Ustalenie rezydencji podatkowej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 11 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 11 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą obywatelstwo Rzeczypospolitej Polskiej. Od ponad 15 lat mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie posiada aktualnie status stałego rezydenta (permanent residence), który został mu udzielony w 2016 r.

Od momentu przeprowadzki, co do zasady, w trakcie roku kalendarzowego Wnioskodawca przebywa około 285 dni w Wielkiej Brytanii, a pozostałą część (tj. około 80 dni) w Polsce.

Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii ani o niego nie występował.

Początkowo, po przeniesieniu się do Wielkiej Brytanii, Wnioskodawca był zatrudniony w jednym z brytyjskich przedsiębiorstw. Od 2010 r. Wnioskodawca prowadzi w Wielkiej Brytanii jednoosobową działalność gospodarczą, która jest jego źródłem utrzymania. Aktualnie poza prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca nie prowadzi żadnej innej działalności zarobkowej. Wielka Brytania jest jedynym miejsce osiągania przychodów przez Wnioskodawcę, nie osiąga on przychodów za granicą, w tym w Polsce. Wnioskodawca opłaca podatki oraz składki ubezpieczeniowe na terenie Wielkiej Brytanii, m.in. podatek dochodowy oraz składki na National Insurance.

W ramach wymienionego National Insurance, po upływie odpowiedniego okresu, Wnioskodawca będzie mógł liczyć na wypłatę State Pension, czyli odpowiednika świadczenia emerytalnego.

Miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest (…), gdzie przebywa on z zamiarem stałego pobytu. Ponadto Wnioskodawca realizuje tam swoje potrzeby bytowe oraz organizuje życie osobiste. Wnioskodawca najmuje lokal mieszkalny w oparciu o umowę długoterminową, z tytułu której regularnie opłaca czynsz. Ponadto Wnioskodawca w swoim miejscu zamieszkania ponosi również wszelkie koszty związane z niezbędnymi potrzebami bytowymi. Wnioskodawca posiada rachunek bankowy w banku z siedzibą w Wielkiej Brytanii, z którego korzysta i za pomocą którego dysponuje swoimi środkami finansowymi.

Wnioskodawca nie wyjechał do Wielkiej Brytanii wyłącznie w celach zarobkowych. Wnioskodawca mieszka w Wielkiej Brytanii od 2006 r., gdzie toczy się jego życie osobiste, jak i zawodowe. Wielka Brytania jest miejscem, w którym Wnioskodawca prowadzi swoją działalność gospodarczą, ale jednocześnie realizuje pozostałe potrzeby bytowe związane z zamieszkaniem oraz organizacją życia prywatnego. Wnioskodawca realizuje na terenie Wielkiej Brytanii swoje pasje, prowadzi życie towarzyskie, a także posiada brytyjską licencję wędkarską. W Wielkiej Brytanii mieszka również córka Wnioskodawcy wraz z mężem oraz córką (wnuczką Wnioskodawcy).

W Polsce zamieszkuje żona oraz 3 córki Wnioskodawcy. Na terenie Polski Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej ani nie podejmuje innych prac zarobkowych. Co za tym idzie nie uzyskuje on na terytorium Polski dochodów. Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości mieszkalnej (współwłasność z żoną) w Polsce, gdzie od przeprowadzki do Wielkiej Brytanii nie zamieszkuje na stałe. Wnioskodawca nie posiadał, nie posiada i nie planuje posiadać żadnych inwestycji ani kredytów w Wielkiej Brytanii ani w Polsce.

