Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe - Interpretacja - 0111-KDWB.4010.74.2025.1.AZE

Temat interpretacji

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

X (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest spółką z siedzibą w Polsce podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka należy do Grupy Y, która prowadzi działalność produkcyjną w branży chemicznej.

Wnioskodawca, w dniu 14 listopada 2024 r., zawarł ze spółką z Grupy (dalej: Licencjodawca) umowę licencyjną na patent technologiczny wykorzystywany w działalności produkcyjnej Wnioskodawcy. Patent jest wykorzystywany także we własnej działalności produkcyjnej Licencjodawcy. Umowa licencyjna (dalej: Umowa) została zawarta na czas określony - do momentu, do którego obowiązuje ochrona patentowa, dłuższy niż 1 rok.

Licencjodawca określił dzień, do kiedy obowiązuje ochrona patentowa, jednak w dniu zawarcia umowy licencyjnej jednocześnie toczyło się postępowanie o unieważnienie Patentu. Strony nie mogły wówczas także wykluczyć, że decyzja o wpisie Licencjodawcy jako uprawnionego do patentu mogła zostać uchylona, co skutkowałoby wygaśnięciem umowy ze skutkiem ex tunc i zwrotem wszystkich opłat, co także przewiduje Umowa.

Zgodnie z Umową Spółce została udzielona niewyłączna licencja do korzystania z Patentu w zakresie działalności Wnioskodawcy, w szczególności w zakresie produkcji, korzystania, sprzedaży, dystrybucji, a także reklamowania produktów.

Udzielona licencja jest odpłatna. Licencjodawca wystawia Wnioskodawcy faktury z tytułu opłat licencyjnych za patent w okresach rozliczeniowych. Okresy rozliczeniowe zostały ustalone kwartalnie, z wyjątkiem pierwszego okresu rozliczeniowego (od 20 września 2023 r. do 19 września 2024 r.), drugiego okresu rozliczeniowego (od 20 września 2024 r. do 31 grudnia 2024 r.) i ostatniego okresu rozliczeniowego (od 1 stycznia 2027 r. do kwietnia 2027 r.).

Wyjściowo wysokość opłaty licencyjnej oparta jest na kosztach poniesionych przez Licencjodawcę z tytułu całego procesu związanego z nabyciem patentu, jednak wyłącznie w tej części kosztów, która zgodnie z przyjętym kluczem alokacji przypada na Spółkę, po powiększeniu o koszt finansowania. Przyjęty klucz podziału bazy kosztowej uzasadniony na gruncie cen transferowych został ustalony na podstawie historycznego udziału wartości:

• przychodów ze sprzedaży wyrobów korzystających z opatentowanej technologii,

• lub TKW (tj. tzw. technicznego kosztu wytworzenia obejmującego zmienne i stałe koszty produkcji - w przypadku półproduktów korzystających z opatentowanej technologii) danego producenta (Spółki i Licencjodawcy) w sumie tych wartości obu producentów w przyjętym, historycznym okresie referencyjnym oraz odpowiedniej wagi, która uwzględnia liczbę zastrzeżeń patentowych, z których obie strony korzystają w swojej działalności.

Strony przewidują, że z uwagi na zastosowanie przepisów o cenach transferowych zmianie może ulec wysokość okresowych opłat (a zatem również ich suma w okresie trwania Umowy). Do takiej zmiany może dojść jeśli wskutek późniejszej ewaluacji rynku przez obie strony, zasadne okaże się wystąpienie przez Licencjodawcę z roszczeniami licencyjnymi wobec podmiotów trzecich potencjalnie także korzystających z opatentowanej technologii (także tych prowadzących działalność konkurencyjną wobec Spółki). Działanie to, zgodnie z Umową może doprowadzić do skorygowania wysokości opłat licencyjnych, gdyż w takich okolicznościach w odniesieniu do kosztów nabycia patentu przez Licencjodawcę i partycypacji w nich przez Spółkę strony na gruncie cen transferowych przyjęły metodę podziału zysku, uwzględniającą poniesione przez stronę koszty, spodziewane przychody (np. przychody Spółki rosnące wskutek ograniczenia sprzedaży lub wycofania się z rynku części konkurentów), angażowane aktywa, realizowane funkcje i ponoszone ryzyka.

Zmianie (skróceniu) może ulec także czas trwania Umowy. W przypadku wcześniejszego wygaśnięcia ochrony patentowej wygaśnie również umowa licencyjna. Taka sytuacja prowadzić będzie do skorygowania wysokości opłat licencyjnych i zmiany sumy wskazanych w Umowie opłat (z uwagi na zmianę klucza alokacji bazy kosztowej np. gdy patent wygaśnie wcześniej niż w ustawowo przewidzianym terminie wskutek działań lub zaniechań ze strony Licencjodawcy).

Wnioskodawca uznał, iż nabyta przez niego licencja stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, której wartość początkowa jest równa sumie wskazanych w Umowie opłat, jednak powziął wątpliwość co do takiej klasyfikacji.

Pytanie

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjne, stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, potrącane do celów podatkowych w dacie poniesienia (tzw. pośredni koszt), tj. ujęcia każdej z faktur w księgach rachunkowych Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjne, stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, potrącane do celów podatkowych w dacie poniesienia (tzw. pośredni koszt), tj. ujęcia każdej z faktur w księgach rachunkowych Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT licencje podlegają amortyzacji, jako wartości niematerialne i prawne, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

- zostały nabyte,

- nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane przez podatnika do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), najmu, dzierżawy lub leasingu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16g ust. 14 ustawy o CIT wartość początkową licencji stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Z kolei, zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny [i zdarzenie przyszłe – przyp. organu] należy stwierdzić, że w ramach zawartej umowy licencyjnej Spółka nie nabyła licencji spełniającej powyższe przesłanki i dla której można ustalić cenę nabycia.

Należy zauważyć, iż nie istnieje określona, niezmienna, kwota należna zbywcy z tytułu udzielenia licencji (cena licencji). Płatności za licencje uiszczane są w okresach rozliczeniowych, a płatność za dany okres rozliczeniowy dot. danego okresu korzystania z tej licencji. Faktem jest, że umowa została zawarta na czas określony dłuższy niż rok, jednak nie oznacza to, iż Spółka nabyła licencję na ten okres w zamian za określoną cenę, gdyż Umowa przewiduje mechanizm zmian tej ceny oraz korekty poniesionych opłat licencyjnych wskutek zdarzeń w niej opisanych (tj. np. wystąpienia przez Licencjodawcę z roszczeniami licencyjnymi wobec podmiotów trzecich potencjalnie korzystających z opatentowanej technologii albo wcześniejszego wygaśnięcia ochrony patentowej).

Strony mają świadomość, iż przedmiotowa umowa może ulec skróceniu i/lub kwoty opłaty mogą ulec zmianie w związku z zastosowaniem przepisów o cenach transferowych.

W świetle powyższego, należy zauważyć, iż jedynie cena z tytułu licencji stanowi wartość początkową, która powinna być odniesiona w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Natomiast wynagrodzenie (opłaty) z tytułu wykorzystywania licencji w okolicznościach takich jak przedstawionych w opisie stanu faktycznego [i zdarzenia przyszłego – przyp. organu] podlega uwzględnieniu w kosztach uzyskania przychodu tego podatnika.

Powyższe prowadzi do konkluzji, iż (na gruncie przepisów ustawy o CIT) w analizowanym stanie faktycznym [i zdarzeniu przyszłym – przyp. organu] udzielenie licencji nie wiąże się z zapłatą określonej kwoty, która stanowiłaby wartość początkową takiej licencji, a okresowe płatności są opłatami licencyjnymi, tj. płatnościami za bieżące korzystanie z licencji, zależnymi od faktycznego czasu korzystania oraz zdarzeń, które mogą wystąpić po zawarciu Umowy. Mając na uwadze, iż żaden z okresów rozliczeniowych nie przekracza 1 roku, w przedmiotowej sprawie art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania.

Powyższe stanowisko wzmacnia również brzmienie art. 16g ust. 14 ustawy o CIT. Analizując sformułowanie tego przepisu, nie można bowiem tracić z pola widzenia tego, że w relacjach gospodarczych sposób skalkulowania wynagrodzenia należnego z tytułu korzystania z licencji czy innych praw może zostać przeprowadzony w rozmaity sposób, który finalnie uzależniony będzie (bezpośrednio lub pośrednio) od wysokości uzyskanych przychodów. Wpływ na to - w transakcjach z podmiotami powiązanymi - może tez mieć wybrana metoda określenia ceny transferowej.

Jak wskazuje np. D. Strzelec, w: „Problemy podatkowe dotyczące zakupu usług niematerialnych”, opublikowano: PP 2011/11/33-41: „W praktyce obrotu gospodarczego przy okazji wykorzystywania rozmaitych wartości niematerialnych i prawnych sposób kalkulowania wynagrodzenia może uwzględniać rozmaite zależności (ilość produktów opatrzonych znakiem towarowym, wolumen sprzedaży, wolumen produkcji lub sprzedaży towarów wyprodukowanych z wykorzystaniem technologii w globalnej wielkości obrotów lub przychodów, wolumen nowych produktów, które zostały wprowadzone do obrotu, a uzyskanych dzięki wiedzy czy efektowi prac rozwojowych na skutek nabytego know-how itp.). W każdym przypadku finalna wysokość wynagrodzenia jest odzwierciedleniem planowanych bądź uzyskanych przez podmiot korzystający z określonej wartości niematerialnej i prawnej przychodów, choć nie zawsze metodologia ustalania wysokości wynagrodzenia znajduje proste odzwierciedlenie w wysokości uzyskanych przychodów. Przykładowo, jeśli strony umowy o podziale kosztów wykorzystają do alokacji kosztów kilka kluczy, tj. klucz przychodowy, np. udziału przychodu ze sprzedaży produktów danego podatnika w przychodach grupy, klucz liczby wyprodukowanych produktów służących do stworzenia produktu finalnego, który będzie sprzedawany, de facto - choć różna jest ich nazwa - ich kwantyfikacja pozwala na stwierdzenie, iż wypłacane wynagrodzenie z tytułu korzystania z ewentualnego know-how (przyjmując taką kwalifikacją zdarzenia gospodarczego) jest uzależnione od wysokości przychodów uzyskanych przez korzystającego z efektów prac badawczo-rozwojowych. Oznacza to, że przy ustalaniu wartości początkowej ewentualnego know-how nie powinno uwzględniać się tej części wynagrodzenia, a poniesione przez podatnika wydatki powinny być bezpośrednio uwzględniane jako koszty uzyskania przychodu sukcesywnie w miarę realizacji umowy”.

Powyższe stanowisko Spółka przyjmuje jako własne - w zaistniałym stanie faktycznym [i zdarzeniu przyszłym – przyp. organu] Strony na gruncie cen transferowych przyjęły docelowo (w przypadku wystąpienia określonych zdarzeń - tj. wystąpienia przez Licencjodawcę z roszczeniami o opłaty do innych podmiotów niż Spółka) metodę podziału zysku, uwzględniającą poniesione przez stronę koszty, spodziewane przychody, angażowane aktywa, realizowane funkcje i ponoszone ryzyka. A zatem nawet gdyby uznać, iż - co do zasady - suma opłat ustalonych w Umowie stanowi cenę nabycia licencji, to opłaty te jako uzależnione od różnych czynników, w tym wysokości przychodów nie mogą być uwzględnione w cenie nabycia, co prowadzi do konstatacji iż brak jest ceny nabycia, a zatem nie można takiej wartości niematerialnej i prawnej ująć w ewidencji.

Przyjęcie innej kwalifikacji poniesionych wydatków nie znajdowałoby uzasadnienia w analizowanych przepisach, w tym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności nie można twierdzić, że skoro przepis wskazuje, iż wynagrodzenie (opłaty) w tej części, która uzależniona jest od wysokości uzyskanego przez podatnika przychodu, podlega uwzględnieniu w kosztach, to zawęża sposób jego rozumienia jedynie do sytuacji, w których wysokość opłat uzależniona jest wprost od wielkości przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że opłaty licencyjne będące przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będą stanowiły tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów, potrącalne w chwili ich poniesienia. Za datę poniesienia kosztu, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, należy przyjąć dzień, w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na opłatę licencyjną stanowią tzw. pośredni koszt uzyskania przychodów o którym mowa wart. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Przemawiają za tym następujące argumenty:

- nie istnieje przychód, z którym można bezpośrednio powiązać wydatek Wnioskodawcy na poczet wynagrodzenia za wykorzystywanie opatentowanych technologii,

- nie istnieje też w praktyce sposób na ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał przychód związany z ww. wydatkami. Koszty poniesione przez Wnioskodawcę związane są więc z całokształtem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Z powyższym stanowiskiem zgadzają się organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podatkowych tj:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 25 maja 2018 r. sygn. 0111-KDIB2-3.4010.77.2018.1.KK stwierdził, że: „w związku z powyższym należy uznać, że opłaty licencyjne stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów pomimo, że wysokość tych kosztów uzależniona jest od ściśle określonych przychodów. Opłaty licencyjne są przykładem kosztu poniesionego w celu osiągnięcia długofalowych korzyści, a nie konkretnego przychodu, dlatego też opłaty licencyjne należy zakwalifikować do kosztów pośrednich".

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w Interpretacji indywidualnej z 13 lipca 2016 r., nr IBPB-1-3/4510-554/16/MO stwierdził, iż „w związku z powyższym, należy uznać, że opłaty licencyjne stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów pomimo, że wysokość tych kosztów uzależniona jest od ściśle określonych przychodów. Opłaty licencyjne są przykładem kosztu poniesionego w celu osiągnięcia długofalowych korzyści, a nie konkretnego przychodu, dlatego też opłaty licencyjne należy zakwalifikować do kosztów pośrednich”.

Z kolei w interpretacji indywidualnej z dnia 3 marca 2016 r., IBPB-1-2/4510-945/15/KP uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, który stwierdził, iż: „w okolicznościach przedstawionych we wniosku, nie jest możliwe przypisanie kolejnych opłat licencyjnych do konkretnych przychodów (przypisywanych Spółce B na mocy art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT). W konsekwencji należałoby tego rodzaju wydatki zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (czyli do tzw. kosztów pośrednich) w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Tym samym, w ocenie Spółki B, przedmiotowe opłaty licencyjne będą stanowić koszty pośrednie w dacie ich poniesienia”.

Konkludując powyższe rozważania należy stwierdzić, iż opłaty licencyjne, jakie Spółka będzie ponosić bez wątpienia spełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie są one wyłączone z katalogu kosztów na mocy art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby ten wydatek spełniał następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie źródła przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Art. 16b ust. 1 ustawy o CIT stanowi:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

5. licencje,

6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,

7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacji dla celów podatkowych podlegają nabyte przez podatnika wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 24):

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W myśl art. 41 ust. 2 ww. ustawy:

Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub licencja obejmują pola eksploatacji wyraźnie w nich wymienione.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, licencje podlegają amortyzacji, jako wartości niematerialne i prawne, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

-zostały nabyte przez Spółkę,

-nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przytoczonego wyżej art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że podatnik by móc dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, musi ustalić ich wartość początkową.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z treścią art. 16g ust. 3 ww. ustawy:

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W art. 16g ust. 3 ustawy o CIT ustawodawca zawarł jedynie przykładowy katalog kosztów, które powinny być kapitalizowane do wartości początkowej środka trwałego i wartości niematerialnych i prawnych. W rezultacie, za koszty związane z zakupem środka trwałego i wartości niematerialnych i prawnych należy uznać te koszty, których wielkość do zapłaty jest znana przed oddaniem środka trwałego i wartości niematerialnych i prawnych do używania lub które dotyczą rozliczeń obejmujących okres do tego dnia, bez względu na to, kiedy wypada termin zapłaty lub kiedy je poniesiono. Niemniej jednak, art. 16g ust. 3 ustawy o CIT nie odnosi się do wszystkich kosztów, które w jakikolwiek sposób mają związek z nabyciem środka trwałego i wartości niematerialnych i prawnych. Z treści tego przepisu jednoznacznie bowiem wynika, że do wartości początkowej nabytych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należy zaliczyć tylko te wydatki, które są ściśle związane z ich nabyciem, tj. takie, bez których poniesienia nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych byłoby niemożliwe.

Stosownie do treści art. 16g ust. 14 ustawy o CIT:

Wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł ze spółką z Grupy umowę licencyjną na patent technologiczny wykorzystywany w działalności produkcyjnej Wnioskodawcy. Patent jest wykorzystywany także we własnej działalności produkcyjnej Licencjodawcy. Umowa licencyjna została zawarta na czas określony - do momentu, do którego obowiązuje ochrona patentowa, dłuższy niż 1 rok.

Udzielona licencja jest odpłatna. Licencjodawca wystawia Wnioskodawcy faktury z tytułu opłat licencyjnych za patent w okresach rozliczeniowych.

Umowa wskazuje łączną wysokość opłat za czas trwania umowy (do dnia, do którego obowiązuje ochrona patentowa), natomiast jest to wysokość ustalano na dzień zawarcia Umowy, która jednocześnie przewiduje możliwość zmian wysokości opłat w przyszłości, w tym korekt opłat już pobranych. Wyjściowo wysokość opłaty licencyjnej oparta jest na kosztach poniesionych przez Licencjodawcę z tytułu całego procesu związanego z nabyciem patentu, w części kosztów, która zgodnie z przyjętym kluczem alokacji przypada na Spółkę, po powiększeniu o koszt finansowania. Przyjęty klucz podziału bazy kosztowej został ustalony na podstawie historycznego udziału wartości: przychodów ze sprzedaży wyrobów korzystających z opatentowanej technologii lub TKW (tj. tzw. technicznego kosztu wytworzenia obejmującego zmienne i stałe koszty produkcji – w przypadku półproduktów korzystających z opatentowanej technologii) danego producenta (Spółki i Licencjodawcy) w sumie tych wartości obu producentów w przyjętym, historycznym okresie referencyjnym oraz odpowiedniej wagi, która uwzględnia liczbę zastrzeżeń patentowych, z których obie strony korzystają w swojej działalności.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że w ramach zawartej umowy licencyjnej Spółka nie nabyła licencji, dla której można ustalić cenę nabycia. W ocenie organu, zostały spełnione warunki przewidziane w art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, dotyczące uznania nabytej licencji za wartość niematerialną i prawną, od której należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych tj.:

-licencja została przez Spółkę nabyta,

-nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres jej używania jest dłuższy niż rok,

- jest wykorzystywana przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Ponadto w opisie sprawy podają Państwo, że umowa wskazuje łączną wysokość opłat za czas trwania umowy.

Zatem za wartość początkową tej wartość niematerialnej i prawnej należy uznać łączną kwotę określoną w umowie licencyjnej zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 3 ustawy o CIT.

Fakt dokonywania płatności zarówno w całości jak i w okresach rozliczeniowych po oddaniu przedmiotowej licencji do używania pozostaje bez wpływu na ustalenie wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku nabycia licencji, dla której część należności przypada na okres po oddaniu jej do używania, do określenia wartości początkowej tej licencji należy przyjąć łączną wartość określoną w umowie licencyjnej.

Zdaniem organu w sprawie nie znajduje również zastosowania, powołany przez Państwa, przepis art. 16g ust. 14 ustawy o CIT, bowiem w sprawie nie można uznać, że wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji uzyskanych przez licencjobiorcę (Państwa Spółkę). Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że wysokość opłaty licencyjnej oparta jest na kosztach poniesionych przez Licencjodawcę z tytułu całego procesu związanego z nabyciem patentu, w części kosztów, która zgodnie z przyjętym kluczem alokacji przypada na Spółkę, po powiększeniu o koszt finansowania. Natomiast przyjęcie klucza podziału bazy kosztowej na podstawie historycznego udziału wartości: przychodów ze sprzedaży wyrobów korzystających z opatentowanej technologii lub tzw. technicznego kosztu wytworzenia, nie może być uznane za spełniające warunki, o których mowa w art. 16g ust. 14 ustawy o CIT.

Podnoszone przez Państwa kwestie ewentualnych zmian w przyszłości wartości Umowy również nie zmieniają kwalifikacji nabytej licencji jako wartości niematerialnej i prawnej a w konsekwencji sposobu ujmowania w kosztach podatkowych wydatków na jej nabycie w postaci odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej na dzień przekazania wartości niematerialnej i prawnej do używania.

Trzeba zauważyć że, podatnicy mają obowiązek ustalenia kosztów uzyskania przychodów, w tym amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z przepisami ustawy podatkowej, jednocześnie mają obowiązek dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych, jeżeli wystąpi okoliczność, która ma wpływ na ich wysokość.

Zasady podatkowego ujmowania korekty odpisów amortyzacyjnych zostały uregulowane w art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4j ustawy o CIT:

Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4k ustawy o CIT:

Przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do:

1) korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu;

2) korekty cen transferowych, o której mowa w art. 11e.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że ponoszone przez Spółkę na rzecz Licencjodawcy opłaty licencyjne, stanowią koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, potrącane do celów podatkowych w dacie poniesienia (tzw. pośredni koszt), tj. ujęcia każdej z faktur w księgach rachunkowych Spółki.

Wydatki poniesione na zakup licencji stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT w postaci odpisów amortyzacyjnych od prawidłowo ustalonej na dzień oddania do użytkowania wartości początkowej.

W związku z powyższym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie