Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z przyznaniem pracownikom dodatkowego świadczenia na zasiedlenie i zagospodarowanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „X Polska”) jest polską spółką z siedzibą w …, wpisaną do rejestru przedsiębiorców KRS od … … 2022 r., pracodawcą oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

X Polska jest częścią międzynarodowej Grupy X, posiadającej podmioty w wielu krajach na różnych kontynentach (np. …, …, itd.). Koncern działa w branży … . Polska spółka funkcjonuje jako wsparcie dla operacji X w Europie m.in. z zakresu marketingu i PR. Prowadzi także działania związane z … .

W związku z otwarciem polskiego biura X oraz potrzebami biznesowymi Grupy, zaistniała konieczność międzynarodowej migracji wykwalifikowanych pracowników (dalej: „pracownicy”) pomiędzy spółkami z Grupy.

Do polskiej spółki została przeniesiona grupa kilkudziesięciu osób, które uprzednio pozostawały zatrudnione przez spółkę X w A. Większość z tych osób to obywatele Polski, którzy rozpoczęli współpracę z A spółką w poprzednich latach.

Podczas zatrudnienia na podstawie … umowy o pracę, część pracowników utrzymała status polskich rezydentów podatkowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT”). Inni na skutek relokacji do A utracili status polskich rezydentów podatkowych i byli traktowani jako osoby posiadające miejsce zamieszkania do celów podatkowych poza terytorium Polski. Osoby relokowane z A spółki do X Polska począwszy od … 2022 r. fizycznie przeniosły/przeniosą się na terytorium Polski, wskutek czego większość z nich (w zależności od indywidualnej sytuacji osobistej) będzie posiadało status polskich rezydentów podatkowych.

Osoby przenoszące się z A do polskiej spółki, zawarły z Wnioskodawcą polską umowę o pracę na czas nieokreślony z datą rozpoczęcia … 2022 r. lub później (w zależności od konkretnego przypadku).

Intencją Spółki jest, aby pracownicy szybko zaaklimatyzowali się w Polsce, dlatego w związku ze zmianą kraju zatrudnienia w ramach grupy X, pracownicy otrzymają dodatkowe świadczenia:

1)Relocation Allowance (zasiłek relokacyjny) – jest zazwyczaj wypłacany pracownikom przed ich przeniesieniem (w momencie gotowości pracownika do przeniesienia), jednak nie później niż w przeciągu 3 miesięcy od momentu transferu do Polski. Wypłata zasiłku ma na celu pokrycie kosztów związanych z relokacją, w tym kosztów związanych z osiedleniem się i zagospodarowaniem w Polsce.

Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a pracownikami, benefit ten jest gwarantowany pracownikom w kwocie netto (podatek oraz składki na ubezpieczenia społeczne pokrywa pracodawca). Odpowiednio ubruttowiona kwota relocation allowance dodawana jest do polskiej listy płac w pierwszym miesiącu zatrudnienia.

2)Relocation Cost – to całkowita suma wszystkich kosztów związanych z przeniesieniem. Koszty te mogą być pokryte przez pracowników i następnie zwrócone przez Spółkę, bądź pokryte przez Spółkę, lub inny podmiot, który wspiera Spółkę w kwestiach logistycznych, związanych z relokacją pracowników.Niezależnie od sposobu finansowania (poniesienie kosztu przez pracownika i zwrot na jego rzecz bądź poniesienie kosztu przez Spółkę), to Spółka ponosi ekonomiczny ciężar omawianych wydatków, które są bezpośrednio związane z przeniesieniem służbowym pracowników X do Polski. Na koszty zwracane pracownikom lub pokrywane przez Spółkę w związku z przeniesieniem mogą składać się m.in.:

a)koszty wstępnej wycieczki do kraju destynacji (wraz z członkami rodziny), aby poznać nową lokalizację wraz z pokryciem kosztów podróży (przelotów), zakwaterowania (do 6 dób hotelowych), posiłków;

b)koszty imigracyjne – asysta specjalisty ds. imigracji przy uzyskaniu wymaganych dokumentów i pozwoleń;

c)koszty wsparcia lokalnego podmiotu przy wyrejestrowaniu oraz przy zakończeniu umowy najmu (dotyczy kraju, z którego wyjeżdża pracownik);

d)pokrycie kosztów przerwy w wynajmie nieruchomości w kraju, z którego wyjeżdża pracownik (za okres do 2 miesięcy);

e)wsparcie przy znalezieniu mieszkania w Polsce, szkoły dla dzieci;

f)pomoc w sprawach organizacyjnych w nowym kraju, takich jak: otwarcie rachunku bankowego, uzyskanie prawa jazdy;

g)koszty kursu dotyczącego kultury w kraju destynacji (Cross Cultural Training);

h)koszty podróży (bilety lotnicze w jedną stronę, transport do/z lotniska), posiłki podczas podróży, koszt bagażu dla pracownika i rodziny;

i)koszt przeniesienia dóbr i własności (łącznie z kosztami pakowania, kosztami ubezpieczenia i kosztami przechowywania);

j)koszty przesłania pojazdów (w ilości do dwóch na pracownika), transportu zwierząt;

k)koszt w pełni umeblowanego mieszkania lub przedłużonego zakwaterowania w hotelu przez okres nieprzekraczający 60 dni od przyjazdu do kraju destynacji;

l)koszt wynajmu samochodu w kraju destynacji przez okres do 60 dni;

m)koszt lekcji lokalnego języka dla pracownika i małżonka/partnera;

n)pomoc w znalezieniu pracy/przeniesieniu zatrudnienia dla współmałżonka/partnera;

o)koszty asysty doradcy podatkowego.

Bezpośrednimi beneficjentami obu benefitów są pracownicy spółki X Polska.

Zasady związane z przyznawaniem i funkcjonowaniem świadczeń dla pracowników regulują zapisy zawarte w wewnętrznych dokumentach m.in. w liście z propozycją zatrudnienia (tzw. offer letter).

Pytania

1.Czy zapewnienie pracownikom dodatkowego świadczenia związanego z relokacją (wypłata ryczałtowej kwoty dodatku przeznaczonego na osiedlenie i zagospodarowanie – tzw. Relocation Allowance), będzie korzystać ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT, a w konsekwencji czy Spółka, jako płatnik, jest zobowiązana obliczyć, pobrać i wpłacić zaliczkę z tego tytułu na podatek dochodowy od osób fizycznych we właściwym terminie organowi podatkowemu?

2.Czy zwrot kosztów związanych z przeniesieniem służbowym pracowników oraz bezpośrednie pokrycie takich kosztów przez Spółkę (Relocation Cost) będzie korzystać ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT, a w konsekwencji czy Spółka, jako płatnik, jest zobowiązana obliczyć, pobrać i wpłacić zaliczkę z tego tytułu na podatek dochodowy od osób fizycznych we właściwym terminie organowi podatkowemu?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca, w okolicznościach przedstawionych w opisie zaistniałego zdarzenia jest zdania, że przyznanie pracownikowi dodatku relokacyjnego na wydatki związane z osiedleniem i zagospodarowaniem oraz pokrycie kosztów przeniesienia służbowego stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy łączącego go ze Spółką, ale przychód ten korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT, do wysokości 200% wynagrodzenia pracownika należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

W konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku nie ciąży obowiązek obliczania, pobierania i wpłacania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do kwoty stanowiącej 200% wynagrodzenia brutto pracownika, należnego w miesiącu przeniesienia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym, przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze oraz inne nieodpłatne świadczenia lub też częściowo odpłatne, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Posługując się zatem wykładnią językową, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”, zasadne jest także odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, które obejmuje znaczeniowo szerszy katalog zdarzeń niż zawarty w prawie cywilnym (tak wskazuje uchwała Sądu Najwyższego z 10 grudnia 2015 r., sygn. akt III UZP 14/15).

Zgodnie z tym stanowiskiem, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o PIT jest, co do zasady, każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Jednocześnie, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto, jak stanowi art. 38 ust. 1 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osoba fizyczna, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Wskazany przepis art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT, dotyczy kwot otrzymanych przez pracownika od pracodawcy tytułem zwrotu kosztów przeniesienia oraz kwot zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie się w związku z przeniesieniem służbowym.

Z treści wskazanego przepisu wynika, że powyższe zwolnienie znajdzie zastosowanie, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

1)wskazane w przepisie kwoty otrzymują osoby będące pracownikami,

2)kwoty te stanowić będą zwrot kosztów przeniesienia służbowego lub zasiłek na zagospodarowanie i osiedlenie się;

3)są one przyznawane w związku z przeniesieniem służbowym.

Jednocześnie, zwolnienie jest ograniczone do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie.

Zgodnie z art. 2 Kodeksu Pracy (dalej: „KP”), pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż przepisy podatkowe należy w pierwszej kolejności analizować w oparciu o wykładnie językową, w ocenie Spółki treść art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT, należy odnieść do wszystkich pracowników, co zgodnie z wyżej cytowanym art. 2 KP, oznacza wszystkie osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Podkreślił to K.W. Baran w komentarzu do Kodeksu pracy „Artykuł 2 Kodeksu pracy formułuje materialnoprawną definicję pracownika dla całego systemu polskiego prawa pracy. Ma ona charakter uniwersalny, ponieważ odnosi się zarówno do indywidualnego, jak i zbiorowego prawa pracy” (K.W. Baran, Kodeks Pracy Komentarz, LEX, 2012). Zatem z literalnego brzmienia przepisu w żadnym razie nie można wywodzić, że przepis ten odnosi się tylko do osób mających status urzędników, funkcjonariuszy czy pracowników służb wojskowych.

Nie ma wątpliwości w przedstawionym stanie faktycznym, że pokrycie kosztów przeniesienia lub wyplata dodatku relokacyjnego dotyczy pracowników. Beneficjentami analizowanych dodatków są bowiem osoby, które zatrudnione są na podstawie umowy o pracę ze Spółką. W związku z powyższym, należy uznać, że warunek pierwszy w przedstawionym stanie faktycznym został spełniony.

Oczywiście znany jest Wnioskodawcy pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 lutego 2000 r., sygn. akt I SA/Ka 2247/99, iż należy odróżnić stosunek pracy i stosunek służbowy oraz, że Kodeks pracy nie zna pojęcia „przeniesienie służbowe”, a zmiana miejsca pracy, jako jednego z istotnych warunków umowy o pracę, następuje w trybie określonym w art. 42 Kodeksu pracy tej ustawy, jako wypowiedzenie zmieniające warunki pracy. Jednak Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż stosunek służbowy wywodzi się ze stosunku pracy i jest niejako jego pochodną, dlatego analogicznie w przypadku braku uregulowania w Kodeksie pracy przeniesienia służbowego należy stosować przepisy dot. przeniesienia służbowego do pracowników zatrudnionych na podstawie stosunku pracy.

Jednocześnie, w odniesieniu do drugiego z powyższych warunków należy wskazać, iż jak wykazano w stanie faktycznym, kwoty świadczeń zostały/zostaną przyznane w celu pokrycia dodatkowych wydatków związanych z zagospodarowaniem i osiedleniem pracowników w Polsce. Otrzymanie środków przez pracowników jest bezpośrednią konsekwencją ich przeniesienia się do wykonywania pracy w Polsce (czyli przeniesienia służbowego), tzn. gdyby pracownik nie zmieniał kraju wykonywania pracy, nie otrzymałby wspomnianego dodatku/pokrycia kosztów. Podobnie nie otrzymałby ich, gdyby przenosił się ze względów prywatnych, bez związku ze świadczeniem pracy dla X.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki także drugi warunek zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT, należy uznać za spełniony.

Pojęcie „przeniesienie służbowe” nie zostało zdefiniowane ani w przepisach podatkowych, ani w przepisach Kodeksu pracy. Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy, kategoria „przeniesienie służbowe” powinna być rozumiana jako przeniesienie w związku ze stosunkiem pracy, za zgodą pracodawcy i pracownika. Przeniesienie służbowe oznacza wykonywanie pracy w innym niż dotychczas miejscu. Ani przepisy prawa podatkowego, ani przepisy z zakresu prawa pracy nie zawierają ograniczenia możliwości przeniesienia służbowego wyłącznie do zmiany miejsca świadczenia pracy na rzecz tego samego podmiotu.

