wszystkie koszty, jakie podatnik poniesie w danym roku podatkowym, będzie zobowiązany wykazać w zeznaniu rocznym, niezależnie od tego, czy w tym samym roku uzyska przychód, czy też nie.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio poniesionych na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 22 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że będą to oprócz ceny zakupu, również prowizje pobierane przez podmioty pośredniczące w wymianie.

Kosztami uzyskania przychodów nie będą więc koszty pośrednie, w szczególności koszty finansowania zakupu walut wirtualnych (koszty pożyczek, kredytów itp.), zakup komputera, wydatki na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz koszty zużycia prądu. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Powyższy pogląd podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 338/13 O zaliczeniu podatkowych kosztów uzyskania przychodów do kategorii kosztów bezpośrednich albo innych niż bezpośrednie decyduje ich relacja do przychodu, jaki mają one obiektywnie zapewnić. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że jeżeli dany wydatek odnosi się do konkretnego przychodu, należy zaliczyć go do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. W przypadku natomiast, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadna jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Inaczej mówiąc, bezpośrednio związane z przychodami są takie koszty, gdy można wskazać konkretny przychód, do którego odnoszą się koszty mające na celu jego generowanie albo zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów (por. wyrok NSA z 4 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 1358/12).

Ponadto należy zauważyć, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca nie nabywa waluty wirtualnej od innego podmiotu, lecz dokonuje jej pierwotnego wydobycia, zbliżonego do wytworzenia. Wykopana przez Wnioskodawcę waluta wirtualna nie była nigdy wcześniej przedmiotem obrotu, ponieważ nie istniała. Gdyby celem ustawodawcy było, aby podatnicy mogli rozliczać w kosztach uzyskania przychodu wydatki związane ze wszelkimi formami wejścia w posiadanie waluty wirtualnej, dokonałby odpowiedniego zapisu w ustawie (przykładowo w zakresie kosztów związanych z odpłatnym zbyciem nieruchomości w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono zapis odnoszący się zarówno do kosztów nabycia, jak i wytworzenia nieruchomości).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony na wstępie opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w przypadku uzyskiwania przychodu ze zbycia waluty wirtualnej pozyskanej w drodze tzw. kopania (mining) wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz na energię elektryczną zużywaną w tym celu, nie można uznać za wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 22 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jak to zostało wskazane powyżej wydatki te kwalifikowane są do kosztów pośrednich. Koszty te służą realizacji określonego przedsięwzięcia, którym jest wykopanie waluty wirtualnej, ale nie można przewidzieć, ile walut zostanie sprzedanych oraz w jakim okresie czasu to nastąpi.

Zatem Wnioskodawca nie może zaliczyć poniesionych wydatków pośrednich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie powołanego wyżej przepisu prawa.

Reasumując za wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 22 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można uznać wydatków ponoszonych w związku z kopaniem waluty wirtualnej, takich jak wydatki na zakup lub leasing sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej, wynajem profesjonalnie przygotowanych pomieszczeń w centrach obliczeniowych, na naprawy i serwis sprzętu przeznaczonego do kopania waluty oraz na energię elektryczną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej