Interpretacja indywidualna

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych, jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 maja 2025 r., wpłynął Państwa wniosek z 28 kwietnia 2025 r. (przesłany zgodnie z właściwością przez Naczelnika Urzędu Skarbowego), o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do złożenia korekt deklaracji podatkowych za okresy nieobjęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego tj. za lata 2019-2023, a także czy w korygowanych deklaracjach może uwzględnić straty podatkowe w innej wysokości niż wykazane w pierwotnie złożonych deklaracjach za te okresy (choć nie wyższej niż 50% wykazanej pierwotnie straty), po mimo, że straty te zostały pierwotnie wykazane w okresach, które uległy przedawnieniu tj. w latach 2014 - 2017.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

G. Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”, „Wnioskodawca”), posiada siedzibę na terytorium Polski i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”).

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której w latach ubiegłych korzystała ze wsparcia w postaci pomocy publicznej udzielanej na podstawie zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”), w rozumieniu przepisów obowiązujących w danym czasie. Spółka jest także podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z przeprowadzoną szczegółową analizą rozliczeń podatkowych w zakresie CIT za lata 2019-2023 (obejmującą w szczególności złożone deklaracje CIT-8, ewidencję księgową, dokumentację środków trwałych, dane dotyczące wykorzystania pomocy publicznej oraz korekty klasyfikacji przychodów i kosztów), Wnioskodawca stwierdził, że w niektórych przypadkach:

1. dokonywał błędnej klasyfikacji części przychodów i kosztów jako związanych z działalnością prowadzoną w SSE;

2. błędnie wykazał kwoty dochodu do opodatkowania lub wysokość strat podatkowych w złożonych deklaracjach CIT-8;

3. błędnie rozliczał wysokość wykorzystanej pomocy publicznej wynikającej z zezwoleń na działalność w SSE;

4. błędnie rozliczał amortyzację podatkową środków trwałych.

W wyniku powyższej weryfikacji Spółka zaktualizowała dane dotyczące dochodów i kosztów w zakresie działalności prowadzonej w SSE oraz przeprowadziła korektę wartości amortyzacji dla celów podatkowych, co wpłynęło na ustalenie nowej wysokości dochodu bądź straty za lata 2019 - 2023.

Poniżej zaprezentowano zestawienie pierwotnych oraz skorygowanych wartości dochodu do opodatkowania (lub straty) w poszczególnych latach:

1. Dane pierwotne (przed korektą)

Rok podatkowy 2019 - rozliczano stratę źródłową z 2014 r.; dochód do opodatkowania wykazano w wysokości 233.109,93 zł, z czego w tym samym roku odliczono 233.109,93 zł straty.

Rok podatkowy 2020 - rozliczano stratę źródłową z 2015 r.; wykazany dochód wyniósł 580.634,45 zł, a odliczona strata - 580.634,45 zł.

Rok podatkowy 2021 - rozliczano stratę źródłową z 2016 r.; dochód do opodatkowania: 722.346,45 zł; odliczona strata: 722.346,45 zł.

Rok podatkowy 2022 - rozliczano stratę źródłową z 2017 r.; dochód do opodatkowania: 861.898,54 zł; odliczona strata: 467.668,16 zł.

Rok podatkowy 2023 - Spółka nie rozliczyła straty; wykazała dochód 79.714,93 zł (bez odliczenia straty).

2. Dane po korekcie

2019 - po rekalkulacji dochód wynosi 762.885,77 zł; w całości (762.885,77 zł) pochodzi z odliczenia straty z 2014 r.

2020 - rok skorygowany do wyniku ujemnego (straty) 7.496.818,97 zł; w tym roku nie odliczono żadnej straty.

2021 - dochód po korekcie: 8.168.946,75 zł; odpowiada odliczeniu straty z 2016 r. w tej samej kwocie.

2022 - łącznie wykazano dochód w wysokości 3.320.949,75 zł; odliczono straty z 2017 r. oraz częściowo z 2020 r. (razem 3.320.949,75 zł).

2023 - dochód po korekcie: 81.779,71 zł; odpowiada on odliczeniu pozostałej części straty z 2020 r. w kwocie 81.779,71 zł.

3. Skumulowane straty wykazane w latach poprzednich

2014: 1.876.128,54 zł

2015: 7.781.874,22 zł

2016: 34.898.923,00 zł

2017: 935.336,32 zł

2020: 7.496.818,97 zł

Biorąc powyższe, w wyniku planowanych korekt Wnioskodawca zamierza skorygować:

- wysokość straty: z 2014 r. - 762.885,77 zł w deklaracji za 2019 r.

- (po korekcie dochód podatkowy za 2019 r.: 762 885,77 zł)

- wysokość straty: z 2016 r. - 8.168.946,75 zł w deklaracji za 2021 r.

- (po korekcie dochód podatkowy za 2021 r.: 8 168 946,75 zł)

- wysokość straty: z 2017 r. - 935.336,32 zł w deklaracji za 2022 r.

- (po korekcie dochód podatkowy za 2022 r.: 3.320.949,75 zł)

- wysokość straty: z 2020 r. - łącznie 2.467.393,14 zł, w dwóch częściach:

- 2 385 613,43 zł w deklaracji za 2022 r.

- (po korekcie dochód podatkowy: 3.320 949,75 zł za 2022 r.)

- 81 779,71 zł w deklaracji za 2023 r.

(po korekcie dochód podatkowy: 81.779,71 zł za 2023 r.)

Wnioskodawca zaznacza, że wszystkie wskazane korekty dotyczyć będą okresów, które na dzień ich dokonania nie są objęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego w rozumieniu art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 7 ust. 5 ustawy o CIT rozliczenie straty ze źródła przychodów polega na tym, że o wysokość tej straty można obniżyć dochód uzyskany z tego samego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, przy czym wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty poniesionej straty.

W obowiązującym od 2018 r. reżimie ustawy o CIT, ustawodawca wyróżnia dwa odrębne źródła przychodów: zyski kapitałowe oraz inne źródła przychodów. Wnioskodawca każdorazowo dokonuje weryfikacji, czy poniesiona strata oraz uzyskany dochód dotyczą tego samego źródła w rozumieniu art. 7 ust. 1 i 5 ustawy CIT, co ma na celu zapewnienie prawidłowości rozliczenia oraz niedopuszczenie do kompensaty pomiędzy odmiennymi kategoriami przychodów.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do złożenia korekt deklaracji podatkowych za okresy nieobjęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego tj. za lata 2019-2023, a także czy w korygowanych deklaracjach może uwzględnić straty podatkowe w innej wysokości niż wykazane w pierwotnie złożonych deklaracjach za te okresy (choć nie wyższej niż 50% wykazanej pierwotnie straty), po mimo, że straty te zostały pierwotnie wykazane w okresach, które uległy przedawnieniu tj. w latach 2014 - 2017?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. 2025 r. poz. 111 z późn. zm., dalej: „OrdPU”), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przepis ten ustanawia generalną zasadę, że podatnik ma prawo do samodzielnego poprawienia swojego rozliczenia podatkowego poprzez złożenie korekty deklaracji.

Uprawnienie do korekty deklaracji zostało więc wyrażone w Ordynacji podatkowej w sposób jednoznaczny i co do zasady nie podlega ograniczeniom innym niż te wyraźnie przewidziane w przepisach szczególnych.

Korekta następuje poprzez złożenie deklaracji korygującej tego samego rodzaju (tj. formularza CIT-8 za dany rok) z poprawnymi danymi zamiast danych błędnych. W konsekwencji złożenia korekty poprzednie, wadliwe zeznanie podatkowe zostaje zastąpione nowym, prawidłowym zeznaniem.

Istotą instytucji korekty pozostaje zatem zmiana stanowiska podatnika odnośnie do samego faktu opodatkowania lub jego wysokości. Warunkiem dla skutecznego złożenia korekty deklaracji pozostaje zaś wcześniejsze złożenie deklaracji pierwotnej w terminie ustawowym.

Jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA”) w Białymstoku z 20 stycznia 2016 r. (sygn. akt. I SA/Bk 774/15):

„W przypadku korekty deklaracji nie może być mowy o [nowym], w dosłownym tego słowa znaczeniu, zdarzeniu prawnym, a jedynie o zmianie uprzednio złożonego rozliczenia za dany okres. Skorygowanie deklaracji polega bowiem na złożeniu deklaracji tego samego rodzaju co deklaracja korygowana, ale o innej treści”.

Należy podkreślić, że prawo do skorygowania deklaracji podatkowej jest jednym z podstawowych uprawnień podatnika, związanym z zasadą samoobliczenia podatku. Ordynacja podatkowa nie uzależnia możliwości korekty od rodzaju popełnionego błędu, ani od przyczyn zmiany rozliczenia. W szczególności korekta nie jest ograniczona jedynie do oczywistych pomyłek rachunkowych lub pisarskich - podatnik może skorygować każdy element uprzednio złożonej deklaracji, o ile przepisy nie wyłączają korekty w danym zakresie.

Sądy administracyjne jednolicie stoją na stanowisku, że ustawodawca nie ograniczył możliwości korekty deklaracji tylko do zawartych w niej błędów, wobec czego dopuszczalne jest także korygowanie zawartych w zeznaniu oświadczeń woli podatnika (np. wyboru określonej metody rozliczeń lub korzystania z preferencji).

Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 18 lutego 2024 r. (sygn. II FSK 878/23) potwierdził (oddalając skargę na wyrok WSA o sygn. akt. III SA/Wa 2221/22), że podatnik może złożyć korektę deklaracji CIT-8 zmieniającą uprzednio zadeklarowany wybór metody rozliczania różnic kursowych, mimo że nie wynikało to z błędu rachunkowego - ważne jest jedynie, aby żaden przepis szczególny nie zabraniał takiej zmiany:

„Powyższe stanowisko zgodne jest art. 81 § 1 OrdPU, który dopuszcza możliwość dokonania korekty deklaracji przez podatnika. Dopiero wyraźnie uregulowany w ustawie podatkowej wyjątek wyłącza uprawnienie dokonania korekty, przy czym granicą prawa do dokonania korekty deklaracji jest przedawnienie zobowiązania podatkowego.”

„W ocenie Sądu, organ prawidłowo wskazał, że korekta deklaracji może dotyczyć każdej z jej pozycji, chyba że odrębny przepis prawa korekty zakazuje.”.

Innymi słowy, wszystko co zostało zadeklarowane w złożonej deklaracji podatkowej (dochody, koszty, straty, jak i różnego rodzaju oświadczenia) może zostać skorygowane przez podatnika w trybie art. 81 Ordynacji, o ile tylko korekta następuje w granicach dopuszczonych prawem.

Ograniczenia w prawie do korekty występują jedynie w sytuacjach szczególnych, wskazanych w Ordynacji lub przepisach odrębnych. Przykładowo, art. 81b § 1 Ordynacji ogranicza skuteczność złożenia korekty w toku postępowania podatkowego - w razie wszczęcia postępowania co do danego okresu, korekta złożona w jego trakcie nie wywołuje skutków prawnych aż do zakończenia postępowania (chyba że organ uwzględni ją w rozstrzygnięciu). Podobnie, art. 81b § 3 Ordynacji przewiduje czasowe wstrzymanie prawa do korekty w trakcie kontroli podatkowej lub celno- skarbowej (od momentu doręczenia upoważnienia do kontroli do jej zakończenia). W niniejszej sprawie żadne szczególne okoliczności wyłączające lub ograniczające prawo do korekty nie zachodzą - Spółka pragnie złożyć korekty deklaracji z własnej inicjatywy, poza postępowaniem lub kontrolą podatkową.

Co więcej, deklaracje CIT-8 za lata 2019-2023 dotyczą zobowiązań podatkowych powstałych z mocy prawa (art. 21 § 1 Ordynacji podatkowej) - ich wysokość wynika z samoobliczenia dokonanego przez Spółkę, a nie z decyzji organu podatkowego. Nie mamy tu więc do czynienia z podatkiem określanym decyzją wymiarową (gdzie tryb korekty deklaracji mógłby nie mieć zastosowania).

W przypadku podatku dochodowego od osób prawnych mamy do czynienia z instytucją samoobliczenia zobowiązania podatkowego przez podatnika (art. 21 § 1 pkt 1 oraz § 2 Ordynacji podatkowej). Spółka, składając zeznanie roczne CIT-8, samodzielnie ustala wysokość osiągniętego dochodu (lub poniesionej straty) oraz należnego podatku za dany rok podatkowy. Organ podatkowy nie wydaje decyzji określającej te wartości - złożona deklaracja stanowi formę samoobliczenia podatku i realizuje obowiązek wykonania zobowiązania.

Korekta deklaracji, przewidziana w art. 81 OrdPU, jest ściśle związana z tą konstrukcją - stanowi instrument umożliwiający podatnikowi weryfikację i poprawienie uprzednio dokonanego samoobliczenia, pod warunkiem że nie doszło jeszcze do przedawnienia prawa do wymiaru podatku oraz nie toczy się kontrola podatkowa lub postępowanie podatkowe. W literaturze i orzecznictwie podkreśla się, że możliwość skorygowania deklaracji stanowi istotną gwarancję zasady prawidłowego samoobliczenia podatku i realizuje konstytucyjną zasadę zaufania obywatela do państwa.

Jak trafnie zauważa A. Mariański:

„przy zobowiązaniach powstających z mocy prawa następuje przeniesienie obowiązków wymiarowych na podatnika (...), jednak obowiązek obliczenia podatku przez podatnika jest dla niego często uciążliwy (...), co winno skutkować zwiększeniem ochrony praw podatnika” - (A. Mariański, Znaczenie karty praw podatnika w świetle prawa podatkowego, Wolters Kluwer 2020, s. 107).

Skoro podatnik sam oblicza należny podatek, powinien mieć możliwość skorygowania swojego obliczenia, jeżeli wykryje błędy lub nieprawidłowości we wcześniejszych rozliczeniach. Korekta deklaracji pozwala zatem doprowadzić do zgodności rozliczenia z przepisami prawa i stanem faktycznym, bez potrzeby angażowania organu w tryb decyzji. Jest to procedura pożądana i promowana - także organy podatkowe oczekują od podatników, że w razie stwierdzenia błędu sami dokonają korekty rozliczenia, zapewniając prawidłowe wymierzenie podatku.

Sam fakt, iż w pierwotnie złożonych deklaracjach CIT za lata 2019-2023 wystąpiły omyłki (błędna klasyfikacja przychodów/kosztów strefowych, niewłaściwa amortyzacja, etc.), nie pozbawia Spółki prawa do dokonania stosownych korekt - wręcz przeciwnie, ujawnienie tych nieprawidłowości rodzi obowiązek skorygowania rozliczeń, tak aby zobowiązanie podatkowe zostało ustalone w należnej wysokości.

Innym, niezwykle istotnym ograniczeniem prawa do dokonania korekty deklaracji podatkowej jest przedawnienie zobowiązania podatkowego, którego dotyczy korekta. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej podatnikowi przysługuje możliwość korekty uprzednio złożonej deklaracji tak długo, jak długo pozostaje możliwe skuteczne ustalenie lub określenie zobowiązania podatkowego. W tym kontekście szczególne znaczenie posiada art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, który wskazuje, iż zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie stanowi zatem odrębną przesłankę negatywną skuteczności korekty deklaracji, odmienną od tych wskazanych w art. 81b Ordynacji podatkowej (tj. od wszczęcia postępowania lub kontroli podatkowej lub celno-skarbowej). Innymi słowy, nawet gdyby podatnik nie był objęty postępowaniem lub kontrolą, upływ pięcioletniego okresu przedawnienia powoduje bezwzględną utratę możliwości dokonania skutecznej korekty deklaracji podatkowej. Prawo podatkowe wiąże bowiem możliwość realizacji korekty ze skuteczną możliwością określenia lub zmiany wysokości zobowiązania podatkowego. Po przedawnieniu zobowiązanie podatkowe wygasa (art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej), a tym samym traci swój byt prawny, co pozbawia korektę jej podstawowego celu - skutecznego zmniejszenia lub zwiększenia zobowiązania podatkowego.

Prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego przysługuje podatnikowi tak długo, jak długo dane zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu. Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Oznacza to, że w przypadku podatku CIT za lata 2019-2023 terminy przedawnienia jeszcze nie upłynęły.

W konsekwencji, w tym okresie organy podatkowe pozostają uprawnione do weryfikacji prawidłowości złożonych zeznań podatkowych, w tym do badania zasadności wykazania straty podatkowej. Tym samym na podatniku ciąży obowiązek przechowywania ksiąg podatkowych oraz związanej z nimi dokumentacji, aż do momentu upływu terminu przedawnienia potencjalnego zobowiązania podatkowego za dany rok.

Skoro zobowiązania CIT za lata 2019-2023 nie są przedawnione oraz nie ma szczególnego przepisu, który zakazywałby Spółce dokonania korekt - Spółce przysługuje prawo do złożenia ich korekt na podstawie art. 81 Ordynacji. Korekty te - złożone w prawidłowy sposób - wywołają skutek w postaci zmiany wysokości podstawy opodatkowania oraz należnego podatku (bądź straty) za dany rok, zgodnie z deklaracją korygującą.

Powyższe rozważania odnajdują szerokie potwierdzenie zarówno w orzecznictwie:

   - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 stycznia 2017 roku (sygn. akt II FSK 925/15) „W przypadku wykazania straty podatnicy są zobowiązani do przechowywania ksiąg podatkowych oraz związanych z ich prowadzeniem dokumentów i ewidencji (na przykład dla celów podatku dochodowego od osób prawnych) przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku za rok ze stratą.”

   - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 lipca 2018 roku (sygn. akt III SA/Wa 2982/17)

„Spółka ma obowiązek przechowywania dokumentacji podatkowej jedynie do momentu upływu okresu przedawnienia „hipotetycznego” zobowiązania podatkowego za rok, w którym wykazano stratę w złożonej deklaracji CIT.”

   - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 listopada 2014 roku (sygn. akt II FSK 513/13) „Skoro zobowiązanie podatkowe za 2005 r. przedawniło się z dniem 31 grudnia 2011 r., wydanie w 2012 r. decyzji określającej wysokość straty za tenże rok musi być potraktowane jako naruszenie zasady dającej się wywieść z przepisów art. 70 w związku z art. 24 Ordynacji podatkowej.”

   - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 września 2014 roku (sygn. akt II FPS 4/13) „Najistotniejszym skutkiem upływu terminu przedawnienia jest wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Jest to skutek identyczny ze skutkiem zapłaty zobowiązania.”;

„Zgodnie z art. 70 § 1 (…) upływ terminu przedawnienia może stanowić inną przyczynę bezprzedmiotowości postępowania, niewskazaną wprost w treści przepisu. (…) Ustawodawca (…) nie wskazał zamkniętego katalogu przyczyn powodujących bezprzedmiotowość postępowania.”

„Instytucja przedawnienia zobowiązań podatkowych służy równocześnie realizacji dwóch istotnych wartości konstytucyjnych - konieczności zachowania równowagi budżetowej oraz stabilizacji stosunków społecznych poprzez wygaszanie zadawnionych zobowiązań podatkowych.”

   - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 20 kwietnia 2016 roku (sygn. akt I SA/Gl 1458/15)

„W przypadku odliczenia straty termin do wydania decyzji określającej stratę rozpocznie swój bieg od początku terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, którego wysokość została określona przy uwzględnieniu odliczonej straty podatkowej.”

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do dokonania korekty uprzednio złożonych zeznań CIT-8 za lata, w których zobowiązanie podatkowe nie uległo jeszcze przedawnieniu na podstawie art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. W ocenie Wnioskodawcy, prawo do korekty przysługuje również w zakresie elementów mających wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, w tym straty podatkowej, o ile jej rozliczenie nastąpiło w danym, nieprzedawnionym roku podatkowym.

O ile należy stwierdzić, że nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego oraz wydanie decyzji w przedmiocie określenia wysokości straty podatkowej za rok, w którym została ona poniesiona, jeżeli zobowiązanie podatkowe za ten rok uległo przedawnieniu, o tyle nie przesądza o niedopuszczalności weryfikacji skutków odliczenia straty w późniejszych okresach rozliczeniowych, które nie są objęte przedawnieniem.

Wnioskodawca podkreśla, że strata podatkowa - jako wynik podatkowy stanowiący ujemną różnicę pomiędzy przychodami a kosztami uzyskania przychodów - nie stanowi zobowiązania podatkowego w rozumieniu art. 5 Ordynacji podatkowej, nie rodzi obowiązku zapłaty podatku i nie determinuje powstania obowiązku podatkowego.

W sensie materialnoprawnym strata nie kreuje samodzielnych skutków podatkowo prawnych w roku jej powstania, lecz nabiera znaczenia dopiero w momencie jej rozliczenia, tj. w sytuacji, gdy zostaje odliczona od dochodu w jednym z kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych. Z punktu widzenia systemowego ujęcia konstrukcji podatku dochodowego, strata pełni wyłącznie funkcję kalkulacyjną i pomocniczą, wpływającą na ustalenie podstawy opodatkowania w okresach późniejszych, o ile zostanie rzeczywiście odliczona.

W świetle powyższego, dopuszczalne jest dokonanie korekty zeznania podatkowego za rok, który nie jest objęty przedawnieniem zobowiązania podatkowego, również w zakresie uwzględniającym korektę uprzednio odliczonej straty. Korekta taka nie dotyczy przedawnionego zobowiązania, ani nie zmierza do ustalenia wysokości straty za rok, który już się przedawnił - a więc nie narusza zakazu prowadzenia postępowania podatkowego po upływie terminu przedawnienia. Przedmiotem tej korekty jest wyłącznie rok, w którym dochodzi do odliczenia, a więc rok nieprzedawniony, w którym wysokość dochodu (i tym samym zobowiązania podatkowego) została ustalona z uwzględnieniem wcześniej wykazanej straty. Ponieważ elementem kalkulacyjnym mającym wpływ na wysokość tego zobowiązania jest właśnie odliczenie straty, podatnik ma prawo do jego skorygowania, co wpisuje się w ogólne zasady prawidłowego i rzetelnego ustalania podstawy opodatkowania.

Wnioskodawca wskazuje, że w obowiązującym stanie prawnym brak jest przepisu, który wyznaczałby odrębny termin przedawnienia prawa do określenia wysokości straty. Tym samym, zastosowanie regulacji dotyczącej przedawnienia zobowiązań podatkowych wprost do instytucji straty byłoby nieuprawnione - zarówno z uwagi na odmienny charakter prawny tych instytucji, jak i z uwagi na literalne brzmienie przepisów. Strata nie jest zobowiązaniem podatkowym ani jego składnikiem, lecz rezultatem rozliczenia danego roku podatkowego, który może być następnie elementem podstawy wymiaru podatku w innych, nieprzedawnionych latach. Zatem, możliwość weryfikacji wysokości straty powinna być oceniana nie w oderwaniu od bieżącego rozliczenia, ale właśnie w kontekście roku, w którym miała ona rzeczywisty wpływ na wysokość ustalonego dochodu.

Wnioskodawca podnosi, że w takiej sytuacji organy podatkowe są uprawnione do kontroli składników mających wpływ na rozliczenie podatkowe za rok nieprzedawniony, niezależnie od tego, czy składniki te wynikają z danych historycznych, objętych przedawnieniem. Działanie takie nie zmierza do reaktywowania przedawnionego obowiązku ani do weryfikacji straty jako samodzielnego przedmiotu rozstrzygnięcia, lecz ma na celu zapewnienie prawidłowości rozliczenia za rok, który nadal może być objęty postępowaniem podatkowym. W tej perspektywie, korekta odliczonej straty nie stanowi obejścia instytucji przedawnienia, lecz realizację konstytucyjnej zasady prawidłowego wymiaru podatku i zapewnienia zgodności ze stanem rzeczywistym.

Powyższe, oprócz przywołanego orzecznictwa, odnalazło potwierdzenie w poniższym:

  - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2018 roku (sygn. akt II FSK 2675/16) „Z tego też względu należało uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji za błędne. Należy nadmienić, że strata podatkowa, podobnie jak i dochód, jest wynikiem rozliczenia podatnika za dany okres. Dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Skoro wskazane wyżej stanowisko oznacza, że przedawnienie, o którym mowa w art. 70 OrdPU, dotyczy wszystkich elementów podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego, co potencjalne zobowiązanie podatkowe, to w konsekwencji należy uznać, że w takim przypadku zastosowanie mają regulacje dotyczące przedawnienia. Oznacza to, że stratę można korygować do momentu gdy przedawni się zobowiązanie za rok, w którym zostało rozliczone.”

  - Interpretacja Indywidualna Dyrektora KIS z 18 sierpnia 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.311.2017.2.MWJ) „W przypadku odliczenia straty, termin przedawnienia do wydania decyzji określającej stratę rozpoczyna bieg od początku terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok, w którym strata została odliczona.”„

„Możliwe jest zatem skorzystanie ze straty z roku objętego przedawnieniem (np. 2009 r.), jeżeli obniżenie dochodu następuje w roku nieprzedawnionym (np. 2012 r.), w jednym z pięciu lat wskazanych w art. 7 ust. 5 ustawy o CIT.”

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest uprawniony do dokonania korekty deklaracji CIT-8 za lata nieobjęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego - a sposób dokonania tych korekt - zwłaszcza w aspekcie do poszczególnych elementów mających wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego jest prawidłowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „updop”, „ustawa o CIT”),

W myśl art. 7 ust. 2 updop,

Stosownie do art. 7 ust. 3 pkt 2a updop, obowiązującym od 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 5 updop,

O wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

 1) obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo

 2) obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Natomiast, na podstawie art. 7 ust. 5 updop, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.,

Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy Spółka jest uprawniona do złożenia korekt deklaracji podatkowych za okresy nieobjęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego tj. za lata 2019-2023, a także czy w korygowanych deklaracjach może uwzględnić straty podatkowe w innej wysokości niż wykazane w pierwotnie złożonych deklaracjach za te okresy (choć nie wyższej niż 50% wykazanej pierwotnie straty), po mimo, że straty te zostały pierwotnie wykazane w okresach, które uległy przedawnieniu tj. w latach 2014 - 2017

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, że na podstawie art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):

Zgodnie z art. 70 § 2-6 O.p.:

                § 2. Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

 1) od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;

 2) od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.

      § 3. Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

      § 3a. Jeżeli ogłoszenie upadłości, o którym mowa w § 3, nastąpiło przed rozpoczęciem biegu terminu przedawnienia, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego.

        § 4. Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

              § 5. (uchylony)

              § 6. Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

 1) wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;

 2) wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;

 3) wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;

 4) doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;

 5) doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a

§ 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2023 r. poz. 2505, z późn. zm.));

 6) wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej „Radą”, co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej:

W myśl art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej:

Pojęcie deklaracji zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 5 ww. ustawy:

Z treści cytowanego uprzednio art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych, np. błędnie mogła zostać określona wysokość przychodu bądź dochodu, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Podatnik, który dokonuje korekty zeznania podatkowego, aby odzyskać nadpłacony lub nienależnie uiszczony podatek dochodowy albo zaniżoną lub niewykazaną nadpłatę podatku dochodowego, musi także przedłożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Obliguje do tego art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej. We wniosku o stwierdzenie nadpłaty należy wskazać rodzaj zobowiązania podatkowego, w którym występuje nadpłata, jej wysokość oraz okoliczności powstania.

Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość z zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe, czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Jak wynika z wniosku, Spółka chce złożyć korekty deklaracji podatkowych za okresy nieobjęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego tj. za lata 2019-2023, w których uwzględni straty podatkowe w innej wysokości niż wykazane w pierwotnie złożonych deklaracjach za te okresy (choć nie wyższej niż 50% wykazanej pierwotnie straty), po mimo, że straty te zostały pierwotnie wykazane w okresach, które uległy przedawnieniu tj. w latach 2014 - 2017.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzam, że uprawnienie do korekty deklaracji zostało wyrażone w Ordynacji podatkowej w sposób jednoznaczny i co do zasady nie podlega ograniczeniom innym niż te wyraźnie przewidziane w przepisach szczególnych. Korekta następuje poprzez złożenie deklaracji korygującej tego samego rodzaju (tj. formularza CIT-8 za dany rok) z poprawnymi danymi zamiast danych błędnych. W konsekwencji złożenia korekty poprzednie, wadliwe zeznanie podatkowe zostaje zastąpione nowym, prawidłowym zeznaniem. Istotą instytucji korekty pozostaje zatem zmiana stanowiska podatnika odnośnie do samego faktu opodatkowania lub jego wysokości. Warunkiem dla skutecznego złożenia korekty deklaracji pozostaje zaś wcześniejsze złożenie deklaracji pierwotnej w terminie ustawowym.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie żadne szczególne okoliczności wyłączające lub ograniczające prawo do korekty nie zachodzą.

W rezultacie, zgodzić się należy z Państwem, że Spółka jest uprawniona do dokonania korekty uprzednio złożonych zeznań CIT-8 za lata, w których zobowiązanie podatkowe nie uległo jeszcze przedawnieniu na podstawie art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Prawo do korekty przysługuje również w zakresie elementów mających wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, w tym straty podatkowej, o ile jej rozliczenie nastąpiło w danym, nieprzedawnionym roku podatkowym.

W świetle powyższego, stanowisko Państwa w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do złożenia korekt deklaracji podatkowych za okresy nieobjęte przedawnieniem zobowiązania podatkowego tj. za lata 2019-2023, a także czy w korygowanych deklaracjach może uwzględnić straty podatkowe w innej wysokości niż wykazane w pierwotnie złożonych deklaracjach za te okresy (choć nie wyższej niż 50% wykazanej pierwotnie straty), po mimo, że straty te zostały pierwotnie wykazane w okresach, które uległy przedawnieniu tj. w latach 2014 - 2017, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się natomiast do wskazanych przez Państwa we wniosku wyliczeń informuję, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Rolą organu interpretacyjnego jest wydanie interpretacji prawa podatkowego. W związku z powyższym, organ nie może odnieść się do wskazanych przez Państwa wyliczeń.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Natomiast odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

  - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

  - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

  - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.