Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Przedmiot przeważającej działalności Spółki ujawniony w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego to produkcja (…).

Wnioskodawca należy do (...) grup (…) w Europie. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży (…). Wnioskodawca w ramach swojego modelu działalności m.in. sprzedaje wytworzone towary do dealerów za pośrednictwem dystrybutorów.

(…)marca 2025 r. doszło do wpisu połączenia Spółki oraz spółki (…) sp. z o.o., KRS: (…), NIP: (…) (dalej: „A”). Połączenie nastąpiło w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych poprzez przeniesienie całego majątku A (spółka przejmowana) na Wnioskodawcę (spółka przejmująca).

A dotychczas pełniła funkcję agenta ds. rozliczeń (pośrednika) w razie wystąpienia uszkodzeń w procesie transportu nowych pojazdów (dalej: „Towar”) do dealera (dalej: „Dealer”). A działała na rzecz dystrybutora (…) Grupy (dalej: „Dystrybutor”), który do Dostaw realizowanych na rzecz Dealerów wykorzystywał podmioty trzecie – firmy transportowe (dalej: „Przewoźnik”).

W konsekwencji połączenia Spółka przejęła również funkcje A dotyczące pośredniczenia w rozliczeniach szkód powstałych w transporcie pomiędzy Przewoźnikami i Dealerami. Spółka nie jest stroną umowy pomiędzy Dystrybutorem a Dealerem i nie świadczy usług spedycyjnych ani transportowych.

Wnioskodawca odpowiada za:

-kontakt z Dealerem w celu oszacowania szkody i kosztów naprawy,

-zebranie całej dokumentacji związanej ze szkodą i naprawą,

-kontakt z Przewoźnikiem, poinformowanie o koszcie szkody, dostarczenie dokumentacji,

-przelanie środków pieniężnych Dealerom jako zwrot kosztów naprawy,

-otrzymanie środków pieniężnych od Przewoźnika jako rekompensaty za szkodę,

-skierowanie sprawy do organów egzekucyjnych, jeżeli Przewoźnik nie zwróci odszkodowania.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie odpowiada za samo dostarczenie Towaru do Dealera. Dostarczany Towar nie jest również własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca odpowiada natomiast za rozliczenie szkody transportowej, jeżeli taka się pojawi podczas dostarczania samochodu do Dealera.

W razie wystąpienia uszkodzeń w procesie transportu Towarów Spółka będzie pełnić funkcję agenta ds. rozliczeń (pośrednika). W przypadku gdy dojdzie do uszkodzenia, Spółka ustala z Dealerem koszt naprawy Towaru. Proces rozliczeń odbywa się poprzez wystawianie not obciążeniowych. Dealer wystawia na rzecz Spółki notę obciążeniową w wysokości kosztów naprawy Towaru, a Spółka wystawia notę debetową na rzecz Przewoźnika w tej samej wysokości. Termin płatności wskazany na notach w obu przypadkach wynosi 30 dni.

Mając na uwadze wcześniejszą praktykę i doświadczenia A, Wnioskodawca wskazuje, że mogą zdarzyć się sytuacje, w których przelew środków pieniężnych (zwrotu kosztów naprawy) od Przewoźnika do Wnioskodawcy będzie następować przed przelewem środków pieniężnych od Wnioskodawcy do Dealera. Jednak, w większości przypadków Wnioskodawca najpierw wypłaci środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy) Dealerowi, a dopiero później otrzyma zwrot tych wydatków od Przewoźnika.

Wnioskodawca podkreśla, że kwoty wynikające zarówno z not wystawianych przez Dealerów na jego rzecz, jak i z not wystawianych przez niego na rzecz Przewoźników będą w tej samej wysokości. Spółka nie będzie naliczać żadnej marży ani innego dodatkowego wynagrodzenia z tytułu pośredniczenia w transferze środków pieniężnych stanowiących zwrot kosztów naprawy.

Powyżej opisana praktyka i działalność będzie kontynuowana przez Spółkę również w przyszłości.

Co istotne, Wnioskodawca wskazuje, że prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie uzyskanego zezwolenia strefowego i w związku z tym korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT. Jednak, zakres działalności przejęty od A i objęty niniejszym wnioskiem nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej wskazanej w zezwoleniu strefowym.

Pytania

1)Czy środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) otrzymywane przez Wnioskodawcę od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

2)Czy środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Dealera w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie stanowią wydatki, które nie mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, odpowiedź na pierwsze z pytań powinna brzmieć twierdząco, tj.:

Ad 1.

Środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) otrzymywane przez Wnioskodawcę od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, odpowiedź na drugie z pytań powinna brzmieć twierdząco, tj.:

Ad 2.

Środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Dealera w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie stanowią wydatki, które nie mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W zakresie pytania nr 1

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 Ustawy o CIT, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Ustawodawca nie wprowadził do Ustawy o CIT ogólnej, zamkniętej definicji przychodu podatkowego. Przykładowy katalog przychodów zawarty w art. 12 ust. 1 Ustawy o CIT nie jest wyczerpujący i ma charakter otwarty.

W orzecznictwie sądów administracyjnych i praktyce organów podatkowych wskazuje się jednak, że aby zaliczyć dane przysporzenie majątkowe do przychodów danego podmiotu, musi ono posiadać przymiot trwałości i definitywności – nie wystarczy, że jedynie formalnie stanowi ono pewne przysporzenie na rzecz podmiotu, który je uzyskuje. Oznacza to, że musi ono w sposób ostateczny faktycznie powiększyć aktywa podatnika, ewentualnie trwale zmniejszyć jego zobowiązania. Jak wskazał przykładowo NSA w wyroku z dnia 16 marca 2022 r. sygn. akt II FSK 1695/19: „Przychodem jest tylko takie przysporzenie majątkowe, które ma charakter trwały (definitywny), a przez to - prawnie uchwytny”.

Wnioskodawca wskazuje, że środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) otrzymywane od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie nie posiadają przymiotu trwałości i definitywności. Spółka jest zobowiązana do następczej wypłaty tych środków pieniężnych na rzecz innego podmiotu – Dealera w takiej samej wysokości. Wnioskodawca nie będzie uzyskiwać więc żadnego rzeczywistego, definitywnego i bezwarunkowego przysporzenia majątkowego.

Wnioskodawca zaznacza, że w jego ocenie nie ma znaczenia kolejność przepływów pieniężnych, tj. czy najpierw Spółka otrzyma środki pieniężne od Przewoźnika i przekaże je Dealerowi, czy najpierw wypłaci środki pieniężne na rzecz Dealera, a następnie otrzyma je od Przewoźnika. Należy bowiem podkreślić, że w obu przypadkach bilans ekonomiczny dokonanego rozliczenia będzie dla Spółki neutralny – nie zwiększą się ani jej aktywa ani nie zmniejszą się jej pasywa.

W ocenie Wnioskodawcy pełni on rolę zbliżoną do pośrednika/powiernika środków pieniężnych, którego zadaniem jest jedynie techniczne i logistyczne usprawnienie procesu uzyskiwania zwrotu kosztów naprawy Towarów przez Dealerów. Nie będzie dochodzić do sytuacji, w której Wnioskodawca będzie wypłacał na rzecz Dealerów środki z innego tytułu i w innej wysokości niż te, które będzie otrzymywać od Przewoźników.

W związku z tym, w ocenie Spółki już z wyżej przedstawionych powodów nie można twierdzić, że otrzymywanie przez Wnioskodawcę środków pieniężnych od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie będzie stanowić dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, w art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT wyliczono w sposób enumeratywny zdarzenia, które nie powodują powstania przychodu podatkowego. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazuje się w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora KIS oraz w komentarzach doktryny, warunkiem możliwości zastosowania tego przepisu jest spełnienie dwóch poniższych warunków:

1)wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika, a następnie mu zwrócony; zwraca się uwagę, że wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego,

2)brak uprzedniego zaliczenia zwróconego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Ad 1)

W ocenie Wnioskodawcy, środki pieniężne otrzymywane od Przewoźnika jako zwrot wydatków stanowią ten sam wydatek, który ponosi on na zwrot Dealerowi kosztów naprawy uszkodzonych w transporcie Towarów. Innymi słowy, wydatek poniesiony będzie odpowiednikiem wydatku otrzymanego.

Wnioskodawca wskazuje, że jego odpowiedzialność wobec Dealerów, jak i roszczenie o zwrot środków wobec Przewoźnika opierać się będą na tym samym zdarzeniu faktycznym – powstaniu szkody w transporcie. Środki uzyskane przez Wnioskodawcę od Przewoźnika stanowić będą odpowiednik środków wypłaconych przez niego Dealerom. Wnioskodawca, jak wskazano wyżej, nie uzyskuje z tytułu uczestnictwa w ww. transakcjach żadnego wynagrodzenia. W szczególności nie jest naliczana marża. Środki otrzymane od Przewoźnika są dokładnie takiej samej wysokości, jak środki wypłacone Dealerowi.

Warunek ten należy uznać za spełniony.

Ad 2)

W okolicznościach niniejszej sprawy przelewy/wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Dealerów nie spełniają definicji kosztu uzyskania przychodu z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Wydatki te ponoszone są jedynie przejściowo i są Wnioskodawcy zwracane. Stąd w ocenie Wnioskodawcy nie są one definitywne.

Dodatkowo zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT za koszt uzyskania przychodów nie uznaje się m.in. kar umownych i odszkodowań za wady dostarczonych towarów, wykonanych usług i robót oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki, które Wnioskodawca ponosi na rzecz Dealerów w związku z systemem obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie będą stanowić wydatki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT i w związku z tym nie będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę.

Spółka wskazuje, że szczegółowa argumentacja w tym zakresie zostanie przedstawiona w stanowisku własnym Wnioskodawcy co do pytania nr 2.

Warunek ten również należy uznać za spełniony.

W związku z powyższym, po stronie Spółki nie dojdzie do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora KIS, tj. przykładowo:

-„W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, Ubezpieczyciel, wypłacając odszkodowanie na rzecz Wnioskodawcy dokonuje zwrotu wydatków, jakie Wnioskodawca ponosi w celu odtworzenia stanu sprzed zajścia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową. W konsekwencji, na skutek wypłaty odszkodowania, Spółka nie uzyska żadnego przysporzenia majątkowego. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, ewentualne kwoty wypłacone Spółce przez Ubezpieczyciela, które zgodnie z art. 16 ustawy o CIT nie mogły zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a powołanej ustawy nie powinny stanowić dla Spółki przychodu podatkowego” (stanowisko własne wnioskodawcy, którego prawidłowość potwierdził Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 16 maja 2023 r., znak: 0114-KDIP2-3.4010.270.2018.9.S/MC/SP po wyroku WSA w Warszawie z dnia 26 listopada 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 792/19 oraz wyroku NSA z dnia 29 listopada 2022 r., sygn. akt II FSK 726/20),

-„Dodatkowo zgodnie z przedstawioną powyżej wykładnią przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. należy stwierdzić, że otrzymana przez Spółkę kwota w postaci odszkodowania (kary) od Dostawcy jest tym samym wydatkiem (a nie takim samym wydatkiem). który został uprzednio poniesiony przez Wnioskodawcę na zapłatę odszkodowania (kary) Kontrahentowi. Mając na względzie fakt, że zarówno odpowiedzialność Spółki względem klientów, jak i roszczenie regresowe wobec Dostawców będą opierać się na tożsamym stanie faktycznym (szkody u klienta) uznać należy, że odszkodowania (kary) uzyskiwane od Dostawców stanowią zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę na rzecz klientów, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego, który u Wnioskodawcy nie stanowił kosztu uzyskania przychodu. Reasumując, otrzymany od Dostawcy zwrot wypłaconego przez Spółkę odszkodowania (kary) stosownie do powołanego wcześniej art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., nie będzie stanowił przychodu podatkowego” (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 1 marca 2018 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.483.2017.1.ANK).

Podsumowując, w ocenie Spółki, środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) otrzymywane przez Wnioskodawcę od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W zakresie pytania nr 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. W okolicznościach niniejszej sprawy przelewy/wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Dealerów nie spełniają definicji kosztu uzyskania przychodu z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Wydatki te ponoszone są jedynie przejściowo i są Wnioskodawcy zwracane. Stąd w ocenie Wnioskodawcy nie są one definitywne.

Dodatkowo przepis zawarty w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT za koszt uzyskania przychodów nie uznaje się m.in. kar umownych i odszkodowań za wady dostarczonych towarów, wykonanych usług i robót oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wymienione w tym przepisie sytuacje, które nie pozwalają na zaliczenie wydatków do kosztów zyskania przychodu, obejmują szeroki katalog przypadków nienależytego wykonania zobowiązań. W praktyce interpretacyjnej organów podatkowych wskazuje się, że katalog odszkodowań z tytułu dostarczenia wadliwych towarów, czy usług, powinno się rozumieć w sposób szeroki – nie ogranicza się go do konkretnego sposobu odpowiedzialności za ryzyko.

Z uwagi na brak w Ustawie o CIT definicji pojęcia „wadliwy”, należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (źródło: https://sjp.pwn.pl/), „wadliwy” oznacza mający wady, wykazujący braki.

W interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora KIS wskazuje się na szerokie rozumienie odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów/wykonanych usług na gruncie Ustawy CIT:

-„Z powyższych rozważań należy wyciągnąć wniosek, że cywilnoprawne rozumienie „wad wykonanych robót i usług” nie może znaleźć zastosowania dla rekonstrukcji normy prawnej wynikającej z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, chociażby z tego względu, że odnosi się wyłącznie do niektórych umów rezultatu przewidzianych w KC. Tym samym, zgodnie z zasadą autonomii prawa podatkowego, należy przyjąć szersze rozumienie pojęcia „wadliwości wykonanych robót i usług”, które będzie mogło być zastosowane do wszelkich stosunków obligacyjnych wywołujących skutki podatkowe, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem, przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nakazuje wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wszelkie kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, niezależnie od tego czy odpowiedzialność dłużnika, której wyrazem jest zapłata kary umownej/odszkodowania, została oparta na zasadzie winy czy na zasadzie ryzyka” (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 27 września 2024 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.342.2024.3.AW, tak także: interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 8 stycznia 2025 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.567.2024.2.BD).

Obowiązek zwrotu kosztów naprawy Towaru na rzecz Dealera jest konsekwencją wadliwego wykonania usługi polegającej na zapewnieniu, żeby dostarczany Towar został przetransportowany do Dealera bez uszkodzeń. Stąd przekazywane środki stanowić mogą karę umowną o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT.

W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy o CIT znajduje zastosowanie również do zwrotu kosztów naprawy Towaru uszkodzonego w trakcie transportu na rzecz Dealera.

Wnioskodawca co prawda nie odpowiada i nie będzie odpowiadał za sam transport Towaru (jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego), nie zmienia to jednak charakteru wypłacanych kar. Kwoty wypłacane przez Spółkę stanowią świadczenie o charakterze odszkodowawczym, mające na celu zniwelowanie szkód powstałych w transporcie. Ze względu na to, w ocenie Spółki nie może ona zaliczyć poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Dealera w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie stanowią wydatki, które nie mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia, czy środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) otrzymywane przez Wnioskodawcę od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Przedmiotem wątpliwości zawartych w pytaniu nr 2 jest ustalenie, czy środki pieniężne (zwrot kosztów naprawy Towaru) wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Dealera w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie stanowią wydatki, które nie mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazano powyżej, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu muszą zostać spełnione wszystkie warunki określone w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jednym z tych warunków jest definitywność, która oznacza że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.

W rozpatrywanej sprawie Spółka przejęła funkcje dotyczące pośredniczenia w rozliczeniach szkód powstałych w transporcie pomiędzy Przewoźnikami i Dealerami. W związku z powyższym, Wnioskodawca odpowiada za rozliczenie szkody transportowej, podczas dostarczania samochodu do Dealera. Dealer wystawia na rzecz Spółki notę obciążeniową w wysokości kosztów naprawy Towaru. Następnie Spółka wystawia notę debetową na rzecz Przewoźnika w tej samej wysokości.

Z powyższego wynika, że Państwa Spółka nie odpowiada za samo dostarczenie Towaru do Dealera. Dostarczany Towar nie jest również własnością Wnioskodawcy.

W konsekwencji, Państwa Spółka jedynie pośredniczy w rozliczeniach z tytułu uszkodzeń towarów. Zatem, środki pieniężne wypłacone/wypłacane przez Spółkę na rzecz Dealera w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, bowiem w tej sytuacji brak jest definitywności poniesionych wydatków, a ponadto wydatki te dotyczą innego podmiotu niż Wnioskodawca.

Tym samym, wydatki poniesione/ponoszone przez Państwa na rzecz Dealerów nie spełniają ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT.

Państwa wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy zwrot kosztów naprawy Towaru otrzymany/otrzymywany przez Spółkę od Przewoźnika w ramach systemu obsługi rozliczeń związanych z uszkodzeniami w transporcie stanowi/będzie stanowić dla Spółki przychód polegający opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 1 Ustawy o CIT, można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Co istotne, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o CIT:

Cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z uwagi na niespełnienie przesłanek wynikających z art. 15 ustawy o CIT bądź z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a Ustawy o CIT, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 15 lub z uwagi na art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

W rozpatrywanej sprawie w pierwszej kolejności Spółka ponosi koszty naprawy Towaru na podstawie noty obciążeniowej wystawionej przez Dealerów. Następnie Spółka wystawia notę Debetową na rzecz Przewoźnika, na podstawie której otrzymuje przelew środków pieniężnych stanowiących zwrot kosztów naprawy uszkodzonego w transporcie Towaru.

Jak wskazano powyżej, środki pieniężne wypłacane na rzecz Dealerów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów naprawy towaru otrzymany od Przewoźnika nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu, bowiem w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, który wyłącza z przychodów zwrócone wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Z kolei w sytuacji, gdy przelew środków pieniężnych (zwrot kosztów naprawy) od Przewoźnika do Wnioskodawcy będzie następować przed przelewem środków pieniężnych od Wnioskodawcy do Dealera zastosowania nie znajdzie ww. art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

W tym przypadku otrzymane przez Państwa środki pieniężne nie będą spełniały warunków zaliczenia otrzymanego przysporzenia do kategorii przychodów podatkowych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT z uwagi na brak definitywnego charakteru tego przysporzenia.

Z przepisu tego wynika bowiem, że przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Z kolei, jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Państwa Spółka pełni/będzie pełniła funkcję agenta ds. rozliczeń, który jedynie pośredniczy w transferze środków pieniężnych.

W konsekwencji, również z tym przypadku środki pieniężne otrzymywane przez Państwa nie stanowią/nie będą stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Zatem, Państwa stanowisko do pytań nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.