Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X sp. z o. o. (zwana dalej: „Spółką”) prowadzi działalność na terytorium Polski, gdzie posiada swoją siedzibę. W świetle przepisów podatkowych jest uznawana za polskiego rezydenta podatkowego zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (…).

W ramach realizacji inwestycji Spółka zawrze umowę o przyłączenie do sieci energetycznej z operatorem przesyłu lub dystrybucji energii elektrycznej, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 266 ze zm., dalej: „ustawa PE”). Umowa ta przewiduje konieczność poniesienia opłaty przyłączeniowej przez Spółkę w celu przeprowadzenia niezbędnych prac związanych z rozbudową sieci dystrybucyjnej, (…).

Pytanie

Czy opłaty przyłączeniowe (…) należy uznać za koszty bieżącej działalności Spółki zgodnie z art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT i potrącać je w dacie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na opłaty przyłączeniowe powinny być klasyfikowane jako koszty bieżącej działalności i rozpoznawane w dacie ich poniesienia na podstawie przepisów art. 15 ust. 4-4e oraz art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Uzasadnienie prawne.

Zagadnienia dotyczące pokrywania kosztów budowy sieci oraz wykonywania przyłączy ciepłowniczych, gazowych i elektrycznych są uregulowane w przepisach ustawy Prawo energetyczne (zwanej dalej: „PE”). Zgodnie z tymi przepisami, przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłem lub dystrybucją paliw gazowych i energii mają obowiązek zawierania umów o przyłączenie do sieci (art. 7 ust. 1 ustawy PE). Są one również zobowiązane do realizacji i finansowania budowy oraz rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania nowych podmiotów. Działania te muszą być zgodne z warunkami określonymi w przepisach wykonawczych do ustawy (art. 9 ust. 1-4, 7 i 8 oraz art. 46 ustawy PE) oraz w założeniach i planach, o których mowa w art. 19 i 20 (art. 7 ust. 5 ustawy PE). Jednocześnie, na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy PE, za przyłączenie do sieci pobierana jest opłata ustalana według zasad wskazanych w ustawie.

Kluczową kwestią w analizie jest powiązanie wydatków na opłatę przyłączeniową z inwestycją realizowaną przez Spółkę. Umowy o przyłączenie muszą obligatoryjnie określać wysokość opłaty przyłączeniowej oraz miejsce rozgraniczenia własności między siecią przedsiębiorstwa energetycznego (Operatora) a instalacją podmiotu przyłączanego (Spółki).

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy PE, przedsiębiorstwo energetyczne może obciążyć podmiot przyłączany kosztami poniesionymi na rozbudowę infrastruktury niezbędnej do realizacji przyłączenia. Oznacza to, że koszty te są przenoszone na podmiot przyłączany w formie opłaty przyłączeniowej, a samo przyłącze staje się częścią infrastruktury przedsiębiorstwa energetycznego i jego własnością. W przypadku nowo wybudowanej podstacji trakcyjnej oznacza to, że rozbudowana infrastruktura należy do przedsiębiorstwa energetycznego, a Spółka ponosi koszty tej rozbudowy.

Przyłącze energetyczne pełni funkcję umożliwiającą korzystanie ze środków trwałych poprzez zapewnienie dostaw energii elektrycznej, ale nie stanowi ich części składowej ani elementu konstrukcyjnego środków trwałych Spółki. Cel poniesienia opłaty za przyłączenie wskazuje, że wydatek ten nie prowadzi do wytworzenia środków trwałych ani nie wpływa na koszt ich budowy. Przyłącze służy jedynie zasilaniu inwestycji, (…), co oznacza, że opłata za przyłączenie jest związana z bieżącą eksploatacją środków trwałych.

W związku z tym wydatek na opłatę za przyłączenie każdego środka trwałego należy traktować jako element bieżącej eksploatacji o charakterze quasi-administracyjnym. Nie prowadzi on do powstania nowych środków trwałych ani nie zwiększa kosztów ich budowy, lecz warunkuje jedynie możliwość ich użytkowania poprzez zapewnienie dostaw energii elektrycznej.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszystkie wydatki, poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Kosztem uzyskania przychodów jest taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

- zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika, a co za tym idzie nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesiona na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik,

-jest definitywny, rzeczywisty, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, wyróżnia się koszty uzyskania przychodów:

- bezpośrednio związane z przychodami i

- koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie).

Ustawodawca różnicuje powyższe koszty poprzez moment ich potrącalności w myśl przepisów art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o CIT. Do pierwszej z wymienionych powyżej kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Natomiast druga z powyższych kategorii - pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że - jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą - są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządzania, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągnięcia przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i ma charakter zamknięty. Kosztami uzyskania przychodów nie są m.in. wydatki na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16 ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowią podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych,

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 m ustawy o CIT (...) z uwzględnieniem art. 16 ustawy o CIT (...).

Zwrócić należy również uwagę, że zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, na gruncie tej ustawy inwestycja oznacza środek trwały w budowie w rozumieniu ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości. Zgodnie zaś z art. 3 pkt 16 ustawy o rachunkowości, środki trwałe w budowie, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k ww. ustawy, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Składniki majątku, stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, wymienione zostały przez ustawodawcę w art. 16a-16c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w ww. przepisach, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Wprowadzenie takiego składnika majątku do ewidencji, wymaga ustalenia jego wartości początkowej. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszty wytworzenia. Zgodnie natomiast z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT do kosztów wytworzenia środka trwałego, wpływających na jego wartość początkową, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, zalicza się wartość, w cenie nabycia, zużytych do jego wytworzenia: rzeczowy składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ustawodawca, obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

Konkludując, do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka do używania. Do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się również „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”. Użycie przez ustawodawcę powyższego zwrotu oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego, powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost koszty, które mogą mieć wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Prezentowane powyżej stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w:

-interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 grudnia 2015 r., znak: IPPB5/4510-1042/15-2/MR,

-interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 stycznia 2014 r., znak: ITPB3/423-535a/13/AW,

-interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 20 września 2012 r., znak: IPTPB3/423-234/12-2/KJ,

-interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 maja 2022 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.66.2022.1.SH,

-interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 sierpnia 2022 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.372.2022.1.PC, organy uznały, że:

„(…) opłata przyłączeniowa, co prawda jest związana z prowadzoną inwestycją w postaci budowy farm fotowoltaicznych, to jednak ze swej istoty ma inny charakter niż wydatki mieszczące się w kategorii kosztu wytworzenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. Koszt opłaty przyłączeniowej nie jest bowiem związany z samym procesem wytworzenia farmy fotowoltaicznej, nie zwiększa jej wartości. Wydatek ten ma zapewnić w przyszłości dostawę energii do farmy fotowoltaicznej. Tym samym powyższy wydatek jest związany z możliwością korzystania z farmy. Oznacza to, że wydatek na opłatę przyłączeniową nie zwiększa kosztu wytworzenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. i nie stanowi elementu wartości początkowej. Ponoszone opłaty za przyłącze energetyczne powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”

„(…) przyłącze energetyczne warunkuje jedynie możliwość wykorzystania środków trwałych, tj. zapewnienie podmiotom przyłączanym dostaw energii elektrycznej. Przyłącze energetyczne nie stanowi środków trwałych podmiotów przyłączanych, na co wskazuje m.in. cel poniesienia opłaty za przyłączenie do sieci. (…) wydatek na opłatę za przyłączenie środków trwałych do sieci będzie zatem związany z bieżącą ich eksploatacją i nie spowoduje wytworzenia środków trwałych”

„(...) opłata przyłączeniowa nie ma charakteru wydatku dającego się zaliczyć przez spółkę do wartości wytwarzanych środków trwałych, nie stanowi nakładu na przyłącze, gdyż nakłady te w tej części są własnością przedsiębiorstwa energetycznego. Jest opłatą administracyjną, niezbędną do uzyskania możliwości przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, w celu sprzedaży energii elektrycznej wytworzonej przy wykorzystaniu nowobudowanego układu kogeneracyjnego”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w postaci opłaty przyłączeniowej, dotyczy przyłącza należącego do środków trwałych przedsiębiorstwa energetycznego, a co za tym idzie nie będzie się mieścił w katalogu kosztów zwiększających wartość początkową środka trwałego (…), wskazanym w art. 16g ust. 4 ustawy o CIT.

W związku z powyższym wydatek ten stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, który powinien być rozpoznawany w dniu jego poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Wskazać jednak należy, że od 1 stycznia 2018 r. zmianie uległo brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Jednakże zmiana brzmienia ww. przepisu nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.