Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych   jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”, lub „Licencjobiorca”), z siedzibą (…) jest osobą prawną zarejestrowaną i działającą na podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 z późn. zm; dalej: „Ustawa o CIT”).

Spółka jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest (…). Przedmiotem działalności Spółki według nomenklatury PKD jest, w szczególności: (…).

(…) odbywa się na podstawie Umowy o świadczenie usług (…) 2022 r. na rzecz kontrahenta - B (położona oraz zarejestrowana w Państwie Izrael) usług związanych z (…), w tym, przykładowo:

1)dostawą i obsługą oprogramowania;

2)usług w zakresie tworzenia (…);

3)usług w zakresie umieszczania i przetwarzania (…);

4)wsparcia technicznych oraz doradczych dla użytkowników końcowych (…).

Istotnym czynnikiem dla zapewnienia płynności działalności Spółki i osiągnięcia konkurencyjności na rynku jest dostęp do profesjonalnego oprogramowania. Na dzień dzisiejszy, Spółka nabywa oprogramowanie u różnych pośredników zarejestrowanych na terenie Polski.

Jednakże w celu zapewnienia systematycznej, stałej i nieprzerwanej dostawy niezbędnego oprogramowania Spółka planuje jego zakup na podstawie (…) Umowy Sublicencyjnej (…) 2025 r., podpisanej między A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością a C.

Na przykład, w najbliższym czasie zaplanowany jest zakup oprogramowania (…) (dalej jako: „Oprogramowanie”). C jest izraelską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą (…), Izrael oraz posiada numer rejestracyjny: (…) (dalej jako: „Licencjodawca”).

Licencjodawca nie posiada siedziby ani zarządu na terytorium Polski. Cały dochód Licencjodawcy jest opodatkowany w Państwie Izrael. Jednocześnie, Spółka zwraca uwagę, że w przyszłości nie wyklucza zawierania analogicznych transakcji/umów do opisanych w niniejszym opisie zdarzenia przyszłego wniosku również z innymi podmiotami nie posiadającymi siedziby prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Licencjodawca nie jest właścicielem Oprogramowania, cześć nabywa bezpośrednio od właściciela oraz posiadacza praw autorskich, część od pośrednika.

Na podstawie Umowy Sublicencyjnej Spółka planuje nabywać od Licencjodawcy niewyłącznej, niezbywalnej i odwołalnej Sublicencji na używanie Oprogramowania (dalej jako: „Sublicencja”). Spółka będzie nabywać Sublicencję w celu korzystania z Oprogramowania jako jego użytkownik końcowy (tzw. „end-user”), w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Spółka będzie wykorzystywać Oprogramowanie wyłącznie na własny użytek bez prawa dalszego udzielenia Sublicencji. Na podstawie nabytej Sublicencji Spółka będzie uprawniona do korzystania z Oprogramowania na całym świecie na okres nie więcej niż 12 miesięcy. Zgodnie z ustalonymi warunkami użytkowania Spółka będzie uprawniona do zwielokrotnienia, zainstalowania i skonfigurowania Oprogramowania, a następnie jego uruchomienia, przechowywania i korzystania z niego.

W zakresie pól eksploatacji Oprogramowania nie dysponuje natomiast prawem do rozpowszechniania (w tym użyczania lub najmowania) Oprogramowania ani jego kopii. W szczególności Spółka nie będzie mogła dalej odsprzedać Oprogramowania. Spółka nie będzie dysponowała również prawem do wprowadzania zmian w kodzie Oprogramowania (poza zmianami dokonanymi w celu dostosowania Oprogramowania do potrzeb Spółki i jego wdrożenia w Spółce). W zakresie nabytej Sublicencji Spółka nie będzie miała również prawa do udzielania jakichkolwiek sublicencji na rzecz osób trzecich. Spółka nie będzie miała możliwości upoważnienia żadnej innej osoby do korzystania z Oprogramowania w tym znaczeniu, że nie będzie mogła go udostępnić innemu podmiotowi.

Ponadto, w ramach udzielonej Sublicencji nie zostaną na Spółkę przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do Oprogramowania. Przedmiotem nabywanych Sublicencji nie jest przeniesienie praw, czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do Oprogramowania w celu umożliwienia czerpania korzyści majątkowych, a jedynie udostępnienie prawa do korzystania z Oprogramowania dla własnych potrzeb Spółki.

Spółka będzie dokonywać na rzecz Licencjodawcy jednorazową opłatę za Oprogramowanie za okres używania (dalej jako: „Opłaty Sublicencyjne”). Okres używania oraz Opłata Sublicencyjna zostaną każdorazowo ustalony w Zamówieniach, które będą uzgadniane z Licencjodawcą.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej opis zdarzenia przyszłego, Spółka, jako płatnik, nabrała wątpliwości odnośnie do obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. „podatku u źródła”), o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT („podatek u źródła”) od Opłat Sublicencyjnych wypłacanych Licencjodawcy.

Pytanie

Czy ponoszone przez Spółkę Opłaty Sublicencyjne dotyczące Sublicencji podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, a w konsekwencji czy Spółka, dokonując ich wypłaty, jest (i będzie) zobowiązana jako płatnik do pobrania podatku u źródła od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki ponoszone Opłaty Sublicencyjne jako dotyczące tzw. „licencji użytkownika końcowego” („end- user license”) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, a w konsekwencji Spółka, dokonując ich wypłaty, nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania podatku u źródła od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Należy wskazać, iż polski ustawodawca określił zamknięty katalog dochodów (przychodów), których uzyskanie przez podmioty zagraniczne powoduje powstanie obowiązku potrącenia podatku od tych należności u źródła. Przedmiotowy obowiązek spoczywa na podmiocie polskim wypłacającym należności zagranicznemu kontrahentowi.

Na wstępie Spółka zwraca uwagę, że zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT „podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

W ust. 3 tego artykułu wymieniono dochody (przychody), które w szczególności uważa się za osiągane na terytorium Polski, a wśród nich dochody (przychody) z „tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia” (pkt 5). Natomiast w ust. 5 wskazano, że „za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4”.

Zgodnie z ust. 21 ust. 1 Ustawy o CIT „podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...) - ustala się w wysokości 20% przychodów; (...)”.

Na podstawie art. 26 ust. 1 zd. 1 Ustawy o CIT „osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e”.

Niemniej jednak, w opinii Spółki, wskazany wyżej przepis nie obejmuje swoim zakresem przypadku nabycia Sublicencji użytkownika końcowego (tzw. end-user). Zatem pobór podatku u źródła nie dotyczy sytuacji udostępniania wyłącznie „kopii” Oprogramowania dla własnych potrzeb nabywcy, tj. sytuacji udzielenia Sublicencji użytkownika końcowego - czyli wyłącznie do korzystania z Oprogramowania we własnym zakresie. Co więcej, powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, w szczególności wskazać należy następujące rozstrzygnięcia (na przykład):

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej [dalej: „DKIS”] z 22 marca 2023 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.119.2023.1.MR1), w której potwierdził on stanowisko wnioskodawcy: „Jak wynika z wniosku Spółka nabywa od amerykańskiego Dostawcy licencje na wykorzystanie na użytek własny Oprogramowania (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji nie nastąpi przeniesienie na Spółkę jakiekolwiek majątkowych praw autorskich do ww. Oprogramowania, Spółka nie będzie miała prawa do udzielania do rozporządzania tymi licencjami czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Wobec powyższego płatności dokonywane przez Państwa na rzecz Dostawcy z siedzibą w Stanach Zjednoczonych nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie są Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.”

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 lutego 2023 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.842.2022.1.MZA), w której potwierdził on stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „W ramach licencji nie nastąpi przeniesienie na Spółkę majątkowych praw autorskich do ww. Oprogramowania, Spółka nie będzie miała prawa do udzielania do rozporządzania tymi licencjami czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Wobec powyższego płatności dokonywane przez Państwa na rzecz Dostawcy z siedzibą w Stanach Zjednoczonych nie będą stanowić należności licencyjnych. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie będą Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.”

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 października 2021 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.431.2021.1.NL), w której odstąpił on od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy, potwierdzając tym samym jego stanowisko, że: „Wynagrodzenie wypłacane z tytułu Licencji użytkownika końcowego nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., wobec czego zapłata takiego wynagrodzenia nie pociąga za sobą konieczności pobrania podatku u źródła od wypłacanych należności”.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT reguluje opodatkowanie uzyskiwanych w Polsce przez nierezydentów, tj. podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, m.in. przychodów uzyskiwanych „z praw autorskich i praw pokrewnych”, a więc tzw. „należności licencyjnych”. Przykładem takich należności licencyjnych są opłaty uzyskiwane z tytułu korzystania z utworu (prawa do rozporządzania utworem) w zakresie uzgodnionych pól eksploatacji, zgodnie z art. 50 czy (w odniesieniu do programów komputerowych) art. 74 ust. 4 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 z późn. zm.).

Co więcej pojęcie „należności licencyjne” zostało określone w art. 12 ust. 3 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz.U. 1992 nr 28 poz. 124): „3. Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i nagrań wideo oraz filmów i taśm dla nagrań radiowych lub telewizyjnych, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.”

Jak wynika z powyższego, o opłatach będących „należnościami licencyjnymi” w powyższym rozumieniu można zatem mówić wtedy, gdy osoba posiadająca prawa do programu komputerowego (np. jego autor) ceduje część tych praw w drodze udzielonej licencji na osobę trzecią w celu eksploatacji handlowej oprogramowania – gdy np. autor upoważnia osobę trzecią do zmodyfikowania oprogramowania w celu jego dalszego rozpowszechniania (w takiej zmodyfikowanej wersji) i osiągania z tego tytułu przychodów. Jednocześnie, na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego – np. w Komentarzu do Modelu Konwencji OECD (przykład niżej) – przyjmuje się, że takimi należnościami licencyjnymi (opodatkowanymi podatkiem u źródła) nie są opłaty za korzystanie z oprogramowania w oparciu o „licencję użytkownika końcowego” (end-user license). Chodzi tutaj o tego rodzaju licencję, która przyznaje uprawnienia pozwalające jedynie na faktyczne korzystanie z tego oprogramowania, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Przykładowo, w Komentarzu wskazano, że „14. W innych rodzajach transakcji prawa nabyte w związku z prawem autorskim są ograniczone do tych, które są niezbędne do umożliwienia użytkownikowi korzystania z programu, na przykład w przypadku gdy nabywca otrzymuje ograniczone prawa do zwielokrotniania programu. Taka sytuacja ma zazwyczaj miejsce w przypadku transakcji nabycia kopii programu. Prawa przenoszone w takich przypadkach są specyficzne dla charakteru programów komputerowych. Umożliwiają one użytkownikowi kopiowanie programu, na przykład na dysk twardy komputera użytkownika lub w celach archiwalnych. (...) Niezależnie od tego, czy prawo to jest przyznane na mocy przepisów prawa, czy na podstawie umowy licencyjnej zawartej z właścicielem praw autorskich, skopiowanie programu na dysk twardy komputera lub do pamięci o dostępie swobodnym lub wykonanie kopii archiwalnej jest niezbędnym etapem korzystania z programu. W związku z tym prawa związane z tymi czynnościami kopiowania, o ile nie wykraczają one poza umożliwienie użytkownikowi skutecznego korzystania z programu, nie powinny być brane pod uwagę przy analizie charakteru transakcji dla celów podatkowych. Płatności w tego rodzaju transakcjach byłyby traktowane jako przychody handlowe zgodnie z art. 7.” („Model Tax Convention on Income and on Capital. Volume I and II (Updated 21 November 2017) [online]. OECD, 2019. [dostęp 20-06¬2025]. Dostęp w Internecie - http://dx.doi.org/10.1787/g2g972ee-en”, akapit 14 komentarza do art. 12).

Z powyższego wynika, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, niepozwalające na wykorzystywanie tego programu komercyjnie (jego rozpowszechnianie czy sublicencjonowanie), nie stanowią podstawy do traktowania naliczanych opłat jako należności licencyjnych w rozumieniu Modelu Konwencji OECD. Takie opłaty są zbliżone bardziej do opłat za nabycie egzemplarza produktu do wykorzystania na własny użytek – programu, który można jedynie zainstalować (wgrać), skonfigurować, uruchomić (odtworzyć) czy zarchiwizować (zrobić kopię zapasową). W konsekwencji dochód uzyskiwany w postaci takich opłat licencyjnych nie powinien na gruncie Modelu Konwencji OECD podlegać opodatkowaniu w oparciu o art. 12 („Należności licencyjne”), tylko na podstawie art. 7 („Zyski przedsiębiorstw”).

Natomiast w świetle polskiej Ustawy o CIT tego rodzaju opłaty nie powinny być traktowane jako przychody „z praw autorskich lub praw pokrewnych” z art. 21 ust. 1 pkt 1 – nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie tego przepisu. Przedmiotem licencji „end-user” nie są bowiem prawa autorskie lub prawa pokrewne, do których odwołuje się ten przepis, tylko uprawnienie do używania egzemplarza utworu (faktycznego korzystania z niego, zgodnie z jego przeznaczeniem).

W ocenie Spółki przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego Sublicencja, z tytułu której Spółka ponosi Opłaty Sublicencyjne na rzecz Licencjodawcy, stanowi licencję użytkownika końcowego, o której mowa powyżej.

Jak wskazano, Spółka planuje nabywać Sublicencję o charakterze niewyłączonym, w celu korzystania z Oprogramowania jako jego użytkownik, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Spółka będzie wykorzystywać Oprogramowanie wyłącznie na własny użytek. Jednocześnie Spółka nie dysponuje prawem do wprowadzania zmian w Oprogramowaniu w żadnym zakresie. Co więcej, Spółka nie dysponuje również prawem do rozpowszechniania (w tym użyczania lub najmowania) Oprogramowania ani jego kopii. Na podstawie udzielonej Sublicencji Spółka nie może np. wprowadzić zmian w Oprogramowaniu i rozpocząć jego dalszego rozpowszechniania, jako sprzedaży nowego (ulepszonego) produktu rynkowego. Jak też wskazano, Spółka nie ma też prawa do udzielania jakichkolwiek sublicencji na rzecz osób trzecich; Spółka nie może też upoważnić żadnej innej osoby do korzystania z Oprogramowania w tym znaczeniu, że nie może go udostępnić innemu podmiotowi.

Ponadto, w ramach udzielonej Sublicencji nie zostają na Spółkę przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do Oprogramowania. Zakres udzielonej przez Licencjodawcę Sublicencji nie pozwala zatem Spółce na jakiekolwiek wykorzystywanie tego programu komercyjnie (jego rozpowszechnianie czy sublicencjonowanie). Na Spółkę nie scedowano żadnych praw, które pozwalałby jej na eksploatację handlową Oprogramowania – np. prawo do zmodyfikowania Oprogramowania w dowolnym zakresie i następnie jego sprzedaż pod nową nazwą.

Mając na względzie wskazane powyżej okoliczności, w ocenie Spółki Sublicencja nabyta przez Spółkę od Licencjodawcy ma charakter licencji użytkownika końcowego (end-user license). Wobec tego opłaty ponoszone z tytułu tej Sublicencji nie powinny być traktowane jako „należności licencyjne” – przychody z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

A zatem, zgodnie z pytaniem i przedstawionym stanowiskiem we wniosku, ponoszone przez Spółkę Opłaty Sublicencyjne, jako dotyczące tzw. „licencji użytkownika końcowego” („end-user license”), nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, a w konsekwencji Spółka, dokonując ich wypłaty, nie będzie zobowiązana jako płatnik do pobrania podatku u źródła od tych wypłat na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie transakcji z podmiotem wymienionym we wniosku, dla którego dane w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami zostały przez Państwa wskazane.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.