Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 23 maja 2025 r. - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W roku (…) X (dalej: „Spółka”, „X”, „Wnioskodawca”) posiadająca pakiet kontrolny udziałów w Y Sp. z o.o. z siedzibą (…) (Y) została przejęta przez spółkę S.A (…) , (dalej: „Z”) poprzez nabycie przez Z pakietu kontrolnego udziałów od (…) grupy kapitałowej.

Elementem powyższej transakcji było wstąpienie przez Z w prawa zaspokojonego wierzyciela Spółki będącego poprzednim udziałowcem, w trybie subrogacji za zgoda dłużnika na podstawie art. 518 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061; dalej: „KC”) wskutek dokonania spłaty na rzecz poprzedniego wierzyciela jego wierzytelności wynikającej z pożyczki udzielonej Spółce. Jak wynika z przywołanego przepisu KC, wskutek tej czynności faktycznej Spółka stała się dłużnikiem Z z tytułu pożyczki udzielonej Spółce w przeszłości przez poprzedniego udziałowca.

Obecnie w związku przejęciem planowane jest uporządkowanie i dostosowanie struktury finansowania oraz struktury właścicielskiej polskich spółek wchodzących w skład grupy kapitałowej Z do organizacji i koncepcji poszczególnych linii biznesowych funkcjonujących w całej grupie Z (m.in. odrębna linia biznesowa dla (…) oraz odrębna dla (…).

W związku w powyższym rozważana jest częściowa spłata przez Spółkę długu wobec Z poprzez przekazanie na podstawie art. 453 KC, czyli w ramach instytucji prawnej określonej jako „świadczenie w miejsce wykonania” tj. datio in solutum, udziałów, które X posiada w Y wycenionych według ich aktualnej wartości rynkowej.

Udziały, które Spółka zamierza przekazać Z w ramach datio in solutum pochodzą z:

a) wniesienia wkładów pieniężnych przez Spółkę do Y, oraz

b) objęcia, wskutek podwyższenia kapitału zakładowego Y w trybie określonym w art. 260 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych (Dz. U. z 2024 r. poz. 18; dalej: „KSH”) tj. poprzez podjęcie uchwały zgromadzenia wspólników Y o przeznaczeniu zysku Y z lat ubiegłych na podwyższenie kapitału zakładowego Y z uwzględnieniem tzw. agio emisyjnego (tj. różnicy pomiędzy wartością emisyjną i nominalną udziałów).

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość co do skutków podatkowych planowanego datio in solutum, w szczególności w odniesieniu do ustalenia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r. poz. 278; dalej: „ustawa CIT”) po stronie X związanych z przekazaniem udziałów w Y do Z tytułem częściowej spłaty pożyczki.

Pytania

1) Czy w związku z planowanym przekazaniem Z w ramach datio in solutum udziałów Y, Spółka powinna w momencie przekazania rozpoznać przychód w wysokości nominalnej części zobowiązania, które zostanie uregulowane?

2) Czy w związku z rozpoznaniem przychodu wynikającego z przekazania Z udziałów w Y w ramach datio in solutum wkłady pieniężne wniesione w przeszłości przez Spółkę do Y będą stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki?

3) Czy w związku z rozpoznaniem przychodu wynikającego z przekazania Z udziałów w Y w ramach datio in solutum wartość zysków Y, o którą podwyższono kapitał zakładowy Y na zasadzie art. 260 KSH będzie stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki?

4) Czy w związku z rozpoznaniem przychodu wynikającego z przekazania Z udziałów w Y w ramach datio in solutum nadwyżka ponad wartość nominalną udziałów utworzonych w oparciu o art. 260 KSH będzie stanowić koszt uzyskania przychodów dla Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy

1. W związku z planowanym przekazaniem Z w ramach datio in solutum udziałów Y, Spółka powinna w momencie przekazania rozpoznać przychód w wysokości nominalnej części zobowiązania, które zostanie uregulowane.

2. W związku z rozpoznaniem przychodu wynikającego z przekazania Z udziałów w Y w ramach datio in solutum wkłady pieniężne wniesione w przeszłości przez Spółkę do Y będą stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

3. W związku z rozpoznaniem przychodu wynikającego z przekazania Z udziałów w Y w ramach datio in solutum wartość zysków Y, o którą podwyższono kapitał zakładowy Y na zasadzie art. 260 KSH będzie stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

4. W związku z rozpoznaniem przychodu wynikającego z przekazania Z udziałów w Y w ramach datio in solutum nadwyżka ponad wartość nominalną udziałów utworzonych w oparciu o art. 260 KSH będzie stanowić koszt uzyskania przychodów dla Spółki.

Uzasadnienie

Pytanie 1

Zgodnie z art. 14a ustawy CIT, w przypadku wykonania świadczenia niepieniężnego w celu uregulowania w całości albo w części innego zobowiązania, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), przychodem spełniającego takie świadczenie jest wysokość zobowiązania uregulowanego w ten sposób albo jeżeli wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego przekracza wartość uregulowanego zobowiązania, przychód stanowi wartość rynkowa przekazanego świadczenia niepieniężnego.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca planuje zawrzeć ze swoim wierzycielem (Z) umowę datio in solutum, w celu uregulowania zobowiązania pieniężnego (z tytułu pożyczki) poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego (przekazanie udziałów spółki zależnej X tj. Y) według bieżącej wartości rynkowej udziałów w Y.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wskazuje, że w momencie zawarcia umowy datio in solutum z Z oraz przekazania jej udziałów w Y w celu częściowej spłaty zobowiązania z tytułu pożyczki wypełniona zostanie hipoteza art. 14a ustawy CIT polegająca na uregulowaniu zobowiązania pieniężnego poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego i tym samym Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w wysokości uregulowanej części zobowiązania z tytułu pożyczki (albo w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego gdyby wartość tego świadczenia przekraczała wysokość nominalną uregulowanego zobowiązania).

Powyższy wniosek został potwierdzony w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego np. 0114-KDIP2-2.4010.296.2022.3.KW z 24 maja 2023 r., w której organ podatkowy wskazał, że: „w sytuacji uregulowania zobowiązania z tytułu umowy pożyczki w części lub w całości w drodze przeniesienia własności towaru przez Spółkę na Wspólniczkę, po stronie Spółki (pożyczkobiorcy) powstanie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - w wysokości wartości uregulowanego zobowiązania zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT. (…) Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w momencie uregulowania zobowiązania w formie niepieniężnej, poprzez przeniesienie towarów w ramach umowy datio in solutum na pożyczkodawcę, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość faktycznie poniesionych przez Spółkę wydatków na nabycie towarów, niezaliczonych uprzednio do kosztów podatkowych Wnioskodawcy”.

Pytanie 2

Ustawa o CIT nie zawiera regulacji szczególnych odnoszących się do kosztów uzyskania przychodów związanych z przychodem z tytułu dokonania datio in solutum (art. 14a ust. 1 ustawy o CIT). Nie ulega jednak wątpliwości, że na gruncie ustawy o CIT wykonanie świadczenia niepieniężnego, w szczególności przekazanie aktywa, jest w swoich skutkach podatkowych zrównane z jego odpłatnym zbyciem tj. z jednej strony podatnik jest zobowiązany do wykazania przychodu, przy czym zastosowania ma zasada ceny rynkowej (art. 14a ust. 1 zd. 2 ustawy o CIT), a z drugiej strony koszty poniesione (w rozumieniu podatkowym) na nabycie przekazywanego aktywa powinny stanowić koszt uzyskania przychodów w oparciu o zasadę ogólną określoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (z uwzględnieniem przepisów szczegółowych ograniczających możliwości rozpoznania kosztów w niektórych przypadkach).

W odniesieniu do świadczenia niepieniężnego opisanego w stanie faktycznym [winno być: zdarzenia przyszłego - przyp. organu] (tj. przekazania udziałów) ustawa o CIT zawiera przepisy szczególne w postaci art. 16 ust. 1 pkt 8, zgodnie z którym wydatki na objęcie lub nabycie udziałów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów do momentu ich odpłatnego zbycia. Mimo, że wskazany przepis nie odnosi się wprost do instytucji datio in solutum to w tę instytucję prawną należy rozpatrywać na równi z odpłatnym zbyciem udziałów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT. Tylko bowiem taka wykładnia przepisów ustawy o CIT umożliwi Spółce opodatkowanie dochodu rozumianego w kategoriach ustawy o CIT ze zbycia udziałów (według wartości rynkowej) w ramach instytucji datio in solutum.

Równocześnie Wnioskodawca wskazuje, że tego rodzaju wykładnia została potwierdzona w interpretacjach prawa podatkowego w szczególności wydawanych przez:

- Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2023, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.393.2023.1.AK,

- Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 sierpnia 2021 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.173.2021.1.AG,

- Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 maja 2016 r., sygn. IBPB-1-2/4510-352/16/BD.

Ponieważ wkłady pieniężne stanowią koszt uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia otrzymywanych w zamian z ich przekazanie udziałów, a te same przepisy określają koszty uzyskania przychodów zarówno w przypadku odpłatnego zbycia udziałów, jak i w przypadku datio in solutum, to zdaniem Spółki, wkłady pieniężne przekazane w przeszłości przez Spółkę do Y powinny być traktowane jako koszt uzyskania przychodów z tytułu zbycia w ramach datio in solutum udziałów objętych w zamian za ww. wkłady pieniężne.

Pytanie 3

Ponieważ ustawa o CIT nie odnosi się wprost do określenia kosztów uzyskania przychodów, które podatnik może rozpoznać przy zbyciu udziałów objętych w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego na zasadzie art. 260 KSH, to zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym [winno być: zdarzenia przyszłego - przyp. organu] zastosowanie powinny znaleźć przepisy ogólne, odnoszące się do kosztów uzyskania przychodów ze zbycia udziałów tj. art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

W rozumieniu wskazanych przepisów pojęcie „wydatku na objęcie lub nabycie udziałów” użyte w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy CIT jest rozumiane szeroko jako wartość przekazana (pozostawiona) w zamian za objęcie udziałów. Stanowisko takie zostało wyrażone w judykaturze i jest powszechnie akceptowane zarówno przez organy podatkowe jak i sądy administracyjne. Przykładowo jak wskazano w komentarzu do art. 16 ustawy CIT (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. red. Krzysztof Gil, Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter; 2016; Legalis) samo pojęcie „wydatek” nie może być ograniczane jedynie do wydatku pieniężnego. Sformułowanie „wydatek” w komentowanym przepisie odnosi się zarówno do wydatków o charakterze pieniężnym, jak i niepieniężnym.

Szerokie rozumienie wydatku (tj. nieograniczanie go jedynie do wydatkowania określonej sumy pieniężnej) prezentują również sądy administracyjne. Zdaniem WSA w Białymstoku wyrażonym w wyr. z 16 lipca 2008 r. (I SA/BK 155/08) „wydane akcje własne stanowią zapłatę za otrzymany wkład niepieniężny, a ich wartość - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - powinna stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu późniejszego zbycia przedmiotu tego wkładu w formie aportu. Kosztem powinna być wartość nominalna wydanych akcji". Podobny pogląd wyraził NSA w wyr. z 24 maja 2004 r. (FSK 57/04) stwierdzając, że: „skoro wspólnik (tu: Skarb Państwa) przekazał do spółki (funduszu) określoną wartość majątkową powinien otrzymać w zamian określony ekwiwalent. Jest nim przyznany wspólnikowi zespół praw korporacyjnych i majątkowych, których zakres wyznaczają otrzymane przez niego akcje. Wartość tych akcji stanowi po stronie spółki (funduszu) wydatek na objęcie udziałów stanowiący w przypadku odpłatnego zbycia akcji koszt uzyskania przychodu z tego właśnie źródła - art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy”.

Podobnie w wyroku z 26 kwietnia 2006 r. (II FSK 660/05) NSA stwierdził, że: „przeniesienie własności nieruchomości na spółkę było wydatkiem, który pozostawał w bezpośrednim związku z objęciem wskazanych udziałów. W związku z tym wydatek ten mieścił się w hipotezie art. 16 ust. 1 pkt 8 wskazanej ustawy i objęty był wskazanym w tym przepisie wyłączeniem”.

Zdaniem Spółki w powyższe rozumienie kosztów uzyskania przychodów wpisuje się wartość zysków w Y przeznaczonych przez Spółkę na podwyższenie kapitału zakładowego Y na zasadzie art. 260 KSH. W odniesieniu bowiem do tych środków Spółka, poprzez ich przeznaczenie na kapitał, rezygnuje z prawa ich otrzymania w postaci dywidendy (dla której środki powyższe mogłyby być źródłem finansowania w rozumieniu KSH), czyli niejako nimi rozporządza przeznaczając je na pokrycie wkładów stanowiących podstawę udziałów przypisanych Spółce zgodnie z art. 260 KSH.

Co więcej, powyższe środki, na gruncie ustawy o CIT, mimo że fizycznie nie będą Spółce przekazane (ale umożliwią one przypisanie Spółce udziałów), stanowią dla Spółki przychód, który podlega opodatkowaniu jako tzw. przychód z zysków kapitałowych (art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f ustawy o CIT) według zasad analogicznych do tych stosowanych dla opodatkowania dywidend. Dla celów podatkowych przyjmuje się zatem fikcję, że mimo braku fizycznego przekazania środków wspólnik otrzymał przysporzenie, którego manifestacją jest dochód podlegający opodatkowaniu.

Powyższe rozumienie natury prawnej oraz charakteru zysków przekazywanych na kapitał w ramach art. 260 KSH jest potwierdzany w doktrynie prawa cywilnego. Przykładowo autorzy Komentarza do Kodeksu Spółek Handlowych (por. Kodeks spółek handlowych, Tom II, Komentarz do artykułów 151-300; S. Sołtysiński, A. Szajkowski, A. Szumański, J. Szwaja, 2 wydanie, Warszawa 2005) określają zyski przeznaczana na podwyższenie kapitału na zasadzie art. 260 KSH w następujący sposób:

„z punktu widzenia prawa podatkowego omawiane „przesunięcie między funduszami spółki” jest traktowane tak jak wypłata dywidendy. Jest to całkowicie zrozumiałe. Przecież, gdyby nie nastąpiła wspomniane przesunięcie środków spółki w celu sfinansowania pokrycia przyznanych wspólnikom udziałów, wspólnicy ci byliby zobowiązani do wniesienia z ich własnych majątków wkładów na pokrycie udziałów”.

W świetle powyższego, skoro określone zyski przeznaczane na podwyższenie kapitału na zasadzie art. 260 KSH są traktowane dla celów podatkowych jako dochód wspólnika (mimo, że nie zostały wspólnikowi faktycznie przekazane) i jednocześnie umożliwiają one przydział dodatkowych udziałów, to systematyka i cel ustawy o CIT wymagają by środki, które wolą wspólnika zostały mu wypłacane, ale zostały przeznaczone na przypisanie wspólnikowi nowych udziałów (których otrzymania wspólnik niejako autonomicznie się pozbawia), powinny być traktowane dla celów CIT jako wydatek wspólnika na nabycie/objęcie tych udziałów i w konsekwencji koszt uzyskania przychodów ze zbycia tych udziałów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT. Skoro brak fizycznego przekazania środków nie jest przeszkodą w określeniu dochodu, to tym bardziej nie może być on przeszkodą w określeniu kosztu uzyskania przychodu ze zbycia udziałów przypisanych wspólnikowi w wyniku rezygnacji z otrzymania zysków spółki zależnej (które to udziały pozostają w ścisłym związku prawnym, ekonomicznym i faktycznym z poniesionym kosztem).

Opisane powyżej rozumienie art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy CIT w odniesieniu do zbycia udziałów powstałych wskutek przekazania zysków na kapitał w ramach procedury określonej w art. 260 KSH znajduje potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego, np.:

   - w interpretacji 0111-KDIB1-2.4010.563.2020.1.SK z 11 marca 2021 r. organ podatkowy wskazał, że: „podwyższenie kapitału zakładowego w Spółce Zależnej ze środków zgromadzonych na kapitale określanym jako agio spowoduje powstanie u niej przychodu podatkowego. Operacja ta per se nie spowoduje natomiast powstania u Spółki prawa do rozpoznania kosztów podatkowych. (...) Skoro zaś Spółka rozpozna przychód (…), to zasadnym jest jej oczekiwanie, że zgodnie z ratio legis analizowanych regulacji, na moment zbycia udziałów, równowartość „przeksięgowania” będzie dla niej kosztem podatkowym.

   - podobnie w interpretacji 0114-KDIP2-2.4010.379.2023.1.SP z 20 października 2023 r. organ podatkowy potwierdził, że w sytuacji, kiedy dojdzie do umorzenia udziałów bonusowych po wartości wyższej od wartości nominalnej (równej wartości godziwej), przydzielonych po wartości nominalnej, koszt podatkowy będą stanowić kwoty przeksięgowane z kapitału zapasowego specjalnego przeznaczenia na kapitał zakładowy, które na moment podwyższenia kapitału zakładowego i przydziału udziałów bonusowych stanowiły dla Państwa przychód podatkowy. Koszt uzyskania przychodów będzie podlegał rozpoznaniu w roku podatkowym, w którym został osiągnięty odpowiadający im przychód (koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem).

W konsekwencji, zdaniem Spółki, należy uznać, że kosztem uzyskania przychodu ze zbycia udziałów powstałych w ramach procedury określonej w art. 260 KSH są środki przekazane w ramach ww. procedury na kapitał zapasowy.

Pytanie 4

W odniesieniu do nadwyżki ponad wartość nominalną udziałów w orzecznictwie jednolicie przyjmuje się, że stanowi ona element składowy kosztów uzyskania przychodów ze zbycia udziałów w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

Przykładowo, jak wskazano w interpretacji 0114-KDIP2-2.4010.361.2023.2.SP z 18 września 2023 r.: jeśli nowoutworzone udziały zostały objęte po cenie wyższej od ich wartości nominalnej to wartość emisyjna nowoutworzonych udziałów przewyższała ich wartość nominalną, podmiot obejmujący udziały (Wnioskodawca) zobowiązany był uiścić zarówno wartość nominalną obejmowanych udziałów, jak i nadwyżkę stanowiącą różnicę pomiędzy ich wartością emisyjną a wartością nominalną. Wydatkiem Wnioskodawcy na nabycie udziałów w Spółce był zatem wydatek równy wkładowi pieniężnemu wniesionemu przez Wnioskodawcę w zamian za udziały, czyli zarówno wartość wkładu przeznaczonego na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki oraz wartość wkładu przeznaczonego na pokrycie podwyższenia kapitału zapasowego Spółki (tzw. agio).

W świetle powyższego w związku ze sprzedażą udziałów w Spółce (…) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy była wartość wkładu pieniężnego wniesionego przez Wnioskodawcę, tj. zarówno kwota przelana na kapitał zakładowy, jak i kwota przelana na kapitał zapasowy.

Natomiast jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku II FSK 1541/12 z 27 maja 2014 r.: w przypadku zbycia przez spółkę z o.o. otrzymanych przez nią akcji, będących przedmiotem aportu, wniesionych przez wspólnika na pokrycie przekazanych mu udziałów, w ten sposób, że część wartości akcji - odpowiadająca wartości nominalnej obejmowanych udziałów - ujęta zostanie w kapitale zakładowym, a nadwyżka przelana zostanie na kapitał zapasowy, kosztem uzyskania przychodu nie będzie dla niej wartość emisyjna tych akcji na dzień wniesienia wkładu, a ich wartość nominalna (odpowiadającej wartości tzw. agio).

Tym samym, w związku z rozpoznaniem przychodów z tytułu przekazania udziałów Y, nadwyżka wartości odpowiadającej wartości nominalnej przekazywanych udziałów (agio emisyjne) będzie dla Spółki stanowić koszt uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

    - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

     - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.