Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 czerwca 2025 r. wpłynął za pośrednictwem Poczty Polskiej Państwa wniosek z 16 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi ubezpieczeń oraz usługi brokerskie nabywane przez Wnioskodawcę nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie Organu – 10 lipca 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca to spółka kapitałowa z siedzibą w Polsce, wchodząca w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (A) założonej w Norwegii (dalej: „Grupa”). Grupa jest (…) w Norwegii oraz (…) w Europie. Grupa należy również do (...), zyskując coraz większe znaczenie w pozostałych sektorach (...).

Spółka jest podatnikiem CIT, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z rodzajem prowadzonej działalności, mając na uwadze ryzyka, które się z tą działalnością wiążą, Wnioskodawca nabywa i będzie nabywać różnego rodzaju usługi ubezpieczeniowe oraz usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego (tzw. usługi brokerskie) od podmiotów zagranicznych, tj. posiadających na terytorium Polski status nierezydenta dla celów podatkowych w rozumieniu ustawy o CIT oraz nieposiadających w Polsce zakładu przedsiębiorcy zagranicznego.

Nabywane obecnie przez Wnioskodawcę usługi w zakresie ubezpieczeń obejmują ubezpieczenie ryzyk budowlano-montażowych (zwane również ubezpieczeniem CAR/EAR – ang. „Construction Ali Risks/Erection Ali Risks”) związanych z prowadzoną przez Spółkę inwestycją, polegającą na budowie bazy w (…). Inwestycja ta związana jest z prowadzonym przez Grupę wspólnym projektem z grupą (B), polegającym na budowie (…). Budowana przez Wnioskodawcę baza będzie stanowiła centrum obsługi i serwisowania (...), za którego późniejszą obsługę będzie odpowiedzialny Wnioskodawca.

Wyżej wspomniane ubezpieczenie ryzyk budowlano-montażowych nabywane jest za pośrednictwem podmiotu świadczącego usługi brokerskie z siedzibą w Norwegii. Podmiot ten nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT. Podmiot świadczący usługi ubezpieczeniowe ma siedzibę w Szwecji i świadczy te usługi na rzecz Spółki poprzez swój oddział w Norwegii. Podmiot świadczący usługi ubezpieczeniowe nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT.

Ubezpieczenie ryzyk budowlano-montażowych zapewnia ochronę przed nieprzewidywalnymi ryzykami i stratami, które mogą wystąpić w trakcie procesu budowy lub montażu prowadzonej przez Spółkę inwestycji. Przedmiotem ubezpieczenia nabywanego przez Spółkę jest ochrona w zakresie robót budowlanych i montażowych, wyposażenia oraz istniejącego mienia – ubezpieczenie obejmuje tzw. „wszystkie ryzyka” (ang. „all risk”), co oznacza, że ubezpieczyciel w ramach zawartej umowy odpowiedzialny jest za wszelkiego rodzaju zdarzenia poza tymi, które zostały jednoznacznie wyłączone w warunkach umownych ubezpieczenia.

Ochrona wynikająca z nabywanego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia obejmuje m.in. ubezpieczenie inwestycji na wypadek pożaru i zalania, ubezpieczenie związane z poniesieniem uzasadnionych dodatkowych wydatków w celu kontynuowania prowadzonej inwestycji oraz ubezpieczenie pokrywające koszty poniesionych dodatkowo opłat importowych i celnych, jak również tymczasowych napraw związanych z inwestycją. Ubezpieczenie pokrywa również wydatki konieczne poniesione w celu wymiany i/lub przywrócenia stanu poprzedniego spowodowanego odniesionymi objętymi ubezpieczeniem szkodami.

Z kolei same usługi brokerskie mają na celu zapewnienie kompleksowej pomocy w zakresie nabywanych ubezpieczeń przez brokera ubezpieczeniowego. Broker działając jako niezależny pośrednik, reprezentuje wyłącznie interesy klienta (w tym wypadku Wnioskodawcy), a nie ubezpieczyciela. W usłudze brokerskiej zawiera się wsparcie w wyszukiwaniu ubezpieczycieli, porównanie ofert różnych ubezpieczycieli i pomoc w negocjacji warunków umowy, jak też wsparcie po zawarciu umowy.

Biorąc pod uwagę, że niniejszy wniosek obejmuje swoim zakresem również zdarzenie przyszłe. Wnioskodawca zastrzega, iż w zależności od jego potrzeb, zakres oraz przedmiot nabywanych ubezpieczeń mogą ulegać zmianie. Istnieje także możliwość, że Wnioskodawca nabywać będzie usługi w zakresie ubezpieczeń innych niż wskazane powyżej. Zawarte ubezpieczenia mogą dotyczyć działalności Spółki, jak również konkretnej inwestycji. Przy czym Wnioskodawca zwraca uwagę, że choć szczegółowy zakres przedmiotowych usług może ulec zmianie, to jednak podstawowe cechy relacji Wnioskodawcy z brokerem lub ubezpieczycielem pozostaną niezmienne lub zbliżone do opisywanej w przedmiotowym wniosku relacji.

Usługi ubezpieczeń mogą być w przyszłości nabywane zarówno od podmiotów bezpośrednio świadczących usługi ubezpieczeniowe (tj. od zagranicznych zakładów ubezpieczeń), jak i za pośrednictwem brokerów ubezpieczeniowych. Istnieje również możliwość, że w ramach określonego rodzaju ubezpieczenia nabywanego przez Wnioskodawcę będzie występowało kilku ubezpieczycieli jednocześnie.

Pytania

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi ubezpieczeń nabywane przez Wnioskodawcę obecnie, jak i w przyszłości nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

2)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi brokerskie nabywane przez Wnioskodawcę obecnie, jak i w przyszłości nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT – za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tych podatników uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Do katalogu tak określonych dochodów (przychodów) należą te, które zostały wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 1 zd. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Usługi ubezpieczeniowe nie zostały w literalny sposób wymienione w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, jednak poprzez zamieszczenie w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT sformułowania „oraz świadczeń o podobnym charakterze” ustawodawca pozostawił otwarty katalog świadczeń, które mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy ustalić, czy usługi ubezpieczeniowe oraz usługi brokerskie są świadczeniami o podobnym charakterze do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 27 września 2023 r., sygn. II FSK 244/21: Z uwagi na brak definicji legalnej zwrotu "świadczeń o podobnym charakterze", interpretując go należy w pierwszej kolejności kierować się jedną z podstawowych dyrektyw wykładni językowej, czyli dyrektywą języka potocznego, zgodnie z którą poszczególnym wyrażeniom normy prawnej nadaje się przede wszystkim znaczenie właściwe dla języka potocznego. Zgodne ze słownikowym znaczeniem "charakter" oznacza "zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju" (Słownik języka polskiego PWN). W przypadku badanego przepisu oznacza to, że "właściwy zespół cech odróżniających" musi wytyczać zakres konstytutywnych właściwości wymienionych w nim świadczeń. Przez podobieństwo zaś należy rozumieć dzielenie cech przez zestawiane pojęcia.

Co więcej, w kontekście świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, NSA w wyroku z 5 lipca 2016 r., sygn. II FSK 2369/15, wskazał, iż: można je podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych. Tym samym "usługi o podobnym charakterze" to usługi, które nie zostały wprost wymienione w tym przepisie, niemniej jednak posiadają w przeważającej mierze cechy charakterystyczne dla usług w nim wymienionych.

W świetle powyższego, proces porównania świadczeń z uwagi na ich podobny charakter każdorazowo wymaga określenia cech konstytutywnych świadczenia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., a następnie zestawienia ich z cechami świadczenia porównywanego z uwzględnieniem ilości cech wspólnych, ich istotności oraz natężenia zbieżności. Przy czym w procesie tym należy kierować się zasadą eiusdem generis, zgodnie z którą, jeżeli prawodawca posłużył się przykładowym katalogiem obiektów - w tym przypadku świadczeń, z których wystąpieniem wiąże powstanie obowiązku podatkowego - to w toku jego interpretacji należy pomijać te obiekty, które nie wykazują istotnego podobieństwa do tych wymienionych.

Uzasadnienie stanowiska do pytania nr 1

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w celu ustalenia, czy usługa ubezpieczeniowa stanowi usługę podobną lub równorzędną do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy ustalić czy charakteryzujące usługi ubezpieczeniowe istotne elementy odpowiadają elementom istotnym usług wymienionych w powyższym przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi ubezpieczeniowe nie są podobne do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gdyż ich cechy charakterystyczne bowiem nie odpowiadają cechom ww. usług.

Wprawdzie w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT występuje zwrot „gwarancje i poręczenia oraz świadczenia o podobnym charakterze”, niemniej w opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze specyfikę oraz charakter usług ubezpieczeniowych, w szczególności nie można uznać, że stanowią one usługi podobne do usług gwarancji i poręczeń.

Umowa ubezpieczenia została zdefiniowana w art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Zgodnie z tym przepisem, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast w myśl art. 805 § 2 Kodeksu cywilnego, świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

1)przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;

2)przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Usługi ubezpieczeniowe, co do zasady, mają na celu zrekompensowanie szkody w przypadku jej zaistnienia na skutek przyszłego zdarzenia losowego. Oznacza to, że ubezpieczenie ma charakter ochronny oraz odszkodowawczy.

Natomiast poręczenie, uregulowane w art. od 876 do 887 Kodeksu cywilnego to umowa zabezpieczająca wierzytelność, w której poręczyciel zobowiązuje się wykonać zobowiązanie dłużnika na wypadek, gdyby ten go nie wykonał. Umowa ta ma charakter akcesoryjny (co przejawia się w tym, że dług wynikający z poręczenia zależy od długu głównego), zabezpieczający i nieodpłatny (uprawniony z tytułu poręczenia nie płaci na rzecz poręczyciela żadnych składek).

Zgodnie natomiast z definicją słownikową „gwarancja” oznacza (i) zapewnienie, że coś nastąpi, bądź jest prawdziwe, (ii) zobowiązanie producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia się jego wad, jak również (iii) odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/).

Mimo że umowę gwarancji oraz poręczenia z umową ubezpieczenia łączy wspólna cecha, jaką jest obowiązek spełnienia świadczenia gwaranta/poręczyciela lub zakładu ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to jednak pomiędzy tymi umowami istnieją liczne i istotne różnice, potwierdzające ich odmienny charakter – przykładowo:

a)umowa ubezpieczenia może zostać zawarta jedynie z zakładem ubezpieczeń, natomiast umowa gwarancji i poręczenia mogą zostać zawarte z dowolnym podmiotem,

b)umowa ubezpieczenia jest umową odpłatną, tj. ubezpieczyciel otrzymuje świadczenie w postaci składki ubezpieczeniowej, z kolei z prawnego punktu widzenia, umowa gwarancji i poręczenia mogą zostać zawarte nieodpłatnie,

c)ochrona ubezpieczeniowa jest udzielana, o ile strony nie umówiły się inaczej, po zapłaceniu składki ubezpieczeniowej (w myśl art. 814 § 1 Kodeksu cywilnego), natomiast odpowiedzialność gwaranta oraz poręczyciela wobec beneficjenta gwarancji/poręczenia istnieje nawet wtedy, gdy dłużnik nie wniósł opłaty,

d)roszczenia z umowy ubezpieczenia, co do zasady, przedawniają się z upływem 3 lat, tymczasem odpowiedzialność gwaranta wygasa zgodnie z umową, np. jeśli beneficjent nie zgłosił roszczenia w terminie odkreślonym w gwarancji,

e)odmienny cel oraz charakter umów (charakter zabezpieczający/odszkodowawczy przy umowie ubezpieczenia i charakter poświadczający przy umowie gwarancji).

W konsekwencji, umowa ubezpieczenia nie spełnia tych samych przesłanek co umowa gwarancji oraz umowa poręczenia. Nie wynikają z niej również takie same prawa i obowiązki jak w przypadku umowy gwarancji i umowy poręczenia. Także cel, charakter oraz sposób zawierania umów ubezpieczenia jest odmienny od umów gwarancji i poręczenia. Stąd, zdaniem Wnioskodawcy, ubezpieczenie nie może być uznawane za świadczenie o charakterze podobnym do gwarancji i poręczenia na potrzeby stosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Dodatkowo, Wnioskodawca wskazuje, że prezentowane przez niego stanowisko zostało potwierdzone wielokrotnie w interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji indywidualnej z 23 grudnia 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.622.2024.1.BD, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, zgodnie z którym: Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wypłacanego z tytułu nabywanych polis ubezpieczeniowych wynagrodzenia, z uwagi na fakt, że usługi ubezpieczeniowe (polisy ubezpieczeniowe) nie mieszczą się w katalogu usług sformułowanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP oraz nie są usługami o charakterze podobnym do wymienionych w tym przepisie.

Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane np.:

-w interpretacji indywidualnej z 18 października 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.476.2024.l.DP,

-w interpretacji indywidualnej z 17 października 2024 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.457.2024.2.PK/PP,

-w interpretacji indywidualnej z 26 września 2024 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.163.2023.9.MW,

-jak również w interpretacji indywidualnej z 30 sierpnia 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.333.2024.3.AW.

Stanowisko dotyczące traktowania usług ubezpieczeniowych jako świadczeń, które nie zostały wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT – a tym samym jako świadczeń niepodlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła – znajduje potwierdzenie również w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w wyroku NSA z 27 września 2023 r., sygn. II FSK 244/21, w którym NSA uznał, że: (...) pojęcie ubezpieczenia wyraźnie powiązane jest z zawarciem określonego rodzaju umowy, której istotą jest wypłata odszkodowania w przypadku wystąpienia szkody wyrządzonej na skutek wskazanych w niej zdarzeń. Ponadto umowa ta zawierana jest z wyspecjalizowanym podmiotem. Przy czym wymienione cechy mają istotny charakter dla zdefiniowania tego rodzaju świadczeń. Równocześnie cech tych nie odnajdujemy w definicji słownikowej pojęcia gwarancji. W świetle powyższego, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, racje językowe nie dają podstaw do sformułowania wniosku, że cechy konstytutywne obu świadczeń są na tyle zbliżone, iż można mówić o ich podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt2a u.p.d.o.p.

Podobne stanowisko zostało również zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) we Wrocławiu z 14 marca 2024 r., sygn. I SA/Wr 680/23, w wyroku WSA w Poznaniu z 7 grudnia 2023 r., sygn. I SA/Po 610/23 oraz w wyroku NSA z 1 września 2023 r., sygn. II FSK 2510/20 i w wyroku NSA z 8 sierpnia 2023 r., sygn. II FSK 210/21.

Podsumowując, w świetle powyższych argumentów, jak również wskazanego orzecznictwa, w ocenie Spółki, usługi ubezpieczeń nabywane przez Wnioskodawcę obecnie, jak i w przyszłości nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w celu ustalenia, czy usługa brokerska stanowi usługę podobną lub równorzędną do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy ustalić czy charakteryzujące usługi brokerskie istotne elementy odpowiadają elementom istotnym usług wymienionych w powyższym przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi brokerskie nie są podobne do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gdyż ich cechy charakterystyczne nie odpowiadają cechom ww. usług.

Wprawdzie w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT występuje zwrot „świadczenia o podobnym charakterze”, niemniej w opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze specyfikę oraz charakter usług brokerskich, nie można uznać, że stanowią one usługi o podobnym charakterze do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych. usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. W tym też zakresie należy zauważyć, że usługi brokerskie mają charakter zdecydowanie bardziej zbliżony do usług pośrednictwa, niż do usług np. doradczych, czy zarządzania.

Zgodnie z definicją słownikową (zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, https://sjp.pwn.pl/) „pośrednictwo” to (i) działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, (ii) kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, z tytułu pośrednictwa ubezpieczeniowego, tj. usług brokerskich, nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Dodatkowo, Wnioskodawca wskazuje, że prezentowane przez niego stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji indywidualnej z 19 grudnia 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.470.2023.3.MW (zaskarżona interpretacja została przez DKIS zmieniona z urzędu), w której DKIS stwierdził, że: wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz czy to zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu czy też na rzecz polskich podatników z tytułu pośrednictwa ubezpieczeniowego, tj. usług brokerskich nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności. Zatem, Państwa stanowisko, zgodnie z którym wynagrodzenie, które było i będzie wypłacane przez Spółkę za Usługi Brokerskie na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika należało uznać za prawidłowe.

Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane np. w interpretacji indywidualnej z 20 maja 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.441.2020.12.BG (interpretacja zmieniona w wyniku wyroku WSA w Bydgoszczy z 23 marca 2021 r., sygn. I SA/Bd 83/21).

Stanowisko dotyczące traktowania usług brokerskich jako świadczeń, które nie zostały wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT – a tym samym jako świadczeń niepodlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła – znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie sądów administracyjnych, przykładowo w wyroku WSA we Wrocławiu z 24 sierpnia 2023 r., sygn. I SA/Wr 165/23, w którym WSA uznał, że: uzyskiwane przez podmiot zagraniczny przychody osiągane z tytułu opisanych we wniosku usług nie zostały w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu "podatkiem u źródła". W ocenie Sądu zaś usługi brokerskie mają charakter bardziej zbliżony do usług pośrednictwa, niż do usług np. doradczych, czy zarządzania. Biorąc pod uwagę powyższe wydatki ponoszone przez spółkę na rzecz zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu z tytułu usług pośrednictwa ubezpieczeniowego tzw. usług brokerskich nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., a co za tym idzie spółka nie jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Za niemieszczące się w zakresie przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, usługi brokerskie zostały uznane także np. w wyroku WSA we Wrocławiu z 14 marca 2024 r., sygn. I SA/Wr 680/23 oraz w wyroku NSA z 27 września 2023 r., sygn. II FSK 244/21.

Podsumowując, w świetle powyższych argumentów, jak również wskazanego orzecznictwa, w ocenie Spółki, usługi brokerskie nabywane przez Wnioskodawcę obecnie, jak i w przyszłości nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.