Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od czynności cywilnoprawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przejęcia wierzytelności w drodze subrogacji. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – 9 czerwca 2025 r. (data wpływu 11 czerwca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku)

Sociedad Anonima z siedzibą w (…), Hiszpania (dalej: Spółka, S.) przejęła w roku (…) od niemieckiej grupy kapitałowej pakiet kontrolny udziałów w polskich spółkach m.in. w (…) z siedzibą w (…) (dalej: S. B.) posiadającej z kolei pakiet kontrolny udziałów w (…) z siedzibą w (…) (S. G.). Obecnie w związku przejęciem planowane jest uporządkowanie i dostosowanie struktury finansowania oraz struktury właścicielskiej do organizacji i koncepcji poszczególnych linii biznesowych funkcjonujących w całej grupie S. tj. w nowej grupie kapitałowej, do której należą przejęte spółki (m.in. odrębna linia biznesowa dla produkcji papieru oraz odrębna dla produkcji opakowań).

W związku z powyższym planowane jest m.in. przejęcie od S. B. przez S. całości, a w odniesieniu do pozostałych pożyczek części wierzytelności z tytułu kapitału pożyczek udzielonych przez S. B. jako wierzyciela, do spółki S. G.. Przejęcie wierzytelności (oraz ich części) ma nastąpić w trybie art. 518 § 1 pkt 3 ustawy Kodeks cywilny, tj. w drodze tzw. subrogacji, w wyniku której S. wstąpi w prawo zaspokojonego wierzyciela, tj. S. B. w stosunku do S. G. jako dłużnika, do wysokości dokonanej za zgodą dłużnika zapłaty, przy czym spłata dotychczasowego wierzyciela (S. B.) w drodze subrogacji pomiędzy S. a S. B. nastąpi w drodze potrącenia wierzytelności z tytułu pożyczki (wraz z naliczonymi odsetkami) pomiędzy S. a S. B.. Zatem subrogacja nie przyjmie postaci umowy sprzedaży ani zamiany, a jedynie formą spłaty wierzyciela (tj. S. B.) będzie potrącenie wierzytelności, którą S. ma względem S. B. W wyniku powyższej operacji wyeliminowane zostanie zadłużenie pomiędzy S. a S. B., a zadłużenie pomiędzy S. B. a S. G. ulegnie zmniejszeniu.

Pytanie

Czy subrogacja dokonywana w trybie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

Państwa stanowisko w sprawie (rozszerzone w uzupełnieniu wniosku)

Państwa zdaniem, subrogacja dokonywana w trybie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa z ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności objętych tym podatkiem. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 tej ustawy, podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

a)umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

b)umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

c)umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

d)umowy dożywocia,

e)umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,

f)ustanowienie hipoteki,

g)ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

h)umowy depozytu nieprawidłowego,

i)umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych). Równocześnie nie ulega wątpliwości, że termin „czynności cywilnoprawne” stosowany w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zbiorczo w odniesieniu do wszystkich czynności (zdarzeń) podlegających opodatkowaniu należy interpretować ściśle przez pryzmat przepisów Kodeksu cywilnego. W przypadku podatku od czynności cywilnoprawnych (i wcześniej opłaty skarbowej) występuje bowiem sytuacja, w której dla celów prawa podatkowego posłużono się terminami prawa cywilnego, bez nadawania im autonomicznej treści, co jest powszechnie potwierdzane przez sądy administracyjne.

Z powyższego wynika, że skoro ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu (katalog zamknięty). Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują m.in. dwie sytuacje, w których dochodzi do zmiany wierzyciela:

(i)przelew wierzytelności, czyli cesja, którą regulują przepisy art. 509-516 Kodeksu cywilnego i

(ii)tzw. subrogacja uregulowana w art. 518 Kodeksu cywilnego.

W opisie zdarzenia przyszłego przeniesienie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego.

Przepis ten stanowi, iż osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie. Regulacja ta wprowadza instytucję prawa cywilnego polegającą na wstąpieniu osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela (subrogację ustawową). Cechą charakterystyczną subrogacji jest to, że osoba trzecia, która spełnia za dłużnika świadczenie, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości faktycznej dokonanej zapłaty w wartości nominalnej, niezależnie od faktycznej wartości rynkowej tej wierzytelności i w tym zakresie wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela.

Do nabycia przez osobę trzecią wierzytelności w drodze subrogacji dochodzi z chwilą faktycznej zapłaty przez nią cudzego długu i w tym sensie nie ma możliwości (tak jak np. w umowie cywilnoprawnej sprzedaży wierzytelności) określenia innego momentu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela. Jak widać, mimo że subrogacja ustawowa stanowi alternatywę w stosunku do cesji wierzytelności uregulowanej w art. 509-516 Kodeksu cywilnego, to są to dwie całkowicie różne instytucje prawa cywilnego. Istotą cesji wierzytelności jest to, że wierzyciel może, w zamian za określone świadczenie, bez zgody dłużnika przenieść na mocy umowy zawartej z nabywcą tej wierzytelności, wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego). Umowa cesji wierzytelności jest przy tym zawierana na zasadzie swobody umów i poza przedmiotowo istotnymi elementami tej umowy jak: data i miejsce zawarcia, danymi stron umowy, precyzyjnym określeniem przelewanej wierzytelności oraz ceną i obowiązkiem zawiadomienia o przelewie dłużnika, może zawierać i w praktyce rynkowej często zawiera różnego rodzaju klauzule określające np. odpowiedzialność stron za istnienie wierzytelności czy spełnienie przez dłużnika świadczenia (np. prawo odstąpienia dla nabywcy wierzytelności w razie kwestionowania wierzytelności przez dłużnika, lub prawo regresu w razie braku spłaty wierzytelności w części, lub całości). Jednocześnie cena płacona za wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności jest ustalana w drodze negocjacji i odzwierciedla jej wartość w danym momencie dla stron umowy. Wartość ta najczęściej nie jest równa wartości nominalnej wierzytelności i cena jest na ogół określana na poziomie niższym niż wartość nominalna. Dzieje się tak z różnych względów. W praktyce rynkowej wierzyciele sprzedają wierzytelności najczęściej aby poprawić płynność biznesu, co oznacza sprzedaż z dyskontem aby uzyskać środki przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności, albo sprzedają wierzytelności zagrożone, aby odzyskać chociaż część wierzytelności wątpliwych. Uznanie, że cesja wierzytelności jest tożsama z subrogacją oznaczałaby więc, że nowy wierzyciel nie mógłby nabyć całości wierzytelności z dyskontem, lub za wartość niższą niż nominalna a nabywałby ja wyłącznie do poziomu zapłaconej faktycznie ceny, co oznaczałoby likwidację np. rynku faktoringu, czy obrotu wierzytelnościami zagrożonymi prowadzonego przez wyspecjalizowane firmy windykacyjne.

Jak już wskazywano subrogacja jest czynnością faktyczną i prowadzi do zmiany po stronie wierzyciela wyłącznie poprzez faktyczne dokonanie płatności oraz w jej momencie, i to płatności nie ceny wierzytelności, ale do oryginalnego świadczenia do którego zapłaty był zobowiązany dłużnik wobec wierzyciela. Jednocześnie nowy wierzyciel wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela wyłącznie w wysokości dokonanej zapłaty, która jest oderwana od wyceny samej wierzytelności. W przypadku subrogacji odpada więc możliwość ustalenia pomiędzy stronami ceny innej niż nominał świadczenia, czy innych wskazanych powyżej elementów charakterystycznych umowy cesji, w tym np. odpowiedzialności dotychczasowego wierzyciela za zapłatę wierzytelności nowemu wierzycielowi.

Powyższe stwierdzenia dotyczą w całości kwestii planowanego rozliczenia subrogacji pomiędzy S. i S. B. w drodze potrącenia innej wierzytelności. Potrącenie w tym przypadku oznacza, że zamiast fizycznego dokonania płatności pomiędzy dotychczasowym wierzycielem a wierzycielem wstępującym w jego prawa, ten drugi potrąci swoją wierzytelność w stosunku do tego pierwszego, co ma skutki ekonomiczne tożsame z dokonaniem dwóch znoszących się płatności, i w kwocie nominalnej dokonanego potrącenia (czyli nie za zapłatą ceny – jak w przypadku cesji wierzytelności) bez odniesienia do wartości wierzytelności, oraz za zgodą dłużnika, wstąpi w prawa zaspokojonego wierzyciela do kwoty dokonanej w ten sposób faktycznie płatności.

Dodatkowo, w piśmiennictwie przyjmuje się, że celem subrogacji ustawowej jest przede wszystkim zapewnienie praw osobie trzeciej względem dłużnika w związku ze spełnieniem za niego świadczenia (Fras Mariusz (red.), Habdas Magdalena (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. Wolters Kluwer Polska, 2018). W wyniku wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje zmiana wierzyciela. Podkreślić jednocześnie należy, że wierzytelność na skutek jej spłacenia nie wygasa, lecz trwa nadal ze zmienionym podmiotem po stronie wierzyciela.

Powyższe instrumenty prawne różnią się wysokością, do której zostaje nabyta wierzytelność – w wypadku subrogacji osoba trzecia nabywa bowiem spłaconą wierzytelność tylko w takiej części, w jakiej faktycznie spłaciła wierzyciela (subrogacja, w odróżnieniu od cesji jest bowiem czynnością faktyczną), natomiast przy zbyciu wierzytelności, cesjonariusz nabywa uzgodnioną część lub całą wierzytelność, niezależnie od tego, jaka była wysokość spełnionego przez niego świadczenia wzajemnego.

Nadto, jak wynika z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, przelew wierzytelności (cesja) może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Oznacza to, że cesja wierzytelności może nastąpić na postawie umowy nazwanej regulowanej przepisami Kodeksu cywilnego. W konsekwencji umowa taka (np. umowa sprzedaży wierzytelności) może należeć do kategorii czynności, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Z kolei subrogacja jest czynnością faktyczną, nie jest czynnością wymienioną w zamkniętym katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zawartym w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, Państwa zdaniem, subrogacja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Państwa stanowisko, zgodnie z którym subrogacja nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, potwierdzają także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podatkowych.

Reasumując, Państwa zdaniem, subrogacja nie mieści się w katalogu czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z czym na Państwu nie będzie ciążył obowiązek zapłaty tego podatku.

Na potwierdzenie stanowiska przywołali Państwo interpretacje indywidualne oraz orzeczenia sądów administracyjnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 295 ze zm.):

Podatkowi podlegają następujące czynności:

a)umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

b)umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

c)(uchylona),

d)umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

e)umowy dożywocia,

f)umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,

g)(uchylona),

h)ustanowienie hipoteki,

i)ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

j)umowy depozytu nieprawidłowego,

k)umowy spółki.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy:

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne.

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu. Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że planowane jest przejęcie od S. B. przez S. całości, a w odniesieniu do pozostałych pożyczek części wierzytelności z tytułu kapitału pożyczek udzielonych przez S. B. jako wierzyciela, do spółki S. G.. Przejęcie wierzytelności (oraz ich części) ma nastąpić w trybie art. 518 § 1 pkt 3 ustawy Kodeks cywilny, tj. w drodze tzw. subrogacji, w wyniku której S. wstąpi w prawo zaspokojonego wierzyciela, tj. S. B. w stosunku do S. G. jako dłużnika, do wysokości dokonanej za zgodą dłużnika zapłaty, przy czym spłata dotychczasowego wierzyciela (S. B.) w drodze subrogacji pomiędzy S. a S. B. nastąpi w drodze potrącenia wierzytelności z tytułu pożyczki (wraz z naliczonymi odsetkami) pomiędzy S. a S. B.. Subrogacja nie przyjmie postaci umowy sprzedaży ani zamiany, a jedynie formą spłaty wierzyciela (tj. S. B.) będzie potrącenie wierzytelności, którą S. ma względem S. B.. W wyniku powyższej operacji wyeliminowane zostanie zadłużenie pomiędzy S. a S. B., a zadłużenie pomiędzy S. B. a S. G. ulegnie zmniejszeniu.

W Państwa ocenie, subrogacja dokonywana w trybie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Instytucję przeniesienia wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1610 ze zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego:

Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Jak wynika z art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Natomiast zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego:

Osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod rygorem nieważności wyrażona na piśmie.

W myśl art. 518 § 2 ww. ustawy:

Wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne.

W art. 518 Kodeksu cywilnego ustawodawca wprowadził swoisty rodzaj wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela, czyli zamiany jednego długu na inny, mniej uciążliwy dla osoby zobowiązanej do świadczenia. Konwersja ta stanowi alternatywę w stosunku do cesji wierzytelności uregulowanej w art. 509-516 Kodeksu cywilnego.

Uregulowana w powyższym przepisie instytucja subrogacji ustawowej polega na tym, że w sytuacjach w tym przepisie wyszczególnionych osoba trzecia, spłacając wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty i w tym zakresie wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela. W piśmiennictwie przyjmuje się, że celem subrogacji ustawowej jest zabezpieczenie osoby trzeciej, która spłaca wierzyciela. W wyniku wstąpienia osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela następuje zmiana wierzyciela. Podkreślić jednocześnie należy, że wierzytelność na skutek jej spłacenia nie wygasa, lecz trwa nadal ze zmienionym podmiotem po stronie wierzyciela.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że umowy nienazwane, których nie można zakwalifikować do którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Istotnym jest jednak aby czynność, na podstawie której dochodzi do nabycia wierzytelności, nie nosiła znamion żadnej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawny, gdyż wówczas będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że planowana umowa nie przybierze postaci żadnej z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. We wniosku i jego uzupełnieniu bowiem wprost wskazali Państwo, że do nabycia wierzytelności dojdzie w związku z wstąpieniem przez Państwa w prawa zaspokojonego wierzyciela w ramach subrogacji, na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego.

Skoro zatem planowana czynność wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela na podstawie umowy subrogacji nie będzie nosiła znamion żadnej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, to należy zgodzić się z Państwem, że czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Czynność taka nie została bowiem wymieniona w art. 1 ustawy, zawierającym katalog czynności opodatkowanych tym podatkiem.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.