W zakresie ustalenia, czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu nabywania oprogramowania (usług SaaS) od kontrahentów zagranicznych, które nie obejmują przeniesienia na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych, mieszczą się w zakresie przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), i w związku z tym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu nabywania oprogramowania (usług SaaS) od kontrahentów zagranicznych, które nie obejmują przeniesienia na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych, mieszczą się w zakresie przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), i w związku z tym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 kwietnia 2023 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.94.2023.1.BJ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 25 kwietnia 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”) jest spółką prawa handlowego, prowadzącą działalność, o której mowa w art. 21 ust. 1-3a ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, tj. prowadzi rynek regulowany (giełdę instrumentów finansowych).

W toku prowadzenia swojej działalności, Wnioskodawca korzysta z usług podmiotów zewnętrznych, którzy udostępniają różne rozwiązania niezbędne Wnioskodawcy do prawidłowego realizowania zadań z tą działalnością związanych.

W ramach korzystania z usług zewnętrznych, Wnioskodawca nabywa w szczególności prawa do korzystania np. z zewnętrznego oprogramowania, które może zostać mu udostępnione na różnych zasadach.

Forma udostępnienia konkretnego oprogramowania nie wynika z decyzji Wnioskodawcy, tylko jest uzależniona od sposobu udostępniania danego oprogramowania przyjętego przez podmiot zewnętrzny. Umowy związane z udostępniania oprogramowania z zasady mają charakter terminowy, w którym użytkownik nabywa prawo do korzystania z usługi przez określony okres czasu.

Niemniej jednak, mogą występować również umowy, w ramach których wynagrodzenie jest uzależnione od faktycznego wykorzystania oprogramowania oraz umowy zawierane bezterminowo.

Jednym z takich modeli udostępniania oprogramowania jest Software as a Service (dalej: „SaaS”), czyli oprogramowanie jako usługa. SaaS jest modelem subskrypcyjnym, polegającym na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowo - systemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy. SaaS to kompletne rozwiązanie programowe, w ramach którego cała podstawowa infrastruktura, oprogramowanie i dane aplikacji, znajdują się w centrum danych dostawcy lub jego podwykonawcy. Dzięki temu użytkownik może korzystać z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu, bez konieczności angażowania własnej infrastruktury i urządzeń.

W ramach usługi SaaS użytkownik, w zamian za opłatę subskrypcyjną, uzyskuje wyłącznie prawo do wykorzystania oprogramowania dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie (przykładowo, umowa subskrypcyjna może przewidywać ściśle określoną liczbę urządzeń, na których równocześnie można korzystać z usługi).

W ramach tego modelu udostępniania oprogramowania nie są przenoszone żadne autorskie prawa majątkowe do oprogramowania, ani prawa do infrastruktury Dostawcy.

Użytkownik, korzystając z danego oprogramowania w ramach modelu SaaS, nie może modyfikować, wyodrębniać, ani udostępniać go podmiotom trzecim w całości ani w części. Drugim - równie rozpowszechnionym - modelem udostępniania oprogramowania, jest udostępnienie oprogramowania end-user (dalej: „end-user”), tj. oprogramowanie użytkownika końcowego.

Nabywając oprogramowanie end-user, użytkownik tego oprogramowania również nie nabywa autorskich praw majątkowych związanych z tym oprogramowaniem (jest tzw. użytkownikiem końcowym). Uprawnienia użytkownika końcowego natomiast ograniczone są do instalacji, uruchamiania, przechowywania i korzystania z oprogramowania oraz konfiguracji w ramach własnej infrastruktury techniczno-systemowej na określonej liczbie urządzeń.

Ponadto użytkownicy końcowi, nie dysponują prawem do rozpowszechniania, w tym użyczania lub najmu oprogramowania, ani jego kopii, ani prawem do wprowadzania jakichkolwiek zmian w kodzie programu.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca zawarł umowę z podmiotem zewnętrznym, który jest brytyjskim rezydentem podatkowym (dalej: „Dostawca”). Na podstawie zawartej między stronami umowy, Dostawca świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę SaaS, w ramach której dostarcza oprogramowanie (dalej: „Oprogramowanie”). Oprogramowanie służy Wnioskodawcy do bieżącego zapewnienia zgodności obsługi plików „cookies” na jego stronach internetowych.

W ramach usługi SaaS, Dostawca udzielił Wnioskodawcy licencji, która: ma charakter ograniczony oraz niewyłączony, użytkownik (tu: Wnioskodawca) uprawniony jest jedynie do wykorzystywania Oprogramowania wyłącznie do własnego użytku wewnętrznego, związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, użytkownik nie ma prawa do dalszej odsprzedaży, udzielania sublicencji czy przenoszenia praw do korzystania z Oprogramowania na rzecz podmiotów trzecich, użytkownik nie ma prawa do wprowadzania jakichkolwiek zmian lub modyfikacji w oprogramowaniu.

