Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 czerwca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 6 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 15 lipca 2025 r. (wpływ 15 lipca 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie serwisu maszyn budowlanych i rolniczych. W 2017 roku wykonywał Pan naprawę dla firmy A. z (…). Wstępna wycena wyniosła 62 250 zł netto i obejmowała kilkanaście pozycji. W miarę postępu prac, po rozebraniu maszyny, okazało się, że cały układ hydrauliczny został niemal doszczętnie zniszczony - najprawdopodobniej w wyniku wlania do niego substancji żrącej (kwasu). Ponieważ prowadził Pan firmę od niedawna i nie miał Pan jeszcze doświadczenia w zabezpieczaniu takich zleceń na piśmie, wszystkie ustalenia co do rozszerzenia zakresu prac odbywały się wyłącznie telefonicznie. Zespół Pana firmy przez długie tygodnie był całkowicie zaangażowany tylko w tę jedną naprawę - inne zlecenia zostały wstrzymane. Koszty, jakie Pan poniósł z własnej kieszeni, sięgnęły około 140 000 zł netto. Tyle też wyniosła faktura wystawiona po zakończeniu prac - numer (…)/2017. W momencie finalizacji naprawy firma A. odmówiła zapłaty większej kwoty niż wstępnie ustalona wycena, twierdząc, że nie ma żadnych pisemnych uzgodnień co do rozszerzenia naprawy. Sprawa trafiła do sądu. Po kilku latach postępowania (z licznymi niespójnościami w zeznaniach strony przeciwnej), sąd wydał prawomocny wyrok, zgodnie z którym kontrahent był zobowiązany zapłacić tylko kwotę z wstępnej wyceny: 62 250 zł netto + odsetki. Całą sprawę przegrał Pan wyłącznie z powodu braku pisemnych uzgodnień. W efekcie Pana firma niemal zbankrutowała - musiał Pan zaciągnąć kredyt, by zapłacić podatek dochodowy i VAT od faktury na kwotę, której nigdy Pan nie otrzymał.

Korektę faktury wystawił Pan dopiero w czerwcu 2024 r. - po zakończeniu sprawy sądowej - na kwotę zgodną z wyrokiem, tj. 62 250 zł netto (korekta nr (…)/2024).

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W grudniu 2017 roku wystawił Pan fakturę nr (…)/2017 na kwotę 140 000 zł netto za wykonanie skomplikowanej naprawy maszyny budowlanej dla firmy A. z (…). Była to rozbudowana usługa naprawy układu hydraulicznego, przy której koszty rosły w trakcie realizacji z powodu ujawniania kolejnych uszkodzeń. Pierwotna ustna wycena opiewała na kwotę 62 250 zł netto, jednak w związku z postępem prac i ujawnieniem bardzo poważnych uszkodzeń (prawdopodobnie wskutek wlania agresywnego środka do instalacji), zakres prac znacznie się rozszerzył, co zostało ustalone z przedstawicielami firmy A. telefonicznie.

Faktura została zakwestionowana przez kontrahenta - odmówił zapłaty pełnej kwoty, wskazując na brak pisemnego potwierdzenia rozszerzonego zakresu prac. Sprawa trafiła do sądu. Przez ponad 6 lat toczyło się postępowanie cywilne, w wyniku którego ostatecznie zapadł prawomocny wyrok sądu, który zasądził na Pana rzecz jedynie kwotę 62 250 zł netto - zgodną z pierwotną wyceną.

W związku z tym, w czerwcu 2024 r. wystawił Pan fakturę korygującą nr (…)/2024, która zmniejszyła podstawę opodatkowania i kwotę należności do tej zasądzonej przez sąd - tj. do 62 250 zł netto.

Pomniejszenia przychodu dokonał Pan w czerwcu 2024 roku, tj. w miesiącu wystawienia faktury korygującej nr (…)/2024.

Na pytanie czy wystąpiły okoliczności zawieszające lub przerywające bieg terminu przedawnienia zobowiązania z tytułu podatku VAT oraz PIT (art. 70 § 2-8 Ordynacji podatkowej) wskazał Pan: Tak. Wystąpiły okoliczności przerywające bieg terminu przedawnienia - sprawa była objęta postępowaniem cywilnym przed sądem powszechnym, którego przedmiotem była kwestionowana należność wynikająca z wystawionej faktury. Proces sądowy (łącznie z postępowaniem apelacyjnym) trwał od 2018 roku do 2024 roku. Zgodnie z art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadku zawiadomienia o wszczęciu postępowania przed sądem powszechnym, jeśli wynik tego postępowania ma znaczenie dla ustalenia zobowiązania podatkowego - co ma miejsce w tej sprawie.

W Pana ocenie nie nastąpiło przedawnienie zobowiązania w zakresie podatku od towarów i usług ani podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ wystąpiła przesłanka zawieszenia biegu terminu przedawnienia (wieloletnie postępowanie cywilne), o której mowa powyżej - art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zatem pięcioletni termin, o którym mowa w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, uległ zawieszeniu i nie upłynął w momencie wystawienia faktury korygującej (czerwiec 2024 r.).

Pytania

1.Czy w opisanym stanie faktycznym ma Pan prawo wystawić fakturę korygującą do faktury pierwotnej z 2017 r., zmniejszającą podstawę opodatkowania VAT w 2024 roku na podstawie wyroku sądowego?

2.Czy może Pan w związku z tą sytuacją skorygować swój przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro finalnie nie otrzymał Pan pełnej zapłaty i sąd określił ostateczną należną kwotę?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Na pytanie nr 1 w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że korekta jest uzasadniona zarówno ekonomicznie, jak i prawnie. Wyrok sądu przesądza, że świadczenie wykonane ponad pierwotną wycenę nie miało podstawy prawnej, a Pan nie uzyskał zapłaty za znaczną część usługi. Przychód z faktury wystawionej w 2017 r. nie został w całości zrealizowany, dlatego nie powinien być przedmiotem opodatkowania, zwłaszcza skoro wynik sądu to potwierdza. Korekta wynika nie z Pana winy, lecz z rozstrzygnięcia sądowego - sytuacji obiektywnej, która nie mogła być przewidziana ani uniknięta.

Art. 70 Ordynacji podatkowej przewiduje 5-letni termin przedawnienia, ale w świetle wykładni celowościowej, wyrok sądu jest zdarzeniem nowym, które powinno umożliwiać korektę. Nie można wymagać od przedsiębiorcy zapłaty podatku od fikcyjnego przychodu, którego nigdy realnie nie uzyskał. W innym przypadku system podatkowy prowadzi do rażącej niesprawiedliwości: duży kontrahent wykorzystał brak doświadczenia młodego przedsiębiorcy, nie zapłacił realnych kosztów, a przedsiębiorca poniósł stratę i jeszcze ma zapłacić podatek od czegoś, czego nigdy nie otrzymał. W tej sprawie nie chodzi wyłącznie o suche przepisy, lecz o realne życie i zabójcze skutki takiego systemu dla przedsiębiorców. Przedsiębiorca, który i tak poniósł stratę, nie powinien być dodatkowo karany przez aparat podatkowy - tym bardziej, że działał w dobrej wierze, wykonując usługę rzetelnie i profesjonalnie.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzował Pan swoje stanowisko.

W wyniku uzupełnienia i doprecyzowania opisu stanu faktycznego podtrzymuje Pan swoje pierwotne stanowisko, że w przedstawionej sprawie przysługuje Panu prawo do wystawienia faktury korygującej oraz do pomniejszenia podstawy opodatkowania VAT oraz przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych w 2024 roku, tj. w miesiącu wystawienia faktury korygującej po rozstrzygnięciu sprawy wyrokiem sądu.

Zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy o VAT oraz art. 14 ust. 1m ustawy o PIT (w aktualnym brzmieniu), w przypadku prawomocnego wyroku sądowego zmieniającego wysokość należności, podatnik ma prawo skorygować podstawę opodatkowania i wykazać korektę w okresie, w którym zaistniała przyczyna korekty - w tym przypadku w czerwcu 2024 r., tj. w miesiącu wystawienia faktury korygującej.

Dodatkowo, mając na względzie brzmienie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, uważa Pan, że termin przedawnienia zobowiązania podatkowego uległ zawieszeniu na czas trwania postępowania cywilnego, które trwało aż do 2024 roku. Wobec tego, pomniejszenie przychodu i VAT-u nie następuje po przedawnieniu, lecz w terminie nadal otwartym z punktu widzenia przepisów podatkowych.

Chciałby Pan również zwrócić uwagę, że sytuacja, w której musiałby Pan zapłacić podatek od kwoty, której nigdy faktycznie nie otrzymał, jest nie tylko niesprawiedliwa, ale i niszcząca dla małych przedsiębiorców. W wyniku tej sprawy Pana firma była bliska bankructwa - zmuszony był Pan zaciągnąć kredyt, aby zapłacić zaległe podatki od wartości usług, których druga strona finalnie nie opłaciła. Jednocześnie ta druga firma przez kilka lat najprawdopodobniej korzystała z kosztów podatkowych wynikających z pełnej kwoty pierwotnej faktury, co pogłębia poczucie nierówności.

Obowiązek zapłaty podatku od nieuzyskanych dochodów i niezrealizowanego obrotu to w praktyce sankcja, a nie podatek. Taka interpretacja przepisów prowadzi do ekonomicznego wyniszczania uczciwych, często początkujących przedsiębiorców, których jedynym błędem było to, że nie dysponowali odpowiednim zapleczem prawnym lub nie mieli na piśmie tego, co ustalono ustnie. Prosi Pan zatem o interpretację, która będzie nie tylko zgodna z przepisami, ale również uwzględni realia prowadzenia działalności gospodarczej i społeczną funkcję prawa podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych:

Z powyższego wynika, że co do zasady, wszelkie przysporzenia majątkowe uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychód z tej działalności, chyba że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy:

Zgodnie z art. 14 ust. 1m ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem - za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy przychód lub koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości kosztu na złote etc.).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sjp.pwn.pl) przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowną korektę). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie przychodu czy kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta przychodu czy kosztu winna być uwzględniana „wstecznie”, tj. w okresie, w którym przychód lub koszt taki został pierwotnie ujęty przez podatnika.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1o ust. 1 tej ustawy:

Zatem moment ujęcia faktury korygującej, po stronie przychodów, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura. Jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (zawierała pomyłki np. w ilości, cenie lub kwocie podatku VAT), wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego, wynikającego z faktury pierwotnej. Natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, to fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie serwisu maszyn budowlanych i rolniczych. W 2017 roku wykonywał Pan naprawę dla firmy A. Wstępna wycena wyniosła 62.250 zł netto i obejmowała kilkanaście pozycji. W miarę postępu prac, po rozebraniu maszyny, okazało się, że cały układ hydrauliczny został niemal doszczętnie zniszczony - najprawdopodobniej w wyniku wlania do niego substancji żrącej (kwasu).

Ponieważ prowadził Pan firmę od niedawna i nie miał jeszcze doświadczenia w zabezpieczaniu takich zleceń na piśmie, wszystkie ustalenia co do rozszerzenia zakresu prac odbywały się wyłącznie telefonicznie. Zespół Pana firmy przez długie tygodnie był całkowicie zaangażowany tylko w tę jedną naprawę - inne zlecenia zostały wstrzymane. Koszty, jakie Pan poniósł z własnej kieszeni, sięgnęły około 140.000 zł netto. Tyle też wyniosła faktura wystawiona po zakończeniu prac - numer (…)/2017. W momencie finalizacji naprawy firma A. odmówiła zapłaty większej kwoty niż wstępnie ustalona wycena, twierdząc, że nie ma żadnych pisemnych uzgodnień co do rozszerzenia naprawy.

Sprawa trafiła do sądu. Po kilku latach postępowania (z licznymi niespójnościami w zeznaniach strony przeciwnej), sąd wydał prawomocny wyrok, zgodnie z którym kontrahent był zobowiązany zapłacić tylko kwotę z wstępnej wyceny: 62.250 zł netto + odsetki. Całą sprawę przegrał Pan wyłącznie z powodu braku pisemnych uzgodnień. W efekcie Pana firma niemal zbankrutowała - musiał Pan zaciągnąć kredyt, by zapłacić podatek dochodowy i VAT od faktury na kwotę, której nigdy nie otrzymał. Korektę faktury wystawił Pan dopiero w czerwcu 2024 r. - po zakończeniu sprawy sądowej - na kwotę zgodną z wyrokiem, tj. 62.250 zł netto (korekta nr (…)/2024).

Faktura została zakwestionowana przez kontrahenta - odmówił zapłaty pełnej kwoty, wskazując na brak pisemnego potwierdzenia rozszerzonego zakresu prac. Sprawa trafiła do sądu. Przez ponad 6 lat toczyło się postępowanie cywilne, w wyniku którego ostatecznie zapadł prawomocny wyrok sądu, który zasądził na Pana rzecz jedynie kwotę 62.250 zł netto - zgodną z pierwotną wyceną. Pomniejszenia przychodu dokonał Pan w czerwcu 2024 roku, tj. w miesiącu wystawienia faktury korygującej.

Pana zdaniem wystąpiły okoliczności przerywające bieg terminu przedawnienia - sprawa była objęta postępowaniem cywilnym przed sądem powszechnym, którego przedmiotem była kwestionowana należność wynikająca z wystawionej faktury. Proces sądowy (łącznie z postępowaniem apelacyjnym) trwał od 2018 roku do 2024 roku. Zgodnie z art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadku zawiadomienia o wszczęciu postępowania przed sądem powszechnym, jeśli wynik tego postępowania ma znaczenie dla ustalenia zobowiązania podatkowego - co ma miejsce w tej sprawie.

W Pana ocenie nie nastąpiło przedawnienie zobowiązania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ wystąpiła przesłanka zawieszenia biegu terminu przedawnienia (wieloletnie postępowanie cywilne), o której mowa powyżej - art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zatem pięcioletni termin, o którym mowa w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, uległ zawieszeniu i nie upłynął w momencie wystawienia faktury korygującej (czerwiec 2024 r.).

Pana wątpliwości dotyczą tego, czy może Pan w związku z tą sytuacją skorygować swój przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro finalnie nie otrzymał Pan pełnej zapłaty i sąd określił ostateczną należną kwotę.

W zaistniałej sytuacji należy przeanalizować regulacje prawne dotyczące instytucji przedawnienia.

Zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), zwanej dalej „Ordynacją podatkową”:

W myśl art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej:

Jak stanowi art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności, czyli z pierwszym dniem następnego roku, a kończy się z upływem 5 lat. Zatem termin początkowy i końcowy przedawnienia podatkowego wyznacza termin płatności tegoż zobowiązania (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Istotą przedawnienia jest bowiem to, że wskutek upływu określonego czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa (przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy wierzycielem publicznoprawnym a podatnikiem).

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest również zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Z chwilą upływu terminu przedawnienia nie jest możliwa ani modyfikacja już dokonanego rozliczenia podatkowego przez podatnika, ani też kontrola (weryfikacja) jego prawidłowości przez organ podatkowy. Nie ma też możliwości skorygowania przychodów podatkowych, za okres podatkowy, w stosunku do którego w podatku dochodowym od osób fizycznych nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego.

W myśl art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zgodnie z art. 70 § 7 Ordynacjo podatkowej:

Z opisu sprawy wynika, że w sprawie toczył się spór sądowy pomiędzy Panem a kontrahentem, co do wysokości kwoty należnej za wyświadczoną przez Pana na rzecz kontrahenta usługę. Po kilku latach postępowania, sąd wydał prawomocny wyrok, zgodnie z którym kontrahent był zobowiązany zapłacić tylko kwotę z wstępnej wyceny: 62.250 zł netto + odsetki.

Uważa Pan, że z uwagi na toczący się spór z kontrahentem nastąpiło zawieszenie terminu przedawnienia Pana zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec Skarbu Państwa.

W tym miejscu należy ustalić czy w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności powodujące przerwanie lub zawieszenie biegu terminu przedawnienia zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

W niniejszej sprawie istotną kwestią jest sprawa wystąpienia z powództwem do sądu - kto wystąpił z pozwem, aby ustalić czy strona czy organ podatkowy prowadzący konkretne postępowanie podatkowe, a także co było przedmiotem tego powództwa. Ma to istotne znaczenie dla zastosowania bądź nie art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

Jak już wyżej wskazano, zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

Regulacja ta jest skorelowana z treścią art. 199a § 3 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z tym przepisem:

W myśl art. 189 i 189¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1568 ze zm.):

Wprowadzenie przewidzianej w art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji przesłanki zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego podyktowane było tym, by w sytuacji stwierdzenia przez organ w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy istotnych wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, uzasadniających wystąpienie w trybie art. 199a do sądu cywilnego o ich rozstrzygnięcie, organ ten miał szansę uwzględnić wynik tego postępowania w wydanym rozstrzygnięciu. W przeciwnym razie występowanie do sądu cywilnego o rozstrzygnięcie istotnych wątpliwości, co do okoliczności mających wpływ na kształt zobowiązania podatkowego byłoby pozbawione sensu, z uwagi na brak możliwości zastosowania się do uzyskanego w tym postępowaniu orzeczenia sądu.

W orzecznictwie sądów administracyjnych stwierdza się, że do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 O.p. dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a O.p., o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa (por. wyrok NSA z 16 lutego 2017r., sygn. akt II FSK 3030/16).

NSA w ww. wyroku stwierdził, że:

Przenosząc powyższe rozważania na przedstawione przez Pana okoliczności należy zauważyć, że z powództwem cywilnym w niniejszej sprawie to jedna ze stron zawartej umowy o świadczenie usług wystąpiła do sądu powszechnego, a nie organ podatkowy w trybie art. 199a Ordynacji podatkowej. W takiej sytuacji, nie ma podstaw do przyjęcia, że wystąpienie do sądu z powództwem na podstawie art. 189¹ Kodeksu postępowania cywilnego skutkuje zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny wysokości zobowiązania z tytułu świadczenia usług, spełnia kryteria z art. 70 § 6 pkt 3 O.p.

Konkludując, nie ma podstaw do stwierdzenia, że w sprawie niniejszej, doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, ponieważ to nie organ podatkowy wystąpił z powództwem do sądu powszechnego.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny sprawy należy zauważyć, że w opisanej sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 70 § 6 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Oznacza to, że nie nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia Pana prawa, do dokonania korekty przychodu. W przedstawionej sytuacji Kontrahent nie zgodził się z kwotą otrzymanej faktury uznając ją jako niezgodną z zawartą umową i zakresem wykonanych przez Pana prac. Jak wskazano wyżej do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a Ordynacja podatkowa, o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa. W opisanej sprawie do sądu zwrócił się jeden z kontrahentów, a nie organ prowadzący postępowanie podatkowe, więc wskazany przepis nie znajduje zastosowania.

Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe.

Skoro jak wskazano wyżej u Pana nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia w przedmiotowej sprawie, to nie przysługiwało Panu prawo do dokonania korekty faktury dotyczącej przychodu wykazanego w 2017 r. z prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za okres, w którym została wystawiona pierwotna faktura uległo już przedawnieniu, zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, gdyż od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, do 2024 r. minął już okres 5 lat.

Zatem nie miał Pan prawa do skorygowania przychodów podatkowych, które uzyskał Pan w 2017 roku, ponieważ zobowiązanie podatkowe związane z tym przychodem uległo przedawnieniu.

Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.