Temat interpretacji
obowiązek podatkowy
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
11 stycznia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 11 stycznia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku podatkowego.
Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 10 marca 2022 r. (data wpływu 10 marca 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
Od czerwca 2016 r. mieszka Pan i pracuje w Norwegii. Jest Pan rezydentem podatkowym w tymże kraju. Od tamtego czasu w Polsce przebywa Pan wyłącznie na urlopie wakacyjnym oraz podczas świąt. W roku 2021 przebywał Pan w Polsce łącznie 48 dni. Nie ma Pan adresu zameldowania w Polsce. Adres zamieszkania, który podał Pan w niniejszym wniosku, jest adresem, pod którym przebywa zazwyczaj podczas pobytów w Polsce i adresem do korespondencji. Format zapisu w tym wniosku uniemożliwia wpisanie poprawnie Pana adresu zamieszkania w Norwegii. Pana adres to: (...) W Norwegii pracuje Pan w oparciu o umowę o pracę u norweskiego pracodawcy, wynajmuje mieszkanie, posiada konto w norweskim banku, na które jest Panu wypłacane wynagrodzenie. W tymże banku spłaca Pan również kredyt na samochód zarejestrowany w Norwegii. Mieszka Pan samotnie, nie ma żony, ani dzieci. W Polsce nie posiada Pan obecnie żadnych dochodów. W Polsce ma Pan dom, na który spłaca kredyt hipoteczny, konto w banku, w którym spłaca Pan karty kredytowe i limit kredytowy. Ma Pan numer telefonu u polskiego operatora do kontaktów z rodziną, ponosi też Pan opłaty związane z domem, który pozostaje niezamieszkany. W wakacje i święta odwiedza Pan rodziców w Polsce. Nie łączą Pana poza tym żadne inne związki, ani interesy w Polsce. Całe Pana życie zawodowe i towarzyskie jest obecnie związane z Norwegią. Przewiduje Pan również, że w najbliższych latach Pana sytuacja nie ulegnie zmianie.
Uzupełnienie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
W uzupełnieniu wskazał Pan, że adresem zamieszkania do celów podatkowych w Norwegii jest: (...)Adresem do celów podatkowych w Polsce, jako ostatnim adresem zamieszkania jest:(...). Podkreśla Pan, że obecnie nie posiada adresu zamieszkania w Polsce.
Do Norwegii wyjechał Pan początkowo w celach zarobkowych. Po dwóch latach pobytu otrzymał Pan stałą pracę i od tamtego czasu, tj. od 2018 r. planował Pan pobyt w tym kraju na stałe. Innymi słowy przesiedlił się Pan na stałe.
Zamierza Pan pozostać w Norwegii na stałe.
Pytanie
Czy posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce za rok 2021 oraz kolejne lata, w których według przewidywań Pana sytuacja nie ulegnie zmianie?
Pana stanowisko w sprawie
W Pana ocenie, ma Pan ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce za rok 2021 oraz w kolejnych latach. Cała Pana aktywność życiowa, zawodowa i towarzyska jest związana z Norwegią. Mieszka Pan w tym kraju na stałe. Pana zobowiązania finansowe w Polsce są związane jedynie z kredytami zaciągniętymi w przeszłości, bądź kosztami utrzymania nieruchomości.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.
Na podstawie art. 4a ustawy:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Jak wskazał Pan we wniosku, od czerwca 2016 r. mieszka Pan i pracuje w Norwegii, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie ma Konwencja z 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.).
Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:
Określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.
W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:
Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:
a)uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b)jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
c)jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Według tego Komentarza posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.
Jak Pan wskazał we wniosku oraz uzupełnieniu:
1)Od czerwca 2016 r. mieszka Pan i pracuje w Norwegii. Jest Pan rezydentem podatkowym w tymże kraju.
2)Do Norwegii wyjechał Pan początkowo w celach zarobkowych. Po dwóch latach pobytu otrzymał Pan stałą pracę i od tamtego czasu, tj. od 2018 r. planował Pan pobyt w tym kraju na stałe. Innymi słowy przesiedlił się Pan na stałe.
3)Zamierza Pan pozostać w Norwegii na stałe.
4)Od tamtego czasu w Polsce przebywa Pan wyłącznie na urlopie wakacyjnym oraz podczas świąt. W roku 2021 przebywał Pan w Polsce łącznie 48 dni.
5)W Norwegii pracuje Pan w oparciu o umowę o pracę u norweskiego pracodawcy, wynajmuje mieszkanie, posiada konto w norweskim banku, na które jest Panu wypłacane wynagrodzenie. W tymże banku spłaca Pan również kredyt na samochód zarejestrowany w Norwegii. Mieszka Pan samotnie, nie ma żony, ani dzieci.
6)W Polsce nie posiada Pan obecnie żadnych dochodów.
7)W Polsce ma Pan dom, na który spłaca kredyt hipoteczny, konto w banku, w którym spłaca Pan karty kredytowe i limit kredytowy. Ma Pan numer telefonu u polskiego operatora do kontaktów z rodziną, ponosi też Pan opłaty związane z domem, który pozostaje niezamieszkany.
8)W wakacje i święta odwiedza Pan rodziców w Polsce. Nie łączą Pana poza tym żadne inne związki, ani interesy w Polsce. Całe Pana życie zawodowe i towarzyskie jest obecnie związane z Norwegią.
Po analizie przedstawionych przez Pana informacji, stwierdzam, że w 2021 r. i w latach kolejnych (jeśli nie zmieni się stan faktyczny i prawny) posiada Pan ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Norwegią. Mieszka Pan i pracuje w Norwegii na stałe od 2016 r. Nie ma Pan żony ani dzieci. W Polsce mieszkają Pana rodzice. W Polsce posiada Pan dom, na który spłaca Pan kredyt hipoteczny. Dom jest niezamieszkały. Nie uzyskuje Pan obecnie żadnych dochodów w Polsce. Do Polski przyjeżdża Pan na wakacje i święta w celu odwiedzin rodziców. Przewiduje Pan również, że w najbliższych latach Pana sytuacja nie ulegnie zmianie.
Skoro ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączą Pana z Norwegią, zatem nie posiada Pan w 2021 r. oraz nie będzie Pan posiadał w latach kolejnych (jeśli nie zmieni się stan faktyczny i prawny) miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Tym samym, w 2021 r. oraz w latach kolejnych (jeśli nie zmieni się stan faktyczny i prawny) podlega/będzie Pan podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w 2021 r. oraz w latach kolejnych (jeśli nie zmieni się stan faktyczny i prawny), zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy:
- stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
- zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pan zastosować do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).