Zakres usługi SaaS, z której korzysta Wnioskodawca i udzielanej w jej ramach licencji, zdaniem Wnioskodawcy jest - na gruncie przepisów o prawach autorskich - tożsamy z zakresem licencji end-user.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje - realizując obowiązek wskazany w art. 14b § 3a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa - że obecnie jest stroną umowy ze spółką prawa brytyjskiego X. Wnioskodawca nie wyklucza jednak, że w przyszłości będzie zawierać tego typu transakcje również z innymi podmiotami, które nie są polskimi rezydentami podatkowymi.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 25 kwietnia 2023 r. Wnioskodawca wskazał, że: kontrahent brytyjski wskazany we wniosku, tj. X, nie posiada w Polsce zakładu, a w związku z tym wynagrodzenie uiszczane za wskazane we wniosku oprogramowanie nie ma związku z działalnością takiego zakładu.

Pytanie

Czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu nabywania oprogramowania (usług SaaS) od kontrahentów zagranicznych, które nie obejmują przeniesienia na Wnioskodawcę autorskich praw majątkowych, mieszczą się w zakresie przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), i w związku z tym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, należności przez niego wypłacane z tytułu nabywania prawa do korzystania z oprogramowania (usługi SaaS), które nabywane jest od kontrahentów niebędących polskimi rezydentami podatkowymi, nie stanowią należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a zatem nie ma on obowiązku pobierać z tego tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego.

Uzasadnienie:

Art. 1 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji (dalej „podatek CIT”). Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (dalej: „podatek u źródła”, „WHT”), przychodów:

1)  z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)  z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala się w wysokości 20% przychodów;

3)  z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4)  uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

 – ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Natomiast art. 22 ustawy o CIT stanowi, że podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

Na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych

wypłat.

Przy czym możliwe jest zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku, jeżeli wynika to z tej umowy, pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zdaniem Wnioskodawcy należności przez niego wypłacane z tytułu opisanego wyżej korzystania z oprogramowania (usługi SaaS), które nabywane jest od kontrahentów zagranicznych, nie stanowią z praw autorskich lub praw pokrewnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a zatem nie ma on obowiązku pobierać z tego tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego.

Dalej wskazać należy, że należności wypłacane z tytułu usługi SaaS w sposób oczywisty nie da się zakwalifikować również do pozostałych kategorii przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z czym nie będzie to stanowić przedmiotu dalszej analizy.

Ustawa o CIT (ani inne ustawy podatkowe) nie zawierają definicji praw autorskich i z tego względu na potrzeby ustalenia zakresu tego pojęcia konieczne jest odniesienie się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: „upa”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 upa, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Jednocześnie jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1 upa, przedmiotem prawa autorskiego w szczególności są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Na podstawie art. 74 ust. 4 upa, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1)   trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, przy czym czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2)   tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3)   rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Jednocześnie, w art. 75 ust. 2 upa ustawodawca wskazał, że nie wymaga zgody uprawnionego:

1)   sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego; jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2)   obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3)   zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2 upa, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a)czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b)informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c)czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Odnosząc się zaś do charakterystyki samej usługi SaaS, wskazać należy, że jej istotą nie jest przeniesienie prawa do korzystania z egzemplarza programu na nabywcę usługi, a jedynie umożliwienie mu dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowo - systemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy.

Nabywca usługi (tu: Wnioskodawca) korzysta z funkcjonalności oprogramowania za pośrednictwem Internetu dla własnych potrzeb, w ściśle określonym zakresie.

Nie może modyfikować ani wyodrębniać udostępnionego mu oprogramowania.

Nie ma też prawa do dystrybucji czy kopiowania nabytych usług. Tak zakreślony zakres usługi nie pozwala na stwierdzenie, że w związku z nabyciem usługi SaaS, na Wnioskodawcę przeniesione zostaną jakiekolwiek prawa majątkowe, bądź prawo do korzystania z oprogramowania na polach eksploatacji wymienionych w art. 74 ust. 4 upa.

Zatem, tak jak Wnioskodawca wskazał już uprzednio, usługa SaaS nie stanowi licencji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w zajmowanych stanowiskach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, jak również w orzeczeniach sądów administracyjnych.

