Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 5 czerwca 2025 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (…) i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych – dalej CIT. Miejscem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy są m.in. (…).

W związku z zaistniałą we wrześniu 2024 r. powodzią składniki przedsiębiorstwa niezbędne do dalszego prowadzenia działalności gospodarczej a zlokalizowane na powyższych nieruchomościach uległy utracie oraz zniszczeniu - względnie uszkodzeniu.

W związku z poniesionymi stratami spowodowanymi powodzią w miejscach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca otrzymał świadczenie interwencyjne na podstawie art 22a-22h Ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi z dnia 16 września 2011 r. (Dz.U. Nr 234, poz. 1385, dalej w skrócie: „Ustawa powodziowa”). Środki z tego tytułu są przeznaczane na różnego rodzaju wydatki związane z zapewnieniem kontynuacji prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W tak opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca powziął wątpliwość co do stosowania przepisów prawa podatkowego.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, iż wydatki Wnioskodawcy związane z zapewnieniem kontynuacji prowadzenia działalności gospodarczej które są/będą pokrywane ze środków pochodzących z otrzymanego świadczenia interwencyjnego, o którym mowa we wniosku dotyczą:

-pokrycia kosztów zakupu materiałów budowlanych/wykończeniowych niezbędnych do wykonania prac remontowych w mieniu Wnioskodawcy uszkodzonym na skutek powodzi;

-pokrycia części kosztów remontu lokalu usługowego Wnioskodawcy zniszczonego na skutek powodzi (robocizna, materiały) – w pozostałej części koszty pokrywane z odrębnej polisy ubezpieczeniowej Wnioskodawcy;

-pokrycia kosztów remontu biura Wnioskodawcy zniszczonego po powodzi;

-pokrycia kosztów związanych z uzupełnieniem/odtworzeniem stanu wyposażenia biura Wnioskodawcy po powodzi - zakup nowych mebli do biura;

-pokrycia kosztów sporządzenia przez rzeczoznawcę majątkowego opinii z oszacowania szkód powstałych w wyniku powodzi zgodnie z wymogami przepisów dotyczących rozliczania świadczenia interwencyjnego tj. zgodnie z wymogiem art. 22b ustawy z dnia 16 września 2011 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi (Dz. U. z 2024 r. poz. 654).

Pytania:

1.Czy postanowienia art. 16 Ustawy o CIT wyłączają co do zasady możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wydatki (koszty) pokryte ze środków otrzymanych z tytułu świadczenia interwencyjnego przyznanego Wnioskodawcy na podstawie art 22a - 22h Ustawy powodziowej?

2.Czy wydatki (koszty) sfinansowane przez Wnioskodawcę ze świadczenia interwencyjnego otrzymanego na podstawie art 22a-22h Ustawy powodziowej mogą co do zasady zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że spełniają ogólne kryteria kosztów podatkowych o których mowa w tym przepisie?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

W ocenie Wnioskodawcy postanowienia art. 16 Ustawy o CIT nie wyłączają co do zasady możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków pokrytych ze środków otrzymanych z tytułu świadczenia interwencyjnego przyznanego na podstawie art 22a-22h Ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi z dnia 16 września 2011 r. (Dz. U. Nr 234, poz. 1385) - w przywołanym przepisie brak jest bowiem jakichkolwiek postanowień wyłączających taką możliwość.

Ad 2.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki sfinansowane ze świadczenia interwencyjnego otrzymanego na podstawie art 22a-22h Ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi z dnia 16 września 2011 r. (Dz.U. Nr 234, poz. 1385), pod warunkiem spełnienia ogólnych kryteriów określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy. W pierwszym rzędzie należy wskazać, że otrzymane przez wnioskodawcę na podstawie Ustawy powodziowej świadczenie interwencyjne nie stanowi przychodu podatkowego, ponieważ zgodnie z art. 22e ust. 9 Ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi z dnia 16 września 2011 r. (Dz.U. Nr 234, poz. 1385, dalej w skrócie „Ustawa powodziowa”) w sposób wyraźny wskazano, iż: „Przychód z tytułu uzyskanego świadczenia interwencyjnego oraz w przypadku, o którym mowa w ust. 5, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.”

W ocenie Wnioskodawcy w art. 16 ustawy o CIT brak jest jakichkolwiek przepisów wyłączających co do zasady możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wydatki (koszty) sfinansowane ze środków w postaci otrzymanego na podstawie Ustawy powodziowej świadczenia interwencyjnego. W szczególności zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu wydatków pokrytych ze środków otrzymanych z tytułu świadczenia interwencyjnego przyznanego na podstawie Ustawy powodziowej, nie podlega już co do samej zasady ograniczeniu przewidzianemu w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, albowiem dotyczy ono wydatków sfinansowanych z dochodów (przychodów) zwolnionych od podatku CIT. Tymczasem jak już na wstępie wskazano - na mocy przywołanego art. 22e ust. 9 Ustawy powodziowej świadczenie interwencyjne wypłacone Wnioskodawcy nie jest zwolnione z podatku dochodowego a w ogóle nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Warto również zauważyć, że brak jest jakichkolwiek innych przepisów szczególnych, które wyłączałyby możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych ze świadczenia interwencyjnego przyznanego na podstawie Ustawy powodziowej, co dodatkowo wzmacnia zasadność stanowiska wnioskodawcy.

W powyższym kontekście należy wskazać, iż w art. 30 Ustawy powodziowej zawarto szereg zwolnień z podatku dochodowego dla określonych w tejże ustawie świadczeń - z jednoczesnym wskazaniem, iż wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z tych przychodów (zwolnionych z podatku dochodowego) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 30 ust. 1 pkt 2) Ustawy powodziowej). Przedmiotowe przepisy nie objęły jednak świadczenia interwencyjnego o którym mowa w art. 22a-22h Ustawy powodziowej - co wskazuje na konsekwentną i logiczna decyzję Ustawodawcy w tym zakresie - albowiem jak już wskazano powyżej zgodnie z art. 22e ust. 9 Ustawy powodziowej świadczenie interwencyjne nie jest zwolnione z podatku dochodowego a w ogóle nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wydatki sfinansowane ze świadczenia interwencyjnego wypłaconego na podstawie przepisów Ustawy powodziowej mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile:

- pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

- zostały faktycznie poniesione,

- mają na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodów. tj. na ogólnych zasadach wynikających z art. 15 Ustawy o CIT.

Stanowisko wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora KIS z dnia 22 stycznia 2025 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.694.2024.2.DK organ wskazał, że „Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop: Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. […] podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. W przepisie tym ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.[…] Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 updop, ma charakter zamknięty.

Powyższa interpretacja potwierdza ugruntowane już stanowisko, że decydujące znaczenie dla możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma istnienie związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz brak wyłączenia tych wydatków (kosztów) na podstawie art. 16 ustawy o CIT, niezależnie od źródła ich finansowania. Każdy wydatek należy analizować indywidualnie pod kątem jego związku z przychodem, natomiast sam fakt sfinansowania wydatku ze świadczenia interwencyjnego nie wyklucza możliwości zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań 1 i 2 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Z przepisu tego wynika, że poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 ww. ustawy katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim niewymienione tymi kosztami nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Generalnie należy więc przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: „źródła przychodów”, „zachowanie źródła przychodów”, „zabezpieczenie źródła przychodów. Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego (tak: http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001):

- mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”; „przyczyna czegoś”; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;

- „zachować”, „zachowywać” oznacza „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „podtrzymać, utrzymać coś”;

- „zabezpieczać”, „zabezpieczyć” to „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”, „uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś”, „zapobiec niszczeniu czegoś”.

