Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 czerwca 2025 r. za pośrednictwem aplikacji eUS wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zbycie na rzecz faktora wierzytelności w ramach usługi faktoringu nie będzie podlegało wliczeniu do limitu przychodów pasywnych na gruncie art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą (…) zajmuje się świadczeniem usług logistycznych i transportowych. Spółka zamierza korzystać z formy opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, o którym mowa w rozdziale 6b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W celu zachowania płynności finansowej Spółka zamierza korzystać z usług faktoringu w zakresie transakcji z podmiotami niepowiązanymi.

W ramach umowy faktoringu, faktor będzie świadczył na rzecz Spółki usługę faktoringu niepełnego (faktoring z regresem) którego zasadniczym elementem jest nabywanie za wynagrodzeniem w sposób regularny wierzytelności Spółki. Oznacza to, że przedmiotem faktoringu będą wierzytelności handlowe wynikające ze sprzedaży usług w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej mającej charakter stricte operacyjny. Usługa faktoringu z perspektywy Spółki ma na celu poprawę jej sytuacji finansowej, płynności finansowej. Usługi faktoringu nie będą odbywały się między podmiotami powiązanymi.

Wnioskodawca zawrze umowę faktoringu w celu zabezpieczenia płynności finansowej swojego przedsiębiorstwa. Faktor nie bierze na siebie ryzyka niewypłacalności kontrahenta. Wnioskodawca przewiduje, że w roku podatkowym opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, o którym mowa w rozdziale 6b ustawy o CIT należności brutto (liczone z uwzględnieniem podatku od towarów i usług) skierowane do finansowania do faktora i objęte cesją w ramach umowy faktoringu przekroczą 50% przychodów z działalności podstawowej Wnioskodawcy, tj. sprzedaży produktów do kontrahentów. Przychód z cesji wierzytelności na podstawie umowy faktoringu przekroczy 50% przychodów z działalności podstawowej Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy zbycie na rzecz faktora wierzytelności w ramach usługi faktoringu nie będzie podlegało wliczeniu do limitu przychodów pasywnych na gruncie art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie na rzecz Faktora wierzytelności w ramach usługi faktoringu nie stanowi przychodu pasywnego. W konsekwencji nie będzie wliczana do limitu w rozumieniu art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Celem zastosowania przez Wnioskodawcę usług faktoringu jest zachowanie płynności finansowej przedsiębiorstwa w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności operacyjnej.

Warto zwrócić uwagę, że z perspektywy Spółki faktoring jest formą szybszej zapłaty za należności handlowe, wynikające z dokonanej dostawy towarów. Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać za „dochód z wierzytelności” sytuację, w której podatnik otrzymuję zapłatę za swoją wierzytelność.

Faktoring jest zapłatą za dokonanie dostawy towarów, jednak wynagrodzenie zamiast od kontrahenta, Wnioskodawca otrzymuje od faktora.

Uznanie za odrębny przychód przychodu z cesji wierzytelności jest bezzasadne, ponieważ nie zawsze przychód ze zbycia wierzytelności własnej jest przychodem z zysków kapitałowych.

Obrót wierzytelnościami nie jest przedmiotem działalności Wnioskodawcy, a zbycie wierzytelności ma na celu jedynie zachowanie płynności finansowej.

Zgodnie z wyrokiem z 6 lipca 2023 r. o sygn. akt III SA/Wa 627/23 tak uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody pod żadnym względem nie można uznać za przychody z działalności pasywnej mimo, że samo pojęcie przychodu pasywnego nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Pojęcie to natomiast często pojawia się w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. W konsekwencji zgodnie z wyrokiem z 14 maja 2021 r. o sygn. akt: II FSK 3704/18 przychód pasywny to m.in.: przychód z dywidend i innych przychodów z udziału w zyskach osób prawnych.

Głównym przedmiotem spółki jest sprzedaż (…), a nie sprzedaż wierzytelności.

Zgodnie z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, zbycie na rzecz faktora wierzytelności w ramach usługi faktoringu, nie będzie podlegało wliczeniu do limitu na gruncie art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych.

Podatnik w toku prowadzonej działalności gospodarczej uzyskuje bieżące finansowanie wierzytelności wobec kontrahentów w ramach zawartej z instytucją finansową umowy faktoringu. W związku z treścią ww. przepisów i okolicznością, że elementem umowy faktoringu jest zbycie wierzytelności wobec kontrahentów na rzecz instytucji finansowej (faktora), Wnioskodawca chciałby uzyskać potwierdzenie, że na potrzeby weryfikacji braku utraty prawa do stosowania ryczałtu od dochodów spółek, zgodnie z art. 28I ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT Wnioskodawca nie powinien wliczać wartości przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnych (pochodzących ze sprzedaży towarów) w ramach umowy faktoringu.

Umowa faktoringu należy do umów nienazwanych. W piśmiennictwie wskazuje się, że: „Podstawowym celem zawarcia umowy faktoringu jest bezzwłoczne pozyskanie przez przedsiębiorcę środków obrotowych, tj. odpłatne uzyskanie dostępu do krótkoterminowego kredytowania działalności bieżącej, gwarantowanych, natychmiastowych opłat za towary w drodze refinansowania kredytu kupieckiego i zachowanie tą drogą płynności finansowej. Nie jest nim natomiast eliminacja wierzytelności z majątku faktoranta. Innymi słowy, cesja wierzytelności jest środkiem, a nie celem umowy faktoringu. Dzięki stałemu wsparciu instytucji faktoringowej, przedsiębiorca zapewnia sobie środki finansowe, zanim nadejdzie termin płatności faktur za dostarczony towar i unika trudności związanych z nieterminową zapłatą ceny.

(...) W zamian za wsparcie finansowe przedsiębiorca przenosi na faktora zarówno wierzytelności z istniejących już umów sprzedaży lub dostawy, ale jeszcze niewymagalne, a także wierzytelności przyszłe z niezawartych jeszcze kontraktów.

(...) „Upłynnienie” wierzytelności jest jedynie środkiem realizacji celu umowy faktoringu i służy zabezpieczeniu udzielonego faktorantowi finansowania jego działalności.

Z ekonomicznego punktu widzenia przedmiotem transferu faktoringowego są teraźniejsze i przyszłe zyski (korzyści) przedsiębiorstwa faktoranta, który w ten sposób zabezpiecza faktorowi spłatę udzielonego finansowania, dzieląc się z nim odpowiedzialnością (rozumianą jako właściwość, że aktualny i przyszły majątek faktoranta jest gwarancją wykonania zobowiązania faktoringowego). Ściśle z tym sposobem finansowania są powiązane usługi będące ich charakterystycznym elementem, tożsamym z celem faktoringu, np. pomoc rachunkowo-księgowa, przejęcie ryzyka przed terminem wymagalności, ściąganie (inkaso) należności.

(...) Biorąc pod uwagę powyższe cele, umowa faktoringu powinna łącznie spełniać trzy podstawowe funkcje o prawnym i gospodarczym charakterze: finansowania działalności przedsiębiorcy, usługową oraz gwarancyjną. Nie należy traktować ich rozłącznie.

(...) Jeszcze inni proponują uznać faktoring za szczególny rodzaj umowy sprzedaży wierzytelności. Należy jednak od razu zaznaczyć, że cesja i sprzedaż to nie są tożsame stosunki prawne. Przede wszystkim, w przeciwieństwie do cesji sprzedaż ma definitywny charakter, co w przypadku tzw. faktoringu niepełnego (nadal popularnego w Europie) nie byłoby cechą pożądaną.

(...) W konkluzji należy stwierdzić, że faktoring nie jest umową cesji ani umową sprzedaży w ich kodeksowych postaciach. Jest to nowy, empiryczny typ kontraktu, na który składają się elementy różnych umów nazwanych, tworzących razem oryginalną całość (jakość).

(...) Z kolei w odniesieniu do zróżnicowanych i rozbudowanych czynności finansowych i usługowych o charakterze faktycznym bądź prawnym, zazwyczaj towarzyszących przeniesieniu wierzytelności, można sięgać w drodze rozsądnej analogii do przepisów regulujących odpowiednie umowy nazwane, w tym zwłaszcza przepisy dotyczące umowy pożyczki (art. 720-724 k.c.), gdy faktoring ma charakter niepełny, albo kredytu (art. 69 i n. PrBank), gdy faktorem jest bank, lub zlecenia (art. 750 k.c.), gdy świadczenie faktoranta polega na powierniczym przelewie w celu inkasa.” (System Prawa Prywatnego, t. 9, red. Katner/Kappes, Kocot, Romanowski.

Wnioskodawca wskazuje, że umowa faktoringu jest rodzajem umowy pośrednictwa „polegającego na kompleksowej obsłudze przez faktora transakcji sprzedaży lub świadczenia usług zazwyczaj dokonywanych przez producenta (dostawcę).

(...) W szerokim, prawno-ekonomicznym ujęciu faktoring jest umową, na której podstawie profesjonalna instytucja faktoringowa (faktor) w zamian za wynagrodzenie zobowiązuje się w uzgodniony sposób udzielać cyklicznego, krótkoterminowego finansowania bieżącej działalności przedsiębiorstwa drugiej strony (faktoranta) oraz na stałych zasadach świadczyć na jego rzecz kompleksowe usługi zarządzania wierzytelnościami i kontroli płynności na rachunku obrotów bieżących. Tak sformułowana definicja ma walor uniwersalny, ponieważ określa zgodny zamiar stron i cel zawarcia umowy (art. 65 § 2 k.c.), jakim bez wątpienia jest finansowanie działalności gospodarczej faktoranta, natomiast nie precyzuje środków, za których pomocą cel ten może być z powodzeniem osiągnięty. W znaczeniu prawnym faktoring kojarzony jest najczęściej z odpłatnym, stałym nabywaniem krótkoterminowych, nadal wymagalnych wierzytelności przysługujących sprzedawcom (dostawcom) towarów lub usług w drodze ich przelewu na faktora.

(...) Współcześnie, przy określaniu istoty faktoringu, należy za doniosłą jego cechę uważać nie tyle nabywanie wierzytelności na stałych zasadach, ze zniżką, w celu czerpania korzyści z ich ściągania, ile wszelkie czynności prawne i faktyczne zmierzające do stałego pozyskiwania środków obrotowych oraz efektywnego zarządzania należnościami faktoranta z umów sprzedaży lub dostawy towarów bądź usług, jeżeli mają na celu zagwarantowanie szybkiego odzyskiwania ceny w drodze refinansowania kredytu kupieckiego i zachowania tą drogą finansowej płynności bieżącej działalności.” (System Prawa Prywatnego, t. 9, red. Katner/Kappes, Kocot, Romanowski, rodz. III § 13, II, 1, Legalis).

Wnioskodawca wskazuje, że opisany wyżej charakter umowy faktoringu dostrzega się również w orzecznictwie.

Sąd Najwyższy w wyroku z 3 października 2007 r., sygn. ak IV CSK 160/07, dostrzega, iż „Znaczenie gospodarcze umowy faktoringu polega na stworzeniu możliwości finansowania bieżącej działalności gospodarczej faktoranta w sytuacji, w której odracza on termin zapłaty za towar dostarczony klientowi lub za wykonaną na rzecz klienta usługę, czyli gdy udziela tzw. kredytu towarowego. Faktorant, choć w celu zwiększenia szans zbycia towarów lub świadczenia usług odroczył termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi, otrzymuje zaraz po wykonaniu umowy na rzecz klienta znaczną części przysługującej mu należności pieniężnej w postaci wypłaconej przez faktora zaliczki z tytułu nabycia wierzytelności.”

Nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzająca przepisy o opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek (rozdział 6b) została uchwalona ustawą z 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 2122) i weszła w życie od 1 stycznia 2021 r.

U uzasadnieniu do projektu tej ustawy podano, że „Wprowadzone warunki dotyczące zatrudnienia i struktury przychodów mają w zamierzeniu ograniczać możliwość korzystania z tej opcji podatkowej tym podmiotom, które nie prowadzą rzeczywistej działalności gospodarczej.”

W opinii Wnioskodawcy, warunek dotyczący udziału przychodów pasywnych w przychodach ogółem będzie stosowany od roku następującego po roku rozpoczęcia działalności przez podatnika (jeśli rokiem poprzedzającym wybór ryczałtu jest rok rozpoczęcia tej działalności). Celem wprowadzenia tego warunku jest ograniczenie możliwości korzystania z opodatkowania ryczałtem przez podmioty nieprowadzące aktywnej działalności gospodarczej, ale nakierowane na czerpanie przychodów głównie z pasywnych źródeł przychodów. Nowe zasady opodatkowania mają stanowić program akceleracji inwestycyjnej podatników w ramach zwiększenia bazy posiadanych środków trwałych, nie zaś inwestycji o charakterze pasywnym. (s. 36-37 uzasadnienia projektu ustawy, druk nr 643).

Wnioskodawca zaznacza, że w piśmiennictwie wskazuje się na to, że celem wprowadzenia wymogów z art. 28j ustawy o CIT było ograniczenie możliwości korzystania z opodatkowania ryczałtem przez podmioty nieprowadzące aktywnej działalności gospodarczej, nakierowane na czerpanie przychodów głównie z pasywnych źródeł przychodów, tj. z wierzytelności, odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek, części odsetkowych raty leasingowej, z poręczeń i gwarancji, z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw, a także ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych (P. Małecki, M. Mazurkiewicz (w:) P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. XII, Warszawa 2021, art. 28j, art. 28k, art. 28l).

Powyższe prowadzi do wniosku, że cesja wierzytelności, do której dochodzi w ramach umowy faktoringu, nie powinna być traktowana jako generująca przychód pasywny, o którym mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, uwzględniany przy badaniu warunku opodatkowania ryczałtem.

Tak też, jak wskazuje Wnioskodawca, trafnie przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 6 lipca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 627/23: „(...) nie można uznać, że przychody uzyskiwane z umów faktoringu własnych wierzytelności są przychodami pasywnymi, których uzyskiwanie zgodnie z powyżej omówionym zamiarem ustawodawcy miałoby świadczyć o wykonywaniu przez podatnika działalności nierzeczywistej, czy też nieaktywnej. (...) strona skarżąca wskutek zawierania umów faktoringu pozyskuje środki do wykonywania swojej bieżącej działalności gospodarczej, która bezsprzecznie jest działalności mającą charakter aktywny. (...) a przez to niezasadne byłoby zrównanie kategorii przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) z przychodami uzyskanymi z umów faktorowania. Jak bowiem wynika z powyższego, faktoring jest sposobem na pozyskanie finansowania zewnętrznego, tym samym jest on zbliżony do kredytu, a nie stanowi oddzielnego przedmiotu działalności. Intencją ustawodawcy w ramach art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a było ograniczenie z korzystania z opodatkowaniem ryczałtem od dochodów spółek wobec podmiotów, których przedmiotem działalności w dużej części jest nabywanie oraz następnie zbywanie wierzytelności. W takim ujęciu podmioty te nie wykonują aktywnej działalności gospodarczej, a jedynie działalnością finansową. (...) Wynik interpretacji, zgodnie z którym faktorowanie własnych wierzytelności spełniałoby zakres pojęciowy art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) byłby rażąco niezgodny z wykładnią celowościową przedmiotowej regulacji, która jak to zostało wyjaśnione odnosi się jedynie do przychodów pasywnych."

Do takich wniosków doprowadziły Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyniki wykładni celowościowej oraz wykładni gospodarczej, które Sąd zastosował do analizy przepisu art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT: „(...) w ramach interpretacji prawa podatkowego konieczne jest dokonywanie kompleksowej wykładni przepisów prawa. Interpretacja podatkowego tekstu normatywnego nie może bowiem poprzestawać jedynie na zastosowaniu wykładni językowej. Jak to bowiem wynika z dorobku judykatury, jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest okoliczność, że wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna dają zgodny wynik. W każdej zatem sytuacji, gdy nasuwa się podejrzenie, że wynik wykładni językowej może okazać się nieadekwatny, interpretator powinien go skonfrontować z wykładnią systemową i funkcjonalną. Ustalając zatem znaczenie językowe przepisu, należy brać pod uwagę także jego kontekst systemowy i funkcjonalny, a więc na przykład inne przepisy prawne, wolę prawodawcy oraz cel regulacji (wyrok NSA z 2 lutego 2010 r., IIFSK 1319/08, LEX nr 595749, uchwała NSA z 14 marca 2011 r., II FPS 8/10, ONSAiWSA 2011 r., Nr 3, poz. 47).

W procesie wykładni przepisów prawa podatkowego nie wolno zatem całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej przez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej (uchwała NSA z 14 marca 2011 r., II FPS 8/10, ONSAiWSA 2011, Nr 3, poz. 47).”

Zdaniem Wnioskodawcy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie trafnie ustalił, że przychody z przekazania wierzytelności do faktoringu w celu uzyskania finansowania prowadzonej aktywnie działalności gospodarczej, nie są przychodami z działalności pasywnej. Wprawdzie termin przychodu pasywnego nie jest terminem używanym w ustawie o CIT, ale pojęcie to pojawia się w orzecznictwie sądów administracyjnych w kontekście niektórych regulacji i możliwości osiągnięcia określonych skutków podatkowych (np. przychód z dywidend i innych przychodów z udziału w zyskach osób prawnych; podatek od dochodów z zagranicznej spółki kontrolowanej - gdzie katalog przychodów pasywnych wskazany w art. 24a ust. 3 pkt 3 lit. b) ustawy o CIT w dużej mierze pokrywa się z katalogiem przychodów wymienionych w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o CIT; zgodnie z art. 28k ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przepisów o ryczałcie od dochodów spółek nie stosuje się do przedsiębiorstw finansowych, o których mowa w art. 15c ust. 16 ustawy o CIT.

Powyższe zestawienie przepisów wskazuje, że zakres pojęciowy przychodów pasywnych odnosi się do przychodów uzyskiwanych przez podatników z działalności, które nie mają aktywnego charakteru. Zarówno w uzasadnieniu do ustawy wprowadzającej opodatkowanie ryczałtem od przychodów spółek (s. 36 uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i innych ustaw, druk nr 643 - powołana wyżej), jak i dotyczącej opodatkowania dochodów zagranicznych spółek kontrolowanych (s. 9-10 uzasadnienia do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, druk nr 2330, ustawa uchwalona 29 sierpnia 2014 r., Dz.U. poz. 1328) projektodawca wprost wskazał, że ograniczenia związane z przychodami pasywnymi są powiązane z identyfikacją odpowiednio nieaktywnej działalności gospodarczej lub działalności o charakterze nierzeczywistym.

W uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (s. 10, druk nr 2330) wskazano, że „uzyskiwanie przez dany podmiot przychodów innych niż pasywne pozwala na przyjęcie założenia, że prowadzona przez ten podmiot działalność poza terytorium RP nie jest nastawiona na uzyskanie korzyści podatkowych (jest działalnością o charakterze rzeczywistym)”. Projektodawca wskazał, że regulacja dotycząca zagranicznych spółek kontrolowanych znajdzie zastosowanie, gdy przychody pasywne, tj. pochodzące z dywidend i innych przychodów z udziału w zyskach osób prawnych, ze zbycia udziałów (akcji), wierzytelności, odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek, poręczeń i gwarancji, a także z praw autorskich, praw własności przemysłowej - w tym z tytułu zbycia tych praw, a także zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych - stanowić będą co najmniej połowę wszystkich przychodów spółki CFC w jej roku podatkowym (s. 9, druk nr 2330).

W opinii Wnioskodawcy, dla ustawodawcy, który określał skutki prawnopodatkowe działalności podatnika, istotne było zatem, czy podatnik prowadzi aktywną działalność gospodarczą.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, przy interpretacji przepisów i zakresu pojęciowego każdej kategorii przychodu należy mieć na względzie zamiar ustawodawcy. Zamiarem ustawodawcy, jak wynika z uzasadnienia projektów ustaw, było powiązanie stosowania omawianych regulacji z faktem prowadzenia aktywnej, rzeczywistej działalności gospodarczej przez podatnika. „Skoro ustawodawca podatkowy, którego racjonalność należy domniemywać, wprowadza poprzez wyliczenie do danej instytucji prawnopodatkowej rodzaje przychodów pasywnych oraz wprost z uzasadnienia wynika ich zaklasyfikowanie do uzyskiwanych z działalności niemającej aktywnego charakteru, to jedyną logiczną konsekwencją takiej regulacji jest to, że każda poszczególna kategoria takiego przychodu dotyczy działalności podatnika niemającego przymiotu działalności aktywnej. (...) przez pryzmat aktywnej działalności podatnika należy interpretować każdą z kategorii przychodów uregulowanych w art. 28j ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., czyli również przychód z wierzytelności wskazany w lit. a wspomnianej regulacji. Jeżeli bowiem przychód ten odnosiłby się do aktywnej działalności podejmowanej przez podatnika to należy uznać, że nie ma zastosowania ograniczenie uregulowane w powyższej regulacji." (uzasadnienie wyroku WSA w Warszawie z 6 lipca 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 627/23).

Jak wskazuje Wnioskodawca, również w Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek z 23 grudnia 2021 r. (jakkolwiek nie jest on źródłem prawa, stanowi wyraz stanowiska organów podatkowych co do rozumienia i stosowania prawa podatkowego) w pkt 3 podkreślono, że „wprowadzone w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT warunki dotyczące struktury przychodów mają w zamierzeniu ograniczyć możliwość korzystania z nowej formy opodatkowania tym podmiotom, które nie prowadzą aktywnej działalności gospodarczej, a swoje dochody opierają na pasywnych źródłach przychodów.”

Ww. Przewodnik w punkcie 1.4 odwołuje się do wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego w Warszawie z 23 lutego 1999 r., sygn. akt III SA 7634/98, który stwierdził, że jedynym kryterium stosowania danego kanonu wykładni jest trafność jego skutków, a nie sztywne założenie prymatu dyrektywy jednej interpretacji nad inną. „Brak jest bowiem racjonalnych przesłanek, które wykluczałyby stosowanie systemowych czy też celowościowych dyrektyw wykładni prawa podatkowego, zwłaszcza w sytuacjach, gdy terminologia języka potocznego okazuje się niewystarczająca ze względu na swoją wieloznaczność czy nieprecyzyjność. Innymi słowy, jedynym kryterium w zakresie wyboru metody wykładni powinna być poprawność efektów tej wykładni a nie dogmatyczne założenie swoistej „wyższości” jednego rodzaju wykładni nad innym.”

Zdaniem Wnioskodawcy, przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca prowadzi aktywną działalność gospodarczą w zakresie spedycji i usług transportowych. Zawiera umowy faktoringu na potrzebę zachowania płynności finansowej prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z tym, że jego kontrahenci mają odroczony termin płatności za faktury wystawione przez Wnioskodawcę.

Umowa faktoringu ma jednak charakter wtórny, pełni rolę pomocniczą w stosunku do prowadzonej działalności podstawowej, która ma charakter bezsprzecznie aktywny. Finansowanie działalności poprzez faktoring jest podobne do innych źródeł finansowania zewnętrznego, np. kredytu i nie powinno pozbawiać prawa do opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Z perspektywy Wnioskodawcy, faktoring stanowi szybszą zapłatę za należności handlowe, które Wnioskodawca posiada wobec swoich kontrahentów, a które wynikają z dokonanych przez Wnioskodawcę dostaw. Faktoring nie generuje dla Wnioskodawcy dodatkowego przychodu ponad wartość należności posiadanych wobec kontrahentów. Przeciwnie, wiąże się dla Wnioskodawcy z dodatkowymi kosztami, gdyż faktor za swoje usługi pobiera wynagrodzenie. Wnioskodawca w związku z przekazaniem wierzytelności do faktoringu, uwzględniwszy wszystkie koszty faktoringu, uzyskuje realnie mniej niż nominalna wartość wierzytelności, stanowiąca u niego przychód podatkowy z tytułu dostawy i podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wykładnia celowościowa dowodzi, iż ponad wszelką wątpliwość nie było intencją prawodawcy pozbawianie podatnika prawa do stosowania ryczałtu od dochodów spółek wyłącznie z tego powodu, że chcąc zachować płynność finansową korzysta z faktoringu, czy nawet zbywa w innych okolicznościach wierzytelności własne, tj. powstałe w związku z tym, iż kontrahent nie uregulował należnej mu kwoty.

Przeciwna wykładnia omawianych przepisów prowadziłaby do uznania, że Wnioskodawca nie prowadzi aktywnej działalności gospodarczej, tylko dlatego, że korzysta z formy jej finansowania jaką jest faktoring, co byłoby niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Faktoring - niezależnie od rodzaju - jest dla Wnioskodawcy formą finansowania działalności związaną z kosztami pozyskania środków na bieżącą działalność, a nie źródłem uzyskiwania z tego tytułu dochodów.

Zawierając umowę faktoringu, Wnioskodawca nie zmienia produkcyjnego i handlowego profilu działalności i nie staje się podmiotem finansowym. Celem ustawodawcy było wykluczenie z możliwości opodatkowania dochodów ryczałtem, o którym mowa w art. 6b ustawy o CIT, podmiotów zajmujących się zawodowo sprzedażą wierzytelności, którzy uzyskują z tego tytułu przychody, a nie producentów czy firm usługowych, dla których jest to narzędzie służące wyłącznie poprawie płynności finansowej.

Stąd, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że środki pieniężne uzyskane z umów faktoringu nie wypełniają zakresu pojęciowego regulacji zawartej w 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, jeżeli spełnia m.in. warunek iż mniej niż 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, liczonych z uwzględnieniem kwoty należnego podatku od towarów i usług, pochodzi łącznie:

a) z wierzytelności,

b) z odsetek i pożytków od wszelkiego rodzaju pożyczek,

c) z części odsetkowej raty leasingowej,

d) z poręczeń i gwarancji,

e) z praw autorskich lub praw własności przemysłowej, w tym z tytułu zbycia tych praw,

f) ze zbycia i realizacji praw z instrumentów finansowych,

g) z transakcji z podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 - w przypadku gdy w związku z tymi transakcjami nie jest wytwarzana wartość dodana pod względem ekonomicznym lub wartość ta jest znikoma.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy zbycie na rzecz faktora wierzytelności w ramach usługi faktoringu nie będzie podlegało wliczeniu do limitu przychodów pasywnych na gruncie art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o CIT.

Mając na uwadze Państwa wątpliwości należy zauważyć, że w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT ustawodawca wykluczył możliwość skorzystania z ryczałtu od dochodów spółek przez podmioty uzyskujące więcej niż 50% przychodów m.in. z wierzytelności.

Wskazać należy, iż umowa faktoringu nie jest zdefiniowana w polskich przepisach co oznacza, iż jest traktowana jako „umowa nienazwana”. Do umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1071, dalej: „Kc”) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności.

Zgodnie z art. 509 Kc:

§ 1 Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

§ 2. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie natomiast do art. 510 § 1 Kc:

Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Skup przez faktora wierzytelności handlowych od podmiotów gospodarczych jest w istocie szczególną postacią sprzedaży wierzytelności, dokonywanej przez faktoranta (art. 555 Kc). Faktor wykupuje faktury wystawione przez faktoranta i wypłaca sprzedającemu należność, tj. kwotę określoną w fakturze, pomniejszoną o odsetki dyskontowe i prowizję, przed terminem wymagalności płatności wystawionej faktury. Faktoring jest zatem umową nienazwaną, łączącą w sobie elementy cesji wierzytelności, dyskonta wierzytelności i umowy sprzedaży. Skutkiem prawnym zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności przez przedsiębiorcę jest przelew wierzytelności na rzecz faktora. Te cechy umowy faktoringu powodują, że faktor z chwilą zawarcia umowy faktoringu wstępuje w miejsce wierzyciela nabytej wierzytelności, tj. faktoranta i kwota stanowiąca tę wierzytelność staje się mu należna stosownie do postanowień umowy zawartej pomiędzy faktorantem i jego kontrahentem – dłużnikiem (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2021 r., sygn. akt II FSK 592/19).

Wierzytelność zatem jako prawo majątkowe może stanowić przedmiot obrotu, a jej odpłatne zbycie powoduje powstanie przychodu w rozumieniu ustawy o CIT. Przychód z odpłatnego zbycia wierzytelności powstaje zarówno wtedy, gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność obca, to jest nabyta przez zbywcę (wierzytelności) od innego podmiotu, jak i wówczas gdy podatnik sprzedaje własną wierzytelność (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 30 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 321/19). Przychód uzyskany w wyniku sprzedaży własnej wierzytelności faktorowi stanowi odrębną kategorię przychodu od przychodu z tytułu pierwotnie zawartej transakcji (w związku z którą powstała ta wierzytelność). Wierzyciel w takiej sytuacji otrzymuje wynagrodzenie od podmiotu trzeciego za zbytą wierzytelność, które nie stanowi jednak kwoty tytułem spłaty wierzytelności przez pierwotnego dłużnika (por. wyrok NSA z 18 października 2022 r. sygn. akt II FSK 393/20; wyrok WSA w Warszawie z 9 września 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2488/19). Odpłatne zbycie wierzytelności przyszłej oznacza uzyskanie przychodu w postaci ceny (kwoty) określonej w umowie cesji tej wierzytelności, nie zaś wartości samej wierzytelności. Tym samym przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności powinien zostać ustalony w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie sprzedaży wierzytelności (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 21 lutego 2024 r. sygn. akt I SA/Bd 24/24).

W następstwie umowy faktoringu następuje zmiana wierzyciela. W miejsce podmiotu, który dokonał sprzedaży towarów i usług i uzyskał w związku z tym roszczenie wobec dłużnika o zapłatę ceny za sprzedany towar lub usługę, roszczenie wobec dłużnika o zapłatę tej ceny przechodzi na faktora. Nie zmienia to jednak faktu, że w wyniku umowy faktoringu, faktorant otrzymuje od faktora środki finansowe, które odpowiadają całości lub części przenoszonych wierzytelności, przed terminem ich płatności. Celem takiego działania jest uzyskanie w miarę szybko kwoty pieniężnej, na jaką opiewa wierzytelność przelana na faktora. Faktorant, przelewając swoją wierzytelność, uzyskuje bowiem od faktora, nierzadko od razu, kwotę odpowiadającą jej wysokości pomniejszoną jedynie o prowizję faktora.

Z punktu widzenia faktoranta zawarcie umowy faktoringu ma więc na celu poprawę płynności finansowej wierzyciela poprzez możliwość wcześniejszego dysponowania środkami finansowymi należnymi takiemu wierzycielowi od dłużnika. Dzięki usłudze faktoringu podatnik uzyskuje środki finansowe zaraz po wystawieniu faktury, niezależnie od wskazanego terminu jej płatności.

Podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym), by usługa była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Faktoring występuje w kilku wariantach w zależności od tego, na którym podmiocie (faktorze czy faktorancie) spoczywa ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Faktoring bez regresu (tzw. faktoring pełny) oznacza sytuację, w której faktor wraz z przejęciem prawa do wierzytelności przejmuje na siebie także ryzyko niewypłacalności kontrahenta. Z kolei faktoring z regresem (tzw. faktoring niepełny) oznacza sytuację, gdy faktor nie bierze na siebie ryzyka niewypłacalności kontrahenta co nie oznacza jednak, że faktor nie przejmuje wierzytelności ponieważ, jak wskazano wcześniej, warunkiem koniecznym uznania usługi za faktoring jest przelew wierzytelności. Faktor jedynie nie przejmuje ryzyka niewypłacalności kontrahenta.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że dokonują Państwo sprzedaży na rzecz faktora wierzytelności własnych. Zauważyć też trzeba, że sprzedaż wierzytelności własnych jest odrębnym zdarzeniem od wcześniejszych operacji gospodarczych, w wyniku których powstał przychód należny, tj. od sprzedaży towarów kontrahentom.

Zatem w istocie uzyskują Państwo przychody ze sprzedaży wierzytelności, co oznacza, że do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT powinni Państwo wliczać wartość przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu. W konsekwencji, jeżeli przychody z tego tytułu przekroczą 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku liczonych z uwzględnieniem kwot należnego podatku od towarów i usług, to nie będą Państwo mogli skorzystać z ryczałtu od dochodów spółek, jako formy opodatkowania prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że zarówno w ramach faktoringu mieszanego jak i faktoringu niepełnego dochodzi do sprzedaży wierzytelności, zatem bez względu na zawarty rodzaj umowy faktoringu przychody z tego tytułu są wliczane do struktury przychodów, o której mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Tym samym nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że na potrzeby weryfikacji prawa do stosowania ryczałtu od dochodów spółek, do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o CIT nie powinni Państwo wliczać wartości przychodów z tytułu zbycia wierzytelności własnych (pochodzących ze sprzedaży towarów) w ramach umowy faktoringu. Bez znaczenia pozostaje także rodzaj umowy faktoringu, który będą Państwo zawierali.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni, tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego tekstu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Dla przykładu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 21 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Po 59/15 (wyrok potwierdzony orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 listopada 2015 r. sygn. akt II FSK 3016/15) stwierdził, że: „zgodnie z przyjętą w judykaturze i doktrynie zasadą pierwszeństwa wykładni językowej w procesie wykładni prawa, należy w pierwszej kolejności opierać się na rezultatach wykładni językowej, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości lub w celu wzmocnienia wyniku wykładni językowej sięgać kolejno po wykładnię systemową lub funkcjonalną. W prawie podatkowym pogląd ten znajduje swoje oparcie w art. 84 Konstytucji RP, w myśl którego każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Ustawa jest tekstem zapisanym w języku polskim, zatem każdy podatnik może poznać treść prawa podatkowego w oparciu o reguły językowe. Podatnik nie jest zobowiązany do poznania pozajęzykowych metod wykładni. Zatem w pierwszej kolejności należy sięgać po te dyrektywy wykładni, które są wspólne dla adresatów norm prawa podatkowego i instytucji stosujących prawo (por. NSA z dnia 19 lipca 2011 r., II FSK 397/10, LEX nr 1083130 i powołane tam orzecznictwo).”

W prawie podatkowym odejście od językowego brzmienia przepisu możliwe jest wówczas, gdy jest ono niejednoznaczne. W takiej sytuacji można odwołać się do reguł wykładni celowościowej, która ma charakter pomocniczy i wtórny względem wykładni językowej. Stosuje się ją przede wszystkim, wówczas gdy przepis nie jest jasny i należy wybrać pomiędzy jego alternatywnymi interpretacjami (wyrok NSA z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2673/13).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia nie ma podstaw, aby w analizowanej sprawie odstąpić od wykładni literalnej przedmiotowego przepisu, bowiem jego brzmienie jest jednoznaczne, a wykładnia systemowa i porównawcza wzmacnia jej wynik.

Wskazać należy, że dokonaną przez organ wykładnię podzielają sądy administracyjne, przykładowo należy wskazać na prawomocny wyrok WSA w Bydgoszczy z 21 lutego 2024 r. sygn. akt I SA/Bd 24/24, wydany na gruncie analizowanego przepisu art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o CIT, w którym m.in. wskazał, że:

W świetle powyższego organ trafnie wywiódł, że spółka w opisanym stanie faktycznym w istocie będzie uzyskiwać przychody ze sprzedaży wierzytelności. Zatem do wartości przychodów, o których mowa w art. 28j ust. 1 pkt 2 lit. a) u.p.d.o.p. powinna wliczać wartość przychodów z tytułu zbycia własnych wierzytelności w ramach umowy faktoringu. W rezultacie, jeżeli przychody z tego tytułu przekroczą 50% przychodów z działalności osiągniętych w poprzednim roku podatkowym, spółka nie będzie mogła skorzystać z ryczałtu od dochodu spółek, z uwagi na to, że nie zostanie spełniony warunek wynikający z powyższego przepisu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków, w tym zwłaszcza do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 lipca 2023 r., sygn. akt SA/WA 627/23, zauważyć należy, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Dodatkowo zauważyć należy, że ww. wyrok WSA w Warszawie nie jest wyrokiem prawomocnym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.