Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie:

·niezaliczania przychodów z tytułu refaktur do limitu, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe;

·sposobu obliczania kosztów finansowania dłużnego, na potrzeby wyliczenia minimalnego podatku dochodowego – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 2 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący uznania refaktur za przychody ze sprzedaży oraz wyliczenia podatku minimalnego. Uzupełnili go Państwo pismem z 2 lipca 2025 r. (wpływ 2 lipca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

 A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Prace aranżacyjne

Przed wynajęciem powierzchni na rzecz najemców (dalej: „Najemcy”), Spółka jest zobowiązana do wykonania prac aranżacyjnych (dalej: „Prace aranżacyjne”, „Fitout”). Fitout nie jest wykonywany bezpośrednio przez Wnioskodawcę, a jedynie jest przez niego organizowany i wykonywany na jego polecenie przez podwykonawców.

Prace te mogą mieć charakter pierwotny jako nakłady dla pierwszego użytkownika budynku, jak i wtórny dla drugiego i kolejnych najemców, każde z nich, o których mowa w tym wniosku są wykonywane na potrzeby konkretnego najemcy oraz są warunkiem sine qua non wejścia w życie umowy najmu.

Co do zasady, w umowach najmu określona jest maksymalna kwota, do jakiej Wnioskodawca pokrywa Fitout, a nadwyżkę ponad tę kwotę pokrywa Najemca. Przy wykonywaniu prac aranżacyjnych pełną kwotę ponosi Spółka, a następnie kwota ponad ustalony limit refakturowana jest na Najemcę.

Wnioskodawca nie dolicza żadnej marży do refakturowanych kwot ponad ustalony limit. Refaktura jest jedynie swego rodzajem zwrotem poniesionych kosztów przez Spółkę za zlecone i zorganizowane dodatkowe Prace aranżacyjne, które przekraczają ustalony limit w umowie najmu.

Wartość fit-out poniesiona w ramach umowy najmu sfinansowana przez Spółkę (i niezwrócona Spółce w jakiejkolwiek formie) zwiększa wartość początkową budynku. Natomiast nadwyżka wartości fit-out, która pierwotnie finansowana jest przez Spółkę, a następnie jest refakturowana na Najemcę stanowi przychód podatkowy oraz koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy. Dla celów ewidencyjnych refaktura nadwyżki Fitout jest rozpoznawana przez Wnioskodawcę jako pozostałe przychody operacyjne oraz pozostałe koszty operacyjne.

Service Charge

Oprócz comiesięcznego czynszu, Spółka obciąża Najemców kosztami eksploatacyjnymi (dalej: Service Charge) w wysokości odpowiadającej rzeczywistym wydatkom poniesionym przez Spółkę – bez doliczania marży – na Najemców. Koszty Service Charge obejmują bieżące koszty funkcjonowania budynku m.in. koszty energii elektrycznej, koszty wody i ścieków, koszty centralnego ogrzewania.

W ciągu roku kalendarzowego koszty Service Charge są fakturowane zaliczkowo na Najemców za okresy miesięczne na podstawie ich obliczonego procentowego udziału w ogólnej powierzchni budynku, w ramach umownej stawki Service Charge, określonej w umowie najmu. Po zakończeniu roku, wszystkie rzeczywiste koszty Service Charge są podliczane i podzielone pomiędzy Najemców proporcjonalnie do ich udziału w powierzchni budynku. Jeśli rzeczywiste koszty przewyższają wysokość wpłaconych zaliczek, Najemcy są obciążani dodatkową fakturą. W przeciwnym wypadku nadwyżka wpłaconych Service Charge jest zaliczana na poczet wpłaty za styczeń w kolejnym roku.

Środki otrzymane od Najemców w ramach kosztów Service Charge wpływają na odrębny rachunek bankowy Wnioskodawcy i są przeznaczane co do zasady na pokrycie kosztów wspólnych związanych z funkcjonowaniem budynku, nie stanowiąc definitywnego przysporzenia majątkowego dla Spółki.

