Czy rozpoczęcie odpisów amortyzacyjnych środka trwałego (tj. lokalu nabytego w drodze darowizny) przed 1 stycznia 2018 r., tj. przed wejściem w życi... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 26.10.2020, sygn. 0115-KDIT3.4011.506.2020.2.AWO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy rozpoczęcie odpisów amortyzacyjnych środka trwałego (tj. lokalu nabytego w drodze darowizny) przed 1 stycznia 2018 r., tj. przed wejściem w życie zmian przewidzianych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, umożliwia kontynuację dokonywania odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego (tego lokalu) po 1 stycznia 2018 r. i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodu na zasadzie art. 23 ust. 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu sprzed zmian wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2018 r., czy jednak od wejścia w życie zmian nie będzie możliwości dokonania odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego i zastosowanie będzie miał art. 23 ust. 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu nadanym mu ww. ustawą zmieniającą?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2020 r. (data wpływu 2 września 2020 r.), uzupełnionym w dniu 13 października 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 13 października 2020 r., o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku tym, po uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie działalności prawniczej pod firmą . Działalność ta prowadzona jest w lokalu przy ul. , lokal numer , w (dalej jako: Lokal), który jest oznaczony w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej jako stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Lokal stanowi własność Wnioskodawcy, która to własność wynikła stąd, że w dniu 22 maja 2013 r. Wnioskodawca otrzymał ten Lokal od rodziców na podstawie umowy darowizny &˗ akt notarialny Repertorium A numer , sporządzony przez notariusza . Nabycie to korzystało ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Lokal stanowi odrębną nieruchomość, dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w , Wydział Ksiąg Wieczystych, księga wieczysta numer .

W dniu 20 listopada 2013 r. Wnioskodawca wprowadził wyżej wskazaną nieruchomość do prowadzonej działalności gospodarczej jako środek trwały. Wnioskodawca dokonał odpisów amortyzacyjnych od wyżej wskazanej nieruchomości w grudniu 2013 r. według stawek indywidualnych (10% rocznie &˗ zł miesięcznie). Tym samym odpisy amortyzacyjne od wyżej wskazanej nieruchomości jako środka trwałego rozpoczęte zostały przed wejściem w życie zmian przewidzianych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (rozpoczęto je w grudniu 2013 r.).

Od dnia 1 stycznia 2018 r. w związku z wejściem w życie zmian przewidzianych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne amortyzacja Lokalu nie była przez Wnioskodawcę księgowana w koszty.

W uzupełnieniu złożonym dnia 13 października 2020 r., wyjaśniono, że:

do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych &˗ w zakresie wyznaczonym przedmiotowym wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej &˗ wpisany został wyłącznie otrzymany drogą umowy darowizny lokal (lokal przy ul w ),
lokal ten (lokal przy ul. w ) stanowi jedną odrębną nieruchomość (co wprost wynika z wymienionej we wniosku księgi wieczystej założonej dla lokalu).

Wnioskodawca zastrzegł również, że o ile w jakimkolwiek miejscu wniosku znajduje się omyłkowe sformułowanie środków trwałych należy przez to rozumieć środka trwałego zaś przez nieruchomości należy rozumieć nieruchomość, jako że przedmiotowy wniosek dotyczy wyłącznie jednego środka trwałego &˗ lokalu przy ul. w , stanowiącego jedną odrębną nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U z 2017 r., poz. 2175), przepisy ustaw zmienianych w art. 1&˗3, w brzmieniu nadanym ustawą stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

W ocenie Wnioskodawcy, jeżeli rozpoczęto odpisy amortyzacyjne środków trwałych przed dniem 1 stycznia 2018 r., dalsza amortyzacja będzie możliwa i będzie odbywała się na podstawie przepisów z dnia rozpoczęcia amortyzacji, tj. grudnia 2013 r. (na zasadzie art. 23 ust. 45a lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu sprzed zmian wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2018 r), a nowe przepisy (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne) nie będą miały zastosowania w niniejszej sprawie.

Wnioskodawca uzasadniając powyższe stanowisko wskazał, że sytuacja prawna podmiotów dotkniętych nową regulacją powinna być poddana takim przepisom przejściowym, by podmioty te mogły dokończyć swoje przedsięwzięcia podjęte na podstawie wcześniejszej regulacji w uzasadnionym przeświadczeniu, że regulacje te są i pozostaną stabilne (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 stycznia 2003 r., sygn. akt SK 37/01 oraz z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt P 10/11 pkt 4.2). Wnioskodawca podkreślił, że nowelizacja z dnia 27 października 2017 r. takich przepisów przejściowych nie zawiera.

Wnioskodawca przytoczył, że w wyroku z dnia 10 lutego 2015 r. (sygn. akt P 10/11) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że: (...) pozostaje w sprzeczności z zasadą ochrony praw nabytych i zasadą ochrony interesów w toku, wyrażonymi w art. 2 Konstytucji, pozbawienie podatnika prawa osiągnięcia celu amortyzacji, jakim jest zaliczenie w koszty podatkowe całości wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych rozłożonych w czasie (...).

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca nie powinien w trakcie amortyzacji zmieniać zasad polegających na wykluczeniu z obiektów podlegających amortyzacji składnika majątku, którego amortyzację rozpoczęto, ale przed tymi zmianami nie zakończono. Tak więc, w niniejszej sprawie powinien mieć zastosowanie art. 23 ust. 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2018 r.

W opinii Wnioskodawcy, przedstawione wyżej stanowisko (w pełni) potwierdza interpretacja indywidualna z dnia 3 sierpnia 2018 r. znak 0113&˗KDIPT2&˗1.4011.189.2018.4.MD wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wyniku uwzględnienia w całości skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 9 lipca 2018 r.) z urzędu zmieniająca interpretację indywidualną z dnia 24 maja 2018 r. znak 0113&˗KDIPT2&˗1.4011.189.2018.1.MGR.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że przysługuje Mu prawo do kontynuowania dalszej amortyzacji Lokalu i ujmowania jej w kosztach podatkowych na podstawie przepisów z dnia rozpoczęcia amortyzacji, tj. z grudnia 2013 r. (na zasadzie art. 23 ust. 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu sprzed zmian wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2018 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo&skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

&˗ przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści z art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a&˗22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 podanej ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22h ust. 2 cytowanej wyżej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r. za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem do końca 2017 r. odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku lub darowizny, mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) znowelizowano treść (m.in.) poruszonego wyżej art. 23 ust. 1 pkt 45 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z nowym brzmieniem tej regulacji obowiązującym od dnia 1 stycznia 2018 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Obowiązujące od dnia 1 stycznia 2018 r. rozwiązania w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku nabytych w spadku lub darowiźnie, zmodyfikowała następnie ustawa z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291). W przypadku nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, ustawa przewiduje kontynuację przez obdarowanego amortyzacji na zasadach przyjętych przez darczyńcę.

I tak, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a) nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Reasumując powyższe, należy zatem wskazać, że zgodnie z treścią przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujących w dacie wydania niniejszej interpretacji odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych otrzymanych w drodze darowizny, która korzystała ze zwolnienia od podatków od spadków i darowizn, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, chyba że odpisów takich (od wskazanych środków trwałych) dokonywał wcześniej darczyńca.

Z uwagi jednak na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, omówione wyżej rozwiązania prawne (wprowadzone ustawami z dnia 27 października 2017 r. oraz 15 czerwca 2018 r.) nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Innymi słowy, składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą podlegają amortyzacji na zasadach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność ta prowadzona jest w lokalu otrzymanym przez Wnioskodawcę drogą umowy darowizny w dniu 22 maja 2013 r. Nabycie korzystało ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. W dniu 20 listopada 2013 r. Wnioskodawca wprowadził wyżej wskazaną nieruchomość do prowadzonej działalności gospodarczej jako środek trwały. Odpisy amortyzacyjne od wyżej wskazanej nieruchomości jako środka trwałego, rozpoczęte zostały przed wejściem w życie zmian przewidzianych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne &˗ rozpoczęto je w grudniu 2013 r. Od dnia 1 stycznia 2018 r. amortyzacja lokalu nie była przez Wnioskodawcę księgowana w koszty.

Biorąc pod uwagę przedstawioną wyżej argumentację należy więc stwierdzić, że do wskazanego środka trwałego przyjętego do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. (stosownie do wskazania Wnioskodawcy &˗ wprowadzenie lokalu do prowadzonej działalności gospodarczej (jako środek trwały) miało miejsce dnia 20 listopada 2013 r.) nie można zastosować art. 23 ust. 1 pkt 45a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w jego znowelizowanym brzmieniu.

Wnioskodawca jest zatem (w dalszym ciągu) uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wskazanego we wniosku środka trwałego oraz zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2017 r.

Z powyższych względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznacza się również, że wydana interpretacja koncentruje się wyłącznie na dopuszczalności zaliczania w kategorię kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wskazanego we wniosku środka trwałego. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast, czy zastosowana przez Wnioskodawcę stawka amortyzacyjna (w tym wysokość jej wyliczenia) w opisanej we wniosku sytuacji jest poprawna/właściwa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem
faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym
wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k&14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k&14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko&˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie