Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

-czy wypłacone przez Państwa na podstawie wyroku sądowego wynagrodzenie dla pracownika za czas pozostawania bez pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty;

-czy odprowadzone przez Państwa w związku z dokonaniem tej wypłaty składki ZUS oraz wpłaty na pracowniczy plan kapitałowy, stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty;

-czy wypłacone przez Państwa na podstawie wyroku sądowego koszty procesu stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwania - pismami z 6 maja 2025 r. i 17 czerwca 2025 r. (data wpływu 9 maja 2025 r. i 18 czerwca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. z siedzibą (…) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

X Sp. z o.o. jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie świadczenia usług z obszaru (…) na rzecz innych podmiotów. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz pracodawcą dla kilkuset pracowników.

(...) 2023 r. miało miejsce połączenie w trybie art. 516 § 6 Kodeksu spółek handlowych Wnioskodawcy z Y Sp. z o.o., który był podmiotem o tożsamym przedmiocie działalności. W wyniku połączenia X Sp. z o.o. jako spółka przejmująca stała się następcą prawnym Y Sp. z o.o. (dalej: „Spółka przejęta”). Niniejszy wniosek dotyczy kwot wypłaconych w 2022 r. (tj. przed dniem połączenia) przez Spółkę przejętą, jednakże z uwagi na połączenie oraz związaną z tym sukcesję uniwersalną wynikającą z art. 93 Ordynacji podatkowej, w dalszej treści niniejszego wniosku jako Wnioskodawca/Spółka występuje X Sp. z o.o.

W styczniu 2018 r. Spółka podjęła rozmowy z jednym z pracowników, zatrudnionym na stanowisku menadżerskim, których celem było zawarcie porozumienia w sprawie rozwiązania stosunku pracy. Powodem podjęcia tych rozmów była utrata przez członków ówczesnego zarządu Spółki zaufania do pracownika oraz zarzuty o stosowanie mobbingu przez tego pracownika względem jednego z podwładnych.

Pracownik dodatkowo pełnił funkcję skarbnika jednego ze związków zawodowych działających w grupie kapitałowej, do której należy Wnioskodawca, korzystając ze szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy.

Pismem z 31 stycznia 2018 r., pracownik został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia od 1 lutego 2018 r. do 28 lutego 2018 r.

W okresie od 19 lutego 2018 r. do 2 marca 2018 r. pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Pismem z 14 marca 2018 r. Wnioskodawca rozwiązał z dniem 14 marca 2018 r. z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika wskazując na ciężkie naruszenie przez tego pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Pracownik pozwem z 30 marca 2018 r. wniósł o przywrócenie do pracy w Spółce oraz o zasądzenie od Spółki zwrotu kosztów postępowania sądowego. Spółka w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W wyniku przeprowadzonego postępowania sądowego ostatecznie wyrokiem z 31 marca 2022 r. sąd przywrócił pracownika do pracy na poprzednich warunkach na mocy art. 45 § 1 Kodeksu pracy, uznając, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 Kodeksu pracy oraz wypowiedzenie umowy o pracę okazały się wadliwe. Jednocześnie sąd zasądził od Spółki rzecz pracownika kwotę 13 560,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1 080,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wyrok sądowy nie został przez Spółkę zaskarżony i uległ uprawomocnieniu.

8 listopada 2022 r. Spółka podpisała z pracownikiem ugodę, na mocy której Spółka zobowiązała się wypłacić pracownikowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za okres 46 miesięcy wyliczone zgodnie z zasadami obowiązującymi przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, czyli zgodnie z treścią § 1 pkt 1 obowiązującego w 2022 r. Rozporządzenia z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 927). Wysokość wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi, zgodnie z unormowaniami przyjętymi w Kodeksie pracy, została ustalona przy uwzględnieniu okoliczności, że pracownik z racji funkcji pełnionej w związku zawodowym, korzystał ze szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy.

Realizując postanowienia przywołanego wyroku sądowego oraz ugody, Wnioskodawca - poza przywróceniem pracownika do pracy na zajmowanym wcześniej stanowisku - 25 listopada 2022 r. wypłacił pracownikowi ustaloną kwotę tytułem wynagrodzenia za okres 46 miesięcy.

Jednocześnie, w związku z wypłatą wynagrodzenia Wnioskodawca odprowadził należne kwoty tytułem obowiązkowych obciążeń finansowanych przez Spółkę jako płatnika, tj. składki ZUS oraz składki na pracowniczy plan kapitałowy w części pokrywanej przez pracodawcę.

Spółka zwróciła również pracownikowi zasądzone wyrokiem sądowym koszty procesu, przelewając na jego rachunek bankowy kwotę 13 560,00 złotych.

Pracownik pozostaje zatrudniony u Wnioskodawcy do dnia dzisiejszego.

Wydatki będące przedmiotem niniejszego wniosku zostały poniesione przez Spółkę i ekonomicznie obciążyły jej majątek. Wnioskodawca poniósł te wydatki w sposób definitywny, bowiem nie podlegają one zwrotowi na rzecz Spółki.

Spółka wyłączyła wszystkie ww. kwoty z kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 17 czerwca 2025 r. wskazali Państwo, że w dniu 31 marca 2022 r. Wyrokiem Sądu Rejonowego (…), (...) Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt (…), pracownik został przywrócony do pracy.

Pracownik podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, w związku z czym na podstawie art. 57 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Pracownik podlegał szczególnej ochronie stosunku pracy z tytułu pełnienia funkcji Skarbnika Związku Zawodowego (…), z czego wynika, że zgodnie z art. 57 § 2 Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy, a zatem nie ma do niego zastosowania ograniczenie przewidziane w art. 57 § 1, zgodnie z którym wynagrodzenie to powinno być nie większe aniżeli za 3 miesiące i nie mniejsze niż za 1 miesiąc.

Zgodnie z art. 57 § 2 Kodeksu pracy: „Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego lub od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu macierzyńskiego albo jego części - do dnia zakończenia tego urlopu, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego”.

Art. 57 § 2 Kodeksu pracy stanowi lex specialis względem art. 57 § 1 Kodeksu pracy, zatem w sytuacji, jeśli spełniona jest przesłanka zastosowania regulacji wynikającej z art. 57 § 2, ograniczenie co do czasu, za jaki przysługuje wynagrodzenie pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy wskazane w art. 57 § 1, nie znajduje zastosowania.

Jak wskazano w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz w niniejszym piśmie, pracownik objęty był szczególną ochroną stosunku pracy w związku z pełnieniem funkcji Skarbnika Związku Zawodowego (…).

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie wyraźnego brzmienia przywołanej regulacji prawnej, tj. art. 57 § 1 w związku z art. 57 § 2 Kodeksu pracy, pracownikowi wypłacono wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy, który wyniósł (z uwagi na toczące się postępowanie sądowe) 46 miesięcy.

Pytania

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

1.wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroku sądowego wynagrodzenie dla pracownika za czas pozostawania bez pracy,

2.odprowadzone przez Spółkę w związku z dokonaniem tej wypłaty składki ZUS oraz wpłaty na pracowniczy plan kapitałowy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty, zaś

3.wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroku sądowego koszty procesu stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy

1.wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroku sądowego wynagrodzenie dla pracownika za czas pozostawania bez pracy,

2.odprowadzone przez Spółkę w związku z dokonaniem tej wypłaty składki ZUS oraz wpłaty na pracowniczy plan kapitałowy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie wypłaty, zaś

3.wypłacone przez Spółkę na podstawie wyroku sądowego koszty procesu stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia.

Uzasadnienie

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 i 16 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji podatkowej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-  pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

-  poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-  jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona oraz został właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W ocenie Wnioskodawcy wszystkie wydatki będące przedmiotem niniejszego Wniosku spełniają ww. warunki pozwalające na zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT.

Ad 1.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wypłaconego przez Spółkę na podstawie wyroku sądowego oraz zawartej w ślad za nim ugody, wynagrodzenia dla pracownika za czas pozostawania bez pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 57 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm., dalej zwana: „Ustawą o PIT”), świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w Ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121 a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Dokonując wykładni a contrario przepisu art. 16 ust. 1 pkt 57 Ustawy o CIT należy uznać, iż należności wymienione w tym przepisie stają się kosztem podatkowym, o ile zostaną wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji.

W art. 15 ust. 4g Ustawy o CIT ustawodawca wskazuje moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu m.in. należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 Ustawy o PIT. Powinno to nastąpić w miesiącu, za który należności te stają się należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W myśl art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest niewątpliwie wypłata wynagrodzenia dla pracownika za czas pozostawania bez pracy, dokonywana na mocy prawomocnego wyroku sądowego.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1320 z późn.zm.) wymienia wprost kilka rodzajów wynagrodzenia za pracę. W myśl art. 47 Kodeksu Pracy „Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego lub od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu macierzyńskiego albo jego części - do dnia zakończenia tego urlopu, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego”.

Z kolei, zgodnie z art. 57 § 1 Kodeksu Pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Z kolei § 2 stanowi, że jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego lub od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu macierzyńskiego albo jego części - do dnia zakończenia tego urlopu, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy, co dotyczy także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie wypłacone przez Wnioskodawcę pracownikowi na mocy wyroku sądowego nakazującego przywrócenie pracownika do pracy i zawartej w ślad za nim ugody stanowi wynagrodzenie ze stosunku pracy w myśl przepisów Kodeksu Pracy, a co za tym idzie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT. Jeżeli zatem wynagrodzenie to stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT, to w konsekwencji stosuje się do niego normy prawne zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 57 oraz art. 15 ust. 4g Ustawy o CIT. Prowadzi to do uznania, że Spółka ma prawo do kwalifikowania tego typu wydatków jako wypłaty wynagrodzeń, a tym samym zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli świadczenia zostały pracownikowi wypłacone.

Znajduje to również potwierdzenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, czego przykładem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. II FSK 1504/08, w którym NSA wskazał: „Wybór roszczenia pozostawiono woli skarżącej. W sytuacji, gdy zdecydowała się ona na podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do niej, przysługiwało jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Świadczenie, o którym mowa, nie było więc odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, lecz wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy.”

Jak wynika z przywołanego wyroku Kodeks Pracy wprowadza wyraźne rozgraniczenie pomiędzy wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy, a kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT. Warunkiem jego otrzymania jest zgłoszenie gotowości pracownika do podjęcia pracy. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wówczas, gdy orzeczono o przywróceniu do pracy (art. 57 § 1 Kodeksu pracy). Natomiast o odszkodowaniu można mówić w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów, a pracownik nie żądał przywrócenia do pracy (art. 56 § 1 Kodeksu pracy).

Wynagrodzenie wypłacone na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu Pracy nie korzysta zatem ze zwolnienia dla odszkodowań przewidzianych Ustawą o PIT. Podmiot wypłacający pracownikowi wynagrodzenie z okres pozostawania bez pracy pełni rolę płatnika i powinien potrącić koszty pracownicze oraz pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przychód ten nie został również wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Obliczone przez pracodawcę składki powinny zostać rozliczone w dokumentach rozliczeniowych sporządzonych za miesiąc, w którym wynagrodzenie to zostało wypłacone (postawione do dyspozycji) pracownikowi.

Wypłata należności, o których mowa wart. 12 ust. 1 Ustawy o PIT na rzecz pracownika bez wątpienia związana jest z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, której celem jest uzyskiwanie przychodów. Koszty związane z zatrudnianiem pracowników stanowią jedną z podstawowych kategorii kosztów, których ponoszenie jest niezbędne dla osiągania celów tej działalności. Tym samym wynagrodzenie należne pracownikowi, zasądzone prawomocnym wyrokiem sądowym, względem którego Spółce nie przysługuje prawna możliwość odmówienia jego wypłaty, zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT. Po przywróceniu do pracy, pracownik w dalszym ciągu, aż do chwili obecnej świadczy pracę na rzecz Spółki wykonując zadania w obszarze (…), który to obszar stanowi jeden z głównych rodzajów działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym stanowi jedno z podstawowych źródeł przychodów podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Wnioskodawcy, wypłacone wynagrodzenie dla pracownika przywróconego do pracy za okres pozostawania bez pracy na mocy prawomocnego wyroku sądowego stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 Ustawy o CIT a contrario.

Takie podejście jest zbieżne ze stanowiskiem wyrażanym w licznych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, w tym przykładowo:

-interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 grudnia 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.439.2020.1.SG;

-interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 stycznia 2020 r. sygn. 0114-KDIP2-2.4010.444.2019.3.RK;

-interpretacji indywidualnej z 20 grudnia 2011 r., sygn. IPPB3/423-797/11-2/GJ, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż: „(...) wypłata wynagrodzeń, w tym za czas pozostawania pracownika bez pracy w przypadku podjęcia przez niego pracy po jego przywróceniu do niej, (...) stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57a contrario”.

Reasumując, zdaniem Spółki wypłata wynagrodzenia dla pracownika za czas pozostawania bez pracy na podstawie prawomocnego wyroku sądowego stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 57 Ustawy o CIT a contrario, w dacie dokonania wypłaty.

Ad 2.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odprowadzonych przez Spółkę w związku z dokonaniem tej wypłaty składek ZUS oraz wpłat do pracowniczego planu kapitałowego od wypłaconego przez Spółkę na podstawie wyroku sądowego wynagrodzenia dla pracownika za czas pozostawania bez pracy.

Art. 15 ust. 4h Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym w 2022 r. stanowił, że:

„Składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

1) z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne - w terminie wynikającym z odrębnych przepisów;

2) z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony - nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d”.

Z kolei art. 15 ust. 4ga Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym w 2022 r. stanowił, że:

„Wpłaty dokonywane do pracowniczych planów kapitałowych, o których mowa w ustawie o pracowniczych planach kapitałowych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40a, w części finansowanej przez podmiot zatrudniający w rozumieniu tej ustawy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są one należne, pod warunkiem że zostaną opłacone w terminie wynikającym z przepisów tej ustawy. W przypadku uchybienia temu terminowi do wpłat tych stosuje się przepisy art. 16 ust. 1 pkt 57aa”.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57a Ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek. Art. 16 ust. 1 pkt 57aa stanowi, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się niedokonanych wpłat do pracowniczych planów kapitałowych, o których mowa w ustawie o pracowniczych planach kapitałowych, w części finansowanej przez podmiot zatrudniający, z zastrzeżeniem pkt 40a.

Art. 16 ust. 7d Ustawy o CIT wskazuje, że art. 16 ust. 1 pkt 57a stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 40 oraz art. 15 ust. 4h, do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Art. 16 ust. 1 pkt 40 Ustawy o CIT przewiduje, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się składek na ubezpieczenie społeczne oraz na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy i na inne fundusze celowe utworzone na podstawie odrębnych ustaw - od nagród i premii, wypłacanych w gotówce lub w papierach wartościowych z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym, zatem nie dotyczy on sytuacji objętej niniejszym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, gdyż tego rodzaju nagrody ani premie nie zostały wypłacone pracownikowi (analogiczne unormowanie w odniesieniu do wpłat dokonywanych do pracowniczych planów kapitałowych zawiera art. 16 ust. 1 pkt 40a Ustawy o CIT, który tym samym również nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie).

Jak wynika z przytoczonych norm prawnych, zasadą jest, że wydatki z tytułu odprowadzenia przez pracodawcę obowiązkowych składek przewidzianych w Ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z pełnieniem funkcji ich płatnika, a także wynikające z ustawy wpłaty do pracowniczego planu kapitałowego dokonywane przez pracodawcę, stanowią koszty uzyskania przychodów. Są to bowiem obowiązkowe obciążenia, do poniesienia których każdy pracodawca zatrudniający pracowników jest prawnie zobligowany. Wyjątek od tej zasady wprowadza przywołany powyżej art. 16 ust. 1 pkt 40 i 40a Ustawy o CIT, który z racji odmiennego stanu faktycznego nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie oraz art. 16 ust. 1 pkt 57a i 57aa, który uzależnia możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów od tego czy zostały one faktycznie zapłacone.

Nawiązując do treści przywołanego w poprzednim punkcie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2010 r., sygn. II FSK 1504/08, warto podkreślić, że znaleźć można tam potwierdzenie dla istnienia obowiązków płatnika w przypadku podmiotu wypłacającego wynagrodzenie na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu Pracy. Jak wskazano wynagrodzenie to stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu Ustawy o PIT, który nie został wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Obliczone przez pracodawcę składki powinny zostać rozliczone w dokumentach rozliczeniowych sporządzonych za miesiąc, w którym wynagrodzenie to zostało wypłacone (postawione do dyspozycji) pracownikowi.

Biorąc pod uwagę istnienie uzasadnienia dla zaliczenia wydatków z tytułu wypłaconego wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT, a także fakt, że wynagrodzenie to stanowi przychód ze stosunku pracy, a co za tym idzie podstawę dla odprowadzenia należnych od tego przychodu składek ZUS oraz składek na PPK, konsekwentnie wydatki z tytułu ww. składek mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Uwzględniając fakt, że Wnioskodawca uiścił składki oraz dokonał wpłaty do pracowniczego planu kapitałowego w związku z wypłatą wynagrodzenia należy wnioskować, iż Spółce przysługuje prawo zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT w dacie opłacenia składek.

Ad 3.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu dokonanego przez Spółkę zwrotu kosztów sądowych, których obowiązek zwrotu na rzecz pracownika został zasądzony na mocy prawomocnego wyroku sądowego.

Powinność zwrotu kosztów procesu sądowego wynika wprost z przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks Postępowania Cywilnego (tj. Dz.U. 2021 poz. 1805 z późn.zm.), który w art. 98 § 1 stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Jeśli zatem strona wygrywająca spór przed sądem zażąda zwrotu kosztów procesu, sąd zasądza taki zwrot kontrolując czy wysokość żądanej kwoty zwrotu z tytułu poniesionych kosztów procesu jest uzasadniona.

Artykuł 16 Ustawy o CIT nie wyłącza kosztów procesu sądowego z grupy wydatków, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Biorąc zatem pod uwagę unormowanie ogólne zawarte w art. 15 Ustawy o CIT, decydujący jest związek tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, który w niniejszej sprawie bez wątpienia zachodzi. Niezaprzeczalnie wszakże istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami poniesionymi przez Wnioskodawcę na zapłatę zasądzonego wyrokiem sądowym zwrotu kosztów sądowych, a zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów Wnioskodawcy. Skoro zatem Spółka dysponuje prawomocnym wyrokiem określającym konieczność zwrotu kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego), który wykonała dokonując wypłaty w kwocie wskazanej przez sąd, wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodów.

Spółka rozwiązując stosunek pracy z pracownikiem działała w przekonaniu o słuszności i prawidłowości swojego postępowania. W momencie, kiedy Spółka została pozwana przez pracownika, z którym rozwiązano stosunek pracy, zasadnym było podjęcie kroków w celu obrony stanowiska, jakie w ocenie Spółki, popartej konsultacjami prawnymi, było słuszne. Wynik postępowania sądowego nigdy nie jest z góry wiadomy i nie da się przewidzieć końcowego rezultatu takiego postępowania. Na wynik ten wpływa bowiem szereg różnych (w tym również nieprzewidywalnych i niezależnych od strony) czynników. Należy zatem podkreślić, że sam fakt przegrania sporu, nie decyduje o możliwości zakwalifikowania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ale decydujące znaczenie ma czy dany koszt został poniesiony w celu zabezpieczenia bądź zapewnienia źródła przychodu (por. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 16 lipca 2019 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.215.2019.1.MBD).

Działalność Spółki polegająca na świadczeniu usług z zakresu (…) prowadzona jest w oparciu o liczne zasoby kadrowe (Spółka jest pracodawcą dla kilkuset pracowników). W konsekwencji potencjalne ryzyko wystąpienia sporu z pracownikiem jest naturalnie wpisane w prowadzoną działalność gospodarczą i mieści się w ramach zwykłego ryzyka gospodarczego. Jednocześnie należy podkreślić, że w analizowanym stanie faktycznym, podjęcie decyzji o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia było poprzedzone kilkukrotnymi rozmowami z pracownikiem i próbami polubownego rozwiązania zaistniałej sytuacji, zaś działania podejmowane były po konsultacji prawnej. Nie można zatem w niniejszej sprawie postawić Wnioskodawcy zarzutu braku należytej staranności. Spółka, działając w uzasadnionym przekonaniu o słuszności podjętych kroków nie mogła przewidzieć, że zostanie przeciwko niej wytoczone powództwo. Podejmując natomiast następnie w przekonaniu o słuszności podjętych działań decyzję o przystąpieniu do procesu sądowego, Spółka działała w obronie swoich interesów, a tym samym w związku z prowadzoną działalnością oraz w celu zachowania i zabezpieczenia swojego źródła przychodów.

Odnosząc się do kwestii możliwości zaliczenia wydatków z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego stronie przeciwnej, która wygrała spór sądowy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z 20 marca 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.13.2020.1.IZ napisał: „Wydatki te pozostają w związku z całokształtem prowadzonej przez Spółkę działalności, ponieważ zostały poniesione w celu ochrony jej interesów. Ponadto, koszty związane z udziałem w postępowaniu sądowym mają na celu ochronę Spółki przed uszczupleniem jej majątku, wykorzystywanego w działalności gospodarczej prowadzonej w celu osiągania przychodów. Uznać zatem należy, że ww. wydatki miały swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służyły zachowaniu źródła przychodów Spółki”.

W ocenie Wnioskodawcy twierdzenia te znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie. Koszty wynikły na tle sporu z pracownikiem, który wykonywał (i wykonuje do dnia dzisiejszego) pracę w obszarze świadczenia usług w zakresie (…). Świadczenie usług z tego obszaru stanowi jeden z głównych rodzajów działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym koszty związane z zatrudnieniem tego pracownika mają związek z uzyskiwaniem przychodów w ramach jednego z podstawowych źródeł przychodów podatnika. Zapłata tych kosztów miała również na celu utrzymanie właściwych relacji z pracownikiem, a także zabezpieczenie pozytywnego wizerunku Wnioskodawcy jako pracodawcy oraz przedsiębiorcy, który reguluje zobowiązania, do których zapłaty jest prawnie zobligowany.

Gdyby ustawodawca uznał, że zasadnym jest wyłączanie z kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego w przypadku przegrania procesu sądowego, wprowadziłby przepis prawny statuujący wprost takie wyłączenie w art. 16 Ustawy o CIT. Skoro takiego wyłączenia nie ma, a jednocześnie ocena stanu faktycznego przez pryzmat związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami a zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów wskazuje na występowanie tego rodzaju związku z danym przypadku, zasadnym jest twierdzenie o istnieniu prawa do zaliczenia poniesionego przez Spółkę wydatku z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia.

Stanowisko o przysługującym podatnikom prawie do zaliczania wydatków z tytułu kosztów postępowania sądowego zasądzonych prawomocnym wyrokiem na rzecz strony przeciwnej, która wygrała proces sądowy, do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT, wyrażone zostało również wielokrotnie w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Dla przykładu:

-pismo (winno być: interpretacja indywidualna) Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 listopada 2023 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.488.2023.2.SG;

-pismo (winno być: interpretacja indywidualna) Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 marca 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.13.2020.1.IZ;

-pismo (winno być: interpretacja indywidualna) Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 maja 2023 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.150.2023.2.BS.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie własnego stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.