Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia:

• czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przysługuje mu prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz silosu stalowego i silosów ze stopu aluminiowego jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a Ustawy o CIT z zastosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej,
• czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym może zastosować prawidłowo ustaloną stawkę amortyzacyjną wstecznie, niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w poszczególnych latach podatkowych.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie pismem z 8 sierpnia 2025 r. (wpływ 8 sierpnia 2025 r.) oraz pismem z 20 sierpnia 2025 r. (wpływ 20 sierpnia 2025 r.).

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu)

Spółka jest podmiotem utworzonym zgodnie z prawem polskim i jest polskim rezydentem podatkowym oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Spółka jest producentem (…) i jest obecna na polskim rynku budowlanym od (…) roku. Spółka jest światowym liderem na rynku (…).

Spółka posiada w swoim majątku trwałym (...) silosów magazynowych metalowych, wykonanych ze stopu aluminiowego i jeden silos stalowy, przy czym wszystkie silosy zamontowane są na betonowym fundamencie.

Silosy te są używane do napełniania, przechowywania i wyprowadzania materiałów sypkich (tworzywa sztuczne w postaci proszku, jako granulat lub jako materiał z recyklingu), używanych przez Spółkę do produkcji (…).

Silosy aluminiowe ulokowane są na zewnątrz hal produkcyjnych, natomiast silos stalowy wewnątrz hali produkcyjnej.

Poszczególne składniki majątku, tj. fundamenty silosów oraz silos stalowy i silosy ze stopu aluminium, nie są trwale ze sobą powiązane, a ich demontaż może nastąpić bez ryzyka uszkodzenia czy zmiany parametrów użytkowych zarówno samego odłączanego silosu, jak i fundamentu, na którym dany silos był zainstalowany.

Zarówno odłączony silos jak i fundamenty mogą być dalej wykorzystywane – możliwe jest ponowne zainstalowanie silosu w innym miejscu oraz zainstalowanie innego silosu na fundamencie dostępnym po demontażu poprzednio używanego silosu, bez wpływu na prawidłowość i parametry funkcjonowania zarówno silosów jak i fundamentu.

Spółka rozpoczęła użytkowanie silosów w 1994 roku.

Wartość początkowa poszczególnych silosów wynosiła:

LP .	Data aktywowania	Oznaczenie aktywów trwałych	Wartość początkowa
1	(…)	SILOS NR 20	84 845,10
2	(…)	SILOS NR 21	84 845,10
3	(…)	SILOS MAŁY	26 000,00
4	(…)	SILOS NR 10	147 382,37
5	(…)	SILOS NR 11	147 382,36
6	(…)	SILOS ALUMINIOWY NR.12	313 070,40
7	(…)	SILOS ALUMINIOWY NR.22	313 070,38
8	(…)	SILOS ALUMINIOWY NR 13	355 587,27
9	(…)	SILOS ALUMINIOWY NR 101	360 267,26
10	(…)	SILOS ALUMINIOWY NR 100	348 332,27
11	(…)	SILOS ALUMINIOWY /NR.FABR.9907171/ NR 23	287 877,78
12	(…)	SILOS ALUMINIOWY /NR.FABR.5907171/ NR 102	298 087,78
13	(…)	SILOS NR SL.238.35.1.6, NR 103	254 733,56
14	(…)	SILOS NR 99012820 (...  104)	359 029,57
15	(…)	SILOS ALUMINIOWY NR 105	430 465,80

Dla celów amortyzacji, Spółka traktowała i traktuje silosy i ich fundamenty jako jeden środek trwały i dokonywała w przeszłości i w dalszym ciągu dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem stawki 2,5% rocznie.

W powyższym stanie faktycznym, Spółka powzięła wątpliwość, czy jej postępowanie jest prawidłowe i czy stosowana stawka amortyzacyjna jest poprawna.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przysługuje mu prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz silosu stalowego i silosów ze stopu aluminiowego jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art.16a Ustawy o CIT z zastosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym może zastosować prawidłowo ustaloną stawkę amortyzacyjną wstecznie, niezależnie od stawek amortyzacji podatkowej stosowanych w poszczególnych latach podatkowych?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1 W ocenie Wnioskodawcy:

a. zarówno fundament, jak i silosy spełniają kryteria uznania ich za odrębne środki trwałe, co umożliwia zastosowanie do każdego z nich właściwej stawki amortyzacyjnej wynikającej z Klasyfikacji Środków Trwałych, co oznacza, że Wnioskodawcy przysługuje prawo amortyzacji fundamentu silosu stalowego i silosów ze stopu aluminiowego oraz silosu stalowego i silosów ze stopu aluminiowego jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16 a ustawy o CIT.

b. w odniesieniu do fundamentu właściwe jest zastosowanie stawki amortyzacyjnej dla grupy 291 Klasyfikacji Środków Trwałych, wynoszącej 4,5%.

c. dla silosów ze stopu aluminiowego właściwa jest stawka amortyzacyjna przypisana do grupy 605 Klasyfikacji Środków Trwałych, obejmującej zbiorniki naziemne z metali nieżelaznych, wynosząca 10%.

d. dla silosu stalowego właściwa jest stawka amortyzacyjna przypisana do grupy 604 Klasyfikacji Środków Trwałych, obejmującej zbiorniki naziemne stalowe, wynosząca 10%.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka jest uprawniona do zastosowania prawidłowych stawek amortyzacyjnych od przyjętych do amortyzacji środków trwałych za wcześniejsze lata podatkowe w granicach przedawnienia zobowiązania podatkowego jak również w odniesieniu do przyszłych okresów, tj. może zarówno wstecznie jak i na przyszłość zmiany obecnie stosowanych stawek amortyzacyjnych na prawidłowe. Zmiana taka nie spowoduje bowiem, że Spółka uzyska nieuzasadnione korzyści podatkowe, gdyż górną granicą sumy odpisów amortyzacyjnych pozostanie i tak wartość początkowa środka trwałego podlegającego amortyzacji.

Ad 1

I.Koszt uzyskania przychodów

W świetle przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów należy wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Aby poniesiony wydatek musiał stanowić koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 15 ust. 6 ustawy o CIT mówi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m ustawy o CIT, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Mając na uwadze powyższe, kosztem uzyskania przychodów mogą być również odpisy amortyzacyjne.

II.Przedmiot amortyzacji

Zgodnie z treścią przepisu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

Zatem środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k ustawy o CIT, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16d ustawy o CIT:

1.Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

2.Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c ustawy o CIT, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Art. 16i ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł ustawy o CIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa jest formą rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych o wartość składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, które ulegają zużyciu w okresie dłuższym niż rok (środków trwałych). Okres amortyzacji odpowiada zazwyczaj przeciętnemu okresowi użytkowania danego rodzaju środka trwałego, co odzwierciedlają stawki określone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Warunkiem zaliczenia składnika majątku do środków trwałych jest jego własność lub współwłasność.

Środkami trwałymi, w rozumieniu Klasyfikacji Środków Trwałych, są rzeczowe aktywa trwałe oraz zrównane z nimi składniki majątku, których przewidywany okres ekonomicznej użyteczności przekracza jeden rok, które są kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki albo oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Załącznik nr 1 do ustawy o CIT jest wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, które przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się we wspomnianej wcześniej KŚT, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Uwzględniając stan faktyczny przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że poszczególne składniki majątku, tj. fundamenty silosów oraz silos stalowy i silosy ze stopu aluminium, nie są trwale ze sobą powiązane, a ich demontaż może nastąpić bez ryzyka uszkodzenia zarówno samego obiektu, jak i tworzących go urządzeń. W konsekwencji, silos stalowy i silosy ze stopu aluminium oraz fundamenty silosów mogą być kwalifikowane jako odrębne środki trwałe.

Z uwagi na brak trwałego powiązania silosu stalowego i silosów ze stopu aluminium z fundamentem, a tym samym z gruntem, zasadnym jest przyjęcie, że fundament oraz urządzenia te nie powinny być traktowane jako jednorodna całość, a tym samym nie należy ich amortyzować jednolitą stawką amortyzacyjną.

W ocenie Wnioskodawcy, zasadne jest zastosowanie do fundamentów stawki amortyzacyjnej właściwej dla rodzaju 291 Klasyfikacji Środków Trwałych, wynoszącej 4,5%. Z kolei w odniesieniu do silosów ze stopu aluminium należy przyjąć stawkę amortyzacyjną przewidzianą dla rodzaju 605 Klasyfikacji Środków Trwałych, obejmującego zbiorniki naziemne z metali nieżelaznych, wynoszącą 10% a do silosu stalowego należy przyjąć stawkę amortyzacyjną przewidzianą dla rodzaju 604 Klasyfikacji Środków Trwałych, obejmującego zbiorniki naziemne stalowe, wynoszącą również 10%.

Powyższe potwierdza Interpretacja indywidualna z 19 stycznia 2018 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.370.2017.2.PSZ, w której mowa ,,Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako inwestor zawarł umowę dotyczącą wykonania obiektu przemysłowego obejmującego zespół 4 silosów przeznaczonych do magazynowania ziarna wraz z urządzeniami odbierającymi i zasypującymi ziarno. (…) Urządzenia wskazane we wniosku nie są również trwale związane z fundamentem. Mogą stanowić samodzielne środki trwałe. W przypadku demontażu poszczególne urządzenia można odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości, jak również składających się na ten obiekt urządzeń. Przyjmując zatem, że wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Podobne wnioski płyną z Interpretacji indywidualnej z 19 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDWP.4011.111.2024.1.PP ,,Z opisu sprawy wynika, celem zwiększenia zakresu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej obejmującej skup i sprzedaży zbóż oraz rzepaku, zlecił Pan wykonawcom zewnętrznym wykonanie obiektu składającego się z 5 silosów przeznaczonych do przechowywania skupionych zbóż i rzepaku wraz z urządzeniami służącymi do przyjęcia, przemieszczania, czyszczenia, suszenia i wydawania przechowanych zbóż i rzepaku. W skład tego obiektu wchodzą silosy metalowe (5 szt.), kosz przyjęciowy, czyszczalnie (2 szt.), suszarnia, przenośniki poziome i pionowe, urządzenia sterujące, system pomiaru temperatury umocowane na wykonanej płycie betonowej. Poszczególne składniki tego obiektu (silosy, przenośniki poziome i pionowe, kosz przyjęciowy, suszarnie, czyszczalnia, system sterowania oraz pozostałe urządzenia) nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie. Wskazuje Pan, że sposób mocowania silosów i urządzeń powoduje, iż silosy i urządzenia nie są w sposób trwały związane z płytą betonową i mogą być w razie potrzeby od niej odłączone (wszystkie albo niektóre) i wykorzystane w innym obiekcie. Zarówno odłączone silosy (i inne urządzenia) jak i te które pozostaną po ich odłączeniu mogą funkcjonować i stanowić samodzielne środki trwałe. Przyjmując zatem, że wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi, należy zgodzić się z Panem, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Reasumując fundamenty silosów oraz silos stalowy i silosy ze stopu aluminium stanowią odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT. Powyższe składniki majątku spełniają warunki uznania ich za samodzielne środki trwałe, co uzasadnia zastosowanie odrębnych stawek amortyzacyjnych zgodnych z Klasyfikacją Środków Trwałych

W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do odrębnej amortyzacji ww. środków trwałych z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych, to jest dla fundamentu ma zastosowanie stawka wynosząca 4,5%, natomiast dla silosu stalowego i dla silosów ze stopu aluminium stawka wynosząca 10%.

Ad 2

III. Zastosowanie stawki amortyzacyjnej z mocą wsteczną

Zasady amortyzacji określa art. 16a–16m ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisy amortyzacyjne powinny być dokonywane zgodnie z wykazem stawek oraz zasadami, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z przypadkiem obniżenia ani podwyższenia stawki amortyzacyjnej z uwagi na szczególne warunki eksploatacji środka trwałego. Problem wynika z błędnej kwalifikacji stawki amortyzacyjnej zastosowanej wobec silosu stalowego i silosów ze stopu aluminium oraz fundamentów pod silosy już na etapie ich ujęcia w ewidencji.

Od samego początku właściwe było zastosowanie stawki 10% dla silosu stalowego i silosów ze stopu aluminium oraz stawki 4,5% dla fundamentów pod silosy, zgodnie z ich przynależnością do odpowiednich grup Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z tym, Wnioskodawca zamierza zastosować prawidłową stawkę amortyzacyjną za nieprzedawnione okresy rozliczeniowe, korygując dotychczasowe odpisy amortyzacyjne w celu dostosowania ich do właściwej kwalifikacji środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, intencją ustawodawcy było umożliwienie podatnikom skorygowania wysokości odpisów amortyzacyjnych także za okresy przeszłe – począwszy od momentu ujęcia środka trwałego w ewidencji lub od początku dowolnego roku podatkowego – pod warunkiem, że nie nastąpiło jeszcze przedawnienie zobowiązania podatkowego.

Stanowisko to znajduje pełne potwierdzenie w aktualnym i utrwalającym się orzecznictwie NSA.

W szczególności warto wskazać na wyrok z 3 lutego 2022 r., sygn. II FSK 1413/19, który zapoczątkował zmieniającą się linię orzeczniczą. NSA podkreślił, że „Obowiązujące roczne stawki amortyzacji dla danych kategorii środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały określone w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Jak prawidłowo uznał sąd pierwszej instancji - wobec nieprecyzyjnej redakcji ww. przepisu - należy uznać, że jego brzmienie pozwala podatnikom podatku dochodowego na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych. W konsekwencji wykładnia art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. zaprezentowana przez organ w zaskarżonej interpretacji jest przede wszystkim sprzeczna z wykładnią gramatyczną tego przepisu. Z językowego znaczenia ww. regulacji wynika, że podatnicy mogą obniżyć stosowane stawki zaczynając od miesiąca (rozliczenia za ten miesiąc) - rozumianego jako punkt w czasie - w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ich ewidencji lub od pierwszego miesiąca któregokolwiek z następnych lat podatkowych. Powyższe stanowisko zgodne jest z art. art. 81 § 1 o.p., który dopuszcza możliwość dokonania korekty uprzedniego samoobliczenia podatku przez podatnika. Dopiero wyraźnie uregulowany w ustawie podatkowej wyjątek wyłącza uprawnienie dokonania takiej korekty, przy czym granicą prawa do dokonania korekty deklaracji jest przedawnienie zobowiązania podatkowego.”

Ponadto w wyroku NSA z 16 lutego 2024 r., sygn. II FSK 708/21 - ,,Istotne ograniczenia w stosowaniu wykładanego przepisu dotyczą zatem okresu początkowego, którym jest miesiąc ujawnienia środka trwałego w ewidencji, a także konieczność stosowania jednej stawki w rozliczeniu za dany rok podatkowy. W ramach wykładni systemowej uznać zaś należy, że wsteczna możliwość modyfikowania wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych (kosztów uzyskania przychodów), a przez to również podstawy opodatkowania, ograniczona jest terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 70 § 1 Op). Wbrew stanowisku organu podatkowego nie jest istotne odesłanie do "pierwszego miesiąca" rozumiane jako warunek dokonania omawianej zmiany koniecznie w tymże "pierwszym miesiącu". (…) 3.2. Powyższe stanowisko zgodne jest z art. 81 § 1 Op, który dopuszcza możliwość dokonania korekty uprzedniego samoobliczenia podatku przez podatnika. Dopiero wyraźnie uregulowany w ustawie podatkowej wyjątek wyłącza uprawnienie dokonania takiej korekty, przy czym granicą prawa do dokonania korekty deklaracji jest przedawnienie zobowiązania podatkowego. (…) Podkreślić należy, że gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie takiego zakazu, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości w ustawie. Tego rodzaju ograniczeń podatnik ani organ podatkowy nie mogą domniemywać. (…) Nie zawsze jest możliwe oszacowanie ewentualnej wysokości straty podatkowej, zwłaszcza straty osiąganej na przestrzeni kilku lat. (…) Brak jest w konsekwencji podstaw prawnych uzasadniających wniosek, że wykładany przepis uniemożliwia dokonanie zmiany stawki amortyzacyjnej w trakcie danego roku podatkowego, z zastrzeżeniem dotyczącym konieczności zastosowania tej samej stawki amortyzacyjnej za wszystkie okresy rozliczeniowe danego roku podatkowego. Błędnie zatem wywodzi organ podatkowy, że - wbrew stanowisku wyrażonemu przez spółkę - nie jest ona uprawniona do dokonania zmiany stawek amortyzacyjnych z mocą wsteczną za poprzednie lata podatkowe ze skutkiem od "pierwszego miesiąca" danego roku podatkowego. Ograniczenie możliwości "wstecznego" modyfikowania wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych (kosztów uzyskania przychodów), a przez to również podstawy opodatkowania, związane jest z terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 70 § 1 Op).”

Co więcej, w wyroku NSA z 19 marca 2025 r., sygn. II FSK 856/22 NSA potwierdził, że­,, Błędnie zatem wywodzi organ podatkowy, że - wbrew stanowisku wyrażonemu przez spółkę - nie jest ona uprawniona do dokonania zmiany stawek amortyzacyjnych z mocą wsteczną za poprzednie lata podatkowe ze skutkiem od "pierwszego miesiąca" danego roku podatkowego. Ograniczenie możliwości "wstecznego" modyfikowania wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych (kosztów uzyskania przychodów), a przez to również podstawy opodatkowania, związane jest z terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego (art. 70 § 1-7 Op). Brak jest natomiast podstaw prawnych do wprowadzenia prezentowanego przez organ ograniczenia w ramach wykładni art. 16i ust. 5 updop, w oparciu o końcową część zdania drugiego tego przepisu, z pominięciem jego części początkowej.”

Podobne wnioski wynikają z wyroku NSA z 25 stycznia 2024 r., sygn. II FSK 545/21.

W powyżej przywołanych orzeczeniach wskazano jednoznacznie, że podatnik ma prawo do skorygowania stawki amortyzacyjnej z mocą wsteczną – od początku danego roku podatkowego lub od momentu ujęcia środka trwałego w ewidencji.

Podsumowując, przedstawiona przez Wnioskodawcę argumentacja znajduje pełne potwierdzenie w aktualnym i utrwalającym się orzecznictwie NSA. Oznacza to, że dopuszczalne jest stosowanie właściwych stawek amortyzacyjnych z mocą wsteczną – zarówno od momentu ujęcia środka trwałego w ewidencji, jak i od początku wybranego roku podatkowego – pod warunkiem, że nie nastąpiło jeszcze przedawnienie zobowiązania podatkowego.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za zasadne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Ponadto wskazać należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii kwalifikacji do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwestia ta została przyjęta jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT:

W myśl art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864), będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1799 ze zm.).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 18 grudnia 2023 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS 2023 poz. 50). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. 2016, poz. 1864). Zgodnie z częścią I Uwagi Wstępne Objaśnień do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

• „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
• „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
• „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
• „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji „zbiorczy środek trwały”, ani nie dopuszczają możliwości dokonywania od „zbiorczego środka trwałego” odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z definicją przedstawioną w rozporządzeniu Rady Ministrów, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Spółce przysługuje prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz silosu stalowego i silosów ze stopu aluminiowego jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a Ustawy o CIT z zastosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest producentem (…). Spółka posiada w swoim majątku trwałym (...) silosów magazynowych metalowych, wykonanych ze stopu aluminiowego i jeden silos stalowy, przy czym wszystkie silosy zamontowane są na betonowym fundamencie. Silosy te są używane do napełniania, przechowywania i wyprowadzania materiałów sypkich (tworzywa sztuczne w postaci proszku, jako granulat lub jako materiał z recyklingu), używanych przez Spółkę do produkcji (…). Silosy aluminiowe ulokowane są na zewnątrz hal produkcyjnych, natomiast silos stalowy wewnątrz hali produkcyjnej. Spółka rozpoczęła użytkowanie silosów w 1994 roku. Dla celów amortyzacji, Spółka traktowała i traktuje silosy i ich fundamenty jako jeden środek trwały i dokonywała w przeszłości i w dalszym ciągu dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem stawki 2,5% rocznie.

Spółka wskazuje, że poszczególne składniki majątku, tj. fundamenty silosów oraz silos stalowy i silosy ze stopu aluminium, nie są trwale ze sobą powiązane, a ich demontaż może nastąpić bez ryzyka uszkodzenia czy zmiany parametrów użytkowych zarówno samego odłączanego silosu, jak i fundamentu, na którym dany silos był zainstalowany. Zarówno odłączony silos jak i fundamenty mogą być dalej wykorzystywane – możliwe jest ponowne zainstalowanie silosu w innym miejscu oraz zainstalowanie innego silosu na fundamencie dostępnym po demontażu poprzednio używanego silosu, bez wpływu na prawidłowość i parametry funkcjonowania zarówno silosów jak i fundamentu.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zgodzić się z Państwem, że zarówno fundament, jak i silosy spełniają kryteria uznania ich za odrębne środki trwałe. Oznacza to, że przysługuje Państwu prawo amortyzacji fundamentu, silosu stalowego i silosów ze stopu aluminiowego jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT. W konsekwencji mają Państwo prawo do odrębnej amortyzacji ww. środków trwałych z zastosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej.

Jak wskazano, obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT:

Z powyższych regulacji wynika więc obowiązek:

• prawidłowego określenia składników majątkowych, które mogą stanowić środki trwałe zgodnie z obowiązującymi regulacjami,
• ustalania ich wartości początkowej, która stanowi podstawę do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych,
• wprowadzenia tych środków i tych wartości do ewidencji dla celów umożliwienia dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przewidzianej prawem wysokości.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli nie zostały określone w sposób prawidłowy środki trwałe stanowiące majątek Spółki, ich wartość początkowa lub dokonywane od niej odpisy amortyzacyjne, Spółka jest zobowiązana do dokonania odpowiednich korekt w celu ustalenia prawidłowej wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz dokonywanych odpisów amortyzacyjnych. Ma to bowiem na celu zapewnienie poprawności dokonywanych rozliczeń podatkowych po stronie Spółki.

Art. 15 ust. 4i ustawy o CIT wskazuje, że jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 4j ustawy o CIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4k pkt 1 Ustawy o CIT powyższych przepisów nie stosuje się jednak do korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Mając na uwadze powyższe, należy zatem wskazać, iż zasadniczo przyczyny korekty można podzielić na dwie grupy:

• istniejące w dacie poniesienia kosztu wynikające z błędu rachunkowego lub innej omyłki,
• powstające z innej przyczyny, ale zasadniczo w okresie późniejszym niż poniesienie kosztu.

W przypadku korekty kosztu, która jest spowodowana błędem rachunkowym lub oczywistą omyłką, korekta kosztu powinna być dokonywana ze skutkiem wstecznym.

Pojęcia „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki” nie zostały zdefiniowane na gruncie Ustawy o CIT. Z tego względu pojęcia te należy zatem rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym.

W odniesieniu do „błędu rachunkowego”, należy wskazać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty w księgach ze względu na błąd w toku wykonywania operacji (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowych kwot, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości przychodu na złote, błędna klasyfikacja danego zdarzenia).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl), przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji, za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. zastosowanie błędnych cen (np. cen innych towarów oferowanych przez podatnika, nie zaś cen towarów faktycznie dostarczonych). Okoliczność taka musi mieć charakter pierwotny, tj. istnieć już w momencie wystawiania pierwotnego dokumentu.

Podsumowując, w przypadku gdy nieprawidłowe ujęcie kosztu było wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu podatkowego powinna być dokonana „wstecznie”, tj. w okresie, w którym powstał pierwotnie koszt. Natomiast, gdy korekta wynika z okoliczności następujących już po zaistnieniu pierwotnego zdarzenia, jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu, zwrotu towaru czy gwarancja lub rękojmia, powinna być dokonana na bieżąco.

Tym samym, jeżeli określony środek trwały został omyłkowo zakwalifikowany jako część innego środka trwałego (i tym samym wartość tego drugiego środka trwałego została błędnie określona) lub w wartości środka trwałego nie uwzględniono jego części składowych, lub w ogóle błędnie ustalono wartość środka trwałego, możliwe i konieczne powinno być dokonanie korekty sprowadzającej się do właściwego ujęcia poszczególnych środków trwałych w ewidencji oraz ustalenia ich wartości wraz z odpowiednim skorygowaniem odpisów amortyzacyjnych ze skutkiem wstecznym. Należy także ustalić właściwą wartość środków trwałych w sytuacji dokonania wcześniej błędnego jej określenia.

Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku Spółki, gdzie błędnie dla celów amortyzacji, Spółka traktowała i traktuje silosy i ich fundamenty jako jeden środek trwały, składniki majątkowe, które spełniają definicję środka trwałego zawartą w art. 16a Ustawy o CIT i mogły stanowić odrębne środki trwałe. To zaowocowało brakiem rozpoznania i zaewidencjonowania ich jako odrębnych środków trwałych oraz odrębnego określenia ich wartości początkowej, a także brakiem dokonywania od nich odrębnych odpisów amortyzacyjnych.

W stosunku do środków trwałych, które zostały błędnie uwzględnione w wartości innych środków trwałych, istotnym jest, że w przedmiotowej sprawie nie możemy mieć do czynienia z ujawnieniem środków trwałych, o której mowa w art. 16d ust. 2 Ustawy o CIT. Przedmiotem ujawnienia są bowiem te środki trwałe, które były wykorzystywane w działalności gospodarczej, ale nie zostały dotąd wprowadzone do ewidencji środków trwałych i nie były przedmiotem amortyzacji podatkowej. Tymczasem wartość Składników, o których mowa we wniosku majątkowych była już „wprowadzona” do ewidencji oraz amortyzowana w ramach innych środków trwałych. Tym samym nie może już dojść do ich ujawnienia. Powyższe odnosi się także do składników majątku, które zostały wykazane jako odrębne środki trwałe, pomimo, że powinny stanowić część składową innego środka trwałego i zwiększyć jego wartość początkową.

Zatem, jak już wyżej wskazano, Spółka w stosunku do środków trwałych, które zostały błędnie ujęte w wartości innych środków trwałych powinna dokonać stosownych korekt poprzez:

• zmniejszenie wartości początkowej środka trwałego o wartość błędnie zakwalifikowanego do niego składnika majątkowego i skorygować „wstecz” (in minus) odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej,
• wyodrębnić w ewidencji środek trwały, ustalić jego wartość początkową, ustalić metodę oraz stawkę amortyzacyjną i dokonać korekty „wstecz” (in plus) odpisów amortyzacyjnych.

Należy jednak zauważyć, że ewentualna korekta odpisów amortyzacyjnych (kosztów podatkowych) zarówno in plus jak i in minus mogłaby dotyczyć jedynie odpisów dokonanych w okresie nieprzedawnionym. Okres wcześniejszy jest bowiem okresem, w którym nie ma możliwości dokonywania korekt podatkowych ze względu na instytucję przedawnienia (która powoduje wygaśnięcie zobowiązań podatkowych), o której mowa w art. 68 i nast. Ordynacji Podatkowej (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Zgodnie z art. 70 ust. 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ordynacji Podatkowej podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, chyba że ustawy podatkowe stanowią inaczej. Instytucja przedawnienia przesądza o braku możliwości dokonywania zmian odpisów amortyzacyjnych za lata przedawnione. Dla celów prawidłowego ustalenia kosztów wynikających z dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, konieczne jest bowiem posiadanie prawidłowo prowadzonej ewidencji środków trwałych, która warunkuje odpowiednie ujęcie kosztów podatkowych w okresie nieprzedawnionym.

Powyższe zapewnia spójne podejście w zakresie metodologii dokonywania korekty odpisów amortyzacyjnych. W szczególności, niesłuszne byłoby podejście polegające na dokonaniu zmian w ewidencji środków trwałych (i stosownych korekt odpisów amortyzacyjnych) tylko dla tych Składników majątkowych, które powinny być wprowadzone do ewidencji w okresie nieprzedawnionym. Powodowałoby to efektywnie niejednolite podejście w zakresie stosowania art. 15 ust. 4i Ustawy o CIT i „wybiórcze” korygowanie błędów zidentyfikowanych przez Spółkę w zakresie sposobu ewidencji środków trwałych.

Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Analogiczne zasady należy przyjąć do podwyższenia stawek amortyzacyjnych. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji. W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z przypadkiem obniżenia ani podwyższenia stawki amortyzacyjnej z uwagi na szczególne warunki eksploatacji środka trwałego. Problem wynika z błędnej kwalifikacji stawki amortyzacyjnej zastosowanej wobec silosu stalowego i silosów ze stopu aluminium oraz fundamentów pod silosy już na etapie ich ujęcia w ewidencji. Od samego początku zarówno fundament, jak i silosy spełniały kryteria uznania ich za odrębne środki trwałe oraz stosowania do każdego z nich właściwej stawki amortyzacyjnej wynikającej z Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z tym, Spółka może zastosować prawidłową stawkę amortyzacyjną za nieprzedawnione okresy rozliczeniowe, korygując dotychczasowe odpisy amortyzacyjne w celu dostosowania ich do właściwej kwalifikacji środka trwałego.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych i wyroków sądów, wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Zostały wydane/zapadły w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.