Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 lipca 2025 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 25 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy otrzymana przez Państwa Kwota Ugody - w kwocie nieprzekraczającej kwot niespłaconych obligacji oraz niespłaconej pożyczki - powinna zostać rozpoznana przez Państwa jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X S.A. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest rezydentem podatkowym w Polsce oraz podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania - w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 278 t.j. ze zmian.; dalej: „ustawa o CIT”). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie szeroko pojętej informatyki i technologii informatycznych, (…).

W latach 2012-2014 Spółka dokonała kilku operacji/transakcji, które obejmowały zakup udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (transakcja motywowana - według wyjaśnień ówczesnego Prezesa Zarządu Spółki - chęcią rozwoju Spółki i osiągnięcia przewagi konkurencyjnej poprzez inwestycję w podmiot zajmujący się (…)), udzielenie finansowania innym podmiotom poprzez udzielenie pożyczki i objęcie obligacji wyemitowanych przez te podmioty (co miało przynieść Spółce korzyści finansowe w postaci oprocentowania).

Powyższe działania/operacje przyniosły jednak ostatecznie straty majątkowe/finansowe po stronie Spółki w postaci utraty wartości nabytych udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością oraz braku spłaty przez pożyczkobiorcę/emitentów obligacji ich zobowiązań finansowych wobec Spółki (tj. zobowiązania do spłaty pożyczki oraz zobowiązań do wykupu obligacji). Na chwilę obecną w majątku Spółki nadal znajdują się ww. obligacje oraz wierzytelność pożyczkowa (o spłatę udzielonej pożyczki). Od emitentów obligacji Spółce udało się jedynie odzyskać niewielkie kwoty, zasadniczo wystarczające jedynie na pokrycie kosztów dochodzenia roszczeń o wykup obligacji.

Odpowiedzialność za szkody Spółki w ww. zakresie ponosi ówczesny Prezes Zarządu Spółki, który - jako osoba uprawniona wówczas do jednoosobowej reprezentacji Spółki - podejmował decyzje co do ww. działań/operacji (dalej: „Prezes Zarządu”). W związku z tym, Spółka zgłosiła roszczenia wobec Prezesa Zarządu o naprawienie szkody wyrządzonej przy sprawowaniu zarządu.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że Spółka zawarła z Y (dalej: „Ubezpieczyciel”) umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej członków władz spółki (dalej: „Umowa ubezpieczeniowa”), która obejmowała m.in. ochronę ubezpieczeniową Spółki w przypadku powstania szkód majątkowych w związku nieprawidłowymi zachowaniami (zdefiniowanymi w Umowie ubezpieczeniowej) osób będących członkami Zarządu, Rady Nadzorczej i innych organów Spółki - Spółka zgłosiła również szkodę do Ubezpieczyciela z zamiarem skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej i uzyskania odszkodowania od Ubezpieczyciela.

Ubezpieczyciel odmówił Spółce wypłaty odszkodowania. W związku z tym, Spółka złożyła do sądu powszechnego pozew wobec Ubezpieczyciela o zapłatę przysługujących jej na mocy Umowy ubezpieczenia kwot. Równolegle do toczącego się od wielu lat sporu sądowego pomiędzy Spółką a Ubezpieczycielem, strony tego sporu prowadzą mediacje, których celem jest ugodowe zakończenie postępowania sądowego.

W efekcie tych mediacji, strony zamierzają zawrzeć ugodę sądową, na podstawie której Ubezpieczyciel zapłaci na rzecz Spółki określoną kwotę (dalej: „Kwotę Ugody”). Zgodnie z postanowieniami ugody, Kwota Ugody w całości wyczerpywać będzie roszczenia Spółki będące przedmiotem postępowania sądowego - w tym sensie, że Spółka nie będzie kierować do Ubezpieczyciela żadnych innych roszczeń ponad Kwotę Ugody. Sama jednak Kwota Ugody będzie niższa od wysokości szkody rzeczywiście poniesionej przez Spółkę na skutek działań Prezesa Zarządu (w tym kwot faktycznie wydatkowanych przez Spółkę na objęcie - ostatecznie niespłaconych przez emitenta - obligacji oraz kwoty wydatkowanej na udzielenie - ostatecznie niespłaconej przez pożyczkobiorcę - pożyczki). Spółka - kierując się zdroworozsądkowym podejściem, mając na uwadze długotrwałość postępowań sądowych oraz brak pewności co do ostatecznego rozstrzygnięcia sądowego (z uwagi na skomplikowanie materii prawnej sporu z Ubezpieczycielem) - ostatecznie zgodzi się na takie rozwiązanie.

Wraz z zatwierdzeniem ugody przez sąd, postępowanie sądowe zostanie umorzone.

Pytanie

Czy otrzymana przez Spółkę Kwota Ugody - w kwocie nieprzekraczającej kwot niespłaconych obligacji oraz niespłaconej pożyczki - powinna zostać rozpoznana przez Spółkę jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, otrzymana przez Spółkę Kwota Ugody - w kwocie nieprzekraczającej kwot niespłaconych obligacji oraz niespłaconej pożyczki - nie będzie dla Spółki stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”).

Uzasadnienie

W ustawie o CIT nie zdefiniowano w sposób generalny przychodu podlegającego opodatkowaniu, ale wskazano (przykładowy, niezupełny) katalog przysporzeń, które stanowią przychód opodatkowany podatkiem dochodowym, w którym jako przychody podatkowe wymieniono m.in otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT). Ponadto, w treści art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, znajduje się z kolei katalog przychodów, które nie powinny być kwalifikowane jako przychody podlegające opodatkowaniu.

W piśmiennictwie i judykaturze powszechnie prezentowana jest teza, że przychodami są wszystkie przysporzenia majątkowe o charakterze definitywnym, skutkujące trwałym zwiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika i niepodlegające zwrotowi (bezzwrotne).

W Komentarzu do art. 12 ustawy o CIT pod red. prof. dr. hab. W. Modzelewskiego, 2018, wyd. 13 wskazano: „Ustawa nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 PDOPrU można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika; wyjątki od tej zasady określone są w ust. 4 i 4a tego artykułu. Definitywne przysporzenie majątkowe należy rozumieć w ten sposób, że w sposób trwały i ostateczny zwiększa ono aktywa osoby prawnej. Katalog rodzajów przychodów w obecnym brzmieniu ustawy jest katalogiem otwartym.

Ustawodawca, redagując przepis art. 12 ust. 1 PDOPrU i określając ten katalog, użył sformułowania „w szczególności”, co wskazuje na przykładowy charakter wymienionych przychodów.”

Z kolei w Komentarzu do ustawy o CIT pod red. A. Obońskiej, 2014, wyd. 4, można przeczytać:

„Artykuł 12 ust. 1 p.d.o.p. należy rozumieć zatem w ten sposób, że przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika, a okoliczności wymienione w tym przepisie mają charakter przykładowego wymienienia, które i tak musi spełnić przesłankę definitywnego przysporzenia majątkowego, aby spowodować powstanie przychodu (np. nie każde umorzenie zobowiązań powoduje powstanie przychodu, a jedynie zwolnienie z długu pod tytułem darmym)”.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, a ich rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

Podobne stanowisko zajmują sądy administracyjne. W orzecznictwie podkreśla się, że przychodem podatkowym jest tylko takie przysporzenie majątkowe, które ma charakter trwały, definitywny. Przysporzenie to musi jednocześnie prowadzić do zwiększenia aktywów podatnika lub zmniejszenia jego zobowiązań.

Ponadto, przysporzenie to musi być rzeczywiste a nie potencjalne. Innymi słowy, o przychodzie można mówić tylko wtedy, gdy ma miejsce rzeczywisty i definitywny przyrost majątku podatnika.

Przykładowo:

1.w wyroku z 27 listopada 2003 r. (sygn. akt III SA 3382/02) Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) wskazał:

„(...) do przychodów zaliczyć można tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika”.

2.w wyroku z 30 maja 2014 r. (sygn. akt II FSK 1602/12) NSA stwierdził:

„(...) z istoty podatku dochodowego wynika, ze jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi (podobnie wyrok NSA z 14 maja 1998 r. sygn. akt SA/Sz 1305/97)”.

3.w wyroku z 20 grudnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 3509/16) NSA uznał:

„(...) dokonując wykładni art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. należy zauważyć, że dokonane w nim wyliczenie ma jedynie charakter przykładowy, egzemplifikacyjny, a pojęcie przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych jest dość pojemne i znacznie szersze. Jednakże za przychód mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia majątkowe, które mają charakter trwały, czyli są definitywne i zostały rzeczywiście otrzymane, bądź spowodowały zwiększenie aktywów podatnika”.

4.w wyroku z 1 grudnia 2020 r. (sygn. akt II FSK 1995/18) NSA stwierdził:

„Za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny”.

To samo uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 14 kwietnia 2021 r. (sygn. akt I SA/Po 863/20).

W ten sam sposób wypowiadają się organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach podatkowych.

Przykładowo:

1.Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 5 kwietnia 2018 r. (znak: 0111-KDIB1-2.4010.88.2018.1.DP), który uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe: „Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi więc do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć przychody otrzymane oraz takie, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody otrzymane lub należne, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe”.

2.Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 20 marca 2025 r. (znak: 0114-KDIP2-2.4010.34.2025.1.PK) uznał:

„Analizując przepis art. 12 ustawy o CIT można stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem w momencie jego faktycznego uzyskania przez podatnika. (...) Ustawodawca nie wprowadził do ustawy o CIT ogólnej definicji przychodu podatkowego. Treść art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że zostały wymienione jedynie przykładowe przysporzenia zaliczane do kategorii przychodów. Za przychód podatkowy może być uznane tylko takie przysporzenie majątkowe, które ma charakter trwały (definitywny) i ostateczny (bezzwrotny)”.

Co do zasady o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decydować więc powinien jego rzeczywisty i definitywny charakter - przejawiający się w ostateczny i faktycznym zwiększeniu aktywów podatnika lub zmniejszeniu jego zobowiązania.

W kontekście powyższego, zauważyć należy, że w analizowanej sytuacji z jednej strony Spółka co prawda otrzyma Kwotę Ugody (zwiększą się więc jej aktywa w postaci środków pieniężnych), jednak z drugiej strony Kwota Ugody stanowić będzie z ekonomicznego punktu widzenia jedynie (częściową) rekompensatę wcześniej poniesionych przez Spółkę strat finansowych. Trudno więc mówić w takim przypadku o powstaniu realnego przysporzenia majątkowego po stronie Spółki - a tylko w przypadku wystąpienia takiego przysporzenia może być mowa o powstaniu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT.

Przysporzenie majątkowe - choć pojęcie to nie występuje w przepisach podatkowych, niemniej jest powszechnie używane przy definiowaniu przychodów podatkowych - oznacza (zgodnie z potocznym rozumieniem tego słowa) dodatni przyrost majątku, korzyść majątkową, powiększenie stanu posiadania. Korzyść to z kolei dodatni wynik porównania czegoś z czymś innym, zwykle w sensie pozytywnym, przynoszący zysk lub polepszenie sytuacji.

Przysporzenia/korzyści majątkowej w takim rozumieniu niewątpliwie nie uzyska Spółka. Wręcz przeciwnie nawet po otrzymaniu Kwoty Ugody jej majątek nadal pozostanie uszczuplony - uwzględniając fakt, że Kwota Ugody jedynie częściowo „pokryje” szkody/straty finansowe rzeczywiście poniesione przez Spółkę na skutek działań Prezesa Zarządu (w tym kwoty faktycznie wydatkowane przez Spółkę na objęcie - ostatecznie niespłaconych przez emitenta - obligacji oraz kwotę wydatkowaną przez Spółkę na udzielenie - ostatecznie niespłaconej przez pożyczkobiorcę - pożyczki). Trudno więc w takiej sytuacji upatrywać przyrostu/przysporzenia majątkowego, które należałoby traktować jako przychód opodatkowany podatkiem CIT.

Z racjonalnego punktu widzenia trudno też byłoby oczekiwać od Spółki zapłaty podatku w sytuacji gdy pozostaje one ewidentnie stratna (pod wymiernym względem finansowym) na skutek błędnych decyzji Prezesa Zarządu, a jedynie dzięki determinacji, zaangażowaniu i sprawczości osób, które zastąpiły Prezesa Zarządu w sprawowaniu zarządu Spółką - po wieloletnich sporach sądowych i negocjacjach pozasądowych (mediacji)- część tych strat uda się odzyskać od Ubezpieczyciela.

Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że część szkód/strat w Spółce (znajdująca odzwierciedlenie w jej aktualnym stanie majątkowym) powstała w wyniku objęcia obligacji i udzielenia pożyczki przez Spółkę - a więc w wyniku wydatkowania przez Spółkę konkretnych środków pieniężnych, które na gruncie podatku CIT w żaden sposób nie mogły zostać potraktowane jako koszty podatkowe. Z ekonomicznego punktu widzenia otrzymanie przez Spółkę Kwoty Ugody stanowić będzie częściową spłatę obligacji i pożyczki. Konsekwentnie więc skoro wydatkowanie środków pieniężnych przez Spółkę w związku z objęciem obligacji i udzieleniem pożyczki nie stanowiło dla Spółki kosztu podatkowego, Kwota Ugoda pełniąca de facto funkcję spłaty obligacji/pożyczki nie powinny być traktowana jako przychód podatkowy.

Reasumując, Spółka nie uzyska w wyniku analizowanego zdarzenia przyszłego (tj. otrzymania Kwoty Ugody - w sytuacji gdy Kwota Ugody będzie wyraźnie niższa od poniesionej szkody) żadnych realnych korzyści o charakterze majątkowym - a tylko w takim przypadku można by mówić o powstaniu po stronie Spółki przychodu podatkowego. W świetle powyższego, w związku z otrzymaniem Kwoty Ugody Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT - w kwocie nieprzekraczającej kwot niespłaconych obligacji oraz niespłaconej pożyczki. Przychód taki powstanie po stronie Spółki, jeżeli obok Kwoty Ugody, Spółka otrzymałaby w jakiejkolwiek formie spłatę obligacji lub spłatę pożyczki - w kwocie przekraczającej (wliczając w to Kwotę Ugody) kwotę niespłaconych obligacji oraz kwotę niespłaconej pożyczki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop”):

Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 updop. Stosownie do tego przepisu:

Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

-przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

-podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 updop.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a updop:

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Z opisu sprawy wynika, że w latach 2012-2014 dokonali Państwo kilku operacji/transakcji, które obejmowały zakup udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, udzielenie finansowania innym podmiotom poprzez udzielenie pożyczki i objęcie obligacji wyemitowanych przez te podmioty. Powyższe działania przyniosły jednak ostatecznie straty finansowe po Państwa stronie w postaci utraty wartości nabytych udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością oraz braku spłaty przez pożyczkobiorcę/emitentów obligacji ich zobowiązań finansowych wobec Państwa (tj. zobowiązania do spłaty pożyczki oraz zobowiązań do wykupu obligacji). Na chwilę obecną w majątku Państwa Spółki nadal znajdują się ww. obligacje oraz wierzytelność pożyczkowa (o spłatę udzielonej pożyczki). Od emitentów obligacji udało się Państwu odzyskać jedynie niewielkie kwoty. Odpowiedzialność za szkody Spółki w ww. zakresie ponosi ówczesny Prezes Zarządu Spółki. W związku z powyższym, zgłosili Państwo roszczenia wobec Prezesa Zarządu o naprawienie szkody wyrządzonej przy sprawowaniu zarządu. Jednocześnie z uwagi na fakt, że zawarli Państwo z Y umowę ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej członków władz spółki, która obejmowała m.in. ochronę ubezpieczeniową Państwa Spółki w przypadku powstania szkód majątkowych w związku nieprawidłowymi zachowaniami (zdefiniowanymi w Umowie ubezpieczeniowej) osób będących członkami Zarządu, Rady Nadzorczej i innych organów Spółki – zgłosili Państwo również szkodę do Ubezpieczyciela z zamiarem skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej i uzyskania odszkodowania od Ubezpieczyciela. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania. W związku z tym, złożyli Państwo do sądu powszechnego pozew wobec Ubezpieczyciela o zapłatę przysługujących Państwu na mocy Umowy ubezpieczenia kwot. Równolegle do toczącego się od wielu lat sporu sądowego pomiędzy Państwem a Ubezpieczycielem, strony sporu prowadzą mediacje, których celem jest ugodowe zakończenie postępowania sądowego. W efekcie mediacji, strony zamierzają zawrzeć ugodę sądową, na podstawie której Ubezpieczyciel zapłaci na Państwa rzecz określoną kwotę. Zgodnie z postanowieniami ugody, Kwota Ugody w całości wyczerpywać będzie Państwa roszczenia będące przedmiotem postępowania sądowego.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że Kwoty Ugody, która zostanie wypłacona przez Ubezpieczyciela na Państwa rzecz na podstawie zawartej w wyniku mediacji ugody sądowej, nie sposób uznać za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, ponieważ ww. kwota stanowi środki będące efektem zawartej ugody z Ubezpieczycielem, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zaznaczyć przy tym należy, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 8 updop:

Wydatki na nabycie udziałów, czy papierów wartościowych (w tym obligacji) mogą stanowić koszt podatkowy dopiero w momencie ich zbycia, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca. Natomiast wydatki z tytułu pożyczki, jako niemające co do zasady charakteru definitywnego, nie mogą stanowić kosztów podatkowych.

W konsekwencji wskazane we wniosku wydatki nie mogą być postrzegane w kategorii wydatków niezaliczonych do kosztów podatkowych w ramach powyższego przepisu. Nie może też być mowy o ich zwrocie, bowiem otrzymana z tytułu ubezpieczenia kwota zostanie uzyskana z zupełnie odrębnego tytułu, tj. zawartej uprzednio umowy ubezpieczeniowej.

Tym samym w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, a otrzymana od Ubezpieczyciela kwota ugody w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stanowić będzie przychód podatkowy.

W związku z powyższym, skoro dojdzie do wypłaty środków pieniężnych z tytułu zawartej z Ubezpieczycielem ugody sądowej na rzecz Państwa Spółki, to otrzymana przez Państwa kwota będzie stanowić przychód podatkowy z tytułu otrzymanej od Ubezpieczyciela kwoty odszkodowania, będącej wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej członków władz spółki i należy traktować ją jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w nich zawarte nie są wiążące dla Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.