Obowiązki płatnika w zakresie opodatkowania świadczenia zasądzonego wyrokiem sądu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 29 czerwca 2022 r. (wpływ 4 lipca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca, jest spółką akcyjną, polskim rezydentem podatkowym, która wykonując nałożony na nią, wydany przez Sąd (...) prawomocny wyrok („Wyrok”), zobowiązujący ją do zapłaty na rzecz byłego pracownika („Pracownik”), określonej w zawartej z nim przez Spółkę umowie o pracę, wypłacając zasądzoną mu kwotę odprawy („Odprawa”), dokonała jako płatnik obliczenia i pobrania od kwoty brutto zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, którą następnie zapłaciła na rachunek bankowy właściwego Urzędu Skarbowego.

Zasądzona Pracownikowi Odprawa została określona w umowie o pracę zawartej pomiędzy Spółką i Pracownikiem w kwocie „brutto", a jej wysokość była modyfikowana stosownymi aneksami do tej umowy. Wypłaty na rzecz byłego pracownika (Pracownik) dokonywał jego były pracodawca (Spółka). Umowa o pracę regulowała pełnienie przez Pracownika funkcji członka zarządu Spółki. Sporne z perspektywy niniejszego wniosku świadczenie polegało zaś na dokonaniu przez Spółkę na rzecz Pracownika zapłaty ustalonej kwoty z tytułu niepowołania Pracownika na następną kadencję członka zarządu.

Spółka po uiszczeniu wynikającej z Wyroku, zasądzonej Pracownikowi kwoty, poinformowała Pracownika o dokonaniu stosownego przelewu i wyjaśniła jednocześnie, że zgodnie z przepisami prawa podatkowego Spółka była zobowiązana odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od zasądzonej przez Sąd kwoty brutto. Jednocześnie Spółka w ustawowym terminie doręczyła Pracownikowi „Informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za rok, w którym wypłata została dokonana na rzecz Pracownika (PIT-11)”.

Pomimo, że Spółka zapłaciła Pracownikowi kwoty wynikające z Wyroku, czyniąc to częściowo bezpośrednio na rachunek bankowy Pracownika, a częściowo, po obliczeniu i pobraniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, na rachunek bankowy właściwego Urzędu Skarbowego, na wniosek Pracownika wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne, o którym Spółka dowiedziała się po weryfikacji rachunków bankowych, na których komornik dokonał zajęcia w celu bezpodstawnego wyegzekwowania roszczenia Pracownika.

Egzekucja była kontynuowana niezależnie od składanych przez Spółkę wniosków o jej wstrzymanie, a kwoty (odpowiadające tym, które Spółka odprowadziła tytułem zaliczki na podatek dochodowy do Urzędu Skarbowego) zostały wyegzekwowane, co spowodowało w konsekwencji, że Spółka dokonała na rzecz Pracownika nadpłaty.

Sąd (...) rozpoznając skargę Spółki, jednoznacznie podkreślił, iż kwestia obowiązków publicznoprawnych, związanych z zapłatą zasądzonej należności nie będzie przez niego w ogóle badana. To powoduje, że do dzisiaj żaden organ skarbowy oraz żaden sąd nie dokonał oceny, czy postępowanie Spółki było prawidłowe czy też nie.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że wyrok Sądu (...) został wydany (…) 2020 r. i z tym też dniem stał się prawomocny. Przelew kwoty zasądzonej przez Sąd został zlecony na rzecz pracownika (…) 2020 r.

Sąd (...) w (...), (…) 2019 r. wydał wyrok, zgodnie z którym zasądził od (...) na rzecz (...) kwotę (...) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia (…) do dnia zapłaty i kosztami postępowania obciążył (...) pozostawiając ostateczne ich wyliczenie referendarzowi sądowemu. W sentencji wyroku nie występuje tytuł zasądzenia ww. kwoty.

W ocenie Sądu (...) powództwo Pana (...) zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ spełniły się przesłanki uprawniające Pana (...) do domagania się odszkodowania, które przysługiwało w sytuacji niepowołania go na kolejną kadencję, a także w przypadku rozwiązania umowy łączącej Pana (...) z (...) przez rezygnację z pełnienia funkcji członka zarządu.

Sąd (...) wyrokiem z (…) 2020 r. oddalił apelację (...) Sąd (...) w uzasadnieniu ww. wyroku wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy o pracę, odszkodowanie przysługiwało Panu (...) w sytuacji złożenia rezygnacji z pełnienia funkcji członka zarządu w terminie do (…), a Pan (...) w dniu (…) taką rezygnację złożył.

W wyroku nie stwierdzono naruszenia przepisów prawa pracy. Zarówno w sentencji wyroku Sądu (...) w (...), jak i Sądu (...) w (...) nie wskazano tytułem czego zasądzono kwotę (…) zł na rzecz Pana (...).

W uzasadnieniu Sądu (...) w (...), Sąd posługuje się sformułowaniem „odszkodowanie”, zaś w uzasadnieniu Sądu (...) pojawia się zarówno termin „odszkodowanie” jak i tzw. „odprawa”.

Zarówno Sąd (...) w (...), jak i Sąd (...) w (...) (utrzymując wyrok I instancji) zasądził wypłatę na podstawie postanowień umownych, z których Powód wywodził swoje roszczenie o zapłatę tj. z: zapisu (…) umowy o pracę, zmienionej kolejnymi aneksami, z której wynikało, że Powodowi przysługuje jako pracownikowi prawo do wypłaty kwoty równiej dwunastomiesięcznemu wynagrodzeniu w sytuacji, gdy nie zostanie powołany do składu zarządu na następną kadencję, lub zostanie odwołany z pełnienia funkcji członka zarządu w trakcie trwania kadencji. Aneksem (…) dokonano zmiany brzmienia (…) umowy o pracę w ten sposób, że odszkodowanie miało nie przysługiwać pracownikowi, jeżeli wygaśnięcie jego mandatu jako członka zarządu spółki nastąpi z powodu okoliczności leżących po stronie pracownika, w szczególności z jego winy lub na jego wniosek, jak również w sytuacji gdy rozwiązanie umowy nastąpi z winy pracownika - za wyjątkiem sytuacji, w której pracownik złoży rezygnację z pełnienia funkcji członka zarządu w terminie do dnia (….). W takiej sytuacji odszkodowanie wskazane w treści umowy o pracę miało pracownikowi przysługiwać.

Pytanie

Czy Spółka, przy wypłacie Odprawy Pracownikowi, była zobowiązana do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od zasądzonej wyrokiem sądu cywilnego kwoty brutto?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w powyżej przedstawionych okolicznościach :

Spółka, przy wypłacie Odprawy Pracownikowi, była zobowiązana do odprowadzenia do właściwego Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od zasądzonej wyrokiem sądu cywilnego kwoty brutto ponieważ:

·świadczenie wypłacone Pracownikowi wynikało z roszczenia o pracowniczym charakterze zapisanego w umowie o pracę,

·Spółka, były pracodawca, jako płatnik ma w takiej sytuacji obowiązek pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od zakładów pracy (tj. w tym przypadku od Spółki) przychody ze stosunku służbowego bądź stosunku pracy,

·Spółka jako płatnik jest odpowiedzialna za przekazanie pobranej zaliczki do właściwego Urzędu Skarbowego pod rygorem pobrania zaliczki na podatek przez zobowiązany do tego treścią art. 42e UPDOF organ egzekucyjny,

·nawet gdyby uznano że świadczenie wypłacone Pracownikowi nie ma charakteru pracowniczego ale charakter korporacyjny, to z uwagi na kwalifikację tego świadczenia jako przychodu z działalności wykonanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 UPDOF, do którego nie ma zastosowania zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF Spółka również byłaby zobowiązana do odprowadzenia zaliczki na podatek.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 31 UPDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej w UPDOF "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody m.in. ze stosunku służbowego czy stosunku pracy.

Jak wskazuje się w doktrynie przez "zakład pracy" ustawodawca nakazuje rozumieć również podmiot zatrudniający podatnika, który dokonuje wypłaty podatnikowi zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego. Mimo, że zasiłki te nie są dochodami ze stosunku pracy (i pokrewnych), lecz z innego źródła przychodów, ustanowiony został dla nich reżim poboru zaliczek na podatek podobny jak w przypadku dochodów z pracy (A. Bartosiewicz, R. Kubacki [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, wyd. V, LEX 2015, art. 31).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychody ze stosunku pracy uważa się m.in. odszkodowania wypłacane przez pracodawcę pracownikowi lub byłemu pracownikowi wynikające z łączącego ich aktualnie albo uprzednio stosunku pracy. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i piśmiennictwie prawa podatkowego poglądem, o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) stosunkiem pracy ze świadczeniodawcą. Istotnym jest, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym aktualnie lub w przeszłości stosunkiem pracy.

Jednocześnie, w odniesieniu do odszkodowań uzyskiwanych przez podatników ustawodawca przewidział szereg zwolnień od podatku dochodowego. W większości przypadków wynikają one z restytucyjnego charakteru tych świadczeń. Zgodnie z art. 21 ust. 1 UPDOF wolne od podatku są m.in.:

a)otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem: (...) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe (art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF);

b)inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień (...): dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 21 ust. 1 pkt 3b UPDOF).

W opisanej sytuacji faktycznej, Spółka wypłaciła Pracownikowi pełniącemu funkcję członka zarządu Spółki - na podstawie prawomocnego wyroku sądowego ustaloną kwotę z tytułu niepowołania go na następną kadencję członka zarządu. Kwota odszkodowania służyła wyrównaniu utraty zarobków, jakie uzyskałby pracownik, gdyby nie rozwiązano z nim umowy o pracę.

Rozwiązanie stosunku pracy nie spowodowało, że roszczenie, określone w umowie o pracę utraciło pracowniczy charakter, ponieważ, wynikało z umowy o pracę. Warto tu zwrócić uwagę na orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym wyrażony został pogląd, że z wynagrodzenia za pracę, niezależnie od tego, czy wypłacone jest przez pracodawcę dobrowolnie, czy w wykonaniu wyroku, odlicza się należności publicznoprawne (zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki ubezpieczeniowe). Zasądzenie kwoty netto (czyli po odliczeniu tych należności) powoduje dwukrotne odliczenia z wynagrodzenia należności z tego samego tytułu prawnego (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2009 r., III PK 18/09, OSNP 2011, nr 3-4, poz. 35).

Ponieważ, jak to już było wskazane, Odprawa, która została zasądzona Pracownikowi przez Sąd (...) została określona w umowie o pracę, jej wysokość była modyfikowana stosowanymi aneksami do tej umowy, a wypłaty na rzecz Pracownika dokonywał były pracodawca (Spółka), to wypłacona Pracownikowi odprawa miała związek z zawartą przez niego umową o pracę i stosunkiem pracy Pracownika. Ta okoliczność silnie przemawia za pracowniczym charakterem Odprawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata przez Spółkę Odprawy, która została zasądzona na rzecz Pracownika przez Sąd (...) w (...), jest przychodem Pracownika ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 UPDOF), podlegający opodatkowaniu na tzw. zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27 ust. 1 UPDOF). Tym samym, Spółka jako zakład pracy wypłacający to świadczenie na rzecz pracownika miała obowiązek obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od dokonywanej wypłaty (art. 31 UPDOF). Z powyższych względów Spółka, uiściła na rzecz Urzędu Skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Niezależnie od tego, czy świadczenie sprowadzające się do zapłaty ustalonej kwoty z tytułu niepowołania na następną kadencję członka zarządu zostanie zakwalifikowane jako odprawa, odszkodowanie, czy też jako kara umowna, to stanowi ono przychód ze źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 7 UODOF, działalności wykonywanej osobiście, do którego z uwagi na charakter tego świadczenia nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i na podstawie innych ustaw, z wyjątkiem:

a)przewidzianych w prawie pracy odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy,

(por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3712/14). Sąd ten w uzasadnieniu wskazanego wyroku podkreślił, że przepisy dotyczące ulg i zwolnień podatkowych, jako stanowiące wyjątki od zasady powszechności opodatkowania podlegać muszą wykładni ścisłej, stąd ich rozszerzająca interpretacja jest niedopuszczalna.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że otrzymane przez Pracownika od Spółki świadczenie nie było odszkodowaniem wynikającym z przepisów prawa, gdyż nie ma takiego przepisu ustawowego, który by przewidywał odszkodowanie za sam fakt niepowołania członka zarządu na kolejną kadencję. Nie było to także odszkodowanie z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, dla dochodzenia którego podstawę prawną mógłby stanowić art. 471 KC, ponieważ brak było podstawowego warunku roszczenia odszkodowawczego w postaci istnienia szkody. Tym samym niewątpliwie świadczenie umowne wypłacone na rzecz Pracownika było wypłatą pieniężną będącą przychodem polegającym opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF nie obejmowało tego świadczenia.

Zatem, niezależnie od tego, że w ocenie Spółki, świadczenie przysługujące Pracownikowi spełnia przesłanki uznania jego pracowniczego charakteru czy nawet jeśli przyjąć jej charakter odszkodowawczy (z czym Spółka nie zgadza się również i z tego powodu, że funkcje odszkodowawczą zarówno w kodeksie cywilnym jak i w kodeksie pracy pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę), to i tak należy wskazać na obowiązek jego opodatkowania.

W tym zakresie istotnego znaczenia nabiera podział odszkodowania na damnum emergens i lucrum cessans. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b UPDOF odszkodowanie w postaci lucrum cessans nie jest zwolnione z zapłaty podatku, ponieważ ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconego zysku z zakresu zwolnienia od zapłaty podatku. Tym samym wypłatom w zakresie lucrum cessans odmówił charakteru odszkodowawczego w rozumieniu prawa podatkowego. Zasadniczo istotą zwolnienia podatkowego odszkodowań jest bowiem fakt, że świadczenie takie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę. Jak wskazuje się w doktrynie, racjonalność przyjętego przez ustawodawcę rozwiązania wyraża się w tym, że odszkodowanie z tytułu utraconego zysku powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął ("odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie” - Podatek dochodowy od osób fizycznych: rok 2004. Komentarz, red. J. Marciniuk, Warszawa 2004, s. 338).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, to jeżeli nawet uznałoby się, iż świadczenie, które zostało wypłacone Pracownikowi przez Spółkę nie miało charakteru pracowniczego, lecz charakter odszkodowawczy, to wówczas należałoby je zakwalifikować jako wypełniające przesłanki utraconych korzyści, a nie poniesionej szkody. To zaś uzasadnia zakwalifikowanie świadczenia wypłaconego Pozwanemu jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Świadczenie, które badał NSA w przywoływanym wyroku z dnia 17 stycznia 2017 r. było tożsame z tym, które stanowi przedmiot niniejszego wniosku.

a)W rozpoznawanej przez Naczelny Sąd Administracyjny sprawie spór dotyczył (podobnie jak w przedmiotowym wniosku) wypłacenia byłemu członkowi zarządu spółki kapitałowej odprawy/odszkodowania z uwagi na odwołanie go ze sprawowanej funkcji.

b)Podobnie jak w przedmiotowej sprawie, świadczenie to zostało pomniejszone przez spółkę o zaliczkę na podatek dochodowy. W obu sprawach, kwota została zasądzona w sprawie z powództwa o zapłatę, a nie o odszkodowanie.

c)W przywoływanej sprawie sąd pierwszej instancji, którego wyrok NSA podtrzymał, dokonał również rozróżnienia w zakresie pojęcia odszkodowania, które może przyjąć formę odszkodowania za rzeczywiste straty, bądź za utracone korzyści. Punktem wyjścia tejże analizy był przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b UPDOF, który wprowadza zwolnienie w zakresie innych odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień wymienionych w tym przepisie.

d)Sąd rozpoznający omawianą sprawę słusznie wskazał, że: „wychodząc z założenia, że odszkodowanie z tytułu poniesionych strat służy przywróceniu stanu majątku sprzed wystąpienia szkody, tylko w tym zakresie należy uznać uzyskane świadczenie za zwolnione od podatku dochodowego”.

e)W dalszej części Sąd podkreślił, że w myśl wskazanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b UPDOF takie zwolnienie nie przysługuje wypłatom w zakresie lucrum cessans. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconego zysku z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym wypłatom w zakresie lucrum cessans odmówił charakteru odszkodowawczego w rozumieniu prawa podatkowego. Powyższe stanowisko znalazło swoje poparcie także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2008 r. (sygn. akt II FSK 888/07).

Ponadto, w przywoływanym powyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, NSA wskazał, że samo stwierdzenie, iż dane świadczenie ma charakter odszkodowawczy nie jest wystarczające do uznania, iż korzysta ono ze zwolnienia. Nie ma też znaczenia nazwa, której świadczeniu strony nadały w umowie, lecz charakter tego świadczenia. Pomimo, iż świadczenie nazywane było odszkodowaniem, czy też odprawą, należało się ono byłemu członkowi zarządu niezależnie od wysokości poniesionej szkody co przybliżało je w swej kwalifikacji do kary umownej (lub wskazanego powyżej lucrum cesans), a nie odszkodowania za poniesioną szkodę i tym samym nie było objęte zwolnieniem podatkowym.

Co wyraźnie podkreślił również NSA „(...) przepisy dotyczące ulg i zwolnień podatkowych, jako stanowiące wyjątki od zasady powszechności opodatkowania, podlegać muszą wykładni ścisłej, stąd ich rozszerzająca interpretacja jest niedopuszczalna".

W świetle powyższych rozważań poczynionych na podstawie tożsamego, jak w niniejszej sprawie, stanu faktycznego, uznać należy, iż zgodnie z przyjętą przez Spółkę interpretacją świadczenie zasądzone na rzecz Pracownika na podstawie prawomocnego Wyroku Sądu (...) nie było zwolnione od podatku dochodowego. W związku z czym Spółka zobowiązana była do uiszczenia stosownej kwoty na rzecz właściwego Urzędu Skarbowego.

Ponadto warto również wskazać (abstrahując, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z odprawą) na pogląd, zgodnie z którym sam fakt, że odszkodowanie wynika z umowy lub ugody przesądza o wyłączeniu takiego świadczenia ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie jest w związku z tym istotne jaki stosunek prawny łączył strony, ani to czy żądanie odszkodowania (rekompensaty) można wywieść z przepisów prawa (por. R. Dłuska, A. Misiak, Które odszkodowania podlegają podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?, "Prawo i Podatki" 2006, nr 8, s. 16).

Należy pamiętać, że dla uznania danego podmiotu za płatnika istotne jest jedynie, aby podatnik uzyskiwał od niego przychody z określonych w ustawie tytułów. Na płatników nałożony jest obowiązek ustalania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy oraz wpłacania obliczonej i pobranej zaliczki do właściwego urzędu skarbowego - brak wykonania takiego obowiązku, skutkować mógłby poważnymi sankcjami nałożonymi na Spółkę przez organy skarbowe i groziłby odpowiedzialnością karno-skarbową ponieważ niewywiązanie się z tego ostatniego obowiązku powoduje powstanie u płatnika zaległości podatkowej. Płatnik, który nie obliczył, nie pobrał, nie wpłacił we właściwym terminie podatku organowi podatkowemu, odpowiada bowiem za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Warto też wspomnieć: Płatnik za wymienione powyżej należności odpowiada całym swoim majątkiem.

Obowiązek taki będzie istniał również w przypadku gdy mamy do czynienia z odszkodowaniem z utraconego zysku. W takiej sytuacji Spółka jako zakład pracy wypłacający świadczenie na rzecz pracownika również będzie miała obowiązek obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od dokonywanej wypłaty (Pismo z dnia 10 czerwca 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0115-KDIT2-1.4011.137.2019.2.MT, interpretacja indywidualna z 19 lutego 2016 r. IPTPB3/4511-248/15-6/IR Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi).

Analogiczny obowiązek występuje względem organu egzekucyjnego, który zgodnie z art. 42e UPDOF, w przypadku, gdy dokonuje wypłaty świadczeń m.in. ze stosunku pracy, jest obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek dochodowy. Stwierdzić zatem należy, że w przypadku, gdyby Spółka nie uiściła uprzednio dobrowolnie na rzecz Pozwanego zasądzonej mu kwoty brutto, to komornik byłby zobowiązany do obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od wyegzekwowanej kwoty.

Ponadto należy pamiętać, że środki odprowadzone przez Spółkę, jako płatnika, na zaliczkę na podatek dochodowy Pracownika są i tak jego środkami. W przypadku wystąpienia nadpłaty podatku dochodowego, to podatnik, a nie płatnik, otrzyma zwrot nadpłaconej kwoty.

W niniejszej sytuacji tak właśnie może nastąpić (lub nastąpiło). Jeżeli Pracownik rozlicza się ze swoich dochodów tzw. podatkiem liniowym w wysokości 19%, to otrzyma (lub już otrzymał) on zwrot nadpłaconego przez Spółkę podatku dochodowego.

Mając na względzie powyższe rozważania oraz mając na uwadze nałożone przez UPDOF obowiązki na Spółkę w zakresie ustalenia, pobrania i przekazania zaliczek na podatek dochodowy na rzecz Urzędu Skarbowego, zachowanie Spółki uznać należy jako w pełni zgodne z prawem. Nie powinno budzić zatem wątpliwości, iż pobranie zaliczki na podatek dochodowy od kwoty zasądzonej na rzecz Pracownika było nie tylko zasadne, lecz wręcz konieczne w świetle przepisów UPDOF. Treść art. 31 tej ustawy wyraźnie mówi bowiem o obowiązku nałożonym na Spółkę jako płatnika do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy.

W oparciu o przedstawioną powyżej argumentację, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: