Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

1.ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 20 maja 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu  Administracyjnego w Poznaniu z 24 maja 2022 r. sygn. akt I SA/Po 4/22 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 maja 2025 r. sygn. akt II FSK 1155/22; i

2.stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 maja 2021 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 18 sierpnia 2021 r. (data wpływu 18 sierpnia 2021 r. oraz data wpływu 23 sierpnia 2021 r.).

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

W Urzędzie A wypłacany jest ryczałt z tytułu używania samochodu prywatnego na rzecz Urzędu, jako zwrot poniesionych nakładów przez pracownika. Te nakłady są ponoszone na rzecz Pracodawcy, czyli Urzędu.

Pracodawca, czyli Urząd Miasta i Gminy zawarł z pracownikami stosowne umowy na używanie własnych pojazdów na rzecz Pracodawcy w celu poprawy jakości świadczonej pracy, gdyż ci pracownicy muszą wykonywać również pracę w terenie. Dotyczy to gońca, Referenta do spraw rolnictwa i ochrony środowiska, dwóch Inspektorów do spraw inwestycji gminnych, Zastępcy Burmistrza i Burmistrza. Wszyscy ci pracownicy, aby właściwie wykonywać swą pracę, muszą ją wykonywać w terenie.

Od kilku lat dla tych pracowników jest naliczany podatek dochodowy od wypłaconego ryczałtu. Działanie takie wzbudziło przekonanie o niewłaściwym postępowaniu Pracodawcy. Przekonanie to nasiliło się po wyrokach sądów administracyjnych, zarówno wojewódzkich, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 2 września 2020 r. sygn. akt I SA/Bd 377/20, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie, a także Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 października 2019 r. W tym przypadku NSA również powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 sygn. akt K 7/13.

Pracownicy wystąpili do Pracodawcy o zaniechanie poboru podatku dochodowego od ryczałtu. Podkreślić należy, że zwrot kosztów używania własnego samochodu w ramach delegacji służbowej nie podlega opodatkowaniu.

Uzupełnienie wniosku

W Urzędzie A wypłacany jest ryczałt z tytułu używania własnego samochodu do celów służbowych dla sześciu pracowników.

Pracownicy używają własne samochody na rzecz Urzędu A. Pracownicy ci wyrazili zgodę na używanie własnego samochodu na rzecz Urzędu Miasta i Gminy A co zostało potwierdzone stosownymi umowami cywilno-prawnymi.

Zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271).

Rozporządzenie rozróżnia „zwrot kosztów używania do celów służbowych pojazdów w ramach jazd lokalnych (§ 1 ust. 1 cytowanego rozporządzenia) oraz w § 1 ust. 2 zwrot kosztów podróży poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, czyli zwrot kosztów w oparciu o delegację służbową przy użyciu własnego pojazdu. Koszt przejazdu to iloczyn stawki za 1 kilometr oraz liczby kilometrów.

Natomiast, zgodnie z § 3 ust. 1 tego rozporządzenia, określony jest limit kilometrów na jazdy lokalne i zgodnie z ust. 2 tego paragrafu dla gmin o liczbie mieszkańców do 100 tysięcy mieszkańców wynosi 300 kilometrów.

Zgodnie z § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, zwrot kosztów używania pojazdów dla celów służbowych w ramach jazd lokalnych następuje w formie miesięcznego ryczałtu. Ryczałt przysługuje tylko w czasie obecności w pracy.

Prawo do ryczałtu w Urzędzie A mają Burmistrz, Zastępca Burmistrza, dwóch Inspektorów do spraw inwestycji gminnych, Referent do spraw rolnictwa i ochrony środowiska oraz gmin.

Od wielu lat dla tych pracowników naliczany jest podatek dochodowy od wypłaconego ryczałtu.

Analizując wyroki sądów administracyjnych zarówno wojewódzkich, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 14 listopada 2019 r. sygn. akt. I SA/Go 658/19, czy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 2 września 2020 r. sygn. akt. I SA/Bd 377/20.

W tej sprawie wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 16 października 2019 r. sygn. akt. II FSK/3531/17.

W tym wyroku NSA powołuje się na rozważania Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt. K7/13 dotyczące instytucji przychodu w rozumieniu przepisów art. 11 ust. 1u, art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm. zwanej: „Ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych”).

Trybunał twierdzi, że wykładni tych przepisów należy dokonać w sposób prokonstytucyjny. Skoro pracownik otrzymuje tylko zwrot wydatków, które obowiązany ponosić jest pracodawca, to z tytułu uzyskania tego świadczenia nie osiąga żadnego przysporzenia, a przez to przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracownicy dokonujący podróży służbowej poza granicą gminy własnym samochodem otrzymują zwrot kosztów używania własnego samochodu w oparciu o wystawioną delegację, zgodnie z zasadami określonymi w § 1 ust. 2 cytowanego wyżej Rozporządzenia.

Pracownicy wykonujący podróże służbowe poza siedzibę Pracodawcy w oparciu o polecenie wyjazdu, otrzymują zwrot kosztów przejazdu według zasady iloczyn za 1 km przejazdu i ilość przejechanych kilometrów.

Ten zwrot kosztów nie był i nie jest opodatkowany podatkiem dochodowym, czyli dochodzi do niespójności prawnej, bo ryczałt za jazdy lokalne to też iloczyn za 1 kilometr i ustalony limit. Zaznaczyć należy, że ryczałt należy się tylko za dni obecności w pracy. Za każdy dzień nieobecności ryczałt jest zmniejszony o 1/22.

Zmniejszenie następuje w oparciu o oświadczenie pracownika.

Dlatego też pracownicy Urzędu A zwracają się do Pracodawcy o zaniechanie poboru podatku dochodowego od ryczałtów oraz dokonanie jego zwrotu zgodnie z przepisami.

Pracodawca, czyli Urząd w A doszedł do wniosku, że naliczenie podatku i jego pobór od ryczałtu jest nadinterpretacją prawa i jest niezgodny z prawem.

Jednak presja organów skarbowych by naliczać i odprowadzać podatek jest tak wielka, że samodzielne zaniechanie tego poboru może być dotknięte sankcją, stąd wystąpienie o interpretację indywidualną, która może być kontrolowana przez sąd.

Pytanie (po uzupełnieniu)

Czy zwrot kosztów używania samochodu pracownika do celów służbowych jest dochodem w świetle art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy jest tylko rekompensatą za używanie prywatnego pojazdu do celów służbowych?

Państwa stanowisko w sprawie (po uzupełnieniu)

Zdaniem Urzędu A, czyli Pracodawcy, pobór podatku od wypłaty ryczałtu z tytułu używania samochodu prywatnego pracownika jest bezzasadny i bezprawny, gdyż wypłata ryczałtu powoduje, że pracownik otrzymuje tylko zwrot wydatków, które obowiązany jest ponosić Pracodawca, to z tytułu uzyskania tego świadczenia nie osiąga żadnego przysporzenia, a przez to przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 2 września 2020 r. sygn. akt I SA/Bd 377/20 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2019 r. sygn. akt II FSK 3531/17.

Postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia

3 września 2021 r. wydałem postanowienie nr 0113-KDIPT2-3.4011.472.2021.2.MS o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

Postanowienie to odebrali Państwo 3 września 2021 r.

Zażalenie na postanowienie

7 września 2021 r. wnieśli Państwo zażalenie na to postanowienie. Wnieśli Państwo o o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i wydanie interpretacji indywidualnej.

Rozpatrzyłem złożone zażalenie – 3 listopada 2021 r. wydałem postanowienie 0113-KDIPT2-3.4011.472.2021.3.AK utrzymujące w mocy postanowienie z 3 września 2021 r. o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia.

Postanowienie to odebrali Państwo 3 listopada 2021 r.

Skarga na postanowienie

30 listopada 2021 r. wnieśli Państwo skargę na to postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. 

Wnieśli Państwo o:

·uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz o uchylenie poprzedzającego go postanowienia z dnia 3 września 2021 r. nr 0113-KDIPT2-3.4011.472.2021.2.MS o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika,

·zasądzenie na rzecz Skarżącego kosztów postępowania skargowego, w tym kosztów zastępstwa przez radcę prawnego,

·rozpoznanie sprawy na rozprawie, bez stosowania trybu określonego w art. 119 i 120 ustawy o postępowaniu przed sadami administracyjnymi.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 24 maja 2022 r. sygn. akt I SA/Po 4/22 uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 września 2021 r. nr 0113-KDIPT2-3.4011.472.2021.2.MS.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 22 maja 2025 r. sygn. akt II FSK 1155/22 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 września 2021 r. nr 0113-KDIPT2-3.4011.472.2021.2.MS stał się prawomocny 22 maja 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie zadanego w uzupełnieniu wniosku pytania w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że:

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy:

Z kolei w świetle art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.):

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że:

Wobec powyższego, kwota przedmiotowego zwrotu wydatków za jazdy lokalne stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Dokonując oceny stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że inne nieodpłatne świadczenie oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Wyrok ten dotyczył zatem wyłącznie świadczeń nieodpłatnych, dlatego też nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń:

-które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy,

-które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę,

-których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika, a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nie jest uzasadnione.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż Państwa pracownik otrzymuje środki pieniężne.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 77⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, byłby on zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego, zwrot kosztów poniesionych przez pracowników tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych związanych z Państwa działalnością – stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego należy wskazać, że gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie, z którym:

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są:

-ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109 ze zm.),

-ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2020 r. poz. 1463 ze zm.),

-ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r. poz. ze zm.).

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Zatem ww. zwolnienie swoją dyspozycją obejmuje określone kategorie osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.

Powyższe oznacza, że jeżeli dokonujecie Państwo pracownikom zwrotu wydatków dotyczących używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych, do których nie mają zastosowania uregulowania prawne mieszczące się w zakresie odrębnych ustaw, o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, to należy stwierdzić, że nie zostały spełnione przesłanki uprawniające do zastosowania zwolnienia od podatku uregulowanego w ww. przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wyraźnie zaakcentować, że na gruncie konstrukcji i systematyki ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzenie przez ustawodawcę powyższego zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy dowodzi, że każdy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych stanowi przychód tegoż pracownika. Nie można bowiem stracić z pola widzenia faktu, że aby dane świadczenie wymienione w katalogu zwolnień z art. 21 ust. 1 ww. ustawy w ogóle mogło korzystać ze zwolnienia od podatku, najpierw (wyjściowo) musiałoby stanowić przychód. Gdyby bowiem takie świadczenie ustawodawca ulokował poza źródłem przychodu, byłoby z opodatkowania wyłączone, a nie zwolnione; do tego bowiem w istocie sprowadza się różnica między zwolnieniem podatkowym a wyłączeniem z opodatkowania, których to instytucji pod żadnym pozorem nie należy mylić, a tym bardziej stosować zamiennie, mimo nawet zbliżonych skutków ekonomicznych.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że zwrot kosztów używania przez pracowników prywatnego samochodu osobowego w celach służbowych do jazd lokalnych na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej i rozliczanych w formie miesięcznego ryczałtu stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, co wiąże się z obowiązkiem Państwa jako pracodawcy do naliczenia, pobrania i przekazania do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od kwot zwrotu.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że sam fakt zawarcia odrębnej umowy z pracownikiem, co do kwestii wykorzystania prywatnego samochodu pracownika nie ma znaczenia, gdyż zatrudniony wykorzystuje swój samochód celem świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Wykorzystywanie samochodu prywatnego do celów służbowych pracownika jest niewątpliwie związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy.

Reasumując, wypłacany przez Państwa zwrot kosztów używania przez pracowników prywatnego samochodu osobowego w celach służbowych do jazd lokalnych stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, a po Państwa stronie powstają w tym zakresie obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wniesienia wniosku.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że niewątpliwie rozstrzygnięcia te kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Wyroki, które Państwo powołali dotyczą indywidualnych spraw odrębnych podmiotów. W toku rozważań nad sposobem rozstrzygnięcia wniosku miałem na względzie także prezentowane w nich stanowiska i argumenty, niemniej jednak ich nie podzielam.

Ponadto, powołany przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 14 listopada 2019 r. sygn. akt I SA/Go 658/19 został uchylony przez Naczelny Sąd Administracyjny 12 maja 2021 r. sygn. akt II FSK 434/20.

Końcowo wskazać należy, że stanowisko Organu potwierdzają m.in. następujące wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 listopada 2009 r. sygn. akt II FSK 915/08, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 15 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Po 1116/07, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 maja 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 816/23, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 28 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Gl 1443/16 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 1 marca 2019 r. sygn. akt I SA/Lu 814/18 oraz z 1 marca 2019 r. sygn. akt I Sa/Lu 815/18.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.