Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej również: „Podatnik”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność m.in. w zakresie świadczenia usług telewizji (…), co wiąże się z wykorzystywaniem utworów chronionych prawem autorskim i prawami pokrewnymi na polu eksploatacji „reemitowanie” w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: „PrAut”).

Jak wynika natomiast z art. 21¹ ust. 1 PrAut, operatorom sieci (…) wolno reemitować w sieciach (…) utwory nadawane w programach organizacji radiowych i telewizyjnych wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Wnioskodawca do dnia 20 lutego 2025 r. posiadał (i posiada nadal) obowiązujące umowy z następującymi organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi: Stowarzyszenie Autorów ZAiKS (reprezentuje prawa autorów i kompozytorów scenicznych), Stowarzyszeniem Filmowców Polskich (reprezentuje prawa twórców utworów audiowizualnych) oraz Związkiem Artystów Scen Polskich ZASP - Stowarzyszenie (reprezentuje artystów wykonawców – aktorów scenicznych).

W 2024 r. zwróciła się do A. Sp. z o.o. kolejna organizacja – Stowarzyszenie Artystów Wykonawców „SAWP”, które reprezentuje prawa artystów wykonawców – wykonawców utworów muzycznych) z żądaniem zawarcia umowy, o której mowa w art. 21¹ ust. 1 PrAut, wskazując, że Wnioskodawca reemituje utwory bezumownie.

A. sp. z o.o., uznając żądanie SAWP za zasadne oraz nieprzedawnione (albowiem zgodnie z aktualnym poglądem Sądu Najwyższego, działalność organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie stanowi działalności gospodarczej - vide wyrok Sądu Najwyższego z 20 lipca 2020 r., sygn. akt V CSK 108/18, w związku z czym roszczenia tych organizacji przedawniają się dopiero z upływem sześcioletniego terminu przedawnienia, zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego), a zarazem chcąc uniknąć ponoszenia odsetek za zwłokę, ewentualnego odszkodowania w podwójnej wysokości należnego wynagrodzenia w przypadku dalszego bezumownego korzystania z chronionych utworów (art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a PrAut) oraz ewentualnych kosztów postępowania sądowego, w dniu 20 lutego 2025 r. zawarła z SAWP umowę, na podstawie której strony ustaliły, że z tytułu reemitowania artystycznych wykonań w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r. przez Podatnika SAWP należne jest wynagrodzenie w kwotach:

-(…) zł za 2020 rok,

-(…) zł za 2021 rok,

-(…) zł za 2022 rok,

-(…) zł za 2023 rok,

-(…) zł za 2024 rok,

-(…) zł za miesiąc styczeń 2025 r.,

tj. łączne wynagrodzenie w wysokości (…) zł (słownie: (…)), powiększone o podatek VAT, które A. Sp. z o.o. zobowiązał się zapłacić na konto SAWP w następujący sposób:

-do 28 lutego 2025 r. r. kwotę (…) zł + 23 % VAT (tj. brutto: (…) zł);

-do 30 kwietnia 2025 r. kwotę (…) zł + 23 % VAT (tj. brutto: (…) zł);

-do 30 czerwca 2025 r. kwotę (…) zł + 23 % VAT (tj. brutto: (…) zł).

Transze ww. wynagrodzenia, które były płatne do 28 lutego i do 30 kwietnia br. zostały już uiszczone przez A. Sp. z o.o.

W umowie z 20 lutego 2025 r. zastrzeżono również, iż terminowa zapłata przez Wnioskodawcę łącznej kwoty, ww. wynagrodzenia wyczerpuje wszelkie roszczenia stron związane z przedmiotem umowy za okres poprzedzający jej podpisanie. W ww. umowie zawarto też postanowienie, zgodnie z którym weszła ona w życie z dniem podpisania, z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2020 r.

W ww. umowie przewidziano również, że od 1 lutego 2025 r. Wnioskodawca będzie zobowiązany do wypłacania SAWP wynagrodzenia z tytułu reemitowania artystycznych wykonań w wysokości 0,26 zł (w treści umowy znalazł się omyłkowo zapis „0,26 gr”, ale dla żadnej ze stron nie budziło wątpliwości, że ustalona stawka wynosi 0,26 zł, a obowiązywanie tejże stawki od 1 lutego 2025 r. zostało potwierdzone w drodze aneksu do umowy, zawartego w 29 maja 2025 r.) za każdego abonenta, powiększonego o podatek VAT. Stawka ta została wynegocjowana dzięki zgodzie A. Sp. z o.o. na uznanie ww. roszczeń SAWP za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r. (pierwotnie SAWP proponował stawkę 0,27 zł od abonenta).

Nadto, w ww. umowie wskazano, że w ciągu 7 dni od otrzymania wpłaty SAWP wystawi Wnioskodawcy fakturę VAT potwierdzającą wykonanie usługi do wysokości wpłaty.

Trzeba wreszcie wskazać, iż uznanie przez Podatnika roszczenia głównego SAWP, dotyczącego wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2020 r. do 19 lutego 2025 r. , było niezbędne, aby SAWP wyraziło zgodę na zawarcie umowy w ww. treści.

W związku z powyższym, Podatnik dostrzegł potrzebę potwierdzenia, że kwota (…) zł, o której mowa powyżej, może zostać przez niego zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów, a także jaki dzień powinien być uznany za dzień poniesienia kosztu w odniesieniu do poszczególnych transz płatności ww. kwot.

Pytania

1.Czy kwota (…) zł, stanowiąca wynagrodzenie należne SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., stanowi dla Podatnika koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

2.W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1 – czy poszczególne transze wynagrodzenia należnego SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., będą podlegały zaliczeniu przez Podatnika do kosztów uzyskania przychodów z chwilą zaksięgowania przez Wnioskodawcę faktury VAT, wystawionej przez SAWP w związku z dokonaniem przez Podatnika zapłaty transzy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota (…) zł, stanowiąca wynagrodzenie należne SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., stanowi dla Podatnika koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Podatnika, wydatki ponoszone na spłatę kwoty (…) zł, stanowiące wynagrodzenie należne SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., stanowi dla Podatnika koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest wydatkiem ponoszonym w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów, albowiem:

1)zgodnie z art. 21¹ ust. 1 PrAut, Wnioskodawca był zobowiązany do zawarcia umowy z SAWP, aby móc reemitować utwory artystów, których prawa reprezentuje SAWP;

2)w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 19 lutego 2025 r. A. Sp. z o.o. dokonywała reemisji ww. utworów, nie mając zawartej z SAWP umowy, o której mowa w ww. przepisie PrAut;

3)zawarcie umowy z dnia 20 lutego 2025 r. zapewniło podstawę umowną do reemitowania utworów ww. artystów ww. okresie oraz umożliwiło Wnioskodawcy dalszą, legalną reemisję ww. utworów w sieci telewizji (…).

Biorąc pod uwagę powyższe, jak również uwzględniając to, że iż uznanie przez Podatnika roszczenia głównego SAWP, dotyczącego wynagrodzenia za okres od 1 stycznia 2020 r. do 19 lutego 2025 r. , było niezbędne, aby SAWP wyraziło zgodę na zawarcie umowy w treści uwzględniającej zrzeczenie się wszelkich innych roszczeń za ww. okres oraz udzielenie rabatu do kwoty 0,26 zł za jednego abonenta począwszy od 1 lutego 2025 r., uznać należy, że wypłata uzgodnionej kwoty ww. wynagrodzenia, opiewającego na (…) zł, stanowiła racjonalny wydatek, pozwalający na zachowanie oraz zabezpieczenie źródła przychodów z opłat za korzystanie z sieci telewizji (…) przez abonentów. Taki wydatek musi bowiem ponieść każdy operator sieci (…), aby jego działalność była zgodna z prawem, a tym samym służy on zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodu. Irrelewantnym przy tym jest, czy wysokość wynagrodzenia należnego SAWP za ww. okres określona została przed jego rozpoczęciem, czy ex post, jak miało to miejsce w opisanym stanie faktycznym.

Zauważyć przy tym należy, że nawet jeżeli zapłatę ww. kwoty należy uznać nie za wypłatę SAWP umówionego wynagrodzenia, lecz za realizację ugody pozasądowej (z uwagi na to, że dotyczy ona okresów przeszłych oraz że obie strony poczyniły na swoją rzecz pewne ustępstwa), to i tak Podatnik mógłby w takiej sytuacji zaliczyć ww. wydatek do kosztów uzyskania przychodów, co potwierdzono w poniższej interpretacji indywidualnej: interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 lipca 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.199.2021.1.MF. Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że „Wnioskodawca reemituje w sieci (…) utwory na podstawie zawartej umowy licencji na reemisję z organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi (dalej: „OZZ”). Spółka uiszczała, zdaniem OZZ, opłaty licencyjne w niepełnej wysokości, co skutkowało procesowym dochodzeniem przez OZZ zapłaty brakującej części opłat przed Sądem Okręgowym w (...). Obydwie strony odmiennie interpretowały, jak ustalić podstawę naliczania opłat licencyjnych.

OZZ nie odpowiadając na ostatnie wyjaśnienia Spółki w tym zakresie, złożyła pozew, domagając się udzielenia szerokich informacji handlowych oraz zapłaty na jej rzeczy kwoty 486.504 zł. Od razu po otrzymaniu pozwu (który był jednak dla Spółki zaskoczeniem) podjęto negocjacje ugodowe. W ocenie Spółki, istniało bowiem bardzo duże ryzyko przegrania sprawy i to zarówno w obu aspektach, czyli żądania udzielenia informacji oraz zapłaty.

Wnioskodawca w celu zakończenia sporu sądowego zawarł w kwietniu 2021 r. ugodę z OZZ (dalej: „Ugoda”). Warunkiem ugodowym OZZ, reprezentowanej przez pełnomocnika - adwokata - jest, poza uregulowaniem wyliczonej należności wraz ze skapitalizowanymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, zwrócenie przez Wnioskodawcę na rzecz OZZ kosztów procesu w łącznej wysokości 23.833 PLN (dalej: „Koszty procesu”).

(...)

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy uznać, że przedmiotowy wydatek - choć nie może być powiązany z konkretnym przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę - niewątpliwie wiążą się jednak z prowadzoną działalnością i został poniesiony dla ochrony jej interesów - w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Bowiem, jak wynika z opisu sprawy w ramach Ugody Wnioskodawca uiści na rzecz OZZ ustaloną kwotę, w tym całość Kosztów procesu, w dziewięciu ratach z terminami płatności przypadającymi w okresie od 15 kwietnia do 15 grudnia 2021 r. Ponadto, dzięki zawarciu Ugody, Spółka nie musi uiszczać opłaty sądowej w pełnej wysokości, a jedynie w połowie (12.313 PLN), ponieważ, przepisy premiują w tym względzie zakończenie sporu ugodą. Zakończenie sporu na tak wczesnym etapie pozwoliło także uniknąć wyższych kosztów zastępstwa procesowego. Przy jego dłuższym prowadzeniu, nie można wykluczyć żądania wyższej, niż wyjściowej (10.800 PLN) kwoty, będącej jej kilkukrotnością.

Jednocześnie, jak wskazała Spółka, decyzja o zawarciu Ugody była podejmowana w warunkach toczącej kraj epidemii związanej z COVID-19. Spółka została zmuszona do weryfikacji swoich decyzji gospodarczych. Jednym z wyrazów tej weryfikacji była decyzja o zawarciu Ugody, aby w ten sposób ograniczyć łączną kwotę wydatków, jakie Spółka musiałaby ponieść, gdyby kontynuowała proces i go przegrała. Takie postępowanie pozwoliło na przeznaczenie zaoszczędzonych w ten sposób środków na finansowanie jej funkcjonowania w okresie pogorszania koniunktury, do czasu gdy ta koniunktura się poprawi.

Ponadto, jak wskazano powyżej wydatek który zostanie poniesiony przez Wnioskodawcę na pokrycie Kosztów procesu nie został wymieniony w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 updop.

Uznać zatem należy, że wydatek który zostanie poniesiony na pokrycie Kosztów procesu ustalonych w zawartej Ugodzie, o którym mowa we wniosku ma swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów”.

Skoro zatem nie tylko zapłata roszczenia głównego, objętego ugodą, zawartą przez podatnika z organizacją zbiorowego zarządzania prawami, ale nawet koszty procesu w sprawie, w której zawarto ugodę sądową można uznać za koszty uzyskania przychodów, to tym bardziej należy uznać, że łączna kwota wynagrodzenia SAWP, której dotyczy pytanie nr 1 wniosku, może zostać zaliczona przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, poszczególne transze wynagrodzenia należnego SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2025 r., będą podlegały zaliczeniu przez Podatnika do kosztów uzyskania przychodów z chwilą zaksięgowania przez Wnioskodawcę faktury VAT, wystawionej przez SAWP w związku z dokonaniem przez Podatnika zapłaty transzy.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, poszczególne transze wynagrodzenia należnego SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2025 r., będą podlegały zaliczone przez Podatnika do kosztów uzyskania przychodów z chwilą zaksięgowania przez Wnioskodawcę faktury VAT, wystawionej przez SAWP w związku z dokonaniem przez Podatnika zapłaty transzy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1.przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz

2.potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu wskazać również należy, że własność intelektualna obejmuje prawo autorskie i własność przemysłową. W gospodarce opartej na wiedzy własność intelektualna jest jednym z głównych czynników pozwalających stworzyć przewagę konkurencyjną i decydować o sukcesie rynkowym. Z drugiej strony, brak ochrony w zakresie własności przemysłowej może spowodować nieodwracalne szkody. Natomiast zapewnienie odpowiedniej ochrony znaków towarowych, wynalazków i wzorów nie tylko pozwala zamienić pomysł w prawo o rzeczywistej wartości rynkowej, ale umożliwia powstrzymanie potencjalnych naruszeń takiego prawa.

Zagadnienia własności intelektualnej w Polsce zostały uregulowane przez dwa zasadnicze akty prawne: ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawę Prawo własności przemysłowej.

W ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1170) zawarta została m.in. definicja znaku towarowego.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 i 2 ww. ustawy,

znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony.

znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

W myśl natomiast art. 121. wskazanej ustawy,

na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskich i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 24),

przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W myśl art. 16 ww. ustawy,

jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem, a w szczególności prawo do:

1) autorstwa utworu;

2) oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo;

3) nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania;

4) decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności;

5) nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.

Działalność podmiotu gospodarczego może czasami wiązać się z naruszeniem dóbr innych osób. Takie działanie wiąże się z poniesieniem pewnych kosztów będących następstwem kar. Nie wszystkie jednak poniesione kary umowne stanowią dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Ustawodawca w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wymienił szereg wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w tym wydatków mających charakter kar i sankcji. Są one jednak związane z wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej (art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT) jak również nieprzestrzeganiem przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonaniem nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o CIT).

Art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowi, że

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z kolei w myśl art. 21¹ ustawy o prawie autorskich i prawach pokrewnych stanowi, że

1. Wolno reemitować utwory wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

2. Obowiązku pośrednictwa właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do:

1) praw, z których organizacja radiowa lub telewizyjna korzysta w odniesieniu do jej własnych transmisji, niezależnie od tego, czy dane prawa należą do tej organizacji, czy też zostały na nią przeniesione przez innego uprawnionego;

2) reemitowania utworów pierwotnie nadawanych wyłącznie w systemie teleinformatycznym w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną;

3) reemitowania utworów za pośrednictwem usługi dostępu do internetu, o której mowa w art. 2 akapit 2 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2120 z dnia 25 listopada 2015 r. ustanawiającego środki dotyczące dostępu do otwartego internetu oraz zmieniającego dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, a także rozporządzenie (UE) nr 531/2012 w sprawie roamingu w publicznych sieciach łączności ruchomej wewnątrz Unii (Dz. Urz. UE L 310 z 26.11.2015, str. 1, z późn. zm.), chyba że jest ono dokonywane w sposób umożliwiający dostęp do nich wyłącznie upoważnionym użytkownikom.

3. Do sporów związanych z zawarciem umowy w zakresie praw, o których mowa w ust. 2 pkt 1, lub jej warunkami przepis art. 85 ustawy o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi stosuje się odpowiednio.

4. W przypadku reemitowania utworów nadawanych w procesie technicznym wprowadzenia bezpośredniego nadawca i reemitent dokonują jednej czynności rozpowszechniania utworu, przy czym każdy z nich jest obowiązany uzyskać zgodę uprawnionego odpowiednio na nadawanie tych utworów oraz ich reemitowanie.

Do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami i odszkodowaniami. W przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT ustawodawca wprost wyraża, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary czy odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania zobowiązań. Kary te są zatem wynikiem niewłaściwego działania lub zaniechania dłużnika. Co do pozostałych kar i odszkodowań, niewymienienie ich w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie oznacza, że automatycznie można takie wydatki uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo - skutkowy, albo musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw autorskich należących do SAWP jest konsekwencją korzystania z nich przez Państwa bez umowy, bowiem w myśl art. 21¹ ustawy o prawie autorskich i prawach pokrewnych wolno reemitować utwory, ale powinna zostać zawarta umowa z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Taką umowę zawarli Państwo „z mocą wsteczną” 20 lutego 2025 r.

Wskazać jednak należy, że zawarcie umowy „z mocą wsteczną” (jeżeli jest ona prawnie skuteczna, co nie jest przedmiotem oceny tut. Organu), w związku z reemisją utworów nie jest sankcją za dokonanie naruszenia praw autorskich, nie jest również odszkodowaniem ani karą za bezumowne korzystanie z praw autorskich, tylko stanowi de facto zapłatę za korzystanie z praw autorskich bez zawartej wcześniej umowy. Wypłata wynagrodzenia żądana przez SAWP za wcześniejszy okres korzystania przez Spółkę z praw autorskich (reemisji utworów) stanowi krok do prawnego uregulowania obecnych wzajemnych relacji między stronami.

Podsumowując, wykładnia przepisów art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, łącznie z katalogiem negatywnym wydatków związanych z przychodami podatnika, niestanowiących wolą ustawodawcy kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) prowadzi do wniosku, że wypłacone wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw autorskich (reemisji utworów) stanowi koszty uzyskania przychodów Spółki, o ile oczywiście istnieje związek przyczynowo-skutkowy z przychodami. Ustawodawca wskazuje bowiem w tym drugim przepisie, jakie odszkodowania, grzywny, kary i inne opłaty sankcyjne związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wśród nich nie wskazano wydatków na wypłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie praw autorskich (reemisji utworów).

Regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT,

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT,

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT,

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, regulują zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT,

koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT,

za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wątpliwości Państwa do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 dotyczą kwestii ustalenia, czy kwota (…) zł, stanowiąca wynagrodzenie należne SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., stanowi dla Podatnika koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka w dniu 20 lutego 2025 r. zawarła z SAWP umowę, na podstawie której strony ustaliły, że z tytułu reemitowania artystycznych wykonań w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r. przez Podatnika SAWP należne jest wynagrodzenie w kwotach:

- (…) zł za 2020 rok,

- (…) zł za 2021 rok,

- (…) zł za 2022 rok,

- (…) zł za 2023 rok,

- (…) zł za 2024 rok,

- (…) zł za miesiąc styczeń 2025 r.,

tj. łączne wynagrodzenie w wysokości (…) zł (słownie: (…)), powiększone o podatek VAT, które A. Sp. z o.o. zobowiązał się zapłacić na konto SAWP w następujący sposób:

- do 28 lutego 2025 r. r. kwotę (…) zł + 23 % VAT (tj. brutto: (…) zł);

- do 30 kwietnia 2025 r. kwotę (…) zł + 23 % VAT (tj. brutto: (…) zł);

- do 30 czerwca 2025 r. kwotę (…) zł + 23 % VAT (tj. brutto: (…) zł).

Transze ww. wynagrodzenia, które były płatne do 28 lutego i do 30 kwietnia br. zostały już uiszczone przez A. Sp. z o.o.

W umowie z 20 lutego 2025 r. zastrzeżono również, iż terminowa zapłata przez Wnioskodawcę łącznej kwoty, ww. wynagrodzenia wyczerpuje wszelkie roszczenia stron związane z przedmiotem umowy za okres poprzedzający jej podpisanie. W ww. umowie zawarto też postanowienie, zgodnie z którym weszła ona w życie z dniem podpisania, z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2020 r.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że wypłacone należności na podstawie umowy zawartej 20 lutego 2025 r. „z mocą wstecz” stanowią „wynagrodzenie” wypłacone tytułem uregulowania kwoty należnej za bezumowne korzystanie z praw autorskich, tj. stanowią uregulowanie wszelkich należności za dotychczasowe korzystanie z praw oraz pozostają w związku z uzyskiwanymi przychodami z tytułu świadczonych usług.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z praw autorskich nie zostało wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym możliwość zaliczenia kwoty (…) zł stanowiącej wynagrodzenie należne SAWP z tytułu bezumownego korzystania z utworów, do kosztów uzyskania przychodów jest przede wszystkim uzależniona od kwestii spełniania przez nie tzw. przesłanki celowości, określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla ich kwalifikacji podatkowej kluczowe znaczenie ma zatem ocena, czy są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Dlatego też, skoro – jak wynika z opisu stanu faktycznego – Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie świadczenia usług telewizji (…), co wiąże się z wykorzystywaniem utworów chronionych prawem autorskim i prawami pokrewnymi na polu eksploatacji „reemitowanie” w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to wydatki, o których mowa w przedmiotowym wniosku – w ocenie tutejszego organu interpretacyjnego – wypełniają hipotezę normy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto przedmiotowy wydatek – choć nie może być powiązany z konkretnym przychodem uzyskanym przez Państwa – niewątpliwie wiążą się jednak z prowadzoną działalnością i zostaną poniesione dla ochrony jej interesów – w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Bowiem, jak wynika z opisu sprawy Spółka chcąc uniknąć ponoszenia odsetek za zwłokę, ewentualnego odszkodowania w podwójnej wysokości należnego wynagrodzenia w przypadku dalszego bezumownego korzystania z chronionych utworów oraz ewentualnych kosztów postępowania sądowego, w dniu 20 lutego 2025 r. zawarła z SAWP umowę, na podstawie której strony ustaliły, że z tytułu reemitowania artystycznych wykonań w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r. przez Państwa SAWP należne jest wynagrodzenie w łącznej w wysokości (…) zł. W ww. umowie przewidziano również, że od 1 lutego 2025 r. będą Państwo zobowiązani do wypłacania SAWP wynagrodzenia z tytułu reemitowania artystycznych wykonań w wysokości 0,26 zł za każdego abonenta, powiększonego o podatek VAT. Stawka ta została wynegocjowana dzięki zgodzie Spółki na uznanie ww. roszczeń SAWP za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r. (pierwotnie SAWP proponował stawkę 0,27 zł od abonenta).

Uznać zatem należy, że kwota (…) zł, stanowiąca wynagrodzenie należne SAWP zgodnie z umową zawartą z Państwem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., ma swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Tym samym przedmiotowa kwota może stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Zatem Państwa stanowisko do pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Z kolei Państwa wątpliwości do pytania oznaczonego we wniosku nr 2 dotyczą kwestii ustalenia, czy poszczególne transze wynagrodzenia należnego SAWP zgodnie z umową zawartą z Podatnikiem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 stycznia 2025 r., będą podlegały zaliczeniu przez Podatnika do kosztów uzyskania przychodów z chwilą zaksięgowania przez Wnioskodawcę faktury VAT, wystawionej przez SAWP w związku z dokonaniem przez Podatnika zapłaty transzy.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że poszczególne transze wynagrodzenia należnego SAWP zgodnie z umową zawartą z Państwem w dniu 20 lutego 2025 r. za okres od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 stycznia 2025 r., stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, gdyż nie ma możliwości powiązania ich z powstaniem konkretnych przychodów.

Wydatek ten, należy kwalifikować jako koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami i jako taki powinien zostać zaliczony do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT - w dacie jego poniesienia. Skoro zaś na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się co do zasady dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów - momentem poniesienia wynagrodzenia za bezumowne reemitowanie utworów będzie dzień ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie uzyskanej faktury wystawionych przez SAWP w związku z dokonaniem zapłaty przez Państwa transzy wynagrodzenia.

Zatem Państwa stanowisko do pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.