Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia źródła przychodów z tytułu otrzymanych odsetek od weksli oraz stosowania proporcji podziału kosztów w odniesieniu do wydatków z tytułu odsetek od obligacji oraz innych wydatków zaliczanych do kosztów pośrednich, poniesionych w celu uzyskania przychodów zaliczanych do przychodów z innych źródeł oraz przychodów z zysków kapitałowych. Pismem z 18 lipca 2025 r. (data wpływu 18 lipca 2025 r.) uzupełnili Państwo wniosek w odpowiedzi na wezwanie z 11 lipca 2025 r. (data nadania i odbioru 11 lipca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka została powołana w celu prowadzenia działalności polegającej na finansowaniu spółek z grupy B. podczas prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej, jak również działalności inwestycyjnej.

Spółka uzyskuje i będzie uzyskiwać w przyszłości przychody z usług zarządzania aktywami oraz przychody finansowe z odsetek od weksli, odsetek od pożyczek, odsetek od lokat bankowych. Spółka kwalifikuje uzyskiwane przychody z odsetek od weksli do przychodów z zysków kapitałowych a przychody z usług zarządzania aktywami oraz przychody z odsetek z lokat bankowych do przychodów z innych źródeł. Nie jest wykluczone, że Spółka będzie uzyskiwać inne przychody kwalifikowane zarówno do przychodów z zysków kapitałowych, jak i przychodów z innych źródeł.

W celu finansowania działalności Spółka wyemitowała obligacje, które nabyła inna osoba prawna. Spółka ponosiła oraz będzie ponosić w przyszłości wydatki związane z zapłatą odsetek od obligacji wyemitowanych na rzecz innej osoby prawnej. Odsetki stanowią główny koszt ponoszony przez Spółkę w celu finansowania całości działalności, zarówno w części dotyczącej świadczenia usług zarządzania aktywami, jak i uzyskiwania przychodów z tytułu odsetek od weksli.

Spółka ma wątpliwości dotyczące prawidłowości metodologii zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków w postaci spłaconych odsetek od obligacji.

Pismem z 18 lipca 2025 r. uzupełnili Państwo wniosek w następujący sposób:

Spółka nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 7b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Koszty związane z uzyskaniem przychodów, o których mowa we wniosku, to wydatki związane z zapłatą odsetek od obligacji wyemitowanych na rzecz innej osoby prawnej. Odsetki stanowią koszt poniesiony przez Spółkę w celu uzyskania środków finansowych przeznaczonych na całość działalności, zarówno w części dotyczącej świadczenia usług zarządzania aktywami, jak i uzyskiwania przychodów z tytułu odsetek od weksli. Przypisanie poniesionych kosztów związanych z uzyskaniem środków finansowych przeznaczonych na działalność spółki nie jest możliwe z uwagi na to, że nie można ich przypisać bezpośrednio do przychodów z jednego konkretnego źródła przychodów uzyskiwanych przez Spółkę.

Środki finansowe uzyskane w wyniku emisji obligacji przeznaczane są zarówno na finansowanie bieżącej działalności, w tym świadczenia usług zarządzania aktywami, jak i działalności związanej z finansowaniem spółek z grupy. Wydatki na odsetki od obligacji nie mają jednak bezpośredniego powiązania z uzyskiwanymi przychodami, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Spółka nie jest w stanie przyporządkować konkretnego wydatku z tytułu odsetek od obligacji do przychodów bądź ze świadczenia usług zarządzania aktywami, bądź przychodów z odsetek od weksli lub pożyczek, ponieważ brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Każdy z tych wydatków na odsetki od obligacji jest związany z działalnością prowadzoną przez Spółkę i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez nią przychodów. Środki finansowe uzyskane przez Spółkę w ramach emisji obligacji zostały przeznaczone na rozwój działalności zarządzania aktywami jak również udzielenie finansowania spółkom z grupy. Tym samym, gdyby Spółka nie ponosiła kosztu pozyskania kapitału w postaci odsetek od obligacji, to nie generowałaby niższe przychody zarówno w źródle zyski kapitałowe, jak i pozostałych źródłach przychodów. Podsumowując, nie można ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Pytania

1.Czy przychód odsetkowy z tytułu spłaty odsetek od weksli należy zaklasyfikować do przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy CIT czy do przychodów z innych źródeł?

2.Czy w odniesieniu do wydatków z tytułu odsetek od obligacji, a także innych wydatków zaliczanych do kosztów pośrednich, poniesionych w celu uzyskiwania przychodów z usług zarządzania aktywami i innych przychodów zaliczanych do przychodów z innych źródeł oraz przychodów z tytułu uzyskiwania odsetek od weksli i innych przychodów zaliczanych do przychodów z zysków kapitałowych, Spółka jest zobowiązana do stosowania proporcji podziału kosztów zgodnie z art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Spółka stoi na stanowisku, że przychód odsetkowy z tytułu otrzymania spłaty odsetek od weksli należy zaklasyfikować do przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o CIT.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o CIT przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. Natomiast na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o CIT dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 5 ustawy o CIT o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1)obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo

2)obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Stosownie do art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT za przychody z zysków kapitałowych uważa się m.in.: przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzają podział dochodów na dochody z zysków kapitałowych i dochody z innych źródeł. Dochodem jest nadwyżka sumy przychodów z danego źródła nad kosztami ich uzyskania. Przepisy wprowadzają również zasadę odpowiedniego obniżenia dochodu ze źródła przychodów o wysokość straty z danego źródła przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji papieru wartościowego. Zasadne jest odwołanie się do innych przepisów, w tym przepisów prawa cywilnego. Kodeks cywilny również nie zawiera definicji papieru wartościowego, jednak przepisy Księgi Trzeciej Zobowiązania Tytułu XXXVII Przekaz i papiery wartościowe Działu II Papiery wartościowego Kodeksu cywilnego pozwalają odtworzyć elementy jego konstrukcji prawnej.

Na podstawie art. 921(6) Kodeksu cywilnego jeżeli zobowiązanie wynika z wystawionego papieru wartościowego, dłużnik jest obowiązany do świadczenia za zwrotem dokumentu albo udostępnieniem go dłużnikowi celem pozbawienia dokumentu jego mocy prawnej w sposób zwyczajowo przyjęty. Powyższy przepis wskazuje na dwa istotne elementy konstrukcji papieru wartościowego. W pierwszej kolejności papier wartościowy jest dokumentem, a z jego wystawienia wynika zobowiązanie.

Przepisy ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe (Dz.U. z 2022 r., poz. 282 ze zm.) również nie zawierają definicji weksla, ale formułują elementy niezbędne dla ważności odpowiednio weksla trasowanego i własnego.

Definicje weksla formułowano w literaturze. I. Heropolitańska stwierdziła, że weksel jest to papier wartościowy o określonej dokładnie przez prawo wekslowe formie, charakteryzujący się tym, że złożenie na nim podpisu stanowi podstawę i przyczynę zobowiązania wekslowego podpisującego (I. Heropolitańska, Weksel w obrocie gospodarczym, Warszawa 2002, s. 31). Natomiast według I. Różańskiego weksel jest papierem wartościowym posiadającym części składowe ściśle przez prawo wekslowe przepisane, w którym wystawca dokumentu albo sam przyrzeka zapłatę oznaczonej sumy pieniężnej, albo poleca zapłatę osobie trzeciej, przyjmując bezwarunkową odpowiedzialność za zapłatę i poddając się wszelkim rygorom prawa wekslowego (I. Różański, Podręcznik prawa wekslowego wraz z wzorami weksli, Warszawa 1957, s.19).

W doktrynie ze względu na rodzaj praw inkorporowanych w dokumencie wyróżnia się papiery wartościowe związane ze stosunkami zobowiązaniowymi, które można podzielić na papiery inkorporujące wierzytelności pieniężne (np. weksle, czeki, obligacje uprawniające do świadczenia pieniężnego) oraz inkorporujące wierzytelności niepieniężne (np. obligacje uprawniające do świadczeń niepieniężnych, konosamenty, wcześniej też rewersy).

Nie ulega zatem wątpliwości, że pomimo braku ustawowych definicji zarówno papieru wartościowego, jak i weksla, do papierów wartościowych należy zaliczyć również weksle. Nie znajduje uzasadnienia wyłączenie weksli z kategorii papierów wartościowych wskazanych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 7b ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog przychodów, które należy zakwalifikować do przychodów z zysków kapitałowych. Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Wskazanie w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT przychodów z papierów wartościowych pozwala na uznanie, że przychody z weksli zaliczane są do przychodów z zysków kapitałowych.

W przypadku zastrzeżenia w treści weksla odsetek, otrzymanie ich od zobowiązanego należy traktować jako przychód z weksli, co stanowi jednocześnie przychód z papierów wartościowych.

Podobnie uznał Dyrektor Krajowej informacji Skarbowej m.in. w interpretacji nr 0114-KDIP2-2.4010.571.2019.2.AG z dnia 25 marca 2020 r. oraz nr 0111-KDIB1-2.4010.223.2021.2.BD z dnia 27 sierpnia 2021 r.

W związku z tym przychody z odsetek od weksli należy zaliczyć do przychodów z zysków kapitałowych.

Ad 2

W odniesieniu do odsetek z tytułu wyemitowanych obligacji, których emisja służyła zarówno finansowaniu działalności operacyjnej polegającej na świadczeniu usług zarządzania aktywami, jak i działalności polegającej na finansowaniu podmiotów z grupy kapitałowej przez nabycie weksli wyemitowanych przez podmioty z grupy kapitałowej, Spółka jest zobowiązana do stosowania proporcji podziału kosztów zgodnie z art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT.

Jak wskazano w stanowisku Spółki odnośnie pytania nr 1 przychody z odsetek od weksli powinny być zaliczane do przychodów z zysków kapitałowych. Natomiast przychody z tytułu świadczenia usług zarządzania aktywami są zaliczane przez Spółkę do przychodów z innych źródeł.

Konsekwentnie na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to konieczność stosowania zasady podporządkowania kosztów do odpowiedniego źródła przychodów co możliwe jest w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami.

Jednak nie jest wykluczone, że przypisanie kosztów do określonego źródła przychodów nie będzie możliwe. W takim przypadku mówimy o kosztach pośrednich, czyli innych kosztach niż bezpośrednio związane z przychodami. Do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami należy zaliczyć koszty, wobec których nie jest możliwe jednoznaczne powiązanie z jednym źródłem przychodu w całości lub części.

W przypadku kosztów pośrednich przepisy ustawy o CIT przewidują stosowanie proporcji na podstawie stosunku, w jakim pozostają do siebie przychody z określonych źródeł osiągnięte w roku podatkowym.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 15 ust. 2a ustawy o CIT zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 15 ust. 2b ustawy o CIT w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z zysków kapitałowych oraz przychody z innych źródeł przychodów, przepisy ust. 2 i 2a stosuje się także do przypisywania do każdego z tych źródeł kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami.

Spółka finansując zarówno działalność w zakresie świadczenia usług zarządzania aktywami, jak i działalność związaną z nabywaniem weksli, ponosi wydatki związane ze spłatą odsetek od obligacji. W przypadku w którym nie jest możliwe jednoznaczne podporządkowanie wydatku na odsetki od obligacji do jednego źródła przychodów (z zysków kapitałowych lub przychodów z innych źródeł), Spółka powinna przyjąć zasady przewidziane w przepisach art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT.

W pierwszej kolejności Spółka dokonuje podziału na koszty na bezpośrednie i pośrednie. Jeżeli ponoszony wydatek w postaci odsetek od obligacji odnosi się do zobowiązania zaciągniętego na objęcie weksli, to wydatek zostaje zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z zysków kapitałowych. Natomiast jeżeli wydatek w postaci odsetek od obligacji odnosi się do zobowiązania zaciągniętego na działalność bieżącą, w tym świadczenie usług zarządzania aktywami, to wydatek zostaje zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z innych źródeł.

Jeżeli natomiast zobowiązanie z tytułu emisji obligacji zostało zaciągnięte, aby sfinansować zarówno działalność bieżącą, jak i objecie weksli, to odsetki płacone przez Spółkę uznawane są za koszt pośredni, wobec którego nie jest możliwe jednoznaczne powiązanie z jednym źródłem przychodu.

Stosując art. 15 ust. 1 ustawy o CIT Spółka ujmuje koszty bezpośrednie w pełnej wartości jako koszty uzyskania przychodu z danego źródła.

Spółka stosując art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT w odniesieniu do kosztów pośrednich, które stanowią wydatki w postaci odsetek od obligacji, ustalają je w stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z danego źródła w ogólnej kwocie przychodów osiągniętej przez Spółkę.

Podobną zasadę Spółka stosuje wobec wszystkich kosztów pośrednich, wobec których nie jest możliwe przyporządkowanie do określonego źródła przychodów - przyjmując stosunek, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z danego źródła w ogólnej kwocie przychodów osiągniętej przez Spółkę.

Zatem zasadnie Spółka odniesieniu do wydatków z tytułu odsetek od obligacji, a także innych wydatków zaliczanych do kosztów pośrednich, poniesionych w celu uzyskiwania przychodów z usług zarządzania aktywami i innych przychodów zaliczanych do przychodów z innych źródeł oraz przychodów z tytułu uzyskiwania odsetek od weksli i innych przychodów zaliczanych do przychodów z zysków kapitałowych, stosuje proporcję podziału kosztów zgodnie z art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko spraw będących przedmiotem pytań. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy lub własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop” lub „ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

W ustawie o CIT przychody podatników zostały rozdzielone na źródła:

• z zysków kapitałowych oraz
• z innych źródeł.

Wydzielając źródło przychodów z zysków kapitałowych na gruncie ustawy o CIT, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów alokowanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT i zawiera zamkniętą definicję zysków kapitałowych, wymieniając pełny rodzaj przysporzeń zaliczanych do tego źródła. Pozostałe przychody kwalifikowane są do innych źródeł.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT,

Jak wynika z art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT, do przychodów z zysków kapitałowych zalicza się m.in. przychody z papierów wartościowych.

Zarówno w orzecznictwie podatkowym, jak i w doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się jednolicie, że wykładnia językowa przepisu stanowi podstawę i zakreśla zakres możliwych interpretacji prawa podatkowego. Jednocześnie, jedną z nadrzędnych zasad wykładni jest zasada racjonalnego ustawodawcy. Potwierdza to m.in. wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt II FSK 3352/13.

Pojęcie „papierów wartościowych” nie zostało zdefiniowane w ustawie o CIT. Mając na uwadze zasadę racjonalnego ustawodawcy, który nie wprowadził wprost do ustawy o CIT przedmiotowego pojęcia, należy przyjąć, że pojęcie papierów wartościowych należy określić na podstawie ogólnych regulacji zawartych w innych źródłach prawa, które regulują obrót tymi papierami wartościowymi.

Zgodnie z art. 921⁶ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r., poz. 1061, ze zm.; dalej: „kc”):

Na podstawie art. 921⁷ kc:

Papiery wartościowe można podzielić w oparciu o różne kryteria. Ze względu na rodzaj praw inkorporowanych w dokumencie należy wyróżnić papiery wartościowe związane ze stosunkami zobowiązaniowymi, które można podzielić na papiery inkorporujące wierzytelności pieniężne (np. weksle, czeki, obligacje uprawniające do świadczenia pieniężnego) oraz inkorporujące wierzytelności niepieniężne (np. obligacje uprawniające do świadczeń niepieniężnych, konosamenty, wcześniej też rewersy) (Ciszewski Jerzy (red.), Nazaruk Piotr (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, WKP 2019).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2024 r., poz. 722 ze zm.)

Jak stanowi art. 3 pkt 1 ww. ustawy:

Zauważyć przy tym trzeba, że zgodnie z art. 1 ust. 2 tej ustawy:

Instytucja weksla została uregulowana w ustawie z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 2022 r. poz. 282). Weksel emitowany na podstawie przepisów tej ustawy jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego.

Jak wynika z art. 101 ww. ustawy:

W przyjętym w Polsce modelu prawa wekslowego „stosunki wekslowe oraz stosunki pozawekslowe funkcjonują niejako w dwóch różnych płaszczyznach” (Jacek Jastrzębski. Maciej Kaliński „Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz”. LexisNexis, Warszawa 2012, str. 23 i n.). Z analizy stosunków wekslowych wypływa wniosek, że w modelu prawa wekslowego funkcjonującego w polskim systemie prawa, „zobowiązanie wekslowe jest niezależne od stosunku prawnego, który był gospodarczą przyczyną jego zaciągnięcia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20 sierpnia 2008 r. sygn. akt I ACa 521/08, Lex nr 466426: „Jeżeli posiadaczem weksla jest remitent czyli pierwszy wierzyciel, to przysługują mu dwa roszczenia: ze stosunku podstawowego (kauzalnego) oraz z weksla”, por. również postanowienie Sądu Najwyższego z 13 lutego 2009 r. sygn. akt II CSK 452/08, Lex nr 599754: „Posiadaczowi takiego weksla, będącemu pierwszym wierzycielem, przysługuje, w odniesieniu do wystawcy, zarówno roszczenie ze stosunku podstawowego, jak i z weksla, z tym, że tylko raz może on uzyskać zaspokojenie swej wierzytelności i do niego należy wybór roszczenia”.

Weksel jest papierem wartościowym wyrażającym zobowiązanie w sposób formalny i abstrakcyjny. Abstrakcyjność stosunku wekslowego, czyli brak wpływu causa na ważność zobowiązania z weksla oznacza, że dokument weksla nie jest związany z jakimikolwiek czynnościami prawnymi. Ponadto szczególną cechą weksla jest bezwarunkowość zapłaty, co oznacza samoistność zobowiązania wekslowego. „Jest ono zatem oderwane od przyczyny, która spowodowała powstanie zobowiązania wekslowego. Każdy dłużnik podpisany na wekslu może być zmuszony do jego wykupienia, nawet wtedy, gdyby zgłaszał wobec wierzyciela merytoryczne zarzuty, dotyczące świadczenia, za które wręczył ten dokument. Zobowiązanie wekslowe jest bowiem bezwarunkowe i powstaje samoistnie przez złożenie podpisu na wekslu i wręczenie tego dokumentu wierzycielowi (beneficjentowi)” (Witold Bień „Weksel w praktyce”, Difin, Warszawa 2007, str. 13).

Mając na uwadze literalną wykładnię omawianych przepisów, a także powyższe wyjaśnienia należy więc stwierdzić, że opisane powyżej cechy weksli pozwalają na ich zaklasyfikowanie do szerokiej kategorii pojęcia papierów wartościowych.

Powyższego nie zmienia fakt, że do weksli nie stosuje się - w przeciwieństwie do innych rodzajów papierów wartościowych - przepisów ustawy o obrocie instrumentami finansowymi. Obrót wekslami, będącymi szczególną formą papierów wartościowych, uregulowany jest bowiem w odrębnych przepisach prawnych, tj. we wspomnianej ustawie - Prawo wekslowe. Należy uznać, że art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT, nakazujący zaliczenie przychodów z papierów wartościowych do tzw. zysków kapitałowych, będzie obejmował swoją dyspozycją również przychody z weksli. Tym samym przychód z tytułu spłaty odsetek od weksli należy zakwalifikować do źródła zyski kapitałowe.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy o CIT.

Zgodnie zatem z art. 15 ust. 1 ww. ustawy:

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, powinien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Aby zatem wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna więc brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność), oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Koszty pośrednie stanowić zatem będą wydatki, których nie da się wprost przypisać do konkretnych przychodów, są one jednak gospodarczo uzasadnione i prowadzą do osiągnięcia przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o CIT:

Stosownie do z art. 15 ust. 2a ustawy o CIT:

W myśl art. 15 ust. 2b ww. ustawy:

Przepis art. 15 ust. 2b ustawy o CIT, ma więc zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik osiąga zarówno przychody z zysków kapitałowych, jak i z pozostałych źródeł. W tym przypadku ustawodawca nie ustanowił jednak odrębnych zasad podziału kosztów pośrednich pomiędzy oba źródła, ale posłużył się bezpośrednim odesłaniem do stosowania zasad z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT.

Bezpośrednie odesłanie do treści art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT oznacza, że wynikającą z tych przepisów metodologię ustalania proporcji kosztów pośrednich alokowanych do poszczególnych źródeł przychodów należy stosować również do alokacji kosztów pośrednich do przychodów kapitałowych oraz przychodów z innych źródeł.

Proces alokacji kosztów pośrednich (których nie można przypisać do żadnego źródła przychodów) powinien przebiegać dwuetapowo. W pierwszej kolejności podatnik powinien ustalić na podstawie art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, jakie koszty pośrednie może rozpoznać jako koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych, a jakie koszty należy wyłączyć z kalkulacji wyniku podatkowego. Następnie kwota podatkowych, pośrednich kosztów uzyskania przychodów (będąca efektem pierwszej alokacji na podstawie art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT) powinna zostać ponownie alokowana - tym razem na podstawie art. 15 ust. 2b ustawy o CIT - poprzez jej rozdzielenie między źródła: zyski kapitałowe oraz inne niż zyski kapitałowe. Alokacja kosztów pośrednich do tych źródeł dotyczyć może jedynie kwoty kosztów pośrednich, która została alokowana na pierwszym etapie do kosztów podatkowych.

Wprowadzony przez ustawodawcę tzw. klucz przychodowy ma charakter uniwersalny i obligatoryjny w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy podkreślić, że omawiane powyżej przepisy ustawy o CIT mają charakter szczególny. Zakresem ich zastosowania objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów z zysków kapitałowych i pozostałych źródeł nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie posiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności. Pamiętać także należy, że ustalanie wielkości kosztów zgodnie z ww. zasadami może mieć zastosowanie jedynie w sytuacjach wyjątkowych i w odniesieniu do określonych kosztów, wspólnych dla źródeł przychodu, których nie można jednoznacznie przypisać do jednej z kategorii przychodów. Do takich kosztów uzasadnione jest zastosowanie proporcji, o której mowa w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących ustalenia czy w odniesieniu do wydatków z tytułu odsetek od obligacji, a także innych wydatków zaliczanych do kosztów pośrednich, poniesionych w celu uzyskiwania przychodów z usług zarządzania aktywami i innych przychodów zaliczanych do przychodów z innych źródeł oraz przychodów z tytułu uzyskiwania odsetek od weksli i innych przychodów zaliczanych do przychodów z zysków kapitałowych, Spółka jest zobowiązana do stosowania proporcji podziału kosztów zgodnie z art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT, wskazać należy, że z brzmienia przywołanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT jednoznacznie wynika, że wydatki dotyczące danego źródła przychodów, należy odnieść do kosztów dotyczących tego samego źródła przychodów.

Wskazali Państwo, że w pierwszej kolejności dokonują Państwo podziału na koszty bezpośrednie i pośrednie. Jeżeli ponoszony wydatek w postaci odsetek od obligacji odnosi się do zobowiązania zaciągniętego na objęcie weksli, to wydatek zostaje zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z zysków kapitałowych. Natomiast jeżeli wydatek w postaci odsetek od obligacji odnosi się do zobowiązania zaciągniętego na działalność bieżącą, w tym świadczenie usług zarządzania aktywami, to wydatek zostaje zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z innych źródeł. Jeżeli zobowiązanie z tytułu emisji obligacji zostało zaciągnięte, aby sfinansować zarówno działalność bieżącą, jak i objecie weksli, to odsetki płacone przez Spółkę uznawane są za koszt pośredni, wobec którego nie jest możliwe jednoznaczne powiązanie z jednym źródłem przychodu. Spółka stosując art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT w odniesieniu do kosztów pośrednich, które stanowią wydatki w postaci odsetek od obligacji, ustala je w stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z danego źródła w ogólnej kwocie przychodów osiągniętej przez Spółkę. Podobną zasadę Spółka stosuje wobec wszystkich kosztów pośrednich, wobec których nie jest możliwe przyporządkowanie do określonego źródła przychodów - przyjmując stosunek, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z danego źródła w ogólnej kwocie przychodów osiągniętej przez Spółkę.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, na podstawie którego wydatki z tytułu odsetek od obligacji, a także innych wydatków zaliczanych do kosztów pośrednich, poniesionych w celu uzyskania przychodów z usług zarządzania aktywami i innych przychodów zaliczanych do przychodów z innych źródeł oraz przychodów z tytułu uzyskiwania odsetek od weksli i innych przychodów zaliczanych do przychodów z zysków kapitałowych - co do których nie jest możliwe przypisanie ich do przychodów uzyskiwanych z jednego, konkretnego źródła przychodów - Spółka może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na zasadach opisanych w art. 15 ust. 2-2b ustawy o CIT, czyli zgodnie z tzw. „kluczem przychodowym” - jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz
• zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wskazać należy, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.