Koszty finansowania dłużnego

Jednym z istotnych źródeł finansowania Spółki jest finansowanie dłużne. W związku z powyższym w 2023 r. ponosiła koszty (odsetki), o których mowa w art. 15c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2025 r. poz. 278, t. j.; dalej: ustawa o CIT), tj. koszty finansowania dłużnego.

W 2023 r. wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w Spółce przekroczyła limit 3 mln zł lub 30% EBITDA wynikający z art.15c ustawy o CIT. W części, w jakiej wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przekroczyła limit wynikający z art. 15c ustawy o CIT, Spółka ujęła daną wartość jako niepodatkowe koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca w 2023 r. osiągnął stratę podatkową ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych, a udział jego dochodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych, określonych zgodnie z art. 7 ust. 1 albo art. 7a ust. 1 ustawy o CIT, w przychodach innych niż z zysków kapitałowych był mniejszy niż 2%.

Spółka powzięła wątpliwość, jak należy rozumieć w art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT dyspozycję mówiącą o sumie poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 […] kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 w takiej części, w jakiej koszty te przewyższają kwotę obliczoną według następującego wzoru […]. Szczególna wątpliwość Spółki dotyczy sformułowania „poniesienia” kosztów.

Pytania (sformułowane ostatecznie pismem z 2 lipca 2025 r.)

1.Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka powinna wliczać przychody z tytułu Service Charge do limitu, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

2.Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka powinna wliczać przychody z tytułu refaktur Fitout do limitu, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

3.Czy przy ustalaniu podstawy opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym, o której mowa w art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do „poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4, z wyjątkiem gdy powiązania ze Skarbem Państwa lub jednostkami samorządu terytorialnego lub ich związkami, kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12” należy zaliczać wyłącznie koszty, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 1 tej ustawy, czy również koszty, które przekroczyły limit przewidziany w art. 15c ust. 1 i zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Kwoty uzyskiwane z tytułu Service Charge nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu limitu przychodów ze sprzedaży, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, ponieważ nie stanowią one realnego przysporzenia majątkowego i nie spełniają przesłanki „przychodu ze sprzedaży”.

2.Kwoty uzyskiwane z tytułu refakturowanych kosztów Fitout nie powinny być uwzględniane przy ustalaniu limitu przychodów ze sprzedaży, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, ponieważ nie stanowią one realnego przysporzenia majątkowego i nie spełniają przesłanki „przychodu ze sprzedaży”.

3.W wartości „kosztów finansowania dłużnego poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych” nie należy uwzględniać kwoty odsetek wyłączonych z podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c.

Uzasadnienie

AD 1

Zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa CIT), przez małego podatnika należy rozumieć podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, przy czym przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Zgodnie z Tabelą nr 190/A/NBP/2023 z dnia 2023-10-02 wartość 1 EUR wynosiła 4,6091 PLN, w związku z czym kwota 2 mln EUR wynosił 9 218 200 PLN. Po zaokrągleniu do 1000 zł limit wynosi 9 218 000 PLN.

W wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2021 r., sygn. akt II FSK 3603/18, skład sędziowski jednoznacznie wskazał na prymat wykładni językowej przy interpretacji przepisów podatkowych, a także zdecydowanie odrzucił możliwość stosowania cywilistycznego podejścia oraz odwoływania się do definicji „sprzedaży” zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług (ustawa VAT).

Sąd podkreślił, że wykładnia językowa stanowi punkt wyjścia i zasadniczy sposób interpretacji przepisów prawa podatkowego, w szczególności w odniesieniu do definicji kluczowych pojęć warunkujących status podatnika oraz stawkę opodatkowania. W uzasadnieniu wyroku sędziowie jednoznacznie wskazali, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji legalnej pojęcia „sprzedaży”, wobec czego konieczne jest nadanie temu terminowi znaczenia zgodnego z jego językowym rozumieniem, w ramach systemu prawa podatkowego, a nie poprzez transpozycję definicji z innych gałęzi prawa.

W szczególności, Sąd wyraźnie odrzucił możliwość stosowania cywilistycznego rozumienia sprzedaży, wynikającego z art. 535 Kodeksu cywilnego. Cywilnoprawna definicja sprzedaży – jako umowy wzajemnej, polegającej na przeniesieniu własności rzeczy za cenę – nie może być przenoszona na grunt prawa podatkowego, którego cel i funkcje są odrębne. Podobnie niedopuszczalne jest bezpośrednie stosowanie definicji sprzedaży z ustawy VAT, określającej sprzedaż jako odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Podejście to byłoby sprzeczne z autonomią prawa podatkowego oraz zasadą wykładni językowej, prowadząc do nieuzasadnionego ograniczenia zakresu przychodów uznawanych dla celów podatkowych. Sąd wyraźnie zaakcentował, że niedopuszczalne jest dokonywanie wykładni przepisów ustawy o CIT w oparciu o przepisy ustawy VAT czy w oparciu o Kodeks cywilny, jeśli skutkowałoby to zawężeniem pojęcia sprzedaży wyłącznie do odpłatnego świadczenia usług lub dostawy towarów. Przyjęcie takiego podejścia prowadziłoby do naruszenia autonomii prawa podatkowego oraz zasady jednolitości i spójności wykładni w obrębie jednej ustawy podatkowej.

NSA wskazał, że dla potrzeb ustalenia wartości przychodów ze sprzedaży, o których mowa w art. 4a pkt 10 ustawy CIT należy przyjąć szerokie, potoczne rozumienie pojęcia sprzedaży, jako wszelkiej działalności odpłatnej skutkującej definitywnym przysporzeniem majątkowym.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 8 lipca 2021 r. (sygn. akt II FSK 3603/18), o zaliczeniu danego świadczenia do przychodów decyduje jego rzeczywisty, a nie jedynie formalny charakter. NSA jednoznacznie podkreślił, że „do przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe”.

W orzecznictwie sądowym dominuje pogląd, że w przypadku interpretacji prawa podatkowego niedopuszczalne są analogie przekładające się na ustalenie zakresu określonego pojęcia czy też określonej konstrukcji stosowanej na gruncie różnych ustaw podatkowych. Kwestie tak istotne jak podmiot opodatkowania, przedmiot opodatkowania zawsze muszą wynikać z przepisów ustawowych regulujących konkretny podatek. Jeśli zatem stawka podatku oraz przesłanki jej zastosowania są określone w danej ustawie podatkowej to ustalenie znaczenia tych przesłanek poprzez stosowanie analogii z konstrukcjami przyjmowanymi w innych podatkach – w tym przypadku chodzi o definicję „małego podatnika” jest niedopuszczalne w świetle zasady in dubio pro tributario (wyrok NSA z dnia 18 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 392/09).

W wyroku NSA z dnia 4 listopada 2009 r. (sygn. akt I FSK 933/08) sąd wprost zaznaczył, że „inne mogą być zasady opodatkowania danej transakcji na gruncie ustawy o podatku dochodowym, a inne w ustawie o VAT”. Należy pamiętać, że podatek od towarów i usług oraz podatek dochodowy od osób prawnych to dwa różne podatki szczegółowo regulowane i odmiennie rozliczane w dwóch odrębnych ustawach (wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 1370/15).

Skoro zatem ustawodawca nie zdecydował się definiować pojęcia sprzedaży na gruncie ustawy CIT, w szczególności, nie zawarł odwołania do bezpośredniego stosowania ustawy o VAT czy korzystania z cywilnoprawnej definicji sprzedaży, należy posługiwać się wykładnią językową, wspomagając ją wykładnią celowościową i funkcjonalną, a pojęcie „sprzedaży” w ustawie o CIT trzeba rozumieć jako odpłatne świadczenie prowadzące do przysporzenia majątkowego. W związku z tym termin „Wartość przychodu ze sprzedaży” na gruncie ustawy CIT obejmuje wyłącznie świadczenia, które przynoszą rzeczywiste i trwałe przysporzenie majątkowe.

Koncepcja ta już wcześniej była przedstawiana przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 18 grudnia 2018 r. (sygn. I SA/Po 723/18), który wskazał, że „dla ustalenia zakresu pojęcia »przychodu ze sprzedaży«, konieczna jest jego wykładnia z uwzględnieniem funkcji systemowej i celowościowej, a nie jedynie potocznej definicji sprzedaży”. Sąd zaakcentował, że „nie każde świadczenie otrzymane przez podatnika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym”.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego, fundamentalnym warunkiem uznania danego świadczenia za przychód podlegający uwzględnieniu dla celów podatkowych jest jego definitywny charakter, tj. realne, trwałe i bezzwrotne przysporzenie majątkowe po stronie podatnika.

Wnioskodawca nie uzyskuje definitywnego przysporzenia w związku z otrzymywanymi kwotami z tytułu przekazywanych przez najemców zwrotów z tytułu Service Charge. Są to środki przekazywane przez Najemców na poczet ponoszonych przez Spółkę kosztów eksploatacyjnych, a ich wysokość odpowiada faktycznemu kosztowi nabycia przez Spółkę.

Wnioskodawca zatem jedynie technicznie rozlicza wydatki poniesione przez Najemców w ich imieniu i na ich rzecz. Brak jest zatem jakiegokolwiek komponentu zysku, marży, czy też swobody dysponowania otrzymanymi środkami na cele inne niż rozliczenie kosztów wspólnych nieruchomości. Bez znaczenia pozostaje fakt, że w trakcie roku koszty Service Charge są fakturowane zaliczkowo na Najemców w ramach umownej stawki Service Charge określonej w umowie najmu, a finalne rozliczenie ma miejsce po zakończeniu danego roku kalendarzowego.

W analogicznym stanie faktycznym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 12 czerwca 2024 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.163.2024.2.KM) potwierdził, że zwrot opłat urzędowych dokonany przez klienta nie stanowi przychodu, ponieważ nie powoduje realnego przysporzenia. W ocenie organu „otrzymywane środki nie mają charakteru definitywnego przysporzenia majątkowego, lecz stanowią techniczne rozliczenie wydatków poniesionych przez podatnika w imieniu i na rzecz klienta”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy wartość Service Charge przez Najemców nie może być traktowana jako „przychód ze sprzedaży” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy CIT.

AD 2

W ocenie Wnioskodawcy, argumentacja dotycząca prawidłowego rozumienia pojęcia „przychodu ze sprzedaży” z art. 4a pkt 10 ustawy CIT, przedstawiona w uzasadnieniu do pytania 1 znajdzie również zastosowanie do uzasadnienia pytania 2.

Wnioskodawca nie uzyskuje definitywnego przysporzenia w części, w jakiej koszt Fitout jest refakturowany na Najemcę. Są to środki przekazywane przez najemców wyłącznie za poniesione przez Spółkę koszty ponad ustalony umowny limit, a ich wysokość odpowiada faktycznemu kosztowi nabycia przez Spółkę.

Wnioskodawca zatem jedynie dla celów efektywnego wykonania prac aranżacyjnych finansuje Fitout, a w dalszej kolejności refakturuje określoną część kosztów na Najemcę. Brak jest zatem jakiegokolwiek komponentu zysku bądź marży.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy wartość zwracanych kosztów Fitout przez Najemców nie mogą być traktowane jako „przychód ze sprzedaży” w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy CIT.

AD 3

Zgodnie z art. 24ca ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2025 r. poz. 278, t. j.; dalej: „ustawa o CIT”), podstawę opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym stanowi suma:

 „1)  kwoty odpowiadającej 1,5% wartości przychodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych osiągniętych przez podatnika w roku podatkowym oraz

2)  poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4, z wyjątkiem, gdy powiązania wynikają wyłącznie z powiązania ze Skarbem Państwa lub jednostkami samorządu terytorialnego lub ich związkami, kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 w takiej części, w jakiej koszty te przewyższają kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] × 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P – zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po – przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13,

K – sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z art. 15c ust. 1,

Am – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd – zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z art. 15c ust. 1,

oraz

3)  (uchylony)

4)  kosztów:

a)  usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

b)  wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

c)  przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

d)  poniesionych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają o 3 000 000 zł kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - O)] × 5%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P – zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po – przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13,

K – sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z art. 15c ust. 1,

Am – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

O – zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odsetki, bez pomniejszeń wynikających z art. 15c ust. 1”.

Przedmiotem wątpliwości jest sposób rozumienia pojęcia „poniesionych kosztów finansowania dłużnego na rzecz podmiotów powiązanych” oraz ustalenie, czy powyższa wartość powinna uwzględniać koszty wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ustawy o CIT.

Art. 15c ust. 12 ustawy o CIT stanowi, że przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkie wydatki związane z finansowaniem zewnętrznym, takie jak odsetki, prowizje, opłaty, premie, koszty instrumentów pochodnych oraz inne ekonomicznie równoważne koszty, niezależnie od ich ujęcia bilansowego.

Jednakże zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1)  kwotę 3 000 000 zł albo

2)  kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] × 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P – zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po – przychody o charakterze odsetkowym,

K – sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd – zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Z kolei art. 15 ust. 1 ustawy o CIT definiuje koszty uzyskania przychodów jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyłączeniem kosztów określonych w art. 16 ust. 1.

Definicja ta wskazuje, że kosztem podatkowym może być jedynie koszt definitywnie poniesiony, pozostający w związku przyczynowym z prowadzoną działalnością gospodarczą i właściwie udokumentowany. W świetle tych przepisów w systemie podatku dochodowego od osób prawnych pojęcie kosztu ma zawsze charakter podatkowy, a nie bilansowy czy ekonomiczny.

Koszty wyłączone na podstawie art. 15c ust. 1 przestają być kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1, a tym samym nie mogą być traktowane jako „poniesione” w rozumieniu art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT.

Uwzględnienie kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych przy kalkulacji podstawy minimalnego podatku dochodowego prowadziłoby do nieuzasadnionego zwiększenia podstawy opodatkowania i byłoby sprzeczne z celem przepisów dotyczących minimalnego podatku dochodowego, które mają na celu zapewnienie minimalnego opodatkowania rzeczywiście zbyt niskiego uzyskiwanego dochodu lub opodatkowanie straty, a nie sztucznie zawyżonej podstawy obliczonej na bazie kosztów niemających podatkowego charakteru.

W ocenie Wnioskodawcy, z interpretacji indywidualnej z dnia 23 stycznia 2024 r., sygn. 0114-KDIP2- 2.4010.633.2023.1.SP, pośrednio wynika, że suma kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, powinna obejmować wyłącznie te koszty, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, natomiast koszty przekraczające limit wynikający z art. 15c nie powinny być wliczane do tej sumy.

Koszt, który na podstawie art. 15c nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, traci status kosztu podatkowego w danym roku, a zatem nie powinien być uwzględniany przy ustalaniu podstawy podatku minimalnego.

Potwierdzają to liczne komentarze do ustawy o CIT, np. P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XV, Warszawa 2024, art. 15(c), w tym wyjaśnienia dotyczące praktyki stosowania przepisów ograniczających odliczenie kosztów finansowania dłużnego, gdzie wskazuje się, że wyłączenie na podstawie art. 15c skutkuje definitywnym brakiem prawa do pomniejszenia podstawy opodatkowania o daną część wydatków.

W orzecznictwie sądów administracyjnych, choć odnoszącym się pierwotnie do innych kategorii kosztów, ugruntowana jest zasada, że poniesiony koszt dla celów podatkowych to wydatek, który spełnia kryteria podatkowe i został faktycznie ujęty w rachunku podatkowym. W przypadku kosztów finansowania dłużnego przekraczających limit z art. 15c, brak jest możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że nie mogą one być traktowane jako poniesione koszty podatkowe przy obliczaniu podstawy minimalnego podatku.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, przy ustalaniu podstawy opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym zgodnie z art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, suma kosztów finansowania dłużnego poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych nie powinna uwzględniać odsetek i inne kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c, gdyż wyłącznie podatkowo skuteczne koszty mogą być uwzględniane w kalkulacji podstawy opodatkowania polskim podatkiem minimalnym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad 1 i 2

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 19 ust. 1d ustawy o CIT:

Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT sformułowanie „wartość przychodu ze sprzedaży” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym trzeba dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Taka interpretacja pojęcia „przychód ze sprzedaży” koreluje z tożsamą regulacją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a) ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2025 r. poz. 775, ze zm.; dalej: ustawa o VAT), zgodnie z którą ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o:

Z kolei, stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o:

Nie zawsze uzasadnione jest odwoływanie się do definicji „sprzedaży” zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług, dla ustalenia „wartości przychodów ze sprzedaży” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać bowiem należy na możliwe istotne rozbieżności, które mogą powstać pomiędzy wartością sprzedaży ustaloną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług a przychodem ze sprzedaży według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją bowiem sytuacje, w których określona sprzedaż nie podlega podatkowi VAT (np. sprzedaż usług poza terytorium kraju), a podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych i odwrotnie: sprzedaż, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zwrócić uwagę – posługując się pomocniczo definicją stworzoną dla celów podatku od towarów i usług – że sprzedażą jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność polegającą na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek, realizacji projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków oraz wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Przed wynajęciem powierzchni na rzecz najemców, Spółka jest zobowiązana do wykonania prac aranżacyjnych (dalej też: Fitout). Są one wykonywane na potrzeby konkretnego najemcy oraz są warunkiem sine qua non wejścia w życie umowy najmu. W umowach najmu określona jest maksymalna kwota, do jakiej Wnioskodawca pokrywa Fitout, a nadwyżkę pokrywa Najemca. Przy wykonywaniu prac aranżacyjnych pełną kwotę ponosi Spółka, a następnie kwota ponad ustalony limit refakturowana jest na Najemcę. Spółka nie dolicza marży do refakturowanych kwot.

Oprócz comiesięcznego czynszu, Spółka obciąża Najemców kosztami eksploatacyjnymi (dalej: Service Charge) w wysokości odpowiadającej rzeczywistym wydatkom poniesionym przez Spółkę – bez doliczania marży. Koszty Service Charge są fakturowane zaliczkowo na Najemców za okresy miesięczne na podstawie ich obliczonego procentowego udziału w ogólnej powierzchni budynku, w ramach umownej stawki Service Charge, określonej w umowie najmu. Po zakończeniu roku, wszystkie rzeczywiste koszty Service Charge są podliczane i podzielone pomiędzy Najemców proporcjonalnie do ich udziału w powierzchni budynku. Jeśli rzeczywiste koszty przewyższają wysokość wpłaconych zaliczek, Najemcy są obciążani dodatkową fakturą. W przeciwnym wypadku nadwyżka wpłaconych Service Charge jest zaliczana na poczet wpłaty za styczeń w kolejnym roku.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy w świetle art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do limitu wartości przychodu ze sprzedaży małego podatnika należy doliczyć kwoty refaktur za Fitout i Service Charge.

Jak już wcześniej wskazano, samo pojęcie „sprzedaż” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W zakresie definiowania sprzedaży dla celów ustalenia limitu małego podatnika podkreśla się że wskutek braku definicji ustawowej, pojęcie to powinno być odczytywane według jego literalnego znaczenia (por. wyrok WSA w Poznaniu z 18 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 723/18). Skoro przychód ze sprzedaży należy rozumieć zgodnie z wykładnią literalną, to istotnym jest, że ustawodawca odwołał się do węższego pojęcia przychodu ze sprzedaży. Jest to zatem ograniczenie uwzględnianych w limicie kwot do określonych czynności, czyli sprzedaż, która według Słownika Języka Polskiego PWN oznacza: „odstępowanie czegoś przez sprzedawcę na własność kupującemu za określoną sumę”.

Takie znaczenie językowe najbliższe jest definicji użytej w art. 535 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), który definiuje pojęcie umowy sprzedaży następująco:

Cechami umowy sprzedaży będzie zatem występowanie przynajmniej dwóch stron, swoboda zawierania umów, ustalona cena, dokonywanie jej na wolnym rynku, składnie ofert, możliwość wyboru stron umowy.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy VAT:

Refakturowanie jest samoistną czynnością, wywołującą skutek podatkowy w postaci uzyskania przychodu należnego. Jest to przychód, który może być wskazany co do kwoty i tożsamości. Podmiot zakupujący daną usługę nabywa ją na własny rachunek i we własnym imieniu, a następnie odsprzedaje ją ostatecznemu nabywcy, który jest konsumentem tej usługi. Refaktura jest więc zwykłą fakturą tyle, że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Wobec tego przychody podatników z tytułu należności wynikających z wystawianych refaktur powinny być uwzględniane w podstawie opodatkowania i tym samym również należy je uwzględnić w przychodach ze sprzedaży, o których mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe, do limitu decydującego o uznaniu podatnika za „małego” w rozumieniu ustawy o CIT, należy sumować wartość wszystkich przychodów stanowiących przychody ze sprzedaży (a więc wynikających z czynności sprzedaży), w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Jak wynika z wniosku Spółka, oprócz comiesięcznego czynszu, obciąża Najemców kosztami z refaktur z tytułu fitout oraz kosztami eksploatacyjnymi (Service Charge) w wysokości odpowiadającej rzeczywistym wydatkom poniesionym przez Spółkę, bez doliczania marży. W ciągu roku kalendarzowego koszty Service Charge są fakturowane zaliczkowo na Najemców za okresy miesięczne, a po zakończeniu roku, wszystkie rzeczywiste koszty Service Charge są podliczane i podzielone pomiędzy Najemców: jeśli rzeczywiste koszty przewyższają wysokość wpłaconych zaliczek, Najemcy są obciążani dodatkową fakturą, a jeśli są mniejsze niż wpłacone zaliczki, to ta nadwyżka w jest zaliczana na poczet przyszłych wpłaty.

Sam charakter wydatków Service Charge pozwala wnioskować, że rozliczenia z najemcami poprzez faktury zaliczkowe i fakturę końcową w istocie sprowadzają się do refakturowania tych wydatków.

Niewątpliwie przychodem ze sprzedaży są także te przychody, które objęte są refakturami, bowiem zgodnie z art. 8a ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy przyjąć, że podatnik, który wystawia refaktury jest traktowany tak, jak by to on wyświadczył te usługi.

Podsumowując, przychody z tytułu refaktur kosztów Fitout oraz Service Charge, Spółka powinna brać pod uwagę przy ustalaniu limitu wynikającego z art. 4a pkt 10 ustawy o CIT. Stwierdzić należy, że wartości te stanowią przychód ze sprzedaży. Zatem należy brać je pod uwagę, ustalając status „małego podatnika”.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 oraz nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Ad 3

Wprowadzenie minimalnego podatku dochodowego stanowi wyraz przeciwdziałania luce budżetowej w podatku CIT, poprzez realizację postulatów zgłaszanych przez środowisko przedsiębiorców. To również odzwierciedlenie kierunku myślenia OECD dla zapewnienia ponadnarodowego minimalnego opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 24ca ust. 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 24ca ust. 2 ustawy o CIT dla celów obliczenia straty oraz udziału dochodów w przychodach, o których mowa w ust. 1, nie uwzględnia się:

Ponieważ celem wprowadzonego rozwiązania jest ograniczenie stosowania przez podatników mechanizmów optymalizacji, mogących skutkować zmniejszaniem zobowiązań podatkowych poprzez zaniżanie dochodu podatkowego, niektóre kategorie podmiotów zostały wyłączone spod jurysdykcji tego opodatkowania. I tak zgodnie z art. 24ca ust. 14 ustawy o CIT przepisów o minimalnym podatku dochodowym nie stosuje się do podatników:

Cytowane wyżej przepisy jasno wskazują, jakich podmiotów dotyczy wprowadzony podatek minimalny, czego nie należy brać pod uwagę do obliczenia straty oraz udziału dochodów w przychodach oraz do jakich podatników przepisy te nie mają zastosowania.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii rozumienia pojęcia „poniesionych kosztów finansowania dłużnego na rzecz podmiotów powiązanych” oraz tego, czy, przy ustalaniu podstawy opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym, do poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych kosztów finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, należy zaliczać wyłącznie koszty, które zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 1 tej ustawy, czy również koszty, które przekroczyły limit przewidziany w art. 15c ust. 1 i zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym.

Art. 15c ust. 12 ustawy o CIT wskazuje:

Zatem z przepisu wynika, że kosztami finansowania dłużnego są tylko takie koszty, które są związane z uzyskaniem od innych podmiotów (w tym od podmiotów niepowiązanych) środków finansowych i z korzystaniem z tych środków. Użyte w omawianym przepisie sformułowanie „w szczególności” wskazuje na przykładowe wyliczenie kosztów kwalifikowanych do kategorii kosztów finansowania dłużnego, jednakże każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi koszt finansowania dłużnego, decyduje to, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”. Innymi słowy, oznacza to niewyczerpujący wykaz przypadków, w których podatnik uzyskuje od innych podmiotów środki finansowe, z których korzysta.

W art. 11a ust. 1 pkt 4) ustawy o CIT wskazano, co należy rozumieć pod pojęciem podmiotów powiązanych – czyli są to podmioty, które mają lub mogą mieć na siebie wpływ.

Państwa zdaniem, przy ustalaniu podstawy opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym zgodnie z art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, suma kosztów finansowania dłużnego poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych nie powinna uwzględniać odsetek i innych kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c, ponieważ wyłącznie podatkowo skuteczne koszty mogą być uwzględniane w kalkulacji podstawy opodatkowania polskim podatkiem minimalnym.

Zgodnie z art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT podstawę opodatkowania stanowi m.in. suma:

Wskazany wyżej wzór obliczeń pokrywa się ze wzorem wskazanym w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, który wskazuje, że podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni, tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego tekstu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Nie ma w szczególności konieczności sięgania po argumenty celowościowe wtedy, gdy już po zastosowaniu reguł znaczeniowych albo metody językowej i dyrektyw systemowych uda się osiągnąć właściwy wynik wykładni, to jest ustalić pozbawione cech niedorzeczności znaczenie interpretowanej normy. Jeżeli przepis prawa jest jednoznaczny w swej warstwie językowej, nie zachodzi potrzeba ani nie ma możliwości stosowania innych metod wykładni.

Do podstawy opodatkowania podatkiem minimalnym włączona została nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych, w stosunku do kwoty obliczonej według wzoru: (P – Po) – (K – Am – Kfd).

Innymi słowy, składnikiem podstawy opodatkowania są koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej pozostają w nadwyżce do: sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów (P) pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT (Po), nad sumą kosztów uzyskania przychodów (K) pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m (Am), oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń (Kfd).

Powyższe stanowisko potwierdza uzasadnienie do zmian w ustawie wprowadzonych ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: ustawa zmieniająca) - druk sejmowy nr 1532.

W przedmiotowej sprawie zarówno z literalnego brzmienia przepisu art. 24ca ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT, jak i z uzasadnienia dla wprowadzenia minimalnego podatku dochodowego wynika, że do wyliczenia podstawy opodatkowania tym podatkiem należy brać pod uwagę wyłącznie te koszty finansowania dłużnego poniesione na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 tej ustawy, które stanowią nadwyżkę ponad kwotę wyliczoną ze wskazanego wzoru. Wskazana dyspozycja nie obejmuje kosztów finansowania dłużnego, które „zmieściły się” we wskazanym we wzorze limicie.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia .

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. Wydana interpretacja dotyczy więc tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa zapytania. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Wskazać należy, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.