1) Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, art. 26 ust. 2e Ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania do wypłat na rzecz Zakładu, tj. Wnioskodawca jako płatnik nadal nie będzie zobowiązany do pobierania podatku u źródła od dokonanych na rzecz Zakładu płatności? 2) Czy pisemne oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, potwierdzające, że wypłacane przez Spółkę należności związane są z działalnością Zakładu, będące jednym z warunków niepobrania podatku zgodnie ze wskazanym artykułem, może być wystawione zarówno przez osoby uprawnione do reprezentacji Podatnika jak również osoby uprawnione do reprezentacji jego polskiego Zakładu? 3) Czy dla zawiadomienia, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT należy sumować wszystkie płatności dokonywane w danym roku podatkowym płatnika na rzecz Podatnika (tj. wypłacane bezpośrednio na rzecz Podatnika jak i na rzecz jego Zakładu), a w konsekwencji zawiadomienie powinno zostać przez Wnioskodawcę złożone po raz pierwszy w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym suma wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT na rzecz Podatnika prowadzącego działalność w formie Zakładu przekroczyła 2 mln złotych i wypłaty te obejmowały także należności na rzecz Zakładu (tj. od których zgodnie z 26 ust. 1d nie został pobrany podatek) oraz w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym następuje wypłata kolejnych należności na rzecz tego Zakładu, a w szczególności zawiadomienia mogą być składane przed lipcem 2019 r.? 4) Czy w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT, każdorazowo powinno się wskazać rodzaj i kwotę należności wypłaconych tylko na rzecz Zakładu od początku roku podatkowego płatnika (tj. należności, od których zgodnie z art. 26 ust. 1d nie został pobrany podatek), nie zaś rodzaj i kwotę wszelkich należności wypłaconych na rzecz Podatnika z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 Ustawy o CIT w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (w tym także na rzecz Zakładu)? 5) Czy w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT, powinno się wskazać numer identyfikacji podatkowej Podatnika służący do jego identyfikacji na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (a nie kraju siedziby)?

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 17 czerwca 2019 r. (data wpływu 21 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 kwietnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 93/20 (data wpływu prawomocnego orzeczenia - 29 maja 2023 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 lutego 2023 r., sygn. akt II FSK 2385/20 (data wpływu orzeczenia - 11 kwietnia 2023 r.), i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych odnośnie pytań 2-5 jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 czerwca 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 czerwca 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. kwestii związanych z oświadczeniem, o którym mowa w art. 26 ust. 1d oraz zawiadomieniem, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na rynku (…), będąc (...) zasięgu.

Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej wypłaca należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, m.in. z tytułu:

1)odsetek od kredytu oraz

2)użytkowania / prawa do użytkowania środków transportu (tj. leasingu samochodów osobowych).

Wskazane płatności dokonywane są także na rzecz podatników, tj. banków w zakresie odsetek oraz firmy leasingowej w zakresie leasingu samochodów (dalej: Podatnik lub łącznie: Podatnicy), prowadzących działalność gospodarczą poprzez położone na terytorium Polski zagraniczne oddziały, które stanowią zagraniczne zakłady tych podatników w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT (dalej: Zakład lub łącznie: Zakłady).

Podatnicy są podmiotami niemającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, tj. są podatnikami CIT podlegającym na terytorium Polski ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy CIT. Należności z tytułu odsetek oraz opłat leasingowych wypłacane na rzecz tych podmiotów są związane z działalnością ich Zakładów.

Podatnicy, na rzecz których Spółka dokonuje zapłaty zgodnie z zawartymi umowami, posiadają siedzibę lub zarząd na terytorium państw będących stroną zawartej z Polską umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, której przepisy określają zasady opodatkowania dochodów z dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych oraz z którymi istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników.

Płatność odsetek z tytułu udzielonego kredytu

Kredyty mogą być udzielane Wnioskodawcy przez konkretny bank „za pośrednictwem” jego polskiego oddziału (Zakładu), do którego ten kredyt jest przypisany - jeden podmiot jest kredytodawcą, jak również w ramach umowy kredytowej zawieranej z konsorcjum kilku banków. W tym drugim przypadku, kredyt w odpowiedniej części wynikającej z umowy konsorcjum, udzielony jest przez różne banki, w tym również przez bank zagraniczny za pośrednictwem jego Zakładu (do którego kredyt jest przypisany). Fizyczny transfer środków z tytułu kredytu na rzecz Wnioskodawcy, a następnie jego rozliczenie, tj. spłata odsetek przez Spółkę i ich alokacja na rzecz danego kredytodawcy, następuje za pośrednictwem agenta (zgodnie z umową konsorcjum). Funkcję agenta może pełnić zarówno bank z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. będący polskim rezydentem podatkowym), jak i bank z siedzibą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. będący zagranicznym rezydentem podatkowym). Agent nie pobiera kwot odsetek na swoją rzecz (w części przynależnej innym uczestnikom konsorcjum), a jedynie gromadzi zapłacone przez Spółkę środki w celu ich przekazania uczestnikom konsorcjum (spełnia funkcję organizacji przepływów).

Z perspektywy ekonomicznej, transfer odsetek w pierwszej kolejności na rzecz agenta w celu ich alokacji na rzecz Zakładu (jak i innych uczestników konsorcjum) jest zdaniem Wnioskodawcy tożsamy z pierwszą sytuacją (bezpośrednia wypłata odsetek przez Wnioskodawcę na rachunek bankowy przypisany do Zakładu) stąd w dalszej części wniosku, obie sytuacje będę traktowane jako „wypłata odsetek na rzecz Zakładu”.

Kwota odsetek przypadająca do zapłaty na rzecz danego Zakładu, w związku z realizowaną przez Wnioskodawcę umową kredytową, może przekroczyć w bieżącym roku podatkowym Spółki oraz w kolejnych latach podatkowych kwotę 2 mln zł.

Płatność z tytułu użytkowania / prawa do użytkowania środka transportu

Płatności z tytułu leasingu samochodów dokonywane są bezpośrednio na rzecz polskiego oddziału zagranicznej spółki (Zakładu). Z szacunków Spółki, opartych na płatnościach dokonanych na podstawie umowy leasingu w poprzednich latach wynika, że w roku podatkowym 2019 płatności z tytułu leasingu samochodów na rzecz Zakładu nie powinny przekroczyć 2 mln złotych, niemniej nie można wykluczyć ryzyka, że kwota ta zostanie przekroczona w kolejnych latach podatkowych.

W związku z tym, że wypłata należności odsetkowych i leasingowych jest dokonywana na rzecz Zakładów Podatników, zgodnie z art. 26 ust. 1d Ustawy CIT Spółka uzyskuje:

• certyfikaty rezydencji podatkowej - w celu udokumentowania siedziby Podatników;
• pisemne oświadczenia potwierdzające, że wypłacane należności są związane z działalnością tych Zakładów.

Nie można wykluczyć, że w przyszłości Wnioskodawca będzie dokonywał wypłat z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, na rzecz innych polskich oddziałów zagranicznych Podatników (Zakładów) niż wskazane powyżej w opisie stanu faktycznego, w związku z powstaniem zobowiązań do wypłaty tych należności po stronie Wnioskodawcy (np. z tytułu zawarcia innych umów). Należności te, analogicznie jak w przytoczonym opisie związane będą działalnością tych Zakładów.

Pytania

1)Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, art. 26 ust. 2e Ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania do wypłat na rzecz Zakładu, tj. Wnioskodawca jako płatnik nadal nie będzie zobowiązany do pobierania podatku u źródła od dokonanych na rzecz Zakładu płatności?

2)Czy pisemne oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, potwierdzające, że wypłacane przez Spółkę należności związane są z działalnością Zakładu, będące jednym z warunków niepobrania podatku zgodnie ze wskazanym artykułem, może być wystawione zarówno przez osoby uprawnione do reprezentacji Podatnika jak również osoby uprawnione do reprezentacji jego polskiego Zakładu?

3)Czy dla zawiadomienia, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT należy sumować wszystkie płatności dokonywane w danym roku podatkowym płatnika na rzecz Podatnika (tj. wypłacane bezpośrednio na rzecz Podatnika jak i na rzecz jego Zakładu), a w konsekwencji zawiadomienie powinno zostać przez Wnioskodawcę złożone po raz pierwszy w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym suma wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT na rzecz Podatnika prowadzącego działalność w formie Zakładu przekroczyła 2 mln złotych i wypłaty te obejmowały także należności na rzecz Zakładu (tj. od których zgodnie z 26 ust. 1d nie został pobrany podatek) oraz w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym następuje wypłata kolejnych należności na rzecz tego Zakładu, a w szczególności zawiadomienia mogą być składane przed lipcem 2019 r.?

4)Czy w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT, każdorazowo powinno się wskazać rodzaj i kwotę należności wypłaconych tylko na rzecz Zakładu od początku roku podatkowego płatnika (tj. należności, od których zgodnie z art. 26 ust. 1d nie został pobrany podatek), nie zaś rodzaj i kwotę wszelkich należności wypłaconych na rzecz Podatnika z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 Ustawy o CIT w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (w tym także na rzecz Zakładu)?

5)Czy w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT, powinno się wskazać numer identyfikacji podatkowej Podatnika służący do jego identyfikacji na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (a nie kraju siedziby)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku numerami 2-5. W zakresie pytania oznaczonego numerem 1 wniosek został rozpatrzony odrębnie - w interpretacji indywidualnej znak 0114-KDIP2-1.4010.274.2019.1.JC z 21 sierpnia 2019 r.

Państwa stanowisko w sprawie

2. Pisemne oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, potwierdzające, że wypłacane przez Spółkę należności związane są z działalnością Zakładów, będące jednym z warunków niepobrania podatku zgodnie ze wskazanym artykułem może być wystawione zarówno przez osoby uprawnione do reprezentacji Podatnika jak również osoby uprawnione do reprezentacji jego polskiego Zakładu;

3. Dla zawiadomienia, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT należy sumować wszystkie płatności dokonywane w danym roku podatkowym płatnika na rzecz Podatnika (tj. wypłacane bezpośrednio na rzecz Podatnika jak i na rzecz jego Zakładu), a w konsekwencji zawiadomienie powinno zostać złożone przez Wnioskodawcę po raz pierwszy w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym suma wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz Podatnika prowadzącego działalność w formie Zakładu przekroczyła 2 mln złotych i wypłaty te obejmowały także należności na rzecz Zakładu (tj. od których zgodnie z 26 ust. 1d nie został pobrany podatek) oraz w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym następuje wypłata kolejnych należności na rzecz tego Zakładu; w szczególności zawiadomienia takie powinny być składane przed lipcem 2019 r.;

4. W zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT, powinno się wskazać na rodzaj i kwotę należności wypłaconych tylko na rzecz Zakładu (tj. należności od których zgodnie z art. 26 ust. 1d nie został pobrany podatek), nie zaś rodzaj i kwotę wszelkich należności wypłaconych na rzecz Podatnika z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 Ustawy o CIT w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (w tym także na rzecz Zakładu), przy czym w pierwszym zawiadomieniu należy wskazać kwoty wypłacone na rzecz Zakładu od początku roku podatkowego płatnika, natomiast w każdym kolejnym zawiadomieniu tylko kwoty wypłacone od czasu złożenia poprzedniego zawiadomienia;

5. W zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f Ustawy o CIT, powinno się wskazać numer identyfikacji podatkowej Podatnika, służący do jego identyfikacji na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (a nie kraju siedziby).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania 2.

Jak stanowi art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem:

• udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz
• uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu.

Ustawa o CIT nie wskazuje podmiotu, który powinien przedstawić potencjalnemu płatnikowi wskazane oświadczenie. Brak jest również przepisów zawierających wzór oświadczenia potwierdzającego, że należności są związane z działalnością zakładu prowadzonego na terytorium Polski. Art. 26 ust. 1e Ustawy o CIT zawiera jedynie określone formalne wymagania dla takiego oświadczenia, zgodnie z którymi oświadczenie powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną jego nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej oraz adres tego zakładu.

