Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 czerwca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym do celów podatku VAT w Polsce. Wnioskodawca wykonuje czynności w przedmiocie produkcji (...) i handlu materiałami poligraficznymi i urządzeniami. Spółka oprócz dochodów osiąganych na terytorium Polski, osiąga również przychody (dochody) poza terytorium kraju, m.in. od klientów mających zagraniczną rezydencję podatkową.

Spółka dokonała sprzedaży usługi serwisowania urządzenia A do podmiotu zlokalizowanego w Maroko (dalej: „Klient”). Klient posiada rezydencję podatkową w Maroko. Z nieznanych Wnioskodawcy przyczyn Klient pobrał od wypłaconego wynagrodzenia należnego dla Wnioskodawcy podatek u źródła (dalej: „podatek zagraniczny”). Spółka wielokrotnie podejmowała bezskuteczne próby pozyskania od Klienta dowodu zapłaty do organu podatkowego pobranego podatku zagranicznego w Maroku.

Należy uznać, że Spółka nie ma i nie będzie miała możliwości udokumentowania płatności podatku zagranicznego przez Klienta na rzecz miejscowych organów skarbowych za pomocą potwierdzenia przelewu, ze względu na fakt, że płatności te dokonywane są w taki sposób, że każdorazowa operacja przelewu zawiera sumarycznie pobrany podatek od wszystkich kontrahentów Klienta z danego przedziału czasu, a co za tym idzie, na podstawie takiego potwierdzenia przelewu nie ma możliwości wykazania konkretnej wartości podatku zagranicznego pobranego przez Klienta z płatności na rzecz Spółki.

Dla celów dowodowych w zakresie faktu zapłaty podatku zagranicznego w Maroku przez Klienta, Spółka dysponuje jedynie mailową korespondencją z Klientem, z której wynika, iż Klient pobrał i odprowadził podatek zagraniczny do miejscowego organu podatkowego. Klient przedstawił także skany zagranicznych dokumentów, ale nie wynika z tych dokumentów jednoznacznie, iż podatek zagraniczny został pobrany od należności Wnioskodawcy. Spółka nie dysponuje żadnym dokumentem urzędowym potwierdzającym, iż Klient wpłacił do urzędu podatek u źródła pobrany od jej należności, który wyraźnie potwierdzałby, iż zapłacony podatek to podatek wprost należny od należności Wnioskodawcy. Z uzyskanych przez Spółkę informacji od Klienta wynika, iż uznał on należności Spółki z tytułu usługi serwisowania jako należność licencyjną.

Uzupełnienie wniosku

Należności zakwalifikowane przez Klienta jako należności licencyjne nie stanowią dochodów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.), tzn. dochodów wolnych od podatku.

Dane identyfikujące podmiot zagraniczny występujący w sprawie:

(….)

Pytania

1)Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy CIT do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku zagranicznego pobranego w Maroku od należności opisanej w stanie faktycznym?

2)Czy w przedstawionym stanie faktycznym, określając dzień zapłaty podatku w obcym państwie, a co tym idzie kurs właściwy dla jego przeliczenia na złote Spółka powinna stosować średni kurs odpowiedniej waluty ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego, poprzedzającego dzień dokonania poboru podatku przez płatnika, tj. zapłaty przez Klienta na rzecz Spółki należności wynikających z faktury wystawionej przez Spółkę za świadczoną przez nią usługę?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

W opinii Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy CIT do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku zagranicznego pobranego w Maroko od wynagrodzenia wypłaconego przez Klienta.

Ustawodawca w przepisach ustawy CIT regulujących problematykę dochodów uzyskiwanych przez podatników posiadających nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, którzy uzyskują dochody ze źródeł położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, unormował jako metodę eliminacji podwójnego opodatkowania tzw. metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego). W myśl art. 20 ust. 1 Ustawy CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną nie zwalnia tych dochodów z opodatkowania w państwie rezydencji (art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT), w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powołany art. 20 ust. 1 Ustawy CIT ustanawia zatem następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

-podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce;

-podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą;

-dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;

-dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT;

-podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

Na podstawie art. 20 ust. 6 Ustawy CIT, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu. Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 22a Ustawy CIT). Stosownie zaś do art. 22b ustawy CIT, odliczenie określone w art. 20 ustawy CIT stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Zgodnie z art. 12 ust. 1, 2 i ust. 3 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Rabacie dnia 24 października 1994 r.:

1)Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2)Jednakże takie należności podlegają również opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek w ten sposób wymierzony nie może przekroczyć dziesięciu procent brutto należności licencyjnych.

3)Określenie „należności licencyjne”, użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku fabrycznego lub handlowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, za prawo użytkowania lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; należności licencyjne obejmują również prowizje, honoraria i wynagrodzenia z tytułu pomocy technicznej, usług świadczonych przez personel, jaki z tytułu prac badawczych.

Powyższa Konwencja przewiduje także podstawę prawną do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego w Maroku. Podsumowując, w opisanym stanie faktycznym nie ma wątpliwości, że Spółka faktycznie ponosi ekonomiczny ciężar opodatkowania usługi serwisowania, zakwalifikowanych przez Klienta zgodnie z lokalnymi przepisami jako należności licencyjne. Podatek ten jest bowiem potrącany z wynagrodzenia za usługi świadczone przez Spółkę na rzecz Klienta.

Finalnie należy wskazać, iż opierając się na brzmieniu i wykładni przepisów art. 20 ust. 1 Ustawy CIT oraz Konwencji należy stwierdzić, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Spółka ma prawo do odliczenia od podatku dochodowego obliczanego zgodnie z polskimi przepisami, opisanego we wniosku Podatku zagranicznego, pobranego przez Klienta na terytorium Maroka.

Ad 2.

Stosownie do art. 20 ust. 8 Ustawy CIT, określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu). Spółka pragnie zauważyć, że przepisy, tj. art. 20 ust. 8 ustawy CIT wskazując „dzień zapłaty podatku”, nie określa czy chodzi o dzień zapłaty podatku przez podatnika czy o dzień zapłaty podatku przez płatnika, a daty te mogą i często są różne. Tak zresztą, jak różne są kwoty zapłaty dokonywanej przez podatnika i przez płatnika.

W ocenie Spółki, dniem, w którym Spółka dokonuje zapłaty podatku w obcym Państwie, jest dzień, w którym Spółka ponosi ekonomiczny ciężar podatku zagranicznego, czyli moment płatności wynagrodzenia za Usługi przez Klienta z uwzględnieniem dokonanego przez płatnika potrącenia Podatku zagranicznego.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, w celu ustalenia kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie należy przyjąć kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania potrącenia podatku przez płatnika (Klienta) z zapłaty wynagrodzenia należnego Spółce za Usługi świadczone na rzecz Klienta, tj. dzień zapłaty za usługi świadczone przez Spółkę z uwzględnieniem podatku pobranego przez Klienta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Przepis ten statuuje tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy.

Polski normodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących problematykę dochodów uzyskiwanych przez podatników posiadających nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, którzy uzyskują dochody ze źródeł położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, unormował jako jedyną metodę eliminacji podwójnego opodatkowania tzw. metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego).

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT:

Powołany art. 20 ust. 1 ustawy o CIT ustanawia następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

‒podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce;

‒podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą;

‒dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;

‒dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT;

‒podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

W świetle art. 20 ust. 6 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 22a ustawy o CIT:

Na mocy art. 22b ustawy o CIT:

Ponadto wskazać należy, że przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z art. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Rabacie dnia 24 października 1994 r. (Dz.U. z 1996 r. nr 110, poz. 529, dalej: „konwencja polsko-marokańska”):

Art. 2 ust. 1 i 2 konwencji polsko-marokańskiej stanowi:

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1-3 konwencji polsko-marokańskiej:

Natomiast art. 24 konwencji polsko-marokańskiej dotyczy unikania podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 24 ust. 2 konwencji polsko-marokańskiej:

Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania oznaczonego nr 1 jest kwestia ustalenia, czy Spółka jest uprawniona na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy CIT do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku zagranicznego pobranego w Maroku od należności opisanej w stanie faktycznym.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że podatek dochodowy, który został pobrany u źródła (w Maroku) od wypłacanego Państwu wynagrodzenia, co do zasady mógłby podlegać odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce do wysokości limitu, obliczonego na podstawie art. 20 ustawy o CIT, o ile podmiot wypłacający wynagrodzenie zasadnie pobrał ten podatek (informacja ta została przyjęta jako element opis sprawy niepodlegający ocenie).

Jednakże w opisie stanu faktycznego wskazali Państwo, że Spółka nie ma i nie będzie miała możliwości udokumentowania płatności podatku zagranicznego przez Klienta na rzecz miejscowych organów skarbowych za pomocą potwierdzenia przelewu, ze względu na fakt, że płatności te dokonywane są w taki sposób, że każdorazowa operacja przelewu zawiera sumarycznie pobrany podatek od wszystkich kontrahentów Klienta z danego przedziału czasu, a co za tym idzie, na podstawie takiego potwierdzenia przelewu nie ma możliwości wykazania konkretnej wartości podatku zagranicznego pobranego przez Klienta z płatności na rzecz Spółki.

Dla celów dowodowych w zakresie faktu zapłaty podatku zagranicznego w Maroku przez Klienta, Spółka dysponuje jedynie mailową korespondencją z Klientem, z której wynika, iż Klient pobrał i odprowadził podatek zagraniczny do miejscowego organu podatkowego. Klient przedstawił także skany zagranicznych dokumentów, ale nie wynika z tych dokumentów jednoznacznie, iż podatek zagraniczny został pobrany od należności Spółki. Spółka nie dysponuje żadnym dokumentem urzędowym potwierdzającym, iż Klient wpłacił do urzędu podatek u źródła pobrany od jej należności, który wyraźnie potwierdzałby, iż zapłacony podatek to podatek wprost należny od należności Spółki.

Należy podkreślić, że w myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, odliczeniu podlega podatek zapłacony za granicą. Obowiązkiem podatnika jest zatem odpowiednio udokumentować polskiemu organowi podatkowemu fakt zapłacenia podatku za granicą i jego wysokość.

Fakt zapłaty podatku powinien być wiarygodnie udokumentowany, ponieważ jest to warunek do odliczenia zapłaconego podatku pomimo, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi wprost jakie dokumenty powinien posiadać podatnik, aby mógł skorzystać z omawianego odliczenia. Nie budzącym wątpliwości potwierdzeniem faktu zapłaty podatku za granicą oraz jego wysokości, jest informacja sporządzona przez stosowny organ administracji podatkowej w państwie źródła lub dokument przelewu na rachunek właściwego miejscowo organu administracji podatkowej podatku u źródła wraz ze wskazaniem wysokości, rodzaju wpłaconego podatku, tytułu wpłaty podatku oraz podmiotu w imieniu którego dokonywana jest zapłata pobranego podatku.

Dowody, którymi Państwo dysponują nie potwierdzają faktu zapłaty podatku w obcym państwie, gdyż jak wskazali Państwo w opisie stanu faktycznego, płatności podatku przez Klienta dokonywane są w taki sposób, że każdorazowa operacja przelewu zawiera sumarycznie pobrany podatek od wszystkich kontrahentów Klienta z danego przedziału czasu. Zatem nie można w oparciu o posiadane dokumenty stwierdzić czy Klient ten podatek odprowadził, a jeżeli tak to w jakiej wysokości i z tytułu czyjej należności.

Przywołany wcześniej art. 20 ust. 1 ustawy o CIT jednoznacznie wskazuje, że odliczeniu podlega kwota podatku zapłaconego w obcym państwie. Z kolei z przedstawionego opisu sprawy wynika, że nie są Państwo w stanie udokumentować faktu zapłaty tego podatku. W związku z powyższym Spółce nie przysługuje prawo odliczenia podatku pobranego w Maroku od wynagrodzenia wypłacanego przez Klienta.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na uznanie przez organ Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2 dotyczące ustalenia kursu przeliczenia podatku stała się bezzasadna.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.