Skutki podatkowe sprzedaży lokalu użytkowego, w sytuacji gdy podatnik wykorzystywał ten lokal w działalności gospodarczej (przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu zostało dokonane już po likwidacji działalności gospodarczej).

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 sierpnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sprzedaży lokalu użytkowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismem z 29 października 2022 r. oraz z 22 listopada 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Dnia (…) czerwca 1991 r. w A. zawarta została Wstępna Umowa Najmu nr (…) pomiędzy Spółdzielnią (…) a Panem – jako Najemcą. Umowa ta zawiera porozumienie, wg którego Spółdzielnia przekazuje Najemcy lokal użytkowy o powierzchni 33 m² na warunkach własnościowego prawa. Koszt 1 m² powierzchni lokalu użytkowego w oparciu o zzk oraz kroczący koszt budowy ustalony został na 4,2 mln zł (przed denominacją). Koszt całkowity lokalu określono na kwotę 138,6 mln zł (przed denominacją). Paragraf 2 ww. Umowy stanowi, że spłata przez Najemcę kredytu stanowiącego równowartość kosztu budowy, uprawnia go do nabycia własnościowego prawa do lokalu użytkowego.

Wpłatę na poczet lokalu w wysokości 138,6 mln zł (przed denominacją) dokonał Pan zgodnie z umową do dnia (…) września 1991 r. Zgodnie z wezwaniem Spółdzielni (…) dnia (…) listopada 1992 r. dokonał Pan wpłat w wysokości 34.302.500 zł (przed denominacją) na poczet kredytu oraz 10.730.300 zł (przed denominacją) na poczet odsetek od kredytu.

Ponadto wykupił Pan grunt pod pawilonem w skali procentowej. W kolejnych latach starał się Pan o sporządzenie aktu notarialnego pozwalającego na ustanowienie odrębnej własności, jednak Spółdzielnia (…) znajdowała kolejne wymówki uniemożliwiające jej podjęcie takich działań.

Ostatecznie po złożeniu kolejnego pisma – w 2019 r. – adresowanego bezpośrednio do Zarządu Spółdzielni (…), stwierdzono, że istnieje ustawa pozwalająca sporządzić odpowiedni akt notarialny. Przedstawiciele Spółdzielni (…) po wielokrotnych naciskach z Pana strony podpisali akt notarialny dnia (…) lutego 2020 r.

Lokal Pan sprzedał – (…) sierpnia 2020 r. – za łączną kwotę 179.700 zł.

Doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Uzyskał Pan własnościowe prawo do ww. lokalu użytkowego, a odbiór przydziału na ten lokal nastąpił (…) marca 1994 r.

Warunkiem otrzymania od Spółdzielni własnościowego prawa do lokalu na mocy przydziału było uzyskanie członkostwa w Spółdzielni. Przyjęty na członka Spółdzielni został Pan decyzją Zarządu z (…) września 1993 r.

Jednocześnie odpowiadając na pytanie zawarte w wezwaniu tutejszego organu: czy prowadził Pan pozarolniczą działalność gospodarczą? wskazał Pan, że prowadził księgarnię-handel detaliczny. Ww. działalność gospodarczą prowadził Pan w okresie od (…) kwietnia 1992 r. do (…) grudnia 2016 r. Ww. lokal był wykorzystany do prowadzenia ww. działalności, czyli sprzedaży detalicznej książek i artykułów szkolnych. Lokal został wycofany z Pana działalności gospodarczej – (…) grudnia 2016 r. – która była opodatkowana na zasadach ogólnych. Lokal ten nie był środkiem trwałym w Pana działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy zbycie ww. lokalu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym i generuje konieczność złożenia deklaracji PIT-39, skoro właścicielem lokalu – zgodnie z umową – jest Pan od momentu całkowitej spłaty jego kosztów, czyli od 1992 r.?

Pana stanowisko w sprawie

Fizyczny zakup lokalu od Spółdzielni (…) nastąpił w 1992 r. Sprzedaży lokalu dokonano w 2020 r., czyli po 28 latach od jego fizycznego zakupu. W związku z powyższym uważa Pan, że nie pociąga to za sobą obowiązku podatkowego jak również formalnego w postaci deklaracji PIT-39.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są:

‒pozarolnicza działalność gospodarcza;

‒odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

‒jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Treść art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 3 przytoczonej ustawy:

Przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy, spełnione powinny zostać dwie (podstawowe) przesłanki:

‒nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

‒nieruchomość nie może być składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Zatem, w przypadku, gdy co najmniej jeden z podanych warunków nie zostanie spełniony, przychód ze sprzedaży nieruchomości podlega zaliczeniu do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Na mocy art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały oraz wartość niematerialną i prawną decydują regulacje zawarte w art. 22a-22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym w 2020 r. – wynika, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1)spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

2)spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3)prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

4)autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5)licencje,

6)prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do treści art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym w 2020 r.:

Amortyzacji nie podlegają:

1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2)budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

3)dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4)wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,

5)składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

‒zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają zatem możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały lub za wartość niematerialną i prawną od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też od dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej) - znaczenie ma sam fakt wykorzystywania tego składnika w działalności gospodarczej.

Na mocy art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, prowadzonych samodzielnie.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a ww. ustawy:

Do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej lub prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, spółki niebędącej osobą prawną lub nastąpiło wystąpienie wspólnika z takiej spółki, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej.

Z kolei art. 24 ust. 3b ww. ustawy stanowi, że:

Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wydatkami na nabycie zbywanych składników, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które pozostały po likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie, jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja tej działalności do dnia ich odpłatnego zbycia nie upłynęło sześć lat.

