Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem, które wpłynęło 26 września 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego (po uzupełnieniu)

Urodził się Pan 26.07.2025 r. (winno być: 1960 r.) w ….. Jest Pan obywatelem Polski i nie posiada innego obywatelstwa. Mieszka Pan w Polsce w …. na ul. ….i jest to również miejsce Pana zameldowania w Polsce. Podatki dochodowe z tytułu Pana pracy zawodowej w firmach prywatnych, a później od czerwca 2023 r. do lipca 2025 r. renty chorobowej, były płacone wyłącznie w Polsce.

We wrześniu 2024 r. zakupił Pan apartament w Hiszpanii, w miejscowości….. Jako emeryt zamierza Pan tam zamieszkać okresowo, nie dłużej niż 183 dni w roku. Pana głównym miejscem zamieszkania jest adres w ….. W Hiszpanii nie jest Pan i nie będzie traktowany jako rezydent podatkowy tego kraju, ponieważ nie przebywa i nie będzie Pan przebywał tam dłużej niż 183 dni w roku.

Jest Pan chory na choroby przewlekłe, które nie są objęte pomocą EKUZ i dlatego też na podstawie przepisów UE stara się Pan o permanentną opiekę lekarską w ramach hiszpańskiej służby zdrowia (odpowiednik naszego NFZ). Aby mógł Pan mieć taką opiekę, musi Pan mieć stały adres zamieszkania w Hiszpanii, który uzyskał Pan w kwietniu tego roku oraz powiadomić o tym polski ZUS, co też Pan uczynił w miesiącu czerwcu tego roku.

Od 26.07.2025 r. przeszedł Pan na emeryturę zgodnie z decyzją ZUS (w załączeniu). W decyzji tej z 13.08.2025 r. w rubryce III naliczone potrącenia uwzględniono potrącenia z Pana emerytury tylko na składkę zdrowotną. Nie uwzględniono natomiast podatku dochodowego od uzyskanej emerytury. Na Pana interwencję w ZUS odpowiedziano Panu, że sprawę rezydencji podatkowej ma Pan wyjaśnić z urzędem skarbowym i poprosić o interpretację, co niniejszym Pan czyni.

Pana powiązania z Polską były i są mocne, tzn. urodził się Pan w Polsce, tu się kształcił (szkoła podstawowa, liceum, studia), tu Pan pracował, założył rodzinę i wykształcił oraz wychował swoją córkę. Tu też ma Pan swoją najbliższą rodzinę, tj. rodziców w podeszłym wieku, nad którymi sprawuje Pan opiekę oraz siostrę i jej dzieci. Nie prowadzi Pan działalności polityczno-społecznych. Pana majątek rodzinny znajduje się w Polsce (dwa mieszkania i oszczędności) i tu dostaje Pan też swoją emeryturę. Pana dodatkowym źródłem dochodów jest zawieszona w chwili obecnej JDG – firma nazywa się X i oferuje usługi konsultingowo-audytorskie. Podatki z tytułu tej działalności również płaci Pan w Polsce. Na bieżąco zarządza Pan swoim majątkiem w Polsce, tzn. dokonuje wszystkich opłat wynikających z posiadania dwóch mieszkań w tym podatki od nieruchomości, a także płaci od zysków z lokat, swoich środków pieniężnych, tzw. podatek belki.

Tak jak informował Pan na wstępie, w Hiszpanii nie będzie Pan mieszkał na stałe, ale okresowo nie więcej niż 183 dni w roku. Pozostały czas będzie Pan przebywał w Polsce w swoim miejscu zameldowania, tj. …, ul….. Nie posiada Pan w Hiszpanii żadnych powiązań osobistych i rodzinnych. Nie prowadzi Pan też żadnej działalności społeczno-politycznej i nie należy do żadnych klubów/stowarzyszeń. Nie posiada Pan i nie planuje posiadać dochodów w Hiszpanii. Posiadane mieszkanie przeznaczone jest i będzie wyłącznie na Pana potrzeby i nie planuje Pan mieć jakiegokolwiek dochodu np. z jego najmu. Będzie Pan na czas pobytu utrzymywał się tam z posiadanej emerytury i ewentualnie swoich oszczędności, a koszty posiadania mieszkania w Hiszpanii, tj. czynsz, prąd i woda i ewentualnie inne będzie Pan pokrywał również ze swojej emerytury/oszczędności.

Zgodnie z decyzją ZUS emeryturę otrzymuje Pan od sierpnia 2025 r. Emeryturę otrzymuje Pan w związku z Pana zatrudnieniem w sektorze prywatnym, a także prowadzonej działalności gospodarczej jako JDG i z tego tytułu odprowadzanych składek do ZUS oraz podatku dochodowego z prowadzenia tej działalności.

Pytanie (po uzupełnieniu)

Czy uzyskana przez Pana emerytura powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym w Polsce w myśl art. 13 ust. 1 (winno być: art. 3 ust. 1) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie (po uzupełnieniu)

Z przedstawionych w opisie faktów, w Pana ocenie, podatek dochodowy w przyznanej Panu emeryturze powinien Pan płacić w Polsce i dlatego też w decyzji ZUS powinno być to stwierdzenie zawarte i powinna być podana wysokość tego podatku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Obowiązek podatkowy w Polsce

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy:

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych”, to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, co wynika z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika w świetle Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W przedstawionej sytuacji znajdują zastosowanie uregulowania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17 poz. 127, dalej: „umowa polsko-hiszpańska”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz Hiszpanię dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”).

Stosowanie do art. 4 ust. 1 tej Umowy:

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Umowy:

Jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 ww. Umowy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze.

Przez takie powiązania, należy rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Opis Pana sprawy

W opisie zdarzenia wskazał Pan, że posiada Pan włącznie polskie obywatelstwo. Mieszka Pan w Polsce i jest to również miejsce Pana zameldowania. Podatki dochodowe z tytułu Pana pracy zawodowej w firmach prywatnych, a później od czerwca 2023 r. do lipca 2025 r. renty chorobowej były płacone wyłącznie w Polsce. We wrześniu 2024 r. zakupił Pan apartament w Hiszpanii. Jako emeryt zamierza Pan tam zamieszkać okresowo nie dłużej niż 183 dni w roku. Pana głównym miejscem zamieszkania jest Polska. W Hiszpanii nie jest Pan i nie będzie traktowany jako rezydent podatkowy tego kraju, ponieważ nie przebywa i nie będzie Pan przebywał tam dłużej niż 183 dni w roku. Od 26 lipca 2025 r. przeszedł Pan na emeryturę. Emeryturę otrzymuje Pan w związku z Pana zatrudnieniem w sektorze prywatnym, a także prowadzonej działalności gospodarczej od sierpnia 2025 r. Pana powiązania z Polską były i są mocne, tzn. urodził się Pan w Polsce, tu się Pan kształcił (szkoła podstawowa, liceum, studia), tu Pan pracował, założył rodzinę i wykształcił oraz wychował swoją córkę. Tu też ma Pan swoją najbliższą rodzinę, tj. rodziców w podeszłym wieku, nad którymi sprawuje Pan opiekę oraz siostrę i jej dzieci. Nie prowadzi Pan działalności polityczno-społecznych. Pana majątek rodzinny znajduje się w Polsce (dwa mieszkania i oszczędności) i tu dostaje Pan też swoją emeryturę. Pana dodatkowym źródłem dochodów jest zawieszona w chwili obecnej jednoosobowa działalność gospodarcza. Podatki z tytułu tej działalności również płaci Pan w Polsce. Na bieżąco zarządza Pan swoim majątkiem w Polsce, tzn. dokonuje wszystkich opłat wynikających z posiadania dwóch mieszkań, w tym podatki od nieruchomości. W Hiszpanii nie będzie Pan mieszkał na stałe, ale okresowo nie więcej niż 183 dni w roku. Pozostały czas będzie Pan przebywał w Polsce, w swoim miejscu zameldowania. Nie posiada Pan w Hiszpanii żadnych powiązań osobistych i rodzinnych. Nie prowadzi Pan też żadnej działalności społeczno-politycznej i nie należy do żadnych klubów/stowarzyszeń. Nie posiada Pan i nie planuje posiadać dochodów w Hiszpanii. Posiadane mieszkanie przeznaczone jest i będzie wyłącznie na Pana potrzeby i nie planuje Pan mieć jakiegokolwiek dochodu np. z jego najmu. Będzie Pan na czas pobytu utrzymywał się tam z posiadanej emerytury i ewentualnie swoich oszczędności, a koszty posiadania mieszkania w Hiszpanii, tj. czynsz, prąd i woda i ewentualnie inne będzie Pan pokrywał również ze swojej emerytury/oszczędności.

Ocena Pana sytuacji

Analizując przedstawione przez Pana informacje w kontekście powołanych przeze mnie uregulowań prawnych, stwierdzam, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze posiada Pan w Polsce niżeli w Hiszpanii. Ponadto, jak wynika z wniosku w Hiszpanii nie będzie Pan mieszkał na stałe, ale okresowo.

Zatem, spełnia Pan przesłanki do uznania Pana za osobę posiadającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, podlega i będzie Pan podlegać (o ile nie zmieni się stan faktyczny i prawny) w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co skutkuje tym, że uzyskana przez Pana emerytura podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Zatem, Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.