Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe - Interpretacja - null

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty ponoszone przez Spółkę od początku 2025 r., związane z zakończoną działalnością jednej z dywizji w ramach Zakładu, stanowiące w myśl właściwych przepisów koszty uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu dotyczące działalności opodatkowanej - jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 lipca 2025 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. sp. z o.o. (dalej także: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej B. (dalej: „Grupa”, „Grupa B”). Grupa B. jest (…). Grupa jest producentem (…).

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, utworzoną zgodnie z przepisami prawa polskiego. Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce oraz jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT oraz podatnik VAT posługujący się unijnym numerem VAT-UE.

Spółka w toku swojej dotychczasowej działalności uzyskała zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, o których mowa w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1604; dalej: “ustawa o SSE”).

Na ich podstawie, Spółce przysługuje, lub przysługiwało w przeszłości, zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: “CIT”) dla dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej określonej w zezwoleniach, zgodnie z przepisami ustawy o CIT, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Spółka prowadziła swoją działalność gospodarczą na podstawie zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”), m.in. w zakładzie w (…) (dalej: “Zakład”). Spółka uzyskała łącznie cztery zezwolenia związane z działalnością tego zakładu. Dwa z zezwoleń, tj. Zezwolenie nr (…) z dnia (…) 2007 (dalej: “Zezwolenie (...)”) oraz Zezwolenie nr (...) z dnia (…) 2011 r. (dalej: “Zezwolenie (...)”) związane były z działalnością dywizji dotyczącą produkcji silników niskich napięć. W Zezwoleniu (...) wskazano przedmiot działalności według następujących kodów PKWiU:

31.10 Silniki elektryczne, prądnice i transformatory
28.52 Usługi z zakresu obróbki mechanicznej elementów metalowych

Natomiast w Zezwoleniu (...) według następujących kodów PKWiU:

27.11 Silniki elektryczne, prądnice i transformatory
28.11 Silniki i turbiny, z wyłączeniem silników lotniczych, samochodowych i motocyklowych
26.11 Elementy elektroniczne
27.12 Aparatura rozdzielcza i sterownicza energii elektrycznej
27.31 Kable światłowodowe
27.32 Pozostałe elektroniczne i elektryczne przewody i kable
27.33 Sprzęt instalacyjny
23.44 Pozostałe wyroby ceramiczne do celów technicznych
27.90 Pozostały sprzęt elektryczny
29.31 Wyposażenie elektryczne i elektroniczne do pojazdów
33.13 Usługi naprawy i konserwacji urządzeń elektronicznych i optycznych, z wyłączeniem urządzeń wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy
33.14 Usługi naprawy i konserwacji urządzeń elektrycznych, z wyłączeniem urządzeń wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy
33.20 Usługi instalowania maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia, z wyłączeniem maszyn, sprzętu i wyposażenia wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy
25.99 Pozostałe gotowe wyroby metalowe, gdzie indziej niesklasyfikowane
26.51 Instrumenty i przyrządy pomiarowe, kontrolne i nawigacyjne
26.30 Sprzęt telekomunikacyjny
26.40 Elektroniczny sprzęt powszechnego użytku
28.23 Maszyny i sprzęt biurowy, z wyłączeniem komputerów i urządzeń peryferyjnych
72.19 Usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych
71.20 Usługi w zakresie badań i analiz technicznych
25.62 Usługi z zakresu obróbki mechanicznej elementów metalowych.

W 2024 r. została na poziomie Grupy podjęta decyzja o zakończeniu produkcji silników niskich napięć wytwarzanych w Zakładzie. Zakończenie ich produkcji miało miejsce z końcem 2024 r. Od początku 2025 r. nie była już prowadzona działalność produkcyjna tych wyrobów w Zakładzie, a środki trwałe związane z tą działalnością były przez Spółkę konsekwentnie sprzedawane, głównie w okresie styczeń - kwiecień 2025 r. Decyzja o zamknięciu dywizji spowodowana była zmieniającą się dynamiką rynku oraz sytuacją geopolityczną, które wpłynęły na wzrost kosztów kupowanych surowców, szczególnie stali elektrycznej. Istotnym czynnikiem okazała się także rosnąca konkurencja ze strony producentów silników standardowych na rynkach wschodzących, na które nie wpływa bieżąca sytuacja geopolityczna w Europie, która to z kolei ma istotny wpływ na działalność Spółki.

W związku z decyzją o zakończeniu działalności dywizji, ze względu na zaprzestanie prowadzenia w niej działalności mogącej podlegać zwolnieniu z CIT na podstawie Zezwolenia (...) i Zezwolenia (...), Spółka zdecydowała się wygasić te Zezwolenia, związane z działalnością zamkniętej dywizji. Minister Rozwoju i Technologii stwierdził wygaśnięcie Zezwolenia (...) na wniosek Spółki, w decyzji nr (…), z dnia 19 lutego 2025 r. oraz Zezwolenia (...) w decyzji nr (…) z dnia (…) 2025 r. Pozostałe posiadane przez Spółkę zezwolenia strefowe pozostały w mocy (zezwolenia te nie dotyczyły jednak działalności dywizji, której działalność skończyła się 31.12.2024 r.).

Od początku 2025 r., mimo zaprzestania prowadzenia działalności produkcyjnej w ramach dywizji, Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem majątku jaki wcześniej był wykorzystywany na potrzeby działalności produkcyjnej. Spółka docelowo planuje sprzedać nieruchomości Zakładu związane z działalnością dywizji, jednak dopóki nie zostanie znaleziony nabywca, musi ponosić koszty utrzymania Zakładu, takie jak m.in.:

Amortyzacja budynku
Opłaty i podatki
Koszty napraw i utrzymania
Koszty mediów
Koszty sprzątania
Koszty ochrony.

Ponadto, Spółka ponosi / ponosiła koszty związane ze sprzedażą / likwidacją środków trwałych, które były w przeszłości wykorzystywane w działalności Zakładu (niezamortyzowana wartość środków trwałych, sprzedawanych lub likwidowanych po zakończeniu produkcji).

W związku z powyższym, Spółka chciałaby potwierdzić czy koszty ponoszone przez nią od początku 2025 r., związane z zakończoną działalnością jednej z dywizji w ramach Zakładu, stanowiące w myśl właściwych przepisów koszty uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu dotyczące działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych, a nie koszty uzyskania przychodu z działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. W związku z powyższym, Spółka zdecydowała się wystąpić z niniejszym wnioskiem o interpretację indywidualną.

Pytanie

Czy koszty ponoszone przez Spółkę od początku 2025 r., związane z zakończoną działalnością jednej z dywizji w ramach Zakładu, stanowiące w myśl właściwych przepisów koszty uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu dotyczące działalności opodatkowanej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez Spółkę od początku 2025 r., związane z zakończoną działalnością jednej z dywizji w ramach Zakładu, stanowiące w myśl właściwych przepisów koszty uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu dotyczące działalności opodatkowanej.

Przepisy

Art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d ustawy o CIT, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1604), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania

Dla celów niniejszego wniosku, Spółka zakłada, że wskazane koszty będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu na podstawie właściwych przepisów, będą one spełniały m.in. warunki związane z ich faktycznym poniesieniem i odpowiednim dokumentowaniem.

Analizując wyżej wskazane przepisy, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na podstawową cechę charakterystyczną kosztów uzyskania przychodów, a zatem na ich związek z przychodami. Jak wskazuje powołany powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodu ponoszone są w celu:

osiągnięcia przychodu lub
zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem cechą immanentną kosztów uzyskania przychodu jest ich zależność od przychodów. Koszty uzyskania przychodów nie są przez podatników ponoszone „w próżni” - są one ponoszone po to by uzyskać dany przychód lub zachować albo zabezpieczyć dane źródło przychodów. A więc by ocenić w jakiej działalności (zwolnionej na podstawie Zezwolenia ... lub Zezwolenia (...) czy opodatkowanej na zasadach ogólnych) należy ustalić ich związek z danymi przychodami i ocenić czy przychody, w związku z którymi ponoszone są dane koszty są przychodami z działalności zwolnionej czy opodatkowanej.

Odnosząc te rozważania na grunt stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego opisanego powyżej, należy zwrócić uwagę na fakt, że od początku 2025 r. Spółka nie ponosi już kosztów uzyskania przychodu, które ponoszone są w celu uzyskania przychodów z działalności określonej w Zezwoleniach (...) lub (...). Od początku 2025 r. Spółka nie prowadzi już (i nie będzie prowadzić, co najmniej do zakończenia istnienia SSE, tj. do końca 2026 r.) działalności określonej w Zezwoleniu (...) lub Zezwoleniu (...), tj. nie produkuje wyrobów ani nie świadczy usług w zakresie kodów PKWiU wskazanych w treści Zezwolenia (...) lub Zezwoleniu (...), zatem nie osiąga i nie będzie osiągać w przyszłości przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej określonej w Zezwoleniu (...) lub Zezwoleniu (...), z której to dochód mógłby podlegać zwolnieniu z CIT.

Konsekwencją powyższego jest, że koszty ponoszone przez Spółkę od początku 2025 r. w Zakładzie, nie są kosztami uzyskania przychodów dotyczącymi działalności zwolnionej z CIT, ponieważ nie prowadzi już działalności wskazanej w Zezwoleniach na terenie Zakładu, a co za tym idzie Spółka nie osiąga, ani nie będzie osiągać przychodów z tego tytułu. Koszty te ponoszone są w celu zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów, w szczególności w celu utrzymywania w odpowiednim stanie nieruchomości zakładu, aż do ich sprzedaży. W momencie ich sprzedaży Spółka osiągnie przychód, który nie będzie mieścił się w zakresie Zezwoleń wskazanych powyżej.

Należy w tym zakresie zwrócić uwagę na art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, powołany powyżej, wskazuje, że wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia. W tym zakresie należy uwzględnić literalną wykładnię tego przepisu, która zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, powinna mieć pierwszeństwo w wykładni przepisów prawa podatkowego.

Literalna wykładnia tego przepisu wskazuje, że wolne od podatku są dochody z działalności prowadzonej na terenie SSE. Skoro więc Spółka, jak wskazano powyżej, w 2025 r. nie prowadziła już działalności strefowej na podstawie Zezwolenia (...) ani (...), nie uzyskiwała przychodów z działalności strefowej, to oczywistym jest, że ponoszone koszty nie pozostawały w związku z tą działalnością.

Pomocniczo, można w tym zakresie zwrócić uwagę na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, o sygnaturze 0111-KDIB1-3.4010.296.2025.1.DW z dnia 17 czerwca 2025 r. W powyższej interpretacji organ potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, że po wyczerpaniu dostępnego limitu zwolnienia przysługującego Spółce na podstawie decyzji o wsparciu (podobny reżim prawny do zwolnienia przysługującego w SSE), Spółka będzie uprawniona do stosowania ulg podatkowych, o których mowa w art. 18d, art. 18ea, art. 18eb i art. 38eb ustawy o CIT, również w odniesieniu do działalności prowadzonej pierwotnie w oparciu o decyzję o wsparciu. Organ potwierdził, że podatnik, który posiada dalej decyzję o wsparciu, ale nie prowadzi działalności zwolnionej z CIT na jej podstawie, może korzystać m.in. z ulgi badawczo-rozwojowej, ponieważ koszty kwalifikowane do ulgi nie będą rozpoznane jako koszty uzyskania przychodu działalności zwolnionej, ponieważ taka działalność nie jest już prowadzona.

Analogicznie zatem w sytuacji Spółki należy uznać, że skoro Spółka nie prowadzi już od początku 2025 r. działalności wynikającej z Zezwoleń (...) i (...) w Zakładzie, z której dochód mógłby podlegać zwolnieniu na podstawie Zezwolenia (...) lub Zezwolenia (...), to koszty uzyskania przychodu ponoszone w związku z utrzymywaniem Zakładu dotyczące dywizji, która zaprzestała działalności, nie są kosztami działalności zwolnionej z CIT, a kosztami działalności opodatkowanej. Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę, że faktycznie nie prowadziła działalności strefowej w Zakładzie już od początku 2025 r. po czym następczo dokonano formalnego stwierdzenia wygaśnięcia Zezwoleń (...) i (...) przez Ministra. Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 5 pkt 3 ustawy o SSE, Minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza wygaśnięcie zezwolenia na wniosek przedsiębiorcy, który skorzystał z pomocy publicznej udzielonej zgodnie z ustawą i spełnił wszystkie warunki określone w zezwoleniu oraz warunki udzielania pomocy publicznej, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o SSE. W związku z faktycznym zaprzestaniem prowadzenia działalności wskazanej w Zezwoleniach (...) i (...) na terenie Zakładu, Spółka złożyła wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia Zezwoleń (...) i (...) w ramach tej procedury.

W ocenie Spółki, dla prawidłowego zaklasyfikowania kosztów ponoszonych w 2025 r. przez Spółkę w zakresie utrzymania majątku Zakładu, jako związanych z działalnością opodatkowaną, bez znaczenia pozostaje moment wydania przez Ministra decyzji o wygaśnięciu zezwolenia. Przesądzającym momentem dla takiej klasyfikacji powinno być faktyczne zaprzestanie przez Spółkę prowadzenie działalności zwolnionej na terenie Zakładu. Jak wynika z wyżej przywołanych regulacji ustawy o SSE, decyzja Ministra była jedynie formalnym potwierdzeniem wygaśnięcia zezwoleń i miała charakter następczy.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez Spółkę od początku 2025 r., związane z zakończoną działalnością jednej z dywizji w ramach Zakładu, stanowiące w myśl właściwych przepisów koszty uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu dotyczące działalności opodatkowanej.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”, „updop”),

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie natomiast do art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 updop,

Przy ustalaniu dochodu, o którym mowa w ust. 1, stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

1) przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku;

3) kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Dochód - ustalony zgodnie z art. 7 albo 7a ust. 1, po odliczeniu (…) - stanowi podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a.

Jednocześnie należy wskazać, że dochód podatkowy może być przedmiotem zwolnienia z opodatkowania w szczególności na podstawie art. 17 ust. 1 updop. Wymieniony przepis zawiera katalog dochodów wolnych od podatku. Stwierdzenie, że dochód jest wolny od podatku, należy odczytywać jako wyłączenie z podstawy opodatkowania dochodów o jakich mowa w tym przepisie. Należy też dodać, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe zawarte w updop podlegają bardzo ścisłej interpretacji - ich zakres nie może być rozszerzany ani zawężany - ze względu na zasadę tzw. powszechności i równości opodatkowania podatkiem dochodowym.

W myśl art. 9 ust. 1 updop,

podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 updop,

dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1604), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami;

Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy CIT:

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że przedsiębiorca, który prowadzi działalność w oparciu o otrzymane zezwolenie na prowadzenie działalność na terenie SSE, dochód z tej działalności winien wyłączyć z dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Elementy odpowiednio kształtujące dochód zwolniony (przychody oraz koszty uzyskania tego przychodu) nie są elementem podstawy opodatkowania. Prowadzona przez podatnika ewidencja księgowa powinna umożliwić ustalenie tych wartości.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na których możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1604, dalej: „ustawa o SSE”).

Zgodnie z art. 12 tej ustawy:

dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o SSE:

podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej "zezwoleniem".

Na podstawie art. 16 ust. 4-6 ustawy o SSE:

4. Minister właściwy do spraw gospodarki cofa i zmienia zezwolenie. Cofnięcie i zmiana zezwolenia następuje na warunkach określonych w art. 19 ust. 2-4.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii zarządzającego strefą przed wydaniem decyzji w sprawie cofnięcia lub zmiany zezwolenia.

6. Do postępowania w sprawie cofania i zmiany zezwolenia stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 775 i 803).

Stosownie do art. 12b ustawy o SSE:

1. W przypadku cofnięcia zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przedsiębiorca jest obowiązany do zwrotu pomocy publicznej, udzielonej zgodnie z ustawą. Do dnia zwrotu tej pomocy przedsiębiorcy nie może zostać udzielone nowe zezwolenie.

2. W przypadku cofnięcia albo stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu dla przedsiębiorcy w sprawach podatku dochodowego kopię wydanej decyzji w terminie 14 dni, licząc od dnia, w którym decyzja ta stała się prawomocna.

3. W przypadku cofnięcia zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, naczelnik urzędu skarbowego, o którym mowa w ust. 2, określa w drodze decyzji kwotę pomocy publicznej podlegającą zwrotowi pomniejszoną odpowiednio o kwotę podatku należnego, o którym mowa w art. 21 ust. 5c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2647, z późn. zm.2)) albo art. 17 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

4. W kwocie pomocy publicznej podlegającej zwrotowi, o której mowa w ust. 3, uwzględnia się odsetki liczone jak dla zaległości podatkowych. W odniesieniu do pomocy publicznej wynikającej ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 5c pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, odsetki liczone są za okres od dnia udzielenia pomocy publicznej do dnia wydania decyzji o uchyleniu, a zakresie pozostałej pomocy publicznej podlegającej zwrotowi do dnia jej zwrotu. W odniesieniu do pomocy publicznej wynikającej ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 5c pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, odsetek nie nalicza się.

Zgodnie z art. 19 ustawy o SSE:

1. Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa.

2. (uchylony)

3. Zezwolenie może być cofnięte albo zakres lub przedmiot działalności określony w zezwoleniu może zostać ograniczony, jeżeli przedsiębiorca:

1) zaprzestał na terenie strefy prowadzenia działalności gospodarczej, na którą posiadał zezwolenie, lub

2) rażąco uchybił warunkom określonym w zezwoleniu, lub

3) nie usunął uchybień stwierdzonych w toku kontroli, o której mowa w art. 18, w terminie do ich usunięcia wyznaczonym w wezwaniu ministra właściwego do spraw gospodarki, lub

4) wystąpił z wnioskiem o cofnięcie zezwolenia albo ograniczenie zakresu lub przedmiotu działalności określonego w zezwoleniu.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki może, na wniosek przedsiębiorcy, po zasięgnięciu opinii zarządzającego strefą, zmienić zezwolenie, przy czym zmiana nie może:

1) dotyczyć obniżenia poziomu zatrudnienia, określonego w zezwoleniu w dniu jego wydania, o więcej niż 20%;

2) skutkować zwiększeniem maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych, określonych w zezwoleniu;

3) dotyczyć spełnienia wymagań odnoszących się do inwestycji realizowanej na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza wygaśnięcie zezwolenia na wniosek przedsiębiorcy, który:

1) nie skorzystał z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, na podstawie tego zezwolenia - jeśli przedsiębiorca posiada wyłącznie jedno zezwolenie, lub

2) nie osiągnął przychodów oraz nie korzystał ze zwolnienia w ramach zezwolenia, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, z inwestycji, na którą zostało wydane zezwolenie - jeśli przedsiębiorca posiada więcej niż jedno zezwolenie, lub

3) skorzystał z pomocy publicznej udzielonej zgodnie z ustawą i spełnił wszystkie warunki określone w zezwoleniu oraz warunki udzielania pomocy publicznej, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 5, przedsiębiorca dołącza oświadczenie o nieskorzystaniu z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, na podstawie zezwolenia, którego wniosek dotyczy, albo o nieosiągnięciu przychodów z inwestycji, na którą zostało wydane zezwolenie, albo oświadczenie o realizacji warunków udzielenia pomocy publicznej, o których mowa w ust. 5.

7. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 6, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: ,,Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.''. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności.

Zgodnie z art. 162 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postepowania administracyjnego (Dz. U. z 2024 r., poz. 572, dalej „KPA):

1. Organ administracji publicznej, który wydał decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja:

1) stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony;

2) została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku.

§ 2. Organ administracji publicznej, o którym mowa w § 1, uchyli decyzję, jeżeli została ona wydana z zastrzeżeniem dopełnienia określonych czynności, a strona nie dopełniła tych czynności w wyznaczonym terminie.

§ 3. Organ stwierdza wygaśnięcie decyzji lub uchyla decyzję na podstawie przepisów § 1 i 2 w drodze decyzji.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 121, dalej: „rozporządzenie”) w brzmieniu niezmiennym od 30 grudnia 2008 r.:

zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

W myśl art. 17 ust. 5 updop:

w razie cofnięcia zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, lub uchylenia decyzji o wsparciu, o której mowa w ust. 1 pkt 34a, podatnik traci prawo do zwolnienia i jest obowiązany do zapłaty podatku na zasadach określonych w ust. 6.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 updop:

w razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 5, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku należnego od dochodu wynikającego z cofniętego zezwolenia albo z uchylonej decyzji o wsparciu, w terminie właściwym do rozliczenia zaliczki za pierwszy okres przypadający do wpłaty zaliczki, o którym mowa w art. 25, następujący po miesiącu, w którym wystąpią te okoliczności, a gdy utrata prawa nastąpi w ostatnim miesiącu roku podatkowego - w zeznaniu rocznym. Kwotę podatku należnego do zapłaty stanowi:

1)podatek niezapłacony od dochodu osiągniętego z działalności gospodarczej określonej w cofniętym zezwoleniu albo w uchylonej decyzji o wsparciu - jeśli podatnik korzystał z pomocy publicznej udzielonej w formie zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 34 albo 34a, wyłącznie w ramach jednego zezwolenia albo wyłącznie w ramach jednej decyzji, lub

2)kwotę w wysokości stanowiącej maksymalną dopuszczalną pomoc publiczną określoną w zezwoleniu lub w tej uchylonej decyzji o wsparciu - jeśli podatnik korzystał z pomocy publicznej udzielonej w formie zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 34 albo 34a, w ramach więcej niż jednego zezwolenia lub w ramach więcej niż jednej decyzji o wsparciu albo w ramach zezwolenia lub zezwoleń i decyzji o wsparciu.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na których możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, w szczególności korzystanie ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych. Jednocześnie jednak pamiętać należy, że uzyskiwane z tego tytułu preferencje stanowią pomoc publiczną.

Podkreślić należy, że „zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 34 ustawy o CIT jest zwolnieniem wynikającym z mocy prawa i ma charakter obligatoryjny. Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość wyboru, tj. skorzystania lub nieskorzystania ze zwolnienia, dałby temu wyraźny wyraz w treści ustawy, poprzez posłużenie się stwierdzeniem: "wolne od podatku mogą być" w miejsce stwierdzenia: "wolne od podatku są". Zatem sformułowanie użyte przez ustawodawcę w art. 17 ust. 1 ustawy o CIT „wolne od podatku dochodowego są: (…)”, jest wyrażone w sposób rozkazujący (imperatywny), czyli przyznający zwolnienie bezdyskusyjnie i obligatoryjnie. Podatnik nie ma wyboru, czy skorzysta, czy też nie skorzysta ze zwolnienia przedmiotowego, jeżeli posiada ważne Zezwolenie.”

Spełnienie zatem przez podatnika warunków wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, tj. posiadanie Zezwolenia oznacza, że korzysta on ze zwolnienia z opodatkowania dochodów osiągniętych z realizacji nowej inwestycji określonej w tym Zezwoleniu.

Przepisy o SSE przewidują dwie odrębne procedury w zakresie zakończenia przez przedsiębiorcę prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o Zezwolenie, tj. cofnięcie oraz wygaśnięcie zezwolenia.

Stosownie do art. 19 ust. 5 ustawy o SSE, na wniosek przedsiębiorcy minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie zezwolenia. Należy zauważyć, że przepisy SSE nie określają szczegółowo sytuacji (poza upływem okresu, na który zostało wydane zezwolenie), w których zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE zostaje wygaszone, ani też nie wskazują jakichkolwiek negatywnych dla przedsiębiorcy strefowego skutków wygaśnięcia zezwolenia. Przepisy te wskazują jedynie, że stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia następuje na wniosek przedsiębiorcy.

W tym miejscu podkreślić należy, że decyzja o stwierdzeniu wygaśnięcia zezwolenia ma charakter deklaratoryjny i wywołuje skutek od dnia złożenia przez podatnika wniosku o wygaszenie decyzji.

Zatem wygaśnięcie Zezwolenia wiąże się z dobrowolną rezygnacją przedsiębiorcy ze zwolnienia podatkowego na skutek okoliczności istotnych dla niego z punktu widzenia opłacalności prowadzenia działalności gospodarczej na terenie objętym Zezwoleniem.

Aby odpowiedzieć na Państwa pytanie należy w pierwszej kolejności ustalić moment wygaśnięcia Zezwoleń. Jak wyżej wskazano, decyzja o stwierdzeniu wygaśnięcia Zezwolenia ma charakter deklaratoryjny i wywołuje skutek od dnia złożenia przez Państwa wniosku o wygaśnięciu Zezwolenia. Zatem nie można się z Państwem zgodzić, że zaprzestanie/zakończenie produkcji uprawnia do stwierdzenia, że od tego momentu nie prowadzą Państwo działalności gospodarczej w oparciu o uzyskanie Zezwolenia. Jak wskazano moment złożenia wniosku o wygaszenie Zezwolenia jest momentem zakończenia prowadzenia działalności zwolnionej z opodatkowania na podstawie Zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE.

Państwa stanowisko w zakresie ustalenia momentu, od którego obowiązuje decyzja o wygaśnięciu Zezwolenia jest nieprawidłowe.

Z wniosku wynika, że Spółka jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej B. Spółka w toku swojej dotychczasowej działalności uzyskała zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, o których mowa w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych. Spółka uzyskała łącznie cztery zezwolenia związane z działalnością tego zakładu. Dwa z zezwoleń, tj. Zezwolenie nr (...) z dnia (…) 2007 oraz Zezwolenie nr (...) z dnia (…) 2011 r. związane były z działalnością dywizji dotyczącą produkcji silników niskich napięć. W 2024 r. została na poziomie Grupy podjęta decyzja o zakończeniu produkcji silników niskich napięć wytwarzanych w Zakładzie. Zakończenie ich produkcji miało miejsce z końcem 2024 r. Od początku 2025 r. nie była już prowadzona działalność produkcyjna tych wyrobów w Zakładzie, a środki trwałe związane z tą działalnością były przez Spółkę konsekwentnie sprzedawane, głównie w okresie styczeń - kwiecień 2025 r. Decyzja o zamknięciu dywizji spowodowana była zmieniającą się dynamiką rynku oraz sytuacją geopolityczną, które wpłynęły na wzrost kosztów kupowanych surowców, szczególnie stali elektrycznej. W związku z decyzją o zakończeniu działalności dywizji, ze względu na zaprzestanie prowadzenia w niej działalności mogącej podlegać zwolnieniu z CIT na podstawie Zezwolenia (...) i Zezwolenia (...), Spółka zdecydowała się wygasić te Zezwolenia, związane z działalnością zamkniętej dywizji. Minister Rozwoju i Technologii stwierdził wygaśnięcie Zezwolenia (...) na wniosek Spółki, w decyzji nr (…), z dnia 19 lutego 2025 r. oraz Zezwolenia (...) w decyzji nr (…) z dnia (…) 2025 r. Pozostałe posiadane przez Spółkę zezwolenia strefowe pozostały w mocy (zezwolenia te nie dotyczyły jednak działalności dywizji, której działalność skończyła się 31.12.2024 r.). Od początku 2025 r., mimo zaprzestania prowadzenia działalności produkcyjnej w ramach dywizji, Spółka ponosi koszty związane z utrzymaniem majątku jaki wcześniej był wykorzystywany na potrzeby działalności produkcyjnej. Spółka docelowo planuje sprzedać nieruchomości Zakładu związane z działalnością dywizji, jednak dopóki nie zostanie znaleziony nabywca, musi ponosić koszty utrzymania Zakładu, takie jak m.in.:

Amortyzacja budynku
Opłaty i podatki
Koszty napraw i utrzymania
Koszty mediów
Koszty sprzątania
Koszty ochrony

Przedmiotem wątpliwości jest kwestia ustalenia czy koszty ponoszone przez Spółkę od początku 2025 r., związane z zakończoną działalnością jednej z dywizji w ramach Zakładu, stanowiące w myśl właściwych przepisów koszty uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodu dotyczące działalności opodatkowanej.

Kwestia ustalenia momentu, od którego obowiązuje wygaszenie Zwolnienia już została wyjaśniona. Odnosząc się z kolei do kwestii rozpoznania wydatków jako kosztów uzyskania przychodu działalności opodatkowanej należy wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 updop:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem, kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 15 ust. 6 updop:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 updop:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia;

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 updop:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

5. strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop.

6. strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności;

Stosownie do art. 16a updop:

1. Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

2. Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi;

4) tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. poz. 1676, z 2017 r. poz. 2453, z 2018 r. poz. 2440, z 2019 r. poz. 2554 oraz z 2020 r. poz. 556) w grupowaniu o symbolu ex 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”, przy czym oznaczenie „ex” oznacza, że zakres wyrobów i usług jest węższy niż określony w grupowaniu.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej. Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu lub dzierżawy (czy okresu pełnej amortyzacji).

Z przepisu wynika, że warunkiem amortyzowania środka trwałego jest, aby był wykorzystywany w działalności gospodarczej dłużej niż rok. Odnosząc się do amortyzacji budynku, o którym mowa we wniosku nie spełniają Państwo tego warunku, dlatego w opisanej przez Państwa sprawie amortyzacja budynku nie może stanowić kosztów uzyskania przychodu.

W związku z tym, że budynek jest Państwa własnością, zobowiązani są Państwo do ponoszenia kosztów takich jak:

Opłaty i podatki
Koszty napraw i utrzymania
Koszty mediów
Koszty sprzątania
Koszty ochrony

Ponadto, z uwagi na to, że zamierzają Państwo zbyć budynek, będą Państwo ponosili koszty związane z jego sprzedażą. Wszystkie te wydatki są kosztami uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, ponoszonymi w celu uzyskania przychodu - w analizowanym przypadku przychodu ze sprzedaży.

Podobnie, kosztem uzyskania przychodu będą koszty związane ze sprzedażą środków trwałych, które były w przeszłości wykorzystywane w działalności Zakładu. Wydatki te również spełniają warunki uznania je za poniesione w celu uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop.

Zauważyć jednak należy, że kosztem uzyskania przychodu nie są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 updop), co ma miejsce w opisanej przez Państwa sprawie.

Państwa stanowisko w zakresie:

ustalenie momentu od którego obowiązuje decyzja o wygaszeniu Zezwolenia- jest nieprawidłowe;
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów działalności opodatkowanej:
kosztu amortyzacji budynku po wygaszeniu Zezwolenia - jest nieprawidłowe;
kosztu niezamortyzowanej części wartości środków trwałych - jest nieprawidłowe;
w pozostałym zakresie za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia ;
zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że wydana interpretacja odnosi się ściśle do przedmiotu pytania. Inne kwestie wynikające z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji Podatkowej, rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie