Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy przez pojęcie "ogólny czas pracy", o którym mowa w art. 18db ust. 3 Ustawy o CIT, służące ustaleniu czy Spółka może skorzystać z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do przekazywanych na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy danego pracownika, należy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy rozumieć czas pracy, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, w konsekwencji czego usprawiedliwione nieobecności nie powinny być zaliczane do "ogólnego czasu pracy" – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ulgi na innowacyjnych pracowników.

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego

Spółka jest polskim rezydentem podatkowym wchodzącym w skład międzynarodowej Grupy (…) (dalej: „Grupa”), (…). Spółka prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych. W kontekście rozpatrywanego zagadnienia istotnym jest, że rok podatkowy Spółki pokrywa się rokiem kalendarzowym.

Wnioskodawca prowadzi szereg projektów mających na celu wspieranie rozwoju produktów oferowanych klientom przez inne spółki z Grupy, w zakresie (…). Spółka prowadzi zaawansowane badania mające na celu opracowanie nowych produktów i usług w zakresie (…)(dalej: „prace B+R”).

Wnioskodawca realizuje prace B+R w oparciu o strukturę złożoną z poszczególnych działów B+R, z których każdy prowadzi badania i prace rozwojowe dotyczące odrębnej technologii i jest dodatkowo podzielony na zespoły tematyczne odpowiedzialne za realizację bardziej szczegółowych zadań badawczych. Wnioskodawca realizuje część projektów B+R we współpracy z uczelniami wyższymi. Wnioskodawca posiada rozbudowaną infrastrukturą badawczo-rozwojową obejmującą w szczególności pomieszczenia laboratoryjne wyposażone w zaawansowaną aparaturę badawczą.

Po wprowadzeniu do Ustawy o CIT ulgi badawczo-rozwojowej (dalej jako: „ulga B+R”) w (…) roku, Spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidulanej prawa podatkowego, w którym poprosiła o potwierdzenie, że wykonywane przez nią prace spełniają definicję działalności badawczo-rozwojowej, która uprawnia do zastosowania ulgi B+R. Spółka argumentowała, że w ramach prowadzonej działalności zwiększa wiedzę lub wykorzystuje dotychczasową w celu wytworzenia nowych lub ulepszenia istniejących produktów, a podejmowane przez nią działania są prowadzone w sposób systematyczny. Efektem prac z zakresu badań i rozwoju Spółki są nowe funkcjonalności zarówno w postaci nowoczesnego sprzętu, jak i oprogramowania, projektowane są układy i podzespoły oparte na technologiach najnowszych generacji m.in. (…). Jak wskazała we wniosku o interpretację Spółka, opracowane przez nią rozwiązania w zakresie (…).

W oparciu o złożony przez Spółkę wniosek, dnia 17 października 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał na rzecz Wnioskodawcy interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak IPPB5/4510-732/16-4/MR, w której zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Spółkę, stwierdzając tym samym, że Spółka prowadzi działalność badawczo-rozwojową, co uprawnia ją do zastosowania ulgi B+R.

Wartym nadmienienia jest fakt, że Spółka co roku odnawia status centrum badawczo-rozwojowego w rozumieniu ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. 2022 r. poz. 2474).

Realizacja prac B+R jest możliwa dzięki zasobom personalnym, jakimi dysponuje Spółka. Wnioskodawca zatrudnia w Polsce na podstawie umowy o pracę ponad (…) pracowników-specjalistów z zakresu (…) zaangażowanych w działalność B+R w ramach trzech głównych ośrodków badawczych znajdujących się (…) Większość pracowników zatrudnionych w zespołach zajmujących się pracami B+R to osoby z wyższym wykształceniem, systematycznie podnoszące swoje kwalifikacje zawodowe poprzez uczestnictwo w studiach doktoranckich, szkoleniach oraz udział w projektach badawczo-rozwojowych przy współpracy z uczelniami wyższymi.

Pracownicy wykonujący pracę przy realizacji działalności badawczo-rozwojowej monitorują czas pracy poświęcony w danym miesiącu na prace B+R. Na koniec każdego okresu pracownicy zaangażowani w realizację działalności badawczo-rozwojowej raportują i w przyszłości będą raportować ilość czasu poświęconego na prace B+R w ogólnym czasie pracy.

Wnioskodawca rozpoznaje i w przyszłości zamierza rozpoznawać jako koszty kwalifikowane poniesione wydatki na należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dalej: „Ustawa o PIT”), oraz sfinansowane przez niego składki z tytułu tych należności określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostaje w ogólnym czasie pracy pracownika w danym miesiącu.

Poza kosztami związanymi z wynagrodzeniem oraz obowiązkowymi narzutami na wynagrodzenia, Spółka rozpoznaje i w przyszłości planuje rozpoznawać również koszty kwalifikowane z tytułu nabycia materiałów i surowców bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością badawczo-rozwojową.

Od momentu wprowadzenia ulgi na działalność badawczo-rozwojową Spółka rok rocznie ponosiła koszty kwalifikowane w wysokości generującej kwotę odliczenia przewyższającą osiągnięty przez nią dochód.

Z dniem 1 stycznia 2022 r. do Ustawy o CIT został wprowadzony art. 18db regulujący tzw. ulgę na innowacyjnych pracowników, która przyznaje podatnikowi będącemu płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych lub zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, uzyskującemu przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych, prawo do pomniejszenia kwoty podlegających przekazaniu na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy oraz zryczałtowanego podatku dochodowego o iloczyn kwoty nieodliczonej i stawki podatku obowiązującej tego podatnika w danym roku podatkowym.

Z tytułu rok rocznego wykazywania przez Spółkę kwoty odliczenia przekraczającej osiągany przez Spółkę dochód, Spółka korzysta i w przyszłości zamierza korzystać z wprowadzonej z początkiem 2022 r. ulgi na innowacyjnych pracowników. Spółka pomniejsza i zamierza w przyszłości pomniejszać kwotę podlegających przekazaniu na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy oraz zryczałtowanego podatku dochodowego w stosunku do całości pobieranych z wynagrodzenia pracowników zaliczek na podatek dochodowy tych pracowników, którzy przeznaczają co najmniej 50% czasu pracy na realizację działalności badawczo-rozwojowej w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu aż do wyczerpania nieodliczonej kwoty kosztów kwalifikowanych.

Z uwagi na to, że na podstawie art. 18db ust. 3 pkt 1 Ustawy o CIT Wnioskodawca jest uprawniony do skorzystania z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do osób fizycznych bezpośrednio zaangażowanych w działalność badawczo-rozwojową, których czas pracy:

1)przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostający w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu wynosi co najmniej 50% lub

2)przeznaczony na wykonanie usługi w zakresie działalności badawczo-rozwojowej na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło w danym miesiącu, pozostający w całości czasu przeznaczonego na wykonanie usługi wynosi co najmniej 50%,

Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą interpretacji pojęcia „ogólny czas pracy” determinującego w stosunku do których osób fizycznych Spółka jest uprawniona skorzystać z ulgi.

Końcowo Wnioskodawca chciałby zaznaczyć, że:

• Spółka nie korzysta ze zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 lub 34a Ustawy o CIT,
• na moment składania niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego, o którym mowa w art. 17 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2474 ze zm.),
• jako podatnik prowadzący działalność badawczo-rozwojową, który zamierza skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 18d Ustawy CIT, wyodrębnia w ewidencji, o której mowa w art. 9 ust. 1 Ustawy CIT, koszty działalności badawczo-rozwojowej,
• pokrywa koszty realizacji prowadzonych prac badawczo-rozwojowych ze środków własnych, które nie są/nie będą zwracane w jakiejkolwiek formie i nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym (w przeciwnym razie Spółka dokona odpowiednich korekt),
• nie jest i nie zamierza być zakładem pracy chronionej, zatrudniającym osoby niepełnosprawne oraz nie utracił statusu zakładu pracy chronionej w okresie ostatnich 5 lat,
• nie przysługuje mu zwrot podatkowy z tytułu poniesienia straty lub osiągnięcia dochodu niższego niż kwota przysługującego mu odliczenia w pierwszym roku prowadzenia działalności gospodarczej.
• ponoszone przez Spółkę wydatki, które mogą stanowić koszty kwalifikowane w ramach ulgi badawczo-rozwojowej są przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów danego roku;
• zaliczki PIT pobrane od dochodu (przychodu) osób fizycznych będących Specjalistami B+R pochodzą z tytułu:
• stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz wypłacanego przez podatnika zasiłku pieniężnego z ubezpieczenia społecznego;
• wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło;
• praw autorskich.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym na gruncie przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, przez pojęcie "ogólny czas pracy", o którym mowa w art. 18db ust. 3 Ustawy o CIT, służące ustaleniu czy Spółka może skorzystać z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do przekazywanych na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy danego pracownika, należy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy rozumieć czas pracy, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, w konsekwencji czego usprawiedliwione nieobecności nie powinny być zaliczane do "ogólnego czasu pracy"?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym na gruncie przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, przez pojęcie "ogólny czas pracy", o którym mowa w art. 18db ust. 3 Ustawy o CIT, służące ustaleniu czy Spółka może skorzystać z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do przekazywanych na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy danego pracownika, należy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy rozumieć czas pracy, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, w konsekwencji czego usprawiedliwione nieobecności nie powinny być zaliczane do "ogólnego czasu pracy".

Artykuł 18db ust. 1 Ustawy o CIT stanowi, że podatnik będący płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych, który poniósł za rok podatkowy stratę albo osiągnął dochód niższy od kwoty przysługującego w roku podatkowym odliczenia na podstawie art. 18d ustawy o CIT, może pomniejszyć kwotę podlegających przekazaniu na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy oraz zryczałtowanego podatku dochodowego wskazanych w ust. 2 o iloczyn kwoty nieodliczonej i stawki podatku obowiązującej tego podatnika w danym roku podatkowym.

Stosownie do art. 18db ust. 2 ustawy o CIT, ust. 1 ma zastosowanie do zaliczek na podatek dochodowy i zryczałtowanego podatku dochodowego, pobranych od dochodów (przychodów) osób fizycznych, z tytułu:

• stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz wypłacanego przez podatnika zasiłku pieniężnego z ubezpieczenia społecznego,
• wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło,
• praw autorskich.

Jednocześnie, zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, osobami fizycznymi, o których mowa w ust. 2, są osoby fizyczne bezpośrednio zaangażowane w działalność badawczo-rozwojową, których czas:

• pracy przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostający w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu wynosi co najmniej 50% lub
• przeznaczony na wykonanie usługi w zakresie działalności badawczo-rozwojowej na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło w danym miesiącu, pozostający w całości czasu przeznaczonego na wykonanie usługi, wynosi co najmniej 50%.

Z przytoczonych powyżej przepisów płynie wniosek, że podatnik może skorzystać z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do zaliczek na podatek dochodowy lub zryczałtowanego podatku dochodowego pracownika (usługodawcy), którego czas pracy przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej pozostający w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu wynosi co najmniej 50% lub czas przeznaczony na wykonanie usługi w zakresie działalności badawczo-rozwojowej na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło w danym miesiącu, pozostający w całości czasu przeznaczonego na wykonanie usługi wynosi co najmniej 50%. Tym samym dla ustalenia czy Spółka jest uprawniona do skorzystania z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do zaliczek na podatek dochodowy danego pracownika konieczne jest zdekodowanie pojęć użytych w przytoczonym powyżej przepisie art. 18db ust. 3 Ustawy o CIT.

O ile w zakresie pojęcia „czas przeznaczony na realizację działalności badawczo-rozwojowej” nie ma wątpliwości, że dotyczy ono faktycznie przepracowanego czasu pracy, to wątpliwości pojawiają się w przypadku pojęcia „ogólny czas pracy”. Kluczowe staje się zatem ustalenie jak należy rozumieć to pojęcie.

Pojęcie „ogólny czas pracy” nie zostało zdefiniowane na gruncie Ustawy o CIT, tym samym posiłkując się wykładnią systemową należy odwołać się w tym zakresie do przepisów, które regulują kwestię czasu pracy, tj. ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 z późn. zm. dalej: „K.P.”).

Zgodnie z art. 128 K.P. „czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy”. Z przytoczonej powyżej definicji płynie wniosek, że do czasu pracy zalicza się wyłącznie ten czas, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, tj. w którym pracownik jest zdolny i gotowy do świadczenia pracy, a pracodawca może wydawać mu polecenia. Zatem, a contrario, wszelkie okresy, w których pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy nie powinny być uznane za czas pracy pracownika i nie powinny powiększać jego wymiaru.

W doktrynie prawa pracy wymienia się zdarzenia, których nie wlicza się do czasu pracy. Należą do nich m.in. okres usprawiedliwionej nieobecności w pracy oraz okres zwolnień od pracy przewidzianych w kodeksie (tak: Małgorzata Gersdorf, Wojciech Ostaszewski, Krzysztof Rączka, Michał Raczkowski, Agnieszka Zwolińska Kodeks pracy. Komentarz, wyd. IV, 2024, Wolters Kluwer Polska) oraz Wojciech Muszalski, Krzysztof Walczak Kodeks pracy. Komentarz, wyd. 14, 2024, Wydawnictwo C.H.Beck Sp. z o.o.). Zdaniem Wnioskodawcy, urlop oraz okres przebywania na zwolnieniu lekarskim stanowią czas, w którym pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy. Urlop definiuje się bowiem jako coroczny, nieprzerwany, płatny okres ustawowego zwolnienia pracownika od obowiązku pracy u danego pracodawcy, przysługujący pracownikowi w celu wypoczynku, w wymiarze określonym przepisami prawa pracy i w czasie ustalonym przez pracodawcę (zob. komentarz do art. 152 w Baran Krzysztof W. (red.) Kodeks pracy. Komentarz. Tom II. Art. 94-304(5), wyd. VI, Wolters Kluwer Polska). Natomiast z samej regulacji dotyczącej prawa pracownika do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy zawartej w art. 92 kodeksu pracy wynika, że okres ten jest okresem, w którym pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy.

Mając na uwadze powyższe, przez „ogólny czas pracy” należy zatem rozumieć czas pracy, w jakim pracownik faktycznie wykonywał pracę na rzecz pracodawcy w danym miesiącu, z pominięciem okresów usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, pośród których należy wymienić m.in. czas urlopu oraz czas niezdolności pracownika do świadczenia pracy z powodu choroby.

Do podobnych wniosków prowadzi również analiza bogatego orzecznictwa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, między innymi w:

• interpretacji indywidualnej z dnia 21 sierpnia 2023 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.324.2023.2.MR1 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że:

„Jak wynika z powyższego przepisu, czasem pracy jest czas, w jakim pracownik wykonuje zadania zlecone przez pracodawcę. Oznacza to, że nie może być czasem pracy czas, w którym pracownik jest poza dyspozycją pracodawcy. W konsekwencji, czas w którym pracownik przebywa na urlopie lub zwolnieniu lekarskim, a także okres innej usprawiedliwionej nieobecności, stanowi czas, w którym pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy (w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy) i nie wykonuje pracy. Tym samym - urlopy, zwolnienia lekarskie i inne usprawiedliwione nieobecności nie stanowią czasu pracy i nie powinny być uwzględniane w kalkulacji "ogólnego czasu pracy" w rozumieniu art. 18db u.p.d.o.p.”

• interpretacji indywidualnej z dnia 3 lipca 2023 r znak: 0111-KDIB1-3.4010.234.2023.2.AN, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym:

„przez "ogólny czas pracy w danym miesiącu" o którym mowa w art. 18d ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.p. (winno być: art. 18db ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.p.), należy rozumieć czas pracy w ramach miesiąca, kiedy pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, tj. czas faktycznie przepracowany, w tym w ramach godzin nadliczbowych, bez uwzględnienia czasu usprawiedliwionej nieobecności z powodu m.in. urlopów wypoczynkowych, chorobowych oraz innych dni wolnych od pracy”

• interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2023 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.107.2023.2.MR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że:

„Jak wynika z powyższego przepisu, czasem pracy jest czas, w jakim pracownik wykonuje zadania zlecone przez pracodawcę. Oznacza to, że nie może być czasem pracy czas, w którym pracownik jest poza dyspozycją pracodawcy. W konsekwencji, czas w którym pracownik przebywa na urlopie lub zwolnieniu lekarskim, a także okres innej usprawiedliwionej nieobecności, stanowi czas, w którym pracownik nie pozostaje do dyspozycji pracodawcy (w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy) i nie wykonuje pracy. Tym samym - urlopy, zwolnienia lekarskie i inne usprawiedliwione nieobecności nie stanowią czasu pracy i nie powinny być uwzględniane w kalkulacji "ogólnego czasu pracy" w rozumieniu art. 18db Ustawy o CIT”.

• interpretacji indywidualnej z dnia 9 lutego 2023 r znak: 0111-KDIB1-3.4010.6.2023.1.JG Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że:

„Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka ma prawo do pomniejszenia kwoty podlegających przekazaniu na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dochodu uzyskanego przez jej pracowników ze stosunku pracy, o których mowa w zdarzeniu przyszłym wniosku (na podstawie art. 18db ust. 1 ustawy o CIT) - w stosunku do pracownika, który ponad 50% ogólnego czasu pracy w danym miesiącu przebywał na urlopie lub zwolnieniu chorobowym, lecz zarazem ponad 50% rzeczywistego czasu pracy w danym miesiącu przeznaczył na realizację działalności badawczo-rozwojowej, należy uznać za prawidłowe.”

• interpretacji indywidualnej z dnia 2 lutego 2023 r znak: 0111-KDIB1-3.4010.717.2022.2.AN, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym:

„Oddział przez ogólny czas pracy dla potrzeb weryfikacji stopnia zaangażowania danego Specjalisty B+R w Działalność B+R w związku z art. 18db ust. 3 ustawy o CIT, rozumie czas pracy, w jakim pracownik pozostaje do dyspozycji Oddziału, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy”.

Mając na uwadze powyższą argumentację, kierując się literalną wykładnią przepisów dotyczących ulgi na innowacyjnych pracowników oraz tezami płynącymi z analogicznych interpretacji, zasadnym jest przyjęcie, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym na gruncie przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, przez pojęcie "ogólny czas pracy", o którym mowa w art. 18db ust. 3 Ustawy o CIT, służące ustaleniu czy Spółka może skorzystać z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do przekazywanych na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy danego pracownika, należy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy rozumieć czas pracy, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, w konsekwencji czego usprawiedliwione nieobecności nie powinny być zaliczane do "ogólnego czasu pracy".

W świetle przywołanych argumentów Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowiska w zakresie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego są prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z brzmieniem art. 4a pkt 26 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop”, „ustawa o CIT”):

Natomiast, stosownie do treści art. 18d ust. 1 updop:

Katalog kosztów uznawanych za koszty kwalifikowane został przedstawiony w art. 18d ust. 2- 3a updop.

W myśl art. 18d ust. 8 updop:

Zgodnie z art. 18d ust. 9 updop:

Stosownie do art. 18db ust. 1 updop:

Zgodnie z art. 18db ust. 2 updop:

Zgodnie z art. 18db ust. 3 updop:

Stosownie do treści art. 18db ust. 4 updop:

W myśl art. 18db ust. 5 updop:

Z powyższych przepisów wynika, że ulga określona w art. 18db updop, jest adresowana do podatników podatku dochodowego (będących płatnikami), którzy prowadzą działalność badawczo-rozwojową i ze względu na stratę lub niski dochód nie mogli w całości lub w części odliczyć w ramach ulgi B+R wydatków kwalifikowanych określonych w art. 18d ust. 2-3 updop, poniesionych w danym roku.

Z ww. przepisu art. 18db ust. 2 updop, wynika że art. 18db ust. 1 ustawy o CIT „ (…) ma zastosowanie do zaliczek na podatek dochodowy i zryczałtowanego podatku dochodowego, o których mowa w art. 32 oraz art. 41 ust. 1 i 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobranych od dochodów (przychodów osób fizycznych (…)” .

Ulga umożliwia płatnikowi zmniejszenie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych odprowadzanych od wynagrodzeń pracowników wskazanych w art. 18db ust. 3 updop tj. , o kwotę nieodliczonych wydatków kwalifikowanych. Odliczeniu podlega kwota stanowiąca iloczyn nieodliczonych wydatków kwalifikowanych i obowiązującej danego podatnika stawki podatku dochodowego.

W art. 18db ust. 3 ustawy CIT, ustawa określa wymóg wobec osób fizycznych (pracowników), od których dochodów (przychodów) pomniejszane są zaliczki , w taki sposób, że ich czas pracy przeznaczony na realizację działalności B+R pozostający w ogólnym czasie pracy w danym miesiącu powinien wynosić co najmniej 50%. Podobny warunek dotyczy osób wykonujących usługi na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Jeśli zatem ten warunek jest spełniony (wraz z pozostałymi warunkami korzystania z ulgi na innowacyjnych pracowników), całość pobieranej zaliczki określonej w art. 18db ust. 2 ustawy CIT, może podlegać pomniejszeniu.

W tym miejscu zauważyć należy, że termin „ogólny czas pracy” nie został zdefiniowany ani w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, ani ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku wskazali Państwo m.in., że przez „ogólny czas pracy” należy rozumieć czas pracy, w jakim pracownik faktycznie wykonywał pracę na rzecz pracodawcy w danym miesiącu, z pominięciem okresów usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, pośród których należy wymienić m.in. czas urlopu oraz czas niezdolności pracownika do świadczenia pracy z powodu choroby.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, że w kwestii „ogólnego czasu pracy” należy odnieść do zawierającego ogólne przepisy prawa pracy, Kodeksu pracy, w którym to art. 128 § 1 stanowi, że czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Zatem „zasadniczym elementem definicji czasu pracy jest pozostawanie w dyspozycji pracodawcy. Oznacza to, że czas pracy nie jest tym samym co czas efektywnego (rzeczywistego) wykonywania pracy określonej w umowie, ale obejmuje również okresy nieświadczenia pracy, w których pracownik „pozostaje w dyspozycji” pracodawcy (por. post. SN z dnia 28 marca 2019 r. sygn. I PK 89/19 oraz wyr. SN z dnia 24 września 2020 r. sygn. III PK 38/19)”.

Zgodnie z treścią art. 80 Kodeksu pracy, wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Należy podkreślić, że „zarówno doktryna, jak i orzecznictwo konsekwentnie wiążą prawo do urlopu z istnieniem stosunku pracy”. Prawo do urlopu polega na uprawnieniu do okresowego zwolnienia od obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Co za tym idzie tzw. ogólny czas pracy pracownika uwzględnia również okres urlopu wypoczynkowego (wymiar urlopu określają przepisy prawa pracy) i analogicznie m.in. urlop okolicznościowy, czy okres zwolnienia przysługującego na mocy art. 188 Kodeksu pracy oraz okres przestoju niezawiniony przez pracownika zgodnie z art. 81 Kodeksu pracy. Dodatkowo, na mocy art. 92 Kodeksu pracy, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy. Zatem do ogólnego czasu pracy zaliczyć należy również okres pozostawania pracownika na zwolnieniu lekarskim.

Tym samym, Państwa stanowisko, zgodnie z którym na gruncie przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, przez pojęcie "ogólny czas pracy", o którym mowa w art. 18db ust. 3 Ustawy o CIT, służące ustaleniu czy Spółka może skorzystać z ulgi na innowacyjnych pracowników w odniesieniu do przekazywanych na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy danego pracownika, należy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy rozumieć czas pracy, w którym pracownik pozostaje do dyspozycji pracodawcy, w konsekwencji czego usprawiedliwione nieobecności nie powinny być zaliczane do "ogólnego czasu pracy", należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.