Jak wynika z opisu zdarzenia dnia (…) czerwca 1991 r. w A. zawarta została Wstępna Umowa Najmu nr (…) pomiędzy Spółdzielnią (…) a Panem – jako Najemcą. Umowa ta zawiera porozumienie, wg którego Spółdzielnia przekazuje Najemcy lokal użytkowy o powierzchni 33 m² na warunkach własnościowego prawa. Koszt 1 m² powierzchni lokalu użytkowego w oparciu o zzk oraz kroczący koszt budowy ustalony został na 4,2 mln zł (przed denominacją). Koszt całkowity lokalu określono na kwotę 138,6 mln zł (przed denominacją). Paragraf 2 ww. Umowy stanowi, że spłata przez Najemcę kredytu stanowiącego równowartość kosztu budowy, uprawnia go do nabycia własnościowego prawa do lokalu użytkowego.

Wpłatę na poczet lokalu w wysokości 138,6 mln zł (przed denominacją) dokonał Pan zgodnie z umową do dnia (…) września 1991 r. Zgodnie z wezwaniem Spółdzielni (…) dnia (…) listopada 1992 r. dokonał Pan wpłat w wysokości 34.302.500 zł (przed denominacją) na poczet kredytu oraz 10.730.300 zł (przed denominacją) na poczet odsetek od kredytu.

Ponadto wykupił Pan grunt pod pawilonem w skali procentowej. W kolejnych latach starał się Pan o sporządzenie aktu notarialnego pozwalającego na ustanowienie odrębnej własności, jednak Spółdzielnia (…) znajdowała kolejne wymówki uniemożliwiające jej podjęcie takich działań.

Ostatecznie po złożeniu kolejnego pisma – w 2019 r. – adresowanego bezpośrednio do Zarządu Spółdzielni (…), stwierdzono, że istnieje ustawa pozwalająca sporządzić odpowiedni akt notarialny. Przedstawiciele Spółdzielni (…) po wielokrotnych naciskach z Pana strony podpisali akt notarialny dnia (…) lutego 2020 r.

Lokal Pan sprzedał – (…) sierpnia 2020 r. – za łączną kwotę 179.700 zł.

Uzyskał Pan własnościowe prawo do ww. lokalu użytkowego, a odbiór przydziału na ten lokal nastąpił (…) marca 1994 r.

Warunkiem otrzymania od Spółdzielni własnościowego prawa do lokalu na mocy przydziału było uzyskanie członkostwa w Spółdzielni. Przyjęty na członka Spółdzielni został Pan decyzją Zarządu z (…) września 1993 r.

Jednocześnie wskazał Pan, że działalność gospodarczą prowadził Pan w okresie od (…) kwietnia 1992 r. do (…) grudnia 2016 r. Ww. lokal był wykorzystany do prowadzenia ww. działalności, czyli sprzedaży detalicznej książek i artykułów szkolnych. Lokal został wycofany z Pana działalności gospodarczej – (…) grudnia 2016 r. – która była opodatkowana na zasadach ogólnych. Lokal ten nie był środkiem trwałym w Pana działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego jest ograniczonym prawem rzeczowym. Jest to prawo zbywalne, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Umożliwia ono korzystanie z lokalu oraz rozporządzanie tym prawem, na zasadach zbliżonych do prawa własności. Świadczy o tym chociażby umiejscowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w Księdze Drugiej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.) – „Własność i inne prawa rzeczowe”.

W myśl art. 17¹⁴ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1208 ze zm.):

Na pisemne żądanie członka lub osoby niebędącej członkiem spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, spółdzielnia mieszkaniowa jest obowiązana zawrzeć umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez niego:

1)spłaty przypadających na ten lokal części zobowiązań spółdzielni związanych z budową, w tym w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kredytowego spółdzielni wraz z odsetkami;

2)spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1.

Ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu użytkowego powoduje, że osoba, której przysługuje to prawo, uzyskuje pełnię uprawnień właścicielskich do tego lokalu oraz prawo do udziału w związanej z tym lokalem nieruchomości gruntowej i części wspólnych budynku, w którym znajduje się ten lokal. Ustanowienie odrębnej własności lokalu użytkowego oraz przeniesienie prawa własności nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustanowienie odrębnej własności lokalu użytkowego jest tylko inną formą własności, a nie nowym nabyciem. Tym samym, przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego w odrębną własność jest jedynie zmianą formy prawnej dysponowania tym lokalem.

Z powyższego wynika, że na gruncie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, datę nabycia lokalu użytkowego należy utożsamiać z chwilą pierwotnego nabycia prawa do tego lokalu, tj. z datą nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego. Jednakże, z uwagi na fakt, że ww. lokal użytkowy był wykorzystywany w prowadzonej przez Pana pozarolniczej działalności gospodarczej – 5 letni termin wskazany w tym przepisie nie znajduje zastosowania, gdyż sprzedaż ta nie stanowi źródła przychodu wskazanego w tym przepisie.

W świetle cytowanych przepisów stwierdzić należy, że przychód przez Pana uzyskany z odpłatnego zbycia lokalu użytkowego należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż lokal ten był wykorzystywany w prowadzonej przez Pana pozarolniczej działalności gospodarczej do dnia zakończenia tej działalności, tj. do (…) grudnia 2016 r. i do dnia jego sprzedaży – (…) sierpnia 2020 r. – nie upłynęło 6 lat.

Przekształcenie – 4 lutego 2020 r. – spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w prawo odrębnej własności nie zmienia faktu, że ww. lokal użytkowy (składnik Pana majątku) był wykorzystywany w działalności gospodarczej przez Pana prowadzonej.

Dochód ze sprzedaży ww. lokalu użytkowego podlega opodatkowaniu na zasadach właściwych dla wybranej przez Pana formy opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, czyli na zasadach ogólnych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).