Wnioskodawca wyłącznie wspiera finansowo swoją żonę oraz jedną córkę, która z uwagi na swój wiek nadal się uczy. Pozostałe dzieci Wnioskodawcy są w pełni samodzielne i nie otrzymują wsparcia finansowego od Wnioskodawcy. Opisany powyżej stan faktyczny dotyczy okresu od przeprowadzki Wnioskodawcy do Wielkiej Brytanii (tj. od roku 2006) do chwili obecnej. Przy czym córka Wnioskodawcy mieszka w Wielkiej Brytanii od 20 lipca 2018 r. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest okres od początku 2019 r. do chwili obecnej.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, tj. jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest on rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, tj. osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT i nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT osoby fizyczne, mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Pojęcie „osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania” zostało określone w art. 3 ust. 1a ww. ustawy, który stanowi iż, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

a)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

b)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ustawodawca wskazuje na dwa warunki, od których uzależnia się pozytywną kwalifikację osoby fizycznej, jako osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Pierwsza przesłanka (ośrodek interesów życiowych) obejmuje centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Druga wprost wskazuje na liczbę 183 dni, w trakcie których osoba musiałaby przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższe warunki nie muszą jednak być spełnione łącznie, z uwagi na spójnik „lub”, przez który wystarczy spełnić jedno z kryteriów, aby zostać uznanym za polskiego rezydenta podatkowego. Pojęcie „ośrodek interesów życiowych” ma szeroki zakres znaczeniowy i nie zostało w ustawie o PIT zdefiniowane. Dlatego podczas rozstrzygania kwestii miejsca zamieszkania należy brać pod uwagę dwa rodzaje przesłanek. Obiektywne, takie jak (składające się na centrum interesów osobistych) ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji oraz (składające się na centrum interesów gospodarczych) miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe. Subiektywne, takie jak zamiar danej osoby, który wynika z podejmowanych przez nią działań.

Wnioskodawca wskazuje w przedstawionym stanie faktycznym, iż nie posiada ośrodka interesów życiowych na terytorium Polski. Nie spełnia on bowiem warunków, które świadczyłyby o tym, iż na terytorium Rzeczypospolitej znajduje się jego centrum interesów osobistych i gospodarczych. Biorąc pod uwagę obiektywne przesłanki, aktywność zawodowa, a także przeważająca część aktywności osobistej Wnioskodawcy ma miejsce właśnie w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca zaznacza również, iż ma zamiar pozostania na terytorium Wielkiej Brytanii, gdzie w dalszym ciągu planuje kontynuować swoją działalność gospodarczą oraz organizację stworzonego tam ogniska domowego.

Ponadto ponosi on wszelkie koszty związane z życiem w Wielkiej Brytanii, łącznie z opłacaniem podatków i wymaganych składek będących nieodłącznym elementem posiadania trwałego i zorganizowanego miejsca zamieszkania.

Zgodnie z ustawą o PIT osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski jest także osoba fizyczna, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Rok podatkowy z reguły pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Przesłanka ta stanowi samodzielną podstawę do uznania osoby za polskiego rezydenta podatkowego. Jest ona jednak jednoznaczna i nie wymaga, tak jak art. 3 ust. 1a pkt a, doprecyzowania. Oznacza to, iż osoba, która nie przekroczy łącznie 183 dni pobytu na terytorium Polski w ciągu roku podatkowego, nie może zostać uznana na jej podstawie za polskiego rezydenta podatkowego.

Kluczowe jest zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika, gdyż decyduje ono o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Z punktu widzenia ustawy o PIT oznacza to rozstrzygnięcie o podleganiu nieograniczonemu lub ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy nie podlega on obowiązkowi podatkowemu w Polsce właśnie z uwagi na fakt, iż nie posiada on miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Co za tym idzie, nie podlega on obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Mając miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii, Wnioskodawcy nie dotyczy również ograniczony obowiązek podatkowy, gdyż nie osiąga on dochodów w Polsce.

W świetle art. 4a ustawy o PIT powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W tym przypadku będzie to Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisaną w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U.2006.250.1840, dalej jako: „Konwencja”). Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych. W celu doprecyzowania pojęcia „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” warto odwołać się do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, który nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa, ale stanowi swego rodzaju wskazówkę interpretacyjną dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Komentarz wskazuje na to, iż osoba fizyczna posiada stałe ognisko domowe w miejscu, w którym urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania. Powyższe należy rozumieć w taki sposób, że osoba podejmuje wszelkie niezbędne działania, aby mieć mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie (w sposób ciągły). Gdyby z rozstrzygnięcia dokonanego na podstawie ww. przesłanek wynikało, iż podmiot posiada ognisko domowe w obu państwach będących stronami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, miejscem zamieszkania będzie państwo, z którym osoba dzieli mocniejsze więzi osobiste i ekonomiczne. Pojęcia te korespondują z określeniem ośrodka interesów życiowych zawartym w ustawie o PIT. Należy przez to rozumieć, iż na ośrodek interesów życiowych składają się stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego podmiot zarządza swoim mieniem. Zbiór ww. przesłanek należy rozważać całościowo, oceniając na ich podstawie czy postępowanie danej osoby pozwala ustalić jej miejsce zamieszkania. Gdyby w toku rozstrzygania nie udało się jednoznacznie stwierdzić miejsca zamieszkania na podstawie wymienionych kryteriów, należy wziąć pod uwagę miejsce, w którym osoba przebywa w proporcjonalnie największej części.

W toku analizy stanu faktycznego w świetle ww. przepisów (zarówno ustawy o PIT, jak i Konwencji) należy dojść do wniosku, że centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) Wnioskodawcy znajduję się w Wielkiej Brytanii, a nie w Polsce. Część rodziny Wnioskodawcy zamieszkuje terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to jednak odosobniona okoliczność, która nie może wpływać na ocenę tzw. rezydencji podatkowej. Wszelkie pozostałe okoliczności świadczą o tym, iż miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest Wielka Brytania, w której wymieniony przebywa od 15 lat i gdzie realizuje cele osobiste, jak i zawodowe. Pobyt Wnioskodawcy ma charakter trwały i zamierzony, a także spełnia cechy określające ognisko domowe. Wielka Brytania jest jedynym miejsce uzyskiwania dochodów przez Wnioskodawcę, który to na jej terenie prowadzi działalność gospodarczą, a co za tym idzie jest jedynym miejscem podejmowania działań gospodarczych. Również nie budzi wątpliwości fakt, iż Wnioskodawca przez większość roku przebywa w Wielkiej Brytanii (około 285 dni), a do Polski przylatuje jedynie okazjonalnie (łącznie poniżej 183 dni). Tym samym Wnioskodawca jest, w swojej ocenie, rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii i nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki te są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b tej ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wskazał Pan w opisie, że przeprowadził się do Wielkiej Brytanii w 2006 r. Początkowo był Pan zatrudniony w jednym z brytyjskich przedsiębiorstw. Od 2010 r. prowadzi Pan w Wielkiej Brytanii jednoosobową działalność gospodarczą. Dlatego w Pana sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250 poz. 1840; dalej: Konwencja).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji:

Na podstawie art. 4 ust. 2 Konwencji:

