Wnioskodawca wybrał podatek liniowy jako formę opodatkowania w zakresie podatku dochodowego.

Pytanie

Czy wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego lokalu niemieszkalnego (z wyłączeniem udziału w gruncie) przy zastosowaniu stawki amortyzacji 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie wnioskodawcy, wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego lokalu niemieszkalnego (z wyłączeniem udziału w gruncie) przy zastosowaniu stawki amortyzacji 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Celem wskazanego przepisu ustawy jest umożliwienie krótszej amortyzacji m.in. lokali niemieszkalnych, w sytuacji, gdy od daty ich wybudowania upłynął znaczny okres czasu. Wynika to z faktu, że używane przez wiele lat nieruchomości ulegają szybszemu zużyciu niż nowe, m.in. ze względu na przewidywany okres czasu trwania budynku.

Opisany we wniosku lokal został oddany po raz pierwszy do używania jako lokal mieszkalny najpóźniej w (...) roku. Zmiana sposobu użytkowania przedmiotowego lokalu nie może być utożsamiana z jego powstaniem czy budową, gdyż zarówno budynek, jak i lokal zostały wybudowane i oddane do użytkowania najpóźniej w (...) roku.

W związku z powyższym należy uznać, że lokal niemieszkalny po zmianie sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego jest cały czas tym samym lokalem, gdyż nie następuje jego wybudowanie ani przebudowanie, co uzasadnia zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który  przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się,  że  kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

-musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i  być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

-musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że:

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

-stanowić własność lub współwłasność podatnika,

-zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

-być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

-jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

-być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub  umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja  środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:  

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się  za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się  w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22n ust. 4 wskazanej wyżej ustawy.

W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 22i ust. 1 ww. ustawy,

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o  podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą  indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie  może być krótszy niż:

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady  Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji  Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o  podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Z powyższych względów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi  2,5% można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do  ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez Podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, Podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.

Jednocześnie należy wskazać, że nabycie w przedstawionym we wniosku opisie nastąpiło w trybie art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny  Dz. U. z 2022 roku poz. 1360), który stanowi:

W opisie wniosku wskazał Pan, że dniu (...)  r. Pana małżonka nabyła na podstawie umowy sprzedaży od osób trzecich nieruchomość stanowiącą samodzielny lokal mieszkalny.

Pana małżonka planuje dokonanie zmiany sposobu użytkowania przedmiotowego lokalu z lokalu mieszkalnego na lokal niemieszkalny, w wyniku czego lokal ten stanie się lokalem niemieszkalnym, co zostanie ujawnione w księdze wieczystej prowadzonej dla przedmiotowego lokalu.

Po dokonaniu zmiany sposobu użytkowania zamierza Pan zawrzeć ze swoją małżonką umowę, na mocy której zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego, Pana małżonka przeniesie na Pana prawo własności przedmiotowego lokalu niemieszkalnego, w celu zwolnienia się z zobowiązania polegającego na spłacie pożyczek, a Pan wyrazi na to zgodę.

Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 453 Kodeks cywilny, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże, gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Przyjmuje się, że umowa, o której mowa w art. 453 kodeksu cywilnego ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej, gdyż wierzyciel w miejsce dotychczasowego roszczenia uzyskuje inne. Płatność za świadczenie (wynagrodzenie) nie musi mieć bowiem charakteru pieniężnego, może oznaczać również uzyskanie świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty w naturze (otrzymanie w zamian innych rzeczy lub praw), działania, zaniechania lub znoszenia.

I tak, przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub prawa w zamian za zwolnienie zobowiązania, jest odpłatnym zbyciem tej rzeczy lub prawa, czyli nie następuje pod tytułem darmym.

Zatem, planowana czynność zawarcia umowy przeniesienia na wierzyciela własności lokalu niemieszkalnego w zamian za zwolnienie z długu (art. 453 Kodeksu cywilnego) stanowi odpłatne zbycie tej rzeczy lub prawa.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że:

-lokal niemieszkalny zostanie nabyty przez Pana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Pana,

-będzie Pan prowadził ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-lokal niemieszkalny zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu, w którym nabyty lokal niemieszkalny zostanie przekazany do użytkowania,

-lokal zamierza Pan nabyć w celu wykorzystywania go jako środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, na cele związane z tą działalnością gospodarczą. Przedmiotowy lokal nigdy nie był środkiem trwałym u Pana, jak również zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych,

-planowany do nabycia lokal niemieszkalny będzie stanowił wyłączną Pana własność,

-w momencie przyjęcia lokalu niemieszkalnego do użytkowania będzie on kompletny i zdatny do użytku,

-lokal niemieszkalny będzie w całości wykorzystywany na cele Pana działalności gospodarczej,

-lokal niemieszkalny będzie spełniał definicję środka trwałego zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w dniu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

-wartość początkowa lokalu niemieszkalnego dla celów amortyzacji zostanie ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego, pomniejszonej o wartość udziału w gruncie związanego z ww. lokalem,

-wartość początkowa lokalu niemieszkalnego zostanie ustalona w wartości rynkowej,

-nie będzie Pan ponosił wydatków związanych z adaptacją/modernizacją przedmiotowego lokalu niemieszkalnego celem dostosowania go na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej,

-nie wykonał Pan i nie planuje wykonać żadnych prac w ramach ulepszenia, modernizacji, przebudowy ani rekonstrukcji,

-lokal niemieszkalny zostanie zakwalifikowany do grupy 121 środków trwałych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że wyodrębnienie pod względem prawnym lokali z nieruchomości (w celu ich dalszej odsprzedaży) nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Stosownie do Pana wskazania po nabyciu lokalu niemieszkalnego jego status i charakter nie ulegnie zmianie, tj. nie będzie lokalem mieszkalnym.

Ustosunkowując się dalej wprost do zadanego pytania należy zatem wskazać, że ustawodawca w  przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% Podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej 40 lat.

Tym samym, w przypadku nabycia przez Pana opisanego lokalu niemieszkalnego oraz w przypadku wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, może Pan amortyzować ten lokal − po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Pana – przy  zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według stawki nie wyższej niż  10% (jak podał Pan: „Opisany budynek został wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę z (...)  roku, a opisany wcześniej lokal mieszkalny został wyodrębniony na podstawie umowy z (...)  roku, a zatem najdalej w tym roku budynek już był wybudowany i oddany do użytkowania. Przedmiotowy lokal był wykorzystywany od (...)  roku na cele mieszkaniowe.”).

Z powyższych względów, stanowisko Pana, w świetle którego na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec nabytego lokalu będzie mógł Pan zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% – należało uznać za prawidłowe.

Należy przy tym jednak podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie  reguluje kwestii dokumentowania używania danego lokalu niemieszkalnego. Ogólną zasadą dokonywania wpisów do urządzeń księgowych jest  natomiast dokonywanie ich na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje Ordynacja podatkowa. Na mocy art. 180 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.):

W szczególności dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku działalności analitycznej Krajowej Administracji Skarbowej, czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. (art. 181 Ordynacji podatkowej).

Końcowo zastrzec również należy, że to na Panu ciąży obowiązek udowodnienia, że wskazany we wniosku lokal był wcześniej używany. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi On dla siebie korzystne skutki prawne. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, Podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po Jego stronie okoliczności wypełniają  hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, Podatnik musi liczyć się również z koniecznością - mogącą się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych - przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość danej czynności.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Pana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko Pana sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).