Biorąc pod uwagę konstrukcję wskazanych przepisów oraz cel przepisów dotyczących podatku u źródła, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że oświadczenie takie może przedstawić zarówno osoba upoważniona do reprezentacji zagranicznego Podatnika, jak i osoba upoważniona do reprezentacji polskiego oddziału (Zakładu).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Dz.U z 2018 r., poz. 650 ze zm. (dalej: Ustawa) osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały, przedstawicielstwa lub czasowo oferować lub świadczyć usługę, na zasadach określonych w Ustawie. Przez oddział Ustawa rozumie wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z art. 16 Ustawy, przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział jest obowiązany ustanowić osobę upoważnioną w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego.

Osoby upoważnione do reprezentacji oddziału podlegają ujawnieniu w Krajowym Rejestrze Sądowym. Z powyższego wynika, że oddział utworzony na podstawie Ustawy posiada samodzielną, niezależną od jednostki macierzystej reprezentację, i w zakresie działalności oddziału mogą go reprezentować inne osoby niż te uprawnione do reprezentacji zagranicznego podatnika.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego (winno być: stanu faktycznego), w przypadku Wnioskodawcy, należności odsetkowe oraz wynagrodzenie z tytułu leasingu samochodów są związane z działalnością Zakładów oraz wypłacane bezpośrednio na rzecz tych Zakładów (nawet jeżeli za pośrednictwem agenta). Zakłady są stroną umów zawieranych przez polskich przedsiębiorców, w tym umów zawartych przez Spółkę. To właśnie Zakłady będące oddziałami zagranicznych przedsiębiorców, mają najlepszą wiedzę o zakresie swojej działalności, w tym o pochodzeniu, wykorzystaniu i alokacji dochodu związanego z należnościami otrzymywanymi od przedsiębiorców (w tym od Wnioskodawcy). Trudno sobie przy tym wyobrazić, aby Zakład poświadczał w takiej sytuacji nieprawdę i postępował wbrew wytycznym jednostki macierzystej (zagranicznego przedsiębiorcy), w szczególności w zakresie alokacji przychodów i kosztów.

Biorąc powyższe pod uwagę, oraz fakt, że Zakłady są upoważnione do samodzielnej reprezentacji w zakresie prowadzonej przez nie działalności, nie ma w ocenie Wnioskodawcy przeszkód prawnych ku temu, aby oświadczenie, o którym w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT, było wystawiane albo przez zagranicznego przedsiębiorcę (w komplecie z uzyskanym - jak wskazuje wprost art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT - od niego jego certyfikatem rezydencji podatkowej) albo przez Zakład, który jest stroną transakcji z polskim podmiotem i jest właścicielem płatności.

Z punktu widzenia w szczególności przepisów Ustawy o CIT, istotna jest treść takiego oświadczenia, natomiast nie wskazano podmiotu, który ma je przedstawić. Zdaniem Wnioskodawcy, nie może to jednak być inny podmiot niż Podatnik lub Zakład.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań 3-5.

W myśl art. 26 ust. 3e Ustawy o CIT, jeżeli suma należności wypłaconych podatnikowi z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę 2 mln złotych, obejmuje należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek, płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika. Zawiadomienie to składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek.

Zgodnie z art. 26 ust. 3f Ustawy o CIT, zawiadomienie, o którym mowa w ust. 3e, jest składane do naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1.

Przepisy nie określają formy, w jakiej powinno zostać sporządzone oraz złożone zawiadomienie, o którym mowa we wskazanych powyżej przepisach. Mając to na uwadze, należy uznać, że może ono zostać sporządzone przez Wnioskodawcę w zwykłej formie pisemnej, ma zawierać wskazane w przepisach informacje (dane) oraz ma być podpisane przez osoby upoważnione do reprezentacji Spółki.

Jednocześnie, mając na uwadze treść art. 26 ust. 3e Ustawy o CIT, zawiadomienie powinno zawierać informacje o kwotach i rodzaju należności wypłaconych na rzecz zagranicznego podatnika, od których zgodnie z art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT nie został pobrany podatek (tj. w przedstawionych w stanie faktycznym przykładach, wartość odsetek - zawiadomienie dotyczące banku i wartość należności z tytułu leasingu - zawiadomienie dotyczące leasingodawcy, przypadających na rzecz Zakładów).

Innymi słowy, w przypadku, w którym Wnioskodawca wypłaca na rzecz Podatnika również inne należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 lub 22 ust. 1 Ustawy o CIT, które nie są przypisane do działalności Zakładu, informacja na temat tych należności nie jest ujmowana w zawiadomieniu.

Jednakże oczywiście dla potrzeb określenia momentu, kiedy powinno być przygotowane pierwsze zawiadomienie, Wnioskodawca powinien sumować należności wypłacone bezpośrednio Podatnikowi z należnościami wypłaconymi jego Zakładowi.

Ponadto, w zawiadomieniu należy wskazać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład obejmujące pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika służący do jego identyfikacji na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz adres położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagranicznego zakładu podatnika. Dochód przypisany do oddziału (Zakładu) opodatkowany jest podatkiem CIT na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a Podatnik w zakresie opodatkowania dochodów związanych z tym oddziałem (Zakładem), zgodnie z praktyką organów podatkowych, zobowiązany jest do posiadania i posługiwania się polskim NIP.

Należy przyjąć, że pierwsze zawiadomienie powinno zostać złożone, w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym:

• suma wypłat należności na rzecz Podatnika w trakcie roku podatkowego Wnioskodawcy przekroczyła 2 mln złotych; i
• kwota ta uwzględnia należności o których mowa w art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT (tj. wypłacone bezpośrednio na rzecz Zakładu).

Kolejne zaś zawiadomienia należy składać do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym na rzecz Zakładu zostaną wypłacone dalsze należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1.

Stanowisko Wnioskodawcy można zobrazować na poniższych przykładach (założenie: rok podatkowy podatnika pokrywa się z rokiem kalendarzowym):

Przykład 1

Kwota wypłat dokonanych tylko na rzecz polskiego zakładu zagranicznego podatnika (brak wypłat bezpośrednio na rzecz podatnika) wynosi 450 000 złotych miesięcznie począwszy od stycznia. Obowiązek zawiadomienia powstanie dopiero w maju, zaś złożenie zawiadomienia powinno nastąpić do 7 czerwca. W zawiadomieniu należy wówczas wykazać łączną kwotę płatności dokonywaną na rzecz Zakładu (tj. 2 250 000 zł).

W przypadku dokonywania dalszych wypłat na rzecz Zakładu w następnych miesiącach, na podatniku każdorazowo będzie spoczywał obowiązek złożenia nowego zawiadomienia w terminie określonym w art. 26 ust. 3f. W kolejnych zawiadomieniach, nie należy wskazywać łącznej kwoty płatności dokonanych na rzecz tego Zakładu, ale tylko kwoty wypłacone od czasu złożenia poprzedniego zawiadomienia (tj. do 7 lipca 450 000 złotych, do 7 sierpnia 450 000 zł, itd.). Obowiązek ten nie wystąpi, jeżeli dalsze wypłaty dokonywane na rzecz Podatnika nie byłyby przypisane do jego Zakładu.

Przykład 2

Kwota wypłat dokonanych na rzecz polskiego zakładu zagranicznego podatnika wyniosła w okresie styczeń - kwiecień 1 800 000 złotych. W następnym miesiącu (maj) dokonano wypłaty bezpośrednio na rzecz zagranicznego Podatnika w kwocie 250 000 złotych (tj. należność ta nie jest związana z działalnością Zakładu). W takiej sytuacji obowiązek zawiadomienia również wystąpi. Pierwsze zawiadomienie powinno zostać złożone do 7 czerwca i należałoby w nim wykazać 1 800 000 złotych. W kolejnych zawiadomieniach, tylko kolejne kwoty wypłacone w danym roku podatkowym na rzecz zakładu.

Przykład 3

Kwota wypłat dokonanych na rzecz Podatnika (tj. należności niezwiązanych z działalnością Zakładu) wyniosła w okresie styczeń - kwiecień 1 800 000 złotych. W następnym miesiącu (maj) dokonano wypłaty bezpośrednio na rzecz Zakładu w kwocie 250 000 złotych (tj. należność ta jest związana z działalnością Zakładu). W takiej sytuacji obowiązek zawiadomienia również wystąpi. Zawiadomienie powinno zostać złożone do 7 czerwca i należałoby w nim wykazać 250 000 złotych.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Postanowieniem z 21 sierpnia 2019 r. znak 0114-KDIP2-1.4010.353.2019.1.JC odmówiłem wszczęcia postępowania w sprawie Państwa wniosku w zakresie pytań oznaczonych numerami 2-5. Uznałem, że Państwa wniosek nie może stanowić podstawy wszczęcia postępowania z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki uniemożliwiającej wydanie interpretacji indywidualnej - ponieważ zakres przedmiotowy wniosku zakreślony przez Państwa nie mieści się w zakresie przedmiotowym instytucji interpretacji indywidualnej.

Postanowienie doręczono Państwu 28 sierpnia 2019 r.

Wnieśli Państwo zażalenie na to postanowienie.

Postanowieniem z 7 listopada 2019 r. znak 0114-KDIP2-1.4010.353.2019.2.JC/KS Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej utrzymał w mocy skarżone postanowienie I instancji.

Skarga na postanowienie o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia

10 grudnia 2019 r. wnieśli Państwo skargę na postanowienie II instancji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła 17 grudnia 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia, które zostały wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie - wyrokiem z 30 kwietnia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 93/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 14 lutego 2023 r. sygn. akt II FSK 2385/20 - oddalił skargę kasacyjną.

Tym samym, wyrok który uchylił postanowienie o utrzymaniu postanowienia I instancji stał się prawomocny od 14 lutego 2023 r.

29 maja 2023 r. wpłynęło do mnie prawomocne orzeczenie WSA z 30 kwietnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 93/20.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyroku,
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku odnośnie pytań 2-5 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie złożenia Państwa wniosku z 17 czerwca 2019 r. (data wpływu 21 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej, bowiem niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie sprawy objętej ww. wnioskiem w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 kwietnia 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 93/20.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1) wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2) położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3) papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

5) tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6) niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Z kolei art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Stosownie do treści art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zaznaczyć przy tym należy, że zakres i ramy czasowe zastosowania art. 26 ust. 2e updop modyfikują postanowienia Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2545 ze zm.).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach swojej działalności gospodarczej wypłacacie Państwo należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, m.in. z tytułu:

1)odsetek od kredytu oraz

2)użytkowania / prawa do użytkowania środków transportu (tj. leasingu samochodów osobowych).

Wskazane płatności dokonywane są także na rzecz podatników, tj. banków w zakresie odsetek oraz firmy leasingowej w zakresie leasingu samochodów, prowadzących działalność gospodarczą poprzez położone na terytorium Polski zagraniczne oddziały, które stanowią zagraniczne zakłady tych podatników w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT. Podatnicy są podmiotami niemającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, tj. są podatnikami CIT podlegającym na terytorium Polski ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy CIT. Należności z tytułu odsetek oraz opłat leasingowych wypłacane na rzecz tych podmiotów są związane z działalnością ich Zakładów. Podatnicy, na rzecz których Spółka dokonuje zapłaty zgodnie z zawartymi umowami, posiadają siedzibę lub zarząd na terytorium państw będących stroną zawartej z Polską umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, której przepisy określają zasady opodatkowania dochodów z dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych oraz z którymi istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania 2 stanowi ustalenie, czy pisemne oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o CIT, potwierdzające, że wypłacane przez Spółkę należności związane są z działalnością Zakładu, będące jednym z warunków niepobrania podatku zgodnie ze wskazanym artykułem, może być wystawione zarówno przez osoby uprawnione do reprezentacji Podatnika jak również osoby uprawnione do reprezentacji jego polskiego Zakładu.

Na mocy art. 26 ust. 1d ustawy o CIT:

Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis ust. 3d stosuje się odpowiednio.

Ponadto art. 26 ust. 1e ustawy o CIT stanowi:

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1d, powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika.

W związku z tym, że - jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego - wypłata należności odsetkowych i leasingowych jest dokonywana na rzecz Zakładów Podatników, zgodnie z art. 26 ust. 1d ustawy CIT Spółka uzyskuje:

• certyfikaty rezydencji podatkowej - w celu udokumentowania siedziby Podatników;
• pisemne oświadczenia potwierdzające, że wypłacane należności są związane z działalnością tych Zakładów.

Zgodnie z definicją zakładu zagranicznego, zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, pojęcie to oznacza:

a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,

c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Z kolei, zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 649 ze zm., dalej: „ustawa”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy:

Ustawa reguluje podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej przez osoby zagraniczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czasowe oferowanie lub świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami oraz określa zasady tworzenia przez osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami oddziałów i przedstawicielstw w Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 2 ustawy:

Osoby zagraniczne będące przedsiębiorcami mogą tworzyć w Rzeczypospolitej Polskiej oddziały, przedstawicielstwa lub czasowo oferować lub świadczyć usługę, na zasadach określonych w ustawie.

Z kolei art. 16 ustawy stanowi:

Przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział jest obowiązany ustanowić osobę upoważnioną w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego.

Powołane powyższej przepisy art. 26 ust. 1d i ust. 1e ustawy o CIT wprost nie regulują kwestii zgłoszonej przez podatnika, tj. czy pisemne oświadczenie może być wystawione zarówno przez osoby uprawnione do reprezentacji podatnika jak również osoby uprawnione do reprezentacji jego polskiego zakładu. Mowa jest bowiem o uzyskaniu pisemnego oświadczenia. Istotną wskazówkę może stanowić treść art. 26 ust. 1f ustawy o CIT, zgodnie z którym, w przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ust. 4 pkt 2, lub jej zagranicznego zakładu, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona temu podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym, nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, z uwzględnieniem ust. 1c, pod warunkiem uzyskania od tej spółki lub jej zagranicznego zakładu pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4. W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1, pisemne oświadczenie powinno wskazywać, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności.

Przyjmując wykładnię systemową należy uznać, że pisemne oświadczenie może pochodzić zarówno od podatnika jak i jego polskiego zakładu, natomiast oświadczenie może być podpisane zgodnie z zasadami reprezentacji przyjętymi przez podatnika.

Tym samym, Państwa stanowisko, zgodnie z którym pisemne oświadczenie, o którym mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o CIT, potwierdzające, że wypłacane przez Spółkę należności związane są z działalnością Zakładów, będące jednym z warunków niepobrania podatku zgodnie ze wskazanym artykułem może być wystawione zarówno przez osoby uprawnione do reprezentacji Podatnika jak również osoby uprawnione do reprezentacji jego polskiego Zakładu (pytanie oznaczone numerem 2), należy uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości związane są także z zawiadomieniem, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 3e ustawy o CIT:

Jeżeli suma należności wypłaconych podatnikowi z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę, o której mowa w ust. 1, obejmuje należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek, płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika. Zawiadomienie to składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek.

Na podstawie art. 26 ust. 3f ustawy o CIT:

Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 3e, jest składane do naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1.

Mając na uwadze brzmienie ww. przepisów należy uznać, że stosowny obowiązek informacyjny powstaje po przekroczeniu kwoty 2 000 000 zł sumy wypłat na rzecz danego podatnika z tytułów określonych w art. 21 i 22 ustawy o CIT w obowiązującym u płatnika roku podatkowym, w przypadku kiedy suma wypłat obejmuje również należności zwolnione na podstawie art. 26 ust. 1d ustawy o CIT.

W tym przypadku, stosownego zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego należy dokonać w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym dokonano wypłat należności.

Należy uznać, że skoro obowiązek zawiadomienia powstaje po przekroczeniu limitu określonej sumy wypłat należności (2 000 000 zł) dokonanych na rzecz danego podatnika z tytułów wymienionych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, pierwszego zawiadomienia należy dokonać w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu przekroczenia ww. limitu sumy wypłat.

Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje wartość wypłat korzystających ze zwolnienia na podstawie art. 26 ust. 1d ustawy o CIT, zawierających się w sumie wypłat przekraczających limit 2 000 000 zł. Takie wypłaty powinny się zawierać w ogólnej kwocie wypłat.

Ponadto zauważamy, że jak wynika z treści przepisu art. 26 ust. 3e zawiadomienie składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek. Zatem w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym na rzecz zakładu zostaną wypłacone kolejne należności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1ustawy o CIT, należy złożyć kolejne zawiadomienie, o którym mowa w art. 26 ust. 3e ustawy o CIT. Obowiązek ten powinien zostać wypełniony również w okresie przed lipcem 2019 r., niezależnie od wyłączeń lub ograniczeń stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT ogłaszanych w rozporządzeniu Ministra Finansów.

Tym samym, Państwa stanowisko, zgodnie z którym dla zawiadomienia, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o CIT należy sumować wszystkie płatności dokonywane w danym roku podatkowym płatnika na rzecz Podatnika (tj. wypłacane bezpośrednio na rzecz Podatnika jak i na rzecz jego Zakładu), a w konsekwencji zawiadomienie powinno zostać złożone przez Wnioskodawcę po raz pierwszy w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym suma wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz Podatnika prowadzącego działalność w formie Zakładu przekroczyła 2 mln złotych i wypłaty te obejmowały także należności na rzecz Zakładu (tj. od których zgodnie z 26 ust. 1d nie został pobrany podatek) oraz w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym następuje wypłata kolejnych należności na rzecz tego Zakładu; w szczególności zawiadomienia takie powinny być składane przed lipcem 2019 r. (pytanie oznaczone numerem 3), należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 4 należy wskazać, że uwzględniając literalne brzmienie art. 26 ust. 3e ustawy o CIT „(…) płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek (…)”, zasadne jest przyjęcie, że zawiadomienie, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o CIT, powinno zawierać informację dotyczącą kwoty i rodzaju należności wypłaconych tylko na rzecz zakładu w Polsce.

Zatem, Państwa stanowisko, zgodnie z którym, w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o CIT, powinno się wskazać na rodzaj i kwotę należności wypłaconych tylko na rzecz Zakładu (tj. należności od których zgodnie z art. 26 ust. 1d nie został pobrany podatek), nie zaś rodzaj i kwotę wszelkich należności wypłaconych na rzecz Podatnika z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 ustawy o CIT w trakcie 12-miesięcznego roku podatkowego Wnioskodawcy (w tym także na rzecz Zakładu), przy czym w pierwszym zawiadomieniu należy wskazać kwoty wypłacone na rzecz Zakładu od początku roku podatkowego płatnika, natomiast w każdym kolejnym zawiadomieniu tylko kwoty wypłacone od czasu złożenia poprzedniego zawiadomienia (pytanie oznaczone numerem 4), należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 5 wskazali Państwo w uzasadnieniu swojego stanowiska, że dochód przypisany do oddziału (zakładu) opodatkowany jest podatkiem CIT na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a podatnik w zakresie opodatkowania dochodów związanych z tym oddziałem (zakładem) zgodnie z praktyką organów podatkowych, zobowiązany jest do posiadania i posługiwania się polskim NIP.

W ustawie z 13 października 1995 roku o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników znajduje się wykaz podmiotów, które mają obowiązek posiadania polskiego numeru identyfikacji podatkowej. Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 i 2 ustawy: Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków.

Ponieważ spółka zagraniczna na terenie Rzeczypospolitej Polskiej posługuje się polskim numerem NIP, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o CIT, należy wskazać numer identyfikacji podatkowej podatnika, służący do jego identyfikacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (a nie kraju siedziby).

Tym samym, Państwa stanowisko, w zakresie pytania oznaczonego numerem 5, przyjmujące że w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 26 ust. 3e-3f ustawy o CIT, powinno się wskazać numer identyfikacji podatkowej Podatnika, służący do jego identyfikacji na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (a nie kraju siedziby), jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem Państwa zapytania (zapytań). Treść pytania (pytań) wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 202 r. poz. 2651 ze zm.).