Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 maja 2025 r. za pośrednictwem platformy ePUAP, wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 3 lipca 2025 r. (wpływ do organu 9  lipca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku z 3 lipca 2025 r.)

Wnioskodawca R jest spółką akcyjną (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”). Spółka jest wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla (…).

Spółka posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych podatku CIT w rozumieniu art. 19 ustawy o CIT.

Spółka to spółka zajmująca się działalnością (…). Spółka prowadzi działalność, której głównym przedmiotem jest działalność związana z (…). Dodatkowo przedmiotem działalności Spółki jest:

- (…)

W ramach wyżej opisanej działalności Spółka na podstawie umowy najmu z dnia (…) wynajmuje nieruchomość zabudowaną budynkiem przy (…). Zgodnie z umową Spółka w całości wykorzystuje budynek na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W dniu (…) roku (…) wydał zaświadczenie nr (…) w sprawie braku podstaw do wniesienia sprzeciwu względem zgłoszenia zamiaru zmiany sposobu użytkowania parteru budynku mieszkalnego jednorodzinnego wolnostojącego na usługowo biurowy (dotyczy to nieruchomości wynajmowanej przez Spółkę). Zgłoszenie zmiany sposobu użytkowania budynku zostało złożone (…) roku.

Budynek będący przedmiotem najmu dzieli się na następujące kondygnacje:

- Parter (kondygnacja 1) o powierzchni użytkowej (…) m² - w całości przeznaczony na działalność gospodarczą Spółki obejmuje część biurową,

- Piętro 1 (kondygnacja 2) o powierzchni użytkowej (…) m², - w całości przeznaczony na działalność gospodarczą Spółki obejmuje część biurową,

- Piętro 2 (kondygnacja 3) o powierzchni użytkowej (…) m² - w całości przeznaczony na działalność gospodarczą Spółki obejmuje część biurową,

- Piętro 3 (kondygnacja 4) o powierzchni użytkowej (…) m² - w całości przeznaczony na działalność gospodarczą Spółki obejmuje część biurową.

Budynek jest w całości użytkowany na cele prowadzonej działalności gospodarczej Spółki na jej potrzeby administracyjne i biurowe. W wynajmowanym budynku mieści się siedziba Spółki oraz znajdują się biura dla pracowników Spółki, przeznaczone do realizacji zadań poszczególnych pracowników i współpracowników Spółki.

Modernizacji zmieniającej bezpośrednio charakter budynku z mieszkalnego na biurowy wymagały prace przeprowadzone głównie na parterze (Kondygnacja 1 o powierzchni użytkowej (…) m², oraz piętrze 1 (kondygnacja 2 o powierzchni użytkowej (…) m²). Należy jednak zauważyć, że pozostałe kondygnacje również były objęte pracami i używane są wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności.

Poczynione przez Spółkę nakłady będą przez nią używane przez okres dłuży niż rok i z tego względu traktuje ona poniesione koszty jako inwestycję w obcym środku trwałym (sama umowa pomiędzy Spółką a wynajmującym obowiązuje do (…) roku).

Każda z kondygnacji budynku została przeznaczona na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółki determinując jednoznacznie, iż budynek utracił walor nieruchomości mieszkalnej. Prace modernizacyjne na parterze (kondygnacja 1) obejmowały w szczególności wydzielenie nowych pomieszczeń za pomocą stałych przegród. W tym poprzez budowę nowych ścian z płyt kartonowo-gipsowych, przy czym musiały one spełniać specjalne warunki (…). Wskazana modernizacja była bezpośrednio podyktowana przedmiotem działalności Spółki. Świadczy o tym również aranżacja poszczególnych pomieszczeń wskazanej kondygnacji. Są to zwłaszcza (…). Pomieszczenia dodatkowo są wyposażone w urządzenia do prac biurowych, co pozbawia wskazaną kondygnację cech lokalu mieszkalnego.

Kolejno piętro 1 (kondygnacja 2) również było objęte pracami modernizacyjnymi poprzez ustanowienie dodatkowych przegród o stałym charakterze (ściany z płyt kartonowo - gipsowych (…)) co miało na celu przystosowanie do pełnienia funkcji biurowej. Piętro jest przeznaczone również na potrzeby socjalne pracowników i współpracowników Spółki, przy czym aranżacja oraz wyposażenie tego piętra pozbawiają je cech umożliwiających zamieszkanie. W jednym z pomieszczeń znajduje się również (…). W pozostałym zakresie kondygnacja nr 2 została zaadaptowana bezpośrednio na cele biurowe i służy bezpośrednio realizacji zadań poszczególnych pracowników i współpracowników Spółki. Podział pomieszczeń przez dodatkowe przegrody, aranżacja i umiejscowione tam wyposażenie wskazują bezpośrednio na brak charakteru mieszkalnego wskazanej kondygnacji.

Piętro 2 (kondygnacja 3) również było objęte pracami modernizacyjnymi w ramach, których wykonano nowe ściany, celem wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. Aranżacja i wyposażenie pomieszczeń mają charakter biurowy i są wykorzystywane przez pracowników i współpracowników Spółki do realizacji powierzonych im zadań. Omawiana kondygnacja pozbawiona jest elementów świadczących o jej mieszkalnym charakterze. W szczególności wszystkie wydzielone pomieszczenia mają charakter biurowy i tylko w tym celu mogą być wykorzystywane.

Piętro 3 (kondygnacja 4) analogicznie jak piętro 2 było objęte pracami modernizacyjnymi w ramach, których wykonano nowe ściany, celem wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. Aranżacja pomieszczeń oraz ich wyposażenie ma charakter wyłącznie biurowy, bez możliwości uznania kondygnacji za zdatną do zamieszkania.

Pismem z dnia (…), nr: (…) Główny Urząd Statystyczny wskazał, że o zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konsytuacja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem, gdyż o zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W oparciu o przedstawiony przez Spółkę opis Główny Urząd Statystyczny potwierdził, że budynek mieszkalny w którym wykonano prace budowlano-adaptacyjne oraz modernizacyjne, dostosowujące i umożliwiające pełnienie funkcji budynku biurowego, na podstawie przedstawionych przez Spółkę dokumentów oraz zdjęć, mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) w grupie 1 podgrupie 10, symbol KŚT 105 obejmujący budynku biurowe, w tym przeznaczone na administracyjną obsługę działalności biura, sekretariatu itp., różnych podmiotów gospodarczych.

Doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego:

   1. Czy inwestycja w obcym środku trwałym została ujęta przez Państwa w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych?

Wnioskodawca wskazuje, że inwestycja w obcym środku trwałym przedstawiona w opisie stanu faktycznego została ujęta w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

   2. Do jakiego symbolu KŚT została zakwalifikowana przez Państwa inwestycja w obym środku trwałym, o której mowa we wniosku?

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca wskazał: „Pismem z dnia (…), nr: (…) Główny Urząd Statystyczny wskazał, że w oparciu o przedstawiony przez Spółkę opis Główny Urząd Statystyczny potwierdził, że budynek mieszkalny w którym wykonano prace budowlano - adaptacyjne oraz modernizacyjne, dostosowujące i umożliwiające pełnienie funkcji budynku biurowego, na podstawie przedstawionych przez Spółkę dokumentów oraz zdjęć, mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) w grupie 1 podgrupie 10, symbol KŚT 105 obejmujący budynku biurowe, w tym przeznaczone na administracyjną obsługę działalności biura, sekretariatu itp., różnych podmiotów gospodarczych.”

W odpowiedzi na pytanie, Wnioskodawca wskazuje, że zakwalifikował inwestycję w obcym środku trwałym do KŚT nr 105 tj. budynki biurowe:

|1| - grupa - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego

|1|0| - podgrupa - Budynki niemieszkalne

|1|0|5| - rodzaj - Budynki biurowe.

(…)

Pytanie

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej wskazanej w opisie stanu faktycznego inwestycji w obcym środku trwałym będą podlegały zaliczeniu u Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 lipca 2025 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowych inwestycji w obcym środku trwałym wskazanej w opisie stanu faktycznego.

Uzasadnienie

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z  przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

 a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

 b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

 c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, amortyzacji podatkowej podlegają nie tylko budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością stanowiące własność bądź współwłasność podatnika, lecz także m.in. inwestycje w obcych środkach trwałych. Jak stanowi bowiem art. 16a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

   1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

   2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

   3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

        - zwane także środkami trwałymi.

Inwestycje w obcym środku trwałym to nakłady poniesione na obcy środek trwały, który nie jest własnością podatnika, ale jest użytkowany na podstawie zawartej umowy najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze. Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach, jakie obowiązują właściciela tego środka trwałego. Czyli co do zasady, zgodnie z art. 16i ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT amortyzacji nie podlegają:

   1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

   2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

        2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze   własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

   3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

   4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

   5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

      - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Celem ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej bądź - jak w tym przypadku - ustalenia czy środek trwały (inwestycja w obcym środku trwałym) podlega amortyzacji, w pierwszej kolejności należy środek trwały (inwestycję w obcym środku trwałym) zakwalifikować do odpowiedniego rodzaju według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864; dalej: „rozporządzenie KŚT”).

Jak wynika z Objaśnień szczegółowych zawartych w rozporządzeniu KŚT, budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Z kolei budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) oraz przypisano każdemu rodzajowi KŚT odpowiedni symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

W ocenie Spółki należy uwzględnić, że użytkowany przez Wnioskodawcę na podstawie umowy najmu budynek w wyniku przeprowadzonych prac adaptacyjnych utracił walor budynku mieszkalnego.

W ocenie Spółki, prawidłową klasyfikacją KŚT jest 105 tj. budynki biurowe:

|1| - grupa - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego

|1|0| - podgrupa - Budynki niemieszkalne

|1|0|5| - rodzaj - Budynki biurowe

Rodzaj ten obejmuje budynki biurowe, w tym budynki:

   - banków, urzędów pocztowych, urzędów miejskich, gminnych, samorządowych, ministerstw, budynki o charakterze administracyjnym,

   - przeznaczone na administracyjną obsługę działalności biura, sekretariatu, różnych podmiotów gospodarczych,

   - centrów konferencyjnych i kongresów,

   - sądów i parlamentów.

Rodzaj ten nie obejmuje:

   - lokali biurowych mieszczących się w budynkach przeznaczonych głównie do innych celów niż biurowe, sklasyfikowanych w odpowiednim grupowaniu KŚT, zgodnie z przeznaczeniem tego budynku.

Z rozporządzenia KŚT wynika ponadto, że „Podziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie usystematyzowanego wykazu obiektów budowlanych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. poz. 1316, z późn. zm.) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676). W  związku z tym, obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB i PKWiU 2015.).

Prawidłowa kwalifikacja w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316; dalej: „PKOB”) w ocenie Spółki, to:

- w sekcji 1 „Budynki”;

- w 2-cyfrowym dziale 12 „Budynki niemieszkalne”;

- w 3-cyfrowej grupie 122 „Budynki biurowe”;

- w 4-cyfrowej klasie 1220 „Budynki biurowe”.

Klasa 1220 obejmuje:

- Budynki wykorzystywane jako miejsce:

- pracy dla działalności biura,

- sekretariatu lub innych o charakterze

- administracyjnym, np.: budynki banków,

- urzędów pocztowych, urzędów miejskich,

- gminnych, ministerstw, itp. lokali

- administracyjnych;

- Budynki centrów konferencyjnych I kongresów, sądów i parlamentów.

Klasa 1220 nie obejmuje:

- Biur w budynkach przeznaczonych głównie do innych celów.

Zgodnie z umową najmu budynek w całości jest przeznaczony na prowadzenie przez Spółkę działalności gospodarczej.

Budynek jest w całości użytkowany na cele prowadzonej działalności gospodarczej Spółki, na jej potrzeby administracyjne i biurowe. W wynajmowanym budynku mieści się siedziba Spółki oraz znajdują się biura dla pracowników Spółki, przeznaczone do realizacji zadań poszczególnych pracowników i współpracowników Spółki.

Modernizacji zmieniającej bezpośrednio charakter budynku z mieszkalnego na biurowy wymagały prace przeprowadzone głównie na parterze (Kondygnacja 1 o powierzchni użytkowej (…) m², oraz piętrze 1 (kondygnacja 2 o powierzchni użytkowej (…) m²). Pozostałe kondygnacje również były objęte pracami modernizacyjnymi i używane są wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności. Każda z kondygnacji budynku została przeznaczona na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółki determinując jednoznacznie, iż budynek utracił walor nieruchomości mieszkalnej.

Prace modernizacyjne na parterze (kondygnacja 1) obejmowały w szczególności wydzielenie nowych pomieszczeń za pomocą stałych przegród. W tym poprzez budowę nowych ścian z płyt kartonowo-gipsowych, przy czym musiały one spełniać specjalne warunki (…). Wskazana modernizacja była bezpośrednio podyktowana przedmiotem działalności Spółki. Świadczy o tym również aranżacja poszczególnych pomieszczeń wskazanej kondygnacji. Są to zwłaszcza (…). Pomieszczenia dodatkowo są wyposażone w urządzenia do prac biurowych, co pozbawia wskazaną kondygnację cech lokalu mieszkalnego.

Kolejno piętro 1 (kondygnacja 2) również było objęte pracami modernizacyjnymi poprzez ustanowienie dodatkowych przegród o stałym charakterze (ściany z płyt kartonowo - gipsowych (…)) co miało na celu przystosowanie do pełnienia funkcji biurowej. Piętro jest przeznaczone również na potrzeby socjalne pracowników i współpracowników Spółki, przy czym aranżacja oraz wyposażenie tego piętra pozbawiają je cech umożliwiających zamieszkanie. W jednym z pomieszczeń znajduje się również (…). W pozostałym zakresie kondygnacja nr 2 została zaadaptowana bezpośrednio na cele biurowe i służy bezpośrednio realizacji zadań poszczególnych pracowników i współpracowników Spółki. Podział pomieszczeń przez dodatkowe przegrody, aranżacja i umiejscowione tam wyposażenie wskazują bezpośrednio na brak charakteru mieszkalnego wskazanej kondygnacji.

Piętro 2 (kondygnacja 3) również było objęte pracami modernizacyjnymi, w ramach których wykonano nowe ściany, celem wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. Aranżacja i wyposażenie pomieszczeń mają charakter biurowy i są wykorzystywane przez pracowników i współpracowników Spółki do realizacji powierzonych im zadań. Omawiana kondygnacja pozbawiona jest elementów świadczących o jej mieszkalnym charakterze. W szczególności wszystkie wydzielone pomieszczenia mają charakter biurowy i tylko w tym celu mogą być wykorzystywane.

Piętro 3 (kondygnacja 4) analogicznie jak piętro 2 było objęte pracami modernizacyjnymi w ramach, których wykonano nowe ściany, celem wydzielenie dodatkowych pomieszczeń biurowych. Aranżacja pomieszczeń oraz ich wyposażenie ma charakter wyłącznie biurowy, bez możliwości uznania kondygnacji za zdatną do zamieszkania.

Pismem z dnia (…), nr: (…) Główny Urząd Statystyczny potwierdził, że budynek mieszkalny, w którym wykonano prace budowlano-adaptacyjne oraz modernizacyjne, dostosowujące i umożliwiające pełnienie funkcji budynku biurowego, na podstawie przedstawionych przez Spółkę dokumentów oraz zdjęć, mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) w grupie 1 podgrupie 10, symbol KŚT 105 obejmujący budynku biurowe.

W tym miejscu należy przypomnieć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. akt II FSK 186/17 który podkreśla, że kwestia zapisów w ewidencji gruntów i budynków nie jest przesądzająca, może mieć jedynie wymiar dowodowy. Przesądzający jest wynik postępowania wyjaśniającego (dokonany po prawidłowej analizie materiału dowodowego), zmierzającego do ustalenia faktycznej funkcji oraz przeznaczenia budynku.

Dodatkowo wskazać należy, że niezależnie od klasyfikacji KŚT, ograniczenie w zakresie budynków mieszkalnych wprowadzone zostało na podstawie art. 71 ust. 2 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 z późn. zm. dalej: „ustawa zmieniająca”). Nie dotyczy ono jednak amortyzacji przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy wskazany przepis dotyczy wyłącznie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych enumeratywnie tam wymienionych a brak ujęcia w tym katalogu inwestycji w obcych środkach trwałych, świadczy o istnieniu prawa do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych, w szczególności dla podmiotów nie będących właścicielami lokali mieszkalnych niezależnie od klasyfikacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można utożsamiać inwestycji w obcych środkach trwałych z budowlami, budynkami oraz lokalami będącymi odrębną własnością, do których odwołuje się art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Istotnie w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT zawarto zastrzeżenie do art. 16c ustawy o CIT ale katalog wyłączeń nie wymienia inwestycji w obcym środku. Gdyby intencją ustawodawcy było objęcie zakazem amortyzacji tych inwestycji, to wówczas wymieniłby tę kategorię w art. 16c ustawy o CIT.

Przepis art. 16a ust. 2 ustawy o CIT wskazuje, że środkami trwałymi są również:

1. Przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych,

2. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3. Składniki majątku wymienione w ust. 1 niestanowiące własności lub współwłasności podatnika.

Każda ze wskazanych wyżej grup przedmiotów stanowi odrębny rodzaj środka trwałego i podlegać będzie odrębnemu reżimowi prawnemu przy dokonywaniu amortyzacji.

Podsumowując, budynku, w którym wykonano prace budowlano-adaptacyjne oraz modernizacyjne, dostosowujące i umożliwiające pełnienie funkcji budynku biurowego nie można sklasyfikować jako budynku mieszkalnego, gdyż mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) w grupie 1 podgrupie 10, symbol KŚT 105 obejmującym budynku biurowe, w tym przeznaczone na administracyjną obsługę działalności biura, sekretariatu itp., różnych podmiotów gospodarczych.

Zatem w przedstawionym stanie faktycznym, Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowych inwestycji w obcym środku trwałym wskazanej w opisie stanu faktycznego, nie będzie mieć zastosowania wyłączenie dla zaliczania do kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, stanowisko przedstawione przez Spółkę we wniosku należy uznać za prawidłowe.

(…)

Wnioskodawca ponownie przedstawia swoje stanowisko w sprawie:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowych inwestycji w obcym środku trwałym wskazanej w opisie stanu faktycznego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wskazać należy, iż stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena Państwa stanowiska w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanej w opisie stanu faktycznego inwestycji w obcym środku trwałym. Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Państwa klasyfikacji środka trwałego wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Państwem, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wskazaną przez Państwa kwalifikację opisanego we wniosku środka trwałego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 105. Powyższa kwalifikacja, jak wskazano we wniosku, została Państwu potwierdzona przez GUS.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

 a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

 b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

 c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16a ust. 2 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

 1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

 2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

 3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

  - zwane także środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Inwestycje w obcym środku trwałym to z kolei nakłady poniesione na obcy środek trwały, który nie jest własnością podatnika, ale jest użytkowany na podstawie zawartej umowy najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze.

Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach, jak właściciel tego środka trwałego. Czyli co do zasady, zgodnie z art. 16i ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Wprawdzie art. 16j ust. 4 ustawy o CIT pozwala podatnikom indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak zapis ten należy traktować jako wyjątek od ogólnej zasady, czyli stosowania stawek określonych w Wykazie.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

amortyzacji nie podlegają:

   1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

   2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

   3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

   4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

   5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

        - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

   - zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

   - stanowią własność lub współwłasność podatnika,

   - są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

   - przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

   - są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

   - nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, w związku z literalnym brzmieniem art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego. W przypadku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym (będącym budynkiem mieszkalnym), zasadne jest w tym względzie odwołanie się do wykładni systemowej i funkcjonalnej wskazanego powyżej przepisu. Z wykładni tej można wywieść, że skoro z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego, a amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach jak właściciel tego środka trwałego, to zasadnym jest przyjęcie, że amortyzacji nie podlegają również nakłady inwestycyjne poniesione przez podatnika niebędącego właścicielem takiego budynku/lokalu mieszkalnego.

We wniosku wskazali Państwo, że: „Pismem z dnia (…) nr: (…) Główny Urząd Statystyczny wskazał, że w oparciu o przedstawiony przez Spółkę opis Główny Urząd Statystyczny potwierdził, że budynek mieszkalny w którym wykonano prace budowlano - adaptacyjne oraz modernizacyjne, dostosowujące i umożliwiające pełnienie funkcji budynku biurowego, na podstawie przedstawionych przez Spółkę dokumentów oraz zdjęć, mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) w grupie 1 podgrupie 10, symbol KŚT 105 obejmujący budynku biurowe, w tym przeznaczone na administracyjną obsługę działalności biura, sekretariatu itp., różnych podmiotów gospodarczych.”

Ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazujecie Państwo, że zakwalifikowali Państwo inwestycję w obcym środku trwałym do KŚT nr 105 tj. budynki biurowe:

|1| - grupa - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego

|1|0| - podgrupa - Budynki niemieszkalne

|1|0|5| - rodzaj - Budynki biurowe.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej wskazanej w opisie stanu faktycznego inwestycji w obcym środku trwałym będą podlegały zaliczeniu u Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego, służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu, o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że skoro z wniosku wynika, iż budynek będący przedmiotem najmu stanowi budynek niemieszkalny oraz poniesione nakłady inwestycyjne z nim związane, zakwalifikowali Państwo jako inwestycję w obcym środku trwałym do KŚT nr 105 tj. budynki biurowe, to tym samym, Państwa Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowych inwestycji w obcym środku trwałym wskazanej w opisie stanu faktycznego, ponieważ wyłączenie określone art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy budynków niemieszkalnych.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.   

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądów administracyjnych wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.