Temat interpretacji

Dokonując wykładni art. 55 ust. 6 pkt 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, iż nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne jest zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli przedmiotem tych czynności są rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 773/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 28 sierpnia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2013 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 5 grudnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB2/436-536/13-4/MZ w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 5 grudnia 2013 r. znak: IPPB2/436-536/13-4/MZ wniósł pismem z dnia 11 grudnia 2013 r. (data wpływu 16 grudnia 2013 r. ) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 9 stycznia 2014 r. znak: IPPB2/436-536/13-6/MZ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 5 grudnia 2013 r. znak: IPPB2/436-536/13-4/MZ złożył skargę z dnia 6 lutego 2014 r. (data wpływu 10 lutego 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 3 października 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 773/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 5 grudnia 2013 r. znak: IPPB2/436-536/13-4/MZ.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Parafia Rzymskokatolicka, dalej zwana Parafią lub Wnioskodawcą posiada osobowość prawną zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.). Parafia prowadzi obecnie bardzo małą, publiczną, katolicką szkołę, ale zamierza nadać temu przedsięwzięciu znacznie większe rozmiary, tj. w szczególności doprowadzić do wybudowania dużego, dobrze wyposażonego kompleksu budynków szkolnych, w których docelowo uczyć się będzie nawet kilkaset osób.

Rzeczony cel Wnioskodawca zamierza osiągnąć w sposób opisany poniżej. Parafia jest właścicielem nieruchomości gruntowej, obecnie niezabudowanej i planuje wybudowanie na niej kompleksu budynków szkolnych. Następnie, szkoła wraz z gruntem zostaną wynajęte lub wydzierżawione Fundacji, która weźmie na siebie funkcję organu prowadzącego placówki szkolne w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Prowadzone przez Fundację (w budynkach szkolnych najętych od Parafii) placówki będą miały status placówek publicznych. Fundatorem Fundacji jest Parafia. Celem statutowym Fundacji jest wspieranie i rozwój szkół katolickich. Jednocześnie, statut Fundacji zawiera ogólny zapis, zgodnie z którym Fundacja prowadzi wyłącznie działalność społecznie użyteczną w sferze zadań publicznych określonych w ustawie o działalności pożytku publicznego na rzecz społeczności lokalnej, a w szczególności młodzieży. Parafia zamierza zaciągnąć szereg pożyczek, które zostaną w całości wykorzystane do sfinansowania budowy budynków szkolnych.

Pismem z dnia 23 października 2013 r. Nr IPPB2/436-536/13-2/MZ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• przesłanie dokumentu (oryginału lub urzędowo poświadczonej kopii za zgodność z oryginałem), z którego wynika prawo Ks dr Mirosława H. do występowania w imieniu Wnioskodawcy, a tym samym do udzielenia pełnomocnictwa na rzecz Pana Mateusza K. do występowania z wnioskiem o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie poprzez:

Przesłanie potwierdzonego za zgodność z oryginałem dekretu nominującego ks. dr Mirosława H. na urząd proboszcza parafii.

Jednocześnie, podtrzymując w całej rozciągłości stanowisko w sprawie, wyrażone we wniosku ORD-IN, Wnioskodawca pragnie dodać, iż brak opodatkowania PCC pożyczek otrzymanych przez parafię w opisanych tam okolicznościach wynika dodatkowo z art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z tym przepisem nabywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych jest zwolnione z opłaty skarbowej jeżeli ich przedmiotem są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej. W przedmiotowej sprawie, Parafia (kościelna osoba prawna) nabywa pieniądze (traktowane w doktrynie jako specyficzny rodzaj rzeczy lub niekiedy jako prawa majątkowe) w drodze umowy pożyczki (czynności prawnej przenoszącej własność pieniędzy na pożyczkobiorcę zgodnie z art. 720 Kodeksu Cywilnego), które są przeznaczone na wybudowanie publicznej szkoły katolickiej, której budynek będzie wynajmowany podmiotowi formalnie prowadzącemu szkołę (fundacji). O ile wynajmu pojedynczego budynku w ogóle nie uznaje się za działalność gospodarczą, to tym bardziej nie można uznać za takową działalność wynajmu budynku publicznej szkoły katolickiej, dokonywanego przez parafię, dla której działalność oświatowo wychowawczo religijna stanowi jeden z zasadniczych celów statutowych. Widać zatem, że powołany przepis zwalnia z opłaty skarbowej otrzymane przez Parafię pożyczki przeznaczone na wybudowanie szkoły, co się zaś tyczy użytego w przepisie zwrotu opłata skarbowa to należy pamiętać, że Konkordat został sporządzony w 1989 roku, czyli w czasie gdy Ustawy o PCC jeszcze nie było, a czynności cywilnoprawne, takie jak m.in. pożyczki, były opodatkowane właśnie opłatą skarbową. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 Ustawa o PCC, jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie czynności opodatkowanych na podstawie Ustawy o PCC, należy rozumieć to powołanie jako powołanie na Ustawę o PCC.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zaciąganie pożyczek w całości przeznaczonych na sfinansowanie budowy budynków szkolnych przez Parafię podlega wyłączeniu z opodatkowania PCC na podstawie art. 2 pkt 1 lit. f) PCCU?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaciągnięcie pożyczek w całości przeznaczonych na sfinansowanie budowy budynków szkolnych przez Parafię podlega wyłączeniu z opodatkowania PCC na podstawie art. 2 pkt 1 lit. f) PCCU. Zgodnie bowiem z tym przepisem, podatkowi nie podlegają czynności cywilnoprawne w sprawach m.in. szkolnictwa. Zważywszy, że celem Parafii jest doprowadzenie do powstania dużej i dobrze funkcjonującej szkoły katolickiej, a fizyczne wzniesienie jej budynków stanowi pierwszy i konieczny krok do osiągnięcia tego celu, należy zdaniem Wnioskodawcy przyjąć, że każda pożyczka zaciągnięta na ten cel stanowi czynność cywilnoprawną dokonaną w sprawie szkolnictwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) stanowi, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki. Ponieważ w ustawie brak jest definicji umowy pożyczki, w tym zakresie należy posiłkować się uregulowaniami zawartymi w ustawie Kodeks cywilny.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Parafia Rzymskokatolicka, dalej zwana Parafią lub Wnioskodawcą posiada osobowość prawną zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.).

Parafia prowadzi obecnie bardzo małą, publiczną, katolicką szkołę, ale zamierza nadać temu przedsięwzięciu znacznie większe rozmiary, tj. w szczególności doprowadzić do wybudowania dużego, dobrze wyposażonego kompleksu budynków szkolnych, w których docelowo uczyć się będzie nawet kilkaset osób. Rzeczony cel Wnioskodawca zamierza osiągnąć w sposób opisany poniżej. Parafia jest właścicielem nieruchomości gruntowej, obecnie niezabudowanej i planuje wybudowanie na niej kompleksu budynków szkolnych. Następnie, szkoła wraz z gruntem zostaną wynajęte lub wydzierżawione Fundacji, która weźmie na siebie funkcję organu prowadzącego placówki szkolne w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Prowadzone przez Fundację (w budynkach szkolnych najętych od Parafii) placówki będą miały status placówek publicznych. Fundatorem Fundacji jest Parafia. Celem statutowym Fundacji jest wspieranie i rozwój szkół katolickich. Jednocześnie, statut Fundacji zawiera ogólny zapis, zgodnie z którym Fundacja prowadzi wyłącznie działalność społecznie użyteczną w sferze zadań publicznych określonych w ustawie o działalności pożytku publicznego na rzecz społeczności lokalnej, a w szczególności młodzieży. Parafia zamierza zaciągnąć szereg pożyczek, które zostaną w całości wykorzystane do sfinansowania budowy budynków szkolnych.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że brak opodatkowania PCC pożyczek otrzymanych przez parafię w opisanych tam okolicznościach wynika dodatkowo z art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z tym przepisem nabywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych jest zwolnione z opłaty skarbowej jeżeli ich przedmiotem są rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej. W przedmiotowej sprawie, Parafia (kościelna osoba prawna) nabywa pieniądze (traktowane w doktrynie jako specyficzny rodzaj rzeczy lub niekiedy jako prawa majątkowe) w drodze umowy pożyczki (czynności prawnej przenoszącej własność pieniędzy na pożyczkobiorcę zgodnie z art. 720 Kodeksu Cywilnego), które są przeznaczone na wybudowanie publicznej szkoły katolickiej, której budynek będzie wynajmowany podmiotowi formalnie prowadzącemu szkołę (fundacji). O ile wynajmu pojedynczego budynku w ogóle nie uznaje się za działalność gospodarczą, to tym bardziej nie można uznać za takową działalność wynajmu budynku publicznej szkoły katolickiej, dokonywanego przez parafię, dla której działalność oświatowo wychowawczo religijna stanowi jeden z zasadniczych celów statutowych. Widać zatem, że powołany przepis zwalnia z opłaty skarbowej otrzymane przez Parafię pożyczki przeznaczone na wybudowanie szkoły, co się zaś tyczy użytego w przepisie zwrotu opłata skarbowa to należy pamiętać, że Konkordat został sporządzony w 1989 roku, czyli w czasie gdy Ustawy o PCC jeszcze nie było, a czynności cywilnoprawne, takie jak m.in. pożyczki, były opodatkowane właśnie opłatą skarbową. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 Ustawa o PCC, jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie czynności opodatkowanych na podstawie Ustawy o PCC, należy rozumieć to powołanie jako powołanie na Ustawę o PCC.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

• rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze będą znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka będzie również podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia będą znajdowały się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 4 pkt 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne w sprawach nauki, szkolnictwa i oświaty pozaszkolnej oraz zdrowia.

Wśród czynności podlegających wyłączeniu od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie przepisu art. 2 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy wymienić także umowy pożyczki, jeżeli zostały one zawarte w celu realizacji zadań, o których mowa w powołanym przepisie.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 października 2014 r. (data wpływu 28 sierpnia 2017 r.), sygn. akt III SA/Wa 773/14 Sąd wskazał, () że zasadnicza kwestia przy interpretacji art. 2 pkt 1 lit. f) u.p.c.c. sprowadza się do wyznaczenia granic zwrotu czynności cywilnoprawne w sprawach szkolnictwa i oświaty. Należy zatem rozstrzygnąć: czy zwrot ten dotyczy tylko tych czynności, dla których materialnoprawna podstawa rozstrzygnięcia zawarta jest w ustawach wskazanych w treści ww. interpretacji - czynności dokonywanych bezpośrednio w sprawach szkolnictwa i oświaty - jak chce Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, czy też za czynności w sprawach szkolnictwa i oświaty można uznać wzięcie pożyczek, które zostaną w całości wykorzystane do sfinansowania budowy budynków szkolnych, o których mowa we wniosku o interpretację indywidualną Skarżącej.

Sąd wskazuje, że w art. 2 u.p.c.c. enumeratywnie wymieniono przypadki wyłączeń z opodatkowania p.c.c. Wyłączenie stosowane jest przez ustawodawcę wtedy, gdy jego zamiarem jest wskazanie sytuacji, która - pomimo istnienia stanu faktycznego lub prawnego powodującego powstanie obowiązku uiszczenia określonej daniny publicznej - nie podlega takiemu obciążeniu. Ustawodawca formułuje jednocześnie warunki, które powinny być spełnione, aby możliwe było zastosowanie wyłączenia (por. A. Gomułowicz, J. Małecki, Podatki i prawo..., 2006, s. 139).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 lit. f) u.p.c.c. nie podlegają p.c.c. czynności cywilnoprawne (w tym pożyczki) w sprawach nauki, szkolnictwa i oświaty pozaszkolnej oraz zdrowia.

Sąd potwierdził, że rację ma Minister Finansów, wskazując w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że ustawodawca, normując w przepisie art. 2 pkt 1 lit. f) u.p.c.c. wyłączenie z obowiązku zapłaty p.c.c. w sprawach nauki, szkolnictwa i oświaty pozaszkolnej nie określił szczegółowo jego zakresu. Należy zatem wziąć pod uwagę ogólną zasadę prawa podatkowego, zgodnie z którą przepisy dotyczące wyłączeń i zwolnień podatkowych, stanowiące odstępstwo od zasady powszechnego opodatkowania, należy interpretować ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem. Tym samym zasadne jest uznanie, że celem ustawodawcy było objęcie wyłączeniem jedynie tych czynności cywilnoprawnych - także pożyczek, które dokonywane są w sprawach nauki, szkolnictwa i oświaty pozaszkolnej (...).

Zdaniem Sądu pojęcie w sprawach szkolnictwa należy rozumieć szeroko. Znaczeniowo sprawa definiowana jest jako zespół czynności, które są przedmiotem czyjegoś zainteresowania. Synonimicznie w sprawie oznacza: co do, odnośnie do, w celu.

() Skoro w budynku szkoły, uczyć się będzie nawet kilkaset osób, należy przyjąć, że pożyczka, która zostanie wykorzystana na wybudowanie tego budynku, jest udzielona, po to żeby budynek szkoły mógł powstać, aby możliwe było prowadzenie w nim nauki, szkolnictwa, stanowi więc czynność cywilnoprawną w sprawie szkolnictwa. Błędna jest więc wykładnia językowa dokonana przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, przez utożsamianie pojęcia w sprawach z pojęciem bezpośrednio w sprawach. Jest to w istocie wykładnia zawężająca, na niekorzyść Skarżącej, która wskazuje wprost w opisie zdarzenia przyszłego, że pożyczki będą w całości wykorzystywane do sfinansowania budynków, w których będzie prowadzona działalność szkolna. Wykładnia ta narusza też zasadę in dubio pro tributario. którą tłumaczy się na język polski jako: w razie wątpliwości na korzyść podatnika. Skoro Skarżąca pożycza pieniądze w celu sfinansowania budowy szkoły, to nie sposób uznać w razie, gdy są wątpliwości, jak rozumieć pojęcie w skrawie, że czynność zaciągania takich pożyczek nie stanowi czynności cywilnoprawnej w sprawie szkolnictwa.

Sąd, reasumując wskazuje, że jakkolwiek przepis art. 2 pkt 1 lit. f) u.p.c.c. należy odczytywać ściśle, tym niemniej nie można dokonywać jego zawężającej wykładni, tak jak uczynił Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Biorąc pod uwagę orzeczenie WSA należy stwierdzić, że pożyczki zawarte przez Wnioskodawcę na wybudowanie kompleksu budynków szkolnych i następnie wynajęcie lub wydzierżawienie szkoły wraz z gruntem Fundacji, należy uznać za bezpośrednio związane ze sprawami szkolnictwa i oświaty pozaszkolnej.

Tym samym, umowy pożyczki mogą zostać zakwalifikowane jako czynności cywilnoprawne wyłączone z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Końcowo należy wyjaśnić, iż w art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.) ustawodawca przewidział zwolnienie o charakterze przedmiotowym.

W myśl tego przepisu nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

• rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej,

• sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 pkt 7 tej ustawy osobami prawnymi są prowincje zakonów, będące personalnymi jednostkami organizacyjnymi Kościoła.

Należy zauważyć, iż przepis art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej nie zawiera w swej treści zapisu o zwolnieniu od podatku od czynności cywilnoprawnych, wskazując jedynie na zwolnienie od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej. W odniesieniu do opłaty skarbowej należy jednak w takiej sytuacji odwołać się do ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 tej ustawy jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie dotyczącym czynności cywilnoprawnych opodatkowanych w niniejszej ustawie (ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych), rozumie się przez to przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dokonując zatem interpretacji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, że jeżeli w innych aktach prawnych przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie odnoszącym się do czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to pomimo odwoływania się do prawnej instytucji opłaty skarbowej należy stosować przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z uwagi na powyższe, w odniesieniu do sytuacji uregulowanej w art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, należy przyjąć, iż przepis ten w zakresie zwolnienia od opłaty skarbowej odnosi się do czynności cywilnoprawnych opodatkowanych na podstawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zatem odpowiednie przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych mają zastosowanie do wskazanego wyżej przepisu ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym omawiane zwolnienie odnosi się do konkretnych czynności, z zastrzeżeniem, iż rzeczy i prawa będące przedmiotem transakcji nie mogą być przeznaczone do działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, dokonując wykładni art. 55 ust. 6 pkt 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, iż nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne jest zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli przedmiotem tych czynności są rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej.

Wskazane powyżej zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych ma zatem zastosowanie w sytuacji, gdy stroną czynności cywilnoprawnej, np. umowy kupna - sprzedaży prawa majątkowego, jest kościelna osoba prawna - np. prowincja zakonu, a rzecz lub prawo majątkowe, będące przedmiotem tej umowy nie jest przeznaczone do działalności gospodarczej.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że w powyższej sprawie nie będzie miało zastosowania zwolnienie zawarte w art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Nadmienić należy, iż zgodnie z tym przepisem nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne jest zwolnione od podatku, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej. Przepis ten odnosi się wyłącznie do nabywania i zbywania rzeczy i praw majątkowych, nie dotyczy innych czynności cywilnoprawnych, w tym umów pożyczek. Tym samym przepis art. 55 ust. 6 ustawy nie ma w powyższej sprawie zastosowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej