Interpretacja indywidualna z dnia 29 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.349.2023.1.JK3
Temat interpretacji
Odpłatne zbycie nieruchomości w Holandii.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej
28 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 24 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.
Treść wniosku jest następująca:Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem
1.Zainteresowana będący stroną postępowania:
Pani D. A.
2.Zainteresowany niebędący stroną postępowania:
Pan P. A.
Przez cały 2022 r. pozostawali Państwo w związku małżeńskim, w którym istniał ustrój ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Od 2012 r. do 2022 r. oboje Państwo przebywali na stałe w Holandii, gdzie pracowali zawodowo. W tym okresie zamieszkiwało z Państwem również Państwa dziecko, które uczęszczało do holenderskiego przedszkola i szkoły. W styczniu 2020 r. zakupili Państwo w Holandii dom mieszkalny, który wszedł do Państwa majątku wspólnego małżeńskiego. Na zakup domu zaciągnęli Państwo kredyt hipoteczny w tamtejszym banku. W ww. okresie nie podejmowali Państwo w Polsce pracy zawodowej, nie uzyskiwali w niej innych dochodów, nie posiadali też żadnych nieruchomości. W 2022 r. podjęli Państwo decyzję o przeniesieniu się do Polski. Pracę zawodową w Holandii oboje Państwo zakończyli z dniem 31 sierpnia 2022 r. i od tego dnia do końca roku otrzymywali Państwo holenderski zasiłek dla bezrobotnych. W dniu 1 listopada 2022 r. dokonali Państwo sprzedaży posiadanego w Holandii domu. W związku z faktem, że sprzedaż domu miała miejsce przed upływem 5 lat od dnia nabycia, uzyskali Państwo z niej dochód, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i art. 30e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z dniem 1 listopada 2022 r. wymeldowali się Państwo z pobytu w Holandii w tamtejszym organie meldunkowym i opuścili na stałe Holandię. Wcześniej w dniu 15 października 2022 r. wynajęli Państwo mieszkanie w Polsce i od tego momentu do dnia sprzedaży domu przemieszczali się między oboma krajami, w celu załatwienia swoich spraw związanych z przenosinami. W dniu 4 listopada 2022 r. oboje Państwo zarejestrowali się w polskim urzędzie pracy jako osoby bezrobotne. W związku z tym od tego czasu uzyskali Państwo tytuł do krajowego ubezpieczenia zdrowotnego. Państwa dziecko rozpoczęło uczęszczanie do polskiej szkoły od dnia 14 listopada 2022 r. Od 1 listopada 2022 r. do końca 2022 r. nie uzyskiwali Państwo dochodów w Polsce, a jedynym źródłem utrzymania był uzyskiwany z Holandii zasiłek dla bezrobotnych. W 2022 r. pobyt Państwa na terytorium Polski był krótszy niż 183 dni.
Pytanie
Czy w związku ze zmianą rezydencji podatkowej w trakcie roku sprzedaż domu mieszkalnego położonego w Holandii w dniu 1 listopada 2022 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce?
Stanowisko Państwa w sprawie
Stoją Państwo na stanowisku, że dochód uzyskany ze sprzedaży domu w Holandii nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Jednocześnie, w myśl art. 4a ww. ustawy, przytoczone przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
W powyższej sprawie znajdzie zastosowanie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz zapobiegania uchylaniu się i unikaniu opodatkowania.
Zgodnie z jej zapisami, do ustalenia miejsca opodatkowania dochodów konieczne jest ustalenie miejsca zamieszkania w rozumieniu Konwencji. Miejsce to określa się na podstawie zasad wskazanych w art. 4 ww. umowy. Zgodnie z ust. 2 pkt a tego artykułu, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).
Oba przywołane powyżej akty prawne do ustalenia miejsca zamieszkania do celów podatkowych posługują się pojęciem „ośrodek interesów życiowych". Zgodnie z wydanymi przez ministra właściwego do spraw finansów Objaśnieniami podatkowymi z 29 kwietnia 2021 r. „Rezydencja podatkowa oraz zakres obowiązku podatkowego osób fizycznych w Polsce" ww. kryterium należy rozumieć jako istnienie ścisłych powiazań osobistych lub gospodarczych z danym krajem:
1)centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, to miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci,
2)powiązania ekonomiczne, to przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty
Biorąc pod uwagę ww. przepisy i objaśnienia, należy uznać, że Państwa ośrodek interesów życiowych do dnia 1 listopada 2022 r. (tj. do dnia sprzedaży domu), znajdował się w Holandii. Przede wszystkim do dnia 1 listopada 2022 r. w tym kraju posiadali Państwo swoją jedyną nieruchomość - dom mieszkalny i spłacali kredyt hipoteczny w holenderskim banku. Z Holandią związane było również Państwa jedyne źródło utrzymania: wcześniej praca, a po 31 sierpnia 2022 r. zasiłek dla bezrobotnych, z którego korzystali do końca 2022 r. Do Polski przenieśli się Państwo ostatecznie 1 listopada 2022 r. po sprzedaży domu. W polskim urzędzie pracy zarejestrowali się Państwo 4 listopada 2022 r. uzyskując polskie ubezpieczenie zdrowotne i rozpoczynając poszukiwanie pracy w kraju. Do końca 2022 r. nie uzyskiwali Państwo w Polsce żadnego dochodu. W związku z powyższym należy uznać, że w dniu sprzedaży, tj. 1 listopada 2022 r. Państwa miejsce zamieszkania do celów podatkowych znajdowało się nadal w Holandii, gdyż z tym krajem mieli Państwa ściślejsze powiązania osobiste i ekonomiczne. Powiązania z Polską uzyskały mocniejszy związek dopiero po tym dniu i po nim nastąpiła zmiana Państwa miejsca rezydencji podatkowej.
