Temat interpretacji

Czy zakup skutera 3 kołowego elektrycznego Wnioskodawca może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej jako wydatek nielimitowany za 2020 r., w którym poniósł ten wydatek?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2021 r. (data wpływu 25 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 maja 2021 r. (data wpływu 1 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 25 lutego 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 maja 2021 r. (data wpływu 1 czerwca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest inwalidą. W 2019 r. reamputowano Wnioskodawcy prawą kończynę powyżej kolana. Wnioskodawca posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w …, …. Niepełnosprawność istnieje od 4 lutego 1995 r., kiedy na skutek wypadku w kopalni amputowano Wnioskodawcy prawe podudzie. W 2020 r. Wnioskodawca kupił skuter elektryczny …, 3 kołowy, zabudowany, co gwarantuje używanie podczas złej pogody, a wszystkie funkcje sterowania są przystosowane do obsługi ręcznej. Wnioskodawca ma protezę, ale z racji wieku porusza się o kulach dla bezpieczeństwa. Jest to kłopotliwe i uciążliwe w sytuacjach dalszego przemieszczania się. Na kikucie robią się otarcia, odgniecenia bolesne co uaktywnia gronkowca złośliwego. Zakupiony skuter bardzo pomaga Wnioskodawcy w przemieszczaniu się poza domem (lekarz, badania, rehabilitacja) i ułatwia wykonanie czynności życiowych (zakupy). Koszt zakupu to 19 999 zł, który Wnioskodawca sam sfinansował.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane w dniu 15 października 2019 r. obowiązuje do 31 października 2021 r. (wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w …). Faktura VAT została w 100% sfinansowana przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie korzystał z żadnego dofinansowania ze środków Zakładowego Funduszy Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy zakup skutera 3 kołowego elektrycznego Wnioskodawca może odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej jako wydatek nielimitowany za 2020 r., w którym poniósł ten wydatek?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), ma On prawo odliczyć wydatek na zakup skutera od dochodu jako osoba niepełnosprawna niemająca prawej nogi. Kończyna została amputowana powyżej kolana. Skuter elektryczny 3 kołowy ułatwia Wnioskodawcy przemieszczanie się poza domem. Wnioskodawca ma możliwość samodzielnego dojazdu do lekarza, na zakupy i rehabilitację. W art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) ustawodawca wyraźnie określił rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne oraz z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uprawniając osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu. Art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na zakup indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. „Sprzęt” to przedmiot użytkowy lub przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach. Skuter elektryczny 3 kołowy posiada cechy indywidualnego sprzętu, gdyż jest przeznaczony dla osób, które mają problem z poruszaniem się, tak jak Wnioskodawca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące, zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Rozpatrując czy wydatek poniesiony na zakup skutera elektrycznego podlega odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy wskazać, że w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Wnioskodawca (osoba niepełnosprawna) chciałby odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatek poniesione na zakup skutera elektrycznego, 3 kołowego, zabudowanego. Wszystkie funkcje sterowania są przystosowane do obsługi ręcznej. Niepełnosprawność Wnioskodawcy powstała na skutek wypadku w kopalni po amputowaniu prawego podudzia. Wnioskodawca ma protezę, ale z racji wieku porusza się o kulach dla bezpieczeństwa. Jest to kłopotliwe i uciążliwe w sytuacjach dalszego przemieszczania się. Na kikucie robią się otarcia, odgniecenia bolesne co uaktywnia gronkowca złośliwego. Zakupiony skuter bardzo pomaga Wnioskodawcy w przemieszczaniu się poza domem (lekarz, badania, rehabilitacja) i ułatwia wykonanie czynności życiowych (zakupy).

Odnosząc się do możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wydatku związanego z zakupem skutera elektrycznego należy stwierdzić, że niewątpliwie, skuter elektryczny w przypadku osoby niepełnosprawnej, znacznie ułatwia wykonywanie czynności życiowych np. może posłużyć jako środek lokomocji w drodze do załatwienia spraw życiowych, dokonania zakupów, co jest utrudnione z uwagi na problemy z poruszaniem się. Jednakże ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za „wydatki” poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Wskazać należy, że w przepisach podatkowych nie ma definicji „pojazdu mechanicznego”.

Zgodnie z encyklopedią PWN (wydanie elektroniczne) „pojazd mechaniczny” to pojazd wyposażony w silnik, zdolny do samodzielnego poruszania się po trasach lądowych (np. po torach kol., drogach publicznych); rozróżnia się pojazdy mechaniczne szynowe oraz bezszynowe pojazdy drogowe; do pojazdów mechanicznych bezszynowych należą: samochody (w tym autobusy), trolejbusy, ciągniki, motocykle i pojazdy specjalne (np. czołgi, działa samobieżne, ratraki).

Definicję pojazdu mechanicznego zawiera ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 473, ze zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 „pojazd mechaniczny” to:

1. pojazd samochodowy, ciągnik rolniczy, motorower i przyczepa określone w przepisach ustawy - Prawo o ruchu drogowym,
2. pojazd wolnobieżny w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo o ruchu drogowym, z wyłączeniem pojazdów wolnobieżnych będących w posiadaniu rolników posiadających gospodarstwo rolne i użytkowanych w związku z posiadaniem tego gospodarstwa.

W świetle ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990, ze zm.) motorower to „pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej 50 cm3 lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW, którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h;” (art. 2 pkt 46).

Ponieważ również kodeks karny i kodeks wykroczeń nie zawierają definicji „pojazd mechaniczny” te gałęzie prawa posiłkują się np. Uchwałą Sądu Najwyższego - Izby Karnej z dnia 28 lutego1975 r., sygn. V KZP 2/74 (lex 18934), gdzie zostało wskazane, że: „pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w rozumieniu przepisów kodeksu karnego jest każdy pojazd drogowy czy szynowy napędzany umieszczonym w nim silnikiem, jak również maszyna samobieżna i motorower.”

Z kolejnej Uchwały Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 12 maja 1993 r., sygn. I KZP 9/93 (lex 20582), wynika, że: „Motorower, przeznaczony do poruszania się w ruchu drogowym wyłącznie przy pomocy silnika, jest pojazdem mechanicznym w rozumieniu przepisów kodeksu karnego i kodeksu wykroczeń, niezależnie od posiadanych parametrów technicznych.” Uchwała została wydana w odniesienie do przepisów ustawy prawo o ruchu drogowym w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 1997 r., gdyż kwestia zakwalifikowania motoroweru do pojazdów mechanicznych wciąż budziła wątpliwości.

Przyjmując wskazane definicje jako obowiązujące również dla przepisów podatkowych, uznać należy, że trójkołowy skuter elektryczny należy zaklasyfikować do pojazdów mechanicznych.

Zauważyć należy, że w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały jedynie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł; natomiast w art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy, wydatki na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Skoro więc prawodawca tworzy przepis, z którego brzmienia wynika jednoznacznie, kiedy wydatki na cele rehabilitacyjne w przypadku pojazdu mechanicznego mogą być odliczone od dochodu, to znaczy, że w tym właśnie przepisie ta problematyka uregulowana jest wyczerpująco.

Z brzmienia art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wynika, że tylko i wyłącznie mogą być odliczone od dochodu wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Zatem, w przypadku zakupu przedmiotowego skutera elektrycznego, Wnioskodawca nie może odliczyć od dochodu jego wartości, gdyż takiego wydatku nie można uznać za wydatek na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb niepełnosprawności.

Podstawą odliczenia ww. wydatków nie może być również art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Skuter elektryczny, 3 kołowy, nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji lecz pojazdem mechanicznym. Racjonalny ustawodawca wymieniając w przepisie art. 26 ust. 7a ww. ustawy, wydatki na cele rehabilitacyjne używa niezdefiniowanych pojęć: pojazd mechaniczny, samochód osobowy, indywidualny sprzęt, urządzenie i narzędzie techniczne, które nie są tożsame, a więc nie można przypisywać im tych samych znaczeń. Nie można więc stwierdzić, że ww. skuter elektryczny nosi znamiona sprzętu lub urządzenia, które jest wykorzystywane stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Jest on dobrem powszechnego użytku, przeznaczonym dla wszystkich osób niezależnie od tego czy są osobami niepełnosprawnymi czy cieszącymi się dobrym zdrowiem. Ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidział dla osób niepełnosprawnych preferencji podatkowych związanych z zakupem pojazdów mechanicznych. W zakresie przystosowania takich pojazdów do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak wyżej wskazano, ustawodawca przewidział w art. 26 ust. 7a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębne odliczenie.

Reasumując stwierdzić należy, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na zakup skutera elektrycznego, 3 kołowego, nie jest wydatkiem na cele rehabilitacyjne oraz ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania na podstawie przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby wydatek na zakup ww. skutera elektrycznego uznać za poniesiony na cele rehabilitacyjne lub ułatwiające wykonywanie czynności życiowych – musiałoby to wprost wynikać z zapisów ustawowych. Tymczasem, jak wykazano wyżej, w obowiązujących przepisach prawa brak jest podstaw do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poniesionych przez osobę niepełnosprawną na nabycie pojazdu mechanicznego, nawet przystosowanego do korzystania przez osobę niepełnosprawną.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

nieprawidłowe