Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo pismem z 18 lipca 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w (…), przy ul. (…), wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w (…), (…), posiadająca: NIP: (…) REGON: (…), Kapitał zakładowy: (…) prowadzi działalność gospodarczą w szczególności w zakresie:

(…)

Pozostałe rodzaje działalności (PKD dodatkowe):

(…)

W ramach prowadzonej działalności operacyjnej Spółka zawarła z (…) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…), przy (…), umowę faktoringu pełnego (bez regresu), na podstawie której dokonuje odpłatnego zbycia własnych wierzytelności handlowych, powstałych z tytułu sprzedaży towarów i usług na rzecz krajowych i zagranicznych kontrahentów.

Umowa została zawarta w celu pozyskania środków pieniężnych służących finansowaniu bieżącej działalności gospodarczej Spółki. Zgodnie z postanowieniami umowy, Spółka (Faktorant) przekazuje na rzecz (…) Sp. z o.o. (Faktora) wierzytelności wynikające z wystawionych faktur, a Faktor – po ich uprzednim zgłoszeniu za pośrednictwem systemu elektronicznego – dokonuje wypłaty środków pieniężnych w wysokości odpowiadającej wartości nominalnej nabywanych wierzytelności, pomniejszonej o wynagrodzenie Faktora z tytułu usługi faktoringu.

Umowa nie zawiera komponentu inwestycyjnego, a środki uzyskiwane przez Spółkę nie mają charakteru przychodów pasywnych. W szczególności, umowa nie przewiduje wypłaty odsetek, dyskonta ani innych pochodnych korzyści mających charakter finansowy. Wynagrodzenie należne Faktorowi ma postać prowizji i opłat, których wysokość zależy m.in. od terminu wymagalności nabywanych wierzytelności oraz stopnia przejęcia ryzyka przez Faktora.

Zawarcie umowy z (…) Sp. z o.o. nastąpiło w celu zapewnienia płynności finansowej oraz usprawnienia zarządzania należnościami handlowymi, co służy kontynuacji podstawowej działalności operacyjnej Spółki. Przedmiotem finansowania są wierzytelności wynikające ze sprzedaży produktów wytwarzanych przez Spółkę w toku działalności produkcyjno-handlowej, w szczególności (…). Produkty Spółki są dystrybuowane zarówno na rynku krajowym, jak i eksportowane, a działalność obejmuje również projektowanie i wdrażanie rozwiązań technologicznych w zakresie systemów (…).

Umowa faktoringu pełnego zawarta ze spółką (…) Sp. z o.o. jest zatem instrumentem wspierającym działalność operacyjną, nie zaś źródłem przychodów kapitałowych lub inwestycyjnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że wartość przychodu z tytułu cesji wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu pełnego (bez regresu), wraz z ewentualnymi innymi przychodami, o których mowa w art. 28j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przekroczyła 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług.

Jednocześnie, jak szczegółowo wyjaśniono w opisie stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy przychody te nie mają charakteru pasywnego w rozumieniu art. 28m ust. 3 ustawy o CIT, ponieważ wynikają ze sprzedaży wierzytelności powstałych w toku działalności operacyjnej Spółki, stanowią instrument zwiększający płynność finansową i nie są związane z żadną działalnością inwestycyjną ani dochodami o charakterze odsetkowym lub dyskontowym.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w którym Spółka, będąca podatnikiem ryczałtu od dochodów spółek (tzw. estońskiego CIT), zawarła umowę faktoringu pełnego (bez regresu) i dokonuje odpłatnej cesji własnych wierzytelności handlowych powstałych w związku z prowadzoną działalnością operacyjną, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że kwoty uzyskiwane przez Spółkę od faktora nie stanowią dochodów pasywnych w rozumieniu art. 28m ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym nie podlegają uwzględnieniu przy ocenie spełnienia warunku z art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a tej ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

Faktoring pełny, jako instrument finansowania, stanowi w praktyce gospodarczej alternatywę dla kredytu bankowego lub pożyczki udzielanej przez podmioty powiązane bądź zewnętrzne.

Decyzja o zastosowaniu faktoringu opiera się na kalkulacji ekonomicznej, uwzględniającej m.in. koszt finansowania, szybkość pozyskania środków oraz wymogi dotyczące zabezpieczeń.

W przypadku faktoringu, ryzyko kredytowe przenoszone jest na faktora, a zabezpieczeniem transakcji jest sama wierzytelność, która może być dodatkowo objęta polisą ubezpieczeniową. W odróżnieniu od klasycznych form finansowania (kredytów, pożyczek), faktoring nie wymaga ustanawiania twardych zabezpieczeń (hipotek, zastawów, poręczeń), a analiza ryzyka koncentruje się na wypłacalności odbiorcy (dłużnika), a nie podmiotu finansowanego (Wnioskodawcy).

W ocenie Wnioskodawcy, dokonywana przez Spółkę cesja wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu pełnego (bez regresu) nie ma charakteru inwestycyjnego ani nie generuje przychodów o charakterze odsetkowym lub dyskontowym. Przedmiotowe cesje stanowią natomiast instrument zwiększający płynność finansową, wykorzystywany w celu zapewnienia środków na bieżące potrzeby operacyjne. Nie sposób zatem uznać, że wynikające z nich przysporzenia mają charakter pasywny – przeciwnie, są one bezpośrednio i funkcjonalnie związane z podstawową działalnością gospodarczą Spółki, polegającą na sprzedaży towarów lub świadczeniu usług. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, które konsekwentnie wskazują, że sprzedaż własnych wierzytelności w ramach faktoringu pełnego (bez regresu) nie stanowi dochodu pasywnego w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 2023 r. (sygn. akt III SA/Wa 627/23), Sąd uznał, że: „Zakres pojęciowy art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.d.o.p. nie obejmuje przysporzeń podatnika uzyskiwanych w ramach umowy fakturowania własnych wierzytelności. (...) Pozyskiwanie finansowania zewnętrznego, mającego na celu zapewnienie przedsiębiorcy środków pieniężnych do prowadzenia aktywnej działalności gospodarczej, w żadnym stopniu nie może być zakwalifikowane do uzyskiwania przez niego przychodów pasywnych”. Sąd wyraźnie rozróżnił przychody z inwestycji kapitałowych (np. odsetki, pożytki z obligacji) od środków uzyskiwanych w celu finansowania podstawowej działalności operacyjnej.

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. akt III SA/Wa 553/23), podkreślając, że sprzedaż wierzytelności wynikających z podstawowej działalności operacyjnej nie generuje dochodu pasywnego, a służy wyłącznie zapewnieniu płynności finansowej podmiotu.

W podobnym tonie wypowiedział się również WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 27 marca 2024 r. (sygn. akt I SA/Gl 1124/23), gdzie Sąd uznał, że każda transakcja zbycia wierzytelności powinna być oceniana indywidualnie, z uwzględnieniem jej celu gospodarczego i związku z prowadzoną działalnością. W przypadku sprzedaży wierzytelności powstałych w toku świadczenia usług lub sprzedaży towarów, nie sposób mówić o dochodzie pasywnym.

Wszystkie wierzytelności objęte faktoringiem powstają w toku działalności operacyjnej Spółki, tj. w związku ze sprzedażą wyrobów gotowych (pieców i komponentów metalowych) kontrahentom krajowym i zagranicznym. Nie są to wierzytelności nabyte w celu ich dalszej odsprzedaży ani wykorzystywane jako aktywa inwestycyjne. Spółka nie uzyskuje z tytułu faktoringu żadnych dodatkowych korzyści, które mogłyby zostać uznane za dochody pasywne. Kwoty otrzymywane od faktora odpowiadają nominalnej wartości wierzytelności, pomniejszonej o wynagrodzenie za usługę faktoringu. Estoński CIT został zaprojektowany jako preferencja dla podmiotów aktywnie prowadzących działalność gospodarczą, a nie dla tych, które uzyskują dochody z inwestycji kapitałowych. Dlatego też nie można utożsamiać transakcji sprzedaży własnych wierzytelności w celu poprawy płynności z działalnością inwestycyjną, której efektem są przychody pasywne.

Literalna wykładnia art. 28m ust. 3 u.p.d.o.p. prezentowana przez część organów podatkowych nie uwzględnia ekonomicznego celu transakcji i stoi w sprzeczności z ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych. Znaczenie gospodarcze umowy faktoringu polega na stworzeniu możliwości finansowania bieżącej działalności gospodarczej faktoranta w sytuacji, w której odracza on termin zapłaty za towar dostarczony klientowi lub za wykonaną na rzecz klienta usługę, czyli gdy udziela tzw. kredytu towarowego. Faktorant, choć w celu zwiększenia szans zbycia towarów lub świadczenia usług odroczył termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi, otrzymuje zaraz po wykonaniu umowy na rzecz klienta znaczną części przysługującej mu należności pieniężnej w postaci wypłaconej przez faktora zaliczki z tytułu nabycia wierzytelności (wyrok SN z 3 października 2007 r., IV CSK 160/07, OSNC 2008, Nr 12, poz. 141.). Istotą umowy faktoringu, w jej najprostszym ujęciu, jest jednak - i to nie ulega wątpliwości - odpłatne zbywanie wierzytelności. Co jednak równie istotne faktoring jest jednym ze sposobów pozyskania przez przedsiębiorcę finansowania zewnętrznego. Judykatura zauważa także jego podobieństwo w tym zakresie do umowy kredytu.

Wobec powyższego, umowy faktoringu dokonywane przez podatników są w istocie sposobem na pozyskanie przez nich zewnętrznego finansowania dla potrzeb prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej. Również w ramach dorobku nauk ekonomicznych bezsprzecznie przyjmuje się, że faktoring jest jednym ze sposobów pozyskiwania finansowania zewnętrznego, podobnie jak przykładowo kredyt. Przy czym, faktoring jest postrzegany jako bardziej elastyczny sposób pozyskania finansowania zewnętrznego. Co jednak szczególnie istotne, kredyt oraz faktoring mają ten sam cel, czyli dostarczenie przedsiębiorstwu środków pieniężnych (J. Czarecki, Kredyt bankowy i faktoring - źródła finansowania substytucyjne czy komplementarne?, "Annales Universitatis Mariae Curie Skłodowska", 2010, s. 783-785).

Zdaniem Wnioskodawcy, środki pieniężne uzyskiwane przez Spółkę z tytułu odpłatnego zbycia własnych wierzytelności handlowych w ramach umowy faktoringu pełnego (bez regresu) nie stanowią dochodów pasywnych w rozumieniu art. 28m ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, przychody te nie powinny być uwzględniane przy ocenie limitu, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a tej ustawy, którego przekroczenie skutkowałoby utratą prawa do stosowania estońskiego CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Mając na uwadze Państwa wątpliwości należy zauważyć, że w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT ustawodawca wykluczył możliwość skorzystania z ryczałtu od dochodów spółek przez podmioty uzyskujące więcej niż 50% przychodów m.in. z wierzytelności.

Wskazać należy, iż umowa faktoringu nie jest zdefiniowana w polskich przepisach co oznacza, iż jest traktowana jako „umowa nienazwana”. Do umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm., dalej: „Kc”) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 509 Kodeksu cywilnego,

Stosownie natomiast do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego,

Skup przez faktora wierzytelności handlowych od podmiotów gospodarczych jest w istocie szczególną postacią sprzedaży wierzytelności, dokonywanej przez faktoranta (art. 555 Kc). Faktor wykupuje faktury wystawione przez faktoranta i wypłaca sprzedającemu należność, tj. kwotę określoną w fakturze, pomniejszoną o odsetki dyskontowe i prowizję, przed terminem wymagalności płatności wystawionej faktury. Faktoring jest zatem umową nienazwaną, łączącą w sobie elementy cesji wierzytelności, dyskonta wierzytelności i umowy sprzedaży. Skutkiem prawnym zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności przez przedsiębiorcę jest przelew wierzytelności na rzecz faktora. Te cechy umowy faktoringu powodują, że faktor z chwilą zawarcia umowy faktoringu wstępuje w miejsce wierzyciela nabytej wierzytelności, tj. faktoranta i kwota stanowiąca tę wierzytelność staje się mu należna stosownie do postanowień umowy zawartej pomiędzy faktorantem i jego kontrahentem – dłużnikiem (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2021 r., sygn. akt II FSK 592/19).

Wierzytelność zatem jako prawo majątkowe może stanowić przedmiot obrotu, a jej odpłatne zbycie powoduje powstanie przychodu w rozumieniu ustawy o CIT. Przychód z odpłatnego zbycia wierzytelności powstaje zarówno wtedy, gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność obca, to jest nabyta przez zbywcę (wierzytelności) od innego podmiotu, jak i wówczas gdy podatnik sprzedaje własną wierzytelność (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 30 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 321/19). Przychód uzyskany w wyniku sprzedaży własnej wierzytelności faktorowi stanowi odrębną kategorię przychodu od przychodu z tytułu pierwotnie zawartej transakcji (w związku z którą powstała ta wierzytelność). Wierzyciel w takiej sytuacji otrzymuje wynagrodzenie od podmiotu trzeciego za zbytą wierzytelność, które nie stanowi jednak kwoty tytułem spłaty wierzytelności przez pierwotnego dłużnika (por. wyrok NSA z 18 października 2022 r. sygn. akt II FSK 393/20; wyrok WSA w Warszawie z 9 września 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2488/19). Odpłatne zbycie wierzytelności przyszłej oznacza uzyskanie przychodu w postaci ceny (kwoty) określonej w umowie cesji tej wierzytelności, nie zaś wartości samej wierzytelności. Tym samym przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności powinien zostać ustalony w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie sprzedaży wierzytelności (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 21 lutego 2024 r. sygn. akt I SA/Bd 24/24).

W następstwie umowy faktoringu następuje zmiana wierzyciela. W miejsce podmiotu, który dokonał sprzedaży towarów i usług i uzyskał w związku z tym roszczenie wobec dłużnika o zapłatę ceny za sprzedany towar lub usługę, roszczenie wobec dłużnika o zapłatę tej ceny przechodzi na faktora. Nie zmienia to jednak faktu, że w wyniku umowy faktoringu, faktorant otrzymuje od faktora środki finansowe, które odpowiadają całości lub części przenoszonych wierzytelności, przed terminem ich płatności. Celem takiego działania jest uzyskanie w miarę szybko kwoty pieniężnej, na jaką opiewa wierzytelność przelana na faktora. Faktorant, przelewając swoją wierzytelność, uzyskuje bowiem od faktora, nierzadko od razu, kwotę odpowiadającą jej wysokości pomniejszoną jedynie o prowizję faktora.

Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma więc na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności.

Podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym), by usługa była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Faktoring występuje w kilku wariantach w zależności od tego, na którym podmiocie (faktorze czy faktorancie) spoczywa ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Faktoring bez regresu (tzw. faktoring pełny) oznacza sytuację, w której faktor wraz z przejęciem prawa do wierzytelności przejmuje na siebie także ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Z kolei faktoring z regresem (tzw. faktoring niepełny) oznacza sytuację, gdy faktor nie bierze na siebie ryzyka niewypłacalności kontrahenta co nie oznacza jednak, że faktor nie przejmuje wierzytelności ponieważ, jak wskazano wcześniej, warunkiem koniecznym uznania usługi za faktoring jest przelew wierzytelności - nawet jeżeli faktor nie przejmuje ryzyka niewypłacalności kontrahenta.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że dokonują Państwo sprzedaży na rzecz faktora wierzytelności własnych. Zauważyć też trzeba, że sprzedaż wierzytelności własnych jest odrębnym zdarzeniem od wcześniejszych operacji gospodarczych, w wyniku których powstał przychód należny, tj. od sprzedaży towarów kontrahentom.

Podsumowując, ustawodawca w cyt. art. 28j ustawy o CIT wskazał warunki konieczne, aby podatnik mógł skorzystać z opodatkowania ryczałtem. Jednym z nich jest, że podatnik w poprzednim roku podatkowym uzyskał mniej niż 50% przychodów, m.in. z wierzytelności (liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług).

Przy czym Ustawodawca nie określił, czy mają to być wierzytelności własne, czy też obce - wskazał tylko na źródło pochodzenia przychodu, tj. wierzytelności.

Zatem w istocie uzyskują Państwo przychody ze sprzedaży wierzytelności co oznacza, że do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, powinni Państwo wliczać wartość przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu. W konsekwencji, jeżeli przychody przekroczą 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku liczonych z uwzględnieniem kwot należnego podatku od towarów i usług, to nie będą Państwo mogli skorzystać z ryczałtu od dochodów spółek, jako formy opodatkowania prowadzonej działalności gospodarczej.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że środki pieniężne uzyskiwane przez Spółkę z tytułu odpłatnego zbycia własnych wierzytelności handlowych w ramach umowy faktoringu pełnego (bez regresu) nie powinny być uwzględniane przy ocenie limitu, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a tej ustawy, którego przekroczenie skutkowałoby utratą prawa do stosowania estońskiego CIT.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.