W związku z tym, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Za dochody te, zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 4 uznaje się dochody ze zbycia nieruchomości położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W związku z powyższym, Państwo, nie posiadając w dniu sprzedaży miejsca zamieszkania na terytorium Polski i uzyskując dochód ze sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii, nie mają obowiązku opodatkowania w Polsce dochodu ze sprzedaży tej nieruchomości.
Podobna sytuacja została opisana ww. objaśnieniach podatkowych. W pkt 2.3 Przykład 9 uznano, że dzień opuszczenia mieszkania jest ostatnim dniem posiadania w danym kraju miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, a rezydencja nowego kraju rozpoczyna się od dnia następnego.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy:
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.
Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
W myśl art. 3 ust. 2b ustawy:
Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:
a)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
b)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
c)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
d)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
e)papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
f)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;
g)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
h)niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że od 2012 r. do 2022 r. oboje Państwo wraz z dzieckiem przebywali na stałe w Holandii, gdzie pracowali zawodowo. W styczniu 2020 r. zakupili Państwo w Holandii dom mieszkalny, który wszedł do Państwa majątku wspólnego małżeńskiego. Na zakup domu zaciągnęli Państwo kredyt hipoteczny w tamtejszym banku. W ww. okresie nie podejmowali Państwo w Polsce pracy zawodowej, nie uzyskiwali w niej innych dochodów, nie posiadali też żadnych nieruchomości. W 2022 r. podjęli Państwo decyzję o przeniesieniu się do Polski. Pracę zawodową w Holandii oboje Państwo zakończyli z dniem 31 sierpnia 2022 r. i od tego dnia do końca roku otrzymywali Państwo holenderski zasiłek dla bezrobotnych. W dniu 1 listopada 2022 r. dokonali Państwo sprzedaży posiadanego w Holandii domu. Z dniem 1 listopada 2022 r. wymeldowali się Państwo z pobytu w Holandii w tamtejszym organie meldunkowym i opuścili na stałe Holandię. W dniu 4 listopada 2022 r. oboje Państwo zarejestrowali się w polskim urzędzie pracy jako osoby bezrobotne.
W przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120).
Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:
W rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:
Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:
a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
Z powyższego wynika, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Innymi słowy, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są tylko tacy podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. W takiej sytuacji podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicę, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Biorąc pod uwagę powyższe oraz uwzględniając zapisy Konwencji zawartej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych stwierdzić należy, że do 1 listopada 2022 r., tj. do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych do Polski, w Polsce podlegają Państwo ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Polski. Dopiero od momentu przeniesienia centrum interesów życiowych i gospodarczych do Polski (od 2 listopada 2022 r.) – zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlegają Państwo w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem Konwencji.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji polsko-holenderskiej:
Dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.
W myśl art. 6 ust. 2 Konwencji polsko-holenderskiej:
Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych. Statki morskie i statki powietrzne oraz statki eksploatowane w żegludze śródlądowej nie stanowią majątku nieruchomego.
Użycie w tym przepisie słowa „może być opodatkowany” oznacza, że przychody, o których w nim mowa, są opodatkowane w kraju miejsca położenia nieruchomości zawsze – o ile prawo podatkowe tego państwa przewiduje opodatkowanie takiego dochodu.
Sformułowanie, że dochód ten „może” być opodatkowany nie zezwala na dowolne wybranie państwa, w którym dochód ten ma zostać opodatkowany. Przepis ten oznacza, że dochód taki oprócz tego, że podlega opodatkowaniu w państwie, w którym osoba osiągająca ten dochód ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, to podlega również opodatkowaniu w tym państwie, w którym położony jest dany majątek, zgodnie z prawem tego państwa.
Stosownie do art. 13 ust. 1 ww. Konwencji:
Zyski, osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z przeniesienia własności majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Należy wyjaśnić, że użyte w przepisie 13 ust. 1 Konwencji polsko-holenderskiej sformułowanie: „zyski z przeniesienia własności majątku nieruchomego mogą być opodatkowane w drugim państwie” oznacza, że drugie państwo (w rozpatrywanym przypadku państwo, w którym położona jest zbywana nieruchomość) ma prawo opodatkować taki dochód, jeżeli na podstawie przepisów tego państwa dochód ze sprzedaży nieruchomości podlega w tym państwie opodatkowaniu. Sformułowanie to oznacza zatem brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo, w którym podatnik ma miejsce zamieszkania.
Wobec powyższego, mając na uwadze przedstawione informacje – w szczególności, że w 2012 r. przeprowadzili się Państwo na stałe do Holandii, gdzie pracowali Państwo zawodowo. Mieszkali Państwo z dzieckiem z zamiarem stałego pobytu i wspólnie kupili Państwo nieruchomość, a 1 listopada 2022 wyprowadzili się Państwo z Holandii i przenieśli się do Polski, gdzie wynajęli Państwo mieszkanie i zarejestrowali się w polskim urzędzie pracy – uznać należy, że do 1 listopada 2022 r. w Polsce podlegali Państwo ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.
Skoro na dzień sprzedaży nieruchomości położonej w Holandii posiadali Państwo miejsce zamieszkania w Holandii, to w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 13 Konwencji polsko – holenderskiej.
W konsekwencji od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości położonej na terytorium Holandii, nie są Państwo zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce. W momencie dokonania sprzedaży nieruchomości nie posiadali Państwo bowiem miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zatem w tym okresie podlegali Państwo ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.
Zatem, Państwa stanowisko jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego.
Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego.
Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym.
Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania
Pani D. A. (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...).
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.
Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).