Przykładowo wskazać należy na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 listopada 2019 roku, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.409.2019.1.JS, w której podkreślono, że: „Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu (...) korzystania z usług SaaS oraz pośrednictwa w sprzedaży usługi SaaS, polegające na umożliwieniu dostępu do funkcji realizowanych przez oprogramowanie umieszczone na serwerach w chmurze bez potrzeby instalacji, obejmujące w szczególności dostęp do aplikacji w trybie „online” nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 u.p.d.o.p. i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 u.p.d.o.p." Podobne stanowisko, zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 stycznia 2020 roku, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.448.2019.2.MR, gdzie aprobując stanowisko wnioskodawcy korzystającego z oprogramowania w ramach usługi SaaS wskazał, że: „Licencje obejmują jedynie prawo do użytkowania Oprogramowania na własne potrzeby Wnioskodawcy.

W efekcie, w świetle powyższych rozważań, w ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie jakie uiszcza on na rzecz podmiotów zagranicznych za Licencje nie stanowi wynagrodzenia z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT (w szczególności nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT), a w konsekwencji nie podlega podatkowi u źródła w Polsce.”. Natomiast, jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 11 sierpnia 2021 roku, Znak: 0111-KDIB2-1.4010.202.2021.1.AP: „usługi typu Software as a Service (dalej: „SaaS” z ang. oprogramowanie jako usługa), polegają na umożliwieniu dostępu do funkcjonalności oprogramowania zainstalowanego w środowisku sprzętowo-systemowym dostawcy usługi lub jego podwykonawcy.

Użytkownik nabywa możliwość korzystania aplikacji oraz dostępu do oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze (szczególności w trybie „online”) bez potrzeby jego instalacji na urządzeniu, czy nośniku.

SaaS to kompletne rozwiązanie programowe, w ramach którego użytkownicy wykorzystują za pośrednictwem Internetu udostępnione aplikacje do określonych potrzeb biznesowych np. korzystają z mocy obliczeniowych aplikacji do obróbki indywidualnie wgranych danych przez konkretnego użytkownika. […]

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl cytowanych powyżej przepisów, nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu […] korzystania z usług SaaS polegającego na umożliwieniu dostępu do oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze bez potrzeby instalacji, obejmującego w szczególności dostęp do aplikacji w trybie „online”, nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT i w konsekwencji Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 ustawy o CIT.”

Dodatkowo podkreślić należy, co Wnioskodawca sygnalizował już w opisie stanu faktycznego, że usługa SaaS i udzielana w ramach jej licencja, tożsama jest zakresem przedmiotowym do licencji „end-user”.

O ich odmiennym charakterze świadczy jedynie sposób udostępnienia oprogramowania i jego umiejscowienie, które to w przypadku usługi SaaS przyjmuje charakter rozwiązania chmurowego i wykorzystywane jest za pośrednictwem przeglądarki internetowej, natomiast w przypadku licencji „end-user” oprogramowania instalowanego na urządzeniu użytkownika. Powyższe nie zmienia jednak faktu, że na gruncie ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, zakres w jakim użytkownikowi danego programu przysługują prawa do jego używania pozostaje tożsamy przy porównaniu usługi SaaS i licencji end-user. Również, zgodnie z najnowszymi stanowiskami organów podatkowych, usługi SaaS zrównywane są z licencjami użytkownika końcowego (tzw. licencje „end-user”), zarówno na gruncie przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, jak również na gruncie ustawy o CIT. Sztuczne rozbijanie usługi SaaS i licencji end-user prowadziłoby do rozbieżności w stanowiskach organów, które w sposób jednolity uznają, że w przypadku gdy podmiot korzysta z oprogramowania na zasadach użytkownika końcowego, nie ma on obowiązku odprowadzać podatku u źródła, ponieważ licencja taka nie jest licencją w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Stanowisko, gdzie usługi SaaS były zrównane z licencją end-user Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajmował m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2023 roku, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.230.2022.1.JC, interpretacji indywidulanej z dnia 16 lutego 2023 roku, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.68.2023.1.MR1, interpretacji indywidualnej z dnia 21 kwietnia 2022 roku, Znak: 0111-KDIB2-1.4010.109.2022.1.BJ czy też interpretacji indywidualnej z dnia 22 kwietnia 2022 roku, Znak: 0111-KDIB2-1.4010.114.2022.1.BJ.

Reasumując, biorąc pod uwagę zakreślony stan faktyczny oraz przedstawione powyżej przepisy, obowiązek pobrania podatku u źródła nie będzie obejmował Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytuł korzystania z usługi SaaS (która polega na umożliwieniu dostępu do oprogramowania umieszczonego na serwerach lub w chmurze bez potrzeby instalacji oraz obejmują w szczególności dostęp do aplikacji w trybie „online"), nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

W konsekwencji Wnioskodawca jako płatnik nie jest zobowiązany do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Jednocześnie zauważyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna wydana została na gruncie stanu faktycznego dot. określonego we wniosku kontrahenta brytyjskiego, który jak wskazano w opisie sprawy nie posiada w Polsce zakładu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.