Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w ordynacji podatkowej jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka jest osobą prawną, która posiada siedzibę na terytorium Polski i jest podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy CIT, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Rok podatkowy (obrotowy) Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Spółka, będąc częścią Grupy, specjalizuje się w produkcji (…).

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki, zgodnie z KRS, jest produkcja pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych (22.29.Z). Przedmiotem pozostałej działalności są: (…).

Na dzień złożenia wniosku Spółka prowadzi działalność na terenie X Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie następujących zezwoleń:

1.Zezwolenie nr (…) z dnia 7 lipca 2004 r., zmienione decyzjami nr (…) z dnia 20 lutego 2007 r. oraz nr (…) z dnia 8 czerwca 2015 r.,

2.Zezwolenie nr (…) z dnia 25 lipca 2013 r.,

3.Zezwolenie nr (…) z dnia 9 czerwca 2015 r. zmienione decyzją nr (…) z dnia 12 lutego 2019 r.,

4.Zezwolenie nr (…) z dnia 28 grudnia 2017 r.,

5.Zezwolenie nr (…) z dnia 18 maja 2018 r.

dalej łącznie jako „Zezwolenia”.

W związku z prowadzeniem działalności na terenie X Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie Zezwoleń, Spółka powzięła wątpliwości w zakresie określenia terminu przedawnienia dla rozliczeń podatkowych związanych z uzyskaną pomocą publiczną, zarówno w zakresie dotychczasowych rozliczeń podatkowych (stan faktyczny) jak i rozliczeń, które będą miały miejsce w przyszłości (zdarzenie przyszłe).

Pytanie

Czy termin przedawnienia dla zobowiązań podatkowych związanych z uzyskaną w ramach specjalnych stref ekonomicznych pomocą publiczną wynosi 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy, zgodnie z art. 12a w zw. z art. 12c ustawy SSE?

Spółka jest zainteresowana uzyskaniem odpowiedzi zarówno w zakresie zaistniałego stanu faktycznego (sytuacja zaistniała przed złożeniem wniosku, tj. ustalenie terminu przedawnienia dla dotychczas powstałych zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych) oraz zdarzenia przyszłego (tj. ustalenie terminu przedawnienia dla zobowiązań w podatku dochodowym od osób prawnych, które powstaną w przyszłości).

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, termin przedawnienia dla zobowiązań podatkowych związanych z uzyskaną w ramach specjalnych stref ekonomicznych pomocą publiczną wynosi 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy. Termin ten odnosi się zarówno do dotychczasowych zobowiązań podatkowych Spółki w zakresie uzyskanej pomocy publicznej, jak i zobowiązań podatkowych, które powstaną w przyszłości.

Zgodnie z art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej.

Przepis art. 86 Ordynacji podatkowej, statuuje na gruncie ustaw podatkowych zasadę dotyczącą okresu przechowywania ksiąg podatkowych. Zakres przedmiotowy ksiąg podatkowych jest wyznaczony na podstawie art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym przez księgi podatkowe rozumie się księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci. Ustawodawca wskazuje jednak, że w tożsamym okresie czasu należy przechowywać dokumenty związane z prowadzeniem ksiąg. Z tej przyczyny, choć art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej, nie wskazuje wprost na obowiązek przechowywania deklaracji, o których mowa w art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, może powstać obowiązek ich przechowywania jako dokumentów związanych z księgami podatkowymi.

Jak wynika z ostatniej części § 1, przepis ten stosuje się, gdy ustawy podatkowe nie stanowią inaczej. Oznacza to, że jeśli żadna ustawa szczególna nie wskazuje odrębnego terminu na przechowywanie określonych ksiąg podatkowych, należy stosować zasadę wyrażoną w art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej.

Art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, reguluje ogólny termin przedawnienia zobowiązania podatkowego. Zgodnie z przywołaną regulacją, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (zasada ogólna). Równocześnie, przepisy Ordynacji podatkowej wskazują także inne, szczególne zasady w zakresie określenia sposobu obliczania terminu przedawnienia (przykładowo w zakresie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek), jak również w zakresie terminu na wydanie decyzji ustalających zobowiązanie podatkowe, o których mowa w art. 68 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej (w przypadku zobowiązań podatkowych powstających w ten sposób, organ podatkowy ma najpierw 3 lata lub 5 lat na wydanie decyzji ustalającej, a następnie 5 lat na pobór podatku).

Instytucja przedawnienia zobowiązań podatkowych - na co zwrócił uwagę TK w wyroku z 17 lipca 2012 r., sygn. akt P 30/11, - służy równocześnie realizacji dwóch istotnych wartości konstytucyjnych - konieczności zachowania równowagi budżetowej oraz stabilizacji stosunków społecznych poprzez wygaszanie zadawnionych zobowiązań podatkowych. Przedawnienie zobowiązań podatkowych, choć nie jest expressis verbis uregulowane w ustawie zasadniczej, znajduje w związku z tym oparcie w wartościach konstytucyjnie chronionych. Zdaniem Trybunału (wyrok TK z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt P 41/10) zarówno wprowadzenie przedawnienia w prawie podatkowym, jak i określenie terminu, w jakim ono nastąpi, pozostawione jest uznaniu ustawodawcy. Może on wybierać między różnymi konstrukcjami przedawnienia, ustanawiając odrębne terminy przeprowadzenia czynności weryfikujących wywiązywanie się podatników z ich obowiązków oraz odrębne terminy dla procedury egzekucji należności. Terminy te nie mogą jednak być zbyt krótkie, ponieważ wyłączałyby zapewnienie realizacji zasady powszechności i sprawiedliwości podatkowej, ani nie mogą pozostawać zbyt długie, czyniąc przedawnienie instytucją pozorną. Ustanowiony mechanizm przedawnienia w prawie podatkowym nie może skłaniać podatników do uchylania się od opodatkowania i traktowania przedawnienia instrumentalnie, w kategoriach narzędzia pozwalającego uniknąć zapłaty podatku po pewnym czasie. Zasadą jest bowiem płacenie podatków, a nie oczekiwanie, że nastąpi przedawnienie zobowiązania podatkowego (zob. wyrok TK z 17 lipca 2012 r., sygn. akt P 30/11).

Jak wskazuje się w orzecznictwie (por. NSA w uchwale z 3 grudnia 2012 r., sygn. akt I FPS 1/12), instytucja przedawnienia ma funkcję gwarancyjną dla podatnika. Jak wskazano w ww. uchwale: „Na skutek upływu terminu przedawnienia następuje stabilizacja sytuacji prawnej podatnika. Nabywa on pewność, że jego stosunek zobowiązaniowy w sferze publicznoprawnej nie ulegnie już zmianie. Z drugiej strony organy administracji publicznej, które w okresie biegu terminu przedawnienia nie podjęły stosownych działań prawnych, pozbawione są możliwości ingerencji w prawa i obowiązki podatnika. Następuje więc, po obu stronach nieistniejącego już zobowiązania podatkowego, stan pewności w zakresie wzajemnych zobowiązań i uprawnień. Instytucja przedawnienia znana jest w niemal wszystkich gałęziach prawa, zarówno w tych zaliczanych do prawa publicznego jak i prywatnego. Pełni ona wszędzie zbliżoną rolę, przy czym jej bardzo istotne znaczenie w prawie podatkowym wiąże się z brakiem równości stron stosunku prawnego w tej dziedzinie prawa, a także z możliwością dużej ingerencji organów administracji publicznej w prawa podatnika. Ponadto przedawnienie, które, jak stwierdzono, pełni funkcje gwarancyjne i stabilizacyjne, we wszystkich gałęziach prawa jest instytucją zastrzeżoną na rzecz dłużnika. Szczególnie jest to istotne w prawie podatkowym. Oznacza to, że podatnik może powoływać się na dobrodziejstwa płynące z instytucji przedawnienia.”

Równocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że poza Ordynacją podatkową w obrocie prawnym funkcjonują także inne akty prawne regulujące powstawanie/wygaszanie zobowiązań podatkowych. Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez przepisy prawa podatkowego należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Z kolei pojęcie ustaw podatkowych zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej i zgodnie z tym przepisem należy przez nie rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Równocześnie, w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że wiele przepisów podatkowych uzależnia powstanie zobowiązań podatkowych, a zazwyczaj także wysokość tych zobowiązań od zdarzeń czy czynności prawnych uregulowanych bądź zdefiniowanych w przepisach niebędących przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Pod pojęciem prawa podatkowego należy więc rozumieć wszelkie normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, tj. podmiotowe i przedmiotowe podatku, zatem także normy prawne nie znajdujące się w ustawach podatkowych (zob. wyrok WSA w Warszawie z 21 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1737/07; wyrok WSA w Rzeszowie z 12 kwietnia 2007 r., sygn. akt I SA/Rz 633/06; wyroki NSA: z 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1625/14; z 19 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1407/15). Należy więc uznać, że przez prawo podatkowe należy rozumieć także ustawę SSE.

Warto również wskazać wyrok NSA z 18 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1392/16, w którym sąd orzekł, że: „przepisów prawa podatkowego” nie można ograniczać wyłącznie do ustaw, które w swoim tytule zawierają takie pojęcie. Istotna jest bowiem rzeczywista treść zawartych w ustawach regulacji mających wpływ na opodatkowanie. Jak wskazał NSA, „przepisy prawa podatkowego jakkolwiek stanowią autonomiczną dziedzinę prawa, to jednak nie są całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego, a wręcz przeciwnie - wraz z przepisami innych gałęzi prawa stanowią część jednego porządku prawnego obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zważyć należy, że wiele przepisów podatkowych uzależnia powstanie zobowiązań podatkowych, czy wysokość tych zobowiązań, a także podstaw do zwolnienia od opodatkowania od zdarzeń, czy czynności prawnych uregulowanych bądź zdefiniowanych w przepisach niebędących przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ord. Pod.”. Wobec powyższego, organy podatkowe, dokonując interpretacji przepisów prawa podatkowego, zobowiązane są do posiłkowania się przepisami z innych dziedzin prawa dla wyjaśnienia znaczenia występujących w przepisach ustaw podatkowych pojęć i instytucji z tych innych dziedzin prawa.

Potwierdzenie tego stanowiska znaleźć można również w literaturze przedmiotu. „Analiza ww. wyroków potwierdza, że w praktyce istnieje bardzo silny związek pomiędzy zaistnieniem określonych zdarzeń lub podjęciem określonych czynności prawnych a powstaniem obowiązku podatkowego. Zgodzić należy się zatem ze stanowiskiem WSA w Białymstoku zaprezentowanym w prawomocnym wyr. z 6 maja 2014 r. (I SA/Bk 137/14), że skoro w myśl art. 14b OrdPU stanowisko podatnika powinno być zaprezentowane w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego (lub zdarzenia przyszłego) przedstawionego w sposób wyczerpujący, to również i organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej powinien dokonać analizy tego stanu faktycznego (lub zdarzenia przyszłego), nie ograniczając się wyłącznie do przepisów prawa podatkowego, lecz również badając spełnienie przesłanek określonych w przepisach innych gałęzi prawa. To z kolei implikuje zakaz opierania się przez organy podatkowe na zawężonej definicji „ustaw podatkowych”. Stanowisko to potwierdził również NSA w wyr. z 28 czerwca 2012 r. (I FSK 1465/11), który powołując się na wyr. WSA w Gliwicach z 10 sierpnia 2011 r. (I SA/Gl 271/11) stwierdził: „Jest bowiem oczywiste, że przepisy prawa podatkowego, jakkolwiek stanowią autonomiczną dziedzinę prawa, to jednak nie są całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego, a wręcz przeciwnie, wraz z przepisami innych gałęzi prawa stanowią część jednego porządku prawnego obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Mając zatem na uwadze wzajemne relacje, które zachodzą pomiędzy art. 17 ust. 1 pkt 34 PDOPrU a przepisami StrefyEkonU oraz aktów wykonawczych do tej ustawy, uznać należy, że w świetle art. 14b OrdPU brak jest podstaw do wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania (wydania interpretacji) w sytuacji, w której odpowiedź uzależniona jest również od treści postanowień przepisów strefowych.” (M. Gosek w Funkcjonowanie przedsiębiorstw w Specjalnej Strefie Ekonomicznej oraz Polskiej Strefie Inwestycji. Aspekty prawne, podatkowe i księgowe, red. Michał Gosek, wyd. 2, C.H. Beck, 2025).

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że Rozdział 3 ustawy SSE zatytułowany „Zarządzenie strefą i zwolnienia podatkowe”, zawiera przepisy podatkowe regulujące możliwość zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy, obowiązek prowadzenia ksiąg podatkowych i termin ich przechowywania (art. art. 12, 12a, art. 12c ustawy SSE), należy uznać, że przepisy ustawy SSE są przepisami prawa podatkowego. Powyższe stanowisko potwierdził m.in. NSA w wyroku z 15 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 1186/17.

I tak, zgodnie z art. 12a ust. 1 i 2 ustawy SSE, przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych - przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty, a przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy - dodatkowo przechowują dokumenty związane z poborem podatków oraz innych dochodów budżetu państwa, a także przychodów państwowych funduszy celowych. Księgi oraz dokumenty określone w ust. 1 są przechowywane do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej.

Zgodnie z art. 12c ustawy SSE, roszczenia związane ze zwrotem pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, przedawniają się z upływem 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy (tożsamy przepis zawarto także w art. 18 ust. 5 ustawy z 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji, jednak z uwagi na fakt, że wszystkie Zezwolenia udzielone Spółce zostały wydane na gruncie ustawy SSE, to w swoich rozważaniach Spółka skupi się na regulacjach zawartych w ustawie SSE).

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, podatnik jest zobowiązany do przechowywania ksiąg podatkowych związanych z działalnością strefową do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej, tj. przez 10 lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku lub od zakończenia roku, w którym nastąpiło zdarzenie gospodarcze. Powyższe zostało potwierdzone m.in. przez NSA w wyroku z 15 marca 2019 r., sygn. II FSK 1186/17, w którym wskazano: „Księgi i dokumenty, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o SSE, przedsiębiorcy korzystający ze zwolnienia podatkowego stanowiącego pomoc publiczną (zgodnie z art. 12 ust. 1) obowiązani są przechowywać do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej (art. 12a ust. 2), czyli przez 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy (art. 12c ustawy o SSE).”

Wnioskodawca podkreśla, że konstrukcja przepisów art. 86 § 1 Ordynacji podatkowej oraz art. 12a ustawy SSE, dotyczących terminów przechowywania ksiąg podatkowych, jak również art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej oraz art. 12c ustawy SSE, dotyczących terminu przedawnienia są w zasadzie tożsame. To, co je różni to szczególny, dłuższy termin przedawnienia zobowiązania podatkowego odnoszący się wyłącznie do pomocy publicznej (będącej w istocie zwolnieniem z podatku dochodowego), uzyskiwanej w ramach działalności prowadzonej na terenie specjalnych stref ekonomicznych.

W szczególności, należy wskazać, że ustawa SSE posługuje się pojęciem „roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej”, a Ordynacja podatkowa posługuje się pojęciem „zobowiązania podatkowego”, jednak w ocenie Spółki, pojęcia te mieszczą się w tym samym zakresie znaczeniowym, tj. pomimo tego, że się różnią, to odnoszą się do podatku i obowiązków podatnika w zakresie okresu przechowywania dokumentacji podatkowej (por. interpretacja indywidualna z 27 sierpnia 2019 r., nr ILPB2/4510-1-10/16/19-S/JG). Pomoc publiczna w ramach specjalnych stref ekonomicznych przyjmuje bowiem formę zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, tj. przedsiębiorca prowadzący działalność w SSE nie musi płacić podatku od dochodów osiągniętych w ramach działalności na terenie SSE. Na powyższe wskazuje choćby brzmienie art. 12 ustawy SSE, zgodnie z którym dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Równocześnie, za powyższą interpretacją przemawia także fakt, że regulacje art. 12a i 12c ustawy SSE, weszły w życie 6 stycznia 2015 r. ustawą z dnia 28 listopada 2014 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1854; dalej: „ustawa nowelizująca”). Przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej polskie przepisy prawne nie regulowały w sposób szczególny obowiązku przechowywania dokumentacji przez przedsiębiorców strefowych, jak również nie posługiwały się pojęciem „roszczenia związanego ze zwrotem pomocy”. Mając to na uwadze, do przedsiębiorców prowadzących działalność na terenie specjalnych stref ekonomicznych zastosowanie miały ogólne przepisy Ordynacji podatkowej, co oznacza, że przedsiębiorcy prowadzący działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, tak jak pozostali podatnicy, zobowiązani byli do przechowywania ksiąg podatkowych i związanych z ich prowadzeniem dokumentów do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego za dany rok, tj. przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Po upływie tego terminu, przed wejściem w życie ustawy nowelizującej, przedsiębiorcy prowadzący działalność na terenie SSE, na podstawie stosownego zezwolenia, byli tym samym uprawnieni do zniszczenia ksiąg podatkowych za poszczególne lata (w stosunku do których upłynął okres przedawnienia zobowiązania podatkowego).

Za powyższym przemawia także uzasadnienie projektu ustawy nowelizującej, w którym wskazano: „W stosunku do przedsiębiorców, którzy skorzystali ze zwolnienia podatkowego w latach, dla których upłynął 5 letni okres określony w ustawie - Ordynacja podatkowa, nie są zobowiązani do przechowywania dokumentacji podatkowej za tamte lata oraz okres przedawnienia nie ulega wydłużeniu.” W ocenie Spółki, rozważania dot. wydłużonego terminu przedawnienia wprowadzonego ustawą nowelizującą jednoznacznie potwierdzają, że pojęcie roszczeń związanych z pomocą publiczną powinno być utożsamiane z pojęciem zobowiązania podatkowego.

Wobec powyższego, w związku z porównywalnym zakresem analizowanych norm, w celu usunięcia sprzeczności norm w systemie prawa i ustalenia, która norma ma pierwszeństwo przed inną, należałoby zastosować reguły kolizyjne.

W ocenie Spółki, w analizowanej sytuacji znajdzie zastosowanie reguła kolizyjna „lex specialis derogat legi generali”, zgodnie z którą prawo o większym stopniu szczegółowości należy stosować przed prawem ogólniejszym. Oznacza to, że jeśli istnieje norma szczegółowa regulująca konkretną kwestię, to ona ma zastosowanie, a nie norma ogólna dotycząca tego samego problemu. Jednakże, „Sam fakt uznania przez ustawodawcę danego aktu prawnego za akt szczególny (lex specialis) wobec regulacji ogólnej (lex generalis) nie oznacza ex lege całkowitego i bezwzględnego zakazu stosowania przepisów regulacji ogólnej. Zgodnie z kolizyjną regułą wykładni lex specialis derogat legi generali jeśli dane zagadnienie jest przedmiotem regulacji kilku aktów prawnych tego samego rzędu i zachodzi kolizja pomiędzy ich postanowieniami, należy stosować przepisy znajdujące się w akcie o większym stopniu szczegółowości. A zatem należy przyjąć, że lex specialis derogat legi generali tylko w takim zakresie, w jakim lex specialis wyraźnie o tym stanowi. Kwestie nieuregulowane przez ustawę szczególną powinny podlegać regulacji zawartej w ustawie ogólnej, chyba, że ustawa szczególna wyłącza w sposób wyraźny taką możliwość (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1245/12).

Wobec tego, w przypadku stwierdzenia kolizji, konieczne jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, czy nie zachodzi sytuacja, w której jedna z norm stanowi wyjątek od drugiej. Wiąże się to z koniecznością porównania zakresów normowania i zastosowania kolidujących norm. Zastosowanie reguły treściwej możliwe jest w przypadku, gdy norma lex specialis weszła w życie równocześnie lub później niż norma lex generalis oraz nie jest ona niższa hierarchicznie niż norma ogólna. Konieczne jest również, aby obie normy należały treściowo do tego samego zbioru.

Powyższe warunki w analizowanej sytuacji są spełnione, tj.:

1)regulacje ustawy SSE dotyczące obowiązku przechowywania ksiąg podatkowych i terminu przedawnienia roszczeń weszły w życie w 6 stycznia 2015 r., a przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące obowiązku przechowywania ksiąg i terminu przedawnienia roszczeń weszły w życie 1 stycznia 1998 r. - wobec powyższego przesłanka dotycząca późniejszego wejścia w życie przepisów ustawy SSE niż Ordynacji podatkowej została spełniona,

2)oba akty prawne mają rangę ustawową,

3)obie normy dotyczą tego samego problemu - obowiązku przechowywania dokumentów i ksiąg podatkowych oraz terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Należy więc uznać, że w zakresie przepisów regulujących zwolnienie z opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy, jak również obowiązku przechowywania ksiąg podatkowych i terminu przedawnienia, przepisy ustawy SSE stanowią przepisy szczególne w stosunku do przepisów ogólnych zawartych w Ordynacji podatkowej, wobec czego to one powinny znaleźć zastosowanie.

Wprowadzenie art. 12a i 12c do ustawy SSE, wynikało z konieczności dostosowania polskiego ustawodawstwa do prawa unijnego, a jego celem było umożliwienie kontroli rozliczeń podatkowych w dłuższym okresie. Zgodnie bowiem z art. 15 Rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, kompetencje Komisji Europejskiej w zakresie windykacji pomocy publicznej podlegają dziesięcioletniemu okresowi przedawnienia, liczonemu od dnia, w którym pomoc została bezprawnie przyznana.

Pomoc publiczna w rozumieniu prawa unijnego - a taką jest zwolnienie z podatku dochodowego w ramach działalności prowadzonej w ramach specjalnych stref ekonomicznych - jest objęta systemem nadzoru ze strony Komisji Europejskiej. Unijne przepisy przewidują dłuższy okres przedawnienia (10 lat licząc od dnia, w którym pomoc została przyznana) ze względu na konieczność zapewnienia przejrzystości i skuteczności mechanizmów kontroli legalności przyznanej pomocy.

Aby umożliwić Komisji Europejskiej windykację pomocy publicznej w okresie, o którym mowa powyżej, niezbędnym było ustanowienie przepisów nakazujących przechowywanie stosownej dokumentacji, którą Komisja Europejska posłuży się w procesie oceny legalności przyznanej pomocy, czego wyrazem była treść pkt 34 preambuły do rozporządzenia 800/2008, zgodnie z którą należy również ustalić zasady dotyczące dokumentacji pomocy w formie programów i pomocy indywidualnej wyłączonej na mocy niniejszego rozporządzenia, jaką powinny prowadzić państwa członkowskie, z uwagi na przepisy art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Konsekwentnie, okres, w trakcie którego na mocy przepisów prawa wspólnotowego należy przechowywać wymaganą dokumentację jest ściśle powiązany z okresem przedawnienia kompetencji Komisji Europejskiej do windykacji pomocy publicznej i liczony jest od dnia jej przyznania/udzielenia. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że Komisja Europejska przyjęła stanowisko, że w przypadku pomocy, udzielanej w formie zwolnienia podatkowego dniem jej przyznania i udzielenia jest corocznie dzień, w którym „należny był podatek”.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należałoby uznać, że roszczenia związane z pomocą publiczną, udzielaną zgodnie z ustawą (zobowiązania podatkowe), przedawniają się z upływem 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy. W tym samym terminie podatnik jest zobowiązany do przechowywania dokumentacji związanej z działalnością w SSE.

Równocześnie, wspomniane regulacje powinny być interpretowane nie tylko jako przepis „ochronny” dla Skarbu Państwa w kontekście potencjalnego zwrotu pomocy, ale także jako umożliwienie podatnikowi ochrony swoich interesów poprzez dopuszczenie weryfikacji rozliczeń podatkowych w tym samym okresie.

Przyjęcie, że wydłużony 10-letni termin przedawnienia ma zastosowanie wyłącznie do organów podatkowych prowadziłoby do nieprawidłowości systemu, polegającej na niezasadnym uprzywilejowaniu pozycji organów podatkowych (które i tak z zasady mają władczą pozycję względem podatnika) względem beneficjenta pomocy publicznej, co nie powinno mieć miejsca w demokratycznym państwie prawa (art. 2 Konstytucji RP).

Spółka również wskazuje na powszechnie obowiązującą zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Zasada ta nakazuje takie wykonywanie zadań przez organy podatkowe, aby budziło to do nich zaufanie. W pierwszej kolejności powinna ona wpływać na proces wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego. Ma ona zastosowanie także w trakcie postępowania podatkowego. Organy, prowadząc postępowanie w sposób budzący zaufanie, powinny je prowadzić w sposób obiektywny i bezstronny. Z zasady tej także powinna wynikać zasada równowagi w stosunkach między podatnikiem a organem podatkowym (W. Nykiel, O potrzebie równowagi, s. 25-28).

Podobnie, w literaturze podnosi się, że katalog zasad ogólnych wymaga uzupełnienia przez dodanie zasady proporcjonalności (por. A. Mudrecki, Zasada proporcjonalności w prawie podatkowym, Warszawa 2020, s. 199 i n.). Dotychczas postulat ten nie został uwzględniony, niemniej do zasady tej nawiązują orzeczenia sądów administracyjnych, zwłaszcza wtedy, gdy zachodzi uzasadniona potrzeba ochrony praw podatnika (por. A. Mudrecki, Zasada proporcjonalności..., s. 229 i n.). NSA uwzględnił tę zasadę przykładowo w wyroku z 15 grudnia 2021 r., sygn. I FSK 1035/18. W wyroku tym NSA stwierdził, że przy wykładni tego przepisu należy wziąć pod uwagę konieczność poszanowania zasad ogólnych, a w szczególności zasady proporcjonalności. Sąd podkreślił, że zasada ta stanowi istotny element zarówno polskiego, jak i unijnego porządku prawnego, wskazując, że: „Jest ona zasadą konstytucyjną w polskim porządku prawnym (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), a w odniesieniu do podatków podstawę do zastosowania tej zasady upatruje się w zasadzie demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP) ”.

Biorąc powyższe pod uwagę, skoro na mocy art. 12a i 12c ustawy SSE, organy podatkowe uzyskały uprawnienie do weryfikacji prowadzonych ksiąg podatkowych i zwrócenia się do podatnika z roszczeniem o zwrot pomocy publicznej w wydłużonym 10-letnim terminie przedawnienia, a na podatnika nałożono obowiązek przechowywania dokumentów związanych z rozliczeniem pomocy publicznej w tym samym wydłużonym okresie, będący swojego rodzaju sankcją, to za zgodne, tak z zasadą zaufania do organów podatkowych i zasadą proporcjonalności, należałoby uznać, że termin przedawnienia dla zobowiązań podatkowych związanych z pomocą publiczną uzyskaną w ramach specjalnych stref ekonomicznych wynosi 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Wobec powyższego, Spółka będzie miała prawo do weryfikacji zobowiązań podatkowych związanych z działalnością prowadzoną na terenie SSE (pomocą publiczną), a w konsekwencji do dokonania korekt złożonych deklaracji podatkowych (w szczególności deklaracji o wysokości osiągniętego dochodu i należnego podatku w podatku dochodowym od osób prawnych), do momentu upływu 10-letniego terminu przedawnienia, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym Spółka skorzystała z pomocy publicznej.

Podsumowując, termin przedawnienia dla zobowiązań podatkowych związanych z uzyskaną w ramach specjalnych stref ekonomicznych pomocą publiczną wynosi 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy. Powyższe dotyczy zarówno dotychczasowych zobowiązań podatkowych Spółki w zakresie uzyskanej pomocy publicznej, jak i zobowiązań podatkowych, które powstaną w przyszłości.

W świetle przywołanych argumentów Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego są prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 111 ze zm., dalej: „O.p.”):

zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zgodnie z art. 70 § 2-6 O.p.:

§ 2. Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1) od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;

2) od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

§ 3. Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

§ 3a. Jeżeli ogłoszenie upadłości, o którym mowa w § 3, nastąpiło przed rozpoczęciem biegu terminu przedawnienia, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

§ 4. Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

§ 5. (uchylony)

§ 6. Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

1) wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;

2) wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;

3) wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;

4) doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;

5) doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a

§ 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2023 r. poz. 2505, z późn. zm.));

6) wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej „Radą”, co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 86 § 1 O.p.:

podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

wolne od podatku są dochody, dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1604), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stosownie do art. 17 ust. 4 ustawy o CIT:

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1604, dalej: „ustawa o SSE”):

dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Zgodnie z art. 12a ustawy z dnia 20 października 1994 r.

1. Przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych - przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty, a przedsiębiorcy korzystający z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy - dodatkowo przechowują dokumenty związane z poborem podatków oraz innych dochodów budżetu państwa, a także przychodów państwowych funduszy celowych.

2. Księgi oraz dokumenty określone w ust. 1 są przechowywane do czasu upływu okresu przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem pomocy publicznej.

Stosownie do art. 12b ust. 1 ustawy o SSE:

w przypadku cofnięcia zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przedsiębiorca jest obowiązany do zwrotu pomocy publicznej, udzielonej zgodnie z ustawą. Do dnia zwrotu tej pomocy przedsiębiorcy nie może zostać udzielone nowe zezwolenie.

Natomiast art. 12c ustawy o SSE wskazuje:

roszczenia związane ze zwrotem pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, przedawniają się z upływem 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ustalenie, czy termin przedawnienia dla zobowiązań podatkowych związanych z uzyskaną w ramach specjalnych stref ekonomicznych pomocą publiczną wynosi 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy, zgodnie z art. 12a w zw. z art. 12c ustawy SSE.

W ustawie o specjalnych strefach ekonomicznych (SSE) regulującej zasady zwrotu pomocy publicznej, ustanowiony został dziesięcioletni termin przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem udzielonej na ich podstawie pomocy publicznej, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Termin ten wpływa również na wydłużenie obowiązku prowadzenia i przechowywania ksiąg podatkowych (art. 12a ustawy o SSE).

Zatem, termin przedawnienia roszczeń związanych ze zwrotem udzielonej na ich podstawie pomocy publicznej jest dwukrotnie dłuższy od terminu określonego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, określającego ogólną zasadę przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Zwrot pomocy publicznej następuje w sytuacji wystąpienia przesłanek określonych w ww. ustawie, a zatem przepisy te powinny być interpretowane w sposób ścisły.

Taka interpretacja jest zgodna z wykładnią literalna i systemową.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że instytucja przedawnienia zobowiązania podatkowego w myśl przepisów Ordynacji podatkowej, ma zastosowanie również do lat podatkowych w których spółka korzystała ze zwolnienia z CIT z tytułu posiadanego zezwolenia SSE.

10 letni termin przedawnienia wskazany w ustawie o SSE odnosi się bowiem wyłącznie do sytuacji wskazanych w tych przepisach, i nie może powodować wydłużenia 5 letniego okresu przedawnienia zobowiązań podatkowych wynikającego z przepisów Ordynacji podatkowej.

Mając na uwadze powyższe, nie sposób zgodzić się z Państwem, że termin przedawnienia dla zobowiązań podatkowych związanych z uzyskaną w ramach specjalnych stref ekonomicznych pomocą publiczną wynosi 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym przedsiębiorca skorzystał z tej pomocy.

Tym samym, Państwa stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Końcowo odnosząc się do przywołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnych sprawach i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa we wniosku wyroków sądowych, zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i odnoszą się tylko do nich, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.