Temat interpretacji

Nie ma podstaw do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Fakt, iż Wnioskodawca w ten sposób wyegzekwował swoją wierzytelność pozostaje bez wpływu na powstanie obowiązku podatkowego. W analizowanej sprawie to wydane orzeczenie sądu wywołujące takie same skutki prawne jak umowa sprzedaży spowodowało powstanie obowiązku podatkowego.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2020 r. (data wpływu 22 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 04 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości w drodze postanowienia sądu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia nieruchomości w drodze postanowienia sądu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 21 lutego 2020 r., znak: 0111-KDIB2-3.4014.25.2020.1.BB, wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 04 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2009 r., Wnioskodawca (wówczas jako osoba prowadząca działalność gospodarczą) wystawił fakturę VAT na kwotę 196.496,83 zł (za dostarczone warchlaki) dla nabywcy. Wnioskodawca w ramach działalności rozliczył od tej transakcji podatek od towarów i usług oraz podatek dochodowy w terminie przewidzianym odpowiednimi przepisami, we właściwym urzędzie skarbowym. Kontrahent Wnioskodawcy nie wywiązał się z umowy i nie zapłacił Wnioskodawcy należnej kwoty.

Po długim procesie sądowym zakończonym 09 marca 2018 r. Sąd Rejonowy wydał orzeczenie w tej sprawie i przysądził Wnioskodawcy (jako zapłatę) własność (udział w &½ części) nieruchomości dłużnika wycenioną na kwotę 181.683,33 zł, z zaliczeniem na poczet ceny przysługującej Wnioskodawcy wierzytelności.

Ponadto Wnioskodawca został zobowiązany do uregulowania kosztów egzekucyjnych w kwocie 28.852,50 zł. Powyższą kwotę Wnioskodawca wpłacił na rachunek Sądu Rejonowego.

Na podstawie informacji, jakie Wnioskodawca uzyskał w urzędzie skarbowym, złożył 01 sierpnia 2018 r. deklarację PCC-3 i wpłacił na rachunek urzędu skarbowego podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 3.634,00 zł, z tytułu nabycia od jego dłużnika udziału w nieruchomości w ramach przysługującej wierzytelności.

W dniu 18 października 2018 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego przesłał na adres Wnioskodawcy pismo niejako potwierdzające obowiązek uiszczenia tego podatku.

Z uwagi na trudności w uzyskaniu swoich należności Wnioskodawca po pewnym czasie został zmuszony zlikwidować swoją działalność gospodarczą.

Wnioskodawca do teraz nie odzyskał pozostałej części swojej należności w kwocie 953,53 zł. Aby odzyskać swoje pieniądze, Wnioskodawca został zmuszony w 2019 r. sprzedać (uzyskaną w ramach przysługującej mu wierzytelności) nieruchomość.

Wnioskodawca od opisanej sprzedaży zapłacił więc: podatek dochodowy, podatek od towarów i usług i podatek od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo Wnioskodawca poinformował, że:

• uzyskany przychód z tytułu sprzedaży warchlaków stanowił przychód z działalności gospodarczej,
• Wnioskodawca prowadził w ramach działalności gospodarczej ewidencję księgową na podstawie ksiąg rachunkowych, a rozliczeń podatkowych dokonywał na zasadach ogólnych, według stawki liniowej,
• opisana we wniosku wierzytelność nie została odpisana jako wierzytelność przedawniona,
• Wnioskodawca nie dokonywał odpisów aktualizujących wartość należności, odpisy te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• wierzytelność opisana we wniosku nie została opisana w księgach jako nieściągalna i nie utworzono rezerwy z tego tytułu oraz nie zaliczono jej do kosztów uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:

• Nabycie przez Wnioskodawcę opisanej nieruchomości nastąpiło na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z 09 marca 2018 r., w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym (wobec dłużnika Wnioskodawcy) przez Komornika Sądowego drugie w kolejności;
• Licytacja, która odbyła się 11 sierpnia 2017 r. (w wyniku drugiego postępowania egzekucyjnego), zakończyła się, w związku z brakiem licytantów, bezskutecznie.
• Jako uczestnik postępowania egzekucyjnego Wnioskodawca nie brał udziału w licytacji nie miał takiego obowiązku. Wprost przeciwnie był zainteresowany, aby ktoś z ewentualnych licytantów zakupił tę nieruchomość, a Wnioskodawca otrzymałby w takiej sytuacji (w wyniku podziału tej sumy) gotówkę, jako swoją wierzytelność. W takiej sytuacji na pewno nie poniósłby kosztów podatku od czynności cywilnoprawnych.
• W związku z tym, że nie było licytantów Wnioskodawca wystąpił o przyznanie mu własności nieruchomości i Sąd Rejonowy, jako ekwiwalent należnej mu kwoty zamiast pieniędzy przyznał Wnioskodawcy prawo własności w udziale &½ tej nieruchomości. Nieruchomość tę Wnioskodawca sprzedał w 2019 roku, aby odzyskać wierzytelność w pieniądzach. W związku z nabyciem tej nieruchomości, oprócz kosztów podatku od czynności cywilnoprawnych, Wnioskodawca był zobowiązany ponieść koszty egzekucyjne w kwocie 28.852,50 zł;
• Czynność przysądzenia przez Sąd Rejonowy na rzecz Wnioskodawcy własności nieruchomości ( nie umowy nabycia ) nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Komornik Sądowy nie wystawił żadnej faktury VAT dokumentującej tę transakcję;
• Opisaną nieruchomość mógł nabyć każdy chętny licytant Wnioskodawca w takiej sytuacji otrzymałby swoją wierzytelność w gotówce (należność główną i odsetki) bez obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych. Jako wierzyciel egzekwujący Wnioskodawca nie brał udziału w licytacji. W związku z bezskuteczną drugą licytacją wystąpił do Sądu Rejonowego o przejęcie na własność opisanej nieruchomość w części należącej do dłużnika (&½). Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku przez Sąd Wnioskodawca wystąpił o zaliczenie udziału w tej nieruchomości na poczet pokrycia swojej wierzytelności. Sąd postanowił przyznać ją Wnioskodawcy na podstawie art. 999 § 1 w związku z art. 968 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy transakcja nabycia przez Wnioskodawcę własności &½ części nieruchomości, w ramach rozliczenia jego wierzytelności związanej z wystawieniem opisanej we wniosku faktury, winna być opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeśli wcześniej Wnioskodawca odprowadził od tej faktury należny podatek od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od czynności cywilnoprawnych winien zostać zwrócony jako pobrany nieprawidłowo.

Transakcja sprzedaży warchlaków z 21 lutego 2009 r., mimo założenia, że będzie typową transakcją sprzedaży, z uwagi na specyficzny sposób jej rozliczenia (bez formy pieniężnej), tj. otrzymanie przez Wnioskodawcę nieruchomości w ramach zapłaty za towar de facto, w ocenie Wnioskodawcy, winna być traktowana jako umowa barterowa (określona w art. 603 Kodeksu cywilnego).

Barter to bezgotówkowa wymiana towaru (albo usługi) za towar (albo usługę). Cechą charakterystyczną wymiany barterowej jest ekwiwalentność świadczeń, brak konieczności dokonywania świadczeń pieniężnych.

Przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego, może to być świadczenie rzeczowe.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują szczegółowych zasad ustalenia przychodu (dochodu) z tytułu umowy barterowej. Przychód z tego tytułu należy zsumować z pozostałymi przychodami z działalności gospodarczej i opodatkować zgodnie z wybraną formą opodatkowania.

Z charakteru transakcji barterowej wynika, że czynności wykonywane przez strony transakcji barterowej można uznać za odpłatną dostawę towarów podlegającą podatkowi od towarów i usług. Odpłatność w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie musi mieć formy pieniężnej. Może to być również świadczenie o charakterze rzeczowym.

Równocześnie obowiązuje art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, który wyłącza z zakresu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych czynności, w zakresie w jakim są one opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych nabycia przez Wnioskodawcę, w ramach realizacji swojej należności, własności &½ części nieruchomości od dłużnika (za pośrednictwem sądu), spowoduje w ocenie Wnioskodawcy podwójne opodatkowanie transakcji sprzedaży: podatkiem od towarów i usług od faktury sprzedaży oraz podatkiem od czynności cywilnoprawnych od zapłaty z tytułu tej sprzedaży.

W ocenie Wnioskodawcy podatek od czynności cywilnoprawnych winien zostać zwrócony jako pobrany nieprawidłowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji zgodnie z wolą Wnioskodawcy jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznano za element własnego stanowiska niepodlegający ocenie w ramach wydawanej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1519, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 (art. 1 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy). Podatkowi podlegają także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 i 2 (art. 1 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Zauważyć należy, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W związku z tym, szczegółowe wyznaczenie zakresu przedmiotowego opodatkowania ww. podatkiem ma określone konsekwencje prawne. Oznacza to, że ustawodawca wprowadzając tę zasadę, wyłączył od opodatkowania inne podobne czynności, które nie zostały wyraźnie wskazane w omawianym przepisie. Tym samym należy stwierdzić, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

W kontekście tych rozważań, aby orzeczenie Sądu (np. postanowienie o przysądzeniu) podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych musi wywołać taki skutek jak czynności wymienione w katalogu określonym w pkt 1 ust. 1 analizowanego artykułu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca był wierzycielem z tytułu niezapłaconej faktury VAT. W wyniku postępowania egzekucyjnego nieruchomość dłużnika (udział w &½ części) mógł nabyć każdy chętny licytant. Wnioskodawca w takiej sytuacji otrzymałby swoją wierzytelność w gotówce (należność główną i odsetki) bez obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych. Jako wierzyciel egzekwujący Wnioskodawca nie brał udziału w licytacji. W związku z bezskuteczną drugą licytacją Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego o przejęcie na własność opisanej nieruchomości w części należącej do dłużnika (&½). Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku przez Sąd Wnioskodawca wystąpił o zaliczenie udziału w tej nieruchomości na poczet pokrycia swojej wierzytelności. Sąd postanowił przyznać ją Wnioskodawcy na podstawie art. 999 § 1 w związku z art. 968 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

Wnioskodawca złożył 01 sierpnia 2018 r. deklarację PCC-3 i wpłacił na rachunek urzędu skarbowego podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 3.634,00 zł, z tytułu nabycia od jego dłużnika udziału w nieruchomości w ramach przysługującej wierzytelności.

Zgodnie z art. 952 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1460, ze zm.) zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytację publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie dwóch tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też przed uprawomocnieniem się wyroku, na podstawie którego wszczęto egzekucję.

Natomiast art. 972 ww. ustawy określa, że licytacja odbywa się publicznie w obecności i pod nadzorem sędziego albo referendarza sądowego.

Na podstawie art. 983 Kodeksu postępowania cywilnego jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację, na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższa, za którą można nabyć nieruchomość.

W myśl art. 984 § 1 Kodeksu postepowania cywilnego jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości na własność może nastąpić w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą co do ceny przejęcia. W wypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości rolnej, prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu. Natomiast zgodnie z art. 984 § 2 ww. ustawy, wniosek o przejęcie nieruchomości wierzyciel powinien złożyć sądowi w ciągu tygodnia po licytacji, składając jednocześnie rękojmię, chyba że ustawa go od niej zwalnia.

Na podstawie art. 968 § 1 omawianego Kodeksu nabywca może zaliczyć na poczet ceny własną wierzytelność lub jej część, jeżeli znajdzie ona pokrycie w cenie nabycia.

W myśl art. 999 § 1 zdanie pierwsze ww. ustawy prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów.

Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest także tytułem egzekucyjnym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości. Sąd rozstrzyga o złożonych wnioskach w postanowieniu o przybiciu. Po uprawomocnieniu się postanowienia o przybiciu i zapłacie ceny, sąd wydaje postanowienie o przysądzeniu własności i z datą jego prawomocności przejęta nieruchomość przechodzi na własność nabywcy. Powszechnie przyjmuje się, iż postanowienie o przysądzeniu własności ma charakter konstytutywny (przenosi własność nieruchomości będącej przedmiotem egzekucji). Podstawowym skutkiem postanowienia o przysądzeniu własności jest więc przeniesienie własności na nabywcę. Nabywca staje się właścicielem nieruchomości z dniem uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności. Nabycie nieruchomości na podstawie orzeczenia sądu postanowienia o przysądzeniu własności podlega zatem podatkowi od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ skutki prawne tego postanowienia są takie same jak umowy sprzedaży (skutkiem prawnym umowy sprzedaży jest przejście własności i taki sam skutek wywołuje sądowe przysądzenie własności).

W analizowanej sprawie Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości swojego dłużnika w drodze orzeczenia Sądu o przysądzeniu własności stosownie do art. 999 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Wnioskodawca wystąpił do Sądu o przejęcie opisanego udziału w nieruchomości w związku z dwoma bezskutecznymi licytacjami. W rezultacie prawomocne postanowienie o przysądzeniu tego prawa wywołało takie same skutki jak umowa sprzedaży.

Prawomocne postanowienie sądu o przysądzeniu własności przenosi bowiem własność na nabywcę. Jest ono skutkiem uwzględnienia wniosku wierzyciela o przejęcie nieruchomości, a nie skutkiem wygrania przetargu przez licytanta, który zaoferował najwyższą cenę, co jednak pozostaje bez wpływu na wynik sprawy. Dla oceny skutków takiego rozstrzygnięcia nie ma bowiem znaczenia okoliczność, iż orzeczenie to zapadło po bezskutecznej licytacji i było konsekwencją uwzględnienia wniosku wierzyciela o przejęcie nieruchomości za określoną cenę.

Zatem Wnioskodawca postąpił prawidłowo składając w związku z tą czynnością deklaracje PCC-3 i uiszczając podatek. Nie ma zatem podstaw do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Fakt, iż Wnioskodawca w ten sposób wyegzekwował swoją wierzytelność pozostaje bez wpływu na powstanie obowiązku podatkowego. W analizowanej sprawie to wydane orzeczenie sądu wywołujące takie same skutki prawne jak umowa sprzedaży spowodowało powstanie obowiązku podatkowego.

Odnosząc się do wskazanej przez Wnioskodawcę kwestii podwójnego opodatkowania należy stwierdzić, że opodatkowanie dostawy warchlaków było związane z odrębnymi kwestiami opodatkowania dostawą konkretnego towaru na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, która to dostawa nie pozostaje w korelacji z opodatkowaniem podatkiem od czynności cywilnoprawnej nabycia nieruchomości. Nie można tych sytuacji postawić obok siebie jako jednej i tej samej przyczyny opodatkowania, tej samej czynności.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej