Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia czy opłaty za dostęp do programu księgowego w chmurze (model SaaS), z którego spółka korzysta na podstawie bezterminowej umowy, mogą zostać zakwalifikowane jako nabycie wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji zgodnie z art. 16b ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca korzysta z systemu księgowego (…), który jest licencjonowany w modelu SaaS (Software as a Service), tj. jako usługa chmurowa. Jednocześnie baza danych jest utrzymywana w modelu on-premise, tj. na własnym serwerze spółki A., co oznacza, że dane nie znajdują się w chmurze.

Umowa z dostawcą systemu ma charakter bezterminowy i nie przewiduje nabycia autorskich praw majątkowych ani licencji na czas nieokreślony. Opłaty za korzystanie z systemu są ponoszone corocznie, a dostęp do programu jest uzależniony od ich bieżącego regulowania.

Wnioskodawca otrzymuje różne rodzaje faktur:

• Miesięczne faktury za licencje i funkcjonalności (usługi chmurowe), które z punktu widzenia Wnioskodawcy stanowią koszty bieżące i są księgowane bezpośrednio w koszty.
• Faktury za rozwój i dostosowania systemu (…), które dotyczą implementacji specyficznych wymagań i zmian legislacyjnych, nie są obecnie rozliczane jako wartość niematerialna i prawna (WNiP), jednak spółka chciałaby je tak zakwalifikować i amortyzować, ponieważ dotyczą trwałych ulepszeń i są wykorzystywane długoterminowo.

Spółka korzysta z systemu w sposób ciągły, stanowiąc istotne i długoterminowe narzędzie pracy, które chce ująć jako wartość niematerialną i prawną i amortyzować zgodnie z przepisami ustawy o CIT.

Pytanie

Czy opłaty za dostęp do programu księgowego w chmurze (model SaaS), z którego spółka korzysta na podstawie bezterminowej umowy, mogą zostać zakwalifikowane jako nabycie wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji zgodnie z art. 16b ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca uważa, że prawo do długoterminowego korzystania z oprogramowania w chmurze może być kwalifikowane jako wartość niematerialna i prawna, podlegająca amortyzacji na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niezależnie od technicznej formy udostępnienia.

Własne stanowisko w sprawie:

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo że nie dochodzi do nabycia praw autorskich ani przeniesienia własności licencji, charakter i sposób korzystania z programu - zarówno w modelu SaaS (licencje i funkcjonalności jako usługa) jak i on-premise (baza danych/dane) - uzasadnia klasyfikację wydatków związanych z rozwojem systemu jako wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają nabyte programy komputerowe, niezależnie od formy ich udostępnienia (lokalnej lub zdalnej). Kluczowe jest faktyczne, długoterminowe wykorzystanie systemu oraz ekonomiczna funkcja oprogramowania jako narzędzia pracy w działalności gospodarczej.

Koszty bieżących opłat za dostęp do systemu w modelu SaaS (licencje, funkcjonalności, support) są ujmowane jako koszty operacyjne. Natomiast koszty związane z rozwojem i dostosowaniami systemu (w tym wdrożenia, aktualizacje wynikające z wymagań biznesowych i prawnych), które zwiększają wartość użytkową systemu, powinny być traktowane jako nakłady na wartość niematerialną i prawną i amortyzowane.

Zmiana modelu technologicznego - uzasadnienie dodatkowe:

Wnioskodawca zauważa istotną zmianę w modelach dystrybucji oprogramowania - od klasycznych licencji lokalnych do modelu subskrypcyjnego SaaS, gdzie użytkownicy nie nabywają oprogramowania na własność, lecz uzyskują dostęp do systemu działającego w chmurze na podstawie umów bezterminowych lub wieloletnich.

Mimo zmiany technicznej formy dostępu, ekonomiczna funkcja oprogramowania pozostaje niezmienna - jest ono narzędziem pracy wykorzystywanym systematycznie i długoterminowo.

Koszty korzystania z takiego oprogramowania powinny być ujmowane zgodnie z zasadą współmierności kosztów do przychodów.

Wnioskodawca uważa, że prawo do długoterminowego korzystania z oprogramowania w chmurze może być kwalifikowane jako wartość niematerialna i prawna, podlegająca amortyzacji na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niezależnie od technicznej formy udostępnienia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Wyżej wymieniony przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W przypadku składników majątku stanowiących wartości niematerialne i prawne, wydatki poniesione na ich nabycie zaliczane są w ciężar kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jak wynika bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku, które zużywają się w dłuższym okresie czasu.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia wartości niematerialnych i prawnych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16b-16m ww. ustawy.

Stosownie do art. 16b ust. 1 ustawy o CIT:

Ww. przepis nie będzie miał w niniejszej sprawie zastosowania, gdyż Oprogramowanie jest udostępniane Spółce w ramach modelu Software-as-a-service (SaaS). W modelu tym zasadą jest, że oprogramowanie jest przechowywane na komputerach (serwerach) dostawcy usługi, a jego udostępnianie użytkownikom następuje poprzez przeglądarkę internetową (ewentualnie poprzez zbliżone w swym charakterze do przeglądarki internetowej tzw. oprogramowanie końcowe). Eliminuje to potrzebę instalacji i uruchamiania programu na komputerze Spółki. W ramach umowy Spółka uzyskuje ograniczone, niewyłączne prawo do korzystania z Oprogramowania na cele wewnętrzne jako użytkownik końcowy bez możliwości modyfikowania oprogramowania, dokonywania w nim istotnych zmian, sublicencjonowania lub jego rozpowszechniania.

Prawa, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 powyżej, normuje ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 24).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy:

Zgodnie z art. 41 ust. 2 tej ustawy:

Podstawą legalnego korzystania przez dany podmiot z oprogramowania komputerowego jest najczęściej jedna z umów następującego rodzaju:

• umowa zakupu autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, w następstwie której nabywca nabywa nieograniczone prawa do korzystania z programu na wszystkich jego polach eksploatacji, zaś zbywca wyzbywa się całości autorskich praw majątkowych;
• umowa o korzystanie z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego, następstwem której korzystający nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu – stanowiłoby naruszenie tych praw. Zakres ochrony majątkowych praw autorskich do programu komputerowego wskazuje art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;
• umowa o korzystanie z egzemplarza programu, w tym na podstawie umowy najmu lub użyczenia, która nie przenosi na korzystającego żadnych praw autorskich do programu i w następstwie której korzystający może eksploatować taki program tylko w zakresie, w jakim jest to niezbędne do korzystania z tego programu zgodnego z jego przeznaczeniem. W szczególności, w następstwie takiej umowy korzystający nie nabywa prawa do eksploatowania tego programu na tych polach eksploatacji, w zakresie których korzystanie - bez zgody właściciela majątkowych praw autorskich do programu - stanowiłoby naruszenie tych praw. Korzystający nie może więc rozpowszechniać programu uzyskanego na podstawie takiej umowy;
• umowa której przedmiotem jest przeniesienie własności egzemplarza programu komputerowego, a która nie przenosi na nabywcę żadnych autorskich praw majątkowych do tego programu. W następstwie takiej umowy korzystanie przez nabywcę z oprogramowania ograniczone jest wyłącznie do zakresu, w jakim jest to niezbędne do korzystania z programu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca korzysta z systemu księgowego (…), który jest licencjonowany w modelu SaaS (Software as a Service), tj. jako usługa chmurowa. Opłaty za korzystanie z systemu są ponoszone corocznie, a dostęp do programu jest uzależniony od ich bieżącego regulowania. Spółka korzysta z systemu w sposób ciągły, stanowiąc istotne i długoterminowe narzędzie pracy, które chce ująć jako wartość niematerialną i prawną i amortyzować zgodnie z przepisami ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z opłatą za dostęp do oprogramowania oraz związane z powyższymi wdrożenia i aktualizacje systemu. Wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, że pomimo, że Spółka uzyska uprawnienia do korzystania z oprogramowania, to jednak nie będzie posiadać do niego żadnych praw własności, bądź licencji, bowiem zgodnie z opisem sprawy Umowa z dostawcą systemu ma charakter bezterminowy i nie przewiduje nabycia autorskich praw majątkowych ani licencji na czas nieokreślony. Zgodnie z brzmieniem art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 updop, wartościami niematerialnymi i prawnymi są jedynie prawa autorskie i licencje, w tym do programów komputerowych, co oznacza, że nabywane przez podatników programy komputerowe niewiążące się z jednoczesnym nabyciem praw autorskich lub licencji do tych programów nie są zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych. Innymi słowy w przedmiotowej sprawie opłaty za dostęp do programu księgowego w chmurze (model SaaS), z którego spółka korzysta na podstawie bezterminowej umowy nie są objęte dyspozycją przepisów o amortyzacji.

Powyższe skutkuje tym, że opłaty za dostęp do programu księgowego w chmurze (model SaaS) nie mogą być odniesione w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Zastosowanie mają więc w tym przypadku zasady ogólne wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Państwa stanowisko należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazać należy, że wydana interpretacja odnosi się ściśle do przedmiotu pytania. Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji Podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.