Interpretacja indywidualna z dnia 23 grudnia 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.807.2022.1.GG
Temat interpretacji
Obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem osobom uprawnionym wycieczki integracyjnej.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
25 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku ze sfinansowaniem wycieczki osobom uprawnionym.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
B…. S…. w Z….. (dalej: „B… ” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność bankową w formie spółdzielni. Wnioskodawca jest pracodawcą, a w ramach realizacji działalności socjalnej B…. m.in. organizuje i w przyszłości zamierza organizować wyjazdy grupowe mające charakter wyjazdów integracyjnych dla osób uprawnionych, w tym w szczególności dla pracowników, członków Rady Nadzorczej oraz delegatów (członków B…. ) wraz z osobami najbliższymi (członkowie rodzin oraz partnerzy), których celem jest zapewnienie wspólnego wypoczynku i lepsze zgranie zespołu. Organizowane wycieczki w swej istocie pełnią również funkcje integracyjne. Informacja o organizowanej wycieczce jest podawana do wiadomości osobom uprawnionym i zasadniczo każda z nich może wziąć udział w wyjeździe na zasadach dobrowolności.
Organizację wycieczki Wnioskodawca zleca świadczącym usługi w tym zakresie podmiotom trzecim (np. biuro podróży), które w zawartej umowie określają koszt wycieczki, wyszczególniając stawkę w przeliczeniu na jednego uczestnika. W ten sposób podmiot trzeci określa wartość usługi. Wycieczka obejmuje szeroki zakres świadczeń, w tym przejazdy, noclegi, wyżywienie, dodatkowe atrakcje typu wyjścia do obiektów kultury, wstępy na obiekty sportowe, rozrywkowe itp., z których uczestnicy mogą, ale nie muszą skorzystać.
Koszt jest w całości sfinansowany przez Wnioskodawcę ze środków własnych, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych tworzonego na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 923 ze zm.). Koszty wycieczki nie są współfinansowane przez uczestników wycieczki. Osoby najbliższe biorące udział w wycieczce (członkowie rodzin oraz partnerzy) ponoszą we własnym zakresie pełne koszty wycieczki.
W obecnym stanie Wnioskodawca traktuje koszt wycieczki sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków własnych, przypadający na daną osobę uprawnioną, jako przychód podatkowy na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), w szczególności w odniesieniu do pracowników jako przychód ze stosunku pracy, i pobiera od jego wartości zaliczkę na podatek dochodowy. B… powziął jednak wątpliwość, czy ta kwalifikacja jest prawidłowa i czy właściwie rozpoznaje przychód w tym zakresie.
Pytanie
Czy sfinansowanie wycieczki wyłącznie ze środków własnych Wnioskodawcy, bez jakiegokolwiek udziału środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, jest dla osób uprawnionych (pracowników, członków Rady Nadzorczej oraz delegatów – członków B…. ) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Bank, jako płatnik jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania do urzędu skarbowego zaliczki na ten podatek?
Państwa stanowisko w sprawie
W ocenie Wnioskodawcy, sfinansowanie (pokrycie kosztów) wycieczki ze środków własnych B… nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla osób uprawnionych. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania zaliczki na podatek dochodowy z tytułu sfinansowania wycieczki.
Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Natomiast w art. 10 ustawy o PIT został zawarty katalog źródeł przychodów, wśród których w ust. 1 pkt 1 wskazano, że jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy, a w ust. 1 pkt 2 wskazano, iż źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.
W art. 12 ust. 1 tej ustawy zostało sprecyzowane, co ustawodawca uważa za przychód ze stosunku pracy. Przychód w rozumieniu przywołanego przepisu stanowią wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Zarazem stosownie do art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, przychodami z działalności wykonywanej osobiście są przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT.
Wyjątkiem wskazanym w art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, jest powołanie osoby, niezależnie od sposobu powoływania, do zarządu, rady nadzorczej, komisji i innych organów stanowiących osoby prawnej.
W przypadku obydwu przepisów, tj. art. 13 pkt 7 i pkt 9 ustawy o PIT, źródłem przychodu pozostaje działalność wykonywana osobiście. Definicja przychodu określona w art. 11 ustawy o PIT, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny.
Tym samym znajdują zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczególne, odmiennie normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania.
W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, co do zasady są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Natomiast na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Zarazem zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o PIT, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
W ustawie o PIT nie zdefiniowano, co prawda pojęcia „nieodpłatnych świadczeń”, jednak została ona wypracowana w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02, uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS ..., uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10). W świetle orzecznictwa można stwierdzić, że nieodpłatne świadczenie obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Jak wynika z powyższego, otrzymanie nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, co do zasady skutkuje powstaniem przychodu na gruncie ustawy o PIT. Jednakże nie każde świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne na rzecz pracowników, członków Rady Nadzorczej oraz delegatów (członków B…. ) jest równoznaczne z powstaniem przychodu po ich stronie. W zakresie ustalenia, które świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne należy uznać za przychód, zasadne jest powołanie się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazano, że aby można było mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, musi dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który podatnik musiałby ponieść. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, na podstawie analizy przepisów ustawy o PIT należy przyjąć, że za przychód podatnika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które:
-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
Co istotne, przychód z nieodpłatnych świadczeń powstaje pod warunkiem łącznego spełnienia trzech określonych wyżej przesłanek.
Przenosząc twierdzenia postawione przez Trybunał Konstytucyjny w przytoczonym wyżej wyroku, na grunt przedmiotowego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), należy stwierdzić, że w ocenie B…. nie zachodzi przynajmniej jeden z wyżej wymienionych warunków niezbędnych do uznania, że wartość częściowo odpłatnego świadczenia polegającego na sfinansowaniu wycieczki ze środków własnych Wnioskodawcy stanowi przychód dla osób uprawnionych. Brak spełnienia przynajmniej jednej z przesłanek wyklucza jednoznacznie możliwość ich łącznego spełnienia.
W szczególności w ocenie B…. , nie została spełniona przesłanka trzecia, która zakłada, że korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, przedmiotowe świadczenie jest adresowane do możliwie szerokiego kręgu adresatów i zasadniczo każda osoba uprawniona może z niego skorzystać na podobnych zasadach. Wnioskodawca nie różnicuje osób uprawnionych, ani nie selekcjonuje określonych grup pracowników, członków Rady Nadzorczej oraz delegatów (członków Banku), którzy mogą wziąć udział w wycieczce. Przedmiotowe świadczenie jest dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów będących osobami uprawnionymi, co oznacza, że nie ma możliwości ustalenia wymiernej korzyści i przypisania jej indywidualnej osobie uprawnionej. Wyklucza to zatem możliwość łącznego spełnienia przesłanek niezbędnych do stwierdzenia, że w realiach sprawy mamy do czynienia z przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do sfinansowania wycieczki. Ponadto Wnioskodawca ma wątpliwości, czy zachodzą pozostałe przesłanki sformułowane w przywołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Udział w wycieczce jest co prawda dobrowolny, jednak zdaniem Wnioskodawcy trudno argumentować, że osoba uprawniona uzyska korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, który musiałaby ponieść. Gdyby B…. nie zorganizował wycieczki i nie zapewnił jej współfinansowania, osoba uprawniona najprawdopodobniej nie skorzystałaby z takiego świadczenia we własnym zakresie, co wyklucza powstanie korzyści choćby w postaci zaoszczędzonego wydatku. Co więcej, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy przedmiotowe świadczenie jest spełnione w interesie osób uprawnionych. Wycieczki organizowane przez podmioty takie jak B….. , służą integracji pracowników, lepszemu zgraniu zespołów, co w efekcie służy lepszej produktywności i przekłada się na wyniki finansowe osiągane przez B….. .
Z tego powodu można wywieść, że taka wycieczka zasadniczo służy interesom Wnioskodawcy, a nie osób uprawnionych.
Stanowisko B…. znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydanych w podobnych stanach faktycznych, w tym m.in.:
-z dnia 27 lipca 2017 r., znak: 0115-KDIT2-2.4011.159.2017.1.AG;
-z dnia 3 kwietnia 2019 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.165.2019.1.ID (wraz z przytoczonymi tam interpretacjami);
-z dnia 5 lipca 2019 r., znak: 0113-KDIPT3.4011.288.2019.1.PP;
-z dnia 31 lipca 2019 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.333.2019.2.SJ;
-z dnia 17 stycznia 2020 r., znak 0115-KDIT2.4011.45.2019.1.MD;
-z dnia 4 czerwca 2020 r., znak: 0115-KDIT2.4011.204.2020.2.KC;
-z dnia 18 lutego 2022 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.1179.2021.1.GG.
Jak wynika z powyższego, udział w wycieczce integracyjnej sfinansowanej osobom uprawnionym przez Wnioskodawcę z Jego środków, mającej na celu integrację pracowników, co przekładać się będzie na dobrą komunikację w zakładzie pracy, a co za tym idzie efektywność pracy, nie będzie stanowić dla osób uprawnionych, przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o PIT. Brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Sfinansowanie wycieczki ze środków własnych Banku nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT dla osób uprawnionych.
Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i przekazania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z ww. tytułu.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.
Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Źródłem przychodów są:
1)stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2)działalność wykonywana osobiście.
Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został w art. 13 ww. ustawy.
W myśl art. 13 pkt 7 i 9 ww. ustawy:
Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:
-przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
-przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).
Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy:
Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika ().
Za przychody, należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt II FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA, ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.
Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.
W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy:
Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy:
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:
1)po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2)po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3)po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione,gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych,czy szkoleniach choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe).W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.
Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wycieczce (wyjeździe) integracyjnym, zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że udział osób uprawionych (tj. pracowników, członków Rady Nadzorczej oraz delegatów – członków B… ) w wycieczce, opłaconej ze środków B…. ., mającej na celu integrację ww. osób oraz zapewnienie wspólnego wypoczynku i lepsze zgranie zespołu nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego. Zatem, uczestnictwo w wyjeździe grupowym nie będzie stanowiło przychodu po stronie osób uprawnionych z tytułu nieodpłatnych świadczeń.
W konsekwencji B….. nie będzie, jako płatnik zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z powyższego tytułu.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania tej interpretacji.
Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.
Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Państwa może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.– Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako: „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).