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wymaga wyjaśnienia, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Modelowej Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami, została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD – posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem – istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je, biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że jest Pan osobą fizyczną posiadającą obywatelstwo Rzeczypospolitej Polskiej. Przeprowadził się Pan do Wielkiej Brytanii w 2006 r. Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii ani o niego nie występował. Początkowo był Pan zatrudniony w jednym z brytyjskich przedsiębiorstw. Od 2010 r. prowadzi Pan w Wielkiej Brytanii jednoosobową działalność gospodarczą. Aktualnie, poza prowadzoną działalnością gospodarczą, nie prowadzi Pan żadnej innej działalności zarobkowej. Wielka Brytania jest jedynym miejscem osiągania przychodów przez Pana. Nie osiąga Pan przychodów za granicą, w tym w Polsce. Opłaca Pan podatki oraz składki ubezpieczeniowe na terenie Wielkiej Brytanii. Ponadto realizuje Pan w Wielkiej Brytanii swoje potrzeby bytowe oraz organizuje życie osobiste. Wynajmuje Pan w Wielkiej Brytanii lokal mieszkalny na podstawie umowy długoterminowej. Posiada Pan rachunek bankowy w banku z siedzibą w Wielkiej Brytanii, z którego korzysta i za pomocą którego dysponuje Pan swoimi środkami finansowymi. Realizuje Pan na terenie Wielkiej Brytanii swoje pasje, prowadzi życie towarzyskie, a także posiada brytyjską licencję wędkarską. W Wielkiej Brytanii mieszka Pana córka wraz z mężem oraz córką (Pana wnuczką). W Polsce zamieszkuje żona oraz trzy Pana córki. Jest Pan współwłaścicielem nieruchomości mieszkalnej (współwłasność z żoną) w Polsce, gdzie od przeprowadzki do Wielkiej Brytanii nie zamieszkuje na stałe. Nie posiadał, nie posiada i nie planuje Pan posiadać żadnych inwestycji ani kredytów w Wielkiej Brytanii ani w Polsce. Wspiera Pan finansowo swoją żonę oraz jedną córkę, która z uwagi na swój wiek nadal się uczy. Pozostałe Pana dzieci są w pełni samodzielne i nie otrzymują wsparcia finansowego od Pana.

Przedmiotem Pana zapytania jest okres od początku 2019 r. do chwili obecnej.

Z opisu sprawy wynika zatem, że posiada Pan stałe miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii. Jednak przedstawione we wniosku okoliczności – w szczególności fakt, że w Polsce zamieszkuje Pana rodzina, tj. żona oraz córka, które Pan wspiera finansowo, oraz w Polsce znajduje się nieruchomość mieszkalna (współwłasność z żoną) wskazują, że od początku 2019 r. aż do chwili obecnej posiadał/posiada Pan stałe miejsce zamieszkania również w Polsce.

W takim przypadku nie jest możliwe ustalenie państwa rezydencji podatkowej na podstawie pierwszego kryterium wynikającego z art. 4 ust. 2 Konwencji. Dlatego też należy zastosować kolejne kryterium odnoszące do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Zważywszy na okoliczność, że to z Polską łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste, ponieważ to w Polsce zamieszkuje Pana żona i córka, które Pan wspiera finansowo, jak również to, że w Polsce jest Pan współwłaścicielem nieruchomości mieszkalnej (współwłasność z żoną), należy stwierdzić, że to z Polską, a nie z Wielką Brytanią łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste.

To kryterium pozwala więc rozstrzygnąć konflikt rezydencji, gdyż to w Polsce posiada Pan żonę, dziecko oraz nieruchomość. Pana ośrodek interesów życiowych położony jest więc w Polsce. W Wielkiej Brytanii, co prawda, wynajmuje Pan mieszkanie i prowadzi działalność gospodarczą, jednak okoliczności te nie mogą przesądzić o ściślejszych powiązaniach osobistych i gospodarczych. Ponadto sam wyjazd z Polski nie oznacza automatycznie, że przestaje być Pan rezydentem podatkowym Polski. Zmiana miejsca zamieszkania powinna być równoznaczna z przeniesieniem do Wielkiej Brytanii tzw. ośrodka interesów życiowych. W konsekwencji Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym na podstawie norm kolizyjnych zawartych w art. 4 ust. 2 Konwencji jest Polska. Stąd nie możemy zgodzić się z Panem, że Pana ośrodek interesów życiowych znajduje się w Wielkiej Brytanii.

Podkreślamy, że od początku 2019 r. do chwili obecnej spełnia Pan warunki określone w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stąd jest Pan osobą mającą miejsce zamieszkania w Polsce. Dlatego też w odniesieniu do badanego okresu podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) uzyskanych od 2019 r. bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Znaczy to tyle, że nie można przyjąć, że posiadał Pan od początku 2019 r. aż do chwili obecnej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii, skoro w Polsce pozostawił Pan najbliższą rodzinę – żonę i dziecko, które Pan wspiera finansowo.

Reasumując – jest Pan rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, tj. jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).