Skutki podatkowe sprzedaży wraku pojazdu.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 maja 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 23 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych sprzedaży wraku pojazdu. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W okresie od stycznia 2020 r. do stycznia 2022 r. miał leasing na samochód osobowy ((...), rok produkcji 2017). Po zakończeniu leasingu (w dniu 15 stycznia 2022 r.) wykupił samochód do celów prywatnych, za kwotę 7.979,99 zł brutto. Przeniesienie własności (z Finansującego na Wnioskodawcę) nastąpiło w dniu 31 stycznia 2022 r.

Faktury wykupu nie zaksięgował w koszty działalności gospodarczej, nie dokonał też odliczenia podatku VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - samochód zamierzał wykorzystywać do celów prywatnych.

W dniu 10 lutego 2022 r. w wyniku zdarzenia drogowego (którego sprawcą był kierujący innym pojazdem) samochód Wnioskodawcy uległ uszkodzeniu. Ubezpieczyciel, po przeprowadzeniu procesu oceny powstałych uszkodzeń, stwierdził „szkodę całkowitą” jego samochodu - znaczące i rozległe szkody spowodowały, że samochód nie nadawał się do naprawy i dalszego użytkowania.

W efekcie ubezpieczyciel rozwiązał sprawę w następujący sposób:

–ubezpieczyciel wycenił szkodę całkowitą (= wartość samochodu w dniu wypadku) na kwotę 36.300 zł;

–ubezpieczyciel wystawił wrak samochodu Wnioskodawcy na licytację we własnym „systemie licytacyjnym”, w efekcie czego zgłosił się chętny - oferent (warsztat samochodowy) do odkupienia wraku samochodu za kwotę 16.320 zł;

–ubezpieczyciel wypłacił Wnioskodawcy - jako odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia - kwotę 19980 zł (która stanowi różnicę między oszacowaną wartością samochodu na dzień powstania szkody wynoszącą 36.300 zł a kwotą 16.320 zł, którą oferent zaproponował aby odkupić wrak samochodu);

–ubezpieczyciel stwierdził, że z wrakiem – wartym wg oferenta 16.320 zł – Wnioskodawca może „zrobić, co chce” – tzn. albo sprzedać go rzeczonemu oferentowi, albo np. zatrzymać wrak dla własnego użytku.

Ponieważ uszkodzenia samochodu były bardzo poważne/znaczące i stwierdzono szkodę całkowitą, a więc samochód nie nadawał się do naprawy i dalszego użytkowania, w dniu 3 marca 2022 r. Wnioskodawca sprzedał wrak (za kwotę 16.320 zł) rzeczonemu oferentowi.

W dniu 3 marca 2022 r. ubezpieczyciel wypłacił Wnioskodawcy kwotę 19.980 zł z polisy ubezpieczeniowej.

Następnie w dniu 14 marca 2022 r. Wnioskodawca dokonał zakupu (do celów prywatnych / nie „na firmę”) podobnego samochodu za kwotę 46.800 zł (zakupił samochód (...), rok produkcji 2018, wersja i wyposażenie bardzo zbliżone do samochodu wcześniejszego, uszkodzonego, którego wrak sprzedał oferentowi za kwotę 16.320 zł).

Pytanie

Czy w zaistniałej sytuacji sprzedaż wraku pojazdu (szkoda całkowita, brak możliwości dalszego użytkowania samochodu) za kwotę 16.320 zł powoduje powstanie obowiązku podatkowego PIT?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w tej wyjątkowej sytuacji, tzn. szkoda całkowita wynikająca ze zdarzenia drogowego, spowodowanego przez kierującego innym pojazdem oraz konieczność „dołożenia” z własnych oszczędności kwoty 10.500 zł do zakupu samochodu o zbliżonej klasie i wyposażeniu (46.800 zł (cena zakupu nowego samochodu) minus 36.300 zł (wycena dokonana przez ubezpieczyciela starego samochodu na dzień szkody = kwota odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela (19.980 zł) + kwota uzyskana ze sprzedaży wraku samochodu (16.320 zł)), powinna stanowić wyjątek i nie rodzić skutków podatkowych / konieczności zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla, że jedynym, całkowicie niezależnym od niego, powodem sprzedaży wraku samochodu wykupionego z leasingu w styczniu 2022 r., w tak wczesnym okresie po zakończeniu leasingu, było zdarzenie drogowe spowodowane przez kierującego innym pojazdem, którego efektem była szkoda całkowita / brak możliwości naprawienia swojego „poleasingowego” samochodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a.nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b.spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c.prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d.innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cytowanym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”) wprowadziła m.in. zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

I tak, do art. 10 ust. 2 dodano pkt 4, zgodnie z którym:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast do art. 14 do ust. 2 dodano punkt 19, na podstawie którego:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1, przy czym przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Powyższy przepis ma także zastosowanie do składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać jednak należy, że na podstawie art. 51 ustawy zmieniającej, przepisy art. 10 ust. 2 pkt 4 i art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do składników nabytych po 31 grudnia 2021 r.

Ocena skutków podatkowych Pana sytuacji

Z wniosku wynika, że po zakończeniu umowy leasingu 15 stycznia 2022 r. wykupił Pan samochód dla celów prywatnych (przeniesienie własności pojazdu nastąpiło 31 stycznia 2022 r.).

W wyniku wypadku dokonał Pan sprzedaży wraku pojazdu 3 marca 2022 r.

Zatem skutków podatkowych sprzedaży wraku takiego samochodu nie należy rozważać pod kątem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli odpłatnego zbycia rzeczy.

Jeżeli więc przedmiotowy samochód osobowy był w istocie wykorzystywany przez Pana w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, natomiast wykup tego samochodu z leasingu nastąpił w styczniu 2022 r., zaś sprzedaży wraku dokonał Pan w marcu 2022 r., tj. przed upływem 6 lat licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód ten został wycofany z działalności gospodarczej, to przychód uzyskany z tej sprzedaży stanowi przychód z działalności gospodarczej, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym zgodnie z formą opodatkowania działalności gospodarczej zgłoszoną przez Pana.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Z uwagi na sposób sformułowania wniosku wyjaśnić też należy, że przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego może być wyłącznie ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego Wnioskodawcy, dokonywana na gruncie przepisów prawa podatkowego.

Organ wydający interpretację rozstrzyga, czy zainteresowany prawidłowo ocenia kwestię wpływu zaistnienia opisanej sytuacji faktycznej na obowiązki i uprawnienia wynikające z unormowań prawa podatkowego.

Nie może zatem stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej dokonanie obliczeń konkretnych kwot przychodów i kosztów. Są to bowiem czynności związane z obowiązkiem samoobliczenia podatku ciążącym na podatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc będące koniecznością stosowania przepisów, a nie ich interpretacji.

Organ upoważniony do wydawania interpretacji może więc jedynie wskazać jakie przepisy podatnik powinien zastosować przy realizacji swoich obowiązków podatkowych oraz jakie jest ich prawidłowe rozumienie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).