W przedmiotowej sytuacji, w związku z polityką relokacyjną przyjętą przez korporację X, pracownicy korporacji powinni świadczyć pracę na podstawie umowy o pracę zawartej ze spółką z Grupy X, znajdującą się w kraju świadczenia pracy. Na skutek takiej polityki, przeniesienie służbowe pracowników do Polski wiąże się ze zmianą pracodawcy – z X A na X Polska. Nadal jednak mamy do czynienia z pracą świadczoną na rzecz korporacji X, a przeniesienie do Polski jest ściśle związane ze świadczeniem pracy, zatem jest przeniesieniem służbowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o PIT.

Użyte w powyższym przepisie sformułowanie „służbowe” należy odnieść do definicji tego słowa wynikającej ze słownika języka polskiego, zgodnie, z którym pojęcie „służbowy” należy rozumieć, jako: „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny komuś z tytułu pracy”, czyli niezwiązany ze sferą prywatną.

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż ustawodawca w kilku miejscach ustawy o PIT posługuje się terminem „służbowy”, za każdym razem, w sposób dorozumiany, odwołując się do sytuacji, kiedy dane świadczenie należne jest w związku z pozostawaniem z danym podmiotem w stosunku pracy (a nie wyłącznie w stosunku służby). Przykładowo – w takim kontekście w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, używane jest sformułowanie „samochód służbowy” czy też w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a pojawia się termin „podróż służbowa”. Gdyby uznać, posługując się wykładnią zawężającą, że pojęcie „przeniesienie służbowe” dotyczy wyłącznie stosunku służby, należałoby per analogia uznać, że regulacje dotyczące zwolnienia z opodatkowania należności za czas podróży służbowej pracownika dotyczą tylko wyjazdów realizowanych w celu wykonania zadania zleconego przez pracodawcę, z którym pracownik pozostaje w stosunku służby. Podobnie regulacje dotyczące ustalania wysokości przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych znajdowałyby zastosowanie wyłącznie do osób pozostających z pracodawcą w stosunku służby. Taka interpretacja byłaby niezgodna z istotą tych przepisów oraz sprzeczna z celem ustawy o PIT i aktualną praktyką organów skarbowych (w stosunku do powyższych przepisów nie kwestionuje się, że dotyczą one wszystkich pracowników).

Mając na uwadze powyższe, wobec braku definicji terminu „służbowy” w przepisach ustawy o PIT uznać należy, że ustawodawca, używając tego pojęcia w różnych miejscach ustawy o PIT za każdym razem interpretuje ten termin w taki sam sposób, tj. jako dotyczący pracy w jakiejś instytucji, należny w związku ze stosunkiem pracy, niezwiązany ze sferą prywatną. Tak też należy interpretować pojęcie „przeniesienie służbowe” – jako związane ze zmianą miejsca wykonywania pracy przez daną osobę, a nie jako przeniesienie prywatne, pozostające bez związku ze stosunkiem pracy.

Dlatego też należy przyjąć, że zgodnie z zasadami wykładni, gdyby ustawodawca chciał ograniczyć zastosowanie danego zwolnienia tylko do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego (a nie zezwolić na jego zastosowanie do wszystkich pracowników), wskazałby to wyraźnie w przepisie. W związku z brakiem takiego uszczegółowienia, analizowane zwolnienie powinno mieć zastosowanie do wszystkich pracowników przenoszonych służbowo, jeśli spełnione zostaną pozostałe warunki określone w przepisie.

Trafnym, zdaniem Wnioskodawcy, wydaje się również pogląd wyrażony przez A. Bartosiewicza i R. Kubackiego (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, LEX, 2015), że przymiotnik „służbowy”, określający rodzaj „przeniesienia”, należy rozumieć przede wszystkim w określeniu potocznym jako „wypływający ze stosunku podległości względem pracodawcy”. Podległość, o której mowa, jest jedną z zasadniczych cech stosunku pracy. W tym znaczeniu „służbowym przeniesieniem” będzie każde przeniesienie, które następuje w związku ze stosownym poleceniem pracodawcy. Podobnie „służbową” jest podróż odbywana przez pracownika (pozostającego w stosunku pracy) na polecenie pracodawcy.

Ponadto S. Dąbrowski i M. Płoszyńska w glosie do wyroku NSA z 26 lutego 2001 r., sygn. akt I SA/Ka 2247/99 (publikowano: Rzeczpospolita pCd 2001/10/9, www.sip.lex.pl) wskazują, że „Użyte w przepisach updof oraz usus pojęcie „przeniesienie służbowe” miało na celu wskazanie na okoliczność zmiany miejsca wykonywania pracy przez pracownika w rozumieniu potocznym, a nie odwołanie się jedynie do przeniesienia służbowego w ramach stosunku służbowego. Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 14 updof należy więc uznać za obowiązujące również dla pracowników zatrudnionych na podstawie k.p.”.

Ponadto należy zauważyć, że przepisy art. 21 ust. 1 ustawy o PIT zawierają również postanowienia zwalniające przedmiotowo z opodatkowania (bądź wyłączające ze zwolnienia) przychody otrzymywane przez osoby pozostające w stosunku służbowym (tj. np. niezwolnione z opodatkowania są odprawy i odszkodowania z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia otrzymane przez funkcjonariuszy pozostających w stosunku służbowym – art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. c ustawy o PIT, czy też wolne od opodatkowania są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, wynikające z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym ze względu na szczególne warunki i charakter pełnionej służby, przysługujące osobom pozostającym w stosunku służbowym, przyznane na podstawie odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw – art. 21 ust. 1 pkt 11a ustawy o PIT). Wskazane przepisy mówią wprost o osobach pozostających w stosunku służbowym. Tymczasem, przepis art. 21 ust 1 pkt 14 ustawy o PIT w literalnym brzmieniu odnosi się do pracowników przeniesionych służbowo, a więc nie mówi wprost o funkcjonariuszach pozostających w stosunku służbowym czy też osobach pozostających w stosunku służbowym.

Istota przeniesienia służbowego zachowana jest także w analizowanym stanie faktycznym, w którym de facto mamy do czynienia z relokacją pracowników z jednej spółki do drugiej, przy czym spółki te zlokalizowane są w różnych krajach, ale należą do jednej grupy podmiotów. Możliwość otrzymania świadczeń związanych z przeniesieniem służbowym jest ściśle związana ze świadczeniem pracy dla podmiotów z grupy X. Gdyby pracownicy przenosili się bez związku ze świadczeniem pracy dla X, nie mieliby możliwości otrzymania świadczeń związanych z przeniesieniem służbowym.

Wnioskodawca uważa również, że z perspektywy zastosowania przedmiotowego zwolnienia nie powinno mieć znaczenia, czy koszty są pierwotnie poniesione przez pracownika a następnie zwrócone mu przez pracodawcę, czy też zostają poniesione bezpośrednio przez pracodawcę. Niezależnie od przyjętej formuły finansowania tych kosztów, ostatecznie ich ekonomiczny ciężar ponosi pracodawca, oraz mają one ścisły związek z przeniesieniem służbowym. W przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia z przeniesieniem służbowym pomiędzy krajami, co powoduje, że kwota kosztów takiego przeniesienia jest znacząca, stąd ze względów logistycznych znacznie łatwiej jest pokryć koszty przez pracodawcę, niż dokonywać zwrotu tych samych kosztów na rzecz pracowników.

Wnioskodawca uważa, że brak możliwości zastosowania omawianego zwolnienia w sytuacji, kiedy to Spółka pokrywałaby koszty bezpośrednio byłoby sprzeczne z ratio legis omawianego przepisu, który wskazuje, że wartość kosztów związanych z przeniesieniem służbowym podlega zwolnieniu z PIT, jeśli jest efektywnie poniesiona przez pracodawcę. Z tej perspektywy nie powinno mieć znaczenia, czy koszty poniesie najpierw pracownik i zostaną mu zwrócone (czyli poniesione przez pracodawcę), czy też od razu zostaną poniesione przez pracodawcę, co ma szczególne znaczenie przy firmach współpracujących z zewnętrznymi podmiotami, wspierającymi relokowanych pracowników.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że analizowane zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy uznać za obowiązujące dla każdego pracownika, który jest przeniesiony służbowo, czyli również dla pracowników, którym pracodawca wypłaca zasiłek na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przyjazdem do Polski w ramach transferu.

Konsekwentnie, warunek trzeci analizowanego przepisu, zdaniem Wnioskodawcy jest również spełniony.

Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko znajdowało również potwierdzenie w wydawanych, w zbliżonych stanach faktycznych interpretacjach m.in. interpretacji:

·z 11 kwietnia 2022 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sprawa 0113-KDIPT2-3.4011.71.2022.1.SJ – Reasumując, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymany przez Pana dodatek na zagospodarowanie stanowi dla Pana przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc sierpień 2021 r.;

·z 25 sierpnia 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sprawa 0114-KDIP3 -2.4011.451.2020.1.JK2 – należy stwierdzić, że wypłacone pracownikowi przez pracodawcę świadczenia z tytułu zwrotu kosztów „przeniesienia służbowego” (przeprowadzki) korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Nadwyżka ponad kwotę objętą zwolnieniem, podlega opodatkowaniu;

·z 8 stycznia 2020 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sprawa 0114-KDIP3-2.4011.572.2019.1.JK2 – Reasumując, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymany przez Wnioskodawczynię dodatek relokacyjny stanowi dla Niej przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy przychód ten jest zwolniony z opodatkowania do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc luty 2019 r.;

Aby ww. zwolnienie dotyczące pracownika miało zastosowanie, muszą być spełnione przesłanki wynikające z  tego  przepisu, tj.:

·przeniesienie musi być służbowe, czyli związane z poleceniem pracodawcy, a nie ze zmianą miejsca zamieszkania wynikającą z woli i inicjatywy samego pracownika,

·przeprowadzka musi mieć miejsce w trakcie zatrudnienia, a więc nie mogą to być przenosiny w związku z podjęciem nowej pracy u innego pracodawcy,

·rekompensata otrzymana od pracodawcy nie może przekroczyć 200% wynagrodzenia pracownika należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie,

Specyfika zarówno podatkowych grup kapitałowych, jak i grup kapitałowych jest uwzględniana nie tylko w prawie polskim. Jak bowiem podaje się w literaturze przedmiotu, w 19 pośród 28 państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym m.in. w Szwecji i Finlandii, istnieją regulacje prawne umożliwiające tworzenie grup podatkowych (ang. fiscal unity system) lub inne systemy pozwalające na uwzględnianie dochodów i strat w ramach grupy (ang. group relief/contribution system), przy czym jedynie w polskiej regulacji przewidziano fikcję prawną zakładającą odrębną podmiotowość prawnopodatkową grupy. Zaznaczyć przy tym należy, że podatkowa grupa kapitałowa jest odrębnym od wchodzących w jej skład spółek podatnikiem jedynie dla celów rozliczania podatku dochodowego. Wszystkie pozostałe podatki, takie jak podatek od towarów i usług, podatek od nieruchomości, podatek od środków transportu, czy też podatki rolny i leśny, w dalszym ciągu - mimo istnienia takiej grupy - są opłacane odrębnie przez każdą z tworzących grupę spółek. Każda z owych spółek jest również odrębnym płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (Podatkowa grupa kapitałowa - niektóre problemy tworzenia i funkcjonowania dr Joanna Kiszka Rok: 2022).

Podobny pogląd wyrażony jest również w Uchwale Sądu Najwyższego – Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 16 czerwca 2016 r., sygn. akt III UZP 6/16, w którym wskazano, że:

Analogiczne rozumowanie pojęcia „pracodawcy” przedstawia również Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt II PK 61/17, które mówi, że: