Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 11 września 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przeważający przedmiot stanowi prowadzenie hoteli i podobnych obiektów - PKD 55.10.Z.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonuje również usługi gastronomiczne przy wykorzystaniu restauracji stanowiącej część obiektu hotelowego.

Z usług restauracji korzystają zarówno goście hotelowi, jak i inne osoby niekorzystające z noclegów w hotelu. Obsługę osób korzystających z usług gastronomicznych wykonują kelnerzy zatrudnieni na umowach o pracę zawartych przez Wnioskodawcę, jako zakład pracy w rozumieniu kodeksu pracy, lub zatrudnieni na podstawie umów zlecenia zgodnie z kodeksem cywilnym.

W związku z przyjętymi dobrymi zwyczajami goście restauracji, zwłaszcza będąc zadowoleni z obsługi kelnerskiej, pozostawiają kelnerom napiwki, przy czym należy podkreślić, że stosowane przez restaurację ceny nie zawierają napiwków, jak to jest w niektórych krajach europejskich.

Napiwki mogą być rozliczane na dwa różne sposoby, jeden wiązać się będzie z planowanym zdarzeniem przyszłym, a drugi ma miejsce faktycznie.

Pierwszy sposób rozliczenia napiwków (przedmiot zdarzenia przyszłego) polega na tym, że napiwki trafiające do Wnioskodawcy (pracodawcy lub zleceniodawcy kelnera) jako wyodrębniona na rachunku od wartości usługi gastronomicznej pozycja, zabonowana i przechodząca przez terminal przy zapłacie rachunku ogółem (usługa gastronomiczna + napiwek), Wnioskodawca chciałby po ich wpływie na jego rachunek bankowy przekazać uprawnionym kelnerom tytułem „wypłaty napiwku”.

Drugi sposób (stan faktyczny) polega na tym, że kwota napiwku wręczana jest kelnerowi (pracownikowi) bezpośrednio przez klienta i jest przez niego zatrzymywana (np. oprócz płatności kartą zgodnie z otrzymanym rachunkiem klient jako napiwek wręcza kelnerowi dodatkowo gotówkę).

Wnioskodawca nie ma przy tym jakiejkolwiek wiedzy co do wartości napiwków i kelnerów, którzy je otrzymują.

Pytania

1.Czy napiwki jakie będzie otrzymywał kelner za pośrednictwem Wnioskodawcy będą stanowić jego przychód ze źródła jakim jest stosunek pracy, czy przychód z innych źródeł?

2.Czy napiwki bezpośrednio otrzymywane przez kelnera od klienta restauracji stanowią jego przychód z innych źródeł, czy są przychodami ze stosunku pracy?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie – w zakresie pytania nr 1 - napiwki otrzymywane przez kelnerów jako dobrowolna nagroda ze strony zadowolonego klienta, bez względu na to w jaki sposób są dystrybuowane na jego rzecz, nie powinny być uznawane jako uzyskane ze źródła przychodu w postaci stosunku pracy.

Wnioskodawca podkreślić chce to, iż przedmiot niniejszego wniosku ma dla niego takie praktyczne znaczenie, że w razie uznania napiwków kelnerskich za uzyskane ze stosunku pracy, musiałby wystąpić w roli płatnika i oprócz poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych sporządzać również informacje PIT-11 w zakresie podatku od napiwków.

Przechodząc do uzasadnienia swojego stanowiska, według którego napiwki kelnerskie nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, Wnioskodawca podkreśla, iż charakter napiwku nie pozwala uznać go ani za stały ani nawet za zmienny składnik wynagrodzenia czy nawet jakiegokolwiek dodatku, gdyż nie opiera się na stosunku zobowiązaniowym (a konkretnie stosunku pracy) pomiędzy kelnerem jako pracownikiem, a Wnioskodawcą jako pracodawcą, ale stanowi dobrowolny datek (rodzaj nagrody za satysfakcjonującą obsługę) ze strony osoby trzeciej jaką jest klient restauracji.

Nie stanowi prawa kelnera jako pracownika, a tym bardziej obowiązku klienta, przede wszystkim jednak nie może być przedmiotem jakiegokolwiek roszczenia kelnera jako pracownika, którego mógłby się domagać, zupełnie inaczej niż w przypadku stałych składników wynagrodzenia czy nawet takich, które należą mu się jako pracownikowi przy spełnieniu określonych warunków (np. premie czy nagrody).

Napiwki są całkowicie fakultatywne i nie da się im przypisać cechy ekwiwalentności za świadczoną przez kelnera pracę. Definicję ustawową źródeł ze stosunku pracy zawiera przepis art. 12 ust. 1 ustawy PIT, który brzmi następująco: „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”. Dokonując subsumpcji, to jest przyporządkowania określonego stanu faktycznego do określonej normy prawnej, należy stwierdzić, iż wskazane dobrowolne (niewliczane do rachunku) napiwki dla kelnerów otrzymywane od klientów nie są żadnym z tytułów wymienionych w zacytowanym przepisie ustawy PIT.

Pomijając takie tytuły jak nieodpłatne świadczenia czy świadczenia częściowo odpłatne, w ogóle niedotyczące istoty problemu stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku, w przypadku pozostałych tytułów wymienionych w cytowanym przepisie np. wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, premie, ekwiwalenty itd. w ogóle nie są one rodzajowo podobne do napiwków. Co prawda katalog tytułów ze stosunku pracy zawarty w art. 12 ust. 1 ustawy PIT nie jest katalogiem zamkniętym, gdyż używa zwrotu: „w szczególności”, niemniej jednak trudno dla napiwków znaleźć przedmiotowy wspólny mianownik z tytułami wskazanymi przez ustawodawcę. Hipotetycznie można zastanawiać się jeszcze nad sformułowaniem (tytułem): „wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona” ale wracając do argumentacji użytej jeszcze przed zacytowaniem przepisu zdaniem Wnioskodawcy należy i ten niedookreślony tytuł odnoszący się do rodzajów przychodów ze stosunku pracy w kontekście napiwków wykluczyć, gdyż napiwek otrzymany od klienta nie wynika ze stosunku pracy ale jest fakultatywnym datkiem od osoby trzeciej, niebędącej stroną zobowiązaniowego stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy napiwek jako fakultatywny datek od osoby trzeciej, niebędącej stroną stosunku pracy, w efekcie w ogóle nie mieści się w zakresie przedmiotowym przepisu art. 12 ust. 1 ustawy PIT a tym samym nie jest przychodem ze źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 ustawy PIT.

Brak zaliczenia napiwków do źródła przychodu: przychody ze stosunku pracy, potwierdza m. in. wyrok WSA w Warszawie z 25 kwietnia 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2987/22. Jeżeli więc napiwki kelnerskie nie powinny być zaliczone do zakresu art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, to tym samym należy je zaliczyć do przychodów „z pozostałych źródeł” (art. 10 ust. 1 pkt. 9 ustawy PIT), nawet w okoliczności planowanego zdarzenia przyszłego, w którym napiwki będą dystrybuowane za pośrednictwem Wnioskodawcy jako pracodawcy lub zleceniodawcy.

Odnosząc się do pytania nr 2 Wnioskodawca wskazuje, że jeżeli w odpowiedzi na pytanie dotyczące kwalifikacji napiwków kelnerskich w przypadku ich dystrybucji przez pracodawcę wyraził stanowisko, że bez względu na sposób tej dystrybucji, nie są one przychodem ze stosunku pracy, to tym bardziej stanowisko takie podtrzymuje w odniesieniu do stanu faktycznego, w którym pracownik - kelner napiwki takie otrzymuje bezpośrednio od klienta, zwłaszcza że Wnioskodawca z natury rzeczy nie ma żadnej wiedzy ani o kwotach takich napiwków, ani o osobach, które je otrzymują.

Wnioskodawca w tym miejscu uznaje za właściwe przytoczenie fragmentu uzasadnienia prawnego wyroku WSA w Warszawie powołanego w odpowiedzi na pytanie 1, mającego znaczenie zarówno dla planowanego zdarzenia przyszłego (pytanie 1), jak i do stanu faktycznego (pytanie 2), gdyż Sąd ten wskazał, że „pośredniczenie” pracodawcy (czy nawet zleceniodawcy) w dystrybucji napiwków ma charakter czysto techniczny: kwotę, którą wpłacił klient dla danego kelnera - przekazuje temu kelnerowi. Następnie Sąd stwierdził m. in.: „o ile kelnerzy zatrudnieni przez skarżącą na podstawie umowy o pracę otrzymują sporne napiwki w związku z wykonywaniem tej pracy, to jednak jest to związek jedynie faktyczny. Źródłem wypłaty tego napiwku - choć trafia on do kelnera z rachunku bankowego skarżącej - nie jest to stosunek pracy łączący kelnera ze skarżącą spółką. W tym zakresie należy odwołać się do przedstawionej wyżej roli skarżącej spółki, która jedynie w sposób techniczny przekazuje napiwki od klientów do kelnerów. Również bowiem w omawianym zakresie (napiwków dla kelnerów zatrudnionych na podstawie umowy o pracę) źródłem wypłaty jest relacja klient – kelner”.

Uzasadnienie prawne przytoczonego wyroku potwierdza więc argumentację Wnioskodawcy, według której napiwki nie wynikają ze stosunku pracy ale są dobrowolnym (fakultatywnym) datkiem osoby trzeciej, nie będącej stroną stosunku pracy, to jest klienta.

W stanie faktycznym, którego dotyczy pytanie 2 niniejszego wniosku, ze względu na ww. argumentację prawną WSA w Warszawie, Wnioskodawca podtrzymuje swoje tezy prawne, jakie zawarł w swoim stanowisku odnośnie pytania 1, zaznaczając przy tym, że dla napiwków otrzymywanych od klientów przez kelnerów bezpośrednio brak powiązania tych napiwków ze stosunkiem pracy jest jeszcze bardziej oczywisty. W efekcie i takie napiwki powinny zostać zaliczone do przychodów „z innych źródeł” i opodatkowane bezpośrednio przez podatnika, to jest kelnera.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z powyższych regulacji prawnych wynika zatem, że przychód stanowią m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne. Przez termin „otrzymane”, zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod redakcją prof. M. Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN – 1998 r., wydanie I, tom II, str. 253) należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik, wykazując określoną aktywność, ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy:

Źródłem przychodów są inne źródła.

Artykuł 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych doprecyzowuje, że:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wedle art. 12 ust. 4 tej ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Treść art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

O kwalifikacji do przychodów ze stosunku pracy nie przesądza źródło finansowania, z którego pochodzą wypłacone czy przekazane przez pracodawcę świadczenia, a to czy mógł je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu art. 12 ust. 4 ww. ustawy. Oznacza to, że w sytuacji gdy klient lokalu gastronomicznego finansuje kelnerom napiwki, które są wypłacane tym osobom za pośrednictwem pracodawcy, to fakt pracy w tym lokalu jest obiektywną okolicznością (niezbędną) do otrzymania ww. wypłaty.

Natomiast art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Napiwki otrzymane przez pracowników zawsze stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mogą jednak stanowić przychód ze stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), bądź przychód z tzw. innych źródeł (art. 20 ust. 1 tej ustawy). O zakwalifikowaniu napiwków do jednego z wyżej wymienionych źródeł decyduje sposób ich otrzymania.

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Jak wynika z opisu zdarzenia w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonuje usługi gastronomiczne przy wykorzystaniu restauracji stanowiącej część obiektu hotelowego. Obsługę osób korzystających z usług gastronomicznych wykonują kelnerzy zatrudnieni na umowach o pracę zawartych przez Wnioskodawcę jako zakład pracy w rozumieniu kodeksu pracy lub zatrudnieni na podstawie umów zlecenia zgodnie z kodeksem cywilnym. W związku z przyjętymi dobrymi zwyczajami goście restauracji, zwłaszcza będąc zadowoleni z obsługi kelnerskiej, pozostawiają kelnerom napiwki, przy czym stosowane przez restaurację ceny nie zawierają napiwków, jak to jest w niektórych krajach europejskich.

Napiwki mogą być rozliczane na dwa różne sposoby:

·   pierwszy sposób rozliczenia napiwków (przedmiot zdarzenia przyszłego) polega na tym, że napiwki trafiające do Wnioskodawcy (pracodawcy lub zleceniodawcy kelnera) jako wyodrębniona na rachunku od wartości usługi gastronomicznej pozycja zabonowana i przechodząca przez terminal przy zapłacie rachunku ogółem (usługa gastronomiczna + napiwek) - Wnioskodawca chciałby po ich wpływie na jego rachunek bankowy przekazać uprawnionym kelnerom tytułem „wypłaty napiwku”,

·   drugi sposób (stan faktyczny) polega na tym, że kwota napiwku wręczana jest kelnerowi (pracownikowi) bezpośrednio przez klienta i jest przez niego zatrzymywana (np. oprócz płatności kartą zgodnie z otrzymanym rachunkiem klient jako napiwek wręcza kelnerowi dodatkowo gotówkę).

Mając na uwadze opis zdarzenia należy podkreślić, że określenie prawidłowego źródła przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych związanego z otrzymanym przez pracownika napiwkiem uzależnione zostało od formy otrzymania napiwku, tj. czy otrzymanie napiwku odbywa się za pośrednictwem, czy bez pośrednictwa pracodawcy. W praktyce napiwki mogą być bowiem bezpośrednio otrzymywane przez pracowników od klientów lub też są gromadzone przez pracodawcę, a następnie dzielone pracownikom według określonych reguł.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedmiotowej sprawy wskazać należy, że w sytuacji, gdy kwota napiwku - wyodrębniona z rachunku ogólnego za usługę gastronomiczną - będzie trafiała do Wnioskodawcy poprzez terminal na jego rachunek bankowy, a następnie zostanie przekazywana kelnerowi tytułem „wypłaty napiwku”, to będzie stanowiła przychód kelnera ze stosunku pracy i będzie podlegała opodatkowaniu łącznie z wynagrodzeniami za pracę kelnera, zaś Państwo – jako płatnik – będą mieli obowiązek pobrania od tego napiwku zaliczki na podatek zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy - w stanie faktycznym - klient przekazuje bezpośrednio kelnerowi kwotę napiwku (i nie jest ona przekazywana do Państwa jako pracodawcy), to wówczas stanowi ona dla kelnera przychód z innych źródeł, a w konsekwencji na Państwu nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia i zdarzenia przyszłego i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Powołany przez Państwa we wniosku wyrok sądu administracyjnego został wydany w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Podkreślić przy tym należy, że orzecznictwo sądów administracyjnych w niniejszej kwestii nie jest jednolite. I tak np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 czerwca 2023 r. sygn. akt II FSK 2900/20 oraz wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1583/19 i z 5 grudnia 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 148/18 zostało zaprezentowane analogiczne stanowisko do zaprezentowanego w niniejszej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy  z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.