Wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznać należy, że udział członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w finansowanych szkoleniach, mających na celu pogłębianie wiedzy merytorycznej do wypełniania nałożonych przez burmistrza obowiązków, nie generuje po stronie ich uczestników przychodu, a na świadczeniodawcy nie ciąży obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawiania informacji PIT-11.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sfinansowania szkoleń członkom Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 20 lipca 2022 r. (data wpływu 21 lipca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych została powołana na podstawie art. 4 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Komisja działa przy Ośrodku w A. Członkowie GKRPA to:

1)osoby powołane przez Burmistrza w skład komisji, które jednocześnie są pracownikami Ośrodka (jednak w zakresie czynności nie mają powierzonej funkcji członka komisji. Posiedzenia komisji odbywają się poza czasem pracy Ośrodka i członkowie otrzymują za udział w jej posiedzeniu dodatkowe wynagrodzenie),

2)osoby powołane przez Burmistrza w skład komisji, które nie są pracownikami Ośrodka – są na emeryturze.

Członkowie Komisji biorą udział w szkoleniach mających na celu pogłębianie wiedzy merytorycznej, dzięki czemu mogą lepiej wypełniać obowiązki nałożone przez Burmistrza, a co się z tym wiąże należyte wypełnianie powierzonych im zadań, o których mowa w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Faktury określające koszty szkoleń wystawione są na Ośrodek w A. i płacone przez Ośrodek.

Pytanie

1.Czy szkolenia członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych należy traktować jako przychód, od którego należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy?

2.Czy zróżnicować członków ww. Komisji, czy też należy w jednakowy sposób traktować w odniesieniu do obciążenia zaliczką podatkową od przychodu, jakim jest udział w szkoleniu?

3.W jaki sposób pobrać zaliczkę na podatek dochodowy skoro członkowie Komisji nie otrzymują z tytułu udziału w szkoleniu żadnych środków pieniężnych?

4.Czy mają oni wpłacić zaliczkę na podatek na konto Ośrodka?

5.W której pozycji PIT wykazać przychód z tytułu szkolenia członka komisji?

Państwa stanowisko w sprawie

Według Państwa, szkolenia członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych stanowią przychód, od którego należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Państwa zdaniem wszystkich członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych należy traktować w sposób jednakowy w odniesieniu do obciążania zaliczką podatkową od przychodu, jakim jest udział w szkoleniu.

O., jako płatnik, jest zobowiązany wykazać szkolenie jako przychód w PIT-11 - zwiększając ogólną kwotę przychodu członka Komisji osiągniętą w roku podatkowym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Definicję przychodu zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że:

przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02, oraz z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, stwierdził, że przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

‒po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

‒po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

‒po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Powyższe oznacza, że mimo szerokiej definicji przychodów zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie każde świadczenie spełnione bez ustalonej za nie zapłaty jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 powołanej ustawy. Dotyczy to w szczególności świadczeń przyjętych jako warunek niezbędny do wykonania pracy, których spełnienie – jako celowe i przydatne – leży w interesie świadczeniodawcy a nie świadczeniobiorcy. Tego rodzaju świadczenia nie stanowią przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie nie mają do nich zastosowania zwolnienia wymienione w art. 21 ust. 1 wskazanej ustawy.

Przystępując do oceny skutków podatkowych finansowania przez Państwo szkoleń członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych należy odwołać się do ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2021 r. poz. 1119 ze zm.). Na mocy art. 1 ust. 1 tej ustawy:

organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy.

W myśl art. 4¹ ust. 1 przytoczonej ustawy:

prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu należy do zadań własnych gmin. W szczególności zadania te obejmują:

1)zwiększanie dostępności pomocy terapeutycznej i rehabilitacyjnej dla osób uzależnionych od alkoholu;

2)udzielanie rodzinom, w których występują problemy alkoholowe, pomocy psychospołecznej i prawnej, a w szczególności ochrony przed przemocą w rodzinie;

3)prowadzenie profilaktycznej działalności informacyjnej i edukacyjnej oraz działalności szkoleniowej w zakresie rozwiązywania problemów alkoholowych, przeciwdziałania narkomanii oraz uzależnieniom behawioralnym, w szczególności dla dzieci i młodzieży, w tym prowadzenie pozalekcyjnych zajęć sportowych, a także działań na rzecz dożywiania dzieci uczestniczących w pozalekcyjnych programach opiekuńczo-wychowawczych i socjoterapeutycznych;

4)(uchylony)

5)wspomaganie działalności instytucji, stowarzyszeń i osób fizycznych, służącej rozwiązywaniu problemów alkoholowych;

6)podejmowanie interwencji w związku z naruszeniem przepisów określonych w art. 13¹ i 15 ustawy oraz występowanie przed sądem w charakterze oskarżyciela publicznego;

7)wspieranie zatrudnienia socjalnego przez organizowanie i finansowanie centrów integracji społecznej i klubów integracji społecznej.

Z art. 4¹ ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wynika, że :

realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w postaci uchwalonego przez radę gminy gminnego programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii, który stanowi część strategii rozwiązywania problemów społecznych i który uwzględnia cele operacyjne dotyczące profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych oraz przeciwdziałania narkomanii, określone w Narodowym Programie Zdrowia. Elementem gminnego programu mogą być również zadania związane z przeciwdziałaniem uzależnieniom behawioralnym. Gminny program jest realizowany przez ośrodek pomocy społecznej albo centrum usług społecznych, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub inną jednostkę wskazaną w tym programie. W celu realizacji gminnego programu wójt (burmistrz, prezydent miasta) może powołać pełnomocnika.

Stosownie do art. 4¹ ust. 3 cytowanej ustawy:

wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują gminne komisje rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania w zakresie określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.

Na gruncie art. 4¹ ust. 4 wskazanej ustawy:

w skład gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych wchodzą osoby przeszkolone w zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania i przedstawione we wniosku zdarzenie oraz wobec jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznać należy, że udział członków Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w szkoleniach finansowanych przez Państwo mających na celu pogłębianie wiedzy merytorycznej, dzięki czemu mogą lepiej wypełniać obowiązki nałożone przez Burmistrza, nie generuje po stronie ich uczestników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uczestnictwo w tego rodzaju szkoleniach pozostaje w ścisłym związku z wykonywaniem powierzonych im zadań. Ponadto zapewnienie szkolenia leży przede wszystkim w interesie świadczeniodawcy, który bez jego sfinansowania nie mógłby należycie podejmować działań na rzecz przeciwdziałania alkoholizmowi, o których mowa w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Powyższe oznacza, że na świadczeniodawcy (Państwu) nie ciąży obowiązek pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawiania informacji PIT-11. W tej sytuacji odpowiedź na pytanie trzecie, czwarte i piąte jest bezprzedmiotowa. Powyższe ustalenia dotyczące skutków podatkowych sfinansowania szkoleń członkom Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych będą miały również zastosowanie w latach kolejnych, o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwo i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwo i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).