Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 22 lutego 2021 r. (data wpływu 26 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 czerwca 2025 r. sygn. akt II FSK 707/22 (data wpływu 28 lipca 2025 r.); i

2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

   - czy składka na ubezpieczenie majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej w SSE, a także składka z tytułu utraconych korzyści (dochodów) stanowią koszt uzyskania przychodu działalności gospodarczej wykonywanej w tej strefie - jest prawidłowe,

   - czy poniesiona w wyniku pożaru strata, zarówno w środkach obrotowych jak i w majątku trwałym, rozpoznana i zaliczona na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym do kosztów uzyskania przychodów, stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodów z działalności prowadzonej w SSE - jest prawidłowe,

   - czy otrzymane przez Spółkę odszkodowanie za utracony w wyniku pożaru majątek trwały i obrotowy - wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej w SSE - jest przychodem z działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w specjalnej strefie ekonomicznej i tym samym wpływa on na wynik finansowy (dochód lub stratę) osiągniętą przez Spółkę w SSE - jest prawidłowe,

   - czy otrzymane przez Spółkę odszkodowanie za utratę zysku z powodu pożaru jest przychodem z działalności gospodarczej Spółki prowadzonej przez Spółkę w SSE - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 lutego 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym prowadzącym działalność produkcyjną w zakresie opakowań.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie:

1) Zezwolenia nr (…) z dnia (…) 2011 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie następujących wyrobów wytworzonych na terenie strefy (wg PKWiU):

(…)

2) Zezwolenia nr (…) z dnia (…) 2013 r. (zmienionego następnie Decyzją Ministra (…) z dnia (…) 2016 r. w zakresie terminów ponoszenia nakładów inwestycyjnych i zakończenia inwestycji) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie następujących wyrobów wytworzonych na terenie strefy (wg PKWiU):

- (…)

   - oraz sprzedaży odpadów powstałych w związku z prowadzeniem wyżej wymienionej działalności sklasyfikowanych pozycjach 38.11.5 odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyklingu oraz 38.32 usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych.

Dochód Spółki uzyskany z działalności gospodarczej prowadzonej w strefie jest - na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - wolny od podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w strefie dokonała ubezpieczenia majątku trwałego i obrotowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej w strefie od nieszczęśliwych zdarzeń, niezależnych do Spółki, które mogłyby prowadzić do uszczerbku w majątku Spółki. Zakresem ubezpieczenia objęto również utracone korzyści (zyski) w następstwie wystąpienia ryzyk określonych w umowie, w tym z tytułu utraty majątku w wyniku nieszczęśliwego zdarzenia np. pożaru.

W dniu (…) 2020 r. doszło do pożaru na (…), który doprowadził do rozległego uszkodzenia (…) oraz do uszkodzenia sąsiadującego (…). Powstałe uszkodzenia skutkowały zatrzymaniem produkcji na okres około (…) na (…) oraz trwałą utratą produkcji na (…). Linia ta wymaga całkowitej wymiany. Wypłacona przez Ubezpieczyciela kwota odszkodowania (w wysokości bezspornej) wyniosła 50% kosztu zakupu (…). Spółka oczekuje wypłaty kolejnych transz odszkodowania, w tym z tytułu utraty zysku.

Pytania

1. Czy składka na ubezpieczenie majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej w SSE, a także składka z tytułu utraconych korzyści (dochodów) stanowią koszt uzyskania przychodu działalności gospodarczej wykonywanej w tej strefie?

2. Czy poniesiona w wyniku pożaru strata, zarówno w środkach obrotowych jak i w majątku trwałym, rozpoznana i zaliczona na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym do kosztów uzyskania przychodów, stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodów z działalności prowadzonej w SSE?

3. Czy otrzymane przez Spółkę odszkodowanie za utracony w wyniku pożaru majątek trwały i obrotowy - wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej w SSE - jest przychodem z działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w specjalnej strefie ekonomicznej i tym samym wpływa on na wynik finansowy (dochód lub stratę) osiągniętą przez Spółkę w SSE?

4. Czy otrzymane przez Spółkę odszkodowanie za utratę zysku z powodu pożaru jest przychodem z działalności gospodarczej Spółki prowadzonej przez Spółkę w SSE?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. uiszczona składka za ubezpieczenie majątku wykorzystywanego w SSE, a także składka za utracone korzyści (dochody) są kosztem uzyskania przychodu z działalności gospodarczej wykonywanej w SSE i tym samym składki te wpływają na wysokość dochodu uzyskanego przez Spółkę w SSE,

2. straty spowodowane pożarem, rozpoznane na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i obliczone zgodnie z przepisami tej ustawy stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w SSE i tym samym wpływają na wysokość dochodu uzyskanego w SSE,

3. otrzymane odszkodowanie jest przychodem ściśle związanym z prowadzoną przez Spółkę w SSE działalnością gospodarczą i w konsekwencji zdarzenie to kształtuje wysokość dochodu (straty) uzyskanego przez Spółkę w SSE,

4. otrzymane odszkodowanie z tytułu utraconego zysku, w wyniku pożaru majątku trwałego i obrotowego wykorzystywanego przez Spółkę w SSE jest przychodem z działalności gospodarczej Spółki wykonywanej w SSE i w konsekwencji zdarzenie to kształtuje wysokość dochodu (straty) uzyskanego przez Spółkę w SSE.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad. 1

W przekonaniu Spółki uiszczona - tytułem ubezpieczenia majątku Spółki wykorzystywanego w SSE - składka stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także składka uiszczona tytułem zabezpieczenia się przed utratą korzyści (dochodu) stanowi w rozumieniu powołanego przepisu koszt uzyskania przychodów. Stosownie do tego przepisu kosztem uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Skoro, w celu zabezpieczenia źródła przychodów, Spółka zawarła umowę ubezpieczenia majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i z tego tytułu poniosła składkę to składka ta stanowi dla niej koszt uzyskania przychodów. Niewątpliwie jest to koszt działalności gospodarczej wykonywanej w SSE. Umowa ubezpieczenia dotyczy majątku wykorzystywanego w SSE jak również utraconych korzyści (dochodów) z działalności prowadzonej w SSE.

Ad. 2

Stosownie do art. 16 ust.1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W przedstawionym stanie faktycznym przyczyna likwidacji środka trwałego (…) nastąpiła nie z powodu zmiany rodzaju działalności gospodarczej lecz z powodu wystąpienia zdarzenia losowego tj. pożaru. Podkreślić należy, że ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów tylko określony rodzaj straty w środkach trwałych, tym samym inne rodzaje strat mogą stanowić dla podatnika koszt uzyskania przychodu. Poniesiona strata, w przedstawionym stanie faktycznym, to efekt wystąpienia zdarzenia losowego, niezawinionego przez Spółkę ani jej pracowników. To zdarzenie losowe (pożar) było oczywiście zdarzeniem niechcianym i niezamierzonym przez Spółkę. Strata, aczkolwiek nie została poniesiona w celu uzyskania przychodu to wiąże się z wprost z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wysokość straty w środkach trwałych - które stanowią koszt uzyskania przychodów - ustawodawca ogranicza w art. 16 ust. 1 pkt 6 stanowiąc, iż nie są kosztami uzyskania przychodów straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Przytoczona regulacja jednoznacznie potwierdza, iż strata - w określonej wysokości - jest kosztem uzyskania przychodu. Mając na uwadze powyższe, i zakładając, że Spółka właściwie udokumentowała wysokość straty oraz przyczyny jej powstania, należy ustalić czy strata ta będzie mogła zostać rozpoznana jako koszt działalności gospodarczej Spółki w SSE. W przekonaniu Spółki, powstała strata jest wyłącznie związana z jej działalnością w SSE i tym samym stanowi koszt uzyskania przychodu z działalności w SSE. Strata ta powstała bowiem na majątku, który był wykorzystywany wyłącznie do uzyskiwania przychodu w SSE. Majątek ten nie generował innych przysporzeń, niż przychody w SSE, do których miał zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 3 i 4

Z tytułu opisanej w stanie faktycznym szkody Spółka otrzymała już część odszkodowania i oczekuje na dalsze transze z tytułu umowy ubezpieczenia. Niewątpliwie wysokość odszkodowania pozostaje w oczywistej relacji z wysokością straty rozpoznanej przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów. Całkowita utrata (…) spowodowała powstanie znacznej szkody. W wysokości szkody zawiera się strata z tytułu likwidacji tego środka trwałego, rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów z działalności prowadzonej w SSE. Spółka nie ma żadnych wątpliwości, iż otrzymane odszkodowanie stanowi dla niej przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka także uważa, że skoro przychód ten pozostaje w bezpośrednim związku ze stratą, rozpoznaną jako koszt działalności gospodarczej w SSE to przychód ten musi być zaliczony do przychodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę w SSE. Istnieje logiczny, bezpośredni i nierozerwalny związek pomiędzy następującymi po sobie zdarzeniami: opłacenie składki tytułem ubezpieczenia (koszt działalności gospodarczej w SSE), wystąpienie zdarzenia losowego, w wyniku którego doszło do straty (koszt działalności gospodarczej w SSE), wypłacenie odszkodowania pokrywającego także tę stratę (przychód z działalności gospodarczej prowadzonej w SSE). Podejmowana, w niektórych interpretacjach indywidualnych, próba wykazania, iż przychód z tytułu uzyskanego odszkodowania jest jedynie przychodem związanym z działalnością gospodarczą, ale nie jest przychodem z tejże działalności, a tym samym nie jest przychodem z działalności w SSE musi zostać w tych okolicznościach uznana za sprzeczną z zasadami racjonalnego rozumowania. Próba ta prowadziłaby to wprowadzenia obowiązku pokrywania przez podatników strat powstałych w wyniku wystąpienia zdarzeń losowych, będących kosztami działalności gospodarczej w SSE, przychodami ze sprzedaży produktów lub usług wytworzonych w SSE, bez możliwości pokrycia tych strat otrzymanym od ubezpieczyciela odszkodowaniem. Przy czym, koncepcja ta prowadziłaby do przyjęcia, że otrzymane odszkodowanie - jako przychód z działalności gospodarczej poza strefą - jest de facto - w całości dochodem, od którego podatnik ma zapłacić 19% podatek od dochodów osób prawnych. Wszak strata (szkoda), którą to odszkodowanie pokrywa może być podatkowo rozpoznana jedynie jako koszt działalności w SSE a nie jako koszt działalności gospodarczej poza SSE. W ten sposób przyjęta w niektórych indywidualnych interpretacjach linia orzecznicza ma na celu jedynie zwiększenie obciążeń podatkowych podatników, jednakże linia ta nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia ekonomicznego i prawnego. Wszak odszkodowanie pokrywa powstałą szkodę i w żaden sposób nie zwiększa majątku podatnika; nie jest dla niego przysporzeniem zwiększającym wartość aktywów. Tymczasem traktowanie odszkodowania jako przychodu nieuzyskanego z działalności w SSE i jednocześnie rozpoznanie podatkowe straty powstałej w wyniku zdarzenia losowego jako związanej z kosztem uzyskania przychodu w SSE prowadzi do wykreowania u Spółki dochodu równego wysokości odszkodowania. Innymi słowy Spółka ma oddać fiskusowi 19% odszkodowania pokrywającego szkodę. W konsekwencji, - przyjmując taką, błędną interpretacje przepisów, fiskus opodatkowuje faktycznie nie dochód Spółki a jej szkodę (stratę). Przeprowadzone rozważania prowadzą do wniosku, że wykładnia gospodarcza jednoznacznie potwierdza, iż w opisanym stanie faktycznym jedynie poprawnym rozwiązaniem jest przyjęcie, iż otrzymane odszkodowanie jest przychodem uzyskanym z działalności w SSE. Wykładni tej nie podważają także inne rodzaje wykładni przepisów, a w szczególności nie jest ona sprzeczna z wykładnią językową.

Takiej wykładni dokonał między innymi WSA we Wrocławiu w wyroku z 18 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 1098/18 podkreślając, że kluczowy w sprawie jest zakres pojęcia „dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia”. WSA wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia dochodów z działalności gospodarczej, w tym także z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Ustawa definiuje natomiast dochód stanowiąc w art. 7 ust. 2, że dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Co do rozumienia przychodu wskazać należy i zaaprobować pogląd, według którego przyjmuje się, że analiza poszczególnych jednostek redakcyjnych art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. pozwala na ustalenie pewnych desygnatów przychodu podatkowego. Będą to uzyskane (a w przypadku wymienionym w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. również należne) wartości materialne, w sposób definitywny zwiększające aktywa podatnika lub zmniejszające jego pasywa. Do przychodów takich - co do zasady - zaliczyć można na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. m.in. otrzymane pieniądze.

Sąd doszedł do przekonania, że za dochód z działalności gospodarczej należy uznać wszelki efekt ekonomiczny (finansowy) zarobkowej działalności wytwórczej, budowlanej, handlowej, usługowej oraz poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin ze złóż, a także działalności zawodowej, wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły. Jednocześnie Sąd w pełni podzielił pogląd wyrażony przez NSA w wyroku z dnia 15 lutego 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 245/16, że nie ma uzasadnionych podstaw, aby twierdzić, że przez dochód taki należy rozumieć tylko takie świadczenie, które stanowi bezpośrednio cenę za konkretny towar lub usługę, z kategorycznym wyłączeniem jakichkolwiek innych świadczeń.

Sąd zgodził się również z oceną wyrażoną w powyższym wyroku NSA, że dochodem z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. są wszelkie przysporzenia wynikające z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE, o ile tytuł ich otrzymania zawiera się w zakresie przedmiotowym działalności określonej w zezwoleniu. W tym zakresie NSA podkreślił, że jeżeli rekompensata pozostaje w ścisłym, bezpośrednim i racjonalnym związku z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w zezwoleniu i prowadzonej przez Spółkę na obszarze SSE to nie ma przeszkód aby uznać, że rekompensata ta powinna być rozliczona w ramach dochodu strefowego. Sąd dostrzegł, że sprawa rozpoznawana przez NSA dotyczyła rekompensaty z tytułu rezygnacji przez kontrahenta z odbioru części wcześniej zamówionego towaru, a nie odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela, którego dotyczy spór w niniejszej sprawie, jednakże zdaniem Sądu istotne znaczenie mają ogólne wnioski sformułowane przez NSA w powyższej sprawie. Zatem podzielając w pełni stanowisko NSA, Sąd stwierdził, że dla oceny możliwości skorzystania przez podatnika ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. istotny jest ów ścisły, bezpośredni i racjonalny związek otrzymanego świadczenia (w tym przypadku odszkodowania) z przedmiotem działalności gospodarczej określonym w zezwoleniu i prowadzonej przez Spółkę na obszarze SSE.

Oceniając z kolei charakter odszkodowania (świadczenia pieniężnego otrzymanego od ubezpieczyciela z tytułu zawartej polisy ubezpieczeniowej) trzeba wziąć pod uwagę, że odszkodowanie takie należy rozpoznać jako przychód podatkowy otrzymany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. Tak wypowiedział się również WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 2 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Gd 959/13 oraz NSA w wyroku z dnia 21 lipca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1154/14. W konsekwencji Sąd stanął na stanowisku, że organ interpretacyjny naruszył przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. poprzez jego błędną wykładnię, skutkującą przyjęciem, że przychód z tytułu odszkodowania nie jest następstwem prowadzonej działalności gospodarczej wynikającej z zezwolenia strefowego, a w konsekwencji nie stanowi przychodu podlegającego zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu. Sąd co do zasady przyznał też rację organowi, że zwolnienie określone w powyższym przepisie powinno być interpretowane ściśle, jednakże konieczność wykładni ścisłej nie może prowadzić do zawężenia jego zakresu.

W ocenie Sądu podatnicy podejmują różnego rodzaju czynności prawne i faktycznych, bez podjęcia których działalność podstawowa nie byłaby w ogóle możliwa lub które bezpośrednio wynikają z faktu prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Do tego rodzaju czynności zaliczyć trzeba również zawieranie polis ubezpieczeniowych, będące przejawem zabezpieczenia nie tylko mienia wykorzystywanego w tejże działalności ale również uzyskiwanego z niej przychodu i stanowiące w obecnym czasie de facto normę prowadzenia działalności gospodarczej. Brak jest przy tym przeszkód do uznania, że miałoby to nie dotyczyć również konkretnej działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia. Zabezpieczenie mienia i przychodu w SSE nabiera zresztą szczególnego znaczenia, bowiem głównym zadaniem SSE jest przyspieszanie rozwoju gospodarczego regionów (poprzez jak największe wykorzystanie ich własnych zasobów) trapionych stagnacją ekonomiczną: uboższych, mniej rozwiniętych, omijanych przez inwestorów, dotkniętych wysokim bezrobociem. Brak podjęcia przez podmiot gospodarczy prowadzący działalność na terenie SSE stosownych działań w tym zakresie (polegających na zawarciu odpowiednich polis), w razie zaistnienia zdarzeń losowych mógłby skutkować utratą majątku i znaczącym zmniejszeniem przychodu, co przełożyłoby się w sposób bezpośredni na ograniczenie w realizacji przywołanego wyżej głównego zadania funkcjonowania strefy.

Na ekonomiczny wynik działalności gospodarczej mogą składać się, obok dochodów ze sprzedaży wytworzonych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w Zezwoleniu, również przychody i koszty warunkujące uzyskanie przychodu ze sprzedaży lub pozostające z nim w ścisłym, bezpośrednim i racjonalnym związku. Taki związek istnieje w przypadku odszkodowań otrzymanych z tytułu zawartych przez podatnika dwóch polis (polisy ubezpieczenia mienia i polisy obejmującej utratę zysku), które to polisy dotyczyły mienia produkcyjnego położonego na terenie SSE i zostały zrealizowane na skutek zdarzenia losowego, jakim był pożar. Nie ulega wątpliwości, że działalność produkcyjna na terenie SSE może być prowadzona wyłącznie w oparciu o majątek produkcyjny i fakt jego posiadania przekłada się w sposób bezpośredni na zawarcie umowy ubezpieczenia tego majątku, wziąwszy pod uwagę zwłaszcza wyżej wskazane aspekty związane z zawieraniem polis traktowanym jako norma życia gospodarczego, jak również aspekty dotyczące realizacji szczególnych zadań strefy. W tej sytuacji nie ma wątpliwości, że uzyskanie opisanych odszkodowań należy uznać za element działalności gospodarczej wskazanej w treści Zezwolenia. Zatem, należy konsekwentnie stwierdzić, że również odszkodowanie otrzymane od ubezpieczyciela z tytułu polisy ubezpieczenia mienia produkcyjnego położonego na terenie SSE oraz polisy obejmującej utratę zysku osiąganego w działalności produkcyjnej na terenie SSE, stanowić powinno przychód otrzymany w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie odpowiedniego zezwolenia.

Podobne zapatrywania wyraził - uznając stanowisko podatnika za prawidłowe - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w indywidualnej interpretacji znak: ITPB3/4510-588/15/MK z 27 stycznia 2016 r.

Spółka w całej rozciągłości przyjmuje przytoczone rozważania WSA we Wrocławiu za własne.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 26 kwietnia 2021 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-3.4010.88.2021.1.JKT, w której uznałem Państwa stanowisko w części za prawidłowe, w części za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Państwu 4 maja 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

31 maja 2021 r. złożyli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz zasądzenie kosztów postępowania na rzecz Skarżącej według norm prawem przepisanych.

Odpowiedzi na skargę udzieliłem pismem z 30 czerwca 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.88.2021.2.JKT.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę - wyrokiem z 27 lipca 2021 r. sygn. akt I SA/Kr 848/21.

Wnieśli Państwo skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 4 czerwca 2025 r. sygn. akt II FSK 707/22 uchylił wyrok WSA w Krakowie oraz zaskarżoną interpretację indywidualną.

Ww. wyrok wpłynął do mnie 28 lipca 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.