Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 2 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 7 października 2025 r. (wpływ 7 października 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Mieszka Pan w (…) i jest Pan zatrudniony na stanowisku (…) w firmie z siedzibą (…). Do Pana obowiązków należy m.in. (…).

Z uwagi na charakter pracy, zdecydowana większość obowiązków może być wykonywana w trybie zdalnym. Jednakże pracodawca oczekuje, że będzie Pan regularnie 1-2 razy w tygodniu, obecny w biurze w (…) (oddalonym o ok. (..) km od miejsca zamieszkania). Obecność ta jest niezbędna do prowadzenia warsztatów procesowych, spotkań projektowych i szkoleń - aktywności, które o wiele trudniej (choć nie niemożliwe) jest przeprowadzić w trybie zdalnym. W związku z tym pracodawca, celem uzyskania większej efektywności podczas wyżej wymienionych spotkań, zlecił Panu obowiązek regularnej obecności w biurze w (...). W tym celu udostępnił Panu samochód służbowy jako narzędzie pracy, umożliwiające dojazdy z miejsca zamieszkania do biura i z powrotem. Samochód ten służy wyłącznie realizacji tychże obowiązków służbowych i nie jest wykorzystywany do celów prywatnych. Na potrzeby tych przejazdów pracodawca udostępnił Panu samochód służbowy.

Posiada Pan własny samochód prywatny, z którego korzysta we wszystkich celach osobistych i rodzinnych (w tym dojazdy na zakupy, wyjazdy weekendowe, wizyty rodzinne i towarzyskie oraz podróże wakacyjne). Samochód służbowy wykorzystuje Pan wyłącznie do dojazdów z miejsca zamieszkania do biura w (...) i z powrotem. Po powrocie z biura samochód służbowy jest parkowany pod blokiem w miejscu Pana zamieszkania i nie jest wykorzystywany do żadnych czynności prywatnych. Miesięcznie przejeżdża Pan samochodem służbowym ok. (…) km, co generuje koszt paliwa na poziomie ok. (…) zł miesięcznie - koszty te powstają wyłącznie dlatego, że pracodawca wymaga fizycznej obecności w biurze (gdyby nie ten wymóg, praca mogłaby być świadczona w pełni zdalnie, a koszty by nie wystąpiły).

Wszystkie Pana potrzeby prywatne zaspokaja samochód prywatny, natomiast samochód służbowy w opisanej sytuacji jest wyłącznie narzędziem pracy. Korzyść organizacyjną i ekonomiczną odnosi w tym przypadku wyłącznie pracodawca.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzował Pan, że jest Pan zatrudniony w (…) na podstawie umowy o pracę, na stanowisku (…).

Zgodnie z umową o pracę z dnia (…) r. miejscem wykonywania pracy jest (...). W oficjalnym opisie stanowiska (…) w sekcji (…) wskazano: „(…)”, tj. „Zatrudniony w (...) (praca zdalna zgodnie z zasadami lokalnymi)”.

W praktyce model wykonywania obowiązków ma charakter zdalny. Pana obecność w biurze jest okazjonalna - średnio ok. 5 dni w miesiącu - zgodnie z potrzebami projektowymi i ustaleniami z przełożonym.

Dojazdy do biura wynikają z poleceń i są związane z obowiązkami. Każdorazowa obecność w biurze wynika z poleceń służbowych (warsztaty, szkolenia, spotkania, przeglądy). Co do zasady wszystkie obowiązki może Pan wykonywać zdalnie - dojazd do (...) nie stanowi dla Pana korzyści osobistej.

Z uwagi na wytyczne pracodawcy, zgodnie z którymi wybrane aktywności są efektywniejsze stacjonarnie (kluczowe spotkania projektowe, szkolenia użytkowników, sesje robocze z interesariuszami) przewidziano Pana obecność w biurze średnio ok. pięciu dni w miesiącu.

W konsekwencji, przejazdy między miejscem garażowania po pracy (adres zamieszkania) a siedzibą zakładu mają charakter służbowy - służą relokacji powierzonego mienia (samochodu służbowego jako narzędzia pracy) do miejsca wykonywania zadań, bez realizacji celu osobistego.

Upoważnienie do korzystania z samochodu służbowego wynika z wewnętrznej Polityki (…), która określa zasady przydzielania, użytkowania i administrowania pojazdami (w tym przydział imienny i obowiązki użytkownika). Polityka przewiduje możliwość korzystania z samochodu do celów prywatnych, a zasady rozliczeń ujęto w załącznikach (ryczałt z art. 12 ust. 2a ustawy o PDOF: 250/400 zł; opłata za usługę udostępniania: miesięczne oświadczenia pracownika: zgoda na potrącenia).

Samochód jest przydzielony imiennie jako narzędzie pracy: (…) administruje procesem powierzenia pojazdu. W czasie pozasłużbowym auto jest garażowane co do zasady pod Pana adresem - jest to ustalenie organizacyjne pracodawcy (pracodawca nie wskazał innego miejsca). Przejazd między miejscem garażowania po pracy a siedzibą zakładu służy relokacji powierzonego mienia do miejsca wykonywania zadań i ma charakter służbowy (dbałość o mienie, gotowość operacyjna).

Dla przejrzystości:

·   Polityka reguluje przydział imienny i bieżącą administrację;

·   Obowiązki użytkownika obejmują m.in. dbałość o mienie, należyte zabezpieczenie i parkowanie (preferencyjnie na parkingach strzeżonych, jeżeli to możliwe);

·   Ewentualny użytek prywatny jest rozliczany ryczałtem 250/400 zł (art. 12 ust. 2a PDOF) oraz opłatą za usługę udostępniania, z miesięcznym oświadczeniem pracownika i zgodą na potrącenia.

Polityka nie klasyfikuje wprost przejazdów dom-biuro jako prywatnych lub służbowych. Zasadą jest, że korzystanie służbowe wynika z przydziału pojazdu jako narzędzia pracy, natomiast ewentualny użytek prywatny podlega rozliczeniu wg Polityki i załączników.

Bezpieczeństwo i parkowanie. Obowiązki użytkownika obejmują m.in. należyte zabezpieczenie pojazdu i parkowanie na parkingach strzeżonych, jeżeli istnieje taka możliwość. Dokumenty nie wyznaczają stałego „adresu firmowego” do parkowania po pracy - dopuszczają parkowanie w miejscu zapewniającym należytą ochronę (ustalenie organizacyjne co do garażowania pod Pana adresem; pracodawca nie wskazał innego miejsca).

Oddzielenie sfery prywatnej. Za udostępnienie na cele prywatne uważa się korzystanie po godzinach pracy lub w dni wolne; obowiązek odstawiania po godzinach na parking zakładowy dotyczy wyłącznie pojazdów wykorzystywanych wyłącznie służbowo. W Pana przypadku dopuszczono użytek prywatny dla auta imiennego - jeżeli wystąpi, jest rozliczany ryczałtem/opłatą; natomiast sam dojazd między miejscem garażowania po pracy a zakładem traktuje Pan jako przejazd służbowy z uwagi na powierzenie mienia oraz obowiązki zabezpieczenia i parkowania. Rozliczenia. Ewentualny użytek prywatny rozliczany jest ryczałtem 250/400 zł (art. 12 ust. 2a PDOF) pomniejszanym o opłatę za usługę udostępniania: pracownik składa miesięczne oświadczenie (dot. paliwa/ekwiwalentu) i ma złożoną zgodę na potrącenia PIT/ZUS.

Konkluzja: przejazdy dom-biuro-dom w opisanym stanie faktycznym mają charakter służbowy, jako relokacja powierzonego środka trwałego między miejscem garażowania po pracy a miejscem wykonywania pracy, bez realizacji celu osobistego.

Umowa w sprawie mienia powierzonego i miejsce garażowania. Pojazdy przekazywano protokołami zdawczo-odbiorczymi; stosuje Pan reżim odpowiedzialności za mienie powierzone. Spółka administruje powierzeniem poprzez (…).

Co do miejsca garażowania: po pracy pojazd garażuje Pan pod adresem zamieszkania - ustalenie organizacyjne pracodawcy w celu bezpieczeństwa mienia i gotowości operacyjnej. Taki model zapewnia należytą ochronę powierzonego mienia i gotowość do realizacji zadań.

Interes (pracownika czy pracodawcy) - wyłącznie pracodawcy. Przejazdy do biura służą zwiększeniu efektywności warsztatów, spotkań i szkoleń - korzyść organizacyjno-biznesowa występuje po stronie pracodawcy. Gdyby nie wytyczne i polecenia służbowe, pracę mógłby Pan wykonywać w pełni zdalnie. Nie odnosi Pan korzyści osobistej.

Samochód służy do realizacji zadań wynikających z powierzonych obowiązków (dojazdy na wymagane dni obecności, przejazdy projektowe między lokalizacjami). Ewentualny użytek prywatny - jeżeli wystąpi - jest rozliczany zgodnie z Polityką (ryczałt 250/400 zł i opłata, miesięczne oświadczenia, zgoda na potrącenia). Pojazd jako narzędzie pracy nie generuje po Pana stronie przysporzenia majątkowego w związku z opisanymi przejazdami dom-biuro-dom.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym, w którym samochód służbowy jest wykorzystywany wyłącznie do dojazdów dom-biuro w interesie pracodawcy, powstaje po Pana stronie przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, w opisanym stanie faktycznym (korzystanie z samochodu służbowego) nie powstaje przychód ze stosunku pracy, ponieważ:

1.Brak przesłanek z ustawy o PIT:

    Art. 11 ust. 1 ustawy o PIT: przychodem są świadczenia faktycznie otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika.

    Art. 12 ust. 1 ustawy o PIT: przychodem ze stosunku pracy są m.in. świadczenia nieodpłatne. W tym przypadku brak jest realnej, osobistej korzyści pracownika, gdyż samochód służbowy jest używany wyłącznie do obowiązkowych dojazdów w interesie pracodawcy.

2.Wyrok Trybunału Konstytucyjnego (K 7/13, 8.07.2014 r.).

  Świadczenie stanowi przychód tylko wtedy, gdy:

  1)  zostało spełnione za zgodą pracownika,

  2)  leży w jego interesie (a nie pracodawcy),

  3)  przynosi wymierną, osobistą korzyść majątkową.

  Wnioskodawca nie odnosi korzyści - posiada samochód prywatny, a służbowy używany jest tylko na potrzeby pracodawcy.

3.Orzecznictwo sądów administracyjnych:

NSA, 6.06.2019 r., II FSK 1723/17 - przychód powstaje tylko, gdy świadczenie definitywnie powiększa majątek pracownika.

NSA, 16.10.2018 r., II FSK 2089/16 - świadczenie leżące tylko w interesie pracodawcy nie stanowi przychodu pracownika.

WSA Warszawa, 24.02.2021 r., III SA/Wa 1736/20 - narzędzia pracy udostępnione przez pracodawcę nie rodzą przychodu, jeśli służą wykonywaniu obowiązków służbowych.

4.Interpretacje podatkowe KIS:

-19.02.2020 r., 0113-KDIPT2-3.4011.806.2019.2.ST - dyrektor dojeżdżający autem służbowym dom-praca-dom nie uzyskuje przychodu, jeśli przejazdy są związane z obowiązkami służbowymi;

-11.12.2019 r., 0115-KDIT2-2.4011.424.2019.1.MD - dojazdy dom-praca nie rodzą przychodu, gdy są konieczne do prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych;

-13.03.2019 r., 0113-KDIPT2-3.4011.28.2019.1.MS - samochód służbowy jako narzędzie pracy brak przychodu, jeśli nie ma faktycznego użytku prywatnego;

-2.08.2018 r., 0112-KDIL3-1.4011.279.2018.3.GM - koszty przejazdu ponoszone w interesie pracodawcy nie tworzą przychodu pracownika;

-1.02.2019 r., 0115-KDIT2-2.4011.474.2018.1.HD - parkowanie auta pod domem, aby dbać o powierzone mienie, nie rodzi przychodu.

5.Ekonomiczny charakter świadczenia.

Dojazdy = ok. (…) km miesięcznie, koszt paliwa ok. (…) zł. Koszt powstaje wyłącznie, ponieważ pracodawca wymaga obecności w biurze. Wołałby Pan pracować zdalnie - koszty są generowane w interesie pracodawcy, nie pracownika.

6.Analogia do prawa pracy.

Wypadek w drodze do pracy jest traktowany jak wypadek przy pracy, co systemowo pokazuje, że przejazd dom-biuro pozostaje w związku z wykonywaniem obowiązków zawodowych, a nie jest czynnością prywatną.

Konkluzja.

W opisanym stanie faktycznym samochód służbowy jest wyłącznie narzędziem pracy. Dojazdy dom-biuro, wykonywane w interesie pracodawcy i na jego żądanie, nie mogą być uznane za użytek prywatny. W konsekwencji brak jest podstaw do uznania, że po Pana stronie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie treścią ww. przepisu:

Stosownie zaś do treści art. 11 ust. 1 tej ustawy:

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno w postaci pieniężnej, jak i w postaci niepieniężnej, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 67¹⁸ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.):

Zgodnie z art. 67¹⁹ § 1 cytowanej ustawy:

Z powyższego wynika, że wykonywanie pracy zdalnej będzie wymagało co do zasady uzgodnienia pomiędzy stronami stosunku pracy. W praktyce zakres takiego uzgodnienia powinien obejmować sam fakt wykonywania pracy zdalnej, ustalenie, czy będzie to praca zdalna częściowa czy też całkowita, jak również miejsce świadczenia pracy zdalnej. Nie wyklucza to możliwości uzgodnienia także innych istotnych dla stron stosunku pracy elementów pracy zdalnej, o ile nie będą one sprzeczne z przepisami Kodeksu pracy.

W myśl natomiast art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W tym miejscu wskazać należy, że użyty w przepisie art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane w tymże przepisie kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 Kodeksu pracy:

W myśl natomiast art. 124 § 2 ww. Kodeksu:

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

W tym miejscu, należy wskazać, że z ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

§     po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

§     po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

§  po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że mieszka Pan w (…) i jest Pan zatrudniony w ramach umowy o pracę w firmie z siedzibą (...). Z uwagi na charakter pracy, zdecydowana większość obowiązków może być wykonywana w trybie zdalnym. Jednakże pracodawca oczekuje, że będzie Pan regularnie 1-2 razy w tygodniu, obecny w biurze w (...) (oddalonym o ok. (…) km od miejsca zamieszkania). Obecność ta jest niezbędna do prowadzenia warsztatów procesowych, spotkań projektowych i szkoleń - aktywności, które o wiele trudniej jest przeprowadzić w trybie zdalnym. W związku z tym pracodawca, celem uzyskania większej efektywności podczas wyżej wymienionych spotkań, zlecił Panu obowiązek regularnej obecności w biurze w (...). W tym celu udostępnił Panu samochód służbowy, umożliwiający dojazdy z miejsca zamieszkania do biura i z powrotem. Samochód ten służy wyłącznie realizacji tychże obowiązków służbowych i nie jest wykorzystywany do celów prywatnych. Posiada Pan własny samochód prywatny, z którego korzysta we wszystkich celach osobistych i rodzinnych. Samochód służbowy wykorzystuje Pan wyłącznie do dojazdów z miejsca zamieszkania do biura w (...) i z powrotem, po powrocie z biura samochód służbowy jest parkowany w miejscu Pana zamieszkania i nie jest wykorzystywany do żadnych czynności prywatnych. Pracodawca wymaga fizycznej obecności w biurze (gdyby nie ten wymóg, praca mogłaby być świadczona przez Pana w pełni zdalnie). Korzyść organizacyjną i ekonomiczną odnosi w tym przypadku wyłącznie pracodawca. Każdorazowa obecność w biurze wynika z poleceń służbowych (warsztaty, szkolenia, spotkania, przeglądy). Co do zasady wszystkie obowiązki może Pan wykonywać zdalnie - dojazd do (...) nie stanowi dla Pana korzyści osobistej. Upoważnienie do korzystania z samochodu służbowego wynika z wewnętrznej Polityki (…), która określa zasady przydzielania, użytkowania i administrowania pojazdami (w tym przydział imienny i obowiązki użytkownika). Pojazd przekazywany jest protokołami zdawczo-odbiorczymi; stosuje Pan reżim odpowiedzialności za mienie powierzone. Spółka administruje powierzeniem poprzez (…). Obowiązki Pana jako użytkownika obejmują m.in. dbałość o mienie, należyte zabezpieczenie i parkowanie. Co do miejsca garażowania: po pracy pojazd garażuje Pan pod adresem zamieszkania (ustalenie organizacyjne pracodawcy w celu bezpieczeństwa mienia i gotowości operacyjnej). Taki model zapewnia należytą ochronę powierzonego mienia i gotowość do realizacji zadań. Przejazdy do biura służą zwiększeniu efektywności warsztatów, spotkań i szkoleń - korzyść organizacyjno-biznesowa występuje po stronie pracodawcy (wyłącznie interes pracodawcy). Gdyby nie wytyczne i polecenia służbowe, pracę mógłby Pan wykonywać w pełni zdalnie. Nie odnosi Pan korzyści osobistej. Samochód służy do realizacji zadań wynikających z powierzonych obowiązków (dojazdy na wymagane dni obecności, przejazdy projektowe między lokalizacjami).

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych wykorzystanie samochodu służbowego do dojazdu do i z miejsca zamieszkania do biura/siedziby firmy w celu wykonania zleconego zadania przez pracodawcę wynikającego z realizacji obowiązków służbowych, nie generuje po Pana stronie jako pracownika przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone będą bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownik nie otrzymuje od pracodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Świadczenia otrzymane od pracodawcy pozostają w związku z pracą w firmie.

Jak wynika zatem z opisu sprawy, używanie samochodu służbowego służyć będzie Panu w celach związanych z wykonywaniem powierzonych obowiązków (wykonywaniem zadań służbowych). Korzystanie bowiem z samochodu służbowego przez Pana, wobec którego - ze względu na specyfikę wykonywanych zadań - pracodawca oczekuje, że będzie Pan regularnie 1-2 razy w tygodniu obecny w biurze w (...) (obecność ta jest niezbędna do prowadzenia warsztatów procesowych, spotkań projektowych i szkoleń celem uzyskania większej efektywności podczas wymienionych spotkań), nie może zostać uznane za nieodpłatne świadczenie.

W konsekwencji stwierdzić należy, że jeżeli przejazdy odbywają się wyłącznie w celach służbowych, dla których to powierzony został pracownikowi samochód służbowy, to wykorzystywanie tego samochodu do przejazdu z miejsca zamieszkania pracownika do biura i z powrotem nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe, w opisanym stanie faktycznym, w którym samochód służbowy jest wykorzystywany przez Pana wyłącznie do realizacji obowiązków służbowych, tj. do dojazdów z miejsca zamieszkania do biura i z powrotem (dom-biuro-dom) w interesie pracodawcy, to tym samym po Pana stronie z tego tytułu nie powstaje przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego Pana stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Pana wyroków i interpretacji indywidualnych informuję, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.