Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 lutego 2025 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu wykonania świadczeń o charakterze zdrowotnym nie mających na celu ratowania życia lub zdrowia.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym, którego dotyczy nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych, dalej jako: „podatek CIT”.

Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą w formie kapitałowej spółki prawa handlowego, zarejestrowanej w polskim KRS z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej podlega zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT”) nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości osiąganych dochodów w Polsce.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność lecznicza, która polega na przywracaniu i poprawie zdrowia pacjentów oraz zapewnieniu kompleksowej i profesjonalnej opieki lekarskiej, pielęgniarskiej i rehabilitacyjnej na wysokim poziomie w oparciu o aktualną wiedzę i standardy medyczne. Jako przedmiot przeważającej działalności w Rejestrze Przedsiębiorców KRS wpisano: działalność szpitali PKD 86.10.Z. Wnioskodawca działa wyłącznie na rynku krajowym. Wśród odbiorców ma klientów sektora publicznego i prywatnego, a sprzedaży usług dokonuje na podstawie umów zleceń.

Działalność związana z udzielaniem świadczeń zdrowotnych obejmuje:

a)lecznictwo ambulatoryjne,

b)lecznictwo stacjonarne całodobowe.

Ponadto od 2022 r. Wnioskodawca prowadzi pilotażowe (…), w którego skład wchodzą: (…).

Wnioskodawca przy wykonywaniu świadczeń z ww. zakresu działa w oparciu o umowy zawarte z Narodowym Funduszem Świadczeń Zdrowotnych (NFZ). Umowy te zawierane są na okresy roczne, i m.in. określają ilość, rodzaj i zakres świadczeń wykonywanych przez Wnioskodawcę a z drugiej strony finansowanie, czyli wynagrodzenie należne z NFZ dla Wnioskodawcy (jako świadczeniodawcy).

W praktyce występuje sytuacja, w której liczba wykonywanych przez Wnioskodawcę świadczeń przekracza liczbę określoną w umowie rocznej, co np. miało miejsce w przypadku świadczeń wykonanych w 2024 r. W takiej sytuacji Wnioskodawca zawarł na podstawie paragrafu 43 Ogólnych Warunków Umów w związku z paragrafem 27 ust. 2 tych Warunków (Ogólne Warunki Umów są aktem prawnym w formie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielaniu świadczeń zdrowotnych) już w 2025 r. aneksy do umów rocznych zawartych z NFZ za 2024 r., a dotyczących udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w 2024 r. w zakresie: rehabilitacji leczniczej oraz w ramach programu pilotażowego w (…).

Aneksy do umów rocznych na 2024 r. zawarto ze względu na to, że zakres ilościowy objęty przedmiotowymi umowami był mniejszy niż faktycznie wykonana ilość usług. Stanowiący podstawę prawną aneksów do umów zawartych przez Wnioskodawcę z NFZ paragraf 43 Ogólnych Warunków Umów (dalej: „OWU”) ma następujące brzmienie: ust. 1 „Każda ze stron umowy może w uzasadnionych przypadkach wnioskować na piśmie o zmianę warunków umowy”, ust. 2 „W przypadku złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1, strony nie później niż w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania podejmują czynności zmierzające do ustalenia nowych warunków umowy, chyba że strona umowy, do której skierowano wniosek, nie wyrazi zgody na zmianę warunków umowy i uzasadni swoje stanowisko na piśmie”.

Należy więc podkreślić, iż powołany ustęp 2 paragrafu 43 OWU stwarzał reprezentującemu NFZ Dyrektorowi (…) Oddziału Funduszu hipotetyczną możliwość odmowy sfinansowania usług przekraczających zakres wynikający z rocznych umów zawartych przez Wnioskodawcę z NFZ za 2024 r. Dodać należy również, że usługi będące przedmiotem aneksów nie stanowiły świadczeń mających na celu ratowanie życia lub zdrowia.

Oceniając znaczenie prawne paragrafu 43 OWU stwierdzić należy, iż stanowi on jedynie podstawę prawną do renegocjacji postanowień umów uprzednio zawartych, a nie gwarancję ich zmiany. Tym samym jako podstawa prawna aneksów do umów zawartych przez Wnioskodawcę z NFZ za 2024 r. paragraf 43 OWU świadczy retrospektywnie, że w rzeczywistym czasie wykonywania przez Wnioskodawcę świadczeń wykraczających poza zakres tych umów nie miał on żadnego, a przynajmniej pewnego tytułu prawnego do roszczeń o finansowanie takich świadczeń. Zatem nie miał prawa w 2024 r., to jest roku obowiązywania umów zawartych z NFZ traktować wartości takich świadczeń jako swoich wierzytelności wobec NFZ, czyli jako należnych z tytułu tych świadczeń przychodów.

Aneksy podpisano w dniu (…) 2025 r., a w ślad za tym Wnioskodawca wystawił z tym dniem faktury do NFZ, przy czym jako daty wykonania usług wskazał daty przypadające w 2024 r. Środki otrzymano już w 2025 r., to jest już po dniu bilansowym, ale jeszcze przed sporządzeniem sprawozdania finansowego za 2024 r. i złożeniem deklaracji CIT za 2024 r.

Uzupełniająco należy wskazać, że Wnioskodawca występował już do (…) organu o interpretację indywidualną w podobnej, aczkolwiek nie identycznej sprawie, ze względu na otrzymanie od NFZ w 2024 r. środków za świadczenia nadwymiarowe (tzw. nadwykonania) dotyczące 2023 r. W tamtym przypadku podstawę otrzymania środków stanowiła ugoda zawarta z NFZ na podstawie art. 132c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 146 ze zm.), a nie paragraf 43 OWU, ale również powołany przepis ustawy jw. nie stwarzał Wnioskodawcy gwarancji prawnych uzyskania przychodu za nadwykonania. Otrzymana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna (…) potwierdziła, że ze względu na niepewny i niefinalny charakter przychodów ze świadczeń stanowiących nadwykonania z 2023 r. przychody te należało opodatkować dopiero w roku wejścia w życie ugody z NFZ, to jest 2024 r.

Pytanie

Czy przychody otrzymane z tytułu wykonania świadczeń o charakterze zdrowotnym nie mających na celu ratowania życia lub zdrowia po zakończeniu danego roku podatkowego ale odnoszące się do świadczeń tegoż roku podatkowego których otrzymanie wiązało się ze zmianami umów dotyczących roku podatkowego (2024) przeprowadzonymi już po tym roku podatkowym w oparciu o renegocjacje, których podstawę stanowił paragraf 43 Ogólnych Warunków Umów obowiązujących na podstawie stosownego rozporządzenia Ministra Zdrowia, należy uwzględnić w podstawie opodatkowania podatku CIT roku podatkowego, w którym te świadczenia faktycznie wykonano (zgodnie z zasadą memoriałową) czy też ze względu na zmiany tych umów i otrzymanie środków (wynagrodzenia za świadczenia przekraczające zakres umów rocznych) już w roku następnym, w podstawie opodatkowania roku następnego (zgodnie z zasadą kasową)?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca, podobnie jak to było w przypadku jego wniosku dotyczącego wynagrodzenia otrzymanego w 2024 r. za nadwykonania dotyczące umów zawartych z NFZ na 2023 r., uważa, iż przychód podatkowy powinien rozpoznać dopiero w dacie otrzymania środków (2025 r.) a nie w dacie wykonania usług (2024 r.) przekraczających zakres określony umowami przed ich zmianami w drodze renegocjacji przeprowadzonych już po roku tego wykonania. Nie ma przy tym zdaniem Wnioskodawcy znaczenia okoliczność, że podstawę prawną otrzymania przychodów, których dotyczy wniosek niniejszy stanowi paragraf 43 Ogólnych Warunków Umów, a uprzednio podstawę taką stanowił art. 132c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej udzielonych świadczeniobiorcom ponad kwotę zobowiązania w zakończonym okresie rozliczeniowym (...). Obydwie te, fakt, że odrębne, podstawy prawne mają w kontekście przedmiotu niniejszego wniosku wspólny mianownik: retrospektywnie potwierdzają, iż w momencie dokonywania świadczeń przez Wnioskodawcę przekraczających zakres rocznych umów zawartych z NFZ Wnioskodawca nie miał żadnej gwarancji ekwiwalentności za te świadczenia, czyli de facto dokonywał je na własne ryzyko (chodziło o takie świadczenia, których celem nie było ratowanie życia lub zdrowia). Zatem w czasie dokonywania tych świadczeń nie skutkowały one tytułem do wierzytelności, a więc nie generowały przychodów należnych.

Dokonując subsumpcji, to jest odniesienia określonego stanu faktycznego do normy (norm) prawnej, należy wyjść z ogólnej reguły określenia przychodów związanych z działalnością gospodarczą, a takimi dla Wnioskodawcy jako spółki kapitałowej prawa handlowego są generalnie wszystkie osiągane przez niego przychody, która to reguła stanowi w art. 12 ust. 3 ustawy CIT, iż za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym uważa się także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Już na etapie wykładni tej ogólnej reguły Wnioskodawca ma prawo, odnosząc do niego opisany stan faktyczny, twierdzić, że wypłatę za usługi nie objęte zakresem umów w ich brzmieniu do czasu aneksów z 2025 r. można rozliczać zgodnie z metodą kasową, a to dlatego, że usługi te w momencie ich świadczenia nie powodują powstania przychodów należnych.

Kolejne regulacje prawne, to jest art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f ustawy CIT precyzują wskazaną wyżej regułę ogólną, i tak m.in. art. 12 ust. 3a tej ustawy stanowi „za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c - 3g oraz 3j - 3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1. wystawienia faktury albo uregulowania należności”. Przepis ten w niczym nie wyklucza wcześniejszego twierdzenia Wnioskodawcy, gdyż nakazuje ujęcie do celów podatkowych przychodów jeszcze nie otrzymanych przez podatnika, ale takich które już są mu należne (ust. 3), a Wnioskodawca za świadczenia wykraczające poza zakres umów zawartych na określony rok (konkretnie na 2024 r.) w momencie ich dokonywania nie mógł ich wówczas uważać za należne.

Dalsze regulacje, to jest art. 12 ust. 3c - 3g ustawy CIT, przewidują wyjątki od tych powyższych reguł ogólnych (art. 12 ust. 3 i 3a), przy czym art. 12 ust. 3c dotyczy usług o charakterze ciągłym (z istoty rzeczy nie można mówić o takim charakterze w przypadku usług, których niniejszy wniosek dotyczy), art. 12 ust. 3d dostaw mediów rozliczanych tak jak usługi o charakterze ciągłym (sprawa bezprzedmiotowa dla Wnioskodawcy, przynajmniej w zakresie wniosku), a art. 12 ust. 3f przychodów z realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych (także nie ma związku z przedmiotem wniosku).

Zatem regulacje art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f ustawy CIT nie zmieniają twierdzenia Wnioskodawcy wyprowadzonego z art. 12 ust. 3 tej ustawy wniosku, iż wypłata za usługi nie objęte zakresem umowy rocznej przed jej zmianą, której podstawę prawną stanowił paragraf 43 Ogólnych Warunków Umów, jako nie będąca przychodem należnym nie podlega rozpoznaniu jako przychód podatkowy w okresie, gdy przedmiotowe usługi były świadczone. Konkluzję tego twierdzenia zawiera regulacja art. 12 ust. 3e ustawy CIT, zgodnie z którym: „W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3 f za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty”, a więc określa, że wypłata za usługi nie objęte umową roczną przed jej aneksowaniem ma zostać rozpoznana jako przychód podatkowy w dniu otrzymania tej zapłaty (a nie w okresie, za który została przyznana).

Reasumując, postanowienia art. 12 ust. 3 i 3a ustawy CIT stosowane a contrario i art. 12 ust. 3e stosowany expressis verbis jednoznacznie wskazują, że wypłata za usługi nie ujęte w umowie rocznej przed jej zmianą na podstawie paragrafu 43 Ogólnych Warunków Umów, co nastąpiło już w roku podatkowym następnym po roku świadczenia tych usług, ma zostać rozpoznana jako przychód podatkowy w dacie tej wypłaty, a nie w okresie, za który została w związku z wykonaniem tych usług przyznana i takie jest stanowisko Wnioskodawcy wraz z jego oceną prawną przedstawionego stanu faktycznego.

Prawidłowość tego stanowiska potwierdza treść interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 kwietnia 2024 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.81.2024.2. KW oraz pośrednio wskazana w opisie stanu faktycznego interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawcy w podobnej sprawie, to jest przyznania zapłaty na nadwykonania w stosunku do zakresu zawartej z NFZ umowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Zatem, inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT można stwierdzić, że - co do zasady - przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in. przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które są należne podatnikowi, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń, nawet jeśli nie zostały przez niego jeszcze otrzymane. Swoim zakresem zastosowania obejmuje przy tym wyłącznie przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT:

Powyższy przepis nakazuje ujmować do celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo do dochodzenia spełnienia tego świadczenia, a dłużnik obowiązek jego realizacji. Regulacja opisana w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 3c-3g ustawy o CIT, ustawodawca przewidział wyjątki od powyższej zasady ogólnej. Na podstawie art. 12 ust. 3c ustawy o CIT:

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie ich wzajemnych należności i zobowiązań będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy. Zatem, w odniesieniu do usług rozliczanych okresowo (w okresach rozliczeniowych), co powinno wynikać z ustaleń między stronami, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3e ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 799 ze zm., dalej: „UDL”):

Artykuł ten opisuje tzw. świadczenia ratujące życie, które podmiot leczniczy jest bezwarunkowo zobowiązany wykonać. W przypadku tego rodzaju świadczeń, NFZ nie może odmówić wynagrodzenia za udzielenie takiego świadczenia.

Świadczenia, które nie mieszczą się w dyspozycji art. 15 UDL, uznaje się za tzw. świadczenia nieratujące życia. Wykonanie tego rodzaju świadczenia nie wiąże się bezpośrednio z obowiązkiem wypłaty należności przez NFZ na rzecz podmiotu leczniczego, jeżeli zostało wykonane ponad określony limit, ponieważ jego wykonanie nie mieści się w ramach zawartej z NFZ umowy ani też podmiot leczniczy nie ma ustawowego obowiązku ich wykonania.

Powyższe wynika z art. 132 ust. 6 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 146 ze zm.). Świadczenia tego typu wymagają zatem od świadczeniobiorcy wnioskowania na piśmie o zmianę warunków umowy (tak paragraf 43 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielaniu świadczeń zdrowotnych) na które NFZ może nie wyrazić zgody.

Należy zauważyć, że umowy Spółki z NFZ gwarantują wynagrodzenie za wykonanie określonego rodzaju i zakresu świadczeń mieszczących się w określonym limicie. Świadczenia wykonane przez Spółkę ponad kwotę wynikającą z umów z NFZ, w terminie wykonania tych usług, nie spełniają przesłanek do uznania ich za przychody należne. W szczególności, zrealizowanie przez Spółkę nadwykonań nie wiąże się z obowiązkiem wypłaty należności na jej rzecz przez NFZ, ponieważ zapłata za ich wykonanie nie jest gwarantowana w umowie ani nie stanowią one świadczeń mających na celu ratowania życia lub zdrowia.

Powyższe oznacza, że przedmiotowe świadczenia nie generują wierzytelności w sensie prawno-podatkowym. W konsekwencji, w przypadku nadwykonań nieratujących życia nie można mówić o przychodzie należnym na dzień ich wykonania. Świadczenie takie nie może przysporzyć Spółce realnej korzyści majątkowej w tym momencie (wykonania), gdyż nie jest ono objęte żadną gwarancją uzyskania za nie zapłaty, tj. świadczenia tego nie obejmuje umowa zawarta przez Spółkę z NFZ, ani nie jest to świadczenie wynikające z obowiązku ustawowego.

Skoro zatem w sytuacji wskazanej w stanie faktycznym nie można zastosować regulacji dotyczących powstania przychodów w dacie wykonania usługi, to przychód może powstać wyłącznie w dacie otrzymania zapłaty a zatem na mocy art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.

W konsekwencji, wynagrodzenie z tytułu nadwykonań, o których mowa w opisie sprawy, otrzymane przez Państwa od NFZ stanowi przychód podlegający opodatkowaniu w momencie otrzymania zapłaty, tj. wg zasady kasowej.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.