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu – są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 tej ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony - co oczywiste - w ramach prowadzonej działalności ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje, w szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z poniesionymi stratami spowodowanymi powodzią w miejscach prowadzonej działalności gospodarczej, otrzymał świadczenie interwencyjne na podstawie art 22a-22h Ustawy powodziowej. Środki z tego tytułu są przeznaczane na pokrycie kosztów:

-zakupu materiałów budowlanych/wykończeniowych niezbędnych do wykonania prac remontowych, w mieniu Wnioskodawcy uszkodzonym na skutek powodzi,

-remontu lokalu usługowego Wnioskodawcy zniszczonego na skutek powodzi (robocizna, materiały),

-remontu biura Wnioskodawcy zniszczonego po powodzi,

-związanych z uzupełnieniem/odtworzeniem stanu wyposażenia biura Wnioskodawcy po powodzi - zakup nowych mebli do biura,

-sporządzenia przez rzeczoznawcę majątkowego opinii z oszacowania szkód powstałych w wyniku powodzi.

Wydatki te związane są z zapewnieniem kontynuacji prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi (t. j. Dz. U. 2024 r., poz. 654 ze zm., dalej: „Ustawa powodziowa”)

W myśl art. 22e ust. 9 ww. Ustawy powodziowej:

Jak wynika z przywołanego powyżej art. 22e ust. 9 Ustawy powodziowej, przychód z tytułu uzyskanego świadczenia interwencyjnego nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast Ustawa powodziowa nie odnosi się do zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych ze świadczenia interwencyjnego. Nie zawiera przepisu, który by zezwalał na zaliczenie takich wydatków do kosztów, ale i nie zawiera regulacji, z której by wynikało ograniczenie możliwości rozliczenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu takich wydatków.

Co istotne ograniczenie możliwości rozliczenia kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wydatków sfinansowanych z innych zwolnionych przychodów, określonych w ustawie powodziowej, zostało uregulowane w art. 30 ust. 1 pkt 2 Ustawy powodziowej, zgodnie z którym:

Z przepisu tego wynika, że wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z przychodów poszkodowanego otrzymanych na podstawie art. 10-12, art. 17-19 i art. 22i Ustawy powodziowej, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy więc uznać, że jeśli ustawodawca miałby na celu ograniczyć możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych ze świadczenia interwencyjnego, to odpowiednie zapisy znalazłyby się w treści ustawy powodziowej, co jednak nie ma miejsca.

Z powyższych względów możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych ze świadczenia interwencyjnego, należy oceniać przez pryzmat ogólnych przepisów ustawy CIT, w szczególności przepisu art. 15 ust. 1.

W tym zakresie należy stwierdzić, że art. 16 ust. 1 ustawy CIT również nie zawiera ograniczenia kosztów uzyskania przychodów dla wydatków sfinansowanych ze świadczenia interwencyjnego określonego w ustawie powodziowej. Tym samym, o ile wydatki sfinansowane z takiego świadczenia wypełniają przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, dotyczące poniesienia w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, możliwe będzie ich zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodzić należy się z Państwem, że decydujące znaczenie dla możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma istnienie związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz brak wyłączenia tych wydatków (kosztów) na podstawie art. 16 ustawy o CIT.

Jak wynika z opisu sprawy składniki Państwa przedsiębiorstwa, które w wyniku powodzi uległy utracie, zniszczeniu lub uszkodzeniu są niezbędne do dalszego prowadzenia przez Państwo działalności gospodarczej. Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Państwo opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że wymienione we wniosku wydatki sfinansowane ze świadczenia interwencyjnego, na zakup materiałów budowlanych/wykończeniowych niezbędnych do wykonania prac remontowych, w mieniu Wnioskodawcy uszkodzonym na skutek powodzi, remontu lokalu usługowego Wnioskodawcy zniszczonego na skutek powodzi (robocizna, materiały), remontu biura Wnioskodawcy zniszczonego po powodzi, związanych z uzupełnieniem/odtworzeniem stanu wyposażenia biura Wnioskodawcy po powodzi - zakup nowych mebli do biura, sporządzenia przez rzeczoznawcę majątkowego opinii z oszacowania szkód powstałych w wyniku powodzi wykazują związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością służą bowiem zachowaniu i zabezpieczaniu źródła przychodów (kontynuacji Państwa działalności gospodarczej) w